Agusa, Ciccada @ Death Disco, 09/12/16

Δεν είναι σύνηθες για ένα συγκρότημα να επισκέπτεται δύο φορές τη χώρα μας μέσα στον ίδιο χρόνο. Πολλώ μάλλον δε αν είναι μια ημι-άγνωστη μπάντα από τη Σουηδία που παίζει κάθε άλλο παρά μοδάτο στα γεωγραφικά μας μήκη και πλάτη ψυχεδελικό instrumental progressive rock. Επίσης, δεν είναι σύνηθες να θέλει να δει κάποιος δύο φορές μέσα στον ίδιο χρόνο κάτι τέτοιο, αλλά εν τέλει όλα ανάγονται στο ιδιαιτέρως απλό ερώτημα «γούσταρες πραγματικά την τελευταία φορά που τους είδες;». Αν η απάντηση είναι θετική τότε το ραντεβού ανανεώνεται whenever, wherever που λέει και το γνωστό άσμα. Και, φυσικά, μετά την πολύ καλή συναυλία του περασμένου Φεβρουαρίου, η οποία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σε live άλμπουμ, η δική μου απάντηση ήταν αδιαμφισβήτητα θετική, όπως καταλαβαίνετε εκ του αποτελέσματος.

Τη βραδιά στο Death Disco άνοιξαν οι Αθηναίοι Ciccada μπροστά σε λιγοστό κόσμο - καμιά τριανταριά άτομα με πρόχειρους υπολογισμούς (όχι ότι θα μου έπαιρνε πολλή ώρα να κάνω ακριβείς υπολογισμούς). Έχοντας πάνω από δέκα χρόνια ύπαρξης και δύο αρκετά καλούς δίσκους στις αποσκευές τους, ήταν ηχητικά άκρως ταιριαστή επιλογή με το κυρίως όνομα. Η επταμελής μπάντα, με εξέχουσα φυσιογνωμία τον Νικόλα Νικολόπουλο στα πλήκτρα και το φλάουτο να μας συστήνει με αφηγηματικό τρόπο το εκάστοτε κομμάτι και να κατευθύνει την «ορχήστρα», ήταν δεμένη στη σκηνή και δεν είχε κανένα πρόβλημα να παρουσιάσει τις περιπετειώδεις μουσικές της. Ηθελημένα, τα τραγούδια των Ciccada μοιάζουν περισσότερο με ένα κολάζ των επιρροών τους. Άλλοτε πιο rock, άλλοτε πιο folk, άλλοτε πιο συμφωνικοί, μας άφησαν με μια όμορφη επίγευση.

Μοναδική παραφωνία η σκηνική παρουσία, αφού οι τρεις κοπέλες της παρέας που είχαν τοποθετηθεί και στη γραμμή πυρός από άποψη σκηνικής τοποθεσίας στην αρχή του live, οπτικά έμοιαζαν κάθε άλλο παρά να το απολαμβάνουν, δημιουργώντας μια αμηχανία στο κοινό. Μια ειδική μνεία αξίζει ο φοβερός ντράμερ Γιάννης Ηλιάκης, το παίξιμο του οποίου σε σημεία σου τραβούσε ασυναίσθητα το βλέμμα. Κορυφαία στιγμή το "Around The Fire" από το περσινό τους άλμπουμ.

Έπειτα, Agusa. Ο κόσμος είχε φτάσει τα εβδομήντα άτομα -πόσο ωραία τα υπολογίζω σε αυτές τις τάξεις μεγέθους, επανορθώνω για τα Ejekt και RockWave που ποτέ δεν έδινα νούμερα! Αναφέραμε ότι οι Agusa ήταν πάρα πολύ καλοί την τελευταία φορά στο Six Dogs, ωστόσο ας ξεκαθαρίσουμε νωρίς-νωρίς ότι την περασμένη Παρασκευή ήταν ακόμα καλύτεροι. Ο λόγος; Ήταν ακόμα πιο κεφάτοι και -το σημαντικότερο- με ακόμα περισσότερους αυτοσχεδιασμούς. Όταν σου λένε ότι μπήκαν να ηχογραφήσουν το πρώτο τους άλμπουμ μέσα σε μία ημέρα και τα τραγούδια δεν ήταν ολοκληρωμένα/δεν είχαν μορφή -και προέκυψε αυτό το αποτέλεσμα- καταλαβαίνει κανείς τον λόγο που μουσική τέτοιας λογικής και νοοτροπίας απογειώνεται επί σκηνής.

Ξεκίνησαν με δύο συνθέσεις από το άλμπουμ τους που θα κυκλοφορήσει του χρόνου, οι οποίες άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, πάντα στο κλασικό τους ύφος: χασιματικό προοδευτικό rock κατευθείαν από το χρονοντούλαπο της μουσικής ιστορίας, στηριζόμενες σε επαναλαμβανόμενες, όμορφες στο αυτί μελωδίες και οργανικά μέρη. Η πρώτη εκ των συνθέσεων δεν είχε καν όνομα, ενώ η δεύτερη είχε ένα που δεν ήθελαν να μας το αποκαλύψουν επειδή δεν τους άρεσε (βέβαια όταν τα τραγούδια τους λέγονται "Gånglåt från Vintergatan" και "Uti vår hage" καταλαβαίνει κανείς ότι δεν θα ήμασταν τόσο απαιτητικοί ως προς αυτό).

Και μετά τα άγνωστα, περάσαμε στα γνωστά άγνωστα. Οι αγαπημένες συνθέσεις από τα δύο τους άλμπουμ παίζονταν τόσο αβίαστα και με τόσες παραλλαγές λες και χτίζονταν εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια μας - ίσως κάπως έτσι ακούγονταν στο πρώτο τζαμάρισμα που έκαναν πάνω τους, προσπαθώντας να βρουν την τελική τους συνταγή. Που εν τέλει δεν υπήρξε ποτέ κάποια τελική συνταγή, αφού στα ίδια κομμάτια βρήκαμε εντός μέρη που δεν υπήρχαν ούτε πριν κάποιους μήνες, στην τελευταία μας συνάντηση.

Ένα από τα κλου ήταν το πώς καταφέρνουν να παίζουν instrumental rock με την κιθάρα να μην καπελώνει ούτε στιγμή κανένα άλλο όργανο - απίστευτα μεστή χρήση του οργάνου από τον Mikael Odesjo. Frontwoman, ποια άλλη, η γλυκύτατη Jenny Puertas με το φλάουτό της. Πλήκτρα, ντραμς και μπάσο συνέθεταν όλο το υπόλοιπο σκηνικό, βγαίνοντας στο προσκήνιο πότε το ένα πότε το άλλο, με αποκορύφωμα το ντραμ σόλο του Tim Wallander  που γέμισε χαμόγελα ευχαρίστησης τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και εμάς.

Με τέτοιες εμφανίσεις και κάθε μήνα να έρχονταν θα πηγαίναμε. Ωραία πράγματα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής