Archive live στο Λυκαβηττό

19.55 μμ: Διαπιστώνουμε ότι δεν πρόκειται με τίποτα να βρούμε ταξί που να μας πάει στο Λυκαβηττό. Η ανάβαση του λόφου ξεκινάει. Η διάθεση χαλάει, γιατί είμαι στριμμένο άντερο. Κάνει ζέστη. 20.35 μμ: Φτάνουμε επιτέλους στο συναυλιακό χώρο που είχε γεμίσει κατά το ήμισυ περίπου. Το πρώτο χαμόγελο σκάει στο ταλαιπωρημένο μου χειλάκι. Σαν η αύρα των Archive να είχε στοιχείωσει το όμορφο θεατράκι, πριν ακόμη οι ίδιοι εμφανιστούν.

21.45 μμ: Ο συναυλιακός χώρος γέμισε. Όλοι περιμένουν ανυπόμονα να κλείσουν τα φώτα... Πότε θα κλείσουν, επιτέλους, τα φώτα; Κοιτάζω τον Παντελή. Στα μάτια του κρύβεται αυτό που κρύβεται και στα δικά μου: Η προσδοκία για κάτι που δεν είχαμε ξαναβιώσει. 21.55 μμ: Τα φώτα επιτέλους κλείνουν. 7 μαυροφορεμένοι άνδρες εμφανίζονται επί σκηνής... και το ταξίδι ξεκινάει... Είμαι χαρούμενος, είμαι ευτυχισμένος...

Να πω ότι τόσο πλήρη συναισθήματα δεν έχω νιώσει πότε μου σε συναυλία. Χοροπήδησα, χόρεψα (όσο πιο ατσούμπαλα γίνεται), δάκρυσα, ερωτεύτηκα τον αέρα του Λυκαβηττού που ζούσε από τις νότες των Archive. Συγχωρήστε τον ενθουσιασμό μου. Ή μάλλον και να μην τον συγχωρήσετε, δεν με απασχολεί. Οποιαδήποτε προσπάθεια να τιθασεύσω την περιγραφή μου θα ήταν ιδιαίτερα πρόστυχη.

Οι πρώτες νότες δώσανε ψυχή στα συναισθήματα μου. To “Noise”, το ομώνυμο τραγούδι του τελευταίου δίσκου των Archive ήταν γεγονός. Ένα μουσικό διαμάντακι προμήνυε τι θα ακολουθούσε. Ξανακοίταξα τον Παντελή... Και εκείνος το ένιωθε. Το ένστικτο μας δεν έπεσε έξω. Αρχίζαμε να βυθιζόμαστε στο όνειρο της μουσικής. Κοίταξα μια στιγμή πίσω. Διαπίστωσα ότι ολόκληρο το θέατρο ζούσε στον παροξυσμό της μουσικής τους. Ο ήχος ήταν απλά τέλειος. Καμία παραφωνία. Και οι 7 ήταν υπέροχοι, αφού κατάφεραν να μεταδώσουν τον ιδιαίτερο ήχο των Archive σε όλο του το μεγαλείο. Ο σεμνός βοκαλίστας Craig Walker μας δήλωσε με αφοπλιστικό τρόπο μικρού παιδιού πόσο αγχωμένος ήταν. Η γλυκύτατη παρουσία του μας έκανε να γίνουμε ένα μαζί του, να τραγουδάμε και να χορεύουμε σαν να ήμασταν μέσα του. Η δυναμική παρουσία τους μας παρέσερνε στους υπέροχους πειραματικούς ρυθμούς των Archive.

Στο πασίγνωστο (πλέον) “Fuck you” ο παροξυσμός κυριεύει τους πάντες. Όλοι μαζί τραγουδούν με τον Craig τους στίχους του τραγουδιού. Tο “Waste” (κατά την ταπεινή μου γνώμη το καλύτερο του τελευταίου άλμπουμ) με αναγκάζει σε ασταμάτητο χορό.

Και ξαφνικά ακούγονται οι τόσο γνώριμες νότες της κιθάρας του “Again”. Αυτό ήταν. Από εκείνο το σημείο και μετά είμαι μόνος μου στο θέατρο, εγώ και η μουσική και χορεύουμε μαζί. Ένα σχεδόν δεκαπεντάλεπτο αριστούργημα, κατάφερε να μου βγάλει ότι είχα μέσα μου. Λύπη, χαρά ευτυχία, μελαγχολία, μίσος, αγάπη... Ξανακοιτάω... Ο Παντελής δεν έχει χαθεί. Είναι εκεί δίπλα. Χτυπιέται. Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ εκείνη η δεκαπεντάλεπτη στιγμή...

Πλέον τίποτα δεν έχει σημασία. Ούτε ποια τραγούδια ακολούθησαν, ούτε πόσο άρτιος ήταν ο ήχος, ούτε πόσο ζεστό ήταν το κοινό. Σημασία είχε ότι γίναμε ένα με τον μουσικό. Γίναμε και εμείς καλλιτέχνες, βιώσαμε την συναισθηματική φόρτιση του, τον νιώσαμε, μας άγγιξε, μας αγάπησε, μας τρέλανε. “Finding it so hard” και αλήθεια, το βρίσκω πολύ δύσκολο να επανέλθω στην πραγματικότητα . Συνεχίζω να χορεύω... Οι Archive λατρεύουν την στιγμή. Χαίρονται, εξιτάρονται, πωρώνονται, χορεύουν, χτυπιούνται. Ο Craig, ενθουσιάζεται και μέσα σε γέλια παροξυσμού, μας λέει ότι τον κάνουμε να νιώθει σαν ροκ σταρ. Τόσο αξιολάτρευτο, ανεπιτήδευτο προφίλ επιτυχημένων μουσικών δεν είχα συναντήσει μέχρι τότε.

Δεν έχει νόημα να απαριθμήσω τα τραγούδια που έπαιξαν. Ουσιαστικά κάλυψαν τους τελευταίους δυο δίσκους τους και δεν νομίζω να έμεινε κανείς δυσαρεστημένος από το playlist. Πρώτη φορά μου καρφώθηκε τόσο έντονα στο μυαλό η βεβαιότητα ότι αυτοί οι θαυμαστοί μουσικοί θα γίνουν ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής. Ούτε και αυτό έχει σημασία. Σημασία έχει μόνο η μουσική. Η μουσική και τα συναισθήματα. Και το ταξίδι. Ταξιδεύω ακόμη... Καληνύχτα...

Γιώργος Κάκαρης