Methexis: «Όλα έχουν να κάνουν με τα αναθεματισμένα "κουτάκια"!»

Ο ιθύνων νους των Methexis, Νικήτας Κίσσονας, χαρίζει στο Rocking.gr μια συνέντευξη - ποταμό που είναι ικανή να μας κάνει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 20/02/2019 @ 12:51

Καταρχήν αφορμή γι' αυτήν τη συνέντευξη στάθηκε φυσικά το πρόσφατο πόνημα των Methexis"Topos", ένα εξαιρετικό άλμπουμ που είχαμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε τόσο στην κριτική μας όσο και στις προτάσεις μας για το progressive rock του 2018. Παρόλα αυτά η συζήτηση αυτή εξελίχθηκε σε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που ίσως θα περίμενε κανείς. Ο Νικήτας είναι κάτι πολύ τολμηρότερο από αντισυμβατικός: τολμάει να είναι Αληθινός.

Χωρίς να κάνει αγγαρεία, μας παίρνει από το χέρι και μας δείχνει πολλά κομμάτια από το πάζλ των Methexis. Με πολύ χιούμορ, τολμάει να δομήσει τεκμηριωμένη κριτική προ όλους: μουσικούς, κοινό, labels, κριτικούς, όλους! Περισσότερο όμως φανερώνει τον ίδιο του τον εαυτό, άλλοτε εκθειάζοντας και άλλοτε κριτικάροντας τον, με τέτοιο τρόπο που μόνο ένας αληθινός άνθρωπος και δημιουργός θα έκανε.

Έτσι κι αλλιώς η μουσική των Methexis δεν χωράει σε κουτάκια, γιατί να χωρέσει ο ίδιος;

Απολαύστε τον!

Nikitas Kissonas Methexis

Νικήτα, σε καλωσορίζω στο Rocking.gr! Τώρα που σε βρήκα λέω να σε βομβαρδίσω στις ερωτήσεις αν δεν σε πειράζει!

Ωραία τακτική! Με το που βρίσκεις αυτόν που αναζητάς, τον βομβαρδίζεις αλλά πρώτα του ζητάς την άδεια! Για να δούμε λοιπόν...

Ακριβώς! Καταρχήν και για να βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά, τελικά τί είναι οι Methexis; Είναι μια κανονική μπάντα ή ένα προσωπικό σου project; Θα ήθελα λίγο να μου το εξηγήσεις αυτό, ακόμα κι αν είναι λίγο ευαίσθητη ερώτηση.

Το επόμενο στάδιο της τακτικής σου είναι να ρωτήσεις κάτι που πιθανολογείς ως ευαίσθητη περιοχή παρ' όλα αυτά να ζητήσεις απάντηση ακόμα και αν είναι! Ριπές...

Λοιπόν... οι Methexis είναι ένα project. Ο ιθύνων νους είμαι εγώ και στον πρώτο δίσκο ("The Fall Of Bliss", 2011) ήθελα πάνω-κάτω να δείξω τι μπορούσα να κάνω τότε. Επί χρόνια έψαχνα να φτιάξω ένα συγκρότημα γιατί είχα γράψει ήδη υλικό για κοντά δύο δίσκους αλλά δεν κατάφερνα να βρω άτομα που μπορούσαν να ανταποκριθούν. Το υλικό αυτό μένει στο συρτάρι και μάλλον εκεί θα μείνει για πάντα μιας και, με εξαίρεση λίγες ιδέες ίσως, πλέον τα θεωρώ τραγούδια-ασκήσεις. Στη συνέχεια άρχισα να γράφω κομμάτια πιο... εντυπωσιακά οπότε προτίμησα να βάλω αυτά στον πρώτο δίσκο. Μετά έφυγα για έναν χρόνο Αγγλία όπου προσπάθησα να βρω άτομα να σχηματίσουμε έναν πυρήνα ή έστω να ηχογραφήσω τον μέχρι τότε ήδη έτοιμο δεύτερο δίσκο. Δεν τα κατάφερα ούτε εκεί. Εντούτοις, επικοινωνώντας με άτομα διεθνούς βεληνεκούς, όπως ο Joe Payne, Linus Käse, Walle Wahlgren, προσπάθησα να κάνω πέρα τη μεγαλομανία, τελειομανία και εγωπάθεια μου και να δώσω σε αυτούς τους εκπληκτικούς μουσικούς χώρο να εκφράσουν τις ιδέες μου. Εκεί που θέλω να εστιάσω είναι πως η απόδοση και η συνέπεια όλων ήταν στα υψηλότερα επίπεδα επαγγελματισμού που έχω γνωρίσει ποτέ. Η άνεση και η ταχύτητα που ο Linus Käse, για παράδειγμα, έγραψε δεκάδες πλήκτρα πάνω στα κομμάτια ήταν άνευ προηγουμένου αλλά δυστυχώς και επομένου (έως τώρα φυσικά!).

Ερχόμενος πίσω στην Ελλάδα ξαναπροσπάθησα να σχηματίσω ένα συγκρότημα. Ήμουν πολύ ανοιχτός σε όλα τα ενδεχόμενα... να βρω μουσικούς για να παίζουμε τη μουσική μου, να γράφουμε όλοι μαζί, να είμαστε δύο βασικοί συνθέτες κτλ. Με ενδιέφερε η συνεργασία υπό τον όρο όμως ο καθένας να γνωρίζει τι έχει να προσφέρει και να μην είναι φαντασιόπληκτος συνθέτης ή οργανοπαίχτης. Βρήκα, λοιπόν, άλλους τρεις μουσικούς και για πρώτη φορά είχα συγκρότημα! Καταφέραμε με αρκετή προσπάθεια να κάνουμε κάποιες πολύ γενναίες συναυλίες μεταξύ των οποίων και στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών. Οι τέσσερις γίναν τρεις και μετά από έναν χρόνο που υπήρξαμε σαν power trio, κάτι που πάντα ονειρευόμουν, γίναμε δύο. Ενώ ήμασταν τέσσερις όμως, έβαλα μπροστά τον επόμενο δίσκο και έτσι ζήτησα από όλους να συμμετέχουν συνθετικά. Επειδή κανένας τους δεν έγραφε ολοκληρωμένα κομμάτια, αν κρίνω από τις ικανότητες τους πιθανολογώ πως απλά δεν τους ενδιέφερε, ζήτησα έστω κάποιες ιδέες που μπορεί να είχαν σε κάποιο μπαούλο. Με ανακούφισε λιγάκι αυτό για να είμαι ειλικρινής, όπως έγινε και με εκείνους, μιας και θα προτιμούσα στον πρώτο δίσκο που θα έμπαιναν ιδέες άλλων, να παρέμενε παρά ταύτα δική μου η κατεύθυνση αυτών.

Οι ιδέες εδόθησαν αλλά αφού μείναμε εγώ και ο ντράμερ στο τέλος... ξαναμπήκαν στον μπαούλο. Ξεκίνησα, λοιπόν, και ολοκλήρωσα τον δίσκο μόνος μου αν και έχω βάλει εμβόλιμα ίχνη των ιδεών εκείνων μιας και μου αρέσουν πάρα πολύ αυτά τα συνθετικά παιχνίδια και επίσης ως φόρο τιμής στον χρόνο που πρόσφεραν στους Methexis. Αναφέρομαι στους Mampre Kasardjian (μπάσο), Χάρη Μπότση (πλήκτρα) και Θοδωρή Χριστοδούλου (drums). Ο τελευταίος (ο εναπομείναντας) έβαλε κάποιες πολύ ιδιαίτερες ρυθμικές ιδέες προς το τέλος του δίσκου και καμάρωσα πολύ για αυτό! Σε αυτό το στάδιο λοιπόν οι Methexis παραμένουν εγώ με έναν υπέροχο ντράμερ, που είναι πάντα στη διάθεση αυτού του σχήματος και αυτό με τιμά ιδιαίτερα! Στον δίσκο συμμετέχουν επίσης ο Νικόλας Νικολόπουλος (από τους Ciccada) στο φλάουτο, ο Κωνσταντίνος Κεφαλάς στην τρομπέτα και ο Παναγιώτης Κραμπής στο πιάνο (στο "Topos 2") και βρίσκω αυτήν την αφορμή να τους ευχαριστήσω και πάλι για τη συνεισφορά τους στο πόνημα μου!

Θα νιώσω πολύ αμήχανα αν αναλωθώ σε προώθηση «προϊόντος» και τελικά ενδιαφερθούν μόνο οι ίδιοι που θα ενδιαφερόντουσαν έτσι κι αλλιώς

Το τρίτο σας άλμπουμ "Topos" ήρθε αθόρυβα πριν μερικούς μήνες και μας έπιασε αδιάβαστους. Ποια είναι η πρώτη υποδοχή που έχει λάβει;

Ναι! Αθόρυβα... εννοείς χωρίς αναγγελίες, promo videos και φωτογραφίες κτλ... Κοίταξε, η αλήθεια είναι πως καταλαβαίνω πως υπάρχει και το marketing, αλλά καταφέρνω και διαχειρίζομαι μόνο το site και το Facebook το οποίο παρ' όλο που το χαζεύω συχνά το χρησιμοποιώ μόνο για τη μουσική μου. Δεν έχω καμία όρεξη ή κοινωνική δεξιοτεχνία ώστε να διαχειριστώ περισσότερα δίκτυα. Πόσο μάλλον όταν θα νιώσω πολύ αμήχανα αν αναλωθώ σε προώθηση «προϊόντος» και τελικά ενδιαφερθούν μόνο οι ίδιοι που θα ενδιαφερόντουσαν έτσι κι αλλιώς. Ανήκω σε αυτούς της προηγούμενης γενιάς που ευχαριστήθηκαν συναυλίες επειδή δεν υπήρχε το YouTube και ευχαριστήθηκε την αγορά ενός δίσκου επειδή δεν υπήρχε το Spotify παρ' όλο που αγκαλιάζω την εξέλιξη και χρησιμοποιώ και τα δύο. Δεν ξέρω αν χάνω κοινό έτσι αλλά μετά τον δεύτερο δίσκο όπου έδωσα αρκετά χρήματα για την προώθηση και το αποτέλεσμα ήταν αμφίβολο στην προσέλευση κοινού, δεν βρίσκω κάποιο νόημα πλέον. Αρκεί που γράφω μουσική.

Η υποδοχή; Σε γενικά πλαίσια ήταν θετική αλλά κυρίως μουδιασμένη. Όχι τόσο θετική όσο του Suiciety αλλά πιστεύω πως είναι λογικό κιόλας μιας και είναι αρκετά πιο «δύσκολος» δίσκος. Κρατώ μία υποψία πάντως πως το 50% της θετικής υποδοχής οφείλεται στο γεγονός πως εξέδωσα τον δίσκο και σε μορφή βινυλίου.

Οι Methexis θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν σε διαφορετικά Τοπία σε κάθε δίσκο!

Στο άλμπουμ υπάρχει μια μεγάλη έκπληξη: από εκεί που παίζατε «κανονικά», ξαφνικά κυκλοφορείτε ένα άλμπουμ που αποτελείται από δυο 20λεπτα instrumental. Ήταν προσχεδιασμένο ή αυθόρμητο; Επίσης είναι κάτι μόνιμο ή οι Methexis θα επανέλθουν στην κανονικότητα;

«Κανονικότητα»;;; έχεις γεμάτη φαρέτρα βλέπω! Να σου αντιστρέψω τη σκέψη τότε. Αν ο πρώτος δίσκος Μethexis είχε δύο instrumental  κομμάτια και ο δεύτερος δίσκος είχε συλλογή τραγουδιών θα μου έκανες την ίδια ερώτηση θεωρώντας «κανονικά» τον instrumental δίσκο; Έχω βγάλει ασπίδες όπως βλέπεις!!

Αυτό που εξαρχής ήθελα με τους δίσκους Methexis ήταν ο καθένας να ήταν από διαφορετικό κόσμο. Γνωρίζω καλά πως είναι γνωστό κλισέ να λες πως ο επόμενος δίσκος δεν θα έχει καμία σχέση με τους προηγούμενους, αλλά έως τώρα έβγαλα έναν δίσκο με μία συλλογή τραγουδιών σαν ξεκίνημα, έναν concept δίσκο (όπου το concept εκεί μέσα φτάνει σε ιδεοψυχαναγκαστικά  επίπεδα-σου ανέφερα πόσο μου αρέσουν τα παιχνίδια στους δίσκους μου για όσους έχουν όρεξη μόνο!) και τώρα έναν instrumental δίσκο με μόλις δύο κομμάτια μέσα. Έχω κάθε βάση, λοιπόν, να μην έχω ούτε εγώ ιδέα η επόμενη κυκλοφορία τι περιεχόμενο θα έχει (φυσικά και έχω αλλά το πουλάω τώρα... -βλέπεις τα επίπεδα marketing!).

Για να σου απαντήσω λοιπόν, όχι δεν είναι κάτι μόνιμο και οι Methexis θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν σε διαφορετικά Τοπία σε κάθε δίσκο!

Όσον αφορά στον προσχεδιασμό... όχι ακριβώς. Άλλο είχα σκοπό να κάνω αλλά επειδή επηρεάζομαι εύκολα βρέθηκα ξαφνικά σε μία εμπλοκή σε σχέση με τα φωνητικά. Δεν ήξερα αν έπρεπε να τραγουδήσω ή να βρω κάποιον άλλον οπότε κατέληξα στο να μην τραγουδήσει κανένας! Το μόνο σίγουρο είναι πως ο επόμενος δίσκος θα έχει φωνή και θα είναι η δική μου. Μάλλον έγινα πιο σκληρόπετσος...

Άνθρωποι που ζούνε ακούγοντας progressive rock δεν έχουν ασχοληθεί καθόλου με τη σύγχρονη μουσική ακόμα και όταν οι ίδιοι οι μουσικοί που λατρεύουν έχουν βάλει στοιχεία της στη μουσική τους

Θεωρώ ότι η μουσική του "Topos" χτίζει πολλές γέφυρες με την contemporary classical, πέραν των γνωστών prog, jazz, fusion ηχοχρωμάτων. Κάπου επίσης διάβασα ότι ασχολείσαι και με την ακουστική μουσική. Γενικώς, πως μπορείς να συνδυάζεις τόσο διαφορετικές επιρροές και ποια είναι η δική σου ταυτότητα;

Εδώ μου πέταξες ροδοπέταλο! Είσαι από τους ελάχιστους που έχουν εντοπίσει στη μουσική μου στοιχεία από αυτόν τον διφορούμενο όρο contemporary classical music. Είμαι ένας πολυσπουδαγμένος μουσικός και έχω περάσει σχεδόν από όλες τις εποχές στη μελέτη μου. Σπουδάζοντας όμως σύνθεση επικεντρώθηκα στη σύγχρονη μουσική όπου φυσικά έχει πολύ ζουμί. Και εδώ έχουμε το εξής παράδοξο. Άνθρωποι που ζούνε ακούγοντας progressive rock (η λέξη κλειδί είναι το «προοδευτικό») δεν έχουν ασχοληθεί καθόλου με τη σύγχρονη μουσική, ακόμα και όταν οι ίδιοι οι μουσικοί που λατρεύουν έχουν βάλει στοιχεία της στη μουσική τους. Αυτό οδηγεί στο αγκαθάκι που πρέπει να επισημάνω πως οι περισσότεροι ακούνε prog rock και όχι progressive rock (όχι δικοί μου όροι). Αυτό σημαίνει πως τους αρέσει οτιδήποτε θυμίζει το παλιό καλό prog rock (όταν ήταν progressive δηλαδή), ικανοποιώντας ασφαλώς τον δικό τους ναρκισσισμό μιας και θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν την αγαπημένη τους έκφραση «έχει επηρεαστεί φανερά από τον τάδε και τον δείνα». Δεν έχω διαβάσει πουθενά όμως από ποιους contemporary classical συνθέτες έχω επηρεαστεί.

Η δική μου ταυτότητα όμως; Όσο και αν έχει ταυτιστεί με τον όρο που όλοι μισούνε post-modern, νομίζω πως πάντα θα γράφω πολυστυλιστική μουσική. Θα βάζω στοιχεία από οπουδήποτε για να βγει κάτι διαφορετικό. Αυτό κυρίως επειδή σε κανένα στυλ μουσικής από μόνο του δεν είμαι αρκετά καλός! Όσο προχωράω όμως πιστεύω πως θα αρχίζω να φεύγω  από τις αναφορές στο progressive rock toυ '70 και να βάζω περισσότερες από τους σύγχρονους συνθέτες.

Methexis

Στα credit του άλμπουμ λες «φανταστείτε τον δικό σας Τόπο», δεν μπορώ όμως να μην ρωτήσω ποιος είναι ο Τόπος που εσύ οραματίστηκες; Επίσης, αναρωτιέμαι αν το concept και η μουσική επιθυμούν να εξερευνήσουν περισσότερο τον Χώρο παρά τον Χρόνο...

Αν σου αποκαλύψω τον Τόπο τότε μάλλον τσάμπα το όλο concept! Αλλά κοίτα... η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει ένας Τόπος. Έχω σκεφτεί πολλά σενάρια που πάνω κάτω είναι παραλλαγές μιας κεντρικής ιδέας η οποία είναι... να έτσι... φαντάσου ρε παιδί μου πως... αν υποθέσουμε φυσικά πως υπάρχει... και ίσως με μία δόση από... μα τι λέω... αφού είναι προφανές από την ίδια τη μουσική!

Λοιπόν, γράφω συμβατικά. Δομώ ήχο στη γραμμή του χρόνου. Οπότε όχι, στον συγκεκριμένο δίσκο ο χρόνος έχει τη σημασία του. Για αυτό και το πρώτο κομμάτι τελειώνει με ερωτηματικό ενώ το δεύτερο με θαυμαστικό. Είναι ξεκάθαρες ιστορίες.

Ενώ ο δίσκος έχει μία τελετουργική προδιάθεση, το sliced version είναι καθαρά ψυχαγωγικό

Σε κάτι που έχει σχέση με την προηγούμενη ερώτηση, ο ακροατής έχει τη δυνατότητα να ακούσει τα δύο track «τεμαχισμένα» σε μικρότερα μέρη. Δεν θεωρείς ότι έτσι καταλύεται εντελώς η εμπειρία της ακρόασης;

Σε αυτό δεν μπορώ να μην απαντήσω αμήχανα... ναι! Μου ήρθε η ιδέα να τεμαχίσω τα κομμάτια (sliced version) για δύο λόγους κυρίως: μαρκετινίστικα δίνω έναν λόγο να ασχοληθεί κάποιος και με την digital έκδοση αλλά και επειδή μεγάλη μερίδα όσων ακούνε μόνο mp3 τους ενδιαφέρουν οι playlist. Επειδή και εμένα μου αρέσουν λοιπόν γιατί πάντα έφτιαχνα λίστες για το αμάξι, θα μου άρεσε σαν ακροατής να υπάρχουν μέσα αποσπάσματα του δίσκου και όχι ολόκληρα 20λεπτα που θα κούραζαν. Ενώ, λοιπόν, φτιάχνω δίσκους με σκοπό να ακούγονται από την αρχή έως το τέλος και όχι σαν συλλογή αυτόνομων τραγουδιών, θα είχε πλάκα να άκουγα την επίδραση ενός μικρού αποσπάσματος ανάμεσα σε δύο πχ άσχετα τραγούδια. Οπότε, ενώ ο δίσκος έχει μία τελετουργική προδιάθεση, το sliced version είναι καθαρά ψυχαγωγικό. Κάτι γελούσε μέσα μου όσο το έγραφα αυτό...

Ποιοι με έχουν επηρεάσει; Αυτά τα ξέρουν καλύτερα οι κριτικοί (ούτε καν!)

Λόγω της καθαρά σαουντρακικής φύσης του "Topos" δεν μπορώ να μη ρωτήσω αν υπάρχει κινηματογραφική μουσική και σκηνοθέτες που σε έχουν επηρεάσει. Γενικά σε ενδιαφέρει αυτός ο χώρος, θα έγραφες soundtrack;

Ξεκινώντας από το τέλος... σαν τρελός!! Και είχα προσπαθήσει στο παρελθόν αλλά είτε έπεφτα πάνω σε «οικογενειακές» καταστάσεις, είτε σε πολύ πρόχειρες δουλειές είτε δεν έβρισκα κάτι. Τώρα βέβαια ο κινηματογράφος στην Ελλάδα βλέπω πως ανεβαίνει πάλι, οπότε μάλλον θα έπρεπε να ξαναπροσπαθήσω.

Έχω ακούσει πάρα πολλά soundtrack και πολλά musical (άλλη μεγάλη αδυναμία) και παρακολουθώ κινηματογράφο παθιασμένα. Δυσκολεύομαι να πω ονόματα όταν μου ζητείται, αλλά σίγουρα όποτε ακούω Zbigniew Preisner ή Ennio Morricone νιώθω ένα ρίγος παρ' όλο που έχω ακούσει πολύ πιο εντυπωσιακή μουσική. Είναι τόσα πολλά τα κριτήρια που δεν μπορώ να επιλέξω τους καλύτερους συνθέτες. Πιο αγαπημένους, επίσης, δεν μπορώ γιατί μπορεί ένα και μόνο κομμάτι ενός συνθέτη να με έχει σημαδέψει ενώ τα υπόλοιπα όχι. Ποιοι με έχουν επηρεάσει; Αυτά τα ξέρουν καλύτερα οι κριτικοί (ούτε καν!). Από σκηνοθέτες... δεν ξέρω... μου έρχονται ονόματα και μετά οι χειρότερες ταινίες τους! Δεν ξέρω ποιος με έχει επηρεάσει αλλά θα ήθελα να με είχαν επηρεάσει οι Charlie Chaplin, Orson Welles, Lucio Fulci, Luchino Visconti, Tarkowski, Paolo Sorrentino και... δεν ξέρω... άπειροι!

Συνδέοντας όμως την ιδέα του soundtrack με την contemporary classical... ακούγοντας πχ Sofia Gubaidulina (μια από τις αγαπημένες μου συνθέτριες) ακούς μουσική που άνετα θα έντυνες με εικόνες αλλά... χρειάζεται; Για μένα όχι. Το να ντύσεις εικόνες είναι μια άλλη ιστορία και πρόκληση και θα ήθελα πολύ να μου δοθεί η ευκαιρία να το δοκιμάσω.

Ενώ υπάρχει τόση μουσική η πρωτοτυπία είναι ακόμα σπάνια

Θα ήθελα την άποψη σου για το τοπίο που διαγράφεται στη μουσική βιομηχανία. Υπάρχει λόγος που δεν είσαι σε label ή απλώς έτσι έχει προκύψει;

Άποψη για το τοπίο της μουσικής βιομηχανίας ή άποψη για το τοπίο της μουσικής σήμερα; Η προσφερόμενη υπερπληροφόρηση έχει δημιουργήσει δύο τάσεις. Η μία αναφέρει πως είναι τόση η μουσική παγκοσμίως που χαώνεται κάποιος ψάχνοντας τι υπάρχει, άρα είναι ατελείωτη και η δεύτερη λέει πως ενώ υπάρχει τόση μουσική η πρωτοτυπία είναι ακόμα σπάνια. Θεωρώ πως μπορείς να έχεις καθαρή άποψη μόνο αν έχεις κάνει ενδελεχή έρευνα. Παρ' όλο που ακούω πάρα πολύ μουσική και ψάχνω συνέχεια τι υπάρχει εκεί έξω βρίσκομαι συνέχεια ανάμεσα στις δύο αυτές τάσεις.

Μιλώντας για βιομηχανία όμως... έχω στείλει άπειρες φορές και σε πάρα πολλές εταιρείες κατά καιρούς αλλά οι απαντήσεις ήταν αρνητικές στις ελάχιστες φορές που μου απάντησαν τόσο εκτός όσο εντός Ελλάδος. Αργότερα όμως, και παρακολουθώντας την πορεία άλλων συγκροτημάτων που βρήκαν ένα label συνειδητοποίησα πως δεν θα έχω κάποιο ιδιαίτερο όφελος παραπάνω αν είμαι σε κάποιο μικρό label, ίσα-ίσα που θα έχω και κάποιον να έχει άποψη πάνω στη μουσική μου και να παίρνει μερίδιο από τα πενιχρά έσοδα ενώ όλα τα έξοδα θα έχουν βαρύνει εμένα. Οπότε θα άξιζε μόνο να είμαι σε κάποιο μεγάλο label για την προβολή και τα οφέλη αυτής. Η απάντηση λοιπόν είναι πως είναι επιλογή μου πλέον να μην είμαι σε κάποιο μικρό label αλλά εύχομαι να βρεθώ σε κάποιο μεγάλο.

Η σκηνή δημιουργείται από το κοινό και το κοινό δυστυχώς δεν ακολουθεί ιδιαίτερα

Προσωπικά θεωρώ τους Methexis μαζί με τους Need και τους Mother Of Millions ως γκρουπ παγκόσμιας διαλογής. Υπάρχει κατά τη γνώμη σου συγκροτημένη ελληνική prog σκηνή; Σε παγκόσμιο επίπεδο πάντως το prog μοιάζει να έχει τις τάσεις και τις φαγωμάρες του...

Καταρχάς σε ευχαριστώ πολύ που με κατέταξες ανάμεσα σε δύο σχήματα που έχουν τόση προβολή και αναγνώριση από το απευθυνόμενο κοινό τους. Εύχομαι το ίδιο να συμβεί και στους Methexis!

Συγκροτημένη Ελληνική prog σκηνή... Κοίτα... είμαστε μία μικρή χώρα με ουσιαστικά ελάχιστη παράδοση σε αυτό το είδος. Οπότε, αφού αντιγράψαμε τους πρωτοπόρους του είδους μετά αρχίσαμε να μπολιάζουμε αυτό το είδος με άλλα στοιχεία. Λόγω λοιπόν των πραγματικά λίγων συγκροτημάτων που μπορούν να  κατατάσσονται στο prog στην Ελλάδα σήμερα το καθένα έβαλε αποχρώσεις εντελώς προσωπικές και διαφορετικές. Αποτέλεσμα είναι να έχουμε στην Ελλάδα ελάχιστα μεν αλλά εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους σχήματα. Πάρε παράδειγμα τα αγαπημένα μου ελληνικά σχήματα Ciccada, Verbal Delirium, Mother Turtle, None Other, Luup και φυσικά Methexis. Τι κοινό έχουν μεταξύ τους όλοι αυτοί; Το κάθε συγκρότημα έβαλε στοιχεία από άλλα είδη στη μουσική του. Αυτό το βρίσκω υπέροχο μιας και ενισχύεται η ποικιλία και ενθαρρύνεται η συνύπαρξη. Βέβαια, η σκήνη δημιουργείται από το κοινό. Και το κοινό δυστυχώς δεν ακολουθεί ιδιαίτερα (με εξαίρεση τα σχήματα που ανήκουν στο metal ιδίωμα). Μια συναυλία που θα έπρεπε να έχει 300 άτομα έχει μόνο 70 και με πολλούς απόντες να θεωρούν τα 8 ευρώ πολύ ακριβό εισιτήριο αλλά τα 40 ευρώ για ένα ξένο συγκρότημα ένα διαχειρίσιμο κόστος. Για τους συναυλιακούς χώρους δεν θα ανοίξω καν το στόμα μου. Η έλλειψη επαγγελματισμού θα οδηγεί σε διαρκές κλείσιμο πολλών εξ αυτών οπότε τα λόγια περιττεύουν. Μεγάλες στεναχώριες από την αντιμετώπιση πολλών εξ αυτών.

Υπάρχει η ανάγκη ό,τι κάνεις να θυμίζει κάτι για να νιώθει καλύτερα με τον εαυτό του ο ακροατής-κριτικός-οποιοσδήποτε

Σε παγκόσμιο επίπεδο τώρα, έχουμε ένα αγγλικό περιοδικό που ορίζει τι είναι prog και τι δεν είναι και τα φίλτρα τους είναι πολύ συγκεκριμένα καθώς και ευκόλως εντοπίσημα και ένα κοινό μεγάλη μερίδα του οποίου ψάχνει την ευκολία σε ένα είδος μουσικής που δεν χρησιμοποιεί αυτό το εργαλείο (δεν θα έπρεπε εννοώ). Εδώ, πάλι, θα πρέπει να μπει ο διαχωρισμός prog rock και progressive rock. Υπάρχουν επίσης  υπερβολικά πολλοί ιντερνετικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που παίζουν prog για το κοινό του ιδιώματος αυτού. Οι καλύτεροι δίσκοι που άκουσα το 2018 πάντως είχαν το minimal στοιχείο πρωταγωνιστικό.

Σε όσα αναφέρθηκα περί κοινού, κριτικών, βιομηχανίας, συγκροτημάτων κτλ έχουν να κάνουν με τα αναθεματισμένα «κουτάκια»! Όλα πρέπει να ανήκουν κάπου συγκεκριμένα για να γίνει η ζωή πιο εύκολη. Αν αλλάξεις κουτάκι μπερδεύεις τον άλλον και ενεργοποιούνται φυσικές άμυνες. Δυστυχώς υπάρχουν κολλήματα και στις πιο avant-garde και underground κοινότητες. Για αυτό πχ μου αρέσουν οι κριτικές όπου δεν υπάρχουν βαθμολογίες, όπως η δική σας. Πρόσφατα διάβασα μια πολύ αρνητική κριτική για το "Topos" όπου το βαθμολόγησαν με δύο, αλλά το κείμενο είχε ενδιαφέρον για μένα. Αν υπήρχε μόνο το κείμενο τότε δεν θα με πείραζε καθόλου η κριτική αλλά η βαθμολογία οδήγησε σε συγκρίσεις και πολλοί δεν διάβασαν καν το κείμενο βλέποντάς την. Υπάρχει η ανάγκη ό,τι κάνεις να θυμίζει κάτι για να νιώθει καλύτερα με τον εαυτό του ο ακροατής-κριτικός-οποιοσδήποτε. Πάρε παράδειγμα τα παιδιά. Αν πεις σε ένα παιδί «τώρα θα σου παίξω ένα τραγούδι που έγραψα» και του παίξεις κάτι ακραίο το πιο πιθανό είναι να γυρίσει να σου πει «το έχω ξανακούσει αυτό»!! Έτσι λειτουργούμε. Θέλουμε να νιώθουμε γνώστες οπότε ό,τι ακούμε θέλουμε να το αντιστοιχήσουμε με κάτι που ήδη γνωρίζουμε. Πχ για κάποιον που δεν ακούει rock ό,τι και να του βάλεις να ακούσει με ηλεκτρικές κιθάρες και drums θα του θυμίζουν…. Scorpions και για κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ jazz με το που ακούσει παράξενη συγχορδία αμέσως θα τη χαρακτηρίσει jazz ("if you don't know what it is, it is jazz" - The Legend of 1900). Ασφαλώς και γενικεύω τώρα αλλά θεωρώ πως είναι προφανές και επειδή με έπιασε η θεωρητική πάρλα το κόβω... όποιος θέλει... ραντεβού στα τσιπουράδικα!

Για τους fan των Verbal Delirium θα έχετε σύντομα κάτι δισκογραφικά για το οποίο καμαρώνω πολύ

Με τους Verbal Delirium ποια είναι τελικά η σχέση σου; Πηγαινοέρχεσαι;

Αν έχεις κάποια λύση πώς να τους ξεφορτωθώ είμαι όλος αυτιά!

Στους Verbal Delirium ήμουν πολλά χρόνια. Παρ' όλα αυτά, δισκογραφικά είμαι ακόμα παρών συνεργατικά καθώς και σε κάποιες συναυλίες τους. Οι λόγοι είναι οι εξής: Είμαστε πολύ καλοί φίλοι, μουσικά καταλαβαινόμαστε, ξέρω το ρεπερτόριο και κυρίως την αισθητική της μουσικής του Jargon και στις συναυλίες περνάμε τέλεια. Και για τους fan των Verbal Delirium, θα έχετε σύντομα κάτι δισκογραφικά για το οποίο καμαρώνω πολύ. Αναφέρομαι στον πρώτο προσωπικό δίσκο του Jargon, στον οποίο εκτός από κιθάρες έχω αναλάβει και την ενορχήστρωση κουαρτέτου εγχόρδων. Οι Verbal Delirium έχουν έναν καταπληκτικό κιθαρίστα ήδη, τον Γιώργο Κυριακίδη. Δεν με χρειάζονται σε αυτόν τον τομέα. Φέρω κάτι άλλο εκεί μέσα όμως, που έχει να κάνει με τη σχέση μας και τη σχέση του Jargon και τη δική μου με τη μουσική.

Methexis

Ως κολλημένος με την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, θέλω να ρωτήσω αν το υπέροχο όνομα της μπάντας ήταν μια εννοιολογική επιλογή ή αν είσαι γενικότερα φίλος του Πλάτωνα και του Παρμενίδη. Σε προειδοποιώ, είμαι με τον Ηράκλειτο!

Ωχ... Υπάρχει υψηλός κίνδυνος να εκτεθώ τώρα και από τη στιγμή που δεν αφορά μουσικό θέμα θα επιλέξω τη δειλία! Εννοιολογικά, λοιπόν, επέλεξα το όνομα, ναι, αλλά μετά από πρόταση μιας φίλης που θα κονταροχτυπιόσασταν επί του θέματος, οπότε αφήνω αυτό να το λύσετε μεταξύ σας! Καλή διασκέδαση!

Μια λίγο προσωπική ερώτηση. Γνωρίζω ότι είσαι καθηγητής κιθάρας. Πόσο σημαντικό θεωρείς αυτόν τον παιδαγωγικό σου ρόλο; Εμπλέκεται και επηρεάζει τη δημιουργική σου φύση ή είναι κάτι ανεξάρτητο;

Είμαι καθηγητής κιθάρας και ανώτερων θεωρητικών. Εσχάτως ασχολούμαι και με τη μουσικοθεραπεία. Αν με έχουν βοηθήσει όλα αυτά κάπου, είναι στο να επισκέπτομαι συχνά τις ρίζες της μουσικής και την ουσία της. Αν όμως επίσης αυτό με έχει δυσκολέψει κάπου, είναι στο ότι επειδή όλη μέρα διδάσκω, στις συνεργασίες μου δεν έχω καμία όρεξη να κάνω το ίδιο. Για να το ευχαριστηθώ όσο θέλω λοιπόν, ζητάω έτοιμους μουσικούς που να μη χρειάζονται μαθήματα. Και αυτό έχει δυσκολέψει πολύ την πορεία των Methexis.

Πριν κλείσουμε, θα ήθελα να μας προτείνεις κάτι να ακούσουμε/διαβάσουμε/δούμε! Κάτι που γνώρισες τελευταία και θεωρείς ότι είναι πολύ αξιόλογο!

OK! Μένοντας στη συνθήκη «που γνώρισες τελευταία» θα έλεγα τα εξής: To τελευταίο βιβλίο που διάβασα και προτείνω είναι "Ο Άλλος Ύπνος" του Julien Green. Η τελευταία ταινία που είδα και προτείνω είναι το "Roma" του Alfonso Cuarón και ο τελευταίος δίσκος που άκουσα και προτείνω είναι το "Under Τhe Fragmented Sky" των/του Lunatic Soul.

Θέλω να επικεντρωθώ στον τέταρτο δίσκο όπου θα είναι πολύ έως πάρα πολύ εσωστρεφής

Νικήτα, σε ευχαριστώ θερμά για αυτήν την κουβέντα κι εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία στους Methexis και σε ό,τι άλλο επιχειρήσεις!

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Αντώνη για τη φιλοξενία! Θα ήθελα κλείνοντας να ενημερώσω για τις επόμενες κινήσεις των Methexis. Σύντομα, ως πενταμελές σχήμα, θα παρουσιάσουν τον δίσκο στην ολότητά του καθώς και τρεις διασκευές κομματιών - έκπληξη! Το πού και το πότε εξαρτάται από πολλά, τόσο από εμάς όσο και από τους χώρους φιλοξενίας (αχ! αχ!). Μετά θέλω να επικεντρωθώ στον τέταρτο δίσκο που θα είναι πολύ έως πάρα πολύ εσωστρεφής και μετά θα πέσω με τα μούτρα γι' αυτό που πιστεύω πως θα είναι ΤΟ έργο μου! Υπάρχει ενθουσιασμός γιατί βρήκα τι θέλω να κάνω αλλά... νεότερα αργότερα!

Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη αυτή Αντώνη και νιώθω πως είπα ό,τι ένιωθα και σκεφτόμουν με ειλικρίνεια και διαφάνεια και σε αυτό βοήθησαν οι εύστοχες ερωτήσεις σου. Ραντεβού σε κάποια συναυλία λοιπόν ή στα... τσιπουράδικα!

  • SHARE
  • TWEET