Pain Of Salvation: «Στο prog metal το όριο είναι τα 2.000 άτομα»

Το πρώτο μέρος μιας απολαυστικής δια ζώσης κουβέντας με τον Daniel Gildenlow

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 14/12/2018 @ 11:58

Ανάμεσα στις διάφορες κατηγορίες καλλιτεχνών, ο Daniel Gildenlow είναι μια κατηγορία από μόνος του. Αυτό το αντιλαμβάνεται ακόμα περισσότερο κάποιος όταν του δοθεί η δυνατότητα να συνομιλήσει μαζί του λίγο πιο εκτεταμένα, όπως στο πλαίσιο μιας συνέντευξης. Έχοντας την γνώση των προηγούμενων συνεντεύξεων που είχα πραγματοποιήσει μαζί του, γνώριζα ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να τον περιορίσει σε μουσικά πλαίσια, αλλά πάντα έχει κάτι ενδιαφέρον να πει και έναν ιδιαίτερο τρόπο να το εκφράσει.

Έτσι, με την ευκαιρία της επίσκεψης των Pain Of Salvation στη χώρα μας, δεν μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία για μια δια ζώσης κουβέντα μαζί του να πάει χαμένη. Κι όπως αναμενόταν η - παραπάνω από μια ώρα - συζήτηση μας ακολούθησε τη διαδρομή του τρένου της σκέψης του Daniel, που ήταν καλοδιάθετος και για μια ακόμα απολαυστικός.

Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης που παρατίθεται εδώ μας μιλάει για όλα όσα συνέβησαν και οδήγησαν στην αποχώρηση του Ragnar Zolberg, για την επιστροφή του Johan Hallgren, για τον 12χρονο Daniel που εμφανίζεται διαρκώς, καθώς και για το όραμα που είχε κάποτε σε σχέση με αυτό που έχει σήμερα για την μπάντα. Και πως αυτό συνδέεται με το... parkour.

Απολαύστε το πρώτο μέρος της συνέντευξης και αναμείνατε για το δεύτερο εξίσου (αν όχι ακόμα πιο) ενδιαφέρον μέρος της.

Daniel Gildenlow

Αισθάνομαι πολύ χαρούμενος γιατί σε βλέπω σε πολύ καλή κατάσταση...

Νιώθω πολύ καλά! Τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σχετικά με την μπάντα. Είμαστε σε πολύ καλή κατάσταση αυτή την περίοδο κι αυτό είναι πολύ όμορφο.

Νιώθουμε σαν οικογένεια και αυτό είναι κάτι που μου είχε λείψει για πολύ καιρό

...και υπάρχει υγεία σε αμφότερα τα δυο μέτωπα, μπορώ να πω...

(γέλια) Αυτή η αίσθηση υπάρχει, ναι! Μετά από όλα όσα περάσαμε ως μπάντα, με την αποχώρηση του Ragnar και όλα τα σχετικά, αισθάνομαι πως αυτή τη στιγμή έχουμε μια πολύ καλή χημεία και πως ευχαριστιόμαστε να είμαστε επί σκηνής, κάτι που είναι ωραίο. Για να το πω διαφορετικά, έχουμε φτάσει σε ένα πολύ ωραίο και σταθερό σημείο με όλο το crew, με όλη την παραγωγή και όλα τα σχετικά. Νιώθουμε σαν οικογένεια και αυτό είναι κάτι που μου είχε λείψει για πολύ καιρό.

Κατά τη γνώμη μου, ο Johan (σ.σ.: Hallgren - κιθαρίστας) έφερε μαζί του συναίσθημα «οικογένειας» που είχατε παλιά. Διότι, για τους οπαδούς σας το line-up με τους Johan (σ.σ.: Hallgren και Langell (drums), τον Fredrik (σ.σ.: Hermansson - πλήκτρα) και τον Kristoffer (σ.σ.: Gildenlow - μπάσο) έμοιαζε με οικογένεια και η επιστροφή του θύμισε λίγο εκείνη την περίοδο. Τι θα έλεγες εσύ πως έφερε με την επιστροφή του στην μπάντα;

Θα έλεγα ακριβώς αυτό που είπες. Έχει αυτήν τη φανταστική, ζεστή και δοτική ενέργεια που θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντική για τη δομή της μπάντας. Και είναι το ίδιο σημαντική για τους οπαδούς που την παρακολουθούν. Θέλω να πω πως υπάρχει μια τελείως διαφορετική επικοινωνία επί σκηνής, μια διαφορετική ζεστασιά επί σκηνής.

Είμαστε παιδιά φτιαγμένα από το ίδιο υλικό... Δεν ξέρω πώς να το πω... Πάντως ήταν πραγματικά ωραίο το να τον έχουμε πίσω μαζί μας.

Ο Ragnar ήταν ένας υπέροχος τραγουδιστής και ένας πολύ καλός ερμηνευτής επί σκηνής, αλλά είχαμε πολύ διαφορετικές ενέργειες, κάτι που πολλοί οπαδοί μας μπορούσαν να αισθανθούν σε στιγμές. Θεωρώ πως είμαστε πολύ περισσότερο μπάντα ξανά... (γέλια). Και πολλοί οπαδοί το έχουν παρατηρήσει αυτό.

Προσωπικά, δεν μπορούσα να δω καμία άλλη επιλογή τη δεδομένη χρονική στιγμή. Όταν ο Ragnar αποχώρησε με αυτόν τον περίεργο τρόπο, μπορούσα να δω τη δεδομένη ως τη μόνη επιλογή, εκείνη τη χρονική στιγμή.

Ξέρεις, παίζαμε και σε ένα side project για την πλάκα μας με τον Johan...

Ναι, και με τον Daniel Magdic... (σ.σ.: κιθαρίστας στα δυο πρώτα άλμπουμ των Pain Of Salvation)

...και με τον Daniel και με τον Johan Langell στα τύμπανα. Οπότε, βρισκόμασταν μια στο τόσο, τα σαββατοκύριακα. Μαζευόμασταν με τις οικογένειές μας για φαγητό και μετά οι μεγάλοι πήγαιναν στο στούντιο να παίξουν μουσική (γέλια). Και ήταν πολύ διασκεδαστικό όλο αυτό. Ένιωθα σαν να ήμουν στο σπίτι μου, με πολλούς τρόπους. Και έτσι μου φαινόταν πως ο Johan ήταν η μοναδική μου επιλογή εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορούσα να δω πως θα εξελισσόταν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο...

Έτσι, απλά του τηλεφώνησα και τον ρώτησα «βρισκόμαστε σε αυτήν την περίεργη κατάσταση αυτήν τη στιγμή. Θα σε ενδιέφερε να επιστρέψεις;». Διότι, ξέρω πως η οικογενειακή του κατάσταση είναι διαφορετική πλέον απ' ό,τι ήταν όταν αποχώρησε από την μπάντα, καθώς τα παιδιά του έχουν μεγαλώσει πλέον και μπορούσα να διακρίνω πως ανυπομονούσε να βγει ξανά έξω και να περιοδεύσει. Αυτός απάντησε «Ναι, θα ήθελα πολύ να το κάνω αυτό, αλλά άσε με λίγο να το τσεκάρω με την Anna και θα σε πάρω πίσω.» Και μετά από ένα λεπτό αργότερα - ίσως και λιγότερο - με κάλεσε και μου είπε «Ναι! Φύγαμε!».

Όσο μιλάγαμε η γυναίκα του άκουσε τη συνομιλία, βασικά την πλευρά του Johan και όταν το έκλεισε δεν πρόλαβε καν να την ρωτήσει. Του λέει:

- «Ήταν ο Daniel, ε;» 
- «Ναι»
- «Σου ζήτησε να γυρίσεις στους Pain Of Salvation, ε;»
- «Ναι»
- «Κάν' το»

(γέλια) Ήταν καλή φάση.

Εύχομαι ο Ragnar να ερχόταν να μιλήσει σε μένα ή σε κάποιον άλλο επί των θεμάτων που ένιωθε ενοχλημένος

Είναι ωραίο το ότι τα πράγματα κύλησαν τόσο ομαλά. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω πως από την πλευρά σου χειρίστηκες όλο το θέμα της αποχώρησης του Ragnar με ωριμότητα, καθώς δεν είδα πουθενά να μπαίνεις στη διαδικασία κάποιας αντιπαράθεσης. Ή τουλάχιστον δεν παρατήρησα κάτι τέτοιο...

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με τον Ragnar, τα πράγματα στράβωσαν πολύ γρήγορα και όλο αυτό με εξέπληξε κάπως. Θυμάμαι πως κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιοδείας που κάναμε μαζί του, διάφοροι άνθρωποι γύρω από την μπάντα - όπως το crew κι ο tour manager - ερχόντουσαν και μου έλεγαν «Τι κάνει ο Ragnar; Προσπαθεί να απολυθεί από την μπάντα; Τι συμβαίνει;» . Ένιωθα πως υπήρχε πολλή αρνητική ενέργεια και αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι ήταν ενοχλημένος με πολλά πράγματα που στην πραγματικότητα ήταν εκτός του ελέγχου μου. Δεν είχα καμία ιδέα ότι υπήρχε κάτι με το οποίο ήταν ενοχλημένος.

Ένιωθε ότι αναφερόταν πολύ λίγο στις συνεντεύξεις και κάτι τέτοια πράγματα. Που είναι ένα συναίσθημα το οποίο μπορώ να καταλάβω, και απλά εύχομαι να ερχόταν να μιλήσει σε μένα ή σε κάποιον άλλο επί αυτού. Διότι, όπως ξέρεις, όταν δίνω συνεντεύξεις τείνω να μιλάω αρκετά. Σωστά;

Έχω μια ιδέα...

Έτσι, ο κάθε άνθρωπος κρατάει τα κομμάτια που θέλει από αυτές. Πολλοί δημοσιογράφοι που έκαναν συνεντεύξεις μαζί μου, όπως ήταν φυσιολογικό, εστίασαν στο κομμάτι της διαμονής μου στο νοσοκομείο. Διότι, ένιωθαν πως αυτή ήταν η ιστορία που είχε το περισσότερο ενδιαφέρον και έτσι επέλεγαν να εστιάσουν σε αυτή.

Εγώ, σε όλες τις συνεντεύξεις, πάντα ανέφερα την συνεργασία που είχαμε. Πάντα ανέφερα το όνομα του Ragnar. Βέβαια, ποτέ δεν κάθομαι να διαβάσω τις συνεντεύξεις εκ των υστέρων (γέλια)... αλλά προφανώς πολλές φορές αυτό ήταν ένα κομμάτι στο οποίο επέλεγαν να μην εστιάσουν και τόσο. Δεν ξέρω... Πάντως, αυτό ήταν κάτι που τον έκανε να νιώσει πως δεν έχαιρε της εκτίμησης που περίμενε στα media. Αλλά εγώ δεν γνώριζα κάτι, δεν είχα καμία ιδέα επί αυτού. Προέκυψε τελείως ξαφνικά και όταν το έμαθα πλέον είχε επεκταθεί πολύ το θέμα. Κάτι που ήταν πολύ στενάχωρο. Παρατήρησα - όπως το παρατήρησαν και τα άλλα παιδιά στην μπάντα - πως με την συμπεριφορά του έθετε τον εαυτό του εκτός μπάντας και όλη την περίεργη ενέργεια που είχε, αλλά κανείς μας δεν ήξερε στην πραγματικότητα τι συνέβαινε.

Όταν πήγα να του μιλήσω επί αυτού, δεν ήθελε να το συζητήσει. Και εγώ ήμουν σε φάση «Έχουμε μια μπάντα μαζί. Πρέπει να μπορούμε να επικοινωνούμε. Δεν βλέπω πώς θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε ούτε στο τηλέφωνο» του έγραψα. Και δεν απάντησε ούτε σε αυτό. Περίμενα να με καλέσει πίσω, διότι αυτή ήταν η πρόθεσή μου όταν επικοινώνησα μαζί του. Να δω αν μπορούμε να έχουμε ένα κοινό μέλλον, να δω αν μπορούμε να μιλήσουμε. Οπότε, όσο περίμενα, ξαφνικά ποστάρει στο Facebook ότι απολύθηκε από την μπάντα. Και είμαι σε φάση «Τι λέει;».

Σε εκείνο το σημείο, ένιωσα πως αν μπω στη διαδικασία να απαντήσω το ένα ή το άλλο και ανταπαντήσει θα πρέπει να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, οπότε μπορούσα να δω μόνο δυο ανθρώπους που θα έχαναν από μια τέτοια κατάσταση. Κι αυτοί θα ήταν ο Ragnar κι εγώ. Οπότε, σκέφτηκα πως όσα λιγότερα πω, τόσο το καλύτερο. Μπορούσα να διακρίνω πως ήταν θυμωμένος και αναστατωμένος για λάθος λόγους κατά βάση, αλλά πλέον ήταν δύσκολο το να δουλέψω ξανά μαζί του, μετά τα όσα πόσταρε στο internet.

Πραγματικά θεωρώ ότι έκανε υπέροχη δουλειά στο άλμπουμ και του δίνω όλο το credit που του αναλογεί, αλλά δεν είναι λίγο περίεργο το να πιστεύει ότι μπορούσε να σε επισκιάσει; Δεν νομίζω ότι μπορεί να το κάνει κανείς σε αυτήντην μπάντα, όσο μεγάλη συνεισφορά κι αν έχει σε ένα άλμπουμ. Διότι, πέραν των όσων έχεις κάνει ως τώρα, το πιο σημαντικό στοιχείο για μια μπάντα σαν τους Pain Of Salvation είναι το όραμα πίσω από αυτή. Και το όραμα αυτό είναι πολύ δικό σου...

(γέλια)

Εγώ δεν έχω την επιλογή του να αποχωρήσω από τους Pain Of Salvation

Κι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σέβεσαι τη συνεισφορά των υπολοίπων ή ότι δεν θες να συμμετέχουν σε αυτό το όραμα...

Αντιθέτως, το λατρεύω αυτό. Αυτή ήταν για μένα μια από τις μεγαλύτερες απώλειες, καθώς έβλεπα όλο αυτό να εξελίσσεται σε αποτυχία. Ένιωθα πως ήταν υπέροχο που επιτέλους είχα κάποιον άλλον, με τον οποίο μπορούσα να γράφω μουσική στην μπάντα.

Ο κόσμος γενικά τείνει να πιστεύει πως επειδή κάποιος παίζει μουσική και είναι καλός μουσικός, φυσιολογικά θα γράφει και πολλή μουσική. Αλλά, αυτά είναι δυο διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Μπορείς να είσαι σπουδαίος ηθοποιός, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορείς να γράφεις και σενάρια για ταινίες. Έτσι, κάποιοι άνθρωποι δεν γράφουν μουσική και όταν γράφουν μουσική δεν κάθονται κάτω να σκεφτούν ιδέες για ένα άλμπουμ ή οτιδήποτε. Οι άνθρωποι λειτουργούν διαφορετικά… Χριστέ μου, λειτουργούμε με τόσους διαφορετικούς τρόπους...

Υπό αυτό το πρίσμα, ο Ragnar ήταν πολύ σαν κι εμένα. Δεν γράφει μουσική επειδή κάποιος του το ζητάει. Απλώς, είναι κάτι που συμβαίνει όλη την ώρα. Είναι κάτι που γυρνάει μέσα στο σύστημά σου, κατά κάποιο τρόπο. Όπως όταν είσαι συγγραφέας και περπατάς στην καθημερινότητά σου και βλέπεις μικρά πράγματα που αποτελούν μικρές ιδέες, όλη την ώρα. Διότι, το μυαλό σου είναι συντονισμένο για να βρίσκει αυτές τις συνδέσεις. Έτσι είναι η μουσική για μένα. Και οι στίχοι. Απλά, συλλέγεις αυτά τα μικρά στοιχεία όλη την ώρα και το μυαλό σου είναι διαρκώς συντονισμένο να το κάνει αυτό.

Κάποιοι άνθρωποι δεν λειτουργούν έτσι κι αυτό είναι κάτι που μερικές φορές το ζηλεύω. Διότι, αυτό ήταν πάντα το βασικό θέμα μου με την μπάντα. Οι άνθρωποι αποκτούν οικογένειες και καταλαβαίνω απόλυτα τι σημαίνει αυτό, γιατί το έχω νιώσει πολλές φορές. Το να είσαι σε περιοδεία και τα πράγματα να μην πηγαίνουν και πολύ καλά, όπως πχ να έχει χαλάσει το λεωφορείο ή να παίζεις ένα από εκείνα τα απαίσια gigs σε ένα πολύ μικρό μέρος που ο promoter δεν έχει κάνει καλή δουλειά και δεν έχει κόσμο. Και την ίδια στιγμή, να σου έρχεται μήνυμα από κάποιον στο σπίτι, με φωτογραφία που έχει το παιδί σου να κολυμπάει για πρώτη φορά. Και να σκέφτεσαι... «κι εγώ είμαι εδώ». Το καταλαβαίνω απόλυτα. Έχω υπάρξει σε αυτή τη θέση.

Αλλά, επίσης γνωρίζω πως για τα άλλα παιδιά στην μπάντα, όταν παραιτηθούν από τους Pain Of Salvation, μπορούν να πάνε σπίτια τους και να ησυχάσει το μυαλό τους από τους Pain Of Salvation. Ενώ εγώ, αν αποχωρήσω από την μπάντα, θα πάω σπίτι και το μυαλό μου θα παραμείνω το ίδιο απασχολημένο. Και χωρίς την εκτόνωση που είχα ως τότε. Οπότε θα είναι χειρότερα τα πράγματα για μένα! Άρα, στην πραγματικότητα δεν έχω την ίδια επιλογή του να αποχωρήσω από την μπάντα, ώστε αν βρω τον εξτρά χρόνο στο κεφάλι μου και να είμαι περισσότερο παρών στην οικογένεια μου, όταν θα είμαι σπίτι. Το μυαλό μου θα είναι περισσότερο αλλού, αντί να είμαι παρών στο τώρα...

Το θεωρώ μεγάλη απώλεια το ότι δεν έχω κάποιον με τον οποίο να δουλεύω παρέα, να ανταλλάσσουμε ιδέες. Όμως ήταν επίσης προφανές το ότι τα πράγματα δεν λειτουργούσαν...

Ενώ τώρα, όταν είσαι εκεί, είσαι εκεί...

Ναι, αυτό είναι το προνόμιο του να μπορούμε να είμαστε εδώ έξω και να κάνουμε αυτό, το να συνδεόμαστε με το ακροατήριο, το να παίζουμε τις μουσικές μας και όλα τα σχετικά. Μετά, μπορείς να πας σπίτι και να νιώθεις πιο ήρεμος μέσα στο κεφάλι σου κατά κάποιο τρόπο, διότι χρησιμοποίησες το εν λόγω κομμάτι του εγκεφάλου σου, για να κάνεις κάτι με αυτό.

Οπότε, το θεωρώ μεγάλη απώλεια το ότι δεν έχω κάποιον με τον οποίο να δουλεύω παρέα, να ανταλλάσσουμε ιδέες και να μπορεί να τραγουδήσει κατά αυτόν τον τρόπο.

Όμως, ήταν επίσης προφανές το ότι τα πράγματα δεν λειτουργούσαν και ένιωθα πως αυτό είχε αρχίσει να βγαίνει στις συναυλίες που δίναμε, κάτι που δεν επιτρέπεται να συμβαίνει. Στην πραγματικότητα σε κάποια από αυτά τα σόου ανέβαινα στη σκηνή και δεν ένιωθα καθόλου χαρούμενος, καθώς ήξερα ότι θα υπάρχει αυτή η περίεργη χημεία ανάμεσά μας. Και δεν το ήθελα καθόλου. Είναι σαν τις σχέσεις ένα πράγμα, σαν μια περίεργη οικογένεια... (γέλια)

Pain Of Salvation

Περνάτε πολύ χρόνο μαζί, ταξιδεύετε μαζί... έχετε έναν κοινό στόχο, κατά κάποιο τρόπο... Τα πράγματα πρέπει να είναι ευθυγραμμισμένα για να λειτουργήσει όλο αυτό...

Ακριβώς! Κι αν δεν είναι ευθυγραμμισμένα, θα πρέπει να μπορείς να μιλήσεις για αυτά... Θέλω να πω πως αυτό προσπάθησα να κάνω...

Να τα ευθυγραμμίσεις…

Ακριβώς!

Είχα την ιδέα ότι ίσως θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε να γράφουμε μουσική μαζί. Αλλά, όταν ξέσπασαν όλα αυτά, ήταν προφανές πως δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο

Ή τέλος πάντων να δεις αν ευθυγραμμίζονται...

Ακριβώς! Προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. «Οκ... Κάτι είναι λάθος και δεν βλέπω πώς αυτό το πράγμα θα λειτουργήσει στο μέλλον. Ίσως είναι καλύτερο γι' αυτόν να έχει τη δική του μπάντα και να είναι ο πρωταγωνιστής. Μάλλον είναι αυτό». Απλά, προσπαθούσα να καταλάβω από πού προερχόταν όλη αυτή η αρνητική ενέργεια. Ίσως να ήταν υπεράνω των δυνάμεών του το να είναι παραμερισμένος ή οτιδήποτε.

Εγώ πάντως προσπάθησα και του έδωσα περισσότερα φωνητικά μέρη κι όλα τα συναφή. Μάλιστα, ακόμα κι όταν πλέον αισθανόμουν ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε στο μέλλον, είχα την ιδέα ότι ίσως θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε να γράφουμε μουσική μαζί. Αλλά, όταν ξέσπασαν όλα αυτά, ήταν προφανές πως δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον όχι για μια δεκαετία ή περισσότερο... (γέλια)

Του έστειλα δυο μηνύματα μετά από όλα αυτά και ποτέ δεν απάντησε. Ούτε από όσο ξέρω κανένα από τα άλλα παιδιά στην μπάντα έχει ακούσει τίποτα. Είναι πολύ περίεργο. Αλλά είναι αυτό που είναι. Και δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ να κάνω για να το αλλάξω...

Είμαστε ενήλικες άνθρωποι και υπεύθυνοι για τις αποφάσεις μας...

Κάπως έτσι σκεφτόμουν κι εγώ εκείνη την περίοδο. Πρέπει να μπορείς να επικοινωνείς τουλάχιστον. Καταλαβαίνω τα παιδιά μου που είναι λίγο πριν μπουν στην εφηβεία. Είναι μια δύσκολη περίοδος. Πρέπει να προσπαθείς να τα κάνεις να ανοιχτούν όλη την ώρα, διότι δεν θέλουν... Αλλά φαντάζομαι αυτό θα έπρεπε να αλλάζει όσο μεγαλώνεις...

Κοίτα να δεις που μιλάω σαν ενήλικας τώρα, παρόλο που δεν έχω μεγαλώσει ακόμα! Προφανώς, έχω μεγαλώσει λίγο... (γέλια). Είμαι έκπληκτος!

Ο ενήλικας Daniel έχει ακόμα το ίδιο όραμα που είχε ο νεαρός Daniel όταν ξεκίναγε αυτήν την μπάντα;

Ομολογώ πως σε κάποιους τομείς έχω αναπτυχθεί απαράδεκτα λίγο... (γέλια)

Αυτό μπορεί να είναι και καλό... (γέλια)

Ναι! Από όταν ήμουν μικρός ως και τώρα έχω μια αίσθηση πως είμαι ταυτόχρονα αρκετά πιο γέρος και αρκετά πιο νέος από όλους. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα... Αισθάνομαι σαν τον Yoda... (γέλια)

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να γίνομαι ο 12χρονος Daniel οποιαδήποτε στιγμή

Master Daniel! (γέλια)

Έχω αυτήν την παιδική πλευρά μου που είναι ανίκητη! (γέλια) Δεν έχω κανένα πρόβλημα να γίνομαι ο 12χρονος Daniel οποιαδήποτε στιγμή. Ακόμα και τώρα το κάνω αυτό. Για παράδειγμα, μπαίνω σε ένα venue και είμαι σε φάση «να κάνουμε αυτό!», το οποίο είναι μια τελείως ηλίθια ιδέα. Και συνήθως ακούω τον μηχανικό ήχου να λέει «Ω Θεέ μου, αυτό είναι πολύ δύσκολο». Και είμαι σε φάση «Έλα... Δεν μπορούμε τουλάχιστον να δοκιμάσουμε;». Κι όταν το κάνουμε τελικά όλοι λένε «Ήταν πολύ ωραίο αυτό τελικά!» (γελάει)

Τώρα που το σκέφτομαι μοιραζόμαστε ακόμα πολλά κοινά οράματα...

Όσο μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς πως στην prog metal σκηνή υπάρχει ένα όριο

Είναι δύσκολη ερώτηση. Θα ήθελα να την επεξεργαστώ λίγο περισσότερο... Πάντως, νομίζω ότι ο νεότερος εαυτός μου θα είχε περισσότερη πίστη αναφορικά με το πού θα πίστευε ότι μπορεί να φτάσει η μπάντα. Όσο μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς πως στην prog metal σκηνή υπάρχει ένα όριο. Δεν θα φτάσεις ποτέ το ακροατήριο των The Beatles και όλα τα σχετικά. Είναι απόλυτα προφανές. Αλλά ο έφηβος Daniel πιθανότατα θα σκεφτόταν πως ό,τι είδος μουσικής κι αν επιλέξεις να παίξεις, αν είσαι πραγματικά καλός, το όριο είναι τα αστέρια. Αν τον συναντούσα τώρα θα του έλεγα «Δεν νομίζω πως είναι τα αστέρια το όριο. Στην πραγματικότητα το όριο είναι γύρω στα δυο χιλιάδες άτομα». (γέλια)

Ναι, αλλά η συσχέτιση του πόσο βαθιά συνδέεται ένα ακροατήριο με τη μουσική δεν είναι ευθέως ανάλογη με τον αριθμό του ακροατηρίου. Φερ' ειπείν, από τους δυο χιλιάδες ανθρώπους που θα βρεθούν σε μια συναυλία των Pain Of Salvation φαντάζομαι πως τουλάχιστον οι χίλιοι θα συνδεθούν πολύ με τη μουσική, κάτι που δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι θα συμβεί σε μια συναυλία με πολύ μεγαλύτερο κοινό...

Κι αυτή είναι η ποιότητα την οποία όσο μεγαλώνω εκτιμώ. Την οποία, όμως, πάντα επιζητούσα, ακόμα κι από όταν ήμουν έφηβος, καθώς ήταν πολύ σημαντικό ο κόσμος να καταλαβαίνει τι ακούει. Θυμάμαι μια κριτική που μας είχαν κάνει και ήταν από τις πιο εγκάρδιες, πίσω στο 1993 αν δεν κάνω λάθος, πολύ πριν ηχογραφήσουμε το νέο άλμπουμ, αν και τα περισσότερα τραγούδια που βρίσκονται στο "Entropia" τα παίζαμε ήδη τότε...

Pain Of Salvation

Ήταν η περίοδος του "Hereafter" demo;

Κάπου τότε, ναι. Παίζαμε σε μια εκδήλωση στο πανεπιστήμιο που φοιτούσα τότε και ήταν εκεί που γνώρισα και τη γυναίκα μου και είχε και σχολή δημοσιογραφίας. Εγώ σπούδαζα δημιουργική γραφή, η γυναίκα μου σπούδαζε θέατρο και ήταν ένας μεταλλάς που σπούδαζε δημοσιογραφία και έγραφε στην εφημερίδα του σχολείου. Εμείς ήμασταν 19 κι αυτός ήταν 23. Ήταν μεγάλος αυτός... Πολύ μεγάλος... (γέλια)

Έτσι φαινόταν τότε, σε αυτές τις ηλικίες...

Ακριβώς. Πόσο περίεργο είναι αυτό;

Έγραψε λοιπόν μια υπέροχη κριτική υπό την έννοια ότι πήραμε φουλ βαθμούς και έλεγε πως μας λάτρεψε. Αλλά, έγραψε πως θυμίζουμε Yngwie Malmsteen ή κάτι τέτοιο... (γέλια). Μόλις το είδα ήμουν σε φάση: «Θεέ μου! Με σκότωσες! Μόλις με σκότωσες!». Και έχει ενδιαφέρον το ότι κοιτάζοντας πίσω βλέπω πόσο πιο σημαντικό ήταν για μένα το να καταλάβει τη μουσική από το να μου βάλει καλό βαθμό. Ένιωθα ότι πήρα καλό βαθμό για τους λάθος λόγους. Είναι σαν να γράφεις ένα τεστ σε ένα μάθημα στο σχολείο και να παίρνεις καλό βαθμό αλλά να μην έχεις καταλάβει τίποτα...

Λύνεις το πρόβλημα και το νούμερο στο τέλος είναι το σωστό, αλλά όλη η μεθοδολογία λάθος...

Ακριβώς! Και τότε αυτό που έκανες αξίζει ένα ΤΙΠΟΤΑ! (γέλια)

Είμαι πολύ των άκρων σε αυτόν τον τομέα. Υπάρχει μόνο καλό και κακό και όλα τα υπόλοιπα ενδιάμεσα είναι απλά αδιάφορα. Αντίθετα με άλλους τομείς, όπως στις ταινίες για παράδειγμα, όπου νιώθω το ακριβώς αντίθετο. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου το άσπρο και το μαύρο. Όλη η ουσία είναι στο γκρι που βρίσκεται στη μέση. Εκεί θέλω να είμαι όταν βλέπω μια ταινία. Κάθε φορά που πάει στο ένα ή στο άλλο άκρο μου φαίνεται ότι γίνεται χαζή. Αλλά όσον αφορά στις απόψεις, είμαι «ή το ένα ή το άλλο». Ή είναι καλό ή είναι κακό... (γέλια)

Πάντως, θα ήμουν ο πρώτος που θα υποστήριζα ότι οι Pain Of Salvation δεν έχουν πάρει το 100% αυτών που αξίζουν...

Και ποιος το παίρνει αυτές τις μέρες στη μουσική; (γέλια)

Μερικές φορές οφείλεις να επιλέξεις κάτι ηλίθιο, διότι η εναλλακτική επιλογή είναι κάτι βαρετό

Είναι κι αυτό μια άποψη. Τουλάχιστον, είστε ακόμα εδώ και διαφαίνεται πως έχετε μέλλον μπροστά σας. Και κρίνοντας από τον τρόπο που πάντα δούλευες, είμαι σίγουρος ότι στο μυαλό σου συνεχίζεις να έχεις ένα όραμα για το πού θες να πας. Αφού λοιπόν, έχεις δει ότι το παιχνίδι έχει συγκεκριμένους κανόνες που δεν μπορείς να αλλάξεις συνεχίζεις να έχεις το ίδιο όραμα που είχες ή απλά κάνεις ένα βήμα τη φορά και βλέπεις πώς πηγαίνει;

Όχι! Ακόμα δεν μπορώ να το κάνω αυτό... Νομίζω πως έτσι μόνο λειτουργώ. Κάθε φορά που ξεκινάω να κάνω κάτι, διανοητικά αντιλαμβάνομαι όλα τα εμπόδια, αλλά συνεχώς αψηφώ αυτήν την πλευρά.

Για παράδειγμα, αφού βγήκα από το νοσοκομείο, έπρεπε να κάνω αποκατάσταση για να μπορέσω βασικά να περπατήσω ξανά. Φαντάζομαι ότι οι φυσιολογικοί άνθρωποι θα πήγαιναν για αποκατάσταση και μόλις τελείωναν θα πρόσεχαν για μην έχουν κάποιο θέμα. Εγώ πίεσα τον εαυτό μου για να μπορώ να βρεθώ στη σκηνή έναν μήνα αφότου βγήκα από το νοσοκομείο, κάτι που είναι ηλίθιο. Είναι τελείως χαζό! Και φυσικά αντιλαμβανόμουν πόσο ηλίθιο είναι, αλλά μερικές φορές οφείλεις να επιλέξεις κάτι ηλίθιο, διότι η εναλλακτική επιλογή είναι κάτι βαρετό. Και αφού το έκανα αυτό άρχισα να σκέφτομαι «αφού το κατάφερα αυτό σε ενάμιση μήνα, τι θα γίνει αν συνεχίσω;».

Και το ίδιο συνέβη όταν ξεκίνησαν να κάνω parkour. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν περάσει τα 40 και ξεκινάνε να κάνουν κάποια φυσική άσκηση δεν θα επέλεγαν να ξεκινήσουν με το parkour. Και δεν θα έκαναν backflips (σ.σ: ανάποδες κωλοτούμπες στον αέρα). Θα σκεφτόντουσαν «δεν νομίζω να μπορώ να το κάνω αυτό».

Η αλήθεια είναι ότι όταν είχα δει κάποια βίντεο που είχες ανεβάσει, είχα σκεφτεί πως το έχεις χάσει τελείως...

(γέλια) Κι αυτό είναι γενικώς το θέμα! Όταν βλέπω κάποιον άλλο να κάνει κάτι, πάντα σκέφτομαι «θέλω να μπορώ να το κάνω κι εγώ αυτό». Τότε η διανοητική πλευρά μου - γιατί έχω και τέτοια - φυσιολογικά αντιδράει και λέει «Δεν είναι λογικό να εύχεσαι κάτι τέτοιο. Πρέπει να το ξεχάσεις». Και τότε εμφανίζεται ο 12χρονος εαυτός μου και λέει «Λοιπόν, ΕΣΥ να το ξεχάσεις. Γιατί εγώ δεν πρόκειται!». Και μετά ξεκινάς να κάνεις κάτι και έχει πλάκα... κι όσο κάτι έχει πλάκα και βλέπεις ότι προοδεύεις, αποκτάς «ματωμένο δόντι»... Το λέτε εσείς αυτό; Την έχετε αυτή την έκφραση;

Μπα, δεν νομίζω...

Στα σουηδικά λέμε ότι αποκτάς ένα ματωμένο δόντι όταν νιώθεις τη γεύση του αίματος και θέλεις κι άλλο. Κάτι τέτοιο συνέβη και με το parkour. Απλά συνέχιζα και έφτασα στο σημείο που σκέφτηκα «Λες να μπορώ να τρέχω σε τοίχους; Το έχω! Θα προσπαθήσω». (γέλια)

Βασικά, όλα ξεκίνησαν όταν ήταν μια ανοιχτή μέρα parkour που μπορούσε να πάει ο κόσμος και πήγα τα παιδιά μου να δω αν θέλουν να πάνε να τρέξουν ή να ξεκινήσουν parkour. Μου φάνηκε διασκεδαστικό και σκέφτηκα πως θα μου άρεσε πολύ όταν ήμουν παιδί, γιατί αυτό έκανα όταν έβγαινα να παίξω: έτρεχα και χοροπήδαγα...

Έτσι, πήγα και ρώτησα αν έχουν κάποιο γκρουπ για μεγάλους και μου είπαν πως έχει και πως μπορούσα να πάω. Πήγα λοιπόν στο γκρουπ των μεγάλων για να συνειδητοποιήσω ότι με τον όρο «μεγάλων» εννοούσαν από δεκαέξι και πάνω... (πολλά γέλια). Κι ο μεγαλύτερος εκεί ήταν κάπου 22 χρονών. Μπαίνω, λοιπόν, κι εγώ και είμαι σε φάση «Γειααά»... Μπορώ να φανταστώ τους τύπους εκεί να λένε «Ποιος είναι αυτός με το γκρι μούσι;» (γέλια)

Μετά ξεκίνησα να πηδάω πάνω από διάφορα πράγματα, όπως κώνους ή διπλούς κώνους και γενικά το σώμα μου προσαρμόζεται πολύ εύκολα. Την πρώτη φορά απλά ακολουθούσα ότι έκαναν οι άλλοι. Πήδαγαν πάνω από κάτι; Πήδαγα και εγώ. Δεν ρώταγα τον εαυτό μου αν θα το κάνει, απλά το έκανα. Κάποια στιγμή τρέχαμε γύρω - γύρω και πηδάγαμε πάνω από κάτι υψηλά εμπόδια και σε κάποια φάση αυτός που είναι μπροστά μου περνάει ένα εμπόδιο με ρόδα. Είχα δέκατα του δευτερολέπτου για να σκεφτώ αν θα το κάνω ή όχι και το έκανα. Και μου βγήκε. Και σκέφτηκα πως ήταν πολύ ωραίο.

Κάθε φορά που καταφέρνεις κάτι, εισπράττεις πολύ θετική ενέργεια και αυτό σε κάνει να συνεχίζεις. Έτσι, στην πορεία έκανα front flip (σ.σ.: κωλοτούμπα στον αέρα) και σκέφτηκα πως θέλω να κάνω backflip. Έτσι, ζήτησα βοήθεια από ένα άλλο παιδί που ήταν δεκαέξι χρονών και προπονήθηκα για δυο - τρεις εβδομάδες. Το πιο δύσκολο μέρος σε ένα backflip είναι πως νιώθεις ότι είναι ΤΟΣΟ λάθος. Αισθάνεσαι πως όλα τα συστήματά σου σου λένε να σταματήσεις. Είναι σαν να αγνοείς εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια εξέλιξης τα οποία κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να το κάνεις και πως αυτοί που το κάνουν πεθαίνουν! Έχουμε μέσα μας ένα πολύ δυνατό συναίσθημα πως δεν θα έπρεπε να πηδάμε στον αέρα και μετά να μαζεύουμε τα πόδια μας πάνω από το κεφάλι μας, ελπίζοντας πως δεν θα καταλήξουμε να προσγειωθούμε πάνω στο κεφάλι μας.

Όμως, πάντα εμβαθύνω σε ό,τι κάνω. Παραδείγματος χάριν, πάντα διαβάζω όλο το manual αν πάρω κάτι καινούργιο και μαθαίνω όσα περισσότερα μπορώ σχετικά με αυτό. Οπότε, είχα μάθει όλες τις λεπτομέρειες τους πώς και πότε να κάνω τι. Αλλά είναι τελείως διαφορετικό στη θεωρία από το να το κάνεις στην πράξη. Έτσι, μια μέρα που ένιωθα ότι είχα καταλάβει πώς γίνεται, άρχισα να ρωτάω τον δεκαεξάχρονο «Τι να κάνω; Πώς να το κάνω αυτό;» κλπ. Και μου απάντησε «Φεύγει το λεωφορείο μου σε δέκα λεπτά. Νομίζω πως είναι ώρα να γίνεις άντρας» (γέλια). Φυσιολογικά, αυτό που είπε είναι πολύ αγενές, αλλά έκανε δουλειά για μένα. Είπα «OK!» και το έκανα. Κι όταν το έκανα, γύρισε και είπε «Damn! Εμένα μου πήρε δυο χρόνια για να το καταφέρω αυτό!»

  • SHARE
  • TWEET