Silent Winter: «Οι εποχές που ζούμε έστρεψαν το κοινό σε πιο ακραίους ήχους»

Μιλήσαμε με τον Κυριάκο Μπαλάνο για όλα όσα αφορούν τους Έλληνες power metallers

Από τον Σπύρο Κούκα, 19/06/2019 @ 12:53

Η περίπτωση των Silent Winter είναι από εκείνες που δείχνουν πως όσο υπάρχει το πάθος και η όρεξη για μουσική, κανένα εμπόδιο δεν είναι απροσπέλαστο. Έτσι, μπορεί οι Βολιώτες power metallers να μην κατάφεραν να εκπληρώσουν εξ ολοκλήρου τα όνειρα τους την εποχή που πρωτοξεκινούσαν, 20 και πλέον χρόνια πριν, αλλά μέσω της επιμονής και του πείσματος του ιθύνοντα νου τους, Κυριάκου Μπαλάνου, επέστρεψαν προσφάτως δριμύτεροι και ανανεωμένοι. Έτσι, δεν χάσαμε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με τον ταλαντούχο κιθαρίστα, κουβεντιάζοντας για όλα όσα αφορούν την μπάντα, την ευρύτερη power metal σκηνή, αλλά και το πολύ καλό νέο τους άλμπουμ, "The Circles Of Hell".

Silent Winter - Κυριάκος Μπαλάνος

Καταρχάς, οφείλω να σας συγχαρώ, τόσο για το περσινό σας EP, όσο - και κυριότερα - για το ντεμπούτο σας που έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγο καιρό. Πραγματικά, θεωρώ πως είναι ευχής έργο να βγαίνουν ακόμη και στις μέρες μας - που ο συγκεκριμένος ήχος έχει κορεστεί αρκετά - τόσο καλά δείγματα ευρωπαϊκού power metal όσο το "Circles Of Hell". Πώς αισθάνεσαι, λοιπόν, που επιτέλους, έπειτα από σχεδόν 25 χρόνια από τότε που πρωτοξεκινούσατε την μπάντα, έφτασες στο σημείο να κρατάς στα χέρια σου την πρώτη σας ολοκληρωμένη δουλειά;

Πρώτα απ’ όλα ευχαριστούμε παρά πολύ και για την πρόσκληση αλλά και για τα καλά σου λόγια όσον αφορά τις  δύο κυκλοφορίες μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα πως θα έφτανε αυτή η στιγμή, τόσο γιατί πέρασε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, όσο και για τις δυσκολίες που χρειάζονται για να φτάσεις να κυκλοφορήσεις δύο CD σε χρονικό διάστημα ενός έτους. Για μένα όπως και για όλα τα παιδιά στους Silent Winter φαντάζομαι ότι τα συναισθήματα είναι τόσο όμορφα που το έχουμε καταφέρει και κυρίως δίνει ένα μήνυμα προς τα έξω ότι ποτέ δεν είναι αργά να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου αρκεί να το πιστέψεις.

Μιας και η ιστορία σας παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, καθώς είστε μια μπάντα που πρωτοξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του '90 και δεν είχε ως βάση μια από τις δύο εγχώριες μεγαλουπόλεις, κάνατε μια μεγάλη παύση μέχρι και πρόσφατα και μόλις φέτος κυκλοφορείτε τον πρώτο σας ολοκληρωμένο δίσκο, θα ήθελες να μας πεις μερικά παραπάνω πράγματα για εσάς; Πώς ξεκινήσατε τότε και υπό ποιες συνθήκες, γιατί υπήρξε αυτό το εικοσαετές διάλειμμα και πως κατέληξες να ξαναβάλεις μπροστά την μπάντα, με μονάχα τον Γιώργο Λουκάκη μαζί σου από τις πρώιμες εποχές σας και κατά τα άλλα νέο line-up;

Μέσα δεκαετίας '90 στην επαρχία, μια παρέα έξι ατόμων από 16+ χρονών, στούντιο σχεδόν μηδενικά και να υπήρχαν δεν θα μπορούσες να παίξεις metal γιατί δεν είχαν καν τον κατάλληλο εξοπλισμό, οπότε οι πρόβες γίνονταν σε ένα δωμάτιο του ενός ζαλίζοντας τους γείτονες (γέλια) και δημιουργώντας δύο demo 8 τραγουδιών. Αναγκαστικά κατεβήκαμε στην Αθήνα για την ηχογράφηση τους που για την ηλικία μας ήταν πολύ μεγάλο έξοδο. Μετά από κάποια live ηλικιακά ο καθένας ακολούθησε τον δρόμο του εκτός Βόλου (σπουδές, στρατό, επαγγελματικές υποχρεώσεις) και έτσι σταματήσαμε κάπου εκεί. Δεν σταμάτησα ποτέ να παίζω καθώς εγώ κατέβηκα Αθήνα και παρέμεινα εκεί 20 χρόνια, απλά δεν το εξέλιξα ποτέ. Επιστρέφοντας Βόλο πριν κάποια χρόνια ήθελα διακαώς να κάνω remix σε κάποια παλιά τραγούδια. Ξεκίνησα με το "Far Away" όπου συνεργάστηκα με τον Μιχάλη Λίβα και στην πορεία συνάντησα το drummer μας Γιάννη Αντωνόπουλο και αποφασίσαμε να το δώσουμε σάρκα και οστά. Ο Γιώργος Λουκάκης ήταν ο μόνος διαθέσιμος από το παλιό line-up και κάπως έτσι με την προσθήκη και των άλλων μελών ξαναδημιουργηθήκαμε.

Όταν έβγαινε ένα καινούριο άλμπουμ το πρώτο που κοιτούσαμε ήταν το εξώφυλλο - πολλές φορές μπορούσε να ήταν και ο λόγος που θα το αγοράζαμε ή όχι

Περνώντας στα του δίσκου, αυτή η '90s power metal αύρα που αποπνέει είναι εμφανής τόσο στο εξώφυλλο (που θυμίζει πολλά εξώφυλλα εκείνης της εποχής, όπως πχ του "Siege Perilous" των Kamelot κλπ), όσο και στη μουσική καθεαυτή, γεγονός που μόνο αρνητικό δεν είναι, μιας κι εκείνη η περίοδος μπορεί να χαρακτηριστεί ως «χρυσή» για το είδος. Έρχομαι, λοιπόν, να ρωτήσω, αυτή η καλλιτεχνική αισθητική του έργου σας οφείλεται στο γεγονός πως ζήσατε και γαλουχηθήκατε σε εκείνη την εποχή, οπότε σας βγαίνει αβίαστα, ή συμβαίνει σε μια προσπάθεια αναβίωσης του εν λόγω ήχου λόγω προτίμησης;

Δεν θα κάνω καμία σημαντική ανάλυση πάνω σε αυτό, απλά νομίζω όλοι μας όταν έβγαινε ένα καινούριο άλμπουμ το πρώτο που κοιτούσαμε ήταν το εξώφυλλο. Πολλές φορές μπορούσε να ήταν και ο λόγος που θα αγοράζαμε ή όχι ένα άλμπουμ που δεν ξέραμε καν τι μουσική περιείχε, γιατί μην ξεχνάς τότε δεν μπορούσες σαν σήμερα να προακροάσεις ένα άλμπουμ και μετά να το αγοράσεις, έπαιζες και λίγο στην τύχη με την βοήθεια κάποιων δισκοκριτικών. Τώρα, όσον αφορά την ερώτηση σου, σίγουρα γαλουχηθήκαμε την «χρυσή» εποχή του είδους και προσπαθούμε να πλασάρουμε όλο αυτό το παλιό feeling αλλά προσπαθούμε και να προσελκύσουμε λίγο θετικά τον κόσμο απ’ την εξωτερική εικόνα πρώτα και μουσικά μετέπειτα, δίνοντας του την αίσθηση ότι θα ακούσει ένα καλό power metal album.

Silent Winter - Μιχάλης Λίβας

Οι μουσικές επιρροές σας θεωρώ πως είναι αρκετά διακριτές, με τους παλιούς, καλούς Helloween, τους Gamma Ray και τους Stratovarius της Tolkki περιόδου να φαντάζουν ξεκάθαρες, τόσο στις συνθετικές δομές, αλλά και από άποψη ερμηνειών του Μιχάλη Λίβα. Ποιες άλλες μπάντες, όμως, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στο πως ακούγονται οι Silent Winter σήμερα; Προσωπικά - και διόρθωσε με αν κάνω λάθος - λόγω του "Silent Cry" θα πρόσθετα και τους Nightwish, αλλά πιθανόν και τους Iced Earth (λόγω του riffing του ομότιτλου τραγουδιού του δίσκου)...

Δεν θα ήθελα να βάλω ταμπέλες στο άλμπουμ, τα τραγούδια γράφτηκαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και όχι με την λογική ότι πρέπει αναγκαστικά όλα να είναι το ίδιο στυλ. Με όλα τα συγκροτήματα που είπες, μεγάλωσα μαζί τους, έχω ξοδέψει άπειρες ώρες τις ζωής μου ακούγοντας τραγούδια τους, οπότε φυσικό είναι να επηρεάζομαι από πολλές μεριές και όχι αναγκαστικά μόνο από μία. Θεωρώ θετικό επίσης σε μια μπάντα να μπορεί να πιάσει και 2-3 ακροατές παραπάνω έχοντας κάπως «διαφορετικού» ύφους τραγούδια σε ένα άλμπουμ, αν και για μένα όλα είναι metal. Δεν θέλω να ξεχωρίζω και να κατηγοριοποιώ τραγούδια.

Η παραγωγή του άλμπουμ είναι εξαιρετική, αφού κατ' εμέ εστιάζει στο να προσδώσει έναν προσωπικό ήχο στο υλικό, δίχως να είναι αυτοσκοπός ο περιττός όγκος που τελικά πλήττει πολλές νέες κυκλοφορίες και η ψυχρή ηχητική τελειότητα. Πώς επετεύχθη το συγκεκριμένο αποτέλεσμα;

Το τελικό αποτέλεσμα επετεύχθη μετά από πάρα πολλές ώρες δοκιμών ήχων και διαδικασιών στο mix και mastering που έγινε στο στούντιο του Γιάννη Μανόπουλου για να μπορέσει ακριβώς να βγάλει έναν ήχο που να ξεφεύγει απ’ το πολύ κονσερβοποιημένο, στουντιακό ή και ψυχρό όπως το είπες αποτέλεσμα.

Δεν μεγαλώνουμε μόνο εμείς, μεγαλώνουν και όλοι αυτοί που ακολουθούμε τόσα χρόνια μέσα απ' τις δουλειές τους - Το δύσκολο και δυστυχές είναι να χάνονται νέοι άνθρωποι και τόσο αιφνίδια

Αλήθεια, μιας κι αναφέρθηκε παραπάνω κι, εκτός των άλλων, το θεωρώ από τις συνθέσεις που ξεχωρίζουν εντός του άλμπουμ, σε ποια τραγουδίστρια ανήκει η γυναικεία φωνή που συνοδεύει τον Μιχάλη και μας χαρίζουν ένα πολύ όμορφο φωνητικό ντουέτο στο "Silent Cry"; Και πώς καταλήξατε σε μια τέτοια συνεργασία;

Όταν έγραψα το "Silent Cry" δεν ήξερα καν ακόμα αν θα το έκανα ντουέτο η θα το άφηνα όλο στον Μιχάλη. Αργότερα, βγάζοντας τις φωνητικές γραμμές, ήμουν σίγουρος πως έπρεπε να μπει μια φωνή που να θυμίζει κάτι από Nightwish και Epica, όπότε μπήκα στην διαδικασία ψαξίματος να βρω κάποιες φωνές που κάνουν cover σε παρόμοια κομμάτια. Έτσι, βρήκα την Dragica, της έκανα την πρόταση μου την οποία και αποδέχτηκε με πολύ χαρά και έτσι έγινε μια γρήγορη και άψογη συνεργασία, χωρίς οποιοδήποτε πρόβλημα και την ευχαριστώ πολύ για αυτό.

Silent Winter - Dragica

Πώς επιλέχθηκε το "Circles Of Hell" σαν πρώτο δείγμα από το άλμπουμ; Δεν είναι ακριβώς το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι για το συνολικό ύφος του δίσκου, παρόλο που σαν σύνθεση είναι πολύ ενδιαφέρουσα...

Ήταν ένα απ’ τα κομμάτια που αγαπήσαμε αρκετά κατά τις ηχογραφήσεις και όπως σου είπα και πρωτύτερα δεν βάζω ταμπέλες. Ίσως και επειδή ήταν ομώνυμο και εκείνη την εποχή παρουσιάστηκε και το εξώφυλλο, ίσως επειδή ήταν ένα μέρος της τριλογίας που περιέχεται  με θέμα την «Κόλαση» του Δάντη, όπως και να’ χει όμως είναι ένα απ τα αγαπημένα μας κομμάτια, με την ανταπόκριση του κόσμου να είναι επίσης πολύ θετική.

Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ, αλλά ακούγοντας το δίσκο, το μόνο τραγούδι που με «χάλασε» ήταν το "Keeper Of The Light". Προφανώς, όχι γιατί δεν μου άρεσε αυτό που άκουγα, αλλά επειδή θεωρώ πως στο συγκεκριμένο οι πηγές έμπνευσης σας φαντάζουν τόσο ευθείες και ξεκάθαρες. Έτσι, ακόμη κι αν παραβλέψουμε την (μικρή) ομοιότητα με το "Hold On To Your Dream" των Stratovarius, οι φωνητικές μελωδίες στο ρεφρέν μου έφεραν στο νου πολλά και διάφορα, ακόμη κι εκτός των στενών ορίων του σκληρού ήχου αντίστοιχα ρεφρέν από τραγούδια. Έτσι, βρίσκω αφορμή να σε ρωτήσω εάν θεωρείς όντως προβληματικό για μια σύνθεση να δείχνει τόσο εμφανώς τις επιρροές που τη δημιούργησαν, ή πιστεύεις πως τέτοια μικρά «δάνεια» λειτουργούν περισσότερο ως καλλιτεχνικοί φόροι τιμής, εξετάζοντας το θέμα όχι μόνο από την πλευρά του δημιουργού, αλλά και του ακροατή...

Είναι μια πιο εμπορική σύνθεση και όντως ίσως πιο αναμενόμενη μουσικά απ τις άλλες, αλλά δεν την θεωρώ προβληματική επειδή επηρεάζεται ίσως σε σημεία από γνωστά μας ακούσματα. Μπορείς να το πεις φόρο τιμής, μπορείς να το πάρεις σαν επιρροές, αλλά νομίζω ότι έχει το δικό της διαφορετικό άκουσμα και δίνει το δικό της ξεχωριστό λιθαράκι μέσα σε όλο το υλικό.

Ένα από τα θέματα των ημερών στο χώρο δυστυχώς είναι και ο αιφνίδιος θάνατος του Andre Matos, ενός σπουδαίου τραγουδιστή που με τους Viper, τους Angra αλλά και τους Shaman πρωτοστάτησε στη δημιουργία και την καθιέρωση του πιο μελωδικού τμήματος του power metal. Ποιες οι σκέψεις σου σχετικά, αλλά και γενικότερα για το γεγονός πως βιώνουμε εποχές που οι μουσικοί και μπάντες που καθόρισαν τη μουσική που ακούμε, από τους Black Sabbath και τα προβλήματα υγείας του Ozzy και του Tony Iommi, μέχρι την κατάσταση του Timo Tolkki τα τελευταία χρόνια, τον Andre Matos και τον Warrel Dane, «εξαναγκάζονται» να σταματήσουν, με το πλήρωμα του χρόνου να έρχεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο;

Μόλις το έμαθα άρχισα τα τηλέφωνα με φίλους, είχαμε μείνει όλοι με το στόμα ανοιχτό και ακόμα και τώρα δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Γενικά η πορεία της ζωής κάπου τερματίζει, αυτό μπορούμε να το δεχτούμε όλοι. Δεν μεγαλώνουμε μόνο εμείς, μεγαλώνουν και όλοι αυτοί που ακολουθούμε τόσα χρόνια μέσα απ τις δουλειές τους. Το δύσκολο και δυστυχές είναι να χάνονται νέοι άνθρωποι και τόσο αιφνίδια. Αυτό είναι που δεν συνειδητοποιείς τόσο εύκολα. Φαντάσου ότι όλοι οι άνθρωποι στην γη βρίσκονται σε μια γραμμή. Ο πρώτος «φεύγει» και ακολουθεί ο επόμενος, αλλά το «συναρπαστικό» σε όλο αυτό είναι ότι όσο ζεις δεν ξέρεις πίσω από ποιον είσαι στη «σειρά». Γι’ αυτό πρέπει να ζούμε και να απολαμβάνουμε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, να μην διστάζουμε, να παίρνουμε ρίσκα, να προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας, γιατί στη τελική αυτό είναι που δίνει υπόσταση στην ύπαρξη μας.

Το κακό είναι πως έχουμε συνδέσει την power metal σκηνή μόνο με τα μεγάλα ονόματα του χώρου, ενώ υπάρχουν τόσες αξιόλογες νέες μπάντες που στερουνται προώθησης

Ως ακροατής που έζησε τις χρυσές εποχές του power metal στην Ελλάδα, αλλά και ως μουσικός που έχει επιλέξει να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη ηχητική κατεύθυνση και ο ίδιος με το συγκρότημα του, ποιες θεωρείς ως τις αιτίες που προκάλεσαν το σταδιακό κορεσμό του είδους και, συγχρόνως, την «οπισθοχώρηση» σε ό,τι αφορά τις προτιμήσεις του κοινού; Πιστεύεις πως ο συγκεκριμένος ήχος μπορεί να φτάσει ξανά τα επίπεδα δημοφιλίας του παρελθόντος και πως κρίνεις την κατάσταση που βρίσκεται αυτήν τη στιγμή;

Δεν νομίζω πως έχει κορεστεί το είδος, βγαίνουν αμέτρητα συγκροτήματα στον κόσμο καθημερινά και με πάρα πολύ καλά άλμπουμ. Απλά, θεωρώ ο Τύπος δεν δίνει ανάλογη σημασία όσο σε αυτά που προωθούν αδιάκοπα οι μεγάλες εταιρείες. Το κακό είναι ότι έχουμε συνδέσει όλη αυτή την σκηνή μόνο με Helloween, Stratovarius, Gamma Ray γιατί αυτά πουλούσαν και αυτά προωθούνταν. Βέβαια, μετά από 15 άλμπουμ, φυσικό είναι να υπάρξει έλλειψη ιδεών και έμπνευσης, υπάρχουν όμως κι άλλες αξιόλογες μπάντες στο είδος απλά δεν υπάρχει η κατάλληλη έως καθόλου προώθηση για αυτές. Τώρα, σε ό,τι αφορά το κοινό, οι εποχές που ζούμε μετά το 2000 έχουν κάνει τον κόσμο να στρέφεται σε πιο ακραίους ήχους, δείχνοντας μέσα από αυτή τη στροφή την οργή του, την αγανάκτηση του, την διαφοροποίηση του. Ο κόσμος ψάχνει να βρει καινούριες εικόνες και καινούρια είδωλα και σίγουρα το μάρκετινγκ των εταιρειών ξέρει πολύ καλά πως θα τους προσελκύσει. Πάντως δεν νομίζω ότι το κοινό έχει εγκαταλείψει αυτό το είδος, με λίγη ώθηση (και από εμάς) μπορεί να ξαναπάρει τα πάνω του.

Silent Winter

Το άλμπουμ μέχρι στιγμής έχει αποσπάσει εγχώριο και διεθνές ενδιαφέρον, οπότε ποια τα σχέδια προώθησης του, αλλά και τα σχέδια της μπάντας για το εγγύς μέλλον;

To άλμπουμ όντως πηγαίνει πάρα πολύ καλά μέχρι στιγμής στις εντυπώσεις του παγκόσμιου κοινού και ό,τι μπορεί να γίνει με προσωπική δουλειά στο θέμα προώθησης από όλους μας, γίνεται στο μέγιστο δυνατό. Θέλουμε να πραγματοποιήσουμε κάποιες live εμφανίσεις απ' τον Σεπτέμβριο και μετά, περιμένουμε ίσως κάποιες προτάσεις να μας γίνουν από εξωτερικό σε κάποιο φεστιβάλ αλλά όλα αυτά είναι ακόμα σκέψεις. Σίγουρα όμως θα μπούμε δυναμικά στην νέα σεζόν.

Αυτά από μένα. Σε ευχαριστώ πολύ τόσο για το χρόνο, όσο και για τις απαντήσεις σου. Ολοκλήρωσε την κουβέντα μας όπως θέλεις...

Θέλω να ευχαριστήσω όσους και όσες μας υποστήριξαν αυτόν τον πρώτο χρόνο επαναδημιουργίας των Silent Winter. Ελπίζω να αγαπήσετε το καινούριο άλμπουμ και να το χαρείτε όσο τουλάχιστον το χαρήκαμε και εμείς. Θα χαρούμε να γνωριστούμε με όλους σας σε κάποιο live. Ευχαριστώ πολύ και σένα Σπύρο για όλη την υποστήριξη και την πρόσκληση σου. Keep the flame alive!

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "The Circles Of Hell" από τον Σπύρο Κούκα.

  • SHARE
  • TWEET