Aerosmith, Livan @ Γήπεδο Καραϊσκάκη 20/06/10

The sexiest blues you can get...

«Εν αρχή ην το ρεπερτόριο» έχω γράψει άπειρες φορές στο παρελθόν και φυσικά η παρέα από τη Βοστώνη έχει στο οπλοστάστιό της ένα κατάλογο γεμάτο τραγούδια υψηλής στάθμης να επιδείξει. Τί άλλο έμενε λοιπόν να αποδείξει στην πρώτη της επαφή με το ελληνικό κοινό, 37 χρόνια μετά το ντεμπούτο της στη δισκογραφία;

Πριν προχωρήσουμε στις ...αποδείξεις  που κατέθεσε στη μουσική της δήλωση η Tyler-Perry and Co, θα πιάσουμε τα πράγματα από το ξεκίνημά τους. Τη γνωστή κατάσταση δηλαδή, που αν δεν την ζήσουμε σε μια συναυλία, δεν αξίζει καν το κόπο να παραβρεθούμε σε αυτή. Την αγαπημένη μας ουρά. Αν δε στηθείς λοιπόν στους 35 βαθμούς Κελσίου μισή ωρίτσα αγκαλιασμένος με καμιά διακοσαριά ακόμη ανθρώπους έξω από αυτό που θυμίζει περισσότερο την είσοδο για την πτέρυγα Β του San Quentin παρά την είσοδο σε συναυλιακό χώρο, δε νιώθεις  πλήρης και ευτυχισμένος.  Αφού λοιπόν αντάλλαξα ιδρώτα με διάφορους άγνωστους, πέρασα τις μεταλλικές μπάρες ρουφώντας την κοιλιά μου και μπήκα στην αρένα, λίγο μετά την είσοδο της support μπάντας.



O κόσμος αρκετός, αλλά όχι τόσος όσο θα περίμενε κανείς σε ένα live τέτοιας δυναμικής. Στη σκηνή οι Livan του Έλληνα Κοσμά Λιβανού που προσπαθούν να κερδίσουν ένα σίγουρα διαφορετικό κοινό από αυτό που στόχευσαν οι μέχρι τώρα κυκλοφορίες τους. Οπτικά ο frontman θυμίζει έναν λίγο πιο γεμάτο σωματικά Maynard Keenan, ενώ η μουσική της μπάντας κινείται σε post-punk και alternative μονοπάτια. Highlight για τους αμύητους με το είδος η διασκευή στο "I Wanna Be Your Dog" των Stooges, μια safe punk επιλογή για να κερδίσεις οποιοδήποτε rock κοινό. Ο ήχος τους μέτριος, σύμφωνα με τον γνωστό άγραφο νόμο που θέλει τη support μπάντα μην έχει κανένα τεχνικό support, έτσι ώστε να φανεί μάγκας ο headliner. Σε άλλο χώρο, με άλλο κοινό θα έδειχναν (και θα έδιναν) πολύ περισσότερα.



Μετά την αποχώρησή τους και ενώ η ώρα έχει φτάσει 21:30 είναι φανερό ότι η εισροή κόσμου στις μισογεμάτες κερκίδες έχει σταματήσει και μόνο το πίσω κομμάτι της αρένας δείχνει γεμάτο. Τέλος, οι VIP θέσεις των 200 παρακαλώ ευρώ στα δεξιά της σκηνής είναι εντελώς άδειες, και πώς να μην είναι όταν με 70 ευρώ έπαιρνες εισιτήριο ακριβώς απέναντι στην 115. Χαίρομαι όταν ο κόσμος το ψάχνει και δεν πετάει τα χρήματα του.

Λίγο πριν τις 22:00 τα φώτα χαμηλώνουν, μια τεράστια Aerosmith κουρτίνα απλώνεται στο εμπρός μέρος της σκηνής και οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά υπό τους ήχους του "Rainy Day Women #12 & 35" και τη φωνή του Bob Dylan. Οι μυημένοι τραγουδούν «Everybody must get stoned», ενώ είναι φανερό από τους ήχους των οργάνων τους ότι οι Aerosmith είναι ήδη πάνω στη σκηνή.



Η κουρτίνα πέφτει και με το "Love In An Elevator" το πάρτι ξεκινά. Ο Steven Tyler εφορμά στο εμπρός μέρος της σκηνής και παίρνει το παιχνίδι πάνω του από την αρχή. Όλοι φωνάζουμε «In the air» μαζί με τον χαρισματικό frontman και η διασκέδαση συνεχίζεται αμείωτη με το κλασσικό "Back In The Saddle". Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό παρατηρείς εύκολα πως ο Tyler έχει μαγνητίσει τους πάντες, αλλά και πως η κιθάρα του Joe Perry είναι ανεξήγητα χαμηλά σε ένταση, σε αντίθεση με το rhythm section που υπερκαλύπτει τα υπόλοιπα όργανα.

Η μπάντα συνεχίζει ακάθεκτη. O Tyler, εκτός από χείμαρρος ενέργειας, δείχνει σε πολύ καλή μέρα και φωνητικά. Όπου χρειάζεται βέβαια τον «σώζει», όπως θα αναγνωρίσει ο ίδιος στο τέλος του show, o Russ Irwin, ο οποίος τραγουδά και παίζει πλήκτρα στο πίσω μέρος της σκηνής.



Ο Tyler μας έχει βάλει στο τσεπάκι του με την παρουσία του και μοιράζεται τους προβολείς σε επιλεγμένα σημεία με τους υπόλοιπους (κυρίως με τον Perry). Ειδικά στις μπαλάντες τραβά μόνος το κουπί και το συγκρότημα δίνει στην πλειοψηφία του κοινού αυτό για το οποίο πλήρωσε τα ωραία του λεφτά: Τα τραγούδια εκτελεσμένα και κυρίως τραγουδισμένα όπως έχουν ηχογραφηθεί αρχικά και αγαπηθεί.

Στα "Pink", "Crazy", "Cryin'" και "I Don't Wanna Miss A Thing" όλοι οι μη πεσόντες στo καζάνι με το rock φίλτρο όταν ήταν μικροί τραγουδάνε με την ψυχή τους, ενώ η μειοψηφία του κοινού (οι επονομαζόμενοι «μυημένοι») δεν έμεινε κι αυτή ανικανοποίητη, αφού τα '70s τιμήθηκαν αρκετά, όπως και οι blues & rock επιρροές των Aerosmith.

Η μπάντα δείχνει τις δυνατότητές της και το χαίρεται περισσότερο κυρίως στα non-classics, όπως στις διασκευές που προέρχονται από το "Honkin'On Bobo". Το "Stop Messin' Around" του Peter Green και το "Baby Please Don't Go" του Big Joe Williams (γνωστό στους περισσότερους από τους Them του Van Morrison) μας σερβίρονται «με όλη τους την κρέμα», ενώ ο Joe Perry τα δίνει όλα στο σόλο κιθάρας (με τη συνοδεία του Theremin) και τιμά τον μεγάλο Hendrix, παίζοντας κάποια μέτρα του "Third Stone From The Sun".



Μετά και το τέλος του "Draw The Line" η μπάντα αποχωρεί για λίγα λεπτά και όλοι περιμένουν την επιστροφή, αφού είναι φανερό ότι δεν έχει ακουστεί το αδιαμφισβήτητα διαχρονικότερο τραγούδι τους, ο ύμνος με τον τίιτλο "Dream On".  Οι πρώτες νότες σκορπούν ενθουσιασμό και οι περισσότεροι «χάνονται» μέσα στην ερμηνεία του χαρισματικού τραγουδιστή. Οι πιο απαιτητικοί στήνουν αυτί περιμένοντας το λάθος στο φαλτσέτο προς το τέλος του τραγουδιού, αλλά ο Tyler δε χαρίζει ούτε ένα τόσο δα κάστανο και ερμηνεύει απόλυτα ένα από τα υπέρλαμπρα διαμάντια της μουσικής που αγαπάμε.

Η διασκέδαση θα συνεχιστεί με το "Walk This Way", με τον κόσμο να συμμετέχει με σηκωμένα χέρια και φωνές, ενώ το "Toys In The Attic" κλείνει το show αλλά και το μάτι ξανά στους πεσόντες στο προαναφερθέν καζάνι.



Όλοι λοιπόν μείναμε ευχαριστημένοι (ο καθένας σε άλλο βαθμό) από μια μπάντα που άργησε αλλά ήρθε, είδε και μας διασκέδασε. Μας θύμισε τη σεξουαλικότητα του rock n’ roll, αλλά ταυτόχρονα έδειξε πως για την πλειοψηφία του στραβά μεγαλωμένου ελληνικού ροκ κοινού (από τη μια η αντρίλα του true metal και από την άλλη η εξ Αγγλίας post μιζέρια) αυτές οι μπάντες παραμένουν οι χίπηδες με τα χαϊμαλιά που κάνουν γυναικείες πόζες στη σκηνή.

Set list:
Intro: Rainy Day Women #12 & 35 (Bob Dylan)
Love In An Elevator
Back In The Saddle
Falling In Love (Is Hard On The Knees)
Eat The Rich
Pink
Livin' On The Edge
What It Takes
Rag Doll
Crazy
Cryin'
Drum solo
Lord Of The Thighs
Stop Messin' Around
I Don't Want To Miss A Thing
Sweet Emotion
Guitar solo - Third Stone From The Sun
Baby Please Don't Go
Draw The Line
-----------------------
Dream On
Walk This Way
Toys In The Attic

Αντώνης Μουστάκας

Περισσότερες φωτογραφίες...