Acid Baby Jesus, Virilio @ Six D.O.G.S., 29/12/14

Ο καλύτερος τρόπος να εκμεταλλευόσουν την τελευταία -παγωμένη- Δευτέρα του 2014, ήταν να πήγαινες να δεις τους Acid Baby Jesus. Ή τουλάχιστον αυτό θεωρήσαμε εγώ και όλοι εκείνοι που γεμίσαμε το 6 d.o.g.s και κάναμε sold out το live τους.

Απολύτως δικαιολογημένη η σκέψη, καθώς οι Acid Baby Jesus είναι μια απ' τις καλύτερες μπάντες που έχουμε στο εγχώριο δυναμικό μας. Απ' αυτές που έχουν χαρακτήρα και προσωπικό στοιχείο στον ήχο τους και δεν αντιγράφουν πιστά τις επιρροές τους. Απ' αυτές που όντως έχουν κάτι να πουν και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από συγκροτήματα του εξωτερικού, αντίστοιχα και μη, στο μέγεθος.

Την προθέρμανση ανέλαβαν οι Virilio. Ένα duo που όσοι δεν γνωρίζαμε, δύσκολα θα  ξεχάσουμε, διότι ο ηλεκτρονικός ήχος που παρήγαγαν ήταν δίχως άλλο... ξεχωριστός. Για την ακρίβεια, ήταν το πιο μονότονο εκκωφαντικό βασανιστήριο που έχω βιώσει, μέχρις στιγμής. Μια εμφάνιση που μου θύμισε την σκηνή απ' τα "Φιλαράκια" όπου ο Ross παίζει αρμόνιο, στο πιο φτωχό της. Το λιγοστό χειροκρότημα που έπεσε ήταν καθαρά και μόνο από ευγένεια.

Ήλπιζα ότι οι Acid Baby Jesus θα ανταμείψουν την υπομονή μας και την παραμονή μας στον χώρο, μ' ένα άκρως ενεργειακό live, απ' αυτά που μας έχουν συνηθίσει. Κάτι που όμως, δεν έγινε. Η συναυλία ήταν απογοητευτικά μέτρια και η μετριότητα «δεν τους πάει». Τα συνεχή προβλήματα ήχου, δεν επέτρεψαν στην μπάντα να αποδώσει όπως μπορεί, ενώ αναγκάζονταν να διακόπτουν σχεδόν σε κάθε κομμάτι. Δεδομένων αυτών, τα παιδιά έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν.



Με μια χαλαρή, χιουμοριστική, αλλά punk διάθεση, κατέλαβαν την σκηνή και παρουσίασαν κομμάτια τόσο από την φρέσκια κυκλοφορία τους, "Selected Recordings", όσο και απ' το πρώτο άλμπουμ. Garage rock με πρώιμα ψυχεδελικά των '60s, μανιασμένες γρατζουνιές φαζαρισμένης κιθάρας και άλλοτε ήπια φωνητικά με αντήχηση, άλλοτε ψυχωτικά ουρλιαχτά. Μουσική που σου επέβαλλε να κουνηθείς στον ρυθμό της. Σπασμωδικά στο "Tomboy", σαν υπνωτισμένος στο "Mesmerized", χορευτικά ενώ τραγουδάς το ρεφρέν στα "Oh, Aurelia" και "I'm A Baby". Η κορύφωση, όπως ήταν αναμενόμενο, επήλθε στο "Vegetable", στο οποίο η σκηνή γέμισε με καρότα, πιπεριές και λάχανα. Μετά το πέρας του setlist, χωρίς να τους έχουμε χορτάσει, η μπάντα μας χάρισε διασκευές για encore και ο Νώντας ένα «ποίημα».



Οι «δικοί μας Black Lips» μας έδειξαν το ταλέντο τους και τον λόγο που έχουν ξεχωρίσει στο εξωτερικό.  Ένα όνομα που αν το συναντήσεις, είναι σφάλμα να το προσπεράσεις. Εδώ, κατάφεραν να αποδώσουν τόσο καλά και να ξεσηκώσουν το κοινό, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν.

Φωτογραφίες: Φένια Μάρκου