Until Rain: «Η επιτυχία είναι αποτέλεσμα της ευτυχίας»

Με αφορμή την έλευση του καινούριου τους άλμπουμ, οι Until Rain μας εισάγουν στα ενδότερα της μουσικής τους κοσμοθεωρίας. Και όχι μόνο

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 22/05/2019 @ 16:25

Πρόκειται μια ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος και συχνά αισθάνομαι ότι ίσως να μην λαμβάνουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Πόση σημασία όμως να έχει αυτό την στιγμή που δηλώνουν ήδη «επιτυχημένοι» και «ευτυχισμένοι», με τα δικά τους βαθύτερα και πλήρως τεκμηριωμένα κριτήρια; Καμία. Απολαμβάνεις λοιπόν την συζήτηση και βουτάς στα ενδότερα του δημιουργικού τους κόσμου.

Ο δημιουργικός και ιδρυτικός πυρήνας των Until Rain, Θοδωρής Αμαξόπουλος (κιθάρα) και Λευτέρης Γερμενλής (πλήκτρα) είναι πλήρως συγχρονισμένοι παρά το ότι βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Απαντούν με την καρδιά τους για την μουσική τους, τις αποστάσεις που μας χωρίζουν και μας ενώνουν, την απώλεια, την ευτυχία και την μελαγχολία. Ήταν μεγάλη μου χαρά να κουβεντιάσω μαζί τους και να διαπιστώσω από πρώτο χέρι ότι η ωριμότητα και μεστότητα που χαρακτηρίζει το ολοκαίνουριο "Season V" πηγάζει βασικά μέσα από το σύνολο των κοσμοθεωριών τους.

Θεσσαλονίκη - Λονδίνο, δυο νότες δρόμος!

Until Rain

Σας καλωσορίζω στο Rocking.gr και τα συγχαρητήρια μας για το νέο σας άλμπουμ! Ποια είναι λοιπόν η Πέμπτη Εποχή και τι συμβολίζει για εσάς;

Θοδωρής: Καλώς σας βρήκαμε! Ευχαριστούμε για τα όμορφα λόγια και φυσικά για την επερχόμενη συνέντευξη. Η Πέμπτη Εποχή είναι ένα όνομα που προέκυψε κατά κύριο λόγο από το ότι είναι ο πέμπτος μας δίσκος και στην ουσία συμβολίζει μια νέα εποχή για τη μπάντα. Πέραν αυτού όμως έχουμε να κάνουμε και με δύο ακόμα σημαντικά γεγονότα. Η ιστορία όπως θα ξέρετε είναι κατά κάποιο τρόπο εμπνευσμένη από την τηλεοπτική σειρά "The Leftovers" (η οποία με τη σειρά της είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα) και ο όρος season, όπως και το ότι το κάθε κομμάτι είναι χωρισμένο σε επεισόδια, δικαιολογεί τον τίτλο του δίσκου. Τέλος και ίσως και πιο σημαντικό στοιχείο, είναι ότι ο όρος 5η εποχή συμβολίζει μια φανταστική εποχή που έρχεται μετά από τις 4 που ξέρουμε και τοποθετείται χρονικά σε ένα πλαίσιο ή μία διάσταση πέραν του φυσικού κόσμου. Όλα όσα διαδραματίζονται στην ιστορία μας, τοποθετούνται στην ουσία σε αυτήν την εκτός ορίων του τόπου και χρόνου εποχή.

Θέλετε να μας δώσετε κάποιες πληροφορίες για την ηχογράφηση και την παραγωγή του άλμπουμ;

Λευτέρης: Ως συνήθως ηχογραφήσαμε σε διαφορετικά μέρη μιας και είμαστε λίγο διάσπαρτοι ανά την Ευρώπη. Τα τύμπανα ηχογραφήθηκαν στο Λονδίνο και μιξαρίστηκαν από τον Daniel Cardoso (Anathema) στην Πορτογαλία. Το μπάσο ηχογραφήθηκε στη Σουηδία από τον Linus και οι κιθάρες στην Ελλάδα από τον Θοδωρή. Έπειτα ο Cons ήρθε στο Λονδίνο και κάναμε τα φωνητικά. Η Donna ηχογράφησε τα backing vocals στην Ελβετία. Έπειτα πήρα όλα τα tracks και αφού ηχογράφησα και τα πλήκτρα έκανα την μίξη και master στο studio μου στο Λονδίνο.

Έχουμε άλλα γούστα και άλλα μυαλά σε σύγκριση με τον πρώτο μας δίσκο 10 χρόνια πίσω

Ποια θεωρείτε ότι είναι τα νέα στοιχεία που φέρνει το "Season V" στον ήχο σας; Προσωπικά παρατηρώ μεγάλες αλλαγές σε σχέση με την πρώτη περίοδο της μπάντας. Είναι ωρίμανση ή η μουσική σας εκφράζει απλά το τώρα;

Λ: Ίσως είναι και τα δύο. Είναι σίγουρα αρκετοί οι παράγοντες. Σαφώς έχουμε άλλα γούστα και άλλα μυαλά σε σύγκριση με τον πρώτο μας δίσκο 10 χρόνια πίσω. Κάνοντας μόνοι μας την ηχογράφηση και την μίξη έχουμε τον απόλυτο έλεγχο και 0 άγχος, έτσι μπορούμε να έρθουμε ακόμα πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν είμαι σίγουρος αν φέρνουμε κάποια νέα στοιχεία στη μουσική μας, αλλά νομίζω ότι ίσως κάνουμε ακόμα πιο σαφή τον ήχο μας σε αυτόν τον δίσκο, το τι ακριβώς δηλαδή είναι οι Until Rain αυτήν τη στιγμή. Ίσως το’’ Inure’’ (ο προηγούμενος μας δίσκος) να ήταν ένα μεταβατικό βήμα για να φτάσουμε στο "Season V".

Εκεί έξω υπάρχει κόσμος που δεν έχει πρόσβαση στην ευτυχία

Βρίσκω ότι ο δίσκος έχει έντονη ατμόσφαιρα μελαγχολίας και εσωτερικότητας, συμφωνείτε; Από πού πηγάζει όλο αυτό;

Θ: Δε νομίζω να υπάρχει στίχος των Until Rain όλα αυτά τα χρόνια που να μην αναβλύζει από μελαγχολία και υπαρξιακή αναζήτηση. Αυτός είναι ο τρόπος έκφρασής μας και δύσκολα πιστεύω θα αλλάξει. Αν αυτό φαίνεται περισσότερο σε αυτόν τον δίσκο, ίσως ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η τραγική ιστορία της απώλειας του Alex που ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας και μας επηρέασε αρκετά. Όταν «κάνεις» μουσική, πρέπει να υπάρχει κάτι να πεις. Αν δεν μπορείς να πεις κάτι, δεν υπάρχει νομίζω λόγος να ταλαιπωρείσαι και να ταλαιπωρείς. Για εμένα προσωπικά, όταν αυτά τα χρόνια έχουν έρθει άνθρωποι και μου έχουν μιλήσει για τους στίχους μας και το πόσο ταυτίστηκαν με αυτούς, μου φτάνει και μου περισσεύει. Τώρα αν όλο αυτό πηγάζει από τα βιώματά μας δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, αλλά σίγουρα έχει μια δόση αλήθειας. Αν κάποιος κάνει μια ακτινογραφία της ζωής μας, ίσως δει ότι όλο αυτό είναι λίγο οξύμωρο, καθώς θα μας κατέτασσα σε ανθρώπους που έχουν μια ευτυχισμένη ζωή (και το λέω όχι με την έννοια της πρόσβασης που έχει ο δυτικός άνθρωπος στην ευκολία, αλλά με την πραγματική έννοια του όρου ευτυχία) και όλο αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη μελαγχολία και τον πεσιμισμό που ορισμένες φορές προκύπτει από τα κομμάτια μας. Όμως εκεί έξω υπάρχει κόσμος που δεν έχει πρόσβαση στην ευτυχία. Και εκεί είναι και το κλειδί για να πετύχει το πείραμα. Να δεις στον άλλον τον εαυτό σου σε σημείο να ταυτιστείς και να πονέσεις μαζί του.

Until Rain

Αν δεν κάνω λάθος είστε μοιρασμένοι ανάμεσα σε Αγγλία και Ελλάδα. Πώς προέκυψε όλο αυτό και πόσο εύκολα μπορείτε να δουλέψετε;

Θ: Όταν ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι ήμασταν όλοι κάτοικοι Θεσσαλονίκης. Από τότε άλλαξαν πολλά και πλέον είμαστε μοιρασμένοι στα μήκη και πλάτη όλης της Ευρώπης. Στην αρχή ξεκίνησε με τον ξενιτεμό του Λευτέρη και του Alex και το ένα έφερε το άλλο. Στο κομμάτι της δουλειάς, σίγουρα μας δυσκολεύει καθώς θα ήταν προτιμότερο να ήμασταν όλοι κοντά για να προβάρουμε και να συναντιόμαστε συχνότερα, αλλά αν το δούμε πιο σφαιρικά, τολμώ να πω ότι είναι καλύτερο να βρισκόμαστε, όπως και κάνουμε, μία φορά κάπου απομονωμένα από τα σπίτια μας και τις δουλειές μας και να γράφουμε, να προβάρουμε κτλ. Από το να είμαστε πνιγμένοι στην καθημερινότητα και να προσπαθούμε να βολέψουμε στο calendar μας μια πρόβα ή μία συνάντηση, αυτές οι μικρές μέσα στον χρόνο συναντήσεις μας είναι πιο αποδοτικές και δημιουργικές θα έλεγα.

Μου αρέσει πολύ η δουλειά των Matthew και Linus, είναι ο δεύτερος δίσκος που κάνετε μαζί, σωστά; Πόσο καλά έχετε δέσει; Πείτε μας λίγα λόγια για το δικό τους background.

Λ: Ναι, είναι ο δεύτερος δίσκος. Με τον Linus γνωριστήκαμε το 2013 γιατί βγήκαμε για tour μαζί με την τότε μπάντα του, τους Andromeda. Γίναμε άμεσα φίλοι και κρατήσαμε επικοινωνία. Λίγο καιρό αργότερα, σε ένα live στο Λονδίνο, ο Βασίλης (πρώην μπασίστας μας), δεν μπορούσε να έρθει, έτσι καταλήξαμε να καλέσουμε τον Linus από την Σουηδία. Long story short, κατέληξε μόνιμο μέλος για λίγα χρόνια. Πλέον δεν μπορεί να ακολουθήσει σε tour για προσωπικούς λόγους, οπότε έχουμε πλέον νέο μέλος στην οικογένεια, τον Ντίνο Αθανασέλο για μπασίστα. Με τον Matthew Vella γνωριστήκαμε το 2012 εδώ στο Λονδίνο και παίξαμε μαζί αρκετά σε διάφορα projects. Οπότε, όταν το 2015 χρειαστήκαμε νέο drummer, ήταν η πρώτη και πιο σίγουρη επιλογή. Έχουμε δέσει πολύ καλά, έχουμε κάνει πολλά ταξίδια μαζί και live και η μπάντα είναι πια σε ένα πολύ καλό σημείο από άποψη μελών. Όλα δουλεύουν πολύ εύκολα.

Θοδωρή, όταν άκουγα το "Anthem Of Creation" σε θεωρούσα shredder. Πού πήγε όλο εκείνο το shredding;!

Θ: Είναι μία ερώτηση που περίμενα εδώ και πολύ καιρό να μου την κάνει κάποιος. Η αλήθεια είναι πως έχουν αλλάξει αρκετά από τότε μέχρι σήμερα. Νομίζω ότι ποτέ δεν ήθελα να υπαχθώ σε μία κατηγορία κιθαριστών και να κρίνομαι ως shredder ή κάτι άλλο. Ήθελα να είμαι ευέλικτος και να μπορώ να κινηθώ σε πολλά μονοπάτια. Αυτό βέβαια ίσως είναι λίγο κακό, γιατί δεν μπορείς να βρεις εύκολα μια ταυτότητα και έναν ήχο που να σε αντιπροσωπεύει. Αλλά το ρίσκο το πήρα και ποτέ δεν μετάνιωσα. Όπως είπα και πριν για εμένα η μουσική είναι να έχεις πάντα κάτι να πεις. Στο "Anthem..." ήταν ο δίσκος τέτοιος που έπρεπε να «μιλήσω» επιθετικά. Στο "Inure" και στο "Season V" όπου οι ατμόσφαιρες υπερισχύουν μιλάω διαφορετικά. Όμως πάντα αφήνω πινελιές από το παρελθόν μου. Νομίζω ότι τέτοια παραδείγματα είναι το solo από το "This Solitude" ή τα καινούρια solo στα "Qualia" και "Stay" π.χ. αν και με μια πιο μελωδική ματιά πλέον. Πάντα ήμασταν υπέρ της μελωδίας. Τίποτα να μη γίνεται για να γίνει δηλαδή.

Πέραν των αναμενόμενων επιρροών από prog metal, alternative, fusion και τα λοιπά, νομίζω ότι ακούω και διάσπαρτα στοιχεία από soul και λίγο από Stevie Wonder σε κάποιες γραμμές, κάνω λάθος;

Λ: Ναι, σίγουρα υπάρχουν και αυτές οι επιρροές. Γενικά νομίζω ότι θαυμάζουμε οποιονδήποτε είναι εξαίσιος songwriter, ανεξαρτήτου είδους. O Stevie Wonder είναι ένας από τους κορυφαίους songwriters των τελευταίων 50 χρόνων σίγουρα. Άλλοι songwriters που θαυμάζουμε είναι οι Daniel Gildenlow, Steven Wilson, Jay Graydon, Lianne La Havas, Steve Hogarth, Kate Bush, Ry X, Rod Temperton, Chris Martin & Steve Lukather. Η μουσική τους καταλήγει να «ντύνεται» με τελείως διαφορετική ενορχήστρωση οπότε κατατάσσονται σε τελείως διαφορετικά genres. Δοκίμασε όμως να παίξεις τα κομμάτια αυτά ακουστικά (με μία κιθάρα / ένα πιανο & φωνή) και καταλαβαίνεις ότι όλα είναι όμορφα κομμάτια που μπορεί να μοιάζουν και πάρα πολύ μεταξύ τους.

Γενικώς, ποιες μουσικές επιρροές βρίσκετε ότι σας εμπνέουν στο παρόν;

Λ: Όλοι έχουμε αρκετά diverse ακούσματα οπότε θα σου πετάξω έτσι χύμα μερικούς καλλιτέχνες που θα βρεις να παίζουν συχνά στις (κατά κύριο λόγο ψηφιακές) δισκοθήκες μας: Ihsahn, Ghost, Marillion, Steven Wilson, Sia, Enslaved, Ry X, Port Noir, Radiohead, Maxus, Bruno Mars, NAO, Δραμαμίνη, Submotion Orchestra, Anathema, Schubert, Emperor, Jinjer και πολλά άλλα!

Υπάρχει πλέον σκηνή με prog μπάντες και ο ένας παρασέρνει τον άλλον θετικά

Το ελληνικό prog τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει πολύ ποιοτικά. Είναι θέμα σκηνής ή είναι αποκλειστικά προσωπικό ταλέντο;

Θ: Νομίζω ότι ανέκαθεν σαν χώρα βγάζαμε πολύ δημιουργικούς ανθρώπους συγκριτικά με το πόσοι είμαστε πληθυσμιακά στο σύνολο. Οπότε δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση το prog. Σίγουρα παίζει και τον ρόλο του ότι υπάρχει πλέον σκηνή με prog μπάντες και ο ένας παρασέρνει τον άλλον θετικά. Οπότε ίσως είναι ένας καλός συνδυασμός των δύο που ανέφερες.

Το κοινό σας αντιμετωπίζει ως ελληνική ή ως UK μπάντα;

Λ: Θαρρώ πως μας αντιμετωπίζουν σαν ελληνική μιας και το core της μπάντας είμαστε από την αρχή μέχρι σήμερα εγώ και ο Θοδωρής αλλά ίσως και σαν international band, if that’s a thing, μιας και είμαστε λίγο διάσπαρτοι ανά την Ευρώπη (όπως είπε κι ο Θοδωρής πιο πάνω, για μια περίοδο νομίζω το 2015, δεν έμενε κανείς στην ίδια χώρα με τον άλλον)! Αλλά δεν νομίζω σαν UK μπάντα. Έχω δει OnLine όμως να μας αναφέρουν σαν UK progsters και άλλα συναφή οπότε η αλήθεια είναι μάλλον κάπου στη μέση.

Until Rain

Διαφορές ανάμεσα σε Ελλάδα και Αγγλία, όσον αφορά τις σκηνές τους, τα live, τα studio, τη νοοτροπία;

Λ: Τεράστιες θα έλεγα. Στην Ελλάδα έχουμε πολύ δυνατή metal σκηνή (τουλάχιστον σε σύγκριση με το Λονδίνο και κάποιες άλλες μεγάλες πόλεις εδώ). Ενώ έχουν εκπληκτική παράδοση και έχουν γεννήσει το Rock/Metal μαζί με τις ΗΠΑ θα έλεγε κανείς δεν έχει την σκηνή που θα περίμενε κάποιος. Εδώ όμως έγγυται η μεγάλη διαφορά. Στην Αγγλία έχει σκηνές για όλα τα ήδη. Pop, Soul, Funk, οτιδήποτε. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό. Δεν είναι τόσο στην κουλτούρα υποθέτω. Στα studio η νοοτροπία είναι αρκετά παρόμοια με την διαφορά ότι ακούς και άλλα style πέραν από rock/metal. Η νοοτροπία είναι αρκετά διαφορετική αλλά αυτό νομίζω είναι μια μεγάλη και τεράστια κουβέντα που δεν χωράει σε αυτήν την απάντηση.

Ασχολούμαστε όλοι με την μουσική full time και έτσι είμαστε μονίμως σε μια διαδικασία δημιουργίας

Λευτέρη, είδα πρόσφατα ότι τρέχεις κι ένα άλλο project, τους Stone Fruit. Θες να μας κατατοπίσεις λίγο; Γενικά εμπλέκεστε όλοι και σε άλλες μπάντες;

Λ: Ναι βέβαια. Οι Stone Fruit είναι ένα independent σχήμα που ξεκίνησα εδώ στο Λονδίνο πρόσφατα με μια πολύ καλή φίλη. Γράφουμε και ηχογραφούμε τα πάντα μόνοι μας και είναι ένα καινούργιο project. Μέσα στο 2019 θα κυκλοφορήσουμε τα πρώτα 2-3 μας EP. Γενικά έχω διαφορετικά projects για διαφορετικά genres μιας και δεν μπορώ να κάνω μόνο ένα πράγμα. Όλοι στην μπάντα όμως είναι έτσι. Ο καθένας τρέχει τουλάχιστον 2-3 projects ή και παραπάνω. Αυτό μας κρατάει απόλυτα φρέσκους και engaged. Ασχολούμαστε όλοι με την μουσική full time και έτσι είμαστε μονίμως σε μια διαδικασία δημιουργίας. Ένα άλλο project που έχω με 2 φίλους από Ελλάδα (και ο Matthew παίζει τύμπανα), alternative rock/metal λέγεται The Incident και ο πρώτος μας δίσκος κυκλοφόρησε πριν λίγες βδομάδες.

Να μιλήσουμε λίγο και για τους στίχους; Σε ποια ζητήματα σας αρέσει να αναφέρεστε στιχουργικά; Υπάρχει κάποιο στιχουργικό στίγμα στους Until Rain;

Θ: Αν κοιτάξουμε αναλυτικά τους στίχους από το "Reign Of Dreams" μέχρι το "Season V", θα έλεγα ότι όλοι οι δίσκοι έχουν κάτι κοινό στιχουργικά. Την αναφορά σε υπαρκτικά αλλά και καθημερινά ζητήματα, με μία πιο ποιητική ή φαντασιακή μορφή και παρουσίαση. Μας αρέσει να σχολιάζουμε την επικαιρότητα, βλέπε Pandemic (H1N1), Brain Death, Progressus in idem (με το πρόσφατο προσφυγικό ζήτημα), αλλά πάντα μέσα σε ένα ποιητικό πλαίσιο όπως είπα. Έχουμε κομμάτια που είναι κυριολεκτικά αφιερωμένα σε προσωπικά γεγονότα του καθενός, αλλά και τελείως fiction κομμάτια που σαν κεντρικό άξονα έχουν κυρίως το θέμα της ύπαρξης του ανθρώπου.

Στο δελτίο τύπου αναφέρεται ότι το άλμπουμ εμπνεύστηκε από τη σειρά "Leftovers". Με ποιο τρόπο; Είμαι κι εγώ fan, φοβερή σειρά!

Θ: Και εγώ και ο Λευτέρης βλέπαμε τότε τη σειρά. Αρκετές φορές συζητούσαμε για τα νεότερα δεδομένα. Όλο το background της ταίριαζε με τον τρόπο που σκεφτόμαστε, και το ύφος της ήταν ξεκάθαρα παρόμοιο με τη λογική των Until Rain. Έρχεται μια ωραία μέρα ο Λευτέρης λοιπόν και μου λέει, τι λες να γράψουμε στίχους για τον επερχόμενο δίσκο εμπνευσμένους από αυτήν τη σειρά. Αυτό ήταν... Να πω την αλήθεια στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτικός καθώς ένα τέτοιο εγχείρημα ίσως παρουσίαζε προβλήματα όσον αφορά την ανάπτυξη αλλά και τους περιορισμούς που θα προκύπταν αναπόφευκτα. Όμως αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν αισθανθήκαμε περιορισμένοι, αλλά στην ουσία δώσαμε στην ιστορία ένα τελείως δικό μας μονοπάτι που αφήνει το "Leftovers" να είναι απλά το έναυσμα και η πηγή της έμπνευσης.

Για εμάς οι Until Rain είναι ήδη επιτυχημένοι, αφού μπορούν και κάνουν αυτό που θέλουν

Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σας για τους Until Rain και πως θα ορίζατε την έννοια της επιτυχίας;

Θ: Μίλησα πιο πάνω για την ευτυχία. Όσον αφορά την επιτυχία θα την τοποθετούσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ως αποτέλεσμα της ευτυχίας. Συνεπώς για εμάς οι Until Rain είναι ήδη επιτυχημένοι, αφού μπορούν και κάνουν αυτό που θέλουν, να εκφράζονται δηλαδή δημόσια μέσω της μουσικής τους. Αυτό σίγουρα όμως δεν σημαίνει απουσία στόχων. Έχουμε υψηλότερους στόχους καθώς πρέπει το πράγμα να είναι βιώσιμο για να αποδίδει καλύτερα. Όταν καθόμαστε και αναλύουμε όμως το πώς θα επιτύχουμε, μερικές φορές παρεκκλίνουμε ελαφρώς από τον βασικό στόχο μας που πρέπει να είναι πως θα ευτυχίσουμε (μιλώντας φυσικά και γενικά στη ζωή). Έτσι θα έλεγα ότι οι Until Rain σαν μια μικρή κοινωνία ανθρώπων, έχουν πετύχει τον βασικό στόχο που είναι η ακόρεστη όρεξη για δημιουργία. Όλα τα άλλα αν και όταν έρθουν, είναι καλοδεχούμενα και δε θα τα αρνηθούμε. Θέλουμε να ακουστούμε όσο περισσότερο γίνεται για να μεγαλώσουμε πιο πολύ αυτόν τον διάλογο μεταξύ της μουσικής μας και του κόσμου που μας ακολουθεί.

Υπάρχουν σχέδια για περιοδεία;

Λ: Σίγουρα είναι το πρώτο πράγμα που θα προσπαθήσουμε να οργανώσουμε αφότου κυκλοφορήσει ο δίσκος μας αλλά μέχρι στιγμής τα μόνα live που έχουμε κλείσει είναι επί ελληνικού εδάφους, 6 και 7 Σεπτεμβρίου, Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα.

Παιδιά, θέλω να σας ευχαριστήσω πάρα πολύ για την κουβέντα μας, εύχομαι από την καρδιά μου τα καλύτερα για τους Until Rain!

Θ: Εμείς ευχαριστούμε για την φιλοξενία, ήταν μια εξαιρετική συζήτηση θα έλεγα. Καλή αντάμωση εκεί έξω στις μουσικές σκηνές.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Season V" από τον Αντώνη Καλαμούτσο.

  • SHARE
  • TWEET