Ark Festival: Monika, Maraveyas Ilegal, Νατάσσα Μποφίλιου κ.ά. @ Τεχνόπολις, 13/09/11

Δεύτερη ημέρα για τη δεύτερη διοργάνωση του φεστιβάλ της Archangel στην Τεχνόπολη και, όπως συνέβη και με την πρώτη (διαβάστε την ανταπόκριση εδώ), όλα κύλησαν ρολόι και το event περνάει, πλέον, στην ιστορία ως απολύτως επιτυχημένο, σε βαθμό, μάλιστα, που η καθιέρωσή του να λαμβάνει διαστάσεις λαϊκής απαίτησης (ρωτήστε, ας πούμε, τη Monika). Η προσέλευση του κόσμου προσέγγισε τα όρια των δυνατοτήτων του χώρου, αλλά η επιτυχία δεν εδράζεται μόνο σε αυτό. Εκείνο που έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία είναι ότι ο κόσμος ψυχαγωγήθηκε, πέρασε καλά και εν τέλει έφυγε με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του, κι όλα αυτά σε καιρούς που μας έχει πλακώσει ένα μαύρο σύννεφο που μας ακολουθεί απρόσκλητο, κρύβοντας τον ήλιο.

Το line-up περιελάμβανε ονόματα που, τουλάχιστον κατά τα 3/5 (αν εξαιρέσει κανείς τους Imam Baildi και τους Maraveyas Ilegál που ισορροπούν κάπου στη μέση), στηρίζονται περισσότερο στη μελωδία, το λυρισμό και το συναίσθημα και λιγότερο στο χορευτικό στοιχείο που κυριάρχησε την πρώτη ημέρα. Το γεγονός αυτό είχε ξεκάθαρο αντίκτυπο στη σύνθεση του κοινού, προσελκύοντας μεγαλύτερα ηλικιακά group σε σχέση με το, σχεδόν, εφηβικό κοινό της πρώτης ημέρας, ενώ πιθανότατα σχετίζεται και με την προσέλευση ακόμη περισσότερων -από τα ήδη πολλά που συνέρρευσαν χθες- κοριτσιών.

Οι όμορφες στιγμές που προσέφεραν οι καλλιτέχνες ήταν πάρα πολλές. Η Monika ως head-liner (προαγωγή από πέρυσι που είχε παίξει πριν τους Xaxakes) προσέφερε πολλές φορτισμένες νότες και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, παίρνοντας, παράλληλα, το αίμα της πίσω για τη «φτωχή» και αρκετά ασυντόνιστη περυσινή της εμφάνιση. Εκείνος, ωστόσο, που έκλεψε την παράσταση κατά τη γνώμη μας ήταν ο Κωστής Μαραβέγιας με τη μπάντα του. Γινόταν εύκολα αντιληπτό για όποιον βρέθηκε χθες στην Τεχνόπολη ότι η εμφάνισή του ήταν εκείνη που περίμεναν οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους, ενώ -χωρίς την παραμικρή αμφιβολία- μαζί του χόρεψε (σε βαθμό εκτόνωσης) περισσότερο ο κόσμος. Το δίχως άλλο, η Νατάσσα Μποφίλιου, με το μπρίο και τη φωνάρα της, καθάρισε τα αυτιά μας. Εμείς, πάντως, ζοριστήκαμε λιγάκι, καθώς, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι -αυτό που θα έλεγες- του «γούστου» μας. Έστω κι έτσι, θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσουμε ότι το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της συγκίνησε τους πολλούς φίλους της και τις -ακόμη περισσότερες- φίλες της, οι οποίες τραγουδούσαν καθ' όλη τη διάρκεια. Μας άρεσαν και χορέψαμε αρκετά με τους Imam Baildi (με τον MC Yinka) και τα εκσυγχρονισμένα λαϊκορεμπέτικά τους, σε αντίθεση με τον Gaudi, στον οποίο, ωστόσο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό ότι έπαιξε μέσα στη ζέστη και με λίγο κόσμο. Αλλά ας θυμηθούμε κάθε εμφάνιση λίγο πιο αναλυτικά:
  
Gaudi

Με τη ζέστη να κάνει τα πράγματα ζόρικα και τον κόσμο (καμιά 500αριά άτομα που είχαν προσέλθει μέχρι λίγο μετά τις 18:00) να «φιδιάζει» όπου μπορούσε να βρει σκια, η μάχη για τον Gaudi ήταν εκ πρωιμίου χαμένη. Δε βοήθησε και το βαριεστημένο -α λα Humphrey Bogart- ύφος του (κάποια στιγμή προς το τέλος έκανε stretching, λες και μόλις είχε σηκωθεί από το κρεβάτι!). Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως η συμμετοχή του κόσμου ήταν η ελάχιστη δυνατή. Ο αγγλικός στίχος, ο ήχος και η σύνθεση της μπάντας (βιολί, πιάνο, κιθάρα, μπάσο, drums και δύο σαξόφωνα) παρέπεμπαν, κάπως, στους Funeral For A Friend και με λίγη φαντασία (και αρκετές καλές προθέσεις), έφερναν στο μυαλό τα ορχηστρικά του "Pet Sounds" (1966) των Beach Boys και τις μουσικές του Kurt Weill. Tα περισσότερα κομμάτια ήταν παιγμένα στα 3/4 και μας έμεινε η εικόνα των δύο κοριτσιών με τα σαξόφωνα (ειδικά εκείνη με το βαρύτονο, που δεν το βλέπεις, δα, και κάθε μέρα), αλλά και το ενδιαφέρον παίξιμο του Gaudi στο πιάνο. Καλύτερη στιγμή (αρκετά μακριά από τη δεύτερη καλύτερη) μια ενδιαφέρουσα διασκευή του "Killing Moon" των Echo And The Bunnymen (σε ρυθμό waltz, εννοείται).

Imam Baildi

Τα πράγματα ζωντάνεψαν γύρω στις επτά, όταν οι αδερφοί Φαληρέα ανέβηκαν στη σκηνή για να ακολουθήσουν ένα-ένα και τα υπόλοιπα μέλη των Imam Baildi. Πραγματικά, μετά από αυτό που προηγήθηκε, ο κόσμος υποδέχτηκε το ζωντανό και άκρως ρυθμικό ήχο τους σαν όαση, σε βαθμό που κάποιος κατσικοπόδαρος τους μάτιαξε και εμφανίστηκαν κάποια ηχητικά προβλήματα που τους ταλαιπώρησαν για 2-3 κομμάτια. Την κακοδαιμονία έδιωξε η δουλειά κάποιων άξιων τεχνικών και η τσαχπινιά της «νόστιμης» (σαν το όνομα της μπάντας) Ρένας Μόρφη, η οποία οπωσδήποτε «τράβηξε» το κακό μάτι (και τα δικά μας τα καλά) και αποδείχτηκε ιδιαιτέρως ανθεκτική, εξουδετερώνοντάς το. Με τη σκηνή να έχει γεμίσει από κόσμο (δύο φωνές, δύο πνευστά που βαστάγανε τα μπόσικα, αλλά έβγαιναν και μπροστά, βιρτουόζικο μπουζούκι και ωραία ατμοσφαρική κιθάρα από δύο χαρακτηριστικές μορφές, καθώς επίσης και drums/κρουστά, μπιμπλικοκονσόλα και ενίοτε μπάσο) μας μαγείρεψαν παλιά κι αγαπημένα ("Ακρογιαλιές-Δειλινά", "Αργιλέ Μου", "Πασατέμπος" κ.ά.) και άμεσα δημιουργήθηκαν πολλές εστίες χορού. Ο συμπαθέστατος και χαμογελαστός MC Yinka προσέθεσε παλμό και έφερε πολλά χέρια στον αέρα στην κατάμεστη, πλέον, πλατεία της Τεχνόπολης. Δε χωράει αμφιβολία ότι ο κόσμος πέρασε πολύ ευχάριστα κατά το μεγαλύτερο μέρος των 55 λεπτών που διήρκεσε το set τους.


Νατάσσα Μποφίλιου

...Κι ο κλήρος πέφτει στο Μελένιο να αναλάβει τα κορίτσια της ημέρας. Η ώρα 20:15 στο περίπου, το κοινό αρκούντως φανατικό κι εγώ έτοιμος να πιάσω μελωδία... Ή μήπως δίεση... Τέλος πάντων, η Νατάσσα κάνει την πληθωρική εμφάνισή της τότε, ευγενέστατα μας χαιρετάει και από κοντά μας λέει το πρώτο της τραγούδι, το οποίο δεν είναι άλλο από το "Σε Ξεχώρισα", μια ιστορία για τον έρωτα και τη φιλία που αναδεικνύει τη γλυκιά φυσιογνωμία της αοιδού και που φροντίζει στο να ζεσταθούν οι φωνητικές χορδές της. Και η αλήθεια είναι πως φωνές τέτοιου εύρους μας χρειάζονται, όσο κι αν δε μας αφορούν άμεσα...

Ευχαριστίες και λοιπές τυπικούρες είναι μια βρώμικη δουλειά που πρέπει να γίνει, γίνεται, και έρχεται ένα "Αεράκι" τόσο γλυκιάς και λιγωτικής «εντεχνίλας», ικανό να σκοτώσει. Ακολουθεί μια διασκευή στο "La Foule" της Edith Piaf, με σημαντική συμμετοχή του κοινού, και φιλοφρονήσεις εκατέρωθεν, μεταξύ αυτής και της εξαμελούς μπάντας. Στα πλαίσια του επικοινωνιακού παιχνιδιού έρχεται η ώρα του αυτοσαρκασμού, με την Μποφίλιου να ισχυρίζεται ότι τροφή του καλλιτέχνη είναι το χειροκρότημα και πως τα κάποια περιττά κιλάκια της οφείλονται στην υπερβολική κατανάλωση αυτού. Καλό...

Κατόπιν, η ορχήστρα εκπαιδεύει διεξοδικά το πλήθος στην κρούση των χεριών σε ρυθμό 12/8, για να εκτελεστεί το "Τέτοια Μέρα" του Σταμάτη Κραουνάκη και να ακολουθήσουν τα "Δυο Παλτά" του ιδίου. Κομμάτια που αποδίδονται απολύτως θεατρικά και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα καμπαρέ. Στη συνέχεια θα χαμηλώσουν τα φώτα και τα έγχορδα θα συμβάλλουν στην υποβλητική ατμόσφαιρα για τη super power μπαλάντα "Σ' Έχω Βρει Και Σε Χάνω". Πραγματικά, ηλεκτρικές εκκενώσεις είναι έτοιμες να ξεσπάσουν, μιας και τα βιώματα των περισσοτέρων, απ' ό,τι φαίνεται, ενώνονται. Προσωπικά, φαντάζομαι κάποιο δεύτερο πρόγραμμα σε μπουζούκια και την Μποφίλιου σε ντουέτο με την Anna Calvi. Τα σχόλια δικά σας...

Μέσα σε αυτή τη φορτισμένη ατμόσφαιρα κάνει την εμφάνισή του "Ο Λύκος". Ένα τραγούδι με πιο rock στιχουργία και πολλαπλές κλιμακώσεις, που η Νατάσσα το υποστηρίζει πολύ καλά. Δεν κάνει το ίδιο, όμως, στη διασκευή του "Tainted Love", μιας και η γεμάτη χαριτωμενιά απόδοσή της δεν καταφέρνει ούτε να ξεκινήσει σαν Gloria Jones, ούτε να τελειώσει σαν Marilyn Manson. Η ατμόσφαιρα φορτίζεται ξανά με την "Παρέα" και αποφορτίζεται με τη χορευτική, electro-pop έκδοση του "Σ' Αυτόν Τον Κόσμο" και το αργόσυρτο τσιφτετέλι "Αυτό Είμαι", που αφιερώνεται στα κορίτσια, και στα μεγάλα μεράκια λέω εγώ... Και κάπου εδώ αισθάνομαι την αγγαρεία και το διαχρονικό αλυτρωτισμό της πλειονότητας των Ελλήνων.

Το πρόγραμμα συνεχίζεται με το "Ραντεβού", με έντονα στοιχεία πρόζας, αλά Μαρινέλλα, και άμεσα αυθόρμητη συμμετοχή του κοινού που ξαφνιάζει ευχάριστα. Παρουσιάζεται το συγκρότημα και η σκηνή αδειάζει μετά από τα "Το Μέτρημα" και "Εν Λευκώ", συνοδεία της καθολικής χορωδίας του Γκαζιού.

Κατά γενική ομολογία, ο/η δυστυχισμένος/η Έλληνας/ίδα, κατά φαντασία ή μη, πέρασε καλά. Εμένα μου έπεσε λίγο βαρύ, ενώ κάτι Γερμανιδούλες πιο δίπλα πέρασαν καλύτερα απ' όλους, αφού δεν καταλάβαιναν και πολλά, ένιωθαν όμως τη συναισθηματική φόρτιση. Όσο για τη Νατάσσα Μποφίλιου, αυτή είναι σίγουρα φωνάρα, φωνητικά επιδειξιομανής και καλά κάνει αφού μπορεί. Έχουμε πήξει στις τσιρίδες. Επίσης, πλαισιώνεται από αξιολογότατους μουσικούς συνεργάτες και είναι βέβαιο πως το μέλλον, στο χώρο της, τής ανήκει. Απλά, δεν είναι ο ήχος μου αυτός, είναι διαφορετικός...

Setlist:
Σε Ξεχώρισα / Αεράκι / La Foule / Τέτοια Μέρα / Δυο Παλτά / Σ' Έχω Βρει Και Σε Χάνω / Ο Λύκος / Tainted Love / Παρέα / Σ' Αυτόν Τον Κόσμο / Αυτό Είμαι / Ραντεβού / Το Μέτρημα / Εν Λευκώ


Maraveyas Ilegál

Το ρολόι έδειχνε 21:35 και κάτω από τη σκηνή επικρατούσε σοβαρό στρίμωγμα, αφού ο -ήδη πολύς- κόσμος που είχε φέρει και κρατήσει χωρίς την παραμικρή δυσκολία η Νατάσσα Μποφίλιου είχε πυκνώσει ακόμη περισσότερο. Πάνω στη σκηνή είχε λάβει θέση ο Κωστής Μαραβέγιας με την τρομερή μπάντα του και, πλέον, μάς ήταν ξεκάθαρο ποιός είναι εκείνος που προσδοκούσε περισσότερο να δει το κοινό. Αμέσως μετά τα καλωσορίσματα, μας ανήγγειλε το "Φίλα Με Ακόμη" (με πλήρη επίγνωση του πόσο αυτό έχει αγαπηθεί, αλλά και με κάποια αποστασιοποίηση, λόγω του υπερβολικού airplay που έχει απολαύσει η εν λόγω σύνθεση του Jovanotti), αλλά τελικά μας έκανε ντρίμπλα και ξεκίνησε με μπόλικη βαβούρα, που κατέληξε στο "Όργιο Στο Υπόγειο".



Μέσα σε μια διάχυτη αισθητική γαλλικού cabaret που προσγειώθηκε ανώμαλα στα Βαλκάνια, γίναμε μάρτυρες της άριστης επαφής που έχει ο frontman με το κοινό, χάρη στη θεατρική εκφραστικότητα που χαρακτηρίζει τη σκηνική του παρουσία. Ομηλητικότατος, όπως πάντα, προλόγιζε τα κομμάτια με σύντομες, χιουμοριστικές ιστορίες. Έτσι, θυμηθήκαμε το τεράστιο τέρας με τη μορφή "Zαρντινιέρας" που προσγειώθηκε «τυχαία» στη Θεσσαλονίκη το 2006, επαναφέροντας ένα είδος κράτους που έκτοτε, δυστυχώς, μεγαλώνει. Στη συνέχεια, πέσαμε χαμηλά (μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά, αφού κι αυτοί μας γονάτισαν, όπως και οι Imam Baildi), καθώς μαθαίναμε ότι η μπάντα που κλείνει τέσσερα χρόνια περιοδείας οφείλει τη δημιουργία της στη sexy "Lola" από το Όσλο που τους έκανε άνω-κάτω, αλλά τελικά τους έφερε κοντά. Είχαμε, επίσης, την «τιμή» να μας κοινοποιηθεί ένα έκτακτο ανακοινωθέν από το Υπουργείο Οικονομικών, σύμφωνα με το οποίο η συντεταγμένη χρεωκοπία δεν είναι, δα, και τόσο κακό πράγμα και «κακώς θεωρείται taboo». Κι από εκεί που «πιάσαμε πάτο» και -ακόμη χειρότερα- βρεθήκαμε "Κάτω Από Τον Πάτο", ανασυντάξαμε τις "Gypsy Powah" δυνάμεις μας και χοροπηδώντας «φέραμε τα πάνω κάτω». Με τούτα και με 'κείνα, ξεχαστήκαμε και αφεθήκαμε τόσο που μας έπιασε το μαράζι κι εις μάτην αναρωτηθήκαμε "Που Να Βρω Μια Να Σου Μοιάζει;".
 
Όλα αυτά συνέβαιναν μέσα σε ένα κλίμα άκρατου ενθουσιασμού, με τα κορίτσια να είναι άκρως εκδηλωτικά σε κάθε κομμάτι και τα αγόρια κάπως να ζηλεύουν τον ταλαντούχο Κωστή, αλλά κι αυτά να συμμετέχουν στο πανηγύρι που είχε στηθεί. Ο Κωστής, πάλι, με το ακορντεόν στα χέρια εκδήλωσε τάσεις φυγής ("Going Away"), «κόβωντας τα σχοινιά πριν γίνουν συρματόσχοινα», κι ως ένας καθωσπρέπει "Clandestino" που έχει καταλάβει το νόημα της ζωής (που ως γνωστόν συνοψίζεται στο «The only solution is sex and revolution») μάς εξήγησε πόσο ολιγαρκής είναι, στο αγαπημένο "Δε Ζητάω Πολλά".


 
Βέβαια, μπορεί αυτός να είναι φιλοσοφημένος και να έχει καλές προθέσεις, αλλά τι να κάνει ο καψερός που ο πειρασμός παραμονεύει στη γωνιά ("Δυο Γυναίκες") και τού δημιουργεί στριμώγματα, λόγω ανεπαρκούς διαθέσιμου χώρου; Μια καρδιά είναι αυτή, πόσες να χωρέσει πια; Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, ότι όλα αυτά έλαβαν χώρα μπροστά σε ένα κοινό που "Τρελό Από Χαρά" έπλεε σε πελάγη ευφορίας, έχοντας πετάξει το πρόσφατα αφιχθέν μπιλιετάκι της εφορίας στον κάλαθο των αχρήστων (έ, ρε τι έχει να γίνει). Η ώρα όμως είχε περάσει και παρόλο που ο κόσμος ξεκάθαρα ζητούσε αυτό το πάρτυ να συνεχιστεί, έπρεπε να μας καληνυχτίσουν για να πάρει σειρά η Monika. Κι αυτό δε θα μπορούσε να γίνει με καλύτερο τρόπο από την ακουστική εκτέλεση (πιάνο, όρθιο μπάσο και jazzy drums) του "Φίλα Με Ακόμα", το οποίο αποτέλεσε ιδιαίτερη στιγμή εκτελεσμένο και τις δύο ημέρες του festival, χωρίς ωστόσο να υπάρξει η αναμενόμενη σύμπραξη με τον Μουζουράκη και -ακόμη χειρότερα- χωρίς να μνημονευτεί έστω και μια φορά το όνομα του (συνθέτη) Jovanotti. Μπορεί αυτό να μας ενόχλησε λιγάκι, αλλά συνολικά επρόκειτο για μια εμφάνιση στην οποία τόσο η μπάντα, όσο και το διαβασμένο και άκρως συμμετοχικό κοινό πήρανε άριστα δέκα και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι.

Setlist:
Intro / Όργιο Στο Υπόγειο / Welcome To Greece / La Zardiniera Ilegal / Άσε Με Να Μπω / Lola / Μέσα Τα Κεφάλια / Gypsy Powah / Που Να Βρω Μια Να Σου Μοιάζει / Going Away / Πάρε Χρώμα / Δε Ζητάω Πολλά / Δύο Γυναίκες / Τρελό Από Χαρά / Φίλα Με Ακόμα


Monika

Έχουμε φτάσει στο κυρίως μέρος της νύχτας πλέον και έχει έρθει η ώρα για την επικεφαλής παράσταση της βραδιάς. Στις 22:56 ακριβώς εμφανίζεται στη σκηνή η 7μελής μπάντα και μερικά λεπτά αργότερα η ίδια η Monika. Πραγματικά λάμπει μέσα στα άσπρα και τις πούλιες και φαίνεται πως είναι σε εξαιρετική κατάσταση, σωματική, συναισθηματική, ψυχολογική, πνευματική.

Το πρόγραμμά της ξεκινάει με το "Exit", έτσι, για το contrast των νοημάτων, και εκείνη, όσο μινιόν κι αν είναι, αποδεικνύεται λεοντόκαρδη, νευρώδης και υπερκινητική, αιωρούμενη πάνω στη σκηνή. Πραγματικά, το βλέμμα δεν ξεκολλάει εύκολα από πάνω της, άξια θαυμασμού.

Για το δεύτερο κομμάτι παίρνει την κιθάρα της και τραγουδάει το "Show Me, Come On", ξεχειλίζοντας από μελωδικότητα, και κατόπιν πηγαίνει στο πιάνο για την εκτέλεση μιας από τις πιο γνωστές επιτυχίες του τελευταίου δίσκου της, το "Away From My Land". Είναι ωραίο να βλέπεις ένα πολυπληθές συγκρότημα να έχει τέτοια συνοχή, να εκτελεί τις παύσεις και τους τονισμούς με ακρίβεια ελβετικού μηχανισμού και όλα τα μέλη να σιγοτραγουδούν τους στίχους των τραγουδιών σα να βρίσκονται ανάμεσα στο κοινό. Στη συνέχεια, θα ακουστεί ένα τραγούδι για τη φιλία και συμπαρομαρτούντα αυτής, κατά τη Monika, το "Bloody Something" από το δίσκο "Avatar", και κάτι μέσα μου λέει πως κάποια στιγμή θα αναφερόμαστε σε αυτήν σαν την PJ Harvey την ελληνική. Το πρόγραμμα παραμένει στον πρώτο δίσκο και το τραγούδι που παίρνει σειρά είναι το "Pretend". Τα ενθαρρυντικά σχόλια είναι κοινός τόπος για το κοινό και οι συγκρίσεις με την περσινή της εμφάνιση αναπόφευκτες. Φέτος το Μονικάκι έγινε Μόνικα και τα τραγούδια από απλώς κλαψομόνικα μεταφέρθηκαν εκτελεστικά σε ένα άλλο επίπεδο, λες και συγκροτούσαν το setlist κάποιου εμπειρότερου και πιο καταξιωμένου καλλιτέχνη. Κάπου εδώ θα ανακοινωθούν και κάποια άλλα σημαντικά πράγματα, όπως η αφιέρωση της όλης παράστασης στον drummer Κρίτωνα που αφήνει τη μπάντα για να βρει την τύχη του στην Αγγλία, το κλείσιμο του κύκλου "Avatar" - "Exit" με αυτό το τελευταίο live, και πως, γενικά, θα μάς πάρει πολύ χρόνο μέχρι να ξανασυναντηθούμε...

Καλά όλα αυτά τα επικοινωνιακά, όμως το show πρέπει να συνεχιστεί. Αυτό γίνεται με το "...", ένα κομμάτι ακυκλοφόρητο και άτιτλο ακόμη, που ακούγεται επιλεκτικά σε κάποιες συναυλίες. Είναι αυτό που λέει «I can move you, I can soothe you» κτλ. Ξέρετε εσείς...

Το ping pong μεταξύ κιθάρας και πιάνου συνεχίζεται, με τη Monika στην κιθάρα να κερδίζει δύο εντυπωσιακούς πόντους. Ο πρώτος με το τραγούδι που πρωτογνωριστήκαμε και παραγνωριστήκαμε, ήτοι "Babe", και ο δεύτερος με το "Run To Ruin", με τη Monika να σαρώνει τη σκηνή ακατάπαυστα, εντείνοντας την ανυψωτική διάθεση και προκαλώντας ένα μικρό χαλασμό από παλαμάκια. Τη σειρά των επιτυχιών συνεχίζει το "Not Enough". Η Monika δε χάνει δέκατο, όσον αφορά τα φωνητικά αλλά και τα χορευτικά, οπότε οι επακόλουθες επευφημίες είναι αναμενόμενες και αυτονόητες. Για το τέλος του «κανονικού» προγράμματος προλογίζει με έναν ατυχή τρόπο τη διασκευή της στο "The Winner Takes It All" των ΑΒΒΑ, αλλά φροντίζει να μας αποζημιώσει με την άκρατη διάθεση της για party, όπως προκύπτει από την πολύ μπιτάτη κλιμάκωση του κομματιού.

Η ώρα γίνεται δύσκολη και βρίσκει τους περισσότερους να αναρωτιούνται αν ήρθε το τέλος, τη Monika αν υπάρχουν αστέρια στον ουρανό και τους συντάκτες του Rocking αν χέζουν οι αρκούδες στο δάσος... Κι όλα αυτά για να ξεκινήσει ένα χορταστικότατο encore, αποτελούμενο, αρχικά, από τις διασκευές "Το Τυχερό Μου Αστέρι" (Κ. Βήτα) και "Empire State Of Mind" (Alicia Keys). Ειδικά στο δεύτερο, η συμμετοχή ήταν τέτοια που θα έκανε τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης πολύ υπερήφανο.

Μετά τα δύσκολα είναι ώρα να έρθουμε πιο κοντά και η καλλιτέχνις επισκέπτεται την καγκελαρία. Μάς υπόσχεται ένα τραγούδι για το χειμώνα και δίνει στο πλήθος μια a capella εκτέλεση του "Yes I Do". Εγώ θα παραδεχτώ πως ήταν η δυνατότερη στιγμή του διημέρου. Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί, οπότε μετά από ένα super drums solo και μερικά ουρλιαχτά για το Ark Festival, ακούγονται τα "Avatar", "Over The Hill" και ευχές για ευτυχία και χαμόγελα. Όμως, και πάλι το τέλος βρίσκεται δυο τραγούδια μακριά. Προτελευταίο είναι το πρώτο της, επίσημα, ελληνόφωνο κομμάτι, που θα βρίσκεται και στον πρώτο της ελληνόφωνο δίσκο, και που πρωτοπαρουσιάστηκε φέτος στο φεστιβάλ του θεάτρου της μικρής Επιδαύρου, και δεν είναι άλλο από το "Σε Ποιον Έρωτα Ζω". Ερώτημα που σίγουρα έχει απασχολήσει κατά καιρούς όλους μας. Έτσι, αναπόφευκτα τελευταία, έρχεται η αγαπημένη της διασκευή στο "Let Me Roll It" των Wings του Paul McCartney. Πολύ καλή επιλογή για το κλείσιμο ολόκληρου του φεστιβάλ, αλλά και αφορμή επίδειξης για μια τελευταία φορά της επιδεξιότητας του drummer Κρίτωνα. Κλείνοντας, λοιπόν, κι εμείς, δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε σε όλους σας God speed!



Setlist:
Exit / Show Me, Come On / Away From My Land / Bloody Something / Pretend / Άτιτλο / Babe / Run To Ruin / Not Enough / The Winner Takes It All / Το Τυχερό Μου Αστέρι / Empire State Of Mind / Yes I Do / Avatar / Over The Hill / Σε Ποιον Έρωτα Ζω / Let Me Roll It


Δε χωράει αμφιβολία πως το δεύτερο (αθηναϊκό) Ark Festival ήταν εξίσου επιτυχημένο με το πρώτο και θα μείνει για αρκετό καιρό στο μυαλό όσων είχαν την τύχη να το παρακολουθήσουν. Το στοίχημα για τη διοργανώτρια εταιρεία φαντάζει, πλέον, σιγουράκι. Και γιατί όχι άλλωστε, αφού τα πάντα ήταν για ακόμη μια φορά προσεγμένα. Από το προσιτό εισιτήριο και τη σωστή επιλογή του χώρου (αχ, πόσο μας έλειψε φέτος το Synch που είχαμε συνδέσει με το εύκολα προσβάσιμο Γκάζι), μέχρι τις μικρολεπτομέρειες (π.χ. τις free hugs στην είσοδο ή τα φθηνά CD στο περίπτερο της Archangel). Ευτυχώς, η προσπάθεια αυτή έχει αγκαλιαστεί από τον κόσμο, όπως της αξίζει. Μακάρι να βρει μιμητές (π.χ. στην Inner Ear έχουν τα ονόματα για να στήσουν ένα εξίσου πετυχημένο event) και κάποια στιγμή να καθιερωθεί μια ετήσια «παρέλαση» της νέας γενιάς Ελλήνων καλλιτεχνών, ώστε, μαζί με άλλους καταξιωμένους, να τους βλέπει και να τους μαθαίνει περισσότερος κόσμος.