Amenra, Syndrome @ An Club, 22/09/12

Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 25/09/2012 @ 12:52
Τα έχω πει αλλά θα τα ξαναπώ μήπως και εμπεδωθούν. Οι Amenra είναι ένα από τα σπάνια φαινόμενα της εποχής μας. Μπορεί να έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από το τελευταίο τους πόνημα, αλλά η αφυπνιστική σφαλιάρα που έριξαν στον ακραίο ήχο με τα δύο τους αριστουργηματικά άλμπουμ ήταν εκκωφαντική. Επιτέλους, όμως στις 26/11 έρχεται το "Mass V" και αναμένεται να σκεπάσει τα πάντα για φέτος. Εν αναμονή της νέας δισκάρας τους, η CTS μας έκανε το χατίρι και τους έφερε στην Ελλάδα -τρία χρόνια μετά την τελευταία εμφάνισή τους εδώ (στην οποία, δυστυχώς, δεν είχα την τύχη να παρευρεθώ)- για να πάρουμε μια γέυση πριν το κυρίως γεύμα. Αυτό που ζήσαμε όσοι παρευρεθήκαμε στο AN το Σάββατο δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα με λέξεις και, παρά την απέλπιδα προσπάθεια που θα κάνω, αν εσύ αγαπητέ αναγνώστη που για τον οποιοδήποτε λόγο δεν κατάφερες να είσαι εκεί και τώρα θες να διαβάσεις τι έχασες, θα σου πω «κρίμα, έχασες και ας ήσουν εκεί».

Τη βραδιά άνοιξαν οι Syndrome, ένα από τα πολυάριθμα side-projects των Βέλγων και πιο συγκεκριμένα του κιθαριστά Mathieu J. Vandekerckhove που αποτελεί το solo project του. Για σχεδόν μισή ώρα παρουσίασε το φετινό του "Now And Forever", το οποίο στην ουσία πρόκειται για ένα μείγμα ambient / drone ήχων συνολικής διάρκειας 28 λεπτών (το οποίο και παρουσίασε στην ολότητά του). Καθήμενος σε μια καρέκλα και με παρέα μόνο την κιθάρα του και μια σειρά από πεταλάκια και εφεδάκια (τα οποία, δυστυχώς από τη θέση όπου βρισκόμουν δεν μπορούσα να διακρίνω καθετί που έκανε), δημιούργησε μια υπνωτιστική ατμόσφαιρα νωχελικών ρυθμών και επαναλαμβανόμενων μοτίβων, με λιγοστά φωνητικά και ακόμα πιο λίγες εκπλήξεις. Όμορφο γενικά αλλά σχετικά βαρετό. Όταν πηγαίνεις βέβαια για ν' ακούσεις και να δεις τους Amenra, άντε να εκτιμήσεις οτιδήποτε άλλο. Προσωπικά, θα προτιμούσα κάποιο ελληνικό συγκρότημα να άνοιγε το live, αφού και περισσότερο κόσμο θα μάζευε και θα ανέβαζε και τον κόσμο μέχρι να βγουν οι Βέλγοι (ήλπιζα για Sun Of Nothing αλλά μπα).

Amenra

Αφού ολοκληρώθηκε το show των / του Syndrome, ο κόσμος γέμισε σε ανεκτά επίπεδα τον χώρο και απλά περιμέναμε πώς και πώς να βγουν στη σκηνή οι Amenra. Στις 22:45 έκαναν την εμφάνισή τους τα τέσσερα μέλη της μπάντας και χωρίς χρονοτριβή, το τεμπέλικο riff-άκι του "The Pain. It Is Shapeless. We Are Your Shapeless Pain" από την κιθάρα του Vandekerckhove, σηματόδοτησε την έναρξη του show, ενώ, μερικά λεπτά αργότερα, έκανε την εμφάνισή του ο τεράστιος performer και χαρισματικός τραγουδιστής Colin H. Van Eeckhout. Στο κόψιμο του "The Pain..." που μπαίνουν όλοι μαζί και ξεκινάει το γλέντι, αυτό που βίωσα, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν το έχω ξανανιώσει. Καταρχάς, ο όγκος του ήχου ήταν τέτοιος που με βρήκε κατευθείαν στο στήθος και ανέβασε κατακόρυφα τους παλμούς μου. Ο ήχος φανταστικός. Σαν τους δίσκους αλλά με περισσότερη ένταση και περισσότερο feedback. Τα φωνητικά του Colin, σπαρακτικά, απόκοσμα και τόσο επώδυνα που πόναγα κι εγώ μαζί του, με γυρισμένη την πλάτη προς το μέρος μας, βυθισμένος στον δικό του κόσμο, έδινε μια μεγαλειώδη παράσταση. Θύελλα συναισθημάτων. Καταιγιστική ενέργεια, που παρέσερνε τα πάντα στο διάβα της. Και όλοι εμείς από κάτω, σχεδόν ταπεινωμένοι και με μια πρωτόγνωρη έξαψη, προσκυνούσαμε σαν κύματα από το ανελέητο headbanging. Στη συνέχεια, ο Colin για πρώτη φορά γυρνάει προς το μέρος μας και με ένα εκκωφαντικό ουρλιαχτό δίνει το έναυσμα για την έναρξη του "De Dodennaker". Η κιθάρα του Lennart Bossu κάνει παιχνίδι και αμέσως μετά ξεκινάει νέος παροξυσμός. Αλάνθαστοι. Εκπληκτικά προβαρισμένοι. Δεν χάνουν ούτε νότα. Ο Colin, όταν δεν τραγουδούσε -πάντα με την πλάτη γυρισμένη- έδινε ένα ξεχωριστό show. Σπασμωδικές κινήσεις των μυών της πλάτης του, αστραπίαια σπασίματα του σβέρκου και μετά όταν άνοιγε το στόμα του, αναψοκοκκίνιζε, οι φλέβες πετάγονταν σαν να υπήρχε κάτι μέσα του που προσπαθούσε να βγει και αυτός το κράταγε εκεί, πασχίζοντας απεγνωσμένα. Χαρισματικός. Σπάνιος. Στο κόψιμο του "Razoreater" κόντεψα να βάλω τα κλάμματα. Όχι από συγκίνηση (που υπήρχε και τέτοια φυσικά) αλλά επειδή το σώμα μου προσπαθούσε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα του κομματιού μετά το έκρυθμο και θηριώδες πρώτο μισό. Ακολούθησε ένα καινούριο κομμάτι το οποίο αρχίζει με λακωνικό ρυθμό και συνεχίζει με μια διαπεραστική κραυγή, που μου θύμισε την έναρξη του "Locust Star" των θεών Neurosis (το συγκεκριμένο κομμάτι παίζει και στο πρόμο βίντεο που έφτιαξαν οι Amenra για την περιοδεία τους στη Ρωσία και Ουκρανία). Θανατερά αργό σε σημεία και απίστευτα επικό σε άλλα, ανέβασε κατακόρυφα την προσμονή για τον νέο δίσκο. Ένα τρίλεπτο διάλλειμα με το "Terziele" και μετά ξανά βουτιά στο βούρκο και στο σκοτάδι με το "Die Strafe. Am Kreuz. Ich Schreibe Eine Bibel In Blut". Τα γυναικεία φωνητικά έλειπαν εδώ, αλλά με τέτοια απόδοση το συνειδητοποίησα την επόμενη μέρα. Ακολούθησε το "Silver Needle. Golden Nail" που για πάνω από δέκα λεπτά σφυροκοπούσε αλύπητα, σβήσιμο και τέλος.

Παγωμάρα. Κοιτάζω το ρολόι μου και βλέπω ότι έχουν παίξει κάτι λιγότερο από μία ώρα. «Δεν παίζει. Θα ξαναβγούν. Δεν τους ταιριάζει αλλά θα ξαναβγούν». Ανάβουν τα φώτα και ανεβαίνουν οι τεχνικοί και ξεκινάνε το μάζεμα. Κόκκαλο. Ξενέρωμα. Κάνω τσιγάρο και φεύγω.

Μια μέρα μετά και ακόμα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Δεν θυμάμαι καν ότι έπαιξαν λιγότερο από μία ώρα και το μόνο που προσπαθώ είναι να νιώσω κανένα deja-vu, να ξαναβρεθώ για λίγο εκεί. Hardcore λογική. Ανέβηκαν για μία ώρα, κατεδάφισαν τα πάντα και αποχώρησαν. Χωρίς χαιρετούρες, χωρίς απόπειρες να πουν καμιά μαλακία σε σπαστά ελληνικά, χωρίς εκνευριστικά λογύδρια ανάμεσα στα κομμάτια. Μία ώρα και τέλος. Μία ώρα και άστους να καταλάβουν τι έγινε και από πού τους ήρθε. Ίσως και να μην άντεχαν για πάνω από μια ώρα σε αυτήν την απόδοση ή να προσπαθούσαν να διατηρηθούν στην αρμόζουσα ψυχική και σωματική κατάσταση. Αν είναι να έπαιζαν είκοσι λεπτά παραπάνω και να ακούγονταν ξεψυχισμένοι, ας είναι. Μία ώρα; Μία ώρα. Μία ώρα ανελέητου ψυχικού βιασμού και περαστικά μας. Μόνο πόνος.

Setlist:

The Pain. It Is Shapeless. We Are Your Shapeless Pain.
De Dodenakker
Razoreater
Ακυκλοφόρητο (μάλλον "Dearborn" θα ονομάζεται)
Terziele
Die Strafe. Am Kreuz. Ich Schreibe Eine Bibel In Blut.
Silver Needle. Golden Nail.
  • SHARE
  • TWEET