King Apathy: «Η κατάθλιψη και το άγχος θεωρούνται ακόμη taboo»

Υπάρχει μια ειδική κατάσταση που προκαλείται από την απόλαυση ενός μουσικού έργου. Πέρα από τα συναισθήματα που αναδύονται ή ακόμη καλύτερα προκαλούνται από τα μουσικά ερεθίσματα, μερικές φορές, υπάρχει μια ακόμη αίσθηση. Πόσες φορές μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως αυτό που ακούει, εκείνες τις μοναδικές στιγμές , φαντάζει σαν το πιο κρίσιμο και σημαντικό πράγμα στον κόσμο; Κάπως έτσι ένιωσα κατά την ακρόαση του νέου δίσκου των King Apathy, "Wounds". Η συναισθηματικά φορτισμένη μουσική τους, το πάντρεμα διαφορετικών ιδιωμάτων αλλά και η ιδεολογία του συγκροτήματος, ήταν αφορμή για αυτήν τη, γεμάτη εμπόδια, συνέντευξη. Ο Matthias, συνθέτης, μπασίστας και κιθαρίστας της μπάντας, αναλύει διεξοδικά τα επιμέρους συστατικά του "Wounds", και παραθέτει παθιασμένα τις αντιλήψεις του. Οι δεύτερες, είναι αυτές που ίσως προκαλέσουν μεγαλύτερη εντύπωση, η πίστη όμως της μπάντας στις αξίες της για ένα καλύτερο κόσμο χωρίς καταπίεση, οφείλει να γίνει σεβαστή σε πρώτη μοίρα, με την εποικοδομητική κριτική να περνάει σε μια δεύτερη, εξίσου σημαντική.

Αγαπητοί King Apathy, είμαστε χαρούμενοι να σας φιλοξενούμε στο Rocking.gr! Ο τελευταίος σας εξαιρετικός δίσκος, "Wounds", μαζί με τη στάση σας σαν συγκρότημα, είναι οι κύριοι λόγοι για αυτήν τη συνέντευξη! Έχοντας περάσει ήδη μήνες από την κυκλοφορία του Wounds, πώς νιώθετε για τον δίσκο και την ανταπόκριση του κοινού;

Ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια. Είμαστε ακόμη πολύ ευτυχείς με το πώς κατέληξε ο δίσκος. Έχουμε λάβει μαζικά θετική ανταπόκριση από όλων των ειδών τους ανθρώπους. Σημαίνει τα πάντα για εμάς, το ότι η μουσική μας και ειδικότερα το μήνυμά μας ταυτίζονται με το πώς πολλοί άνθρωποι σκέφτονται και αισθάνονται.

Το "Wounds" είναι αφοσιωμένο κυρίως στη μητέρα Φύση, τη διατήρησή της και τις επιδράσεις της στον άνθρωπο. Ποια ήταν τα κίνητρα που σας οδήγησαν στη δημιουργία του δίσκου;

Ζούμε σε απελπιστικούς καιρούς. Ο τρόπος που δουλεύει ο δυτικός πολιτισμός, θα καταστρέψει τον πλανήτη. Η καύση ορυκτών καυσίμων, οι εξορύξεις άνθρακα και η καταστροφή των τελευταίων παρθένων βιότοπων, δεν θα είναι μόνο ο θάνατος αμέτρητων ζωικών και φυτικών ειδών, αλλά και η δική μας καταδίκη. Η ανθρωπότητα σκάβει τον τάφο της και πάραυτα κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται πραγματικά. Η κλιματική αλλαγή θα φέρει τα πάνω κάτω και τίποτα δεν θα μείνει όπως έχει. Η ισορροπία των οικοσυστημάτων θα διαταραχθεί και οι ανθρώπινες κοινωνίες θα αλλάξουν ριζικά. Έχοντας αυτά υπόψη, θέλαμε να κάνουμε μια δήλωση για το τι συμβαίνει, τι πήγε λάθος και για το ότι έφτασε η ώρα της δράσης, είναι ΤΩΡΑ, αν θέλουμε να σώσουμε ό,τι έμεινε.

Πέρα από την οικολογική στάση ζωής που προωθείτε μέσω της μουσικής σας, είστε και μια κοινωνικά ευαίσθητη μπάντα. Σε ένα από τα πιο έντονα κομμάτια του δίσκου, το "Great Depression", οι στίχοι μαζί με τον δυισμό του τίτλου, είναι ξεκάθαροι. Θα θέλατε να επεκταθείτε πάνω στον θεσμό της εργασίας "9-5"; Μερικές κυβερνήσεις σήμερα, προσπαθούν ακόμη και να καταργήσουν την άλλοτε κατάκτηση της εργατικής τάξης. Τα πράγματα αλλάζουν.

Έχουμε επίγνωση των προνομίων μας. Είμαστε λευκοί άνδρες, μέλη της μεσαίας τάξης της Γερμανίας, μιας εκ των πλουσιότερων χωρών του κόσμου. Έχουμε επίσης επίγνωση, πως οι περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να δουλέψουν τον κώλο τους για να είναι σε θέση να μπορούν να φάνε κάτι το απόγευμα. Οι συνθήκες εργασίας στις περισσότερες χώρες είναι άθλιες και οι άνθρωποι υποφέρουν. Ακόμη και στη Γερμανία το κενό μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνεται κάθε μέρα. Με τραγούδια σαν το "Great Depression" θέλουμε να υπερθεματίσουμε και να κριτικάρουμε αυτήν την αδικία.

Μουσικά μιλώντας, το στυλ σας είναι μίξη ιδιωμάτων. Αυτήν τη φορά, έχω την αίσθηση πως οι post-metal μελωδίες και riff, κατέχουν τη μερίδα του λέοντος, πιθανώς σαν μια συναισθηματική επένδυση. Πώς λειτουργείτε κατά τη σύνθεση νέου υλικού;

Αντλώ έμπνευση από πολλές διαφορετικές πηγές όπως βιβλία, ταινίες, προσωπικές εμπειρίες, τη φύση, ντοκιμαντέρ, συζητήσεις, τραγούδια κλπ. Τις περισσότερες φορές πιάνω την κιθάρα και συνθέτω όταν έχω βιώσει κάποιο είδος θυμού, θλίψης ή παρόμοιων συναισθημάτων. Επιχειρώ να μεταδώσω αυτά τα συναισθήματα στα τραγούδια μας.

Οι άνθρωποι θα έπρεπε να είναι ελεύθεροι να αγαπούν οτιδήποτε θέλουν

Η hardcore/crust πλευρά του ήχου σας, είναι ένα από τα στοιχεία που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον τη στιγμή που πρωτάκουσα τη μουσική σας. Πέραν των φωνητικών, των στίχων και του drumming, θεωρώ πως δεν είναι παρά μέχρι το "He Missed The Stars" που ο ακροατής αισθάνεται πως ακούει μια blackened crust μπάντα. Θα θέλατε να μοιραστείτε με το κοινό την ιστορία του εν λόγω τραγουδιού;

Μουσικά, είναι ένα crust punk τραγούδι με μπόλικα μελωδικά στοιχεία. Μοιραζόμαστε μια αγάπη για το crust, τη μουσική αλλά και τη σκηνή, οπότε θέλαμε ένα τέτοιο τραγούδι στον δίσκο. Όσον αφορά τους στίχους τώρα: Το τραγούδι αναφέρεται στη δολοφονία του Mathew Shephard, που σκοτώθηκε απλά και μόνο επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Καθώς πέθαινε, ξαπλωμένος στο έδαφος, κοίταξε τον νυχτερινό ουρανό και είπε «μου λείπουν τα αστέρια» (σ.σ. "I miss the stars"). Ακόμη ανατριχιάζω όταν το σκέφτομαι. Οι άνθρωποι θα έπρεπε να είναι ελεύθεροι να αγαπούν οτιδήποτε θέλουν. Η ομοφοβία, ο σεξισμός και η τρανσφοβία, είναι τεράστια προβλήματα όλων των μερών της κοινωνίας και απαιτείται η μάχη εναντίον τους κάθε μέρα με ό,τι έχουμε.

Έως και σήμερα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός θεωρείται taboo στις περισσότερες κοινωνίες. Ζώντας την εποχή των πολιτικών ταυτότητας και των ψευδών ειδήσεων, τι προτείνεται σαν κοινωνική αντίδραση των καλλιτεχνών προς τον σεξισμό και το φυλετικό μίσος που ενυπάρχουν σε μερίδα της μουσικής σκηνής; Είναι προφανές δε, πως η μάχη δεν γίνεται να περιοριστεί σε μουσικούς κύκλους.

Ως συγκρότημα λέμε: Διάλεξε πλευρά! Διατύπωσε ξεκάθαρα τις πολιτικές σου απόψεις! Υπάρχουν πολλοί σεξιστές, ρατσιστές και νεοναζί βλάκες (σ.σ. "sh*theads") στη σκηνή και πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Ως πολίτης: Μίλα στους φίλους σου, στην οικογένειά σου, σε όλους τους πολίτες που συναναστρέφεστε πολιτικά. Μίλα για την αδικία στον κόσμο. Μην σωπαίνεις. Ενημέρωσε τον κόσμο σχετικά με το τι τρέχει. Η εκπαίδευση είναι το απαραίτητο πρώτο βήμα. Συζήτησε με άλλους ανθρώπους, διάβασε βιβλία όπως το "Ishmael" (Daniel Quinn), "Endgame" (Derrick Jensen) ή το "Against Civilization" (John Zerzan), δες ντοκιμαντέρ όπως τα "End.Civ", "Mathew Shephard Is A Friend Of Mine", "Earthlings" κλπ. Ενημερώσου και μετά δράσε!

Διατηρείτε σχέσεις και με μια άλλη εξαιρετική μπάντα, τους Ancst, με τους οποίους έχετε κυκλοφορήσει και ένα split EP. Θεωρείτε τους εαυτούς σας μια hardcore ή metal μπάντα; Είστε σχετικοί με τις αντίστοιχες ελληνικές σκηνές;

Τα μέλη των Ancst είναι πάρα πολύ σπουδαία και αξιοπρεπή άτομα. Αγαπήσαμε κάθε στιγμή στην κοινή μας περιοδεία. Θεωρούμε τους εαυτούς μας μια metal μπάντα με hardcore επιρροές. Δυστυχώς δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την ελληνική σκηνή.

Η παραγωγή, είναι ξανά εκπληκτική. Τα όργανα ηχούν ωμά και συναισθηματικά ταυτόχρονα. Όταν μια μπάντα επιδιώκει το συναίσθημα, πως προσεγγίζει την παραγωγή;

Εργαζόμαστε πάντα με τον Oli (Blastbeat Productions). Είναι ένας υπέροχος τύπος που ξέρει ακριβώς τι κάνει. Συνεπώς, δεν σκεφτόμαστε τόσο πολύ τον ήχο, συνθέτουμε στο studio και αφήνουμε τον Oli να κάνει τα μαγικά του!

Κατά τη διάρκεια της πορείας σας, το black metal ήταν πάντα συστατικό του ήχου σας. Υπάρχουν black metal επιρροές στο "Wounds"; Παρακολουθείτε τη σκηνή;

Προσωπικά μιλώντας, το black metal είναι από τα πιο ισχυρά ιδιώματα, που ανταμείβει και σε ένα συναισθηματικό επίπεδο. Αυτός είναι ο λόγος που διατηρώ και ένα black metal side project (Bonjour Tristesse). Ως περιβαλλοντολόγος, αγαπώ μπάντες από τις Η.Π.Α. όπως τους Wolves In The Throne Room, Alda και Panopticon και τις ακούω σε καθημερινή βάση. Μας επηρέασαν αρκετά κατά τη σύνθεση του "Wounds". Το πρόβλημα με το black metal είναι πως πολλά ναζί σκουπίδια το ακούν, ενώ υπάρχουν και πολλές ακροδεξιές ή απολιτίκ μπάντες. Αυτό συχνά καθιστά ενοχλητικό τη συναναστροφή με άτομα της σκηνής. Είμαι χαρούμενος που τα τελευταία χρόνια έχουν ξεπηδήσει αρκετά συγκροτήματα στο ιδίωμα με ρίζες στο punk και την D.I.Y νοοτροπία.

Η διατήρηση και η λατρεία της φύσης, είναι κύριος θεματικός άξονας πολλών συγκροτημάτων του extreme metal. Συγκροτήματα όπως οι Panopticon μεταλαμπαδεύουν αυτό το μήνυμα για χρόνια. Εσείς πως αντιλαμβάνεστε τη φύση;

Η φύση είναι το πραγματικό μας σπίτι. Οι τεχνητές πραγματικότητες που κατασκεύασε ο άνθρωπος δεν αποτελούν εναλλακτική. Χρειαζόμαστε τον πλανήτη, κατά βάθος δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ζώα. Τον χρειαζόμαστε υγιή και χρειαζόμαστε τη φύση σαν ένα μέρος για να ζήσουμε και να βρούμε πνευματικό νόημα. Για μένα δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από μια βόλτα σε μια λίμνη, ένα δάσος, περνώ τον ελεύθερο χρόνο μου επιδιδόμενος σε πεζοπορίες σε βουνά ή στην παρατήρηση πτηνών και εντόμων.

Οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να ζουν εναρμονισμένα με τον φυσικό κόσμο ακόμη και για χιλιάδες χιλιάδων χρόνων

Η περιβαλλοντική κρίση, οφείλεται προφανώς και στην παρούσα κοινωνική και οικονομική οργάνωση του κόσμου. Ο Murray Bookchin διάσημα διατύπωσε πως «Η τάση του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στη φύση, είναι προέκταση της τάσης του να κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο». Είμαστε μέρος του κόσμου που δολοφονούμε. Το "The Scars of The Land", ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου, αναφέρεται ακριβώς σε αυτό. Γιατί η ανθρωπότητα έχει υποχρέωση προς τα άλλα είδη να μετατρέψει τη Γη σε κατοικήσιμο οικοσύστημα;

Μέχρι τις απαρχές της αγροκαλλιέργειας (πριν περίπου 10.000 χρόνια), οι άνθρωποι ζούσαν σε ομάδες ως κυνηγοί. Δεν υπήρχε ιεραρχία και με άπλετο ελεύθερο χρόνο, ενδιαφερόντουσαν ο ένας για τον άλλον. Η αγροκαλλιέργεια δεν είναι τίποτα άλλο από κυριαρχία. Οι άνθρωποι άρχισαν να αποφασίζουν ποια φυτά επιτρεπόταν να αναπτύσσονται σε συγκεκριμένα μέρη και ποια όχι. Η ανθρωπότητα δεν ήταν μέρος του φυσικού κόσμου πλέον, αλλά ο κυρίαρχός του. Οι άνθρωποι αποφάσιζαν ποια ζωικά είδη θα ζουν και που. Η ιδιοκτησία απέκτησε νόημα και η αύξηση του πληθυσμού επήλθε σε συνδυασμό με το πλεόνασμα φαγητού. Οι πρώτες πόλεις οικοδομήθηκαν. Οι μεγάλες πόλεις δεν θα είναι ποτέ βιώσιμες αφού φιλοξενούν περισσότερους ανθρώπους από όσους η περιοχή μπορεί να αντέξει. Το τίμημα του συστήματος που καλούμε «σύγχρονο πολιτισμό» είναι ένας νεκρός πλανήτης. Στο τέλος, θα καταστρέψουμε τους εαυτούς μας. Αν παρατηρήσεις πως ζούσαν και πως ζουν σήμερα οι αυτόχθονες πληθυσμοί (π.χ. οι λαοί της ερήμου Καλαχάρι στην Αφρική) θα διαπιστώσεις πως οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να ζουν εναρμονισμένα με τον φυσικό κόσμο ακόμη και για χιλιάδες χιλιάδων χρόνων. Ξέρουμε πώς να το κάνουμε, αλλά δεν το κάνουμε διότι έχουμε εγκαθιδρύσει ένα σύστημα θανάτου και καταστροφής (το οποίο είναι πραγματικά δύσκολο να ξεφύγει κανείς) και δεν θέλουμε να απολέσουμε τις πολυτελείς ζωές μας.

Στις προ - καπιταλιστικές κοινωνίες, η συνύπαρξη του ατόμου με τη φύση δεν ήταν μια ασυνήθιστη αξία. Πάραυτα, σήμερα, αυτές οι παραδόσεις μοιάζουν ξεπερασμένες και δίνεται συχνά η αίσθηση πως βλάπτουν την κοινωνία. Υπάρχει τρόπος να μελετήσουμε το παρελθόν για να εμπνευστούμε από αυτό σε ένα μοντέρνο πλαίσιο;

Για να απαντήσω αυτήν την ερώτηση ικανοποιητικά θα ήθελα μερικές σελίδες! Αλλά: Διάβασε τα "Future Primitive" (John Zerzan) και "Coming Home To The Plestocene" (Paul Shephard). Αυτοί οι δυο με καλύπτουν απόλυτα πάνω στο ερώτημά σου (σ.σ. ίσως κάπου χαθήκαμε στη συνεννόηση περί μοντέρνου πλαισίου). Δες επίσης το ντοκιμαντέρ "End.Civ" που υπάρχει όλο στο youtube. Όντας ζώα, χρειαζόμαστε λειτουργικά οικοσυστήματα και όχι ουρανοξύστες. Προτιμώ να είμαι συλλέκτης φρούτων και καρπών στην άγρια φύση σε καθημερινή βάση, (και ας πεινάω που και που) παρά να διαθέτω μια ακριβή τηλεόραση και ένα supermarket με περισσευούμενο φαγητό. Η πρώτη επιλογή, της συλλογής, εγγυάται πως ο πλανήτης θα επιβιώσει. Η δεύτερη, του supermarket, θα τον σκοτώσει. Κανείς δεν ισχυρίζεται πως η αρμονική συνύπαρξη με την φύση δεν είναι σκληρή. Πρώτον όμως, δεν είναι τόσο δύσκολη όσο θέλουν οι περισσότεροι να πιστέψεις και δεύτερον, η άλλη επιλογή, της συνύπαρξης με τον σύγχρονο πολιτισμό, οδηγεί στον θάνατο του πλανήτη άρα και του είδους μας.

Στο μυαλό μου, η ανεγκέφαλη επέκταση και κυριαρχία, είναι λογικό να έχουν συνέπειες πάνω μας σε ανθρώπινο επίπεδο. Εδώ, στην Ελλάδα, η οικονομική κρίση, μετατράπηκε και σε κοινωνική. Αυτά τα δέκα χρόνια, οι σχετικά υψηλοί δείκτες αυτοκτονιών, είναι κυρίως αποτέλεσμα της ανθρωπιστικής κατάπτωσης. Ασχολείστε με αυτό το ζήτημα, υπό την ίδια οπτική στο "Revelation Time";

Ναι. Ο τραγουδιστής μας αντιμετωπίζει την κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές σε όλη του τη ζωή. Γράφοντας τους στίχους αυτού του τραγουδιού, ήθελε να κάνει μια δήλωση: «Η Κατάθλιψη και το Άγχος είναι ακόμη taboo και οι άνθρωποι φοβούνται να ανοιχθούν για τα προβλήματά τους». Αυτό οφείλει να τελειώσει. Πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον αντί να απομονώνουμε τους εαυτούς μας!

Ο προηγούμενος δίσκος σας, "King Apathy" έκλεινε με ένα οργισμένο κομμάτι, το "Homeruiner". Ο τωρινός, με το επικό και κινηματογραφικό "Earthmother Rising". Το "Wounds" ηχεί ταυτόχρονα πιο επικίνδυνο και σημαντικό από τις προηγούμενες δουλειές σας. Πώς βλέπετε αυτήν την εξέλιξη;

Νομίζω πως με την πάροδο των ετών γίναμε πιο θυμωμένοι και καταθλιπτικοί. Υποθέτω πως αυτό μπορείς να ακούσεις αυτήν την εξέλιξη στη μουσική μας.

Γράψαμε το "Wounds" για να ωθήσουμε τον κόσμο να σκεφτεί για το μήνυμα που θέλαμε να περάσουμε

Βρίσκω ανά στιγμές τον εαυτό μου να κολλάω με τις κιθαριστικές μελωδίες σας, ακόμη και με μερικά σημεία του μπάσου. Στοχεύατε προς μια μνημονικότητα; Μήπως συνθέτετε σε πιο άμεσες φόρμες; Δεν πιστεύω πως προκύπτουν τέτοιες μελωδίες κατά κόρον. Ο δίσκος τιμωρεί και ταυτόχρονα ηχεί  καθαρτικός.

Δεν συνθέτουμε τραγούδια με στόχο να τα κάνουμε πιασάρικα. Γράφουμε απλά αυτό που φαντάζει σε εμάς ως σωστό, και αυτό που ηχεί καλό. Στην τελική, γράψαμε το “Wounds” για να εκφράσουμε τους εαυτούς μας και να ωθήσουμε τον κόσμο να σκεφτεί για το μήνυμα που θέλαμε να περάσουμε.

Τελευταία ερώτηση, και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τον πολύτιμο χρόνο σας. Πρόκειται να ξεκινήσετε μια περιοδεία (σ.σ. τη στιγμή αυτή βέβαια έχει ολοκληρωθεί) για να προωθήσετε τον νέο σας δίσκο, στην πατρίδα σας, τη Γερμανία. Με όσα έχουν διαμεσολαβήσει αυτά τα χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ποια είναι η μέση εντύπωση των Γερμανών για τους Έλληνες; Είναι η ίδια με, ας πούμε, αυτήν προ πενταετίας;

Πιστεύω πως ο μέσος Γερμανός ακόμη πιστεύει πως οι Έλληνες είναι φτωχοί και τους κοιτούν με κάποια υποτίμηση. Η πλειοψηφία του κόσμου (υποθέτω σε κάθε χώρα) είναι συντηρητικοί και φοβισμένοι. Αυτό είναι γενικά μεγάλο πρόβλημα και συγκεκριμένα εδώ στη Γερμανία.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Wounds" από τον Αποστόλη Ζαμπάρα.