Alter Bridge, Shinedown, Halestorm @ Wembley Arena (Λονδίνο), 18/10/13

Μόλις πριν δύο χρόνια οι Alter Bridge ολοκλήρωναν εντυπωσιακά τον κύκλο της περιοδείας του "ABIII" στην Wembley Arena του Λονδίνου, σε μια εμφάνιση που ως γνωστόν αποθανατίστηκε στο αντίστοιχο DVD. Το sold out εκείνης της εμφάνισης ήταν αποστομωτικό -όπως και η απόδοση της μπάντας- αναγκάζοντας όσους αμφέβαλλαν για το αν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτά τα μεγέθη να αναθεωρήσουν. Δυο χρόνια μετά, η ιστορία επαναλαμβάνεται, τα εισιτήρια εξαφανίστηκαν μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και καθώς σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, είναι πλέον ασφαλές να πει κάποιος πως οι Alter Bridge έχουν περάσει στο επόμενο επίπεδο ως μπάντα.

Το πρώτο, σύντομο σκέλος της Ευρωπαϊκής περιοδείας, τους βρίσκει να έχουν ως support τους Halestorm, ενώ αποκλειστικά για το Ηνωμένο Βασίλειο στην περιοδεία προστέθηκαν οι Shinedown, δημιουργώντας ένα εξαιρετικό πακέτο, με τρεις εκ των καλύτερων σύγχρονων πρεσβευτών της rock μουσικής - κατά την προσωπική μου άποψη τουλάχιστον.

Λίγο μετά τις 19:00 και για μισή ώρα ακριβώς οι Halestorm ανέλαβαν τον ρόλο του να ζεστάνουν το κοινό, το οποίο γύρναγε στους διαδρόμους του venue, είτε για να δροσιστεί με μπύρα (κατά τις αγγλικές παραδόσεις), είτε για να ψωνίσει merchandise. Με αρκετά καλό ήχο και την Lzzy να είναι όλο και πιο αεράτη επί σκηνής ξεκίνησαν με το βασικό τους hit (μη ξεχνάμε ότι τους χάρισε και βραβείο Grammy) "Love Bites (So Do I)" και καπάκια με το δεύτερο τραγούδι από το "The Strange Case Of...", το "Mz. Hyde". Πέραν της Lzzy που είναι η απόλυτη πρωταγωνίστρια στις εμφανίσεις των Halestorm, μέρος του show ανήκει στον μικρό αδερφό της Arejay, ο οποίος είναι πραγματικό θηρίο πίσω από τα τύμπανα και παρά τον περιορισμένο χρόνο εμφάνισης  χώρεσε στο set ένα μικρό, αλλά αρκετά διασκεδαστικό drum solo. Το ρυθμικό "Freak Like Me" και η sing-along μελωδία του "I Miss The Misery" δεν θα μπορούσαν να λείψουν, ενώ ενδιάμεσα αυτών των δύο η μπάντα πήρε το ρίσκο να αποδώσει το "Dissident Aggressor" των Judas Priest, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο τελευταίο EP διασκευών "Re:Animate 2.0". Παρόλο που η στούντιο εκδοχή δεν μου είπε πολλά, ζωντανά η Lzzy έδωσε ρέστα και τι να πει κανείς για αυτή όταν αποδίδει Rob Halford και Stevie Nicks το ίδιο πειστικά; Η εμφάνιση των Halestorm ολοκληρώθηκε με το "Here's To Us" και την γεμάτη πλέον αρένα να τραγουδάει μαζί με την μπάντα. Ήταν η τρίτη φορά που τους έβλεπα ζωντανά και οφείλω να πω πως η Lzzy είναι πάντα ιδιαίτερα εντυπωσιακή, ενώ σαν μπάντα δείχνουν όλο και πιο δεμένοι.

Setlist: Love Bites (So Do I) / Mz. Hyde / Freak Like Me / Dissident Aggressor (Judas Priest cover) / I Miss The Misery / Here's To Us

Οι Shinedown ανήκουν στα συγκροτήματα που έχω μεγάλη αδυναμία, αγαπάω σχεδόν όλα τα τραγούδια τους και θέλω να τους βλέπω σε κάθε ευκαιρία, γι’ αυτό και πέρσι είχα βρεθεί πάλι στη συναυλία τους στο Brixton. Ο υπερβολικά φορτωμένος και εν τέλει μέτριος ήχος, με είχε προβληματίσει, αλλά σε αυτή τη συναυλία μου έγινε ξεκάθαρο τι ήχο ήθελαν να φτιάξουν. Πραγματικά, το πόσο δυνατά έσκαγε το μπάσο και η μπότα και τα ένιωθες στο στήθος σου ήταν εντυπωσιακό, αλλά χωρίς να βαβουριάζει σε σημεία όπως πριν ένα χρόνο και κυρίως χωρίς να χαλάει την ισορροπία του ήχου καλύπτοντας την εκπληκτική φωνή του Brent Smith. Οι Shinedown έφτιαξαν ήχο για σεμινάριο στο εν λόγω είδος που πρεσβεύουν αυτή τη βραδιά.

Ο προ-ηχογραφημένος ρυθμός στα τύμπανα, για την εισαγωγή του "Devour", έδωσε το έναυσμα και οι Shinedown ανέβηκαν με τρελή όρεξη πάνω στη σκηνή. Με κοινή αμφίεση -σχεδόν κουστουμαρισμένοι- και με τους Eric Bass και Barry Kerch να φοράνε corpse paint (ίσως σε ένδειξη πρώιμου Halloween) κυρίευσαν το stage και κέρδισαν το κοινό με την εντυπωσιακή τους εμφάνιση και τον εξαιρετικό ήχο. Τρομερή ενέργεια από όλους και φοβερά δεύτερα φωνητικά, τόσο από τον Eric Bass όσο κι από τον Zach Myers, ενώ ο Brent Smith είναι από αυτούς τους εξωστρεφείς front men που μιλάνε αρκετά στο κοινό και προσπαθούν να το ξεσηκώσουν. Κάπως έτσι κατάφερε όλο τον χώρο από μπροστά μέχρι πίσω να χοροπηδάει στην εισαγωγή του "Enemies", ενώ στις πιο χαλαρές στιγμές πραγματικά καθήλωσε με τη φωνή και τις ερμηνείες του , ειδικά στο "I'll Follow You". Μιλώντας στο κοινό αναφέρθηκε στο γιατί η rock μουσική δεν είναι απλά ένα ακόμα είδος για αυτούς που την ακούν και στο ότι η καλύτερη μουσική θα παράγεται πάντα από μια κιθάρα, ένα μπάσο και τύμπανα, ενώ για μια ακόμα φορά προέτρεψε το κοινό να γνωριστεί μεταξύ του και να χαιρετήσει ο καθένας τον διπλανό του. Φυσικά, δεν παρέλειψε να ερμηνεύσει ακουστικά το "Simple Man" των Lynyrd Skynyrd, πριν το κλείσιμο του "Bully".

Στη μια ώρα της εμφάνισής τους, οι Shinedown ήταν εκθαμβωτικοί και το μόνο που έχριζε βελτίωσης ήταν ο χρόνος ανάμεσα στα τραγούδια, που ήταν λίγο μεγαλύτερος από ότι έπρεπε και με μικρότερα κενά θα μπορούσε να εξοικονομηθεί χρόνος για ένα επιπλέον τραγούδι, όπως π.χ. το "The Crow And The Butterfly". Όπως και να έχει, οι Shinedown χτίζουν σταδιακά έναν massive ήχο και αν συνεχίσουν έτσι σύντομα θα γεμίσουν μόνοι τους έναν χώρο σαν το Wembley.

Setlist: Devour / Sound Of Madness / Enemies / Unity / I'll Follow You / Diamond Eyes (Boom-Lay Boom-Lay Boom) / If You Only Knew / Second Chance / Simple Man (Lynyrd Skynyrd cover) / Bully

Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή οι Alter Bridge μπορούσες να δεις την ανυπομονησία στα πρόσωπα του κόσμου. Άνθρωποι όλων των ηλικιών -μέχρι και άνθρωποι άνω των 60 χρονών- στοιβάζονταν με πιτσιρίκια στις πρώτες σειρές και δεν σταμάτησαν να επευφημούν την μπάντα και να τραγουδούν τους στίχους ακόμα και των καινούργιων τραγουδιών, εκδηλώνοντας τον ενθουσιασμό τους. Ίσως αυτός ο ενθουσιασμός να παρέσυρε την μπάντα να αποδώσει ακόμα καλύτερα, σε σχέση με δύο χρόνια πριν. Αλήθεια, ποιός θα το φανταζόταν;



Μετά το "It's A Long Way To The Top If You Want To Rock N' Roll" που ακούστηκε από τα ηχεία, τα τέσσερα μέλη ανέβηκαν επί σκηνής και το riff του "Addicted To Pain" γέμισε τον χώρο. Ο ήχος ήταν καλός -αλλά όχι τέλειος- και σε στιγμές ένιωθες το μπάσο να σκάει σε σημεία σαν ηχητικό τείχος. Ήδη, στο "White Knuckles" που ακολούθησε, οι όποιες ηχητικές ατέλειες είχαν ήδη διορθωθεί, καθώς τα "Come To Life" και "Before Tomorrow Comes" συνέχισαν το σερί από το  "Blackbird", ενός άλμπουμ που θεωρείται από πολλούς ήδη κλασικό και είχε για μια ακόμα φορά την τιμητική του.



Εντύπωση προκαλούσε η επιλογή του Myles Kennedy να βρίσκεται περισσότερη ώρα στα αριστερά της σκηνής, παρά στο κέντρο και σε συνδυασμό με τον πολύ ταπεινό τρόπο με τον οποίο απευθυνόταν στο κοινό, κανείς μπορεί να αντιληφθεί η προσέγγισή του είναι πολύ μακριά από αυτή του εγωκεντρικού rock star. Πάντως, είναι η τέταρτη φορά που τον βλέπω ζωντανά και κάθε φορά παρουσιάζεται καλύτερος, με τη φωνή του να βρίσκεται σε εντυπωσιακά επίπεδα. Ο δε Mark Tremonti είναι πλέον γνωστό και αποδεκτό πως ανήκει στους καλύτερους κιθαρίστες της γενιάς του και δεν είχε καμία δυσκολία να επιβεβαιώσει αυτόν τον τίτλο, αλλά πραγματικά αυτοί που έκαναν αισθητή διαφορά ήταν οι Brian Marshall και Scott Phillips, με τον ήχο του πρώτου να είναι massive και το παίξιμο του δεύτερου να αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο, ειδικά στα νέα τραγούδια όπως π.χ. το "Cry Of Achilles". Γενικά, οι τέσσερίς τους φαίνονταν ακόμα πιο δεμένοι και με εξαιρετική χημεία.



Τα τραγούδια από το "Fortress" που επιλέχθηκαν μπορεί να μην ήταν πολλά, αλλά στη ζωντανή απόδοση ήταν φανταστικά, ενώ ο κόσμος έδειξε να είναι ήδη εξοικειωμένος με αυτά. Το "Farther Than The Sun" αποδόθηκε δυναμικά, όμως τα "Cry Of Achilles" και "The Uninvited" αποτέλεσαν δύο εκ των καλύτερων στιγμών της βραδιάς. Το πρώτο ήταν καταιγιστικό και το δεύτερο αποδόθηκε τέλεια, με ήχο και απόδοση από τον Myles που σε άφηναν αποσβολωμένο. Αντιθέτως, το "ABIII" στην κανονική διάρκεια του set τιμήθηκε μόνο με το "Ghost Of Days Gone By", ενώ τα τραγούδια από το πρώτο άλμπουμ έτυχαν ιδιαίτερα ένθερμης υποδοχής, ειδικά στο "Metalingus" που έγινε λίγο χαμός και φυσικά στο κλασικό πλέον sing-along του "Open Your Eyes" που έκλεισε το κανονικό set.



Ενδιάμεσες κορυφώσεις ήταν η απίστευτη ερμηνεία του Myles στο "Broken Wings", το πάντα επιβλητικό ομώνυμο τραγούδι από το "Blackbird" και η ακουστική εκδοχή του "Watch Over You". Το encore περιελάμβανε το "Slip To The Void", με τον Myles να χάνει τους στίχους στην εισαγωγή και εν συνεχεία να ομολογεί πως «είχε εφιάλτες ότι θα το πάθαινε αυτό κάποια στιγμή και μάλλον έπρεπε να γίνει για πρώτη φορά μπροστά σε 12.000 κόσμου», ενώ το "Isolation" ολοκλήρωσε μια εμφάνιση που είμαι σίγουρος πως τους χάρισε ένα ακόμα sold out. Αυτό της επόμενης φοράς.



Οι Alter Bridge με την εμφάνιση αυτή δείχνουν ότι είναι έτοιμοι για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα και ξεπέρασαν τις πραγματικά υψηλές προσδοκίες που είχα από αυτούς. Έχουν στις αποσκευές τους έναν από τους δίσκους της χρονιάς και κάτι μου λέει πως μόλις σταματήσουν να περιοδεύουν για αυτόν θα είναι ακόμα μεγαλύτεροι, σε πολύ περισσότερες χώρες. Οι παρευρισκόμενοι στο Wembley έζησαν ένα σπάνιο βράδυ για τον σύγχρονο hard rock ήχο, από τρεις από τους καλύτερους πρεσβευτές του.