Smoulder: «Το metal κάνει κύκλους και πάντοτε επηρεάζεται από τις μόδες»

Η τραγουδίστρια των ανερχόμενων Καναδών epic metallers μας ανοίγει τα χαρτιά τους

Από τον Σπύρο Κούκα, 16/04/2019 @ 18:14

Η μεταλλική σκηνή του Καναδά εσχάτως μας απασχολεί εντόνως και συνεχώς, τροφοδοτώντας μας σταθερά με εξαιρετικές κυκλοφορίες από παλαιότερες αλλά και νέες, ανερχόμενες μπάντες. Στην τελευταία κατηγορία εντάσσονται και οι Smoulder, οι οποίοι με το πρώτο τους άλμπουμ, "Times Of Obscene Evil And Wild Daring", βάζουν υποψηφιότητα για το κορυφαίο ντεμπούτο της φετινής, ήδη ανταγωνιστικότατης χρονιάς. Έτσι, βρήκαμε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με την τραγουδίστρια τους, Sarah Ann, η οποία και μας μίλησε για όλα όσα τους αφορούν, για παλιές και νέες αγαπημένες (της) κυκλοφορίες αλλά και για το πως οι μόδες επηρεάζουν το metal χώρο, μεταξύ άλλων ενδιαφέροντων θεμάτων.

Smoulder Sarah Ann

Θα ξεκινήσω ευθέως, δίνοντας σου συγχαρητήρια για το ντεμπούτο άλμπουμ σας, ξεκάθαρα μια από τις πιο εντυπωσιακές κυκλοφορίες στο χώρο για φέτος μέχρι στιγμής. Αλήθεια, πως αισθάνεστε για όλη αυτή την - κάτι παραπάνω από θετική - ανταπόκριση που βρίσκει η δουλειά σας από κοινό και κριτικούς, ένω καλά-καλά δεν έχει κυκλοφορήσει επισήμως ακόμη;

Ειλικρινά, η ανταπόκριση που υπήρξε ακόμη και μόνο σε ό,τι αφορά τις προπαραγγελίες του δίσκου ήταν λίγο τρομακτική, κάνοντας μας να νιώθουμε κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένοι κι ευγνώμονες. Εμείς, προφανώς, αγαπάμε τη μικρή, περίεργη epic power doom μπάντα μας και είμαστε πολύ περήφανοι έτσι κι αλλιώς για το δίσκο, αλλά το να υπάρχει τέτοια ανταπόκριση και όλες αυτές οι θετικές αντιδράσεις από τον κόσμο υπήρξε κάτι που δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα.

Προσωπικά, επέμενα πως το ντεμπούτο μας χωρούσε σε ένα μονό βινύλιο, το οποίο μπορεί να έχει μέγιστη διάρκεια τα 41 λεπτά δίχως να θυσιαστεί κάτι σχετικά με την ποιότητα του ήχου

Το "Times Of Obscene Evil And Wild Daring" είναι ένα σχετικά μικρό σε διάρκεια άλμπουμ, με «μόλις» έξι τραγούδια και 37 λεπτά συνολική διάρκεια. Προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω πως προτιμώ αυτήν την πιο old school προσέγγιση και την "all killer - no filler" λογική στη σύνθεση και το tracklisting ενός δίσκου, αλλά σίγουρα θα ήθελα να μάθω και τη δική σου άποψη επί του θέματος. Επίσης, πως και δεν συμπεριλάβατε και το αρκετά ταιριαστό υφολογικά "The Queen Is Gone" του demo σας και σε αυτήν την κυκλοφορία;

Καταρχάς, σε ευχαριστούμε. Είχαμε συζητήσει αυτήν ακριβώς την προσέγγιση και την προσπάθεια για ένα συνολικά αξιόλογο υλικό, χωρίς fillers ή περιττές στιγμές και προσωπικά επέμενα πως το ντεμπούτο μας χωρούσε σε ένα μονό LP, το οποίο μπορεί να έχει μέγιστη διάρκεια τα 41 λεπτά δίχως να θυσιαστεί κάτι σχετικά με την ποιότητα του ήχου. Όσον αφορά το "The Queen Is Gone" και το γεγονός πως δεν μπήκε κι αυτό στο άλμπουμ, το τραγούδι είναι ουσιαστικά μια λίγο περισσότερο τροποποιημένη διασκευή της σύνθεσης των Κολομβιανών Nightmare, "The King Is Gone". Έτσι, θέλαμε το ντεμπούτο μας να περιλαμβάνει μονάχα δικό μας, πρωτότυπο υλικό, οπότε και γι’ αυτό δεν συμπεριλήφθηκε. Ωστόσο, ακόμη κι αν θέλαμε να επανηχογραφήσουμε και να συμπεριλάβουμε κι αυτό το τραγούδι στο άλμπουμ, δεν θα συνέβαινε με τίποτα, καθώς δεν θα χωρούσε ολόκληρο το υλικό μας σε ένα μονό βινύλιο. Τα τραγούδια μας είναι αρκετά μακροσκελή και δεν υπήρχε επαρκής χώρος σε καμία πλευρά του δίσκου. Υποθέτω θα μπορούσαμε να έχουμε γράψει κάποιο μικρότερο κομμάτι, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν βεβιασμένο κι έτσι κι αλλιώς νιώθαμε πολύ άνετα και περήφανοι για τα όσα είχαμε δημιουργήσει.

Μιας και αναφέραμε το περσινό σας ντέμο, βρίσκουμε σε εκείνο τα "The Sword Woman" και "Voyage Of The Starchaser" σε σαφώς διαφορετική προσέγγιση από τις εκδοχές τους στο νέο άλμπουμ. Πώς και προβήκατε σε αυτή τη διαφοροποίηση;

Η πρώτη ηχογράφηση του "The Sword Woman" δεν μου έμοιαζε σωστή - την αισθανόμουν πολύ γρήγορη! Την ήθελα πιο αργή, όχι μόνο για να φαίνονται περισσότερο τα θεατρικά στοιχεία του τραγουδιού, αλλά και για να ενταθούν οι συναισθηματικοί του παράγοντες. Για μένα, είναι ο ύμνος των Smoulder, οπότε έπρεπε να είναι τα πάντα σωστά. Την ίδια στιγμή, το "Voyage Of The Sunchaser" είναι σχεδόν το ίδιο, με μερικές μονάχα μικρές αλλαγές - υπάρχουν περισσότερα κιθαριστικά tracks έτσι ώστε τα leads να ξεχωρίζουν ακόμη περισσότερο. Και τα δύο τραγούδια ακούγονται σαφώς καλύτερα με τη σωστή παραγωγή. Άλλωστε, οι πρώτες, demo εκδόσεις ήταν ακριβώς αυτό - demo. Χρειάζονταν μια ορθότερη, πιο προσεκτική επεξεργασία και πιστεύω αυτό το επιτύχαμε. Αυτός ήταν και ο λόγος που επέμενα να αναλάβει ο Arthur (Rizk) τη μίξη και το mastering του δίσκου. Διότι εξειδικεύεται να κάνει τα άλμπουμ να ηχούν διαχρονικά.

Το στεντόρειο κελάηδημα του Robert Lowe έκανε το "Into The Depths Of Sorrow" ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών και ο ίδιος είναι μια από τις μεγαλύτερες επιρροές μου

 Συμφωνώ απόλυτα για τον ηχο, αφού φαντάζει ο ιδανικός για αυτό το υλικό, αναμειγνύοντας άψογα τα epic/heavy και doom ιδιώματα στα οποία ανήκετε. Πηγαίνοντας λίγο παραπέρα, θα ήμουν σωστός να θεωρήσω πως μπάντες όπως οι Manilla Road, οι Cirith Ungol, οι Solitude Aeturnus, οι Candlemass, αλλά και οι πρώιμοι Blind Guardian και οι Chastain συμπεριλαμβάνονται στις κυριότερες επιρροές σας; Κι αν ναι, ποιους άλλους καλλιτέχνες θα επισήμανες ως προς την επιρροή που σας έχουν ασκήσει, τόσο μουσικά όσο και σε επίπεδο στιχουργικής προσέγγισης;

 Έχεις απόλυτο δίκιο στα όσα ανέφερες ήδη. Όλα τα μέλη των Smoulder είμαστε σκληροπυρηνικοί metal οπαδοί και όλοι μας έχουμε συγχρόνως τις επί μέρους προτιμήσεις μας σε καθένα από αυτά τα ονόματα. Φυσικά, η επιρροή τους φαίνεται με πολλούς τρόπους στη μουσική και την εν γένει παρουσία μας. Σε ό,τι αφορά εμένα, είμαι βαθύτατα επηρεασμένη από τους Tales Of Medusa, τους Gates Of Slumber, τους Satanic Rites και τους Pagan Altar, τους Messiah Force, τους Reverend Bizarre, τους Cirith Ungol, άλλα και τους Judas Priest και Iron Maiden, μεταξύ πολλών άλλων. Είναι, βέβαια, δύσκολο να απαριθμείς μπάντες που γουστάρεις και σε επηρέασαν - είναι πραγματικά χιλιάδες. Εκτός των άλλων, επηρεάζομαι και από μουσικές και καλλιτέχνες εκτός του ευρύτερου metal χώρου!

Επιστρέφοντας στα του δίσκου, η φωνητική σου απόδοση είναι μονάχα ένα από τα πολλά highlight που κρύβει το ντεμπούτο σας. Θα μπορούσες να μας αναφέρεις τις επιρροές σου σαν τραγουδίστρια και πως εκείνες επηρέασαν το ερμηνευτικό σου ύφος;

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, καλοσύνη σου. Συνολικά, θα έλεγα πως καθαρά από άποψη ερμηνείας, οι μεγαλύτερες επιρροές μου είναι ο Robert Lowe (των Solitude Aeturnus) και η Dusty Springfield. Το στεντόρειο κελάηδημα του Lowe έκανε το "Into The Depths Of Sorrow" ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, ενώ η ψυχωμένη, συντριπτική απόδοση της Dusty στο "Live In Memphis" απλώς σε αφήνει άφωνο, με πεσμένο το σαγόνι στο πάτωμα. Από στιχουργικής πλευράς, έχω επηρεαστεί πολύ από τον Karl Simon και τον Bruce Dickinson και, προφανώς, από την τεράστια συλλογή έργων της φανταστικής λογοτεχνίας που βρίσκεται στο υπνοδωμάτιο μου.

Smoulder

Περνώντας στα τραγούδια, το άλμπουμ ανοίγει με το "Ilian Of Garathorm", το οποίο και αναφέρεται στην ομώνυμη, θηλυκή ενσάρκωση του Eternal Champion (ελληνιστί: Αιώνιος Πρόμαχος) από το Hawkmoon σύμπαν του Michael Moorcock. Φυσικά, πρόκειται για ένα σπουδαίο τραγούδι και, προσωπικά, ένα από τα αγαπημένα μου, αλλά ειδικά σε αυτό και λιγότερο και στα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, βρήκα μια σχεδόν έντονη μουσική σύνδεση με το "Armor Of Ire" των Eternal Champion. Θεωρείς, λοιπόν, πως αυτές οι κοινές συνισταμένες οφείλονται στο γεγονός πως ο Arthur Rizk (ντράμερ των Eternal Champion και υπεύθυνος για την παραγωγή, τη μίξη και το mastering του ντεμπούτου τους) ανέλαβε τη μίξη και το mastering και στο δικό σας ντεμπούτο, ή συμβαίνουν λόγω της κοινής δημιουργικής οπτικής που έχετε με εκείνους;  

Δεν μπορώ να μιλήσω για την οπτική των Eternal Champion: υποπτεύομαι όμως πως ο Jason θα μπορούσε να πει δύο πράγματα σχετικά με εκείνη! (γέλια) Ωστόσο, στιχουργικά κι εκείνοι κινούνται εντός του Moorcock-ικού σύμπαντος, οπότε μπορώ να καταλάβω τις όποιες συγκρίσεις. Και πάλι, όμως, οι Eternal Champion, τόσο οπτικά όσο και στιχουργικά, είναι συνυφασμένοι με το μοναδικό και ιδιαίτερο δημιουργικό στυλ του Jason (Tarpey). Οι στίχοι του είναι ιδιαίτερα ποιητικοί. Ηχητικά, πάντως, έχουμε σημαντικές διαφορές τόσο μουσικά όσο κι ερμηνευτικά, ενώ και οι παραγωγές μας διαφέρουν εμφανώς. Στο "Armor Of Ire", τα φωνητικά του Jason έχουν ένα χαρακτηριστικό βόμβο και αποδίδονται από δύο κανάλια. Αυτό θεωρώ πως δεν ταιριάζει στο δικό μου ερμηνευτικό ύφος, ενώ δεν θα ήθελα οι Smoulder να θεωρηθούν ως φθηνοί αντιγραφείς των Eternal Champion - θέλουμε να ηχούμε απλώς σαν τους Smoulder. Έτσι, ενώ και οι δύο μπάντες έχουν μεγάλες, καθαρές παραγωγές, τα τύμπανα και τα φωνητικά μας αποδίδονται αρκετά διαφορετικά κι αυτό έγινε απολύτως σκόπιμα και με σκοπό τη βέλτιστη απόδοση της μουσικής μας.

Ο Καναδάς πάντοτε είχε ισχυρή μεταλλική σκηνή, αλλά για κάποιους λόγους, αυτήν την περίοδο βιώνει ένα αναπάντεχο διεθνές ενδιαφέρον, κάτι που προσωπικά βρίσκω έξοχο

Το "Black Gods Kiss" είναι πιθανότατα η αγαπημένη μου σύνθεση μέσα από το ντεμπούτο σας - ένα πραγματικά μοχθηρό δεκάλεπτο έπος με φανταστική κλιμάκωση και φοβερή ατμόσφαιρα. Μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα παραπάνω για αυτό, ίσως κάτι σχετικά με τη θεματολογία του και το πως δημιουργήθηκε; Επίσης, θα ξεχώριζες εσύ κάποια στιγμή από το άλμπουμ και αν ναι, ποια και για ποιον λόγο;

Κι εγώ αυτό ξεχωρίζω ως το αγαπημένο μου τραγούδι - συγχρόνως όμως λυπάμαι που δεν έχω να πω κάτι για τη δημιουργία του, αφού προσωπικά δεν είχα καμία συμμετοχή στη σύνθεση του! Το τραγούδι είναι εξ ολοκλήρου του Vincent: εκείνος έγραψε όλη τη μουσική και τους στίχους, όπως επίσης και στο "Voyage Of The Sunchaser". Όταν ολοκληρώσαμε το τραγούδι και τα πάντα «κούμπωσαν» μεταξύ τους, μου έπεσε το σαγόνι - ήταν τέλειο, το δικό μας Reverend Bizarre τραγούδι. Είναι δύσκολο για μένα να μην αναφέρομαι στα τραγούδια μας ως τα «μωρά» μου, αλλά ειδικά το συγκεκριμένο είναι ιδιαίτερο: είναι απίστευτα όμορφο και χρειάστηκε πολλές προσπάθειες μας για τα τελειοποιήσουμε τη δομή και το τέμπο του. Αυτή τη στιγμή είναι ίσως το αγαπημένο μου Smoulder τραγούδι, ακολουθούμενο από κοντά από το "Shadowy Sisterhood".

Ακόμη ένα τραγούδι που ξεχωρίζει είναι το "Bastard Steel", το πιθανότατα ταχύτερο κομμάτι που έχετε συνθέσει μέχρι στιγμής. Πώς και προέκυψε τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα και από πού επηρεαστήκατε για τη δημιουργία του;

Επιρροή μας για αυτό υπήρξε η speed metal περίοδος των Blind Guardian, ξεκάθαρα. Το συγκεκριμένο είναι σύνθεση των Collin και Kevin. Φέρνοντας ένα τραγούδι για τους Smoulder, καταλήγουμε όλοι μαζί να το διαμορφώνουμε και να το επεξεργαζόμαστε μέχρι να καταλήξει στα επίπεδα και τη μορφή που το θέλουμε. Στην πρώιμη του μορφή, επικεντρώνεται στον Jon Snow από το "A Song Of Ice And Fire" του George R.R. Martin. Τελικά, όμως, κατέληξε να αναφέρεται και στην Ygritte, τον αγαπημένο μου χαρακτήρα από τη σειρά. Οι ομοιότητες μεταξύ αυτής και των Dark Agnes de Chastillon του "The Sword Woman" (χαρακτήρας από το σύμπαν του Robert E. Howard) και Jirel of Joiry του "Black God’s Kiss" (χαρακτήρας του C.L. Moore, που πρωτοεμφανίστηκε στην έκδοση του θρυλικού Weird Tales, τον Οκτώβριο του 1934), με ώθησε στο να την συμπεριλάβω.

The Sword Woman

Κατάγεστε από τον Καναδά, μια χώρα με έντονη παρελθοντική παρουσία στη μεταλλική σκηνή, αλλά, το κυριότερο, με συναρπαστικό παρόν και μέλλον, έχοντας κάποιες σπουδαίες μπάντες να μας παρουσιάσει. Άλλωστε και τη στιγμή που μιλάμε, έχουμε αρκετά πρόσφατα ακούσει φανταστικές κυκλοφορίες από μπάντες όπως οι Manacle, οι Traveler, οι Gatekeeper και οι Cauldron για παράδειγμα, περιμένοντας επίσης την επίσημη κυκλοφορία του δικού σας ντεμπούτου, αλλά κι εκείνου των Riot City και δεν ξέρω πόσων ακόμη κυκλοφοριών με ενδιαφέρον. Όντας, λοιπόν, μέλος αυτής της σκηνής, τόσο ως μουσικός, όσο και ως φωτογράφος και δημοσιογράφος, ποιοι πιστεύεις πως είναι οι λόγοι που συντέλεσαν σε αυτήν την άνοδο της σκηνής της χώρας;

Πολύς κόσμος μας ρωτάει αυτήν την ερώτηση, αλλά η απάντηση είναι πάντοτε η ίδια: ο Καναδάς πάντοτε είχε ισχυρή μεταλλική σκηνή, αλλά για κάποιους λόγους, αυτήν την περίοδο βιώνει ένα αναπάντεχο διεθνές ενδιαφέρον, κάτι που προσωπικά βρίσκω έξοχο. Η λίστα με τις Καναδικές μπάντες είναι τεράστια: Rush, Voivod, Piledriver, Exciter, Razor, Sacrifice, Blasphemy, Revenge, WAKE, Bison, AHNA, Tales Of Medusa, Cauchemar, Unleash The Archers, Blood Ceremony, Spell, Freeways, Possessed Steel, Emblem, Manacle και τα ονόματα δεν έχουν τελειωμό, καθώς μπάντες εκπροσωπούν κάθε ιδίωμα. Απλά μόλις πρόσφατα άρχισε να απολαμβάνει το διεθνές ενδιαφέρον που πάντοτε άξιζε. Είναι υπέροχο.

Συγχρόνως, τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ένα σαφώς εντονότερο ενδιαφέρον και για τα πιο κλασικά ιδιώματα του metal ήχου, με μια νέα γενιά ακροατών και αρκετά ανάλογα φεστιβάλ να πραγματοποιούνται με επιτυχία ανά τον κόσμο. Αλήθεια, πιστεύεις πως ο καιρός ευνοεί κάτι περισσότερο από ένα χλιαρό revival αυτή τη φορά;

Το metal κάνει κύκλους και πάντοτε επηρεάζεται από τις μόδες. Την περασμένη δεκαετία, στη μόδα ήταν το stoner, έπειτα το pizza thrash, κατόπιν το speed metal και τώρα το παραδοσιακό metal. Οι αξιόλογες μπάντες, όμως, θα συνεχίσουν να υπάρχουν και αφότου αυτές οι μόδες παρέλθουν, όπως και το πάθος για τη μουσική ποτέ δεν φθίνει. Ωστόσο, πάντοτε θα συμβαίνουν νέα πράγματα εντός της μεταλλικής σκηνής, καθώς οι metal οπαδοί έχουν την τάση να ψάχνουν συνεχώς για την επόμενη cool μπάντα ή το επόμενο «μεγάλο» συγκρότημα.

Ήθελα για χρόνια να επισκεφθώ το Up The Hammers και το να έχουμε την ευκαιρία να παίξουμε σε αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν πίστευα ότι θα έχω την ευκαιρία να το κάνω

Πρόσφατα παίξατε στο Hammer Of Doom, ενώ θα έχουμε κι εμείς την ευκαιρία να σας απολαύσουμε ζωντανά, στα πλαίσια του ερχόμενου Up The Hammers. Πως ήταν, λοιπόν, η εμπειρία στο προαναφερθέν φεστιβάλ και τι μπορούμε να περιμένουμε από μια ζωντανή εμφάνιση των Smoulder;

Η εμπειρία στο Hammer Of Doom ήταν απίστευτη. Προσωπικά, ξόδεψα ένα εικοσιτετράωρο πριν από την εμφάνιση μας νιώθοντας σαν μια σιδερένια μέγγενη να μου σφίγγει το στομάχι, αλλά ανεβαίνοντας στη σκηνή και παίζοντας για τέταρτη φορά μπροστά σε τόσο κόσμο, υπήρξε κάτι το απίθανο. Σε ό,τι αφορά το Up The Hammers, πραγματικά ανυπομονώ να παίξουμε. Ήθελα για χρόνια να επισκεφθώ το φεστιβάλ και το να έχουμε την ευκαιρία να παίξουμε σε αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν πίστευα ότι θα έχω την ευκαιρία να το κάνω.

Είσαι ένα πολύ δραστήριο άτομο, όντας φωτογράφος, δημοσιογράφος αλλά και μουσικός εντός του metal χώρου. Όντας βέβαιος πως το πρόγραμμα σου είναι πάντα ιδιαίτερα πιεσμένο, πως καταφέρνεις να δίνεις το 100% σε όλες αυτές τις δραστηριότητες; Επίσης, θεωρείς πως αυτός ο πολλαπλός σου ρόλος εντός της σκηνής είναι κάτι που διαχειρίζεσαι εύκολα ή μπορεί να σου δημιουργεί προβλήματα ενίοτε;

Πραγματικά, προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να διατηρώ την ποιότητα και την ακεραιότητα σε κάθε μου αρτιστική ενασχόληση. Φυσικά, προβλήματα πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν, αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθώ για το καλύτερο και να τα διαχειρίζομαι με επαγγελματισμό και διακριτικότητα

Για το τέλος, και αφού σε ευχαριστήσω για τις απαντήσεις σου, θα μπορούσες να μας πεις τι βρίσκεται αυτήν την περίοδο στα ηχεία σου;

Ξοδεύω πολύ χρόνο ακούγοντας νέα μουσική, οπότε θα σου αναφέρω μονάχα πρόσφατες κυκλοφορίες. Αυτή τη στιγμή, είμαι ενθουσιασμένη με τα νέα κι επερχόμενα άλμπουμ από Magic Circle, Iron Griffin, Idle Hands και Chevalier. Το καινούργιο Saint Vitus επίσης μου έχει τραβήξει την προσοχή (με τον τρομερό Scott Reagers πίσω από το μικρόφωνο!), όπως και το καινούργιο άλμπουμ των Altar Of Oblivion. Άλλες μπάντες που βρίσκονται συχνά-πυκνά στην playlist μου είναι οι Urfaust, οι Spiral Skies, οι NONE, αλλά και οι Ripped To Shreds.

Διαβάστε εδώ την παρουσίαση του δίσκου "Times Of Obscene Evil And Wild Daring" από τον Σπύτρο Κούκα.  

  • SHARE
  • TWEET