Haken: «Θα είμαστε ευγνώμονες, όσο υπάρχει κόσμος που ακούει τη μουσική μας»

O κιθαρίστας των Βρετανών progressive metallers, Richard Henshall, μας μίλησε για το νέο τους άλμπουμ και όσα έχουν καταφέρει ως τώρα

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 24/10/2018 @ 12:11

Προσπαθώ να είμαι κατανοητικός απέναντι στην επιφυλακτική ως αρνητική στάση που κρατάνε ολοένα και περισσότεροι μουσικοί αναφορικά με τις επιρροές τους και τις συγκρίσεις με άλλους καλλιτέχνες, προσπαθώντας είτε να διαφυλάξουν την ακεραιότητά τους, είτε να μην κάτι που μπορεί να παρεξηγηθεί. Αλλά, μια στο τόσο, μου δίνεται η δυνατότητα να μιλήσω με τύπους σαν τον (κιθαρίστα των Haken) Richard Henshall, όπου εκτιμώ ακόμα περισσότερο τους μουσικούς που είναι οι ίδιοι πρώτοι οπαδοί της μουσικής που πρεσβεύουν και μιλούν για αυτή με ενθουσιασμό.

Όντας ένας από τους πιο φιλικούς και ευχάριστους τύπους που έχω συνομιλήσει, κλήθηκε να μας δώσει πληροφορίες για το εντυπωσιακό νέο άλμπουμ των Haken, το "Vector", και παράλληλα μίλησε με θέρμη και χωρίς κανένα ίχνος υπεροψίας για τα όσα θεωρεί ότι έχουν επιτύχει, για τις δυσκολίες του να παίζεις progressive μουσική σήμερα, καθώς και για τους καλλιτέχνες που ξεχωρίζει στο χώρο, ενώ δεν έκρυψε τον θαυμασμό και δίστασε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για τους Dream Theater, τον Mike Portnoy και τον Jordan Rudess, σε μια συνολικά πολύ όμορφη κουβέντα.

Richard Henshall Haken

Γειά σου Richard! Πώς είσαι;

Είμαι πολύ καλά! Ο καιρός εδώ είναι καλός. Πρέπει να ήταν το πιο ζεστό καλοκαίρι που είχαμε ποτέ εδώ...

Βρέθηκα τον Ιούνιο στο Λονδίνο και όντως ήταν πολύ ζεστά για δεδομένα Αγγλίας. Αλλά δεν ξέρω αν αυτό το θεωρείς καλό ή κακό...

Αρκετά καλό θα έλεγα. Βέβαια, πήγα στην Ιαπωνία το καλοκαίρι κι εκεί ήταν ακόμα πιο ζεστά, καθώς είχαν ένα κύμα ζέστης εκεί και είχε συνεχώς 40 βαθμούς. Φαντάζομαι είστε συνηθισμένοι σε κάτι τέτοια στην Ελλάδα, είναι αρκετά ζεστά εκεί κάτω...

Είμαστε, η αλήθεια είναι. Τώρα, θέλω να σου πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος που έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε για το "Vector", καθώς έχει κολλήσει στον player μου εδώ και εβδομάδες. Συγχαρητήρια λοιπόν!

Σε ευχαριστώ! Χαίρομαι που είχες την ευκαιρία να το ακούσεις και φυσικά χαίρομαι που σου αρέσει.

Ξέρω πως δεν υπάρχει κάποιος λόγος να συγκρίνουμε τις δουλειές μεταξύ τους, αλλά είναι κάτι που κάνουμε όπως και να έχει όταν ακούμε ένα νέο άλμπουμ, οπότε θα πω ότι στέκεται δίπλα στο "The Mountain" ως οι καλύτερες δουλειές σας ως τώρα.

Ω, σε ευχαριστώ πολύ! Αυτό είναι υπέροχο! Θέλω να πω... το "The Mountain" έτυχε πολύ θερμής υποδοχής από τους οπαδούς μας και πολύς κόσμος ζητάει τραγούδια από αυτό όταν παίζουμε ζωντανά. Οπότε, το να συγκρίνεις μαζί του ως προς το επίπεδο του, είναι κάτι που χαίρομαι πολύ το ακούω.

Δεν ξεκινήσαμε λέγοντας «ας κάνουμε ένα metal άλμπουμ»

Η πρώτη ερώτηση είναι σχετικά προφανής. Πώς και πήρατε μια πιο βαριά και metal κατεύθυνση σε αυτό το άλμπουμ;

Δεν ήταν απαραίτητα μια απόφαση που είχαμε πάρει πριν ξεκινήσουμε να γράφουμε. Βασικά, ήταν κάτι που προέκυψε στα πρώτα στάδια της συνθετικής διαδικασίας. Γρήγορα συνειδητοποιήσαμε πως πολλές από τις ιδέες που είχαμε ήταν βασισμένες σε riff, αρκετά κιθαροκεντρικές. Τελείως φυσιολογικά, αυτές οι ιδέες εξελίχθηκαν και ωρίμασαν σε πιο βαριά τραγούδια. Έτσι, δεν ήταν ότι ξεκινήσαμε και είπαμε «ας κάνουμε ένα metal άλμπουμ». Δεν ήταν αυτή η διαδικασία που ακολουθήθηκε. Ήταν μια διαδικασία που ήρθε φυσιολογικά και προέκυψε όσο πέρναγε ο χρόνος. Αλλά, μπορώ να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος που προέκυψε έτσι, διότι τα τραγούδια μοιάζουν να έχουν πολύ ενέργεια και όπως είπες είναι heavy και έχω την αίσθηση πως θα λειτουργήσουν πολύ καλά σε ζωντανό περιβάλλον.

Επίσης, κατά τον παραδοσιακό prog τρόπο - και κατά τον παραδοσιακό τρόπο των Haken θα προσέθετα - πρόκειται για ένα πειραγμένο, concept άλμπουμ. Αν θες πες μερικά πράγματα επ’ αυτού, χωρίς απαραίτητα να δώσεις spoilers...

Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν λέμε και πολλά πράγματα, διότι περιλαμβάνει πολλά θέματα ανοιχτά σε ερμηνεία και ο καθένας που το ακούει θα αποκτήσει τη δική του ιδέα αναφορικά με το τι συμβαίνει, καθώς κάποια στοιχεία θα σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ακροατές.

Αλλά θα κάνω μια απλή αναφορά στη θεματολογία των στίχων που έχει να κάνει με το σύνολο της μουσικής. Η όλη ιστορία ξεκινάει με το “The Good Doctor”, ένα τραγούδι που κυκλοφορήσαμε πριν μερικές εβδομάδας, κατά τη διάρκεια του οποίου υπάρχει ένας ασθενής που υποβάλλεται σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας ξεπροβάλλουν πολλά σκοτεινά θέματα, τα οποία βγαίνουν στην επιφάνεια. Κι αυτό είναι που στην πραγματικότητα θέτει το σκηνικό για όλο το άλμπουμ, με την ιστορία να χτίζεται από εκεί και πέρα.

Στους στίχους υπάρχουν αναφορές σε διάφορους ψυχολόγους και σε μερικά από τα πειράματα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50. Φαντάζομαι θα υπάρξει πολύς κόσμος που θα το καταλάβει, όπως επίσης ίσως αναγνωρίσει και κάποια θέματα από τα πρώτα μας άλμπουμ.

Σε αυτό το άλμπουμ σκεφτήκαμε να «εξορθολογήσουμε» κάποιες από τις ιδέες μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα συμβιβαζόμασταν ως προς την ποιότητα σε οποιαδήποτε επίπεδο

Ανέφερες πως δώσατε το "The Good Doctor" ως πρώτο δείγμα από το άλμπουμ και μπορώ να πω ότι με εξέπληξε όταν είδα το video, καθώς σκέφτηκα «Τι έγινε τώρα; Θα γράφουν τετράλεπτα τραγούδια πλέον;» (γέλια)

Σε αυτό το άλμπουμ σκεφτήκαμε να «εξορθολογήσουμε» κάποιες από τις ιδέες μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα συμβιβαζόμασταν ως προς την ποιότητα σε οποιαδήποτε επίπεδο. Αλλά θεωρήσαμε πως θα ήταν ωραίο να κόψουμε όλο το περιττό «λίπος» και να επικεντρωθούμε πραγματικά σε αυτά που θεωρούσαμε ως τα πιο ποιοτικά σημεία του κάθε τραγουδιού. Και αυτό θεωρώ ότι κάναμε με το "The Good Doctor". Απλά, κρατήσαμε τα καλύτερα μέρη και προσπαθήσαμε η σύνθεση να ρέει καλά και να είναι αρκετά ενεργητική, περιλαμβάνοντας πολλές ιδέες σε λίγο χώρο.

Δουλεύει εξαιρετικά ως άνοιγμα του δίσκο και και μπορώ να πω πως έχει μια "Six Degrees Of Inner Turbulence" αύρα. Και το εννοώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό...

Χμμ... Πρόκειται για φοβερό άλμπουμ! Η πρώτη φορά που είδα ζωντανά τους Dream Theater ήταν σε αυτήν την περιοδεία, όταν είχαν παίξει στο Hammersmith Apollo (σ.σ.: στο Λονδίνο). Έχω ιδιαίτερο δέσιμο με αυτό το άλμπουμ, όχι γιατί ήταν το πρώτο άλμπουμ που άκουσα από αυτούς - αυτό ήταν το "Awake" - αλλά γιατί ήταν το άλμπουμ στο οποίο τους είδα για πρώτη φορά ζωντανά. Τι φοβερό άλμπουμ! Και μια από τις καλύτερες δουλειές με τον Jordan (σ.σ.: Ruddess - πληκτρά των Dream Theater). Νομίζω πως βρήκε τη θέση του με αυτό το άλμπουμ, ειδικά στο δεύτερο μέρος. Έχει τρελές συνθέσεις εκεί μέσα... Αλλά, όπως και να έχει, είναι υπέροχο να λες ότι σου το θύμισε και ότι το συγκρίνεις με αυτό.

Στη συνέχεια, το "Puzzle Box" είναι ένα από τα πιο βαριά και πιο εντυπωσιακά τραγούδια που έχετε γράψει. Με τι έχει να κάνει;

Wow, σε ευχαριστώ πολύ! Τελείως γενικά, αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι ξεκινάει αφότου ο ασθενής έχει υποβληθεί στο ηλεκτροσόκ και κατά κάποιο τρόπο υποχωρεί σε μια σπηλιά στο μυαλό του, όπου όλα όσα βλέπει δεν μοιάζουν να είναι πραγματικά. Υπάρχουν αναφορές στο Σπήλαιο του Πλάτωνα, με τις σκιές να ξεπετάνε στους τοίχους, αλλά όχι στην πραγματικότητα, κάτι που σημαίνει πως όσα βλέπει δεν είναι αληθινά.

Πάντως, σε ευχαριστώ που σχολίασες την ποιότητά του. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του άλμπουμ και ανυπομονώ να το φέρουμε επί σκηνής. Έχει πολλή ενέργεια μέσα του και πολλά διαφορετικά riff στις κιθάρες, οπότε ανυπομονώ να το παίξω ζωντανά.

Haken

Μετά, το "Veil" αποδεικνύει και πάλι ότι κατέχετε εξαιρετικά την τέχνη του να γράφετε μεγάλα τραγούδια, καθώς στα 12 λεπτά του περιλαμβάνει απίστευτα μέρη. Πώς γράφεται ένα τραγούδι σαν κι αυτό;

Προσωπικά, θεωρώ πως ένα μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι οφείλει να έχει ένα πολύ δυνατό θέμα και αυτό το θέμα να μπορεί να επεκταθεί. Να είναι κάτι που μπορεί να μορφοποιηθεί και να προσαρμοστεί και να αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Και το συγκεκριμένο θεωρώ ότι ξεκινάει με ένα πολύ δυνατό chorus...

Γενικότερα, όταν γράφουμε προσπαθούμε να βρούμε μια δυνατή γραμμή, μια δυνατή μελωδία ή μια δυνατή αλληλουχία ακόρντων. Από όσο θυμάμαι το πρώτο πράγμα που προέκυψε σε αυτό το τραγούδι ήταν η μεγάλη, δυνατή αλληλουχία ακόρντων και η μελωδία που προκύπτει. Αυτό έθεσε το θέμα για όλο το τραγούδι. Καθώς, μέχρι εκείνη τη στιγμή, τα περισσότερα τραγούδια ήταν εξορθολογισμένα, στοχευμένα, πιο άμεσα και αρκετά ενεργητικά, νιώσαμε πως στο συγκεκριμένο τραγούδι θέλαμε να αφήσουμε λίγο παραπάνω χώρο, ώστε να αφήσουμε τα μοτίβα και τα υπόλοιπα στοιχεία του να αναπτυχθούν όσο περισσότερο γινόταν.

Οφείλω να ομολογήσω πως ίσως περισσότερο από όλα τα τραγούδια με εντυπωσίασε το "Nil By Mouth". Είναι πιθανότατα το καλύτερο instrumental τραγούδι που έχετε γράψει. Πόσο δύσκολο είναι να γράψει κάποιος ένα τραγούδι σαν κι αυτό;

Ω, σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Βασικά, πάει καιρός από την τελευταία φορά που γράψαμε ένα instrumental τραγούδι. Η τελευταία φορά ήταν το "Portals" στο "Visions" που είναι πολύ καιρό πριν. Πρέπει να ήταν το 2011... δηλαδή επτά χρόνια πριν. Οπότε, σκεφτήκαμε πως θα θέλαμε να ξαναπάμε σε αυτό το στυλ σύνθεσης, κάτι που ήταν πολύ διασκεδαστικό.

Αλλά, αν θυμάμαι σωστά, δεν ξεκινήσαμε ντε και καλά να γράψουμε ένα instrumental τραγούδι. Περισσότερο όταν το γράψαμε σχετικά άμεσα ήταν προφανές πως πολλά από τα riff και τις αρμονίες που είχε ήταν αρκετά δύσκολα για να τραγουδήσει κάποιος από πάνω τους και πιθανότατα θα ήταν καλύτερο να το κρατήσουμε ως instrumental τραγούδι.

Τα πρώτα δυο λεπτά θεωρώ πως έχουν ένα έντονο Fear Factory/Meshuggah στοιχείο. Ειδικά, από το άλμπουμ, "Obsolete" των Fear Factory, διακρίνω πολλές επιρροές σε εκείνο το μέρος. Και γενικότερα στο συγκεκριμένο τραγούδι υπάρχουν διάφορες αναφορές σε παλιότερα θέματα από τα πρώτα μας άλμπουμ. Κάποιοι ακροατές μας θα τις εντοπίσουν...

Όταν γράφεις ένα άλμπουμ, χρειάζεται να έχεις ισορροπία

Μετά, το "Host" μπαίνει με ένα jazz μέρος που δεν είναι και τόσο αναμενόμενο, αλλά ταιριάζει πολύ ωραία γιατί αφήνει λίγο το άλμπουμ να αναπνεύσει από τα συνεχόμενα βαριά τραγούδια. Αυτός ήταν ο σκοπός του;

Ναι! Όταν γράφεις ένα άλμπουμ, χρειάζεται να έχεις ισορροπία. Οπότε, αν κάνεις όλα τα τραγούδια κι όλα τα μέρη των τραγουδιών βαριά, τότε έχει συνεχώς το ίδιο mood  και το ίδιο χρώμα, κάτι που εν τέλει γίνεται εμπόδιο για τον ακροατή. Έτσι, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε αντιθέσεις τόσο μέσα σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά όσο και στο σύνολο του άλμπουμ. Πρέπει να έχει κορυφώσεις και χαλαρές στιγμές.

Το συγκεκριμένο, έρχεται μετά από ένα αρκετά βαρύ τραγούδι και γενικά από μια σειρά heavy τραγουδιών, οπότε όντως θέλαμε κάτι που να δίνει μια ανάσα. Επίσης, χρησιμοποιήσαμε flugelhorn στην εισαγωγή του, κάτι που είναι μια πολύ ωραία προσθήκη, καθώς δεν είχαμε χρησιμοποιήσει ξανά αυτό το όργανο στη μουσική μας και ήταν πολύ ωραία διαδικασία.

Θεωρώ πολύ σημαντικό το τελευταίο πράγμα που θα ακούσεις από ένα άλμπουμ να σου κολλήσει στο μυαλό

Και τέλος, το  κλείσιμο του "A Cell Divides" είναι εξαιρετικό και έχει μάλλον το πιο κολλητικό chorus στο άλμπουμ. Τα τραγούδια που κλείνουν τα άλμπουμ και ειδικά τα concept είναι πολύ σημαντικά, οπότε πως καταλήξατε σε αυτό το τραγούδι;

Θεωρώ πολύ σημαντικό το να κλείνει ένα άλμπουμ με κάτι αξιομνημόνευτο, κάτι που όταν ακούς το άλμπουμ και τελειώσει η ακρόασή του να είναι το τελευταίο πράγμα που θα ακούσεις και να σου κολλήσει στο μυαλό. Αυτή ήταν η ιδέα με το συγκεκριμένο στην πραγματικότητα. Θέλαμε κάτι που να χτίζεται. Έχει ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, είναι σχεδόν συναισθηματικά φορτισμένο, αλλά σταδιακά χτίζεται και επιτρέπει στον ακροατή να απολαύσει την μουσική. Και τότε ξαφνικά ολοκληρώνεται με ένα βαρύ riff που θεωρώ ότι συνοψίζει όμορφα όλο το άλμπουμ.

Μερικές φορές ο κόσμος δεν έχει 70 λεπτά να διαθέσει για ένα άλμπουμ

Ένα στοιχείο που λατρεύω στο "Vector" είναι πως περιλαμβάνει έξι τραγούδια και μια εισαγωγή και διαρκεί 45 λεπτά. Μην με παρεξηγήσεις, λατρεύω τα 70λεπτα prog άλμπουμ, αλλά με αυτή τη διάρκεια ακούγεται εξαιρετικά συμπαγές...

Έχουμε γράψει μεγάλα άλμπουμ στο παρελθόν. Το "Aquarius" και το "Visions" διαρκούν αμφότερα γύρω στα 75 λεπτά, ενώ το "The Mountain" και το "Affinity" διαρκούν περίπου 60 λεπτά. Οπότε, δεν είχαμε γράψει ένα άλμπουμ με τόσο μικρή διάρκεια ξανά στο παρελθόν.

Όπως είπα και πριν, η στόχευσή μας ήταν να επικεντρωθούμε σε εκείνα τα σημεία που πιστεύαμε ότι είναι τα καλύτερα από κάθε τραγούδι και να αφαιρέσουμε αυτά που δεν νιώθαμε ότι είναι απαραίτητα τόσο σημαντικά για την όλη δομή του τραγουδιού. Οπότε, αυτό κάναμε. Καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ εξορθολογίζαμε, κόβαμε, και ξεφορτωνόμασταν συγκεκριμένα σημεία με τα οποία νιώθαμε ότι δεν είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι.

Κι όπως λες κι εσύ, είναι ωραίο να έχουμε ένα τέτοιο άλμπουμ στον κατάλογό μας, διότι μερικές φορές ο κόσμος δεν έχει 70 λεπτά να διαθέσει. Μπορεί να είναι στο τρένο ή οπουδήποτε, αλλά δεν μπορούν να χωνέψουν εύκολα ένα τόσο μεγάλο άλμπουμ. Οπότε, μερικές φορές είναι καλύτερο να έχεις μικρότερα άλμπουμ, που να είναι πιο εύκολα στη χώνεψη και πιο προσβάσιμα.

Haken

Η συνεργασία σας με τον Adam "Nolly" Getgood στην παραγωγή άλλαξε λίγο τον τρόπο που δουλεύατε συνήθως. Ποια θα έλεγες ότι ήταν τελικά η μεγαλύτερη συνεισφορά του στο άλμπουμ;

Βασικά, πρώτα από όλα, πρέπει να πω ότι είναι εξαιρετικός τύπος για να συνεργάζεται κάποιος μαζί του. Πολύ χαλαρός, πολύ άνετος και κυρίως ήθελε να δουλέψει μαζί μας, όπως κι εμείς θέλαμε τη συνεισφορά του. Κατά κάποιο τρόπο τρεφόμασταν ο ένας από τον άλλο, κάτι που είναι υπέροχο.

Ξεκινώντας όλη τη διαδικασία, ηχογραφήσαμε τα drums. Ο Adam μένει περίπου δυο ώρες μακριά από εμάς, καθώς εμείς μένουμε στο Λονδίνο κι αυτός μένει στο Bath. Οπότε, κατέβηκε στο Λονδίνο και επέβλεψε την πρώτη ημέρα της ηχογράφησης των drums, κάτι που ήταν κομβικό, καθώς έχει συγκεκριμένο όραμα και συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο του αρέσει να ηχογραφεί τα drums. Βασικά, κούρδισε όλες τις κεφαλές των drums ώστε να είναι στον ίδιο τόνο με το τραγούδι, κάτι που έδωσε στον ήχο των drums μια ανοιχτή αίσθηση, κάτι που δεν είχαμε ποτέ στο παρελθόν. Οπότε, αυτό ήταν το πρώτο πράγμα στο οποίο ενεπλάκη.

Το άλλο πράγμα είχε να κάνει με τις κιθάρες. Έχει δικό του στούντιο στο Bath κι εγώ με τον Charlie πήγαμε εκεί και κάναμε re-amp σε όλα τα κιθαριστικά μέρη μέσω μιας σειράς από ενισχυτές... έχει περίπου δέκα διαφορετικές φανταστικές κεφαλές.

Γενικά, ήταν πολύ ωραίο το ότι μπορούσε να μπαίνει στο αμάξι και να έρχεται να επιβλέπει τι γίνεται και να εμπλέκεται στην όλη διαδικασία, καθήμενος στο γραφείο της μίξης, κάτι που δεν το έχουμε συνήθως.

Το κομβικό σημείο στην καριέρα μας ήταν όταν υπογράψαμε στην Inside Out και κυκλοφορήσαμε το "The Mountain"

Μετά από πέντε άλμπουμ οι Haken ήδη θεωρούνται εκ των ηγετών της prog metal σκηνής. Τι σημαίνει αυτό για εσάς;

Wow! Είναι φοβερό! Όταν ξεκινήσαμε την μπάντα είχαμε προσδοκίες, θέλαμε να καταφέρουμε να παίξουμε σε κάποια συγκεκριμένα venues, θέλαμε να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα και θέλαμε να φτάσουμε σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Αλλά, ποτέ δεν ξέραμε ότι θα φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο. Θεωρώ πως το κομβικό σημείο ήταν όταν υπογράψαμε στην Inside Out και κυκλοφορήσαμε το "The Mountain". Από όταν υπογράψαμε σε αυτή την εταιρεία και κυκλοφορήσαμε αυτό το άλμπουμ, τα πράγματα άρχισαν να κινούνται λίγο πιο γρήγορα και ξεκίνησε να χτίζεται ένα momentum.

Υπάρχουν άνθρωποι που ηχογραφούν τρομερά άλμπουμ από τις κρεβατοκάμαρές τους πλέον

Αλλά, είμαστε άπειρα ευγνώμονες για όλο τον κόσμο που θέλει να έρθει να μας δει να παίζουμε ζωντανά και να αγοράσει τους δίσκους μας. Θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε και ελπίζουμε να μεγαλώσουμε περισσότερο, αλλά ποιος ξέρει τι θα συμβεί; Η αγορά είναι μια τρέλα! Υπάρχουν πολλές μπάντες που είναι φοβερές. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι στις κρεβατοκάμαρές τους και από εκεί ηχογραφούν τρομερά άλμπουμ. Είναι μια πολύ κορεσμένη αγορά, οπότε ποιος μπορεί να ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον;

Εμείς πάντως θα συνεχίσουμε να γράφουμε μουσική όσο μπορούμε και θα είμαστε πάντα ευγνώμονες για τον κόσμο που θα θέλει να την ακούσει.

Δεν είμαστε στα '70s πλέον που οι μπάντες έβγαζαν λεφτά από τις πωλήσεις δίσκων

Η μουσική βιομηχανία μπορεί να μοιάζει ελκυστική σε όποιον την βλέπει απέξω, αλλά από μέσα είναι αρκετά δύσκολη και στον τομέα του prog - καθότι πρόκειται για μια niche αγορά και αρκετά απαιτητική - τα πράγματα είναι ακόμα πιο σκληρά. Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει μια μπάντα σαν τους Haken;

Σίγουρα δεν είμαστε στα '70s πλέον. Θέλω να πω πως τότε οι μπάντες ήταν πολύ λιγότερες και έβγαζαν πολύ περισσότερα λεφτά από τις πωλήσεις δίσκων. Φαντάζομαι πως τα περισσότερα λεφτά τα έβγαζαν από τις πωλήσεις των δίσκων τους, σε αντίθεση με σήμερα που το μεγαλύτερο κομμάτι της μουσικής ακούγεται μέσω streaming και φαντάζομαι μέσω παράνομου download, οπότε βγάζουμε το μεγαλύτερο ποσοστό των χρημάτων μας από τις περιοδείες.

Για μένα προσωπικά το πιο δύσκολο πράγμα είναι το να είμαι μακριά από την οικογένειά μου, όταν είμαι σε περιοδεία. Αλλά, αντιλαμβάνομαι πως είναι βασικό κομμάτι του να είσαι μέλος μιας μπάντας. Πρέπει να βγεις εκεί έξω και να παίξεις για τον κόσμο. Θα έλεγα πως στην πραγματικότητα είναι κάτι το γλυκόπικρο, γιατί λατρεύω να παίζω μουσική και να είμαι εκεί έξω και να παίζω για τον κόσμο που έρχεται και να γνωρίζω τους οπαδούς. Αλλά την ίδια στιγμή, υπάρχει και η δύσκολη πλευρά του να είσαι μακριά από την οικογένειά σου για ένα μήνα ή και περισσότερο μερικές φορές. Όλα γυρίζουν πίσω και στην πραγματικότητα δεν μπορώ να παραπονεθώ για αυτή την κατάσταση. Είμαι πολύ τυχερός που έχω την δυνατότητα να κάνω κάτι που αγαπώ, παίζοντας μουσική.

Ο Plini ίσως να αποτελεί ένα σημάδι του πως θα κινηθούν τα πράγματα στον μέλλον, όσον αφορά στην αγορά

Σε αυτήν την κορεσμένη - όπως ανέφερες - αγορά, ποιες μπάντες οι καλλιτέχνες θεωρείς ότι ηγούνται του prog ήχου, στις μέρες μας;

Υπάρχουν κάποιες φοβερές μπάντες εκεί έξω! Μια μπάντα που πραγματικά μου αρέσει στον prog κόσμο είναι οι Karnivool, που είναι από την Αυστραλία. Θεωρώ πως έχουν έναν μοναδικό ήχο όσον αφορά στην παραγωγή και στο ρυθμικό κομμάτι, δηλαδή στον τόνο της κιθάρας και του μπάσου. Τους λατρεύω αυτούς τους τύπους και θεωρώ πως κάνουν κάτι δικό τους.

Επίσης, ο Plini που είναι επίσης από την Αυστραλία. Είναι ένας τύπος που παίζει instrumental. Και είναι φοβερός γιατί στην πραγματικότητα είναι ένας ανεξάρτητος τύπος, που κάνει τα πάντα μόνος του και έχτισε τη φήμη του από το μηδέν. Και πλέον είναι στην απίστευτη θέση, όπου παίζει σε μεγάλα μαγαζιά στο Ηνωμένο Βασίλειο και παγκοσμίως. Ίσως, να αποτελεί και ένα σημάδι του πως θα κινηθούν τα πράγματα στον μέλλον, όσον αφορά στην αγορά.

Και μια ακόμα μπάντα είναι οι Animals As Leaders, που είναι μια εξαιρετική instrumental prog μπάντα. Είναι περιέργου που η instrumental μουσική έχει σχεδόν βρεθεί στην εμπροσθοφυλακή του progressive κόσμου. Είναι κάτι που έχει ενδιαφέρον.

Haken

Αλήθεια, έχεις ακούσει κάποια ελληνική prog μπάντα; Έχουμε μια αναπτυσσόμενη σκηνή εδώ...

Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Θα μπορούσες να ονοματίσεις κάποιες, μήπως και τις έχω ακούσει;

Ενδεικτικά, είναι οι Need, οι Poem, οι Mother Of Millions...

Μπα, όχι... Μάλλον η γνώση μου δεν φτάνει σε αυτό το σημείο... Αλλά είναι ενδιαφέρον το ότι υπάρχει σκηνή στην Ελλάδα, γιατί δεν έχουμε παίξει ποτέ εκεί και θα το θέλαμε πολύ. Ξέρω πως οι Leprous είναι μια από τις μπάντες που έρχονται συχνά εκεί και έχουν παίξει σε αρκετό κόσμο, οπότε θα ήταν υπέροχο αν τα καταφέρναμε κι εμείς. Πρέπει να το δούμε για τον επόμενο κύκλο περιοδείας...

Αν μη τι άλλο, η Ελλάδα δεν είναι τόσο μακριά όσο είναι η Λατινική Αμερική

Τους είδα την προηγούμενη εβδομάδα εδώ και μετά το show είχα μια συζήτηση με έναν τοπικό promoter γύρω από τις συναυλίες prog ονομάτων στη χώρα μας και αναφέρθηκε και το όνομα των Haken. Μιλήσαμε για τα logistics κι όλα αυτά...

Ναι, είναι λίγο μακριά εκεί, καθώς είστε στο κάτω μέρος (σ.σ. προφανώς της Ευρώπης). Αλλά, σίγουρα θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε να συμβεί. Με κάθε κύκλο νέου άλμπουμ πάμε σε νέα μέρη, όπως πήγαμε στην Νότια Αμερική για πρώτη φορά σε αυτή την περιοδεία. Οπότε, μπορούμε να πούμε ότι εκτείνουμε το που φτάνουμε και αν μη τι άλλο η Ελλάδα δεν είναι τόσο μακριά όσο είναι η Λατινική Αμερική, οπότε θεωρώ ότι γίνεται. Όμως, θα πρέπει να προστεθούν και κάποια άλλα μέρη στην πορεία, όπως η Κροατία για παράδειγμα, που επίσης δεν έχουμε πάει ποτέ. Υπάρχουν τόσα πολλά μέρη που δεν έχουμε πάει, που ακόμα νιώθω ότι έχουμε πολύ δρόμο να καλύψουμε, για να είμαι ειλικρινής.

Όσο πάει γινόμαστε και μεγαλύτεροι, κάτι που μας δίνει περισσότερο χρόνο να περιοδεύουμε, οπότε όσο περισσότερο χρόνο έχουμε, σε τόσα περισσότερα μέρη μπορούμε να πάμε

Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα γίνει, αργά ή γρήγορα...

Θέλω να πιστεύω πως αν είναι να γίνει, θα γίνει με αυτό το άλμπουμ. Διότι, νιώθω ότι μπορούμε να επεκταθούμε σε άλλα μέρη. Με κάθε άλμπουμ βρισκόμαστε ολοένα και πιο κοντά στο επίπεδο που μπορούμε να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο της εργασιακής μας ζωής στην μπάντα. Κάτι που είναι μια αργή διαδικασία για να είμαι ειλικρινής, καθώς έχουμε κι άλλα πράγματα που κάνουμε. Κυρίως, διδάσκουμε εκτός μπάντας. Αλλά όσο πάει γινόμαστε και μεγαλύτεροι, κάτι που μας δίνει περισσότερο χρόνο να περιοδεύουμε, οπότε όσο περισσότερο χρόνο έχουμε, σε τόσα περισσότερα μέρη μπορούμε να πάμε. Ας ελπίσουμε και για την Ελλάδα...

Μάθαμε πολλά από τον Mike Portnoy

Πριν κλείσουμε να ρωτήσω και κάτι διαφορετικό. Επιλέχθηκες από τον Mike Portnoy - μαζί με άλλα μέλη των Haken - για να συμμετάσχεις στους The Shattered Fortress. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Κρίνοντας από video που έχω δει, φαινόταν πως φτιάξατε μια φοβερή μπάντα...

Ω, ήταν τρελό! Μεγαλώσαμε με την μουσική του. Ανέφερα και προηγουμένως πως το πρώτο show των Dream Theater που είδα ήταν στην περιοδεία του "Six Degrees Of Inner Turbulence" και έκτοτε πήγα σε κάθε εμφάνισή τους, από το Hammersmith Apollo ως το Wembley, καθώς έκαναν μεγάλα πράγματα στην πορεία.

Αλλά, θυμάμαι πως ο Portnoy επί σκηνής, αποτελούσε μεγάλη πηγή έμπνευσης. Κατ’ εμέ έδινε τα πάντα σε κάθε παράσταση που έδινε. Και όταν παίζαμε με τους The Shattered Fortress είχε την ίδια προσέγγιση και εμφυσούσε τόσο πολύ ενθουσιασμό σε κάθε σόου, που σε ενέπνεε πάρα πολύ. Όλη η φάση σε ενέπνεε.

Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα να μάθεις από τον Mike, καθώς έχει κάνει τόσα πολλά. Είχε τρομερό όραμα ως προς το σόου και είχε τον απόλυτο έλεγχο όλων των παραμέτρων του. Είχε προβλέψει ακόμα και την μουσική που θα έπαιζε όταν έμπαινε ο κόσμος, ο οποίος άκουγε ακυκλοφόρητα demo από τις πρώτες ημέρες των Dream Theater που κανείς δεν είχε ξανακούσει. Επίσης, είχε μια τεράστια οθόνη που έπαιζε υλικό από εκείνη την εποχή. Όλα αυτά το καθιστούσαν μια μαγική εμπειρία, την οποία πάντα θα θυμάμαι και θα αποτελεί έμπνευση. Διότι, κάτι τέτοιο θέλουμε να κάνουμε κι εμείς. Θέλουμε να παίξουμε σε αντίστοιχες σκηνές και να έχουμε οπτικό υλικό και να έχουμε ένα μεγάλο σόου επί σκηνής. Μάθαμε πολλά από τον Mike και ήταν τιμή το να είμαι μέλος όλου αυτού.

Μάλλον δεν μπορώ να εκφράσω πως ένιωσα όταν το είδα έναν από τους ήρωές μου να παίζει τη μουσική μου

Και φαντάζομαι πως θα νιώθεις όταν ακούς τον Mike ή κάποιον σαν τον Jordan Ruddess να εκφράζουν την υποστήριξη και τον θαυμασμό τους για τη μουσική σας...

Αυτό κι αν είναι τρελό! Ο Jordan είναι επίσης ένας από τους ήρωές μου. Όταν κυκλοφορήσαμε το "The Mountain" έβγαλε ένα video που έπαιζε μερικά από τα θέματά που είχα γράψει για το άλμπουμ. Μάλλον δεν μπορώ να εκφράσω πώς ένιωσα όταν το είδα, καθώς έβλεπα έναν από τους ήρωές μου να παίζει τη μουσική μου. Και πρόκειται για έναν εξαιρετικό τύπο. Κάθε φορά που έρχεται στο Λονδίνο βρισκόμαστε και αράζουμε και μας έχει στηρίξει πάρα πολύ, όπως κι ο Mike. Με την υποστήριξή τους, μας βοηθάνε να μοιραστούμε την μουσική μας και σε άλλες περιοχές.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Vector" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.

  • SHARE
  • TWEET