Al Di Meola @ Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 19/11/09

Ο έφηβος που φορούσε το μπλουζάκι με τη στάμπα των Slayer είχε αγριεμένο μάτι, αντικρίζοντας τα λούσα του μεγάρου. Απέναντί του, η πλουμιστή κουλτουριάρα με το αντιπαθώς αρσενικό κούρεμα φερόταν δήθεν σαν να μην βρισκόταν «στο στοιχείο της». Εν κατακλείδι, κανείς δεν ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα, εκείνο το βράδυ, απλούστατα γιατί το γάλα γέμισε μύγες και παραδόξως έγινε πιο νόστιμο. Παρακαλώ μην το δοκιμάσετε, «τρόπος του γράφειν».

Την αίθουσα «Φίλων της Μουσικής» του επιβλητικού μας Μεγάρου, λοιπόν, κατέκλεισαν κάθε λογής φίλοι της μουσικής. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως κάθε κάθισμα που βρίσκεται στραμμένο προς τον Al Di Meola είναι προνομιούχο – ακόμα και εκείνα τα ορεινά, όπου το χειμώνα η πρόσβαση μάλλον θα είναι δυνατή μόνο με αλυσίδες. Οι λατινογενείς jazz fusion ήχοι του Ιταλο-Αμερικανού γέμισαν έναν από τους λίγους χώρους που αντέχουν το μεγαλείο του και το ιδιόμορφο ακροατήριο χάζεψε για τα καλά.

Περιτριγυρισμένος από το θαυμαστό θίασο του «World Sinfonia», αυτός ο ένας από τους μετρημένους τιτάνες βιρτουόζους κιθαρίστες, ο μέγας και πολύς Al Di Meola λειτουργούσε, τρόπον τινά, σαν να επρόκειτο για καλοστημένη πρόβα τζενεράλε. Προφανώς, εδώ μετρά η μουσική, όχι το φαίνεσθαι. Απαιτητικός, επέπληττε με ένα απότομο συνοφρυωμένο βλέμμα πιθανές ρυθμικές ατασθαλίες της μπάντας του –  τις οποίες δεν θα διαπιστώναμε ούτε με μεγεθυντικό φακό στο γράφημα – και υποκλινόταν χαμογελαστός, όταν οι συνοδοιπόροι του πήγαιναν με τα σοφά νερά του. Ο μαέστρος-δάσκαλος  συγκέντρωσε την αυστηρή προσοχή του στον προστατευόμενο του, τον νεαρό κιθαρίστα με την τραγιάσκα Kevin Seddiki. Μας το διηγήθηκε, όλο καμάρι, πως κάποτε, στα δεκαπέντε του, ο «μικρός» ήρθε να του επιδείξει τις ικανότητές του επί της εξαχόρδου και ιδού που εκείνο το «μια μέρα» έφτασε να μας κατατροπώσει!

Το σχήμα κατά τα λοιπά ήταν παντοδύναμο και αναμενόμενο, με τον Peter Kaszas και τον Gumbi Ortiz να ορίζουν τις εξάρσεις του ρυθμού και τον Victor Miranda να πατά τις χοντρές χορδές του μοντέρνου του κοντραμπάσου. Υποψήφιος για τον «Β’ ανδρικό», ο ακορντεονίστας Fausto Beccalossi, που συνόδευε τις μελωδικές ιδιοτροπίες του οργάνου του με σπανιόλες κραυγές, από αυτές που είναι εκεί για να μην ακούγονται. Στην ενορχήστρωση, το ξεχωριστό πόστο που είχε αναλάβει το ακορντεόν θα μπορούσε να εξοργίσει του πλειοψηφούντες πολέμιούς του, αλλά το ταλέντο ενός Beccalossi άντεξε στις αντιξοότητες και κατάφερε να πείσει για την αδιαπραγμάτευτη επιλογή της αυθεντίας Di Meola, καθώς οι δύο μουσικοί μονομαχούσαν σε απολαυστικά παράλληλα σόλο.

Η μερίδα του λέοντος χαρίστηκε σε συνθέσεις τις οποίες θα φιλοξενήσει το επόμενο άλμπουμ, που το σχήμα θα ηχογραφήσει μετά την περιοδεία του. Το επώδυνο μυστήριο του μεθυστικού “Fireflies”, οι μεταλλικές φλαμενγκοειδείς πενιές του “Siberiana”, η πολύχρωμη ωδή στον πατέρα του καλλιτέχνη “Michelangelo’s 7th Child” αρκούσαν για να αποστομώσουν κάθε ανατέλλοντα συνθέτη. Κάθε δεινή επιτάχυνση επί ταστιέρας, στον τερματισμό των συνθέσεων, γούρλωνε τα μάτια. Στο πλάι του στεκόταν και περίμενε, αλλά το προβοκατόρικό μας χειροκρότημα, όταν ο Di Meola έπιασε επιτέλους την πανέμορφη κιθάρα της PRS που φέρει το όνομά του, δεν άρκεσε για να ανατρέψει το πρόγραμμα. Έτσι, το μόνο κομμάτι που έχαιρε της ηλεκτρικής τιμής ήταν το “Paramour’s Lullaby”.

Για να μας θυμίσει μια υπέρλαμπρη ιστορική στιγμή της καριέρας του Di Meola, το ευλογημένο «encore» παρέσυρε στο “Mediterranean Sundance” και μετέφερε σε ένα βράδυ Παρασκευής, στο Σαν Φρανσίσκο, όπου μια αγία τριανδρία ηχογράφησε το διαμάντι κάθε κιθαρολάγνου δισκοθήκης. Το χιούμορ του μεγάλου κιθαρίστα, παρόν σε κάθε του λέξη ή κίνηση κατά τη διάρκεια της βραδιάς, γνώρισε τον ξεκαρδιστικό του επίλογο, όταν αποχαιρετώντας ο πενηνταπεντάρης μουσικός πέταξε την πένα του στο καθήμενο κοινό, σαν να βρισκόταν σε rock συναυλία.

Δεν ξέρω αν το μετάνιωσε, αλλά λόγω της απόφασής του να υπογράψει αυτόγραφα κατά την έξοδο του κόσμου από τον πολυτελή χώρο, έγινε «του Αγίου Παντελεήμονος». Μανάδες έσπρωχναν τα γουρλομάτικα τέκνα τους προς τον ημίθεο για να τα ευλογήσει, χάσκοντες βινυλιοσυλλέκτες με όλη τους την προίκα παραμάσχαλα ζήτησαν μια τζίφρα για κάθε τους προικιό και δεκάδες ενθουσιασμένοι μουσικόφιλοι στοιβάχτηκαν σαν τις σαρδέλες και σπρώχνονταν περικυκλώνοντας τον μουσικό, σαν μεσσία που μοίραζε ευλογημένο άρτο σε λιμοκτονούντες. Μια μέρα, κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει πώς λειτουργεί αυτή η αναθεματισμένη μέθοδος της ουράς.

Setlist:

Misterio
Siberiana
Double Concerto
Michelangelo’s 7th Child
Gumbiero
Café 1930
Fireflies
Paramour’s Lullaby
Umbras
Turquoise

encore:

Mediterranean Sundance