Dawn Ray'd: «Για εμάς είναι λογικό το black metal να μπορεί να είναι αναρχικό»

Τα τελευταία χρόνια, στο extreme metal, υπάρχουν περιστάσεις, όπου συγκροτήματα επιχείρησαν να διαδώσουν τα πολιτικά τους πιστεύω για ένα δικαιότερο κόσμο διαμέσου της μουσικής τους. Το Rocking, έχοντας συνομιλήσει ήδη φέτος με εγχώριους και μη καλλιτέχνες που δεν φοβούνται να διατυμπανίσουν τις επαναστατικές τους απόψεις, αυτήν τη φορά επιχειρεί μια εκ βαθέων συζήτηση με τους Βρετανούς blacksters Dawn Ray’d.

Ο νέος τους εκπληκτικός δίσκος, "Behold Sedition Plainsong", συνεχίζει την επίθεση τους εκεί όπου κρίνουν απαραίτητο. Ο τραγουδιστής της μπάντας, Simon Barr, μας χάρισε μια εκ βαθέων συζήτηση, η οποία, παντελώς ειλικρινής και αυθόρμητη, πέρασε από πολλά θέματα, πάντα με επίκεντρο την επερχόμενη κυκλοφορία της μπάντας. Η αισθητική και οι ρίζες του ιδιώματος, αξιοποίηση του βιολιού στις συνθέσεις, η ιδεολογία και οι απολήξεις της στην τέχνη, οι πρόσφυγες, η εκκλησία, ο Γιάννης Ρίτσος, αλλά και οι καταλήψεις των Εξαρχείων, όλα είχαν την τιμητική τους. 

Η ακόλουθη συνέντευξη, είναι μια από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις, όπου ο συνομιλητής δεν αναλύει απλά τις απόψεις του, αλλά φροντίζει να εισάγει και αρκετές θέσεις άξιες συζήτησης επανατοποθετώντας διάφορες έννοιες σε ένα νέο πλαίσιο.

Dawn Ray'd, σας καλωσορίζω με μεγάλο ενθουσιασμό στο Rocking.gr! Όντας μεγάλος fan του πρώτου σας δίσκου, "The Unlawful Assembly", και πριν μιλήσουμε για τη δεύτερη κυκλοφορία σας, νιώθω την ανάγκη να σας κάνω μια «ηλίθια» ερώτηση. Το όνομα σας, μου θυμίζει αυτό της Ayn Rand (!), παρόλο που νομίζω πως είναι παρμένο από μια ατάκα της Voltairine de Cleyre! Είμαι ο πρώτος που παρατηρώ αυτήν τη «διαβολική» σύνδεση;

Η συνέντευξη ακυρώνεται. Κάνω πλάκα προφανώς, αλλά όχι δεν έχει καμία σχέση με την Ayn Rand, ή κάποιο από αυτά τα εισαγωγικά υπέρ-καπιταλιστικά έργα, που τραγουδούν ύμνους της άρχουσας τάξης, δεν πρεσβεύουν αυτό το οποίο είμαστε! Έχει κανείς τελικά διαβάσει κανένα από τα σκουπιδένια βιβλία της;

Τα πρώτα μηνύματα που έστειλα για να μας κλείσω συναυλίες, μας ανέφεραν ως αναρχικό black metal, επομένως ήταν πολιτικό εξαρχής

Ελπίζω να μην σε εκνεύρισα με αυτήν την έναρξη, ήταν πιο πολύ ένα αστείο καλωσορίσματος! Θεωρείστε μια ενεργή πολιτικά μπάντα, συγκεκριμένα συντάσσεστε με την αναρχική ιδεολογία. Από το "Anarchy In The UK", η σύνδεση της ακραίας μουσικής με αυτήν την ιδεολογία έχει διανύσει ένα μακρύ δρόμο. Επικαλείστε τα μηνύματα του αναρχισμού δια μέσου του black metal, ενός είδους όχι πολύ συγγενικού με αυτήν την ιδεολογία. Πώς συνέβη εν τέλει αυτή η ανίερη συμμαχία; Πώς εισαχθήκατε στον αναρχισμό;

Ο Fabian και εγώ ανακαλύψαμε για πρώτη φορά τη ριζοσπαστική πολιτική κατά τη διάρκεια των φοιτητικών διαδηλώσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2008, στο πανεπιστήμιο στο οποίο και φοιτήσαμε. Στη συνέχεια, πήρα ένα αντίγραφο του "Fighting For Our Lives - An Anarchist Primer" του CrimethInc, σε ένα show και συνειδητοποίησα πως, όλα τα πράγματα που είχα σκεφτεί, ότι είχαν ένα όνομα, και αυτό ήταν αναρχισμός.

Λίγο αργότερα ξεκινήσαμε να κάνουμε μεγάλες περιοδείες με το προηγούμενο συγκρότημά μας, τους We Came Out Like Tigers, και καταλήξαμε να παίζουμε σε πολλές καταλήψεις και αυτόνομα κέντρα. Βλέποντας στην πράξη τις οριζόντιες δομές οργάνωσης και τις αναρχικές ιδέες στην πραγματικότητα, επιβεβαίωνε και θεμελίωνε όλα όσα πίστευα.

Είχαμε συζητήσει για να κάνουμε μια ευθεία black metal μπάντα για κάμποσο καιρό, αλλά θέλαμε επίσης να περιοδεύσουμε εντός της D.I.Y. σκηνής της οποίας είμαστε μέρος και γνωρίζαμε ότι για να είμαστε μέρος αυτού ως ένα black metal συγκρότημα, θα έπρεπε να καταστεί ξεκάθαρο πως δεν είμαστε με την καμία δεξιοί. Τα πρώτα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που έστειλα για να κλείσω συναυλίες για τους Dawn Ray'd, μας ανέφεραν ως «αναρχικό black metal», επομένως ήταν πολιτικό από την αρχή.

Υπάρχει ένα υπο-ιδίωμα του black metal αποκαλούμενο "Red Anarchist Black Metal". Μπάντες όπως οι Iskra κρατάνε τη σημαία του ψηλά για αρκετό καιρό. Θεωρείτε τους εαυτούς σας μέρος μιας διεθνούς αναρχικής black metal σκηνής; Θα μπορούσατε να υποδείξετε μερικές σχετικές μπάντες; Παρόλο που επίσημα δεν θεωρούνται "RABM", οι Yovel, μια ελληνική μπάντα, επικαλείται στιχουργικά αντιφασιστικά και αντικαπιταλιστικά μηνύματα διαμέσου του black metal. Τους γνωρίζετε;

Ναι, μου αρέσουν πολύ οι Yovel, διάβασα μια συνέντευξη που έκαναν πρόσφατα (λογικά εννοεί αυτή εδώ) και ήταν μια τόσο έντονη συνέντευξη, πραγματικά δεν υποχωρούν σε αυτά που πιστεύουν και το σέβομαι πραγματικά.

Βλέπω πάντα το RABM σαν συγκροτήματα όπως οι Iskra, οι Skagos και οι Panopticon, αισθάνομαι σαν να έχουμε έρθει μετά από αυτή τη σκηνή, αλλά τότε είναι αδύνατο να δούμε την μπάντα μας αντικειμενικά νομίζω! Το RABM δεν είναι κακός τρόπος να μας περιγράψουμε καθώς και πολλά παρόμοια συγκροτήματα. Σίγουρα αισθάνομαι μέρος ενός δικτύου ριζοσπαστικών συγκροτημάτων, ακόμα κι αν δεν είναι όλα τα black metal, ήταν τόσο φοβερό να συναντά κανείς συγκροτήματα όπως οι Neckbeard Deathcamp (σ.σ. θεούληδες), οι Racetraitor, οι Dead To A Dying World καθώς και πολλούς περισσότερους.

Κάποιες άλλες αναρχικές μπάντες που αξίζουν είναι οι Underdark από το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Trespasser από τη Γερμανία και οι Ragana από τις ΗΠΑ.

Γιατί ένα επαναστατικό κίνημα της νεολαίας να έχει κάποιο συμφέρον να γλείφει τις μπότες της άρχουσας τάξης;

Στο μυαλό μου, ανέκαθεν υπήρχε μια ασαφής σύνδεση του δεύτερου ρεύματος του black metal με μια απόρριψη του μοντέρνου τρόπου ζωής. Θεωρώ πως τα concept, του αρνητισμού, της μισανθρωπίας, ακόμη και του ρομαντισμού ως προς προ-καπιταλιστικές εποχές, θα μπορούσαν να ειδωθούν ως μια «α-πολίτικη» εξέγερση. Πώς σας επηρέασαν οι ρίζες του ιδιώματος σας στη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού σας οράματος;

Μου αρέσει πολύ η εφηβική εξέγερση του δεύτερου κύματος του black metal, μου θυμίζει κάπως μερικές από τις αναρχικο-μηδενιστικές ομάδες, ίσως είναι και οι δύο σκηνές που δεν φοβούνται να κάνουν τολμηρές ενέργειες, να βγάζουν έξω και να οραματίζονται έναν διαφορετικό κόσμο, παρόλο που και οι δύο είναι ξεχωριστές και διαφορετικές σκηνές. Αισθάνομαι ότι τόσο ο αναρχισμός όσο και το black metal έχουν αυτό το πολύ ακραίο υπόβαθρο που τους ενώνει και για μένα είναι λογικό το black metal να μπορεί να είναι αναρχικό. Μου αρέσει επίσης η ιδέα να είμαι αρκετά δημιουργικός ώστε να μπορώ να σκεφτώ έναν διαφορετικό κόσμο, και όχι απλώς να δεχτώ το υπάρχον status quo ως ένα αμετάβλητο δεδομένο. Μου αρέσει πολύ και η φαντασία και απόδραση που διακρίνουν το black metal, που είναι αυτά που με τραβάνε περισσότερο σε αυτό, σαν μια απόδραση από την κοροϊδία της καθημερινής ζωής υπό τον καπιταλισμό.

Η μουσική, ειδικά το punk και το heavy metal, ήταν πάντα επαναστατική, οπότε η ιδέα ότι θα έπρεπε να είναι δεξιά και αντιδραστική, είναι γελοία, γιατί ένα επαναστατικό κίνημα νεολαίας να έχει κάποιο συμφέρον να γλείφει τις μπότες της άρχουσας τάξης;

Οι στίχοι σας, από την άλλη, μου θυμίζουν έντονα την προσέγγιση του '80s hardcore punk. Υπάρχει καμία κλασική πολιτικοποιημένη μπάντα ή κυκλοφορία, που να σας επηρέασε κατά τη συνθετική διαδικασία; Θεωρείτε τους εαυτούς σας μια D.I.Y. μπάντα;

Πρέπει να πω, πως δεν παίρνω πραγματικά καμία επιρροή από το hardcore punk, εκτός από ίσως τους Propagandhi. Αν και μεγάλωσα μες το πανκ, που βοήθησε σίγουρα τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Αλλά όσο γράφω στίχους, τείνω να βασίζομαι στη σύγχρονη ποίηση ως επί το πλείστον. Νομίζω ότι συγκροτήματα όπως οι Rome και οι New Model Army, έχουν πραγματικά σπουδαίους και εμπνευσμένους στίχους, και οι δύο χρησιμοποιούν πολλές όμορφες μεταφορές, ενώ οι New Model Army είναι και ιδιαίτερα ενεργοί πολιτικά.

Νομίζω ότι δεν μπορούμε πλέον να θεωρούμαστε μια D.I.Y. μπάντα, έχουμε έναν booking agent, έχουμε μια πραγματικά φοβερή ομάδα PR στην Prosthetic Records, και η Prosthetic, αν και δεν είναι τεράστια, δεν είναι D.I.Y. εταιρεία. Πάντως, ήρθαμε από τη D.I.Y. σκηνή και εξακολουθούμε να έχουμε πλήρη έλεγχο του τι είναι αυτό το συγκρότημα, τι λέμε πολιτικά, ποια είναι η αισθητική κλπ. Σίγουρα ξοδεύω περισσότερες ώρες να δουλεύω πάνω σε αυτό το συγκρότημα από ποτέ, αλλά καθώς όλοι εργαζόμαστε με πλήρες ωράριο, δεν θα ήταν δυνατό να γίνουν τα πάντα που πρέπει να γίνουν για να διατηρηθεί μια μπάντα σε αυτό το επίπεδο. Έχω πολλή αγάπη για τη σκηνή D.I.Y. όμως.

Η χρήση του βιολιού, πραγματικά δημιουργεί ένα πολύ ευδιάκριτο ήχο, ενώ δημιουργεί και αρκούντως θεατρικά ηχητικά τοπία. Πώς και γιατί εισήλθε αυτό το όργανο στην μπάντα; Τι στοχεύετε με τη χρήση του;

Ειλικρινά παίζω βιολί σε αυτή τη μπάντα επειδή είναι ένα από τα λίγα πράγματα που μπορώ να κάνω μουσικά! Μου αρέσουν πολύ οι επιπλέον μελωδίες για τις οποίες μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε, αλλά και η ατμόσφαιρα που φέρνει, πάντα προσπαθώ και στοχεύω για αυτό το είδος των μελωδιών που ακούω σε συγκροτήματα όπως οι Summoning και οι Caladan Brood, αγαπώ αυτό το vibe επικής φαντασίας, γι 'αυτό πάντα προσπαθώ να φέρω κάτι από αυτό. Η δυναμική της κιθάρας, των τύμπανων, του βιολιού και των φωνητικών είναι κάτι που οι τρεις μας επιδιδόμαστε εδώ και πολλά χρόνια, πριν από την έναρξη αυτής της μπάντας, οπότε τώρα είναι απλώς η δεύτερη φύση. Ελπίζω ότι ο κόσμος δεν το θεωρεί ως καινοτομία ή «επιπλέον» προσθήκη, καθώς αυτό ποτέ δεν ήταν η πρόθεση.

Νομίζω ότι ο Ρίτσος έγραφε με έναν απλό αλλά πολύ βαθύ τρόπο και οι πολιτικές πεποιθήσεις του προσέθεταν πραγματικά στη δυναμική της ιστορίας που αφηγούταν

Καιρό πριν, είχα διαβάσει ένα άρθρο για τις στιχουργικές σας επιρροές, και είχατε αναφερθεί στον Γιάννη Ρίτσο. Φυσικά, αυτή η αναφορά για μένα ήταν τεράστια. Αν και όχι αναρχικός, πιο πολύ αριστερός θα έλεγα, είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της ιστορίας. Έχει επηρεάσει τους στίχους σας με κάποιο τρόπο; Είστε σχετικοί με το έργο άλλων Ελλήνων συγγραφέων;

Φίλε, αγαπώ τον Γιάννη Ρίτσο. Η «Σονάτα Του Σεληνόφωτος», ήταν η πρώτη μου εισαγωγή στο έργο του, σε αυτή λέει μια ιστορία για μια αρκούδα ενός αρκουδιάρη που είναι ηλικιωμένη και κουρασμένη, κουράζεται να υπηρετεί τον κύριό της και να χορεύει για να βγάζει λεφτά για αυτόν, έτσι σκέφτεται να ξαπλώνει και να παραιτείται από τη ζωή για να καταστρέψει τον κύριό της. Στη συνέχεια, θυμάται πόσο απολαμβάνει να κάνει τα παιδιά να γελούν, τα παιδιά που αθώα αγνοούν τις ταλαιπωρίες της, και αποφασίζει ότι θα διασκεδάσει τα παιδιά και θα τα κάνει ευτυχισμένα, και η επιλογή της να το κάνει αυτό και να μην εγκαταλείψει, είναι η τελική πράξη αμφισβήτησης της. Νομίζω ότι ο Ρίτσος έγραφε με έναν απλό αλλά πολύ βαθύ τρόπο και οι πολιτικές πεποιθήσεις του προσέθεταν πραγματικά στη δυναμική της ιστορίας που αφηγούταν και στις περιγραφές του κόσμου γύρω του. Πρέπει να πω ότι δεν γνωρίζω άλλους Έλληνες ποιητές, αλλά ψάχνω πάντα νέα πράγματα για να διαβάσω, οπότε στείλε μου μερικές προτάσεις!

Λοιπόν, δυο χρόνια έχουν περάσει από το ντεμπούτο σας, και το, "Behold Sedition Plainsong", είναι καθοδόν. Θα θέλατε να εξηγήσετε τον τίτλο του δίσκου καθώς και το γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη φωτογραφία εξωφύλλου;

Ήθελα σαν τίτλο, κάτι που θα ήταν τόσο πολιτικά φορτισμένο, αλλά και αρκετά όμορφο και ευφάνταστο. Μου αρέσει πολύ η ιδέα ότι αυτά τα τραγούδια μπορούν να είναι επαναστατικοί ύμνοι και "plainsong" είναι ένα απλοϊκό τραγούδι-ύμνος εργατικής τάξης. Προφανώς η ανταρσία (σ.σ. "sedition") είναι το μίσος και η αμφισβήτιση της εξουσίας και της μοναρχίας που μας ταιριάζει καλά νομίζω!

Επιλέξαμε αυτό το εξώφυλλο, καθώς θέλαμε να απομακρυνθούμε από τα ζωγραφισμένα εξώφυλλα, αισθάνομαι ότι είναι ένα έδαφος που καλύπτεται πολύ αυτή τη στιγμή και ήθελα κάτι που ήταν λίγο πιο «black metal». Μου αρέσει πολύ το εξώφυλλο του "Frost" των Enslaved και αυτό του "Thousand Swords" από τους Graveland (αλλά για την ιστορία, σκατά εκείνη τη μπάντα και σκατά στη χαζή ναζιστική τους ιδεολογια! Πιστεύω ότι δεν πρέπει να αφήσουμε τους ναζί να έχουν οποιοδήποτε μονοπώλιο σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης ή δημιουργίας, και είναι σημαντικό να το πάρουμε πίσω από αυτούς), νομίζω ότι το δεύτερο κύμα του ιδιώματος και η τέχνη με εξώφυλλα φαντασίας είναι σπουδαία, αγαπώ όλα τα ελαφρώς «άτεχνα» εξώφυλλα φαντασίας. Αυτός ο δίσκος είναι πολύ πιο σκληρός και λιγότερο ατμοσφαιρικός, γι 'αυτό θέλαμε μια αρκετά έντονη αλλαγή στο εξώφυλλο.

Το πρώτο τραγούδι που δημοσιεύτηκε από το "Behold Sedition Plainsong", ήταν το εισαγωγικό, "Raise The Flails". Αρκετά ασυνήθιστη επιλογή, θεωρείτε αυτή η κίνηση ένα κάλεσμα για σύμπραξη;

Ναι, ήταν απλά ένα κλασικό intro για να χτίσει hype, ήθελα να κάνω κάτι αρκετά θεατρικό και συναρπαστικό για την έναρξη του δίσκου, στις τελευταίες δυο κυκλοφορίες (το EP και το ντεμπούτο) απλά ξεκινούσαμε με το πρώτο τραγούδι, έτσι ήθελα να κάνω κάτι λίγο πιο διαφορετική αυτή τη φορά. Είναι κυριολεκτικά ένα κάλεσμα στα όπλα, η γραμμή «κάμψε το τόξο» (σ.σ. "bend the bow") ήταν στην πραγματικότητα εμπνευσμένη ελαφρώς από τη νήσο του Βόρειου Σέντινελ και όλη η ιστορική αίσθηση είχε ως στόχο να συνδέσει όλους τους αγώνες του παρελθόντος με τους αγώνες που αντιμετωπίζουμε σήμερα, είναι ο ίδιος αγώνας που έχει μαστίζει εδώ και αιώνες. Η αναφορά στην αυτόχθονη αντίσταση είχε επίσης ως σκοπό να δηλώσει ότι όλοι οι αγώνες μας είναι ουσιώδεις και συνδεδεμένοι, και καμία μορφή αντίστασης ενάντια στον καπιταλισμό δεν είναι λιγότερο σοβαρή από οποιαδήποτε άλλη.

Ακούγοντας τον δίσκο, έχω την αίσθηση πως υπάρχει μια απομάκρυνση από τις μεγαλειώδεις μελωδίες του προκατόχου του, αντιθέτως υπάρχει ένας ωμότερος και πιο επιθετικός ήχος. Αυτό συνέβη συνειδητά;

Ναι, νομίζω ότι ήταν σίγουρα ένας πολύ πιο θυμωμένος και πιο έντονος συναισθηματικά δίσκος. Προσπαθούσαμε να απομακρυνθούμε από τον ατμοσφαιρικό black metal ήχο (σ.σ. καλά κάνατε), δεν αισθάνομαι σαν να έχουμε κάτι άλλο για να προσθέσουμε σε αυτό το είδος. Στην πραγματικότητα χρησιμοποιήσαμε τον ήχο του "Nattens Madrigal" ως σημείο αναφοράς για τον τόνο κιθάρας, οπότε ήταν σκοπίμως σκληρότερος από πριν.

Αμέσως μετά την εισαγωγή, το "The Smell Of Ancient Dust" ισοπεδώνει το ηχοσύστημα μου. Το βιολί έχει καθοριστικό ρόλο και στους στίχους τραγουδάς "Comfort has led us to this hibernation/The struggle, less visible has allowed us to forget". Αναφέρεσαι στον σύγχρονο τρόπο ζωής;

Δεν θα έλεγα ότι είναι μια κριτική της «σύγχρονης κοινωνίας» καθώς για μένα είναι λίγο αόριστη, και δεν σημαίνει πραγματικά, πολλά. Αυτό το τραγούδι είναι για το πώς στις «καλές εποχές» του καπιταλισμού, όταν οι οικονομίες ακμάζουν, τα πράγματα φαίνονται ευκολότερα, ώστε να μην πρέπει να αγωνιζόμαστε εξίσου σκληρά για να επιβιώσουμε και να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας από την άρχουσα τάξη. Μόλις όμως τα πράγματα γίνουν δύσκολα, οι άνθρωποι θυμούνται τι πρέπει να κάνουν για να πολεμήσουν. Αυτός ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ, μένει μέσα μας, όλοι έχουμε αυτή τη φυσική γενετική ικανότητα να αντισταθούμε και να αμυνθούμε.

Η folk μουσική ήταν πάντοτε της εργατικής τάξης και είναι κάτι που είμαι περήφανος

Η αύρα του "Like Smoke Into Fog" είναι μάλλον μια από τις πιο πολεμικές που έχω συναντήσει τον τελευταίο καιρό. Εισάγετε ακουστικά χωρία, επικαλούμενοι folk στοιχεία. Αυτό συμβαίνει αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του δίσκου. Το "A Stone’s Throw" είναι ένα folk τραγούδι, με μια μεσαιωνική ατμόσφαιρα. Πώς εκλαμβάνετε την πολιτισμική κληρονομιά και πώς τη διοχετεύετε διαμέσου της μουσικής σας;

Η πολιτιστική κληρονομιά είναι πραγματικά σημαντική, μας δίνει μια αίσθηση ταυτότητας και μια αίσθηση του χρόνου και τόπου, όταν συνδεόμαστε με τις ιστορίες μας. Η πολιτιστική μου κληρονομιά, είναι η αντίσταση της εργατικής τάξης, είναι οι αναρχικοί στο Σικάγο που πολέμησαν για την εργάσιμη ημέρα των 8 ωρών, είναι οι συνδικαλιστικές απεργίες στο Λίβερπουλ το 1911, είναι οι άνθρωποι που αντιστάθηκαν στις περιφράξεις της γης το 1600. Αυτοί οι άνθρωποι επηρεάζουν άμεσα την καθημερινότητά μου, βελτιώνουν τις συνθήκες της ζωής μου και είμαι μέρος αυτής της συνεχιζόμενης γενεαλογίας αγώνων.

Η δεξιά θα σου πει ότι η πολιτιστική κληρονομιά συνδέεται με το έθνος ή τη φυλή σου και με τα επιτεύγματα της άρχουσας τάξης, αλλά αυτό είναι πλήρης ανοησία. Τα σύνορα αλλάζουν συνεχώς, οι αντιλήψεις μας για τη φυλή μεταβάλλονται συνεχώς. Δεν έχω τίποτα κοινό με τη Βασιλική οικογένειά μας, δεν έχω συναισθηματική σχέση με τα ανάκτορα που ανάγκασαν τους εργάτες να οικοδομήσουν, δεν έχω υπερηφάνεια για τους πολέμους που ανάγκασαν την εργατική τάξη να πολεμήσει.

Η folk μουσική ήταν πάντα μια καταγραφή αυτού, ήταν πάντοτε της εργατικής τάξης και είναι κάτι που είμαι περήφανος.

Ο αγώνας, είναι η μεγαλύτερη πολιτιστική κληρονομιά που μπορείς να έχεις, είναι διεθνής, είναι χωρίς σύνορα, οτιδήποτε άλλο είναι προκλητική προπαγάνδα από την άρχουσα τάξη.

Με τις φωτιές σε Παναγία των Παρισίων και στον Αμαζόνιο, μου ήρθε στο μυαλό ο στίχος σας, "let the fires burn as a signal...". Ποια είναι η στάση σας απέναντι στη σύγχρονη οικολογία; Σκοπεύει ποτέ ο κόσμος να μιλήσει για τα θύματα του καπιταλισμού όπως κάνει με αυτά άλλων συστημάτων;

Αυτός ο στίχος αφορούσε αρχικά τις καταχρήσεις εξουσίας της χριστιανικής εκκλησίας, για το πώς θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε αυτήν την κριτική του Χριστιανισμού στο black metal, σε έναν τρόπο να υπερασπιστούμε τους ευάλωτους ανθρώπους που έχουν εκμεταλλευτεί οι ιερείς, οι επισκόποι και οι εφημέριοι αυτού του φρικτού θεσμού. Οι πυρκαγιές στις εκκλησίες θα έκαιγαν ως σήμα στους πληγέντες ότι ποτέ δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί ξανά.

Μπορεί να ξαναπροσαρμοστεί όμως. Υποθέτω ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μισείς την εκκλησία! Ειλικρινά δεν με νοιάζει για την καύση της Παναγίας των Παρισίων, ήταν μια έκφραση του πλούτου από μια αποικιακή δύναμη και τίποτα περισσότερο. Πιστεύω πραγματικά ότι η τεράστια έκρηξη της θλίψης ήταν αρκετά υποκριτική, ειδικά όταν βλέπουμε καθημερινά την έλλειψη συμπόνοιας για ανθρώπινες τραγωδίες. Ένα χτύπημα ενάντια στην εκκλησία ή ακόμα και ένα αγκάθι στο πλευρό της είναι πάντα καλό για μένα.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι θα αρχίσουν να μιλούν για τα θύματα της κλιματικής αλλαγής πολύ περισσότερο στο μέλλον, υποθέτω ότι το καθήκον μας τώρα είναι να περιορίσουμε αυτές τις τραγωδίες, ενώ θα μπορούμε να θρηνήσουμε αφού έχουν συμβεί.

Το πρώτο «κανονικό» τραγούδι που δημοσιεύσατε, συνοδευόμενο από ένα videoclip, είναι το "To All, To All, To All!". Η σύνδεση με την εξέγερση της Κροστάνδης είναι προφανής και το τραγούδι στοχεύει προς τους απολογητές του καπιταλισμού. Στοχεύατε επίσης και εναντίον των πιο «παραδοσιακών» κομμουνιστών; Ο Murray Bookchin, μεταξύ πολλών σύγχρονων διανοητών, ήταν επικριτικός του παραδοσιακού Μαρξισμού, καθώς θεωρούσε πως δεν συνεισέφερε μια επαναστατική προοπτική για την κατάλυση του κράτους.

Δεν βλέπω κανένα όφελος στη διαίρεση των αντιφασιστικών ή των αντικαπιταλιστικών κινημάτων κατά μήκος σεχταριστικών γραμμών, αλλά δεν πρέπει να χάσουμε την οπτική γωνία από την οποία αγωνιζόμαστε. Ο αναρχισμός στοχεύει σε έναν κόσμο χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση ή υποτέλεια και τελικά δεν έχει σημασία τι σημαία φέρει η κυβέρνηση, αν έχει επιβάλει σύνορα, αστυνομική δύναμη, φυλακές και ιεραρχίες που καθιστούν δυνατή την υποταγή άλλων ανθρώπων, έπειτα έχει μια κατάσταση που δεν επιτρέπει την αυτονομία ή την ελευθερία των εργαζομένων. Πρέπει να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος και μας φαίνεται πολύ ξεκάθαρο: όταν καταλαμβάνεις το κράτος, το κράτος σε καταλαμβάνει.

Αναρχικοί χώροι όπως οι καταλήψεις των Εξαρχείων που στεγάζουν πρόσφυγες καθίστανται δυνατοί εξαιτίας της μαχητικής υπεράσπισης τους

Εδώ στην Ελλάδα, η προσφυγική κρίση είναι πρωτεύον ζήτημα. Σχετικές καταλήψεις εκκενώνονται από την αστυνομία, ενώ προσφυγικά camps υφίστανται υπό κολασμένες συνθήκες, με πιο γνωστό αυτό της Μόριας στη Λέσβο. Τις προηγούμενες μέρες υπήρξαν περιστάσεις όπου πρόσφυγες πέθαναν εκεί, ξανά. Το "A Time For Courage At The Borderlands" μιλάει ακριβώς για αυτούς, οπότε για μένα είναι ένα από τα πιο σημαντικά σας τραγούδια. Αλήθεια, πώς αντιμετωπίζετε αυτό το θέμα στη χώρα σας, συνυπολογίζοντας και όλη την παράνοια γύρω από το "Brexit";

Αχ ευχαριστώ πολύ, ναι η θάλασσα γύρω από την Ελλάδα ήταν μια μεγάλη έμπνευση, μέρη όπως η Λαμπεντούζα, και έπειτα και τα στρατόπεδα προσφύγων που υπάρχουν πάντα σε μέρη όπως το Καλαί. Το "Brexit" είναι απλώς μια προσπάθεια από τη δεξιά να επικυρώσει την εξουσία της με την ενίσχυση του εθνικισμού και των αποδιοπομπαίων τράγων του κόσμου που θεωρούν ως «άλλοι». Νομίζω ότι ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του αναρχισμού είναι η ικανότητά του να προσαρμόζεται, όταν δεν υπερασπιζόμαστε τις κοινότητες από την άκρα δεξιά, μπορούμε επίσης να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες, τον άστεγο πληθυσμό ή οποιεσδήποτε άλλες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Μια μεγάλη παρεξήγηση που περιβάλλει τον αναρχισμό, είναι ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ εκείνων που βλάπτουν την ιδιοκτησία ή χρησιμοποιούν βία κατά των ναζιστών και εκείνων που κάνουν τον «καλό» ακτιβισμό, όπως η αλληλεγγύη σε μετανάστες ή οι τράπεζες τροφίμων και οι κοινωνικές κουζίνες, όταν στην πραγματικότητα είναι συχνά οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν και τα δύο. Αναρχικοί χώροι όπως οι καταλήψεις των Εξαρχείων που στεγάζουν πρόσφυγες καθίστανται δυνατοί εξαιτίας μαχητικής υπεράσπισης τους και της φυσική παρουσίας στην αντίσταση στο κράτος που προσπαθεί να τους καταστρέψει.

Ως αναρχικοί ή απλώς αξιοπρεπείς άνθρωποι, ήρθε η ώρα να βοηθήσουμε με οποιονδήποτε τρόπο μπορούμε, να αποφασίσουμε ποιες είναι οι προσωπικές μας δεξιότητες και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις δεξιότητες όσο καλύτερο μπορούμε για να βοηθήσουμε τους άλλους και να οικοδομήσουμε ισχυρές κοινότητες. Λίγη αλληλεγγύη μας ωθεί πολύ μπροστά.

Ένα τραγούδι στον δίσκο σας, ονομάζεται "Soon Will Be The Age Of Lessons Learnt". Ο τίτλος μου θύμισε τους Πολωνούς blacksters Mgla, με τους οποίους θα εμφανιστείτε μαζί στο Damnation Festival στο Leeds, οι οποίοι κυκλοφόρησαν νέο δίσκο ονόματι "Age Of Excuse". Έχετε επίγνωση της κατάστασης που περιβάλλει τη φήμη τους;

Για την ιστορία, ο τίτλος είχε γραφτεί πολύ πριν ανακοινωθεί ο νέος τους δίσκος! Άκουσα πως έχουν κάποιες ακροδεξιές συνδέσεις, κάτι που παραείναι σύνηθες στο black metal! Εφόσον παίζουμε μαζί τους στο ίδιο φεστιβάλ, αναρωτιέμαι αν θα τους ενοχλούσε που μια "antifa" μπάντα θα είναι στο ίδιο line-up...

Πιστεύω ότι είναι πραγματικά σημαντικό να φέρουμε αυτήν την πολιτική σε χώρους που δεν βλέπουν γενικά μια ριζοσπαστική παρουσία τόσο συχνά

Φέτος, ήσασταν ένας από τους επικεφαλής του "Black Flags Over Brooklyn". Πώς στήθηκε αυτό το φεστιβάλ; Πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη τέτοιων εκδηλώσεων στη σημερινή μουσική σκηνή;

Παίζουμε το live στο Damnation Festival με τους Mgla, γιατί πιστεύω ότι είναι πραγματικά σημαντικό να φέρουμε αυτή την πολιτική σε χώρους που δεν βλέπουν γενικά μια ριζοσπαστική παρουσία τόσο συχνά. Αν θέλουμε να οικοδομήσουμε έναν καλύτερο κόσμο, πρέπει να εισαγάγουμε πολλούς νέους ανθρώπους σε αυτές τις ιδέες και να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να ενδυναμώσουν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους από την επίθεση του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού. Ωστόσο, χρειαζόμαστε επίσης χώρους για τους ανθρώπους μόλις εξοικειωθούν με αυτές τις ιδέες και για να υπερασπιστούμε τις αριστερές σκηνές που υπάρχουν ήδη.

Έκλαψα τόσες φορές στις "Black Flags Over Brooklyn", υπήρχαν τόσες πολλές όμορφες και εμπνευσμένες στιγμές, υπήρχε μια τέτοια εκπληκτική ατμόσφαιρα σε εκείνη τη συναυλία και νομίζω ότι όλοι το ένιωσαν, υπήρξε μια θριαμβευτική στάση απέναντι στο όλο θέμα. Το παζάρι βιβλίων στο κάτω μέρος του κτιρίου ήταν πραγματικά πολύ σημαντικό. Εκδηλώσεις όπου όλοι μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς (ή όσο το δυνατόν πιο ασφαλείς στην κοινωνία στην οποία ζούμε) και να μάθουν περισσότερα για αυτές τις ιδέες, να συναντήσουν άλλους ριζοσπάστες και αναρχικούς, καθώς και επίσης να βοηθήσουν στην αύξηση του προφίλ των κινήσεων αντίστασης είναι τόσο σημαντικές, ενώ οι άνθρωποι πίσω από το εν λόγω festival είναι οι απόλυτοι άγιοι. Ήταν μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.

Εάν οι άνθρωποι αποφάσισαν ότι μια μπάντα έχει πει πράγματα που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των ανθρώπων από μειονοτικές ομάδες, τότε είναι καλό να σταματήσουμε τη συναυλία

Υπάρχουν περιπτώσεις όπου συναυλίες καλλιτεχνών με φασιστικές συνδέσεις ακυρώνονται έπειτα από διαμαρτυρίες αντιφασιστικών ομάδων. Είναι αυτές οι ακυρώσεις πράξεις εναντίον της ελευθερίας έκφρασης, όπως υποστηρίζουν πολλοί υποστηρικτές;

Δεν νομίζω ότι είναι. Η απαίτηση ελεύθερης έκφρασης είναι ένα παλιό τέχνασμα που έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές από την άκρα δεξιά, το υλικό της προεκλογικής εκστρατείας του Χίτλερ προτού εκλεγεί ισχυρίστηκε ότι αδικαιολόγητα σιγήθηκε από τον τύπο και την ευρύτερη κοινωνία. Το ισχυρίζονται αυτό, όταν έγκυρες επικρίσεις για αυτά που πιστεύουν, διαδοθούν ευρέως.

Δεν μπορώ να μιλήσω για κάθε ακυρωμένη συναυλία ή για κάθε ενέργεια των αντιφασιστών σε όλο τον κόσμο, αλλά για τις περιπτώσεις που ξέρω, για μένα νομίζω ότι ήταν ηθικά δικαιολογημένη. Δεν επηρεάστηκε η ελευθερία του λόγου, υπήρχαν ευρωπαϊκές μπάντες που πήγαιναν στις ΗΠΑ και είχαν εκφράσει υποστήριξη για το ναζισμό ή είχαν διατυπώσει ισλαμοφοβικά ή αντισημιτικά σχόλια, υπήρχε μια μπάντα που πιάστηκε ενεργά για την αγορά βιβλίων για την ανωτερότητα των λευκών. Όλες αυτές οι μπάντες μας έχουν πει τι πιστεύουν, έχουν δημοσιοποιήσει τις απόψεις τους, είχαν την ελευθερία του λόγου. Όταν μια συναυλία ακυρώνεται στη συνέχεια, πατώντας πάνω σε αυτά τα σχόλια, αυτό είναι συνέπεια των όσων έχουν πει, και έτσι λειτουργεί ο πραγματικός κόσμος, κάθε δράση σας θα έχει άμεση αντίδραση. Αυτές οι μπάντες δεν θέλουν ελεύθερη έκφραση, θέλουν να μιλάνε ρατσιστικά με ατιμωρησία, κάτι που είναι πράγματι πολύ διαφορετικό.

Υποστηρίζω επίσης πλήρως το δικαίωμα ανθρώπων να αποφασίζουν ότι δεν θέλουν ένα συγκεκριμένο γεγονός στη γειτονιά τους. Εάν οι άνθρωποι αποφάσισαν ότι μια συγκεκριμένη μπάντα έχει πει πράγματα που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των ανθρώπων που προέρχονται από μειονοτικές ομάδες, τότε είναι καλό να σταματήσουμε τη συναυλία για να προστατέψουμε αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό δεν είναι μια παράλογη κατάσταση, δεν έχουμε δει κάποια μεγάλη αδικία, είναι αυτοάμυνα της κοινότητας.

Η άλλη δικαιολογία που επικαλούνται οι άνθρωποι είναι ότι αυτές οι μπάντες, παρά τα αποδεικτικά στοιχεία εναντίον τους, δεν είναι ναζιστές, αλλά απλώς χρησιμοποιούν τακτικές σοκ ή απλά λένε κάτι προκλητικό, κάτι αμφιλεγόμενο. Λοιπόν, όταν το κάνετε αυτό, προκαλείτε μια αντίδραση, τότε πρέπει να αντιμετωπίσετε μια κατάσταση (σ.σ. "controversy"), που είναι αυτό που είδαμε να συμβαίνει σε αυτές τις εμφανίσεις.

Στο είδος σας συγκεκριμένα, υπάρχει μια μεγάλη μερίδα μπαντών και καλλιτεχνών με φασιστικές διασυνδέσεις. Πόσο δύσκολο ήταν να υπάρξετε και να αναδειχθείτε σε αυτήν τη σκηνή; Έχετε ποτέ προσβληθεί από άλλους καλλιτέχνες ή από promoters;

Όχι ποτέ. Νομίζω ότι υπάρχουν κάποιες επικρίσεις από τα πιο σκοτεινά μέρη του διαδικτύου και είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί που μας μισούν εξαιτίας της πολιτικής που έχουμε, αλλά σχεδόν ποτέ δεν έχουμε έρθει σε επαφή με αυτό. Υποθέτω ότι υπάρχουν promoters που δεν μας προσφέρουν ποτέ συναυλίες εξαιτίας αυτού που είμαστε, αλλά όμως αυτό δεν είναι κάτι που βλέπουμε και υπάρχουν κάποιες σκηνές στις οποίες πάντα θα αποφύγουμε να είμαστε μέρος, αλλά ποτέ δεν βλέπουμε καμία σύγκρουση ή αντιπαράθεση.

Στην πραγματικότητα είχα πετύχει έναν τύπο να μου λέει πως τον έλκυε η δύναμη των λευκών, έπειτα από μια συναυλία εδώ στο Λίβερπουλ, και ας πούμε, συνοδεύτηκε δυναμικά εκτός του συναυλιακού χώρου...

Οφείλει η τέχνη να είναι πολιτικοποιημένη για να είναι σπουδαία; Είναι απαραίτητες καθημερινές δόσεις απόδρασης, όπως είναι γενικότερα τα στιχουργικά θέματα του heavy metal, στη ρουτίνα μας, ή οι άνθρωποι πρέπει να είναι ακούραστα επικεντρωμένοι στον αγώνα;

Ειλικρινά δεν πιστεύω πως η τέχνη οφείλει να είναι πολιτικοποιημένη για να είναι σπουδαία, λατρεύω πολύ το black και το death metal, την ambient μουσική καθώς και το dungeon synth, και στην πλειονότητα τους αυτά τα είδη είναι α-πολιτικά. Φυσικά και λατρεύω και μουσική που είναι ως επί το πλείστον πολιτική, υποθέτω έχει να κάνει με τη διάθεσή μου. Όλοι μας χρειαζόμαστε μια απόδραση αραιά και που, καθώς και μια παύση από τις ανησυχίες μας, μια προστασία από τον έξω κόσμο.

Το μίσος είναι μια ουδέτερη δύναμη, νομίζω, είναι εκεί που κατευθύνεται αυτό που φέρει ένα ηθικό βάρος

Το μίσος είναι ένα κυρίαρχο θέμα κατά τη διάρκεια του "Behold Sedition Plainsong" και αγαπώ το πώς αυτό πλαισιώνεται από black metal συνθέσεις. Αν καταλαβαίνω καλά, υπάρχουν δυο κύρια αναρχικά ρεύματα. Το ένα βασίζεται στην αλληλοβοήθεια, ενώ το άλλο, είναι πιο μηδενιστικό, όπου το «εγώ» διαδραματίζει κεντρικό ρόλο. Που στέκεστε εσείς σε αυτό το φάσμα; Μπορεί το μίσος να αποδειχθεί ένα χρήσιμο εργαλείο για την ανοικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας;

Προσπάθησα πραγματικά να κάνω το μίσος ένα μεγάλο θέμα σε αυτόν τον δίσκο, νομίζω ότι το μίσος είναι ένα φυσιολογικό ανθρώπινο συναίσθημα. Είναι σωστό να μισείς κάποιον που σκοπίμως σε βλάπτει και σε εκμεταλλεύεται. Είναι σωστό να μισείς την αδικία και εκείνους που κάνουν κατάχρηση. Υπάρχουν μερικά πράγματα στη ζωή που δεν μπορούν να συγχωρεθούν και αυτό δεν είναι κάτι που αποφεύγεται. Το μίσος είναι μια ουδέτερη δύναμη, νομίζω, είναι εκεί που κατευθύνεται αυτό που φέρει ένα ηθικό βάρος.

Ένας από τους λόγους που αγαπάμε τόσο πολύ τη Voltairine De Cleyre είναι επειδή επινόησε την ιδέα του «αναρχισμού χωρίς επίθετα». Δεν έχει σημασία ποιος τύπος αναρχικών είσαι (πριμιτιβιστής, συνδικαλιστής, κομμουνιστής κ.λπ.) όσο αγωνίζεσαι κατά της καταπίεσης και των ιεραρχικών μορφών διακυβέρνησης, τότε έχουμε αρκετά κοινά να αγωνιστούμε μαζί. Δεν πρέπει όλοι να ζουν με τον ίδιο τρόπο, αρκεί να μην εκμεταλλευόμαστε κανέναν με τον τρόπο που ζούμε. Για παράδειγμα, υπάρχουν αυτόχθονες ομάδες που δίνουν παρόμοια στοιχεία με ένα διαφορετικό όνομα ή έχουν μια παραλλαγή μοναδική σε εκείνη που ζουν, κάτι που είναι κομπλέ προφανώς, δεν χρειάζεται να είμαστε πολύ ευρωκεντρικοί στις ιδέες μας, νομίζω.

Νιώθω ειλικρινά πως γείρω περισσότερο προς την αλληλοβοήθεια, αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να είσαι το ένα χωρίς το άλλο. Οι διαφορετικοί αγώνες απαιτούν διαφορετικές τακτικές και όλοι αναπτύσσουμε και αλλάζουμε την κατανόησή μας του κόσμου όλη την ώρα. Για μένα, εφ 'όσον είστε αντι-αυταρχικοί και ενάντιοι των καταπιεστικών ιεραρχιών, έχουμε αρκετά κοινά.

Θέλω ο ακροατής να ξέρει όπως και να ‘χει, πως σε αυτήν τη μάχη είμαστε μαζί

Ο προηγούμενος δίσκος σας έκλεινε με το πανέμορφο "A Thought, Ablaze". Ο νέος κέινει με το "The Curse, The Dappled Light". Θεωρώ πως είναι μια σημαντική απόκλιση και θα ήθελα να σε ρωτήσω τι περιμένεις από τον ακροατή να νιώσει, μόλις τελειώσει την ακρόαση του δίσκου.

Για μένα, το τελευταίο τραγούδι, εννοεί, πως μπορεί να μην νικήσουμε, αλλά τουλάχιστον είμαστε γενναίοι αρκετά για να προσπαθήσουμε. Δεν μπορώ να υποσχεθώ τον ερχομό μιας επανάστασης, δεν μπορώ να ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά δεν πρέπει να πολεμάμε για την ελευθερία επειδή πιστεύουμε πως θα κερδίσουμε, αλλά επειδή είναι το σωστό για να πράξουμε. Θέλω ο ακροατής να ξέρει όπως και να ‘χει, πως σε αυτήν τη μάχη είμαστε μαζί, και πως η αντίσταση είναι αυτό που μας προσδίδει αξιοπρέπεια και αυτονομία στους χαλεπούς αυτούς καιρούς.

Τελευταίες ερωτήσεις και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ για τον χρόνο σας! Είναι το εγγύς μέλλον δυσοίωνο; Θα σταματήσουν ποτέ οι Dawn Ray’d να δίνουν αυτήν τη μάχη και τι προσβλέπετε στο μέλλον για το συγκρότημα; Θα ήθελα να σας συγχαρώ για τον νέο σας δίσκο μια τελευταία φορά και ευελπιστώ να σας δούμε στην Αθήνα κάποια στιγμή στο μέλλον.

Πιστεύω πως το μέλλον είναι δυσοίωνο, ο καπιταλισμός θα συνεχίσει να χειροτερεύει έως ότου τον καταστρέψουμε. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιες φανταστικές στιγμές αντίστασης στο μέλλον, είμαι σίγουρος, κάποιες στιγμές είναι που κάνουν τη ζωή άξια να πολεμάς γι' αυτήν. Είναι τόσο σημαντικό να μην χάσεις επαφή με το πόσο όμορφος είναι ο κόσμος, πόσο όμορφοι είναι οι άνθρωποι, και αυτά είναι όλα όσα αξίζουν να πολεμάς. Πρέπει να αντισταθούμε, να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και τους άλλους, αλλά και να απολαύσουμε τη σύντομη διαμονή μας στη Γη, να δημιουργούμε μουσική και τέχνη, όσα πράγματα μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί και χαρούμενοι.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Behold Sedition Plainsong" από τον Αποστόλη Ζαμπάρα.