All Them Witches, Asteroid, The Noise Figures @ Gagarin 205, 27/02/16

Πριν λίγα χρόνια, οι All Them Witches υπήρχαν εδώ μόνο ως ένα μυστικό που μπορεί να αναφερόταν πού και πού στα πηγαδάκια των ψαγμένων μουσάτων της χώρας μας. Οι συγκυρίες το έφεραν έτσι ώστε η πρώτη συναυλία της καριέρας τους επί ευρωπαϊκού εδάφους να είναι στην Αθήνα. Έχει, όμως, μεσολαβήσει η γιγάντωση του κοινού που προσελκύεται από τις heavy ψυχεδέλειες στη χώρα μας και ένας δίσκαρος-αλλαγή κατεύθυνσης που άνοιξε τους ορίζοντες του εν δυνάμει κοινού τους. Κάθε κυκλοφορία τους, με την αυταπόδεικτη ποιότητα της, προσέθετε το λιθαράκι της σε μια εκθετική αύξηση αποδοχής / αγάπης, η οποία εκ των πραγμάτων οδήγησε σε ένα sold out Gagarin, γεμάτο μέχρι τα πάνω πατάρια του εξώστη.

Την βραδιά άνοιξαν οι Noise Figures, οι οποίοι έχουν πια αναδειχθεί σε συγκρότημα-εγγύηση στα εγχώρια πράγματα. Με τις συνεχείς συναυλίες και την τίμια προσπάθειά του, το ντουέτο από την Αθήνα έχει καταφέρει να φτάσει στα αυτιά του κόσμου και, σε συνδυασμό με την απόδοσή του, δεν άφησε διόλου ασυγκίνητο το κοινό.

Σημαντικό πράγμα για το εγχώριο support να κερδίζει την ειλικρινή ανταπόκριση ενός κόσμου -που ούτως ή άλλως δεν έρχεται για να δει αυτό- και όχι απλά το χλιαρό χειροκρότημα / νεύμα αρμένικης βίζιτας. Οι νέοι ήχοι που έχουν προσθέσει στην παλέτα τους με κομμάτια όπως το "Aphelion" από την τελευταία τους δουλειά τούς έχουν προσδώσει έναν ευπρόσδεκτα διαφορετικό χαρακτήρα και κάνουν εμφανές το πόσο έχουν εξελιχθεί από εκείνη την πρώτη φορά που τους είδα, το 2013 με τους Dead Meadow...

Η διαδοχική αύξηση των -υπέροχων- μουσικών που πάτησαν τη σκηνή του Gagarin το βράδυ του Σαββάτου έγινε σε σταθερές δόσεις. Από τους δύο Noise Figures μεταβήκαμε στους τρεις Asteroid, περιμένοντας τους τέσσερις All Them Witches. Δεν είναι διόλου κοινό στη χώρα μας να έχουμε δύο ξένα συγκροτήματα στην ίδια συναυλία (έχουμε καταντήσει να το θεωρούμε ημιφεστιβάλ) οπότε ήδη από πριν βγουν μας ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο που θα είχαμε σαν ορεκτικό τους Σουηδούς heavy psych rockers - και ευτυχώς αντί για ραπανάκι μας προέκυψαν δεύτερο χορταστικό κυρίως πιάτο. Με δύο δίσκους στο ενεργητικό της, η μπάντα από το Orebro είχε φτάσει και στα δικά μου αυτιά πριν χρόνια, χωρίς να «κολλήσω» ουδέποτε. Όμως, αυτό που είδα το Σάββατο με κόλλησε πραγματικά στον τοίχο - κι εκεί έγκειται η μαγκιά μιας πραγματικά δυνατής ζωντανής εμφάνισης.

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, ας μην αμελήσουμε το γεγονός πως έκανε μπαμ ότι οι γκρουβαριστές μουσικές των αστεροειδών είναι προϊόν τζαμαρίσματος παλαιάς σχολής. Και, ως γνωστόν, ό,τι έχει γραφτεί από τζαμάρισμα, απογειώνεται στη σκηνή, εν συγκρίσει με το στούντιο. Αρκεί, βέβαια, να είσαι και παικταράς, ε. Και οι Asteroid αποδείχθηκαν παικταράδες με τα όλα τους. Ο κιθαρίστας με την καπελαδούρα και ο ξυπόλητος μπασίστας με το χίπικο κιμονό έπαιζαν παπάδες και οι φωνές τους -αν και όχι τεχνικά άρτιες- όταν συντονίζονταν οδηγούσαν το groove των riff σε άλλο επίπεδο. Ωστόσο, όλα τα λεφτά ήταν ο ντράμερ, Elvis Campbell, που παρέμενε ουσιαστικότατος ακόμα και όταν έκανε τα ουκ ολίγα διαστημικά περάσματά του.

Ψυχεδελικοί χωρίς να το παρακάνουν, μας «έφτιαξαν» σε μεγάλο βαθμό χάρη στην ανέλπιστα φοβερή εμφάνισή τους. Τρίβια της βραδιάς το μέρος από το "I Want You (She's So Heavy)" των Beatles που σε μια φάση εκτόξευσαν προς εμάς και η στιγμή που έβγαλαν με το ζόρι πάνω στο σανίδι την Ελίνα της Smoke The Fuzz Productions να της τραγουδήσουμε happy birthday. Μας έκαναν να περιμένουμε με αναζωπυρωμένο ενδιαφέρον τη νέα δισκογραφική τους δουλειά που θα κυκλοφορήσει φέτος. Highlight το "Lady", σαφώς.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα, όταν μετά από μια τέτοια έξοχη εμφάνιση έχουμε και δεύτερη εξίσου έξοχη την ίδια βραδιά, σε κατάμεστο χώρο που διψάει για τέτοια vibes, μιλάμε για μια καθόλα επιτυχημένη συναυλία. Οι All Them Witches, σε αντιδιαστολή με το προσεγμένο image των Asteroid, βγήκαν με ντύσιμο καφετέριας και με αφοπλιστική αμεσότητα μας παρουσίασαν τις υπέροχες μουσικές τους. Ο μόνος λόγος που δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν την εμφάνιση των Asteroid -παρόλο που είχαν ανώτερη πρώτη ύλη- και παρουσιάστηκαν στα ίδια, υψηλότατα, επίπεδα με αυτούς είναι που ορισμένες φορές είχες την αίσθηση ότι συγκεκριμένα κομμάτια αποδόθηκαν ένα κλικ κατώτερα από το στούντιο -όπως π.χ. το "Open Passageways" που έχασε τη μαγεία του λόγω αυξημένης ταχύτητας και απουσίας της μελωδίας του βιολιού, η οποία θα μπορούσε έστω να ακουστεί από τα πλήκτρα.

Αυτά, όμως, είναι πταίσματα. Οι All Them Witches έχουν πολλά κιλά ταλέντο και -επιτρέψτε μου να μαντέψω- τέτοιες εμφανίσεις, αλλά και η ηχητική τους πορεία, θα τους οδηγήσουν να μεγαλώσουν το όνομά τους σε πολλαπλάσιο βαθμό στο μέλλον. Σε αυτό συνεπικουρεί το γεγονός ότι έχουν την τύχη να κατάγονται από τις Η.Π.Α. και να γράφουν μουσικές που έχουν ρεύμα και δύνανται να ακουστούν από πολλούς.

Άλλοτε, με τους λάγνους ρυθμούς τους μας έκαναν να παραδεχτούμε ότι το μεσαίο τους όνομα είναι πράγματι τα blues, όπως είχε πει κάποτε ο Abner Jay –και σε άλλη παράφραση ο Ray Charles. Άλλοτε, με τα '70s ψυχεδελικά ταξίδια τους μας έκαναν να λικνιστούμε κλείνοντας τα μάτια και να χαθούμε σε καλειδοσκοπικές εικόνες αρχέγονων ορμών. Και όλα αυτά έχοντας πάντα μια κρυφή πτυχή τους εντελώς μοντέρνη, στο πνεύμα των εποχών μας. Έχω την εντύπωση ότι την επόμενη φορά που θα μας επισκεφθούν οι συνθήκες θα είναι διαφορετικές, ο χώρος ακόμα μεγαλύτερος και ποιός ξέρει σε ποιά κατεύθυνση θα έχουν οδηγηθεί οι μουσικές τους αναζητήσεις... Το μόνο σίγουρο είναι πως θα είμαστε εκεί.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com