Oranssi Pazuzu: «Οι απεγνωσμένοι άνθρωποι θέλουν κάποιον να τους οδηγεί»

Λίγο πριν την κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου νέου τους άλμπουμ, το Rocking.gr επιχειρεί μια ψυχεδελική συνέντευξη με μία από τις σημαντικότερες psych metal μπάντες των καιρών μας

Με προσεκτικά βήματα κι εξαιρετική μουσική, οι Oranssi Pazuzu έχουν κατακτήσει για τον εαυτό τους μια σημαντική θέση στο παγκόσμιο metal στερέωμα - θέση που θα εδραιωθεί ακόμα περισσότερο με την έλευση του επερχόμενου άλμπουμ τους "Mestarin Kynsi". Μία συνέντευξη με τον Jun-His (κιθαρίστας, τραγουδιστής κι εκ των βασικών πυλώνων της μπάντας) αποτελούσε για εμάς μια συναρπαστική ευκαιρία διερεύνησης της ψυχεδελικής τους τέχνης.

Απογευματάκι Πρωταπριλιάς κι εν μέσω αυτής της παράξενης συγκυρίας, ο Jun-His στο άλλο άκρο της τηλεφωνικής γραμμής δείχνει χαλαρός και πρόθυμος να μας εξηγήσει τα πάντα γύρω από το σύμπαν των Oranssi Pazuzu. Η συζήτηση δεν θα μπορούσε παρά να απλωθεί προς χίλιες δυο κατευθύνσεις: τον Conan, τους Dodheimsgard, τον μαζικό έλεγχο συνειδήσεων, τις προοπτικές της ανθρωπότητας, την πανδημία, το black metal, τους Waste Of Space Orchestra, τις δυσκολίες των περιοδειών. Ευγενέστατος και με βαθιά φιλοσοφική σκέψη, ο Jun-His μας έδωσε έναν σωρό από εξαιρετικές απαντήσεις!

Oranssi Pazuzu

Χαίρομαι ιδιαίτερα που μιλάμε και συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ! Καταρχήν να ρωτήσω αν εσύ και η υπόλοιπη μπάντα είστε καλά με όλα αυτά που συμβαίνουν;

Εντάξει είμαστε, αυτήν τη στιγμή το πιο σημαντικό είναι να προσπαθούμε να είμαστε υγιείς. Έχουν επηρεαστεί φυσικά διάφορα ζητήματα της μπάντας αλλά είμαστε καλά από άποψη υγείας. Φαντάζομαι επικρατεί η ίδια κατάσταση σε όλην την Ευρώπη. Ευτυχώς δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ οπότε δεν απλώνεται πολύ. Πως είστε εσείς εκεί;

Όπως και στη Φινλανδία, μάλλον. Το πρόβλημα παντού είναι στις πιο μεγάλες πόλεις.

Ναι, τα ίδια κι εδώ.

Η μεγαλύτερη επιρροή για το "Mestarin Kynsi" ήταν το άλμπουμ των Waste Of Space Orchestra

Ας μιλήσουμε για το άλμπουμ, πρόκειται για μια δουλειά που αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Με ποιον τρόπο θεωρείς ότι εξελιχθήκατε σε αυτόν τον δίσκο;

Σε αυτήν την μπάντα, προσπαθούμε να βρίσκουμε πάντα νέες κατευθύνσεις αλλά ταυτόχρονα, κάθε άλμπουμ που βγάζουμε επηρεάζεται κατά κάποιο τρόπο από τα υπόλοιπα, σαν να υπάρχει μια εναλλαγή κατευθύνσεων. Το πόσο θα απομακρυνθούμε εξαρτάται από το πως αισθανόμαστε κατά τη διαδικασία, αυτό κάθε φορά αλλάζει. Η μεγαλύτερη επιρροή για το "Mestarin Kynsi" ήταν το άλμπουμ των Waste Of Space Orchestra που κάναμε συνεργατικά μαζί με τους Dark Buddha Rising. Ξέρεις ήμασταν δέκα άνθρωποι, υπάρχει ένας πολύ μαζικός ήχος που μπορείς να πετύχεις με δέκα ανθρώπους! Σκεφτήκαμε λοιπόν ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση αλλά να πάμε αντίθετα, κατά κάποιον τρόπο. Υπό μία έννοια, κινηθήκαμε προς μια πιο μινιμαλιστική κατεύθυνση, προσπαθώντας να έχουμε περισσότερο χώρο στη μουσική κι όχι απαραίτητα τείχη από κιθάρες και τέτοια πράγματα. Θέλαμε περισσότερο ψυχεδελικό χώρο ανάμεσα στα διαφορετικά στοιχεία και καλύτερη εστίαση. Από την άλλη πλευρά, θέλαμε όμως να συνεχίσουμε συνθετικά αυτό που αρχίσαμε με τους Waste Of Space Orchestra. Είναι μια συνθετική προσέγγιση που θεωρούμε ότι έχει βαθύτερο περιεχόμενο και πιο πολλά ηχητικά στρώματα.

Σκόπευα να ρωτήσω για τους Waste Of Space Orchestra στο τέλος της συνέντευξης αλλά αφού το έφερε τώρα η κουβέντα, σκοπεύετε να κάνετε κι άλλο άλμπουμ μαζί;

Οι σχέσεις μας είναι πάντα καλές οπότε… ίσως! Αυτή τη στιγμή είμαστε όλοι απασχολημένοι με τις βασικές μας μπάντες. Ήταν ένα πολύ ωραίο project συναισθηματικά και με πολλούς άλλους τρόπους. Αν βρούμε το κατάλληλο καλλιτεχνικό momentum, μπορεί να κάνουμε κι άλλο άλμπουμ, γιατί όχι;! Θα είχε λίγο πλάκα να το αφήσουμε εδώ αλλά έχω την αίσθηση ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε σ’ αυτό.

Θέλουμε να διατηρούμε αυτό το συναίσθημα της πρόβας, όπου πάντα κάτι ανεξήγητο, κάτι μαγικό συμβαίνει

Αυτό θα ήταν σπουδαίο! Επιστρέφοντας στο νέο άλμπουμ, έχω την αίσθηση ότι υπάρχει μικρότερη έμφαση στο kraut rock στοιχείο και περισσότερη εστίαση στις δυναμικές και στο songwriting. Θα συμφωνούσες;

Ναι. Με κάποιους τρόπους, θα μπορούσες να πεις ότι είναι και το περισσότερο kraut rock άλμπουμ! Όπως είπες όμως, συμβαίνουν πολλά πράγματα στα τραγούδια κι υπάρχουν και πολλές απότομες αλλαγές – πράγματα που δεν είχαμε κάνει γι αρκετό καιρό. Υπήρξε έντονη συνθετική διαδικασία γι αυτό το άλμπουμ, θέλουμε όμως να διατηρούμε πάντα το jamming στοιχείο. Μια ιδέα μπορεί να ακούγεται κάπως στα demo, όταν είμαστε όμως στην πρόβα είμαστε όλοι παρόντες. Τζαμάρουμε τις ιδέες μας και αυτές πάνε σε νέες κατευθύνσεις, πάντα κάτι νέο γεννιέται! Θέλουμε να διατηρούμε αυτό το συναίσθημα της πρόβας, όπου πάντα κάτι ανεξήγητο, κάτι μαγικό συμβαίνει. Δεν ξέρουμε πώς να το εξηγήσουμε, είναι κάτι στον συνδυασμό των πραγμάτων. Μετά η «λογική» επανέρχεται όταν ακούμε το υλικό στα σπίτια μας, προσπαθώντας να το σκεφτούμε και να αποφασίσουμε το πώς πρέπει να ακούγεται. Κάθε άλμπουμ μας είναι ο συνδυασμός αυτών των δύο διαδικασιών. Όπως προείπα όμως, θέλαμε να συνεχίσουμε τη Waste Of Space Orchestra λογική και συνθέσαμε πολλές ιδέες.

Παρατήρησα επίσης περισσότερα ηλεκτρονικά και industrial στοιχεία, πιθανόν κι εντονότερο sampling. Ήταν το concept του άλμπουμ που σας τράβηξε προς τα εκεί ή εξερευνείτε νέα ηχητικά τοπία;

Πρόκειται για στοιχεία που γυροφέρνουμε εδώ κι αρκετό καιρό και τώρα αποφασίσαμε να κινηθούμε λίγο περισσότερο προς αυτά. Υπάρχει μια συγκεκριμένη ψυχρότητα που έρχεται από τα μηχανήματα, μια ψυχρότητα που ασπαζόμαστε. Θέλαμε να «παίξουμε» με αυτήν την ψυχρότητα, να μην χρησιμοποιήσουμε samples απλώς για να προσθέσουμε έναν ήχο ή ένα ακόμα beat αλλά να τα εντάξουμε με τρόπο που δίνουν κάτι στο groove της μουσικής όταν παίζουμε live. Μας αρέσει αυτή η πιο μηχανική αίσθηση, θέλαμε καιρό να την εντάξουμε. Όπως είπες, βάλαμε και περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία, θέλαμε να παίζουν ρόλο στη δραματουργία του άλμπουμ. Θέλαμε να μοιάζει σαν να αλλάζεις δωμάτια, ακόμα κι αν στα διαφορετικά δωμάτιο ακούς τα ίδια riffs. Σαν να ανοίγεις μια καινούρια πόρτα κάθε φορά και το όλο σκηνικό να αλλάζει, ενώ παίζει η μουσική. Αυτή ήταν βασική επιδίωξη γι αυτόν τον δίσκο κι όχι απλώς να εντάξουμε μηχανικούς ήχους. Θέλαμε να μοιάζει ότι ανήκουν εκεί, να μην ακούγονται παράταιροι.

Θέλαμε η μουσική να ακούγεται σαν να αποτελείται από κατάρες και ξόρκια, σαν ένα μαγικό παζλ

Όντως, ακούγονται έτσι, θα συμφωνήσω. Θα ήθελα τώρα να μιλήσουμε για το concept του "Mestarin Kynsi" και για το ποια ήταν η βασική επιρροή για μια τέτοια θεματική παρέκκλιση από τα προηγούμενα άλμπουμ.

Σκεφτήκαμε ότι είχαμε ήδη εξερευνήσει τα εσωτερικά κι εξωτερικά σύνορα του νου, το σύμπαν και τις ψυχολογικές πλευρές της συνείδησης κι ότι υπάρχουν πράγματα που δεν έχουμε αγγίξει ακόμα. Ξεκινήσαμε να τζαμάρουμε έχοντας αυτήν την ιδέα ότι θέλαμε η μουσική να ακούγεται σαν να αποτελείται από κατάρες και ξόρκια, σαν ένα μαγικό παζλ, πράγματα που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι «κάτι παράξενο συμβαίνει εδώ, κάτι που επηρεάζει το μυαλό μου». Θέλαμε να φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους για τα ίδια μας τα μυαλά αλλά και των ακροατών. Από εκεί κι έπειτα έγινε λίγο πιο συγκεκριμένο, αναπτύξαμε το θέμα της νοητικής επιρροής, του ελέγχου του νου και πήγαμε βαθύτερα προς αυτόν τον χαρακτήρα (σσ:o Illusionist) που, σ’ εμένα τουλάχιστον, μοιάζει με τον Thulsa Doom από το Conan The Barbarian ή κάτι τέτοιο. Ένα είδος θρησκευτικού χαρακτήρα που αποκτάει πολλούς οπαδούς, ελέγχει το μυαλό τους και διαμορφώνει μια απολυταρχική κοινωνία. Ίσως μπορεί να μοιάζει και με χαρακτήρα του Lovecraft. Οι στίχοι είναι αρκετά ονειρικοί και δεν υπάρχει απαραίτητα αφήγηση σαν να είναι συγκεκριμένο concept. Παρόλα αυτά, υπάρχει συγκεκριμένη ιστορία που γίνεται αντιληπτή στα διάφορα στάδια της, ξεκινώντας από την άνοδο αυτού του Αρχηγού και τον τρόπο που επηρεάζει τους ανθρώπους.

Αν όμως σκεφτείς τις ιδέες της παράνοιας, του νοητικού ελέγχου, του να μας παρακολουθούν μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών μας, όλα αυτά μπορούν να διαμορφώνουν ένα δυστοπικό μέλλον

Το concept ακούγεται πολύ ενδιαφέρον και δεν μπορώ να αποφύγω την εξής ερώτηση: μιλώντας για απολυταρχικές κοινωνίες κι έλεγχο των μαζών, βρίσκετε ομοιότητες ανάμεσα στο concept σας και την κατάσταση που ζούμε αυτήν τη στιγμή;

Δεν είναι πολιτικό άλμπουμ, με αυτήν την έννοια. Εννοώ ότι αυτός ο χαρακτήρας είναι στην πραγματικότητα πολύ ισχυρότερος από οποιονδήποτε κοινό άνθρωπο στη σύγχρονη πολιτική σκηνή. Φυσικά όμως, ως καλλιτέχνες αισθανόμαστε όσα συμβαίνουν γύρω μας και τα βάζουμε στην ιστορία που λέμε. Δεν είναι δικοί μου οι στίχοι αλλά όλοι μαζί συζητάμε κι αναπτύσσουμε διάφορα θέματα. Δεν είναι πάντως ακριβώς πολιτικό. Αν όμως σκεφτείς τις ιδέες της παράνοιας, του νοητικού ελέγχου, του να μας παρακολουθούν μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών μας, όλα αυτά μπορούν να διαμορφώνουν ένα δυστοπικό μέλλον. Σε όλη την Ιστορία, οι άνθρωποι ήθελαν κάποιον να τους οδηγεί, όταν είναι απεγνωσμένοι θέλουν να ακολουθήσουν κάποιον. Συνεπώς, το concept έχει να κάνει με τον τρόπο που λειτουργούν οι άνθρωποι. Θέλουν να ανήκουν κάπου. Όταν είναι απεγνωσμένοι, θα ακολουθήσουν και απεγνωσμένα μέτρα. Από αυτήν την άποψη, πιστεύω ότι η Ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται. Πρόκειται για ένα όραμα κάποιου δυστοπικού εφιάλτη και, φυσικά, υπάρχουν παραλληλίες με όσα συμβαίνουν σήμερα.

Το φως του τούνελ για αυτήν την πανδημία μπορεί να είναι ότι οι άνθρωποι θα σκέφτονται πιο παγκόσμια

Ρωτάω διότι αυτήν τη στιγμή φαινόμενα όπως τα fake news ή οι θεωρίες συνωμοσίας βρίσκονται σε έξαρση. Το "Mestarin Kynsi" μας κάνει να σκεφτόμαστε ένα πικρό μέλλον. Έτσι όπως είναι ο κόσμος αυτήν τη στιγμή κι εν μέσω μιας πανδημίας, πιστεύεις ότι ο αυξανόμενος φόβος κι ο αυτοπεριορισμός θα έχουν κάποιο αντίκτυπο στις κοινωνίες του μέλλοντος; Μήπως η ελευθερία πεθαίνει για χάρη της ασφάλειας;

Ναι, μπορείς να πεις ότι το άλμπουμ αναφέρεται σε ένα σχετικό δυστοπικό όραμα. Στην πραγματικότητα… δεν είμαι ειδικός σε κανένα από αυτά τα πεδία, απλώς σαν καλλιτέχνης χρησιμοποιώ τη φαντασία μου για το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Σίγουρα τα πράγματα μπορεί να γίνουν εντελώς χάλια, μπορεί όμως να γίνουν και καλύτερα. Η ιστορία κάνει μεγάλους κύκλους κι η δική μας χρονική κλίμακα είναι πολύ μικρή. Τα τελευταία 500 χρόνια έχουν βελτιωθεί πολλά πράγματα σε πολλούς τομείς, οι αλλαγές όμως είναι τόσο αργές που είναι εύκολο να είσαι απαισιόδοξος. Το φως του τούνελ για αυτήν την πανδημία μπορεί να είναι ότι οι άνθρωποι θα σκέφτονται πιο παγκόσμια, ότι θα σκέφτονται περισσότερο το είδος μας απ’ ότι τις ξεχωριστές μας χώρες, σαν να είναι όλες αποκομμένες μεταξύ τους. Έτσι προχωράνε συνήθως τα πράγματα αλλά, ποιος ξέρει;

Τα σκληρά φωνητικά λειτουργούν καλά για εμάς διότι είναι «μη-ανθρώπινα»

Ελπίζω να έχεις δίκιο! Ας επιστρέψουμε στα της μπάντας. Θα χρησιμοποιούσατε ποτέ αγγλικούς στίχους προκειμένου να γίνετε περισσότερο κατανοητοί στιχουργικά ή κάτι τέτοιο θα άλλαζε τον χαρακτήρα του γκρουπ; Η ίδια ερώτηση ισχύει και για τα φωνητικά, θα χρησιμοποιούσατε ποτέ διαφορετικά στυλ φωνητικών, όπως καθαρά;

Σχετικά με τα αγγλικά, δεν έχουμε κάποια αρχή εναντίον άλλων γλωσσών, εξάλλου χρησιμοποιήσαμε αγγλικά και στους Waste Of Space Orchestra. Για εμάς, το πιο σημαντικό πράγμα είναι η ατμόσφαιρα, γράφουμε τους στίχους μας στα φινλανδικά που είναι η μητρική μας γλώσσα, διότι αυτήν καταλαβαίνουμε με τον πιο θεμελιώδη τρόπο. Με τα φινλανδικά μπορούμε να χτίσουμε περισσότερα νοηματικά επίπεδα, να «σπρώξουμε» μπροστά τους στίχους, ενώ έχουν και την κατάλληλη ατμόσφαιρα, λόγω της παράξενης προφοράς των λέξεων. Νομίζω τα αγγλικά είναι ευκολότερο να ακουστούν σκληρά. Οπότε διατηρούμε τα φινλανδικά λόγω ατμόσφαιρας, ευχόμενοι ότι τα αισθάνεται κι ο κόσμος ατμοσφαιρικά, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει τους στίχους. Πάντως δεν αποκλείουμε τίποτα. Είμαι αντίστοιχα ανοιχτός και για τα φωνητικά. Ο λόγος που χρησιμοποιούμε αυτά τα φωνητικά έχει να κάνει με τον ψυχεδελικό τους ρόλο, υπάρχουν ένα σωρό μελωδίες που συμβαίνουν κάθε στιγμή και μπορείς εύκολα να χαθείς μέσα στον χαμό. Τα σκληρά φωνητικά, κατά κάποιον τρόπο, κρατούν τα πάντα ενωμένα και κυριαρχούν. Είναι σαν χάρτης στη μέση των πάντων. Από την άλλη, τα σκληρά φωνητικά λειτουργούν καλά για εμάς διότι είναι «μη-ανθρώπινα». Κάθε άνθρωπος θέλει να συντονίζεται με έναν άλλον άνθρωπο, εμείς όμως θέλουμε ο ακροατής να μπορεί να καταλαβαίνει τα φωνητικά αλλά να μην μπορεί να βρει τίποτα για να συσχετίζεται μαζί τους, να παραμένουν εξωγήινα με πολλούς τρόπους. Γι αυτό και νομίζω ότι λειτουργούν πολύ καλά στη μουσική μας. Αλλά, από την άλλη, ποτέ δεν ξέρεις!

Στην καραντίνα ακούω πολύ black metal!

Η επόμενη ερώτηση είναι περί black metal: παρόλο που δεν έχετε πολλά στοιχεία παραδοσιακού black metal, το άλμπουμ ακούγεται φοβερά δυσοίωνο. Υπάρχουν όμως σημεία, όπως το φοβερό riff στο 6ο λεπτό του "Tyhjyyden Sakramenti" που φέρνει στο νου το "666 International" των Dodheimsgard. Υπάρχουν ακόμα black metal μουσικές που σας εμπνέουν ή θεωρείτε πως έχετε υπερβεί το είδος;

Βασικά, στην καραντίνα ακούω πολύ black metal, χαχαχα! Υπάρχει μια συγκεκριμένη ωμότητα και ατμόσφαιρα στο καλό black metal. Υπάρχει μια συγγένεια με αυτό που προσπαθούμε κι εμείς να πετύχουμε, ακόμα κι αν δεν το σκεφτόμαστε συνειδητά. Το καλό black metal διαθέτει την ωμότητα, τη μοναχικότητα, τη δυσοίωνη ατμόσφαιρα, και μας συντροφεύει πάντα, ειδικά τα καλά δυσαρμονικά συγκροτήματα όπως οι Dodheimsgard που ανέφερες. Μας αρέσει αυτό το κάτι που σε διώχνει μακριά, κατά έναν τρόπο, σε κάνει όμως να βλέπεις τα πράγματα από μια απόσταση, ολοκληρωμένα. Είναι σημαντικό για εμάς. Κάποιες φορές ακούω πολύ, κάποιες καθόλου, κάποιες λίγο αλλά, ναι έχω υπάρξει αρκετά μέσα στο black metal.

Πάντα ήμασταν μια fusion μπάντα

Οπότε εξακολουθείς να θεωρείς τους Oranssi Pazuzu εν μέρει ως μια black metal μπάντα, σωστά;

Δεν ήμασταν ποτέ αμιγώς black metal, πάντα ήμασταν μια fusion μπάντα, αναμιγνύοντας διαφορετικά στοιχεία. Έχουμε όμως τις ίδιες αρχές, την ωμότητα και την ατμόσφαιρα. Το ίδιο feeling ενός κάτι που δεν ενδιαφέρεται για σένα, το θεωρώ αντίστοιχο με το σύμπαν, όπως το σύμπαν δεν νοιάζεται για τους μικρούς οργανισμούς, για κανέναν οργανισμό, ούτε καν για τον ίδιο τον χρόνο. Υπάρχει πάντα κάτι που, αν όχι δυσοίωνο, σίγουρα ξεφεύγει από την αντίληψη μας - γιατί οι άνθρωποι πάντα θέλουμε να σκεφτόμαστε και να συνδεόμαστε με τα πάντα. Το black metal είναι κατά τη γνώμη μου ένας outsider. Και υπό μία έννοια, είναι πάντα στη μουσική μας.

Οι περιοδείες είναι δύσκολες και συχνά σκέφτεσαι «τι στον διάολο κάνω εγώ εδώ;»

Πρόσφατα περιοδεύσατε εκτεταμένα στις ΗΠΑ. Πως ήταν αυτή η εμπειρία; Θεωρείτε ότι η «αμερικάνικη αγορά» είναι σημαντική προκειμένου μια μπάντα να είναι επιτυχημένη;

Ήταν πολύ σπουδαία. Περάσαμε πολύ χρόνο στον δρόμο, όμως τα venues ήταν ευρύχωρα και οι πόλεις ήταν ευρύχωρες. Πήραμε πολύ καλή ανταπόκριση από το κοινό, και αρκετά διαφορετική από την Ευρώπη επίσης. Δεν ξέρω για τα περί αγοράς, εμείς θα πάμε οπουδήποτε μας θέλουν, οπουδήποτε μπορούμε να παρουσιάσουμε το live show μας και να πάρουμε κι εμείς κάτι από την όλη εμπειρία. Διότι, ξέρεις, οι περιοδείες είναι δύσκολες και συχνά σκέφτεσαι «τι στον διάολο κάνω εγώ εδώ;», έπειτα όμως, κάθε βράδυ, έρχεται η επαφή με το κοινό, αυτή η χωρίς λέξεις επικοινωνία που σημαίνει πολλά για εμάς. Οπότε, με χαρά μας θα ξαναπάμε στις ΗΠΑ, όπως με χαρά μας θα ξαναπαίξουμε στην Ευρώπη.

Oranssi Pazuzu

Η τελευταία μου ερώτηση είναι για σένα προσωπικά, σχετικά με τον ρόλο σου ως παραγωγός. Πρόσφατα απολαύσαμε εξάλλου και την παραγωγή σου με τη Vesperith, ήταν πολύ καλή δουλειά. Απολαμβάνεις αυτήν την όψη της μουσικής μέσω αυτού του ρόλου; Είναι κάτι που σ’ ενδιαφέρει και θα συνεχίσεις να το κάνεις;

Ναι, στ’ αλήθεια με ενδιαφέρει. Με τη Vesperith δεν έκανα και πάρα πολλά, το υλικό ήταν ήδη αρκετά έτοιμο κι εγώ συμμετείχα περισσότερο ως συμπαραγωγός. (σσ: σε αυτό το σημείο, η τεχνολογία έκανε το θαύμα της και φαγώθηκαν κάποια δευτερόλεπτα από την απάντηση. Σε αυτά, ο Jun-His αναφέρθηκε στο ότι απολαμβάνει το πόσο διαφορετικός είναι ο ρόλος του παραγωγού από του μουσικού/συνθέτη κι ότι σαν παραγωγός του αρέσει ιδιαίτερα η ψυχολογική προσέγγιση του μουσικού, το γεγονός ότι δεν κρίνει μόνο τη μουσική αλλά ότι προσπαθεί να νιώσει την ψυχή και τα «θέλω» του δημιουργού). Το μόνο πράγμα που δεν θέλω να κάνω είναι να αγγίξω κάποιο όργανο. Αυτό θα με έκανε να νιώθω σαν μέλος της μπάντας και θα έχανα τη δική μου ξεχωριστή οπτική. Θέλω να είμαι ο «ξένος», ο βασικός ακροατής που ακούει το άλμπουμ αλλά έχει άποψη, ξέρεις του στυλ «θέλω να ακούσω αυτό το μπάσο περισσότερο, θέλω να βιώσω αυτό το σημείο βαθύτερα, αυτό μου φαίνεται βαρετό» και τα λοιπά. Μου αρέσει η διαδικασία να βιώνω τη μουσική σαν ακροατής και να το παρατείνω όσο μπορώ - γιατί προς το τέλος της διαδικασίας αισθάνεσαι πια σαν μέρος της μπάντας κι ακούς τη μουσική διαφορετικά. Είναι χρήσιμο και για τη δική μου μπάντα, μαθαίνεις να αποκόπτεσαι λίγο από τη συνθετική διαδικασία κι από τον ήχο. Σε κάποιο σημείο πρέπει να πεις στον εαυτό σου να μην ακούει πια εκείνο το ταμπούρο και κάθε απίθανη λεπτομέρεια αλλά τον ήχο συνολικά. Κάποια στιγμή, όλοι οι μουσικοί το χάνουμε λίγο, αλλά ως παραγωγός μαθαίνεις να βλέπεις πάντα τη μεγάλη εικόνα. Οπότε ναι, μου αρέσει πολύ κι εύχομαι να συνεχίσω να το κάνω.

Jun-His, θέλω να σ’ ευχαριστήσω πολύ για την κουβέντα μας. Εύχομαι καλή δύναμη για σένα, την μπάντα και τους δικούς σου!

Hey, ευχαριστώ πολύ, το ίδιο και σε σένα!

Συνέντευξη: Αντώνης Καλαμούτσος
Ερωτήσεις: Αποστόλης Ζαμπάρας, Αντώνης Καλαμούτσος

Photo Credits: Tekla Valy

  • SHARE
  • TWEET