Al Di Meola: "Beatles And More" @ Gazarte, 18/11/16

Latin con-fusion και Beatles

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 21/11/2016 @ 14:09

Βράδυ Παρασκευής που η κατηφόρα με βγάζει και πάλι στο Γκάζι με αφορμή αυτήν τη φορά, την εμφάνιση του μεγάλου κιθαρίστα Al Di Meola και των δύο μουσικών συνοδοιπόρων του στο Gazarte. Jazz εκπαίδευσης η συνέχεια λοιπόν, τώρα με latin fusion και μια δεξιοτεχνική προσέγγιση των τραγουδιών των αγαπημένων Σκαθαριών, επιλογή ρεπερτορίου που ομολογώ ενθάρρυνε την τελική μου απόφαση να περάσω άλλο ένα δίωρο της ενήλικης ζωής μου με ζωντανή jazz.

Al Di Meola

Ο 62χρονος πλέον Di Meola -ή Al Laurence Dimeola, όπως είναι το κανονικό του όνομα- είναι παλιός γνώριμος του κοινού της ημεδαπής, αφού έχει συνεργαστεί με τον Γιώργο Νταλάρα στον επιτυχημένο δίσκο του τελευταίου, "Latin". Εκεί και εν έτει 1987, επέλεξε να ερμηνεύσει μόνο ελληνικής καταγωγής τραγούδια, μεταξύ των οποίων, το mambo "Περασμένες Μου Αγάπες", την bossa nova "Τι Σου 'κανα Και Μ' Εγκατέλειψες" και την rumba "Σε Μαγικά Νησιά".

Γιώργος Νταλάρας Al Di Meola

Στις δέκα ακριβώς και πάλι ένα τρίο βγήκε στη σκηνή, αυτήν τη φορά αποτελούμενο φυσικά από τον Di Meola, τον Peo Alfonsi στη δεύτερη κιθάρα και τον Fausto Beccalossi στο ακορντεόν. Τρεις παλιοί συνεργάτες ξαναβρίσκονται μαζί επί σκηνής μετά από χρόνια για να ερμηνεύσουν ένα μέρος του προ τριετίας δίσκου, "All Your Life" (ένα tribute στους Beatles), αλλά και πολλές συνθέσεις, παλιότερες και νέες, του πολυοργανίστα (παίζει και πλήκτρα, τύμπανα, τσέλο, αλλά και τραγουδάει) συνθέτη και βιρτουόζου.

Ολίγον τι κουρασμένοι από το ταξίδι φάνηκαν στην αρχή οι δύο κιθαρίστες, αλλά η κούραση έδωσε γρήγορα τη θέση της στο ταλέντο και τη μεταξύ τους χημεία. Σε λίγα λεπτά είχαμε μια πλήρως εναρμονισμένη μίνι μπάντα.

Al Di Meola

Δεν είναι λίγοι οι τζαζίστες που έχουν καταπιαστεί με τη μουσική των Fab Four κι αν αυτό από μόνο του δεν είναι κατακριτέο, εν τούτοις κάνει την κάθε νέα απόπειρα να φαντάζει ήδη παλιά και την κάθε νέα πρόταση, ήδη ξεπερασμένη. Αυτό ήταν πιθανώς και το στοίχημα που έβαλε ο Di Meola και τελικά το κέρδισε, αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις του κοινού, που έδειξε να καλοδέχεται τη ζεστή ατμόσφαιρα που έφτιαξε γι' αυτό ο επικοινωνιακός και ευγενής μουσικός και τη θέρμη των διασκευών του.

Απόδειξη της εν λόγω θέρμης, η σπασμένη χορδή στο μέσο του εξαιρετικού "Turquoise", η οποία και έγινε δεκτή με γέλια και ενθουσιασμό από τον Meola ως «κάτι που συμβαίνει κάθε 2000 συναυλίες», αλλά και η αυθόρμητη φράση-σχόλιο περί νίκης Trump "the world has gone mad lately, that’s why we have music..." («Ο κόσμος έχει τρελαθεί τελευταία, αλλά γι’ αυτό έχουμε την μουσική...»). Επίσης αξιοσημείωτη η πρώτη ζωντανή εκτέλεση του πειραγμένου "Here Comes The Sun", αλλά και το θαυμάσιο "Yesterday" που κατέληξε σε ένα ζωηρό flamenco. Αποκάλυψη της βραδιάς, για μένα, το ακορντεόν με τα πολλά πρόσωπα και ο νέος κόσμος που άνοιξε μπροστά μου με τους ευρηματικούς αυτοσχεδιασμούς του ο Ιταλός ακορντεονίστας.

Al Di Meola

Ο Al Di Meola κατάφερε με την αυτοσχεδιαστική του προσέγγιση και το δυναμικό, ρυθμικό του παίξιμο να ξεφύγει από την πεπατημένη και να αποδώσει πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες των συνθέσεων, αν και δεν απέφυγε πολλές φορές τον πλατειασμό των παραλλαγών κάποιων θεμάτων, συνήθως σε τραγούδια που δεν είχαν γραφτεί εξαρχής για ακουστικό παίξιμο. Αν και η οικονομία πολλών από τις διασκευές ήταν ευφυής, παρ’ όλα αυτά υπήρξαν και -λίγες, ευτυχώς- στιγμές που έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, για να το θέσω όσο ευγενικά τόσο και λαϊκά. Εκείνες, δηλαδή, οι στιγμές που δεν διέκρινες ούτε μπορούσες να θυμηθείς ποιο τραγούδι παιζόταν, ούτε το θέμα επανερχόταν έτσι ώστε να σε επαναφέρει και να σε κρατήσει. Και τότε γινόταν αβάσταχτα φανερό σε ποιους απευθύνονται αυτού του είδους οι βραδιές...

Al Di Meola

Σαφώς ενδιαφέρουσα η συνάντηση για όλους τους παίζοντες ή σπουδάζοντες την κιθάρα και τα παρεμφερή έγχορδα, μιας και η τεχνική του επιδραστικού Di Meola είναι εντυπωσιακή, το παίξιμο του οποίου, βέβαια, κάθε άλλο παρά «τεχνικό» βγαίνει, αφού το μεσογειακό ταπεραμέντο του Ιταλικής καταγωγής Αμερικανού κάνει καλή δουλειά. Ειδικού ενδιαφέροντος όμως, φοβάμαι, εν τέλει η συναυλία, μιας και πέραν του εντυπωσιακού της επιδεξιότητας ενός βιρτουόζου μουσικού, δεν μπορώ να πω ότι διασκέδασα στις δύο ώρες που αυτή διήρκεσε, μαζί με το επιβεβλημένο και καθ' όλα αρμόζον encore.

Επιμορφώθηκα, στοχάστηκα πάλι περί μουσικής, αλλά δεν διασκέδασα και δεν είμαι βέβαιη ότι ψυχαγωγήθηκα κιόλας, αφού οι «όρθιοι» του ακριβού και πάντα γεμάτου Gazarte δεν τυγχάνουν και ιδιαίτερης προσοχής και την βγάλαμε πάλι με την πλάτη στους κρύους, πέτρινους τοίχους.

Φωτογραφίες: Κατερίνα Καπετάνη

  • SHARE
  • TWEET