Endless Boogie: «Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα παίζαμε στην Ελλάδα»

Οι Endless Boogie είναι μια rock jam μπάντα από την Νέα Υόρκη και στις 2 Νοεμβρίου θα εμφανιστούν για πρώτη φορά ενώπιον του ελληνικού κοινού στο An Club. Αν σκεφτεί κανείς πως δημιουργήθηκαν από χόμπι, τα είκοσι χρόνια ύπαρξης είναι ένα σεβαστό νούμερο. Αυτή είναι η δύναμη του rock 'n' roll, μας λέει ο Paul Major, κιθαρίστας και frontman τους. Ξεκινάς με μερικούς φίλους να τζαμάρεις και να πιεις καμιά μπύρα, χωρίς να σκοπεύεις να παίξεις ζωντανά και ξάφνου είκοσι χρόνια μετά, έχεις live στην Ελλάδα. Άσε που είναι κι αυτός ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας με την αίσθηση της ελευθερίας που σου δίνει και δεν γίνεται να σταματήσεις με τίποτα.

Δυο κυρίαρχα στοιχεία της μπάντας είναι τα blues και μια αίσθηση χαλαρότητας στο παίξιμό τους. Τα blues, ναι. Είναι διαχρονικά γιατί έχουν τις ρίζες τους στο συναίσθημα και στην πραγματική ζωή. Αληθινοί άνθρωποι που πραγματεύονται με τον αληθινό κόσμο. Είναι μουσική με τροφή για σκέψη από την μία, κυλάει και στις φλέβες σου από την άλλη. Δεν είμαστε πάντα χαλαροί να ξέρεις, επισημαίνει ο Major. Εξαρτάται πώς θα μας βγει στις πρόβες. Κάποιες έρχεται αβίαστα, κάποιες άλλες όμως είναι πραγματικός μπελάς. Πού να ακούσεις κασέτες που έχουμε από πρόβες. Μια στο τόσο όλο και κάτι εκπληκτικό θα προκύψει πάντως.

Endless Boogie είπαμε; Δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνει αναφορά στο όνομά τους. Προέκυψε από την αγάπη μας στον John Lee Hooker, οπότε το πήραμε από το ομώνυμο άλμπουμ του. Αν το καλοσκεφτείς είναι και τρόπος ζωής, μόνο όταν δεν το έχουμε ως αυτοσκοπό. Πρακτικά όμως είναι. Γιατί; Επειδή μας απογειώνει να τζαμάρουμε ατελείωτα. Υπάρχουν και κάποιες ιστορίες μέσα στο "Vibe Killer" του 2017, έτσι δεν είναι; Ιστορίες από ζωντανές εμφανίσεις, ναι. Το "Back In '74" για παράδειγμα. Την χρονιά εκείνη οι KISS έδωσαν την πρώτη μεγάλη τους συναυλία και θεωρείται θρυλική από τους οπαδούς τους. Την ίδια χρονιά επίσης, παρακολούθησα στο St. Louis ένα απίστευτο live. Οι AC/DC έπαιξαν σε ένα μικρό rock bar με το όνομα Mississippi Nights και πρέπει να ήμασταν καμιά διακοσαριά άτομα. Ήταν στα πλαίσια της πρώτης περιοδείας τους στην Αμερική. Μας πήραν τα μυαλά εκείνο το βράδυ.

Το καλύτερό σου live δηλαδή; Ναι, νομίζω πως ναι αν κι έχω κάμποσα αξιοσημείωτα. Όπως την πρώτη φορά που είδα τους Grand Funk Railroad και τον Alice Cooper. Το τελευταίο έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου μιας και ήταν το βράδυ που έκανα για πρώτη φορά έρωτα στην κοπέλα μου. Και οι The Damned ήταν καταπληκτικοί το 1977 στο Starwood του Los Angeles, αλλά καλύτερα να περιοριστώ σ’ αυτά γιατί αν συνεχίσω να απαριθμώ δεν θα σταματήσω ποτέ.

Όταν ένα συγκρότημα παίζει μουσική των '70s, αναπόφευκτα η κουβέντα θα γίνει λίγο ιντριγκαδόρικη. Ήταν η καλύτερη περίοδος τότε; Υπάρχει τελικά καλή και κακή μουσική; Θεωρώ πως από τα μέσα των '50s μέχρι και τα '70s η rock μουσική ήταν στο ζενίθ της, τα χρόνια που ακολούθησαν όμως συνέβησαν τα καλύτερα, υποστηρίζει ο Paul Major και συνεχίζει: Πάντα υπάρχει καλή και κακή μουσική. Το σημαντικό είναι πως τότε υπήρχε μια φρεσκάδα, μια νέα πνοή, κάτι που τώρα είναι δύσκολο να επαναληφθεί μιας και τα περισσότερα έχουν ήδη παιχθεί.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι Endless Boogie είναι το αποτέλεσμα της συνύπαρξης υπαλλήλων μιας ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας κι ενός επαγγελματία συλλέκτη δίσκων. Μαντέψτε ποιος είναι αυτός: Εννοείται πως χρειάζεται χρόνος και χρήμα για κάτι τέτοιο και πως υπάρχουν παγίδες. Στις μέρες μας, αν κάτι σας φαίνεται πως παραείναι καλό για να είναι αληθινό να έχετε το νου σας, συμβουλεύει τους λάτρεις του βινυλίου ο Paul Major. Προ internet κάτι τέτοιο δεν ίσχυε, διότι το μεγαλύτερο μέρος των σπουδαίων δίσκων μόλις είχε αρχίσει να ανακαλύπτεται. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που ήξεραν την πραγματική αξία των δίσκων που είχαν στην κατοχή τους, εκτός κι αν είχαν ανοιχτά τ’ αυτιά τους. Όσον αφορά τώρα για το αν κατέχει «Το Ιερό Δισκοπότηρο» στην συλλογή του, μας λέει: Δεν θεωρώ πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Είναι πολλοί οι δίσκοι που τους θεωρώ σπουδαίους κι έχω ανακαλύψει κάμποσους σε βάθος δεκαετιών. Από τους Certainly Dark, Stonewall, New Dawn, Fraction (σ.σ: ναι μωρέ!), μέχρι τον Peter Grudzien κι άλλους, η λίστα μοιάζει ατελείωτη. Θα σταθώ όμως στον Kenneth Higney που μου άλλαξε τη ζωή πίσω στο 1977 και μ’ επηρέασε με τρόπους που αδυνατώ να σου περιγράψω. Η σημαντικότερη εμπειρία στη ζωή μου ως συλλέκτης δίσκων. Rock on guys!