A Day To Remember, Mallory Knox, Every Time I Die, The Story So Far @ 02 Academy (Γλασκώβη), 10/02/14

Άσχετο αν είσαι fan του ήχου τους ή όχι, είναι αδύνατον να μη παραδεχτείς την ως τώρα πορεία των A Day To Remember. Ξεκινώντας από το μηδέν και την Ocala της Florida, έχουν καταφέρει και έχουν γίνει ένα από τα πιο διάσημα ονόματα στη μοντέρνα (ελαφρώς) punkίζουσα σκηνή. Το ιδιαίτερο αμάλγαμα metalcore και pop-punk το οποίο αντιπροσωπεύουν από την ίδρυσή τους μπορεί να κριτικάρεται από πολλούς, αλλά οι -πολλοί- οπαδοί τους χέστηκαν τελείως και τους στηρίζουν παθιασμένα.

Φοβούμενοι μήπως και δεν γίνει η συναυλία, καθώς το προηγούμενο tour date τους στο Δουβλίνο ακυρώθηκε λόγω βακτηριδιακής μόλυνσης του λαιμού του frontman της μπάντας, Jeremy McKinnon, ξεκινήσαμε διστακτικά για το 02 Αcademy της Γλασκώβης.

Τι κι αν φτάσαμε μισή ώρα πριν ανοίξουν οι πόρτες; Η ουρά έφτανε γύρω από το τετράγωνο και τα σημάδια ότι κάποιοι ήταν εκεί από πολύ πιο νωρίς ήταν εμφανές όταν παρατηρούσες τις στοίβες σκουπιδιών κοντά στην είσοδο του venue. Μπήκαμε όμως λίγο μετά τις έξι και μισή και ένα μισάωρο περίπου αργότερα στη σκηνή ανέβηκαν οι The Story So Far.



Η μπάντα αντιπροσωπεύει στο έπακρο τη νέα γενιά του mainstream punk-rock (ο χώρος δηλαδή που έπιαναν οι Blink-182 πριν δέκα-δεκαπέντε χρόνια) τόσο μουσικά όσο και στιλιστικά, που όπως και να το κάνουμε έχει σημασία όταν παίζεις μουσική και για το κοινό σου. Είναι καλοί, σίγουρα, αλλά λιγάκι επαναλαμβανόμενοι. Το κοινό όμως ήταν συνεχώς μαζί τους, και παίχτηκαν και αρκετά sing-alongs, πράγμα που δεν περίμενα, καθώς είναι σπάνιο αυτό για πρώτο support (όταν έχουμε και άλλα δύο) να έρθουν. Σαράντα λεπτά αργότερα όμως μπήκαν όλα στη θέση τους...


...γιατί στη σκηνή ανέβηκαν οι Every Time I Die. Για μένα προσωπικά είναι ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας. Ενώ μου αρέσουν κάμποσα κομμάτια τους, μου είναι αδύνατον να ακούσω πάνω από τέσσερα-πέντε σερί. Είμαι ένα τσουτσέκι και το γνωρίζω, απλά δεν μπορώ.



Το κοινό των A Day To Remember όμως δυσκολεύτηκε ακόμα πιο πολύ, γιατί και το ένα κομμάτι τους φάνηκε μάλλον απάλευτο. Ο Κος Buckley και η παρέα του στην αρχή τα έδιναν όλα, αλλά η ξενέρα του κοινού ήταν πάνω από εμφανής που φάνηκε να τους ρίχνει κάπως. Συνήλθαν όμως και έκαναν ένα δυναμικό και εντυπωσιακό set που είναι κρίμα που δεν κατάφερε να εκτιμηθεί από το κοινό.



Ούτε η μπάντα, ούτε το κοινό φταίει όμως, αλλά εκείνος που έστησε το tour. Είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν χώραγαν στο line-up οι Every Time I Die, άλλη μουσική, άλλο κοινό. Ήταν κρίμα και γι’ αυτούς, γιατί πιθανότατα να μην κέρδισαν ούτε έναν καινούργιο οπαδό, αλλά και για το κοινό που «τους έφαγε στη μάπα». Αυτά έχει όμως η ΜΠΙΖΝΑ.

Σειρά είχαν οι Βρετανοί Mallory Knox, που ήταν μία πολύ όμορφη έκπληξη. Είχαν κάνει αρκετό ντόρο πέρυσι με το δίσκο τους, αλλά τους αγνόησα επιδεικτικά σαν καλός δημοσιογράφος (;) που είμαι.



Κακώς, γιατί φαίνεται να είναι ένα όμορφο καινούργιο όνομα στα βρετανικά alternative δρώμενα και το set τους ήταν αρκετά φρέσκο και δυναμικό και είχαν ήδη κερδισμένους μεγάλη μερίδα από το κοινό. Οι ίδιοι, όντας σχετικά αρκετά καινούργιοι σε όλο αυτό, απολάμβαναν το δίχως άλλο το sold out show στο οποίο ήταν δεύτερο όνομα, και δεν ξέχασαν να ευχαριστούν συνέχεια τον κόσμο.

Στις 21:20 όμως ήταν η ώρα που περίμενε σύσσωμο το 02 Academy, καθώς έκλεισαν τα φώτα και ανέβηκε η πεντάδα από τις ΗΠΑ. "All I Want" και τίποτα δεν έδειχνε πως πριν δύο μέρες έπρεπε να ακυρώσουν το live τους. Τεράστιο πανό με το εξώφυλλο του -μέτριου- "Common Courtesy" διακοσμούσε τη σκηνή και η μπάντα φαινόταν εξαιρετικά ορεξάτη. Ήταν η πρώτη συναυλία που είχαν χρειαστεί να ακυρώσουν λόγω αρρώστιας (και αν δεν κάνω λάθος ή πρώτη ημερομηνία στου tour) οπότε μετά την τρομάρα που πήραν στο Δουβλίνο, τα έδωσαν όλα στη Γλασκώβη. "I'm Made Of Wax..." και ο κακός χαμός στον κόσμο από κάτω.



Οι A Day To Remember είναι headliners και το ξέρουν. Ο κόσμος ήταν δικός τους και τον χειριζόταν άψογα. Διάφορα όμορφα τρικ κατά τη διάρκεια της συναυλίας το επιβεβαίωναν αυτό. Πέταξαν στο κοινό καμιά εικοσαριά φουσκωτές μπάλες θαλάσσης, εκτόξευσαν πέντε-έξι μπλουζάκια και ο Jeremy είπε ένα τραγούδι μέσα σε μία τεράστια χαμστερόμπαλα περπατώντας πάνω στο κοινό.



Η ομορφότερη όμως στιγμή ήρθε περίπου στα μέσα, όπου έδειξαν την πιο μελώ πλευρά τους και έπαιξαν δύο ακουστικά κομμάτια. Το σπανίως εκτελεσμένο "You Had Me At Hello" και το αγαπημένο μου (και πολλών) "If It Means A Lot To You", του οποίου το sing-along ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα highlight της βραδιάς.



Δεκαπέντε τραγούδια μετά και αφού είχαν ξεπεράσει κατά πολλού τη μία ώρα επί σκηνής, μας αποχαιρέτησαν και έκλεισαν τα φώτα. Encore τριών κομματιών και πάλι χαμός από κάτω. Ο Jeremy μας εξήγησε πως κάποιος Σκωτσέζος ιατρός του έδωσε κάποιο γιατροσόφι και τώρα είναι περδίκι και εξύμνησε το κοινό της Γλασκώβης που σε κάθε δυνατή ευκαιρία φώναζαν «Here we, here we, here we fucking go!» που είναι πλέον must σε συναυλίες επί σκωτσέζικου εδάφους. "All Signs Point To Lauderdale" και "The Downfall Of Us All" έκλεισαν το όμορφο set των A Day To Remember. Είναι ωραίο να βλέπεις κάτι την ώρα που γίνεται, και οι A Day To Remember είναι σίγουρο μεγάλο όνομα του μέλλοντος.

Κείμενο / φωτογραφίες: Ιάσονας Τσιμπλάκος