Agnostic Front, First Blood @ Κύτταρο, 29/06/11

Σίγουρα σε όλα τα μουσικά ιδιώματα υπάρχουν μπάντες και μπάντες. Υπάρχουν αυτές που αγωνίζονται για να εδραιωθούν, υπάρχουν άλλες που βρίσκονται στην κορύφωση τους (στο λεγόμενο peak), αλλά και αυτές που έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο μετά από χρόνια δουλειάς και με πορεία χρόνων. Το βράδυ της 29ης Ιουνίου το Κύτταρο φιλοξενούσε δύο μπάντες που ανήκουν στις δύο τελευταίες κατηγορίες.

Σε μια Αθήνα που μύριζε μπαρούτι, λόγω του «πολέμου» στο κέντρο της, αρκετός κόσμος βρέθηκε στο club, το οποίο λίγο πριν τις 22:00 ήταν πλέον σχεδόν γεμάτο.



Πρώτοι στη σκηνή οι First Blood από το San Francisco. Για όσους δε τους γνωρίζουν, οι First Blood παίζουν ένα είδος brutal new school hardcore, στο ύφος των 100 Demons και Death Before Dishonor, με έντονη vegan / straight-edge θεματολογία. Στα περίπου 45 λεπτά που διήρκεσε η εμφάνισή τους έπαιξαν κομμάτια κυρίως από τα δύο τους full length, "Killafornia" και "Silence Is Betrayal", και η ενέργεια που έβγαζαν ήταν αξιοθαύμαστη. Τόση μάλιστα, που ο κόσμος τους την ανταπέδωσε με τεράστια mosh. Ο frontman Carl Schwartz επιβλητικός και με πολύ δυνατή παρουσία, έκλεψε την παράσταση. Περιμένω σίγουρα το μέλλον των First Blood με ανυπομονησία, μιας και έως τώρα με έχουν, περιέργως, κερδίσει, αν και το στυλ που παίζουν δεν είναι και το αγαπημένο μου.



Περίπου ένα τέταρτο μετά, δηλαδή γύρω στις 23:00, έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή οι τρεις από τους Agnostic Front και ακολούθησαν αμέσως μετά οι Vinnie Stigma και Roger Miret, μεγάλες μορφές της hardcore σκηνής, γνωρίζοντας την αποθέωση. Το "City Streets" από το καινούριο άλμπουμ των Agnostic Front είχε ήδη ξεκινήσει και μαζί του τα stage diving και ο «πανικός». Μετά από ένα μικρό τετ-α-τετ που είχα πριν από το live με τον Miret, διαπίστωσα, κάτι που επιβεβαίωσε και ο ίδιος, ότι ήταν πολύ ταλαιπωρημένος από πυρετό. Αυτό φάνηκε και στη σκηνή, όπου ο Κουβανός frontman έκανε το καλύτερο που μπορούσε, υπερβάλλοντας εαυτό (μάλιστα μίλησε για αυτό και στο μικρόφωνο) και αυτό φάνηκε να είναι αρκετό. Άλλωστε, ο κόσμος βοηθούσε σε όλα τα σημεία, τραγουδώντας μαζί του. Όπως μπορεί κανείς να παρατηρήσει στο setlist που ακολουθεί, η μπάντα έδωσε έμφαση στις τρεις τελευταίες κυκλοφορίες της. Εδώ θα πρέπει να κάνω μια παρένθεση - σχόλιο εκ βάθους καρδίας, λέγοντας πως το τελευταίο άλμπουμ, "My Life My Way", είναι ανατριχιαστικά... hardcore και φαίνεται άλλωστε από τη θέρμη με την οποία έδειξε και στο live να το έχει αγκαλιάσει ο κόσμος. Προσωπικά, θεωρούσα τα "Another Voice" και "Warriors" κατηφόρα, αλλά σίγουρα το "My Life My Way" είναι συγκλονιστικό. Συγχωρέστε μου την παρένθεση, αλλά ακόμα το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, όπως το άκουσα εκεί, μου φέρνει ρίγη.



Πίσω στο live...

Highlights της βραδιάς: το τραγούδι γενεθλίων για τον Roger Miret, που είχε την επόμενη μέρα τα γενέθλια του (χρόνια πολλά!), η διασκευή στο "Crucified" των Iron Cross, που δόνησε το χώρο και έφερε μνήμες από το παρελθόν (εκείνος ξέρει γιατί το τραγουδάει και πολλοί ξέρουν γιατί το ακούνε), ο τίτλος του chronic masturbator που έδωσε, χαριτολογώντας, ο Miret στον Stigma και η αναφορά στα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας πριν ακριβώς από το "Riot Riot Upstart".



Συνοψίζοντας, ήταν μια μαγική βραδιά, κυρίως για κάποιους, όπως εγώ, που δεν τους είχαμε ξαναδεί σε μία από τις παλιές επισκέψεις τους. Ακόμα και όσοι τους είχαν δει όμως και στο παρελθόν, μάλλον έμειναν συγκινημένοι. Μοναδικό (μικρό) παράπονο το ότι δεν έπαιξαν κάποια κομμάτια που περίμενα από το "Something's Gotta Give" (πλην του "Crucified", που είναι και διασκευή). Δεν ξέρω αν το ιστορικό πρώτο live του 1999 ήταν καλύτερο ή χειρότερο. Άλλα χρόνια τότε, άλλα τώρα. Λίγη σημασία έχει έτσι και αλλιώς. Αυτό που μετράει είναι ότι το live αυτό ήταν για πολλούς εμπειρία ζωής.

Setlist:

City Streets
Eliminator
Dead To Me
My Life My Way
That’s Life
For My Family
Friend Or Foe
Victim In Pain
Mi Vida A Mi Manera
All Is Not Forgotten
Peace
Crucified
Gotta Go
Riot Riot Upstart
Take Me Back
Addiction
Us Against The World
Now And Forever

Μάρκος Ρήγας