A-Ha live στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας

06/11/2005 @ 18:11
03/11/05, Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, Αθήνα

Όταν πριν από μερικούς μήνες διαδόθηκε η είδηση του ερχομού των A-ha στη χώρα μας πραγματικά συγκλονίστηκα. Βλέπετε για τον γράφοντα οι Α-ha μαζί με τους Duran Duran ήταν και θα είναι τα μόνα μη metal (γιατί καλώς ή κακώς η καρδιά μου μουσικά εκεί θα ανήκει για πάντα) group τα οποία με είχαν συγκλονίσει εκεί πίσω στις αρχές των '80s, πριν εισέλθω στο μαγικό κόσμο της rock / hard / heavy μουσικής. Έτσι όταν ανακοινώθηκε επίσημα το live, ένοιωσα «κάπως». Μέσα σε διάστημα περίπου 6 μηνών θα έβλεπα προσωποποιημένα 2 παιδικά μου μουσικά είδωλα. Δύο group τα οποία χάζευα μόνο από τις αφίσες των περιοδικών «Αγόρι» και «Μπλεκ» (για όσους θυμούνται) αλλά... ας μη σας ταλαιπωρώ άλλο με αυτές τις μελαγχολικές μου αναμνήσεις και ας μπούμε στο ψητό.


Πιστός στο ραντεβού μου μαζί τους κατηφόρισα προς το Σ.Ε.Φ, χώρος που είχε προγραμματιστεί να τους φιλοξενήσει. Γύρω στις 21:10 και μπαίνοντας στο στάδιο το θέαμα δεν ήταν και πολύ καλό. Σχεδόν οι μισές κερκίδες άδειες. Ευτυχώς λεπτό με λεπτό έμπαινε μέσα κόσμος κάθε ηλικίας και φύλου από, 23-25 και πάνω βέβαια, περιμένοντας υπομονετικά να ξεκινήσει το live. Ίσως λογικό αφού οι νεότερες γενιές δεν έχουν μεγαλώσει μαζί τους.

Ώρα 21:35, μόλις 5 λεπτά μετά την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, οι Αha έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή εν μέσω επευφημιών. Οι αφίσες είχαν αποκτήσει σάρκα και οστά. Εμφανώς μεγαλωμένοι αλλά διατηρώντας ακόμα το στυλ τους, έκαναν μια αρχοντική είσοδο στη σκηνή, ξεκινώντας αμέσως τη μουσική. Τα πρώτα λεπτά ήταν κάπως υποτονικά. Ξεκίνησαν μη παίζοντας κάποια πάρα πολύ γνωστή τους επιτυχία και έτσι ο κόσμος ήταν λίγο μουδιασμένος. Στο "Move To Memphis", 2ο κομμάτι της βραδιάς, βέβαια κάποιοι κουνιόντουσαν συμμετέχοντας, αλλά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.

Ο ήχος στην αρχή τους πρόδωσε λίγο. Ειδικά στο πρώτο κομμάτι τα drums δεν ακούγονταν σχεδόν καθόλου. Ευτυχώς λίγο αργότερα ο ήχος σιγά σιγά άρχισε να συμμαχεί, έτσι ώστε οι Α-ha να καταφέρουν να κερδίσουν και να ζεστάνουν το ελληνικό κοινό. Βλέπετε όταν κάποια μπάντα έρχεται στη χώρα μας για πρώτη φορά σίγουρα πρέπει να είναι προετοιμασμένη για το ότι έχουμε υψηλές απαιτήσεις. Λίγα λεπτά αργότερα οι πρώτες νότες του "Crying In The Rain" δόνησαν το στάδιο. Αυτό ήταν το σπίρτο που άναψε τη φωτιά της διασκέδασης μας. Το στάδιο είχε αρχίσει να ζεσταίνεται. Οι πρώτες ανατριχίλες ήρθαν σίγουρα σε πολλούς από τους παρευρισκόμενους. Φοβερή εκτέλεση. Το χειροκρότημα του κοινού απόδειξη των παραπάνω. Από 'κει και πέρα και για περίπου 2 ώρες το στάδιο γέμισε από τις μελωδίες του πάρα πολύ καλού αυτού συγκροτήματος, δίνοντας αρκετές φορές το έναυσμα στο κοινό να χειροκροτεί έντονα ακόμα και ανάμεσα στα κομμάτια πριν καλά-καλά τελειώσουν. Με κομμάτια όπως τα "Manhattan Skyline", "Ι' Ve Been Losing You", "I Call Your Name", "Summer Moved On", "Hunting High And Low", "Stay On These Roads" "The Living Daylights" κλπ οι Α-ha κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο.


Η απόδοση τους ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλή. Όλοι έδειχναν πολύ δεμένοι μεταξύ τους, και "οι τρεις κεντρικοί ήρωες" (Morten Harket - φωνητικά , Magne Furuholmen - keyboard, κιθάρα και Paul Waaktaar-Savoy - κιθάρα) αλλά και οι 3 session μουσικοί (ένας drummer, ένας keyboard-ιστας και ένας μπασίστας). Παρόλο που τα θρυλικά χρόνια των '80s έχουν περάσει, η μπoγιά τους ακόμα είναι ανέπαφη στο χρόνο. Πάνω στη σκηνή κάνουν σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε. Φοβερή ενέργεια και πάθος, τηρούμενων των μουσικών τους επιλογών, είναι τα χαρακτηριστικά που διαθέτουν για να γίνουν ένα με το κοινό, το οποίο σε κάθε ευκαιρία τους το ανταπέδιδε με ζεστό χειροκρότημα.

Δυστυχώς η επιλογή του χώρου, σύμφωνα με την προσέλευση, δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή λύση, μια και το στάδιο δε γέμισε ούτε στο μισό. Βέβαια οι περίπου 5.000 θεατές ήταν πολύ εκδηλωτικοί και δημιούργησαν μια πολύ καλή ατμόσφαιρα αλλά για σκεφτείτε αυτόν τον κόσμο σε μια σάλα μικρότερη πόσο καλύτερα θα ήταν... Χαρακτηριστικό του δεσίματος που υπήρχε ανάμεσα σε κοινό και καλλιτέχνες ήταν όταν στο κομμάτι "Crying In The Rain" ένας οπαδός έκλαιγε νοερά στις κερκίδες. Από τις πολύ ιδιαίτερες στιγμές ενός live, δείγμα της δύναμης που έχει η μουσική... Προς το τέλος δε θα μπορούσαν φυσικά να ξεχάσουν τα "Take On Me" και "The Sun Always Shines On Tv", ίσως τα 2 κομμάτια - κράχτες του group, δημιουργώντας συναισθήματα έκδηλης ικανοποίησης στο κοινό.

Η βραδιά εκείνη προσέφερε στο αθηναϊκό κοινό μια πολύ καλή συναυλία, άξια του αντιτίμου του εισιτηρίου το οποίο δυστυχώς δε στάθηκε ικανό να προσελκύσει κάπως περισσότερο κόσμο. Εύχομαι να τους ξαναδούμε από τα μέρη μας και του χρόνου.

Υ.Γ.: Γιατί ρε γαμώτο δεν έπαιξαν το "Cry Wolf"; Κρίμα...

  • SHARE
  • TWEET