Arcade Fire Tribute: 10 covers for a Funeral (Gautier, Moa Bones, Egg Hell κ.ά.) @ Gagarin205, 22/12/14

Μια καλή ιδέα που μετατράπηκε σε «12 μπάντες, 1 δίσκος, πολλές κηδείες...»

Από τον Γιάννη Λυμπέρη, 24/12/2014 @ 22:14
Η ιδέα, στη σύλληψή της, μια χαρά. Η εκτέλεσή της φαινόταν σίγουρα δύσκολη. Γιατί; Πρώτον θα έπρεπε να ακουστούν 12 διασκευές σε 10 τραγούδια του "Funeral" των Arcade Fire με την απαραίτητη διακοπή μεταξύ των τραγουδιών. Υπολογίστε 5,6 λεπτά, μερικές φορές περισσότερο. Άρα η έννοια της «συναυλίας» χάθηκε, καθώς δεν υπήρχε καμία ροή ενώ οποιαδήποτε τυχόν «κορύφωση» δεν θα είχε άμεση συνέχεια.

Δεύτερον, η διάρκεια. Αντί για 21:45, η βραδιά ξεκίνησε στις 22:10 και τελείωσε 00:50. Μην ξεχνάμε, πως η Αθήνα είναι η «πόλη που δεν κοιμάται ποτέ». Ή μήπως είναι άλλη; Τα δώδεκα τραγούδια διήρκησαν 50 με 55 λεπτά, δηλαδή μιάμιση ώρα ακούγαμε τους dj του Popaganda.gr να «γεμίζουν» τα κενά. Μια χαρά βέβαια τα πήγαν τα παιδιά, πήραν άριστα για τον λόγο που στέκονταν ώρες στη σκηνή.

Τρίτον, η προσέλευση. Η λογική λέει πως τα 50 περίπου μέλη από τα συγκροτήματα, θα έφεραν και 5 φίλους. Που σημαίνει πως η «indie» κοινότητα της Αθήνας τίμησε με περίπου 200 άτομα μια γιορτή για τα δέκα χρόνια ενός εμβληματικού δίσκου. Αν πείτε πως τα... μαθηματικά μας είναι «ότι να ’ναι» μπορεί να έχετε δίκιο, μπορεί όμως να έχουμε και εμείς!

Τέταρτον, και βασικότερο όλων. Οι μπάντες. Είχαμε διαβάσει λίγες μέρες πριν δηλώσεις κάποιων εξ αυτών, να λένε ότι δεν μεγάλωσαν ακριβώς με το "Funeral". Τότε τι ακριβώς έκαναν στο Gagarin; Δεν θέλουμε να είμαστε οι κακοί κριτές που όλα τα βλέπουν μαύρα. Το γεγονός ότι μετά το έβδομο τραγούδι, ο κόσμος ξεκίνησε να αποχωρεί, με αποτέλεσμα στα δύο τελευταία να έχουν μείνει στο χώρο συγγενείς και φίλοι, λέει πολλά.

Moa Bones

Ούτε βέβαια περιμέναμε άπαντες να φτάσουν το συναισθηματικό μεγαλείο του ντεμπούτου των Arcade Fire. Απλά να νιώθαμε ότι... ένιωθαν κάτι και αυτοί. Η πλειοψηφία διασκεύασε κυριολεκτικά τα τραγούδια, αφαιρώντας καθετί μας έκανε να τα λατρέψουμε. Ίσως τελικά το "Funeral" να μην ήταν τόσο επιδραστικός δίσκος, όσο νομίζαμε! Και ο κόσμος, μεταξύ των οποίων και μέλη από μπάντες που είχαν τελειώσει με το σετ τους, συζητούσε ακατάπαυστα κι αν στεκόσουν στα μπαρ, μάθαινες τα νέα όλων τους...

Egg Hell

Ποιοί πήραν το χειροκρότημα; Ο Moa Bones με μια ακουστική κιθάρα και όπλο την διάθεσή του, είπε το "Wake Up", και με την αληθινή ερμηνεία του (δεν τον ενδιέφερε να είναι τεχνικά άρτιος) κατάφερε να μετατρέψει τους θεατές σε παρέα. Οι Egg Hell έκλεισαν τη βραδιά με το "In The Backseat", με δύναμη και πάθος. Οι καλύτεροι!

Empty Frame

Από κει και πέρα, οι Empty Frame ("Neighborhood #3 (Power Out)") και οι The East ("Haiti") έμειναν εντός κλίματος, αλλά η αναγκαστική μικρή διάρκεια των τραγουδιών, δεν τους έδωσε τη δυνατότητα για περισσότερα, καθώς έδειξαν ικανοί να πουν πολλά. Ίσως, αν επιλέγονταν τρεις μπάντες να παρουσιάσουν τη βραδιά, όλα να ήταν καλύτερα. Το ίδιο και το "Neighborhood #4 (Kettles)" από τον Gautier. Οι τρεις παραπάνω, χωρίς να ενθουσιάσουν, είχαν ιδέες. Κάτι είναι κι αυτό.

Moan

Το "Neighborhood #2 (Laika)" ξεκίνησε τη συναυλία με τους Mani Deum, με τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά... κατευθείαν από την κόλαση. Αγνώριστο και το τραγούδι, σαν να βλέπεις φίλο δέκα χρόνια μετά και να του λες «ρε, πώς κατάντησες έτσι;». Αγένεια. Αδιάφοροι οι Moan με το "Une Année Sans Lumière" και οι I Saw 43 Sunsets (ξανά το "Haiti") που έμοιαζαν να θέλουν να φέρουν τα τραγούδια στον ήχο τους, αδαφορώντας εντελώς για τις αυθεντικές ιδέες και συνθέσεις.

Space Blanket

Λίγο πριν το τέλος, οι Space Blanket κέρδισαν το χειροκτότημα, απλά και μόνο γιατί ξύπνησαν κυριολεκτικά τον κόσμο με το "Wake Up". Βέβαια το γεγονός ότι αυτό δεν ήταν διασκευή, αλλά ένα ηλεκτρονικό-χορευτικό διάλειμμα, με περίπου 15 δεύτερα να θυμίζουν τι ακούμε. Μια ωραία ατμόσφαιρα! Ο George Gaudy έκανε το απίστευτο, «έριξε» δυο-τρία κιθαριστικά σόλο στο "Rebellion (Lies)" και κρίμα που δεν έπαιξε και ανάποδα. Εντελώς εκτός, του έτσι κι αλλιώς κατεστραμένου, κλίματος.

Puta Volcano

Το "Crown Of Love" από τους Ratrace ήταν και αυτό μια διασκευή που δεν κατάφερνες να καταλάβεις το πρωτότυπο. Άνευροι. Το αντίθετο δυναμικοί ήταν οι Puta Volcano που έριξαν μια rock γροθιά στο "Neighborhood #1 (Tunnels)" και το άφησαν στον τόπο! Σίγουρα ικανοί για άλλα tribute, αλλά έδειξαν να παίζουν με τη σκέψη στο «τώρα θα δεις τι πάθεις, κακόμοιρο τραγουδάκι»!
 
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET