Ark Festival: Locomondo, The Burger Project feat. Φοίβος Δεληβοριάς, Λεωνίδας Μπαλάφας, κ.ά. @ Τεχνόπολις, 12/09/11

Από τον Παντελή Μαραγκό, 13/09/2011 @ 17:33
Για δεύτερη συνεχή χρονιά διοργανώθηκε με μεγάλη επιτυχία το Ark Festival στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Έπειτα από μια στάση στη Θεσσαλονίκη νωρίτερα φέτος το καλοκαίρι, το φεστιβάλ που είχε αφήσει μόνο θετικές εντυπώσεις στην παρθενική του διοργάνωση, επανήλθε με ένα line-up που διαθέτει αρκετά κοινά σημεία με το περυσινό διήμερο.

Κι επειδή οι συγκρίσεις σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πάντα αναπόφευκτες, αξίζει να σημειωθεί ότι μπορεί να μην επαναλήφθηκε η αξέχαστη εμφάνιση του τρίο που είχε επικεφαλής τον Γιάννη Αγγελάκα, αλλά συνολικά η πρώτη ημέρα χαρακτηρίζεται ως αρκετά ενδιαφέρουσα και εξίσου επιτυχημένη με την αντίστοιχη περυσινή, ενώ δε θα ήταν υπερβολή να γραφτεί ότι οι φετινοί καλλιτέχνες ήταν, από πλευράς μουσικής αντίληψης, πιο «κοντά» ο ένας στον άλλον. Ιδιαίτερα οι Burger Project (παρέα με τον σπουδαίο Φοίβο Δεληβοριά σε μια πολυαναμενόμενη guest εμφάνιση) και οι αεικίνητοι Locomondo έκαναν το σαφώς μικρότερης ηλικίας -σε σχέση με πέρυσι- κοινό (η πλειονότητα ήταν μεταξύ 16-23) να περάσει πολύ καλά χορεύοντας και τραγουδώντας, ενώ κι οι Ska Bangies, o Πάνος Μουζουράκης και o Λεωνίδας Μπαλάφας είχαν αρκετές καλές στιγμές και κέρδισαν πολλά χειροκροτήματα.  

Παρά τη ζέστη, η προσέλευση του κόσμου, που τελικά γέμισε το χώρο, είχε αρχίσει από αρκετά νωρίς. Ο κύριος όγκος των θεατών έφτασε μεταξύ 18:00 και 19:00, με αποτέλεσμα όσοι δεν είχαν προμηθευτεί εγκαίρως το προσιτό (αξίζει να σημειωθεί) εισιτήριο να ακούσουν τους Ska Bangies περιμένοντας στην ουρά.  Στον αντίποδα, η απεργία των οδηγών ταξί ανάγκασε μεγάλη μερίδα του κοινού να αποχωρήσει αρκετά πριν το τέλος της εμφάνισης των Locomondo, ώστε να προλάβει κάποιο από τα μέσα μεταφοράς. Όσοι απέμειναν, πάντως, κοπανιόντουσαν μια χαρά μέχρι το τέλος, κάτω από ένα γεμάτο φεγγάρι. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, γράφοντας λίγα λόγια για την εμφάνιση της κάθε μπάντας.

Ska Bangies

Ακόμη κι αν δεν έχει τύχει να τους ακούσετε ποτέ σας, το όνομά τους αποτελεί μια ευστοχότατη περιγραφή για το ποιοί είναι και τι παίζουν. Μια εξαμελής μπάντα (με δύο πνευστά, δύο κρουστά, κιθάρα και μπάσο) που πατάει γερά στην εναλλαγή μεταξύ reggae ρυθμού και ska ξεσπασμάτων, χρησιμοποιώντας αρκετή rock βαβούρα, αλλά και rap στοιχεία για να περάσουν το αρκετά πολιτικό τους μήνυμα. Ωστόσο, το μοτίβο αυτό έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί καινοτομία και το ενδιαφέρον του κόσμου δεν παρέμεινε σταθερό. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως άκουσα το (εξοικειωμένο και διαβασμένο σε σχέση με τη μπάντα) αγόρι από ένα ζευγάρι που βρισκόταν δίπλα μου να εξηγεί στην κοπέλα του ότι «έτσι παίζουν και αυτό κάνουν συνέχεια». Ωστόσο, τόσο ο ίδιος, όσο και αρκετά από τα παιδιά που βρίσκονταν κοντά στη σκηνή χόρεψαν αρκετά, αποδεικνύοντας το λόγο για τον οποίο το εν λόγω (κορεσμένο) μοτίβο παραμένει τόσο διαδεδομένο.

Άρεσε αρκετά το κομμάτι τους με τίτλο "Έλληνας Μετανάστης", το οποίο αφιέρωσαν στον ...πολυαγαπημένο μας πρωθυπουργό. Το πολιτικό μήνυμα δεν έλειπε σχεδόν από κανένα κομμάτι, με ενδεικτικούς τους στίχους: «Πάντα να θυμούνται αυτοί που κυβερνούν ότι στο τέλος θα έρθει η ώρα να κριθούν», ενώ δεν έλειπαν οι γροθιές στον αέρα. Όσο χιλιοειπωμένα κι αν είναι στις μέρες τα λόγια αυτά, εξακολουθούν να βρίσκουν μεγάλη ανταπόκριση στον κόσμο, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ένα τόσο νεανικό κοινό. Και πώς θα μπορούσε να μην είναι έτσι άλλωστε; Αλλά ας μην την ανοίξουμε αυτήν την κουβέντα τώρα. Βέβαια, ως νέα παιδιά που είναι, μετέφεραν μια γερή νότα αισιοδοξίας στο κοινό, συμπυκνώνοντας σε μεγάλο βαθμό το πνεύμα του φεστιβάλ. Έτσι, ως αποκορύφωμα της εμφάνισής τους θα διάλεγα τους στίχους: «Ελπίδα για κόσμο καλύτερο / Ελπίδα για νέα ζωή».

Πάνος Μουζουράκης

Ότι ο Πάνος Μουζουράκης είναι ένας άνθρωπος πολυτάλαντος φαντάζομαι το γνωρίζετε. Ότι αυτός κι η μπάντα του πρέπει να κατέχουν το ρεκόρ για το ταχύτερο sound check θαρρώ πως πρέπει να σας διαφεύγει. Ήταν 18:42 όταν δύο λεπτά μετά την αποχώρηση των Ska Bangies εμφανίστηκε χορεύοντας χειροκροτούμενος στη σκηνή για να βοηθήσει στο στήσιμο. Ε, δεν είχαν περάσει 7 λεπτά όταν πλέον είχαν αρχίσει να παίζουν τα blues/rock τους με τα έντονα jazz και funky στοιχεία προς τέρψιν, κυρίως, των κοριτσιών («την Άννα, την Βίκυ, την Γεωργία...») που ξεκάθαρα αποτελούσαν την πλειονότητα. Μήπως θα έπρεπε να εξεταστεί μια καριέρα στη Formula 1 ως μηχανικός σε pit stop; Δύσκολοι καιροί, μάθε τέχνη κι άστηνε.

Προς το παρόν, πάντως, με πολύ καλούς μουσικούς να τον πλαισιώνουν (αξιοσημείωτο μπάσο από τον Δημήτρη Φροσίνη, κιθάρα, drums και τρομπέτα από τους Κωνσταντίνο Μαδεμλή, Μιχάλη Καπηλίδη και Γιάννη Οικονομίδη αντίστοιχα) απέδειξε -για περίπου μια ώρα- σε όποιον δεν είχε τύχει να τον ξαναδεί ότι πολύ καλά κάνει και κρατά μικρόφωνο. Δε χωρά αμφιβολία, ωστόσο, ότι το φόρτε του είναι η κίνηση και η θεατρικότητά του πάνω στη σκηνή. Κι όταν πλέον στο "Σαλάμι" είχε πέσει ο ήλιος (που τον στράβωνε δύοντας ακριβώς απέναντι), έβγαλε τα γυαλιά του, αποκαλύπτοντας το γνωστό τρελαμένο βλέμμα που προσέθεσε πολλά στα ήδη πολύ υψηλά επίπεδα εκφραστικότητας. Με αυτά τα «όπλα» η επαφή  του showman με το κοινό που λικνιζόταν μόνο τυχαία δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Ήταν όσο «διαδραστικός» και εξωστρεφής μπορείτε να φανταστείτε, καθώς έσταζε κάθιδρος ως τίμιος performer που ίδρωσε τη φανέλα. Σε αυτό το πλαίσιο, αξιοσημείωτη και ενδεικτική η αντίδρασή που είχε στην (αποτυχημένη) προσπάθεια του κόσμου να ακολουθήσει κατόπιν προτροπής του τις δύσκολες χορευτικές φιγούρες του, η οποία ήταν: «Καλά γαμάτε! Μόνο που εγώ το κάνω καλύτερα». Και ναι, πράγματι, το έκανε αρκετά καλά.
 
Το set του όμως κάπου στα μισά έκανε κοιλιά κι ο κόσμος κατά κάποιο τρόπο σταμάτησε να ακολουθεί. Αξιοσημείωτες οι διασκευές του σε Παύλο Σιδηρόπουλο και Stevie Wonder, παρόλο που δεν πολύ-συγκίνησαν. Προς το τέλος η τάξη αποκαταστάθηκε και σε αυτό βοήθησαν οι πολύ καλές "Πλημμύρες" (μακριά από το site μας, φράσεις του τύπου «μας τελείωσαν οι μπύρες». Φευ!), και το "Δώσε Σημασία", που δημιούργησαν μια ωραιότατη cheesy ατμόσφαιρα (αυτό που θέλουν τα κορίτσια και μάλλον δίκιο έχουν και το θέλουν) και προετοίμασαν το έδαφος για τη διασκευή στο "Baciami Ancora" του Jovanotti που έμελλε να γίνει το αδιαφιλονίκητο χιτάκι της χρονιάς στη χώρα μας. Έχω βάσιμες υποψίες πως όσοι βρέθηκαν στο Γκάζι και τραγούδησαν αγκαλιασμένοι το "Φίλα Με Ακόμα", πρέπει να το ψιθυρίζουν ακόμη.     

Παντελής Μαραγκός

Λεωνίδας Μπαλάφας

Μετά τον Μουζουράκη έρχεται η ώρα του Λεωνίδα Μπαλάφα, κατά τις 19:00, περίπου. Προσωπικά, δεν τον έχω παρακολουθήσει να παίζει ζωντανά, όμως το γεγονός πως πρόκειται για μια περίπτωση τίμιου και χαμηλών τόνων καλλιτέχνη, που συμμετείχε σε κάποιο τηλεtalent show, που γράφει ελληνική μουσική και που μετέρχεται ίδιες δυνάμεις, αρχικά, με κερδίζει. Για να μην αναφερθώ στη χημεία που έχει η σχέση του με το πλήθος, ήδη από το soundcheck... Έρχεται η ώρα, λοιπόν, να του δοθεί η ευκαιρία να κερδίσει και τις δικές μου μουσικές εντυπώσεις στην πράξη, όταν ανεβαίνει στη σκηνή με την 8μελή μπάντα του. Το πρόγραμμα ξεκινάει με το "Άμα Διώξεις Λίγο Θέλω", ο ήχος είναι αρκετά καλός και το συγκρότημα φαίνεται πως απαρτίζεται από πολύ καλούς μουσικούς που παίζουν μαζί για αρκετό καιρό. Τα κλισέ του τραγουδιού, όμως, είναι αφόρητα και η εμφάνιση του Μπαλάφα, που παραπέμπει εμφανισιακά και ερμηνευτικά στον Άσιμο, μού δημιουργούν μια αίσθηση πως βρίσκομαι στο φεστιβάλ κάποιου αριστερού πολιτικού κόμματος. Αυτό δεν είναι ωραίο και συνέβη αρκετές φορές ακόμη κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Έπεται το "Ανοιξιάτικη Μέρα", με τους ρυθμούς των Calexico να διορθώνουν την ατμόσφαιρα και, λίγο μετά, το συγκρότημα προσφέρει στο κοινό τη δική του εκδοχή του "Concrete Jungle" του Bob Marley, έτσι, για να ξορκίσει την κακή τύχη. Αργότερα, παίχτηκε το "Για Το Ράδιο", ένα τραγούδι του Κύριου Κ. που πραγματικά δρόσισε την ατμόσφαιρα, τόσο εκτελεστικά, όσο και στιχουργικά, και με beatboxing έγινε η εισαγωγή για τον τζογαδόρο "Παύλο". Η ατμόσφαιρα του φεστιβάλ οδηγητή έκανε την ξανά την εμφάνισή της με τη στιχοποιία του "Robin Hood" και έρχεται η στιγμή του "Πυροσβεστήρα", ενός τραγουδιού με σημαντικό airplay στους σχετικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, οπότε αναμενόμενος ο χορός και το εκτεταμένο sing along. Η πιτσιρικαρία ήταν πολύ διαβασμένη και στα δημοτικά blues της αστυφιλίας του "Πλάτανου" και στο "Όλα" του ερωτικού ατελέσφορου. Τέλος, η παράσταση έκλεισε με ατελείωτες ευχαριστίες και a capella εκτέλεση του ρεφραίν από το "Δελφίνι Δελφινάκι" του Λευτέρη Παπαδόπουλου, με επιταχυνόμενο ρυθμό. Ουφ...

Setlist:
 Άμα Διώξεις Λίγο Θέλω / Ανοιξιάτικη Μέρα / Δυο Ώρες Μείνανε Μόνο / Concrete Jungle / Αγάπη Μόνο Αρκεί / Θα 'ρθω Να Σε Κλέψω Μια Βραδιά / Για Το Ράδιο / Ο Παύλος / Robin Hood / Πυροσβεστήρας / Πλάτανος / Όλα / Δελφίνι Δελφινάκι /

Υ.Γ.: Έχει πλάκα πάντως το πώς σε παρατηρούν ορισμένοι, οι περισσότεροι δηλαδή, σε τέτοιου «κλίματος» συναυλίες όταν βγάζεις μπλοκάκι για να καταγράψεις κάποια σημείωση. Η πλάκα, βέβαια, σταματάει όταν η όποια δυσανασχέτηση και παρερμηνεία της πραγματικότητας εκφραστεί μαζικά και έμπρακτα... Σε κάθε περίπτωση, οι συντάκτες του Rocking.gr ήταν περιτριγυρισμένοι από ένα προστατευτικό κλοιό πανέμορφων κοριτσιών, τα οποία μοιράζονταν το ίδιο πάθος για αντικειμενική ενημέρωση με αυτούς, και θα πρόβαλαν αυτά τους τα στήθη σαν πολεμίστρες στην όποια επιβουλή αυτής και αυτών. (Κάποιος ας με σταματήσει τον οιστρηλατημένο...)

The Burger Project feat. Φοίβος Δεληβοριάς

Η ώρα έχει πάει 21:15 και... ό,τι να 'ναι. Δεν υπάρχει καλύτερη φράση για να περιγραφεί ένα επερχόμενο επιτυχημένο πάρτι των Burger Project. O μπασίστας, μπασκετμπολίστας της πρώην CCCP, ο ντράμερ, κάτι σαν πορνοστάρ των '80s, ο κιμπορντίστας, χίπης κομμουνιστής, ο guest βιολιστής, τραυματίας πολέμου - βετεράνος του Βιετνάμ, ο τραγουδιστής, εξωτικό, μαυρισμένο πτηνό στα χρώματα της Pride σημαίας, και ο Δεληβοριάς «cool as ice cream» όπως πάντα. Η παράσταση ξεκινά με το "(I've Had) The Time Of My Life", κατά το γνωστό διασκεδαστικό και διασκευαστικό πρότυπο των Burger Project. Χορός, κέφι, φαντασία, μπρίο κτλ. για έναν αντικειμενικά δύσκολο, προσεχή χειμώνα. Ακολουθεί το "Wonderwall", το "Βαπόρι Απ' Την Περσία" σε country style the Greek way διασκευή, και με το τέλος του "Sheena Is A Punk Rocker" γίνεται η εισαγωγή για τον Δεληβοριά. Μπορεί να είμαστε ατάλαντοι, λένε οι Burgers, όμως έχουμε ταλαντούχους φίλους. Η μουσική αυτή σύμπραξη ξεκινάει με το medley "Αυτή Που Περνάει" - "Istanbul (Not Constantinople)" και συνεχίζεται με ένα νέο κομμάτι του Φοίβου, με τίτλο "Bolero". To πρώτο μέρος της συνεργασίας κλείνει με το τραγούδι "Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα" και καθολική συμμετοχή του κοινού ως προς το τραγουδιστικό μέρος.



Μόνοι, πια, επί σκηνής οι Burgers χαρίζουν στο ήδη «ανεβασμένο» πλήθος την πιο αγαπημένη διασκευή του "Take My Breath Away", συνεχίζουν με το "Bed Of Nails" και η κατάσταση απογειώνεται στο "Human" των Killers με την εισαγωγή θεμάτων τύπου Benny Hill και προτροπές του στυλ «Αγκαλιαστείτε!». Το επόμενο αφιερώνεται στον Φραγκίσκο και τη Στέλλα, τυχερά αυτά τα νεόνυμφα παιδιά θα μπορούσε να πει κάποιος που γνωρίζει κάτι παραπάνω, και δεν είναι άλλο από το Calypso classic "Coconut Woman" του Harry Belafonte σε έκδοση medley με εξίσου κλασικούς ελληνικούς νησιώτικους ύμνους και ρυθμούς. Κάπως έτσι έρχεται η ώρα της επανεμφάνισης του Φοίβου Δεληβοριά και αυτή πραγματοποιείται με το "Εκείνη" σε ska-punk διασκευή, οπότε τα λόγια είναι περιττά, επικρατεί πανδαιμόνιο. Οδηγούμαστε προς το τέλος κι αυτής της παράστασης και πρέπει να πέσουν τόνοι. Ο Δεληβοριάς ξεκίνα να «απαγγέλει» τους στίχους του εθνικού μας ύμνου με έναν δικό του disco τρόπο, συνδυάζοντάς τον με το "I Will Survive", και το μήνυμα ελήφθη. Τελικά, αφού και η υπομονή έχει τα όριά της, όπως δήλωσαν και οι Burger Project αυτοσαρκαζόμενοι, το show ρίχνει αυλαία με την καθιερωμένη παρουσίαση του συγκροτήματος και ένα έκτακτο encore με τη διασκευή του "Seven Nation Army". Χαρήκαμε ιδιαίτερα, αλλά έρχεται η ώρα να ουρλιάξουμε «L'ombelico del mondo! Locomondo!».



Setlist:
(I've Had) The Time Of My Life / Wonderwall / Το Βαπόρι Απ’ Την Περσία / Sheena Is A Punk Rocker / Αυτή Που Περνάει & Istanbul (Not Constantinople) medley / Bolero / Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα / Take My Breath Away / Bed Of Nails / Human / Coconut Woman / Εκείνη / Εθνικός Ύμνος & I Will Survive medley / Seven Nation Army

Σταύρος Μελένιος

Locomondo

Λίγο μετά τις 22:45 ξεκίνησαν το show τους οι αγαπημένοι Locomondo, επιβεβαιώνοντας και τους τελευταίους δύσπιστους ότι αυτοί ήταν εκείνοι για τους οποίους, κυρίως, μαζεύτηκε όλος αυτός ο κόσμος που γέμισε την Τεχνόπολη. Τόσο το συγκρότημα, όσο και το κοινό ξεκίνησαν φουριόζοι και ζεστοί, δίχως ίχνος πιασίματος που θα περίμενε κανείς να προκαλέσει το περίπου μισάωρο στήσιμο / sound check που μεσολάβησε από τη στιγμή που ο Φοίβος Δεληβοριάς και οι Burger Project ολοκλήρωσαν το φραμπαλά και τα κόλπα τους. Μπροστάρης ο σπουδαίος (ναι, είναι καιρός να το παραδεχτούμε πια) Μάρκος Κούμαρης, ο οποίος φόραγε μια φανέλα που θα μπορούσε να ήταν και της Παναχαϊκής! Οδήγησε με σιγουριά την πολυμελή μπάντα στο γνωστό setlist που παρακολουθούμε με αμείωτο ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να σημειωθεί ότι είχαμε την τύχη να ακούσουμε και δύο καινούργια κομμάτια, που, από ό,τι φάνηκε, ήρθαν για να μείνουν.



Με μια εισαγωγή που είχε σύντομα περάσματα από το "Μαγικό Χαλί" και το "Γαμήλιο Πάρτυ" (προσαρμοσμένο στα χαρακτηριστικά της βραδιάς) προχώρησαν στις απαραίτητες συστάσεις με το "Locomondo Theme" και ήδη είχαν σχηματιστεί τρενάκια από κόσμο. Αμέσως μετά επιβεβαιώθηκε η υποψία ότι κανείς δεν κρυώνει στην Ελλάδα, πολλώ δε μάλλον με την καλοκαιρία να κρατεί μια χαρά ακόμη, ενώ αποτέθηκε κι ο καθιερωμένος φόρος τιμής («δεν ξεχνάμε τους παλιούς, respect for Μάρκος Βαμβακάρης») με την αγαπημένη "Φραγκοσυριανή" που κατέληξε σε ένα ska ξέσπασμα και στα συνακόλουθα αλεσματοκοπανήματα που είχαν στηθεί σε 2-3 σημεία κάτω από τη σκηνή.
  
Με το "Me Wanna Dance" επανήλθαμε στους φυσιολογικούς reggae ρυθμούς και μάθαμε για τις κατακτήσεις του Νίκου στην τρομπέτα, ο οποίος ήρθε από την Κέρκυρα και σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να βρει μια κοπέλα σε κάθε γειτονιά το γατόνι. Μέσα σε όλα αυτά, νομίζω ότι κανείς δεν πρόσεξε το μικρό πρόβλημα στα κρουστά. Έπειτα περάσαμε στο "Μαγικό Χαλί" (με το χαρακτηριστικό «η Γη γυρίζει, η Γη, όλο γυρίζει»), πάνω στο οποίο έπεσε το περισσότερο κοπάνημα και έγινε και το, απαραίτητο πλέον, παιχνίδι με τα χέρια στον αέρα (χωρίς να χρειαστούν οδηγίες, όπως μέχρι πριν μερικά χρόνια). Μέσα στο χαμό κατάφερα να χάσω το αγαπημένο μου στυλό, οπότε άκουσα το "Καραπιπερίμ" ψάχνοντας και, ευτυχώς, βρίσκοντάς το. Μπροστά στο επερχόμενο χοροπηδητό του "L'Ombelico Del Mondo", το ασφάλισα και συνέχισα το χορό με το εφεδρικό για να μην έχουμε άλλα παρατράγουδα. Άξια αναφοράς η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δημιουργεί το βιολί που πολύ όμορφα (και παραδοσιακά) παίζει ο Δημήτρης Γάσιας.



Οι σταθερές αξίες "Trendy Λίτσα" και "Το Γαμήλιο Πάρτι" οδήγησαν στη σφήνα για τα μυστικά που έχουν τα κορίτσια που ξενυχτάνε, τα οποία, ωστόσο, δε συγκρίνονται με εκείνα των αγοριών «που ξενυχτάνε με ένα μυστικό, ωω-ωω: Πίνουν μπάφους και παίζουν Pro». Ξέρετε, εκείνα τα μυστικά που δε μπορούσαν να πουν όταν βγήκαν στο Λαζόπουλο. "Jeronimo Yanka", "Goal!" (Σαλπιγγίδη παιχταρά κάνε ό,τι πρέπει για να κερδίσουμε την Τότεναμ την Πέμπτη), "King Of The Bongo" και επανήλθαμε σε ρυθμούς τσίρκου και ταχείας καύσης θερμίδων, καθώς τρεις μεγάλες μπάλες πετάχτηκαν στο κοινό.

Κάπου εκεί είχαμε την τύχη να ακούσουμε ένα καινούργιο κομμάτι, εμπνευσμένο από τα χρόνια που η μπάντα βρίσκεται στο δρόμο σε κάτι που «μοιάζει περισσότερο με Οδύσσεια και λιγότερο με περιοδεία». «Που είμαι απόψε;» ρώταγε ο Μάρκος, για να καταλήξει ότι «στο Γκάζι συναντιούνται οι ζωές μας». Η όμορφη ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει σε έβαζε και σε κράταγε στον (τρελό) κόσμο τους. Το all time classic "Άσ' τα Tα Μαλλάκια Σου" οδήγησε στο "Δεν Προλαβαίνω", στο οποίο ο Μάρκος κατέβηκε από τη σκηνή και έδωσε το μικρόφωνο στον κόσμο σε ένα από τα πολλά highlights της βραδιάς. Η ανταμοιβή όσων είχαν προσέλθει (σημειώνεται ότι μπροστά στη σκηνή ο κόσμος είχε αραιώσει αισθητά, με πολλούς να την έχουν κοπανήσει για να προλάβουν τα τελευταία δρομολόγια των μέσων μεταφοράς, καθώς οι οδηγοί ταξί απεργούσαν) συνεχίστηκε με χαρτονομίσματα των 100αφρώ να πετιούνται στο άκουσμα του "100 Αφρο".


 
Ένα δεύτερο -πολύ καλό- καινούργιο τραγούδι με έντονο πολιτικό στίχο («Καίνε και χτίζουν, χτίζουν και καίνε και τα παραμύθια τους μας λένε») για τους γνωστούς νομείς της εξουσίας και τα «τίμια» παιχνίδια τους. Όμως, η ώρα είχε περάσει τις 12 και πληροφορήθηκαν ότι θα έπρεπε σιγά-σιγά να αποχωρήσουν, παρόλο που εμφανώς ήθελαν να μείνουν και να παίξουν κι άλλα. Έτσι, έμειναν απ' έξω κομμάτια που συνήθως παίζουν και προχώρησαν με το "Ευχαριστούμε Πολύ" και το reprise στο μαγικό χαλί, το Pro κ.α. Φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να παραληφθεί το κλασσικό "Χέρια Σαν Κι Αυτά" για τον αποχαιρετισμό, το οποίο έπειτα από τόσα παιξίματα εξακολουθεί να διατηρεί ακέραια τη μαγεία του. Όμορφα πράγματα.

Setlist:
Intro / Locomondo Theme / Δεν Κάνει Κρύο / Φραγκοσυριανή / Me Wanna Dance / Μαγικό Χαλί / Καραπιπερίμ / L'Ombelico Del Mondo / Trendy Λίτσα / Το Γαμήλιο Πάρτι / Pro / Jeronimo Yanka / Goal! / King Of The Bongo / New song #1 / Άσ' τα Τα Μαλλάκια Σου / Δεν Προλαβαίνω / 100 Αφρό / New song #2 / Ευχαριστούμε Πολύ / Reprise (Μαγικό Χαλί, Pro κ.α.) / Χέρια Σαν Κι Αυτά
  
Συνοπτικά, η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ, που χαρακτηρίζεται από τη feel-good ατμόσφαιρα και το υψηλό value for money που προσφέρει ο συνδυασμός ενδιαφέροντος line-up / προσιτού εισιτηρίου (αν και έχω μια υποψία ότι, έτσι πως πάμε, τα 30€ για το διήμερο σύντομα θα είναι αρκετά για να αγοράσει κανείς ένα αγροτεμάχιο) / εύκολα προσβάσιμου και καθ' όλα αξιοπρεπούς συναυλιακού χώρου, μπορεί να χαρακτηριστεί ως πετυχημένη. Μια άκρως χορευτική ημέρα που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και επιβεβαίωσε τις προσδοκίες για πολύ ιδρώτα θα μείνει για αρκετό καιρό στο μυαλό εκείνων που παρευρέθηκαν και πέρασαν καλά. Η προσέλευση του κόσμου ήταν η αναμενόμενη και όλα κύλησαν σύμφωνα με το πρόγραμμα. Αποστολή εξετελέσθη. Ανανεώνουμε το ραντεβού για απόψε.

Παντελής Μαραγκός
  • SHARE
  • TWEET