Anal Veritas, Hedvika, Claustro @ Six D.O.G.S., 09/12/12

Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 13/12/2012 @ 13:43
Ο τσάμπας ζει στο Six D.O.G.S. και την Κυριακή στήθηκε ένα από τα καλύτερα free παρτάκια της χρονιάς που φεύγει, με πρωταγωνιστές δυο ανερχόμενες μπάντες (Claustro και Hedvika) και τους «πάλιουρες» Anal Veritas, γεμίζοντας το χώρο με δυνατούς ήχους, άλλοτε όμορφους και άλλοτε σκοτεινούς, άλλοτε μελωδικούς και άλλοτε τσαμπουκαλεμένους, προσφέροντας ένα πανέμορφο show. Και ξαναλέω, τσάμπα ε.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Claustro, τετραμελής μπάντα από την Αθήνα, παίζοντας ένα όμορφο μείγμα post / hardcore με λίγες showgaze πινελιές και μπόλικα πειραματικά στοιχεία που θυμίζουν Radiohead. Κινούμενοι μέσα σε ατμοσφαιρικά πλαίσια εστιάζουν περισσότερο στο ορχηστρικό του θέματος με περιορισμένα, καθαρά μελωδικά φωνητικά τα οποία σποραδικά κάνουν την εμφάνιση τους. Ωραίες ιδέες με έξυπνη χρήση διάφορων εφέ στις κιθάρες που δίνουν ένα διαφορετικό τόνο κάθε φορά, εντυπωσιακά post ξεσπάσματα, ωραίες εναλλαγές μεταξύ κιθαριστικών θεμάτων και εξαιρετικές μπασογραμμές (από την όμορφη δεσποινίδα που το χειριζόταν), αλλά γενικά μου φάνηκε έντονη η έλλειψη σαφούς ταυτότητας. Στα μελωδικά σημεία μου άρεσαν, αλλά είχαν πολλά σημεία που μου έμοιαζαν επιτηδευμένα, όπως για παράδειγμα ορισμένα hardcore περάσματα. Γενικά, ένας όμορφος αχταρμάς που χρίζει ανάγκης κατεργασίας.

Σειρά είχαν οι Hedvika, επίσης τετραμελής μπάντα από την Αθήνα που αν και σχηματίστηκαν πρόσφατα, τα μέλη τους είναι χρόνια στην πιάτσα έχοντας συμμετάσχει (ή συνεχίζουν να συμμετέχουν) σε μπάντες όπως οι Dirty Granny Tales, Earth Of Distrust, The Brightly Shining Sea και Lady Vanishes. Εν αντιθέσει με τους Claustro από τους οποίους δεν είχα ακούσει ούτε νότα, από αυτούς είχα ακούσει κάποια λίγα πραγματάκια από το ντεμπούτο τους "Evidence Of Absence" που κυκλοφόρησαν φέτος και ανυπομονούσα να τους δω live. Κινούμενοι σε σκοτεινά ατμοσφαιρικά post-metal ηχοτοπία που θα θυμίσουν αναπόφευκτα τους «μεγάλους» του είδους όπως Isis, Cult Of Luna και Ocean, καταφέρνουν και ξεφεύγουν από το να χαρακτηριστούν απλά μια καλή κόπια αυτών και με hardcore δυναμικές όχι απλά ξεχωρίζουν αλλά και πωρώνουν στο έπακρο. Μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, τα οποία χτίζονται αριστοτεχνικά, πάνω σε σκοτεινές μελωδίες, στιβαρό rhythm section, εξαιρετικά riffs και μια καταπληκτική φωνή, σπαρακτική και απόκοσμη που με άφησε άφωνο. Ξεκίνησαν με κάποια προβληματάκια κυρίως στη δεύτερη κιθάρα η οποία εστίαζε περισσότερο σε αιθέρια θέματα, με αποτέλεσμα να μην ακούγεται σχεδόν καθόλου στην αρχή, αλλά μετά από δυο-τρία κομμάτια διορθώθηκε η κατάσταση. Εκπληκτική εμφάνιση, πολλά υποσχόμενη μπάντα, τσίμπησα και το CD τους στην «εξωφρενική» τιμή των πέντε ευρώ (σχεδόν τους «έκλεψα» δηλαδή) και ακολουθεί λιώσιμο και εμπεριστατωμένη κριτική λίαν συντόμως.

Τελευταίοι στη σκηνή ανέβηκαν τα πέντε μέλη των Anal Veritas, οι οποία αν και δραστηριοποιούνται από το 2003, δεν είχα καταφέρει να τους δω, μέχρι τώρα. Το up-tempo grunge / heavy rock τους (κοντά στο ύφος των Alice In Chains) είναι αρκούντως ανεβαστικό, τα punk / hardcore / sludge ξεσπάσματά τους ισοπεδωτικά και οι ψυχεδέλειές τους ταξιδιάρικες. Ο δίμετρος τραγουδιστή τους, Θανάσης, έχει μια από τις χαρισματικότερες φωνές που έχω ακούσει. Στα καθαρά του έβγαζε μια southern μαγκιά, ενώ και τα «σκισμένα» του ήταν φανταστικά. Άφθονη όρεξη απ’ όλους (σε αυτό βοήθησε και ο σχετικά λίγος κόσμος που είχε απομείνει, αφού υπήρχε μπόλικο «πάρε-δώσε»), πολύ καλά προβαρισμένοι, άριστη riff-ολογία, διαρκείς αλλαγές ρυθμού και διάθεσης και γενικά κέφι στο μάξιμουμ. Ορισμένα κομμάτια με ξετίναξαν πραγματικά και πλέον η ανάγκη να βάλουν κώλο κάτω και να αρχίσουν τις ηχογραφήσεις, είναι επιτακτική, γιατί μπορούν να δώσουν σπουδαία πράγματα.

Πέρα από όλα αυτά, η όλη φάση ήταν γαμάτη, με πολύ καλό ήχο για όλες τις μπάντες, φανταστικά visuals από stop-motion animation σε ψυχεδελικά, συμπαντικά θέματα και αναφορές σε βουβό κινηματογράφο (μέχρι και απόσπασμα από το κλασικό, βουβό αριστούργημα του Robert Wiene, "Das Cabinet Des Dr. Caligari", είδαμε), αρκετός κόσμος (βοήθησε φυσικά και το ελεύθερο εισιτηρίου, αν και περίμενα περισσότερο), με την λάθος νοοτροπία όμως (αυτή του «πάμε να δούμε τους κολλητούς μας και να φύγουμε») και γενικά όλα όμορφα κι ωραία. Τέτοια live-άκια αξίζουν, τα αγαπάμε και θέλουμε ακόμα περισσότερα.
  • SHARE
  • TWEET