Annihilator, Beyond Perception @ Gagarin 205, 25/11/10

Ένα από τα συγκροτήματα που το ελληνικό κοινό στήριξε από τη γέννησή τους είναι οι Καναδοί Annihilator. Η τελευταία τους «κανονική» εμφάνιση στη χώρα μας πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω, αφού η συμμετοχή τους στο March Metal Day του '08 δε στάθηκε αρκετή, λόγω χαμηλής θέσης στο billing. Έτσι, η μπάντα του Jeff Waters επέστρεψε για δύο συναυλίες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, με την προώθηση του ομώνυμου δέκατου τρίτου δίσκου της να αποτελεί την αφορμή.

Ελέω της αυξημένης κίνησης που προκλήθηκε από κάποιους κλειστούς δρόμους στο κέντρο, η άφιξή μας στο Gagarin συνέπεσε με την έναρξη της εμφάνισης των Beyond Perception. Οι Αθηναίοι, έχοντας κυκλοφορήσει το δεύτερό τους album φέτος, φρόντισαν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, προκειμένου να ζεστάνουν τον κόσμο που είχε ήδη κατακλύσει το χώρο. Το μπαρουτοκαπνισμένο stoner / southern metal τους με τα sludge στοιχεία και τις blues καταβολές αποδείχθηκε μάλλον ακατάλληλο για την περίσταση, παρ' όλα αυτά όμως η μπάντα το απέδωσε με τσαμπουκά και επαγγελματισμό, κάνοντας τα πρώτα κεφάλια να ανεβοκατέβουν. Με καλά αφομοιωμένες επιρροές από Down, Pantera και Kyuss και έναν τραγουδιστή με χροιά και νεύρο που παραπέμπει στον Anselmo, εύκολα θα έλεγες ότι οι Beyond Perception κατάγονται από τον αμερικανικό νότο. Με επιλογές μέσα από το ντεμπούτο τους, "The Final Descend", αλλά και από το φρέσκο "Blood & Whiskey", κατέβηκαν από τη σκηνή μετά από 35 περίπου λεπτά, αφήνοντας θετικές εντυπώσεις, αν και το συγκεκριμένο ακροατήριο δεν ενδείκνυτο απόλυτα για το ύφος τους.



Μετά από διάλειμμα 25 λεπτών και thrash «χιτάκια» να προετοιμάζουν το, κατάμεστο πια, club, οι Annihilator έκαναν την εμφάνισή τους και το καταιγιστικό "Ambush" ήταν απλά το πρόγευμα όσων θα επακολουθούσαν. Οι δύο επόμενες επιλογές από τα πιο πρόσφατα album δε φάνηκαν να συγκινούν τους περισσότερους, όμως το δέσιμο των μελών και η πολύ καλή απόδοση του μανιασμένου Dave Padden απέδειξαν την τεράστια οικειότητα η οποία χαρακτηρίζει τη μπάντα στη σκηνή τα τελευταία χρόνια. Το αγαπημένο "King Of The Kill" επιβεβαίωσε αυτό που σκεφτόμουν από την αρχή˙ η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου είχε από πολύ μικρή έως μηδαμινή επαφή με το υλικό της μπάντας, πέραν των τεσσάρων πρώτων δίσκων.



Ως εκ τούτου, ο αναμενόμενος χαμός έγινε στα παλιότερα κομμάτια, όπου ο Waters «έκλεβε» αρκετά συχνά το ρόλο του frontman από τον Padden. Η καναδική riff-ο-μηχανή, εκτός της εκπληκτικής πιστότητας και της χαρακτηριστικής ευκολίας που έπαιζε την κάθε νότα, έδωσε και ρεσιτάλ κινητικότητας, αφού δε σταμάτησε ούτε λεπτό να πηγαινοέρχεται, να δίνει το χέρι του στον κόσμο και να κοπανιέται σαν έφηβος. Η εντύπωση που σου έδινε ήταν ότι ευχαριστιόταν το live πιο πολύ απ' τον καθένα μέσα στο Gagarin και ότι απολαμβάνει στο έπακρο αυτό που κάνει, δημιουργώντας έτσι και την ανάλογη ανταπόκριση του κόσμου.



Όλα καλά μέχρι το "W.T.Y.D.", στον πανικό της εισαγωγής του οποίου ένα ποτήρι μπύρας προσγειώθηκε προς το μέρος του Waters, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει τη σκηνή, διακόπτοντας το κομμάτι. Καλώς ή κακώς, τα χρόνια έχουν περάσει και η αντιμετώπιση ευτράπελων σαν αυτό έχει αλλάξει από πολλούς. Η άποψή μου, βλέποντας εκ των υστέρων το video, είναι πως η αντίδραση του είναι κάπως υπερβολική, ενισχυμένη από τη γνωστή κυκλοθυμία του. Πολύ κακό για το τίποτα, θα έλεγε κανείς, αφού μετά από ελάχιστα λεπτά η μπάντα επανήλθε και έπαιξε ξανά απ' την αρχή το "W.T.Y.D.", όμως βρισκόμασταν ακόμα στα μισά της συναυλίας και κάτι φάνηκε να αλλάζει. Ο Waters από εκείνο το σημείο ήταν εμφανώς ξενερωμένος από το συμβάν και μέχρι το τέλος γινόταν ολοένα και πιο τυπικός.



Φυσικά, η μπάντα συνέχισε να παίζει άψογα, και μνημειώδη κομμάτια σαν τα "Set The World On Fire", "The Fun Palace" και "Phantasmagoria" έγιναν δεκτά από τους πάντες μέσα σε πανζουρλισμό. Μοναδική στιγμή αποτέλεσε και το ακουστικό medley, με τις μαγευτικές εκτελέσεις στα "Phoenix Rising" και "Sounds Good To Me" να φανερώνουν και μια άλλη, εξίσου αγαπημένη από πολλούς, πτυχή των Annihilator και τον Padden να αποδεικνύεται ανώτερος των προσδοκιών, ερμηνεύοντάς τα πανέμορφα. Επίσης, πολύ καλοί ήταν και οι sessionάδες Alberto Campuzano και Carlos Cantatore, ο πρώτος για τη συμπαθητική σκηνική του παρουσία και τα πολύτιμα δεύτερα (ή και τρίτα) φωνητικά του και ο δεύτερος για την επιβλητική του παρουσία πίσω απ' τα drums. Το μέγεθος του απόλυτου ύμνου "Alison Hell" ολοκλήρωσε, εν μέσω παροξυσμού, το live, με το συγκρότημα να ευχαριστεί το κοινό για τη συμβολή του στο ιδανικό κλείσιμο της περιοδείας και τον Waters να του δωρίζει τα τρία μικρόφωνα που χρησιμοποιήθηκαν καθώς και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια!



Για το setlist προφανώς και υπήρξαν κάποια παράπονα για «παραγγελιές» που δεν εισακούστηκαν ποτέ (π.χ. "Stonewall", "Human Insecticide", "Second To None", "Never, Neverland"), όμως το συγκρότημα είχε να διαχειριστεί μία δισκογραφία δεκατριών δίσκων και επέλεξε να διαμοιράσει ομοιόμορφα το υλικό του, δίνοντας ανεπαίσθητα μεγαλύτερο βάρος στο "King Of The Kill", που εκπροσωπήθηκε από τέσσερα τραγούδια. Προσωπικά, η μόνη μου ένσταση βρίσκεται στη σειρά των τραγουδιών, καθώς σε πολλές περιπτώσεις ένιωθα την ενέργεια να διακυμαίνεται. Πάντως, η μπάντα έκανε μία εξαιρετικά ισορροπημένη επιλογή τραγουδιών, δηλώνοντας ότι δε στηρίζεται στις «επιτυχίες» της και μόνο.



Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να μιλάμε για μία άκρως ικανοποιητική, υποδειγματική εμφάνιση των Καναδών, που διακρίθηκε για την όρεξη και την άρτια απόδοση της μπάντας αλλά και για τις ιδανικές συνθήκες, από άποψη διάρκειας, ήχου, εξαερισμού και πληρότητας του χώρου. Δυστυχώς, η βραδιά λίγο έλειψε να σημαδευτεί από την ενέργεια ενός αχαρακτήριστου που αποφάσισε ότι δεν ήθελε να τελειώσει τη μπύρα του, κάτι που έδειξε να επηρεάζει τον ηγέτη της μπάντας και, συνεκδοχικά, το υπόλοιπο της συναυλίας, που, ναι μεν κρατήθηκε σε υψηλότατα επίπεδα, άφησε όμως την αίσθηση ότι δεν απογειώθηκε όσο ενδεχομένως θα μπορούσε.

Setlist:

Ambush
Clown Parade
Plasma Zombies
King Of The Kill
Betrayed
The Box
Hell Is A War
Time Bomb
Ultra Motion
Set The World On Fire
W.T.Y.D. (Welcome To Your Death)
The Trend
The Fun Palace
Phoenix Rising / Sounds Good To Me (acoustic medley)
21
Phantasmagoria
---------------------------
Crystal Ann
Alison Hell

Βαγγέλης Ευαγγελάτος

Περισσότερες φωτογραφίες:

Annihilator:


















Beyond Perception: