Clutch: «Stoner rock; Δεν είναι δα και το χειρότερο πράγμα...»

Μέσα Αυγούστου, σε γενικότερο κλίμα διακοπών και χαλάρωσης, μια συνέντευξη με τον Jean-Paul Gaster, ντράμερ των (αγαπημένων του ελληνικού κοινού) Clutch, έμοιαζε περισσότερο με μια ευκαιρία για χαλαρή κουβέντα για τη μουσική - της μπάντας και όχι μόνο - με έναν αποδεδειγμένα cool τύπο. Έτσι κι έγινε, με το επερχόμενο "Book Of Bad Decisions" να μας δίνει αρκετά θέματα προς συζήτηση και τον Αμερικάνο τυμπανιστή να αποδεικνύεται ιδανικός συνομιλητής, με ευρύτητα σκέψης και απόψεις που θα συζητήθουν.

Γεια σου Jean-Paul. Είναι υπέροχο που έχουμε την ευκαιρία για αυτήν την κουβέντα. Πώς πάνε τα πράγματα για σένα και την μπάντα αυτόν τον καιρό;

Λοιπόν, τα πράγματα πηγαίνουν υπέροχα. Μόλις είχαμε το δεύτερο ετήσιο Earth Rocker φεστιβάλ εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα φεστιβάλ που σημαίνει πολλά για εμάς. Την περσινή χρονιά, ήταν η πρώτη φορά που το κάναμε και φέτος μεγάλωσε ακόμη περισσότερο. Είχαμε μαζί μας τους Black Label Society, τους Corrosion Of Conformity και τους Eyehategod και γενικότερα ήταν μια φανταστική μέρα, ήταν πολύ διασκεδαστικά.

Το νέο σας άλμπουμ αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πως είστε μια ιδιαίτερα παραγωγική μπάντα, μιας και περιλαμβάνει δεκαπέντε νέα τραγούδια και 58 λεπτά μουσικής. Αναρωτιέμαι, υπήρχαν επιπλέον κομμάτια που δεν συμπεριλήφθηκαν σε αυτό;

Όχι, αυτά είναι όσα τραγούδια είχαμε. Μπήκαμε στο στούντιο με ίσως δεκατέσσερα και μισό τραγούδια ή κάτι τέτοιο και η πρόθεση μας ήταν να ηχογραφήσουμε μονάχα τα δέκα ή έντεκα από αυτά για το άλμπουμ. Τα υπόλοιπα σκεφτόμασταν να τα κρατήσουμε για b-sides ή για κάποια άλλη κυκλοφορία, ίσως κάποιο project ας πούμε. Αλλά μιξάραμε τα κομμάτια και ξεκινήσαμε να κάνουμε μια διαλογή για το ποια θα χρησιμοποιούσαμε για το δίσκο και ποια θα κρατούσαμε στην άκρη και τελικά ήταν μια πολύ δύσκολη διαδικασία. Οπότε, καταλήξαμε να κοιτάζουμε τον δίσκο σαν να πρόκειται να κυκλοφορήσουμε ένα διπλό άλμπουμ. Και μόλις το κάναμε αυτό, καταλήξαμε να βλέπουμε πως θα μπορούσε να λειτουργήσει μια χαρά η κυκλοφορία ενός άλμπουμ δεκαπέντε συνθέσεων. Έτσι, αφού ήμασταν χαρούμενοι με κάθε τραγούδι που ηχογραφήσαμε, αποφασίσαμε να τα συμπεριλάβουμε όλα σε μια μεγάλη κυκλοφορία.

Έπειτα από τόσα άλμπουμ, πώς προσεγγίζετε τη συνθετική διαδικασία εντός του στούντιο; Χρησιμοποιείτε την ίδια παλιά φόρμουλα ή έχετε κατά νου κάθε φορά να άλλάξετε ίσως κάτι εδώ κι εκεί, για να παρουσιάσετε κάτι φρέσκο; Τι συνέβη αυτήν τη φορά;

Η συνθετική διαδικασία διαφέρει από τραγούδι σε τραγούδι. Ένα πράγμα που κάνουμε για να διαφοροποιούμε τη διαδικασία κάθε φορά που είναι να συνθέσουμε νέα κομμάτια, είναι το να θέσουμε κάποιους βασικούς κανόνες που πρέπει όλοι να ακολουθούμε. Έτσι, ο καθένας μας πρέπει να φέρνει κάτι. Αυτό το κάτι μπορεί να είναι ένα riff, ένα ολόκληρο τραγούδι ή απλά ένα drum beat. Οπότε, όταν τα κοιτάμε όλα μαζί, ξεκινάμε να τρέχουμε τις ιδέες που έχουν μαζευτεί. Αυτό το κάναμε αρκετές φορές και μέσα σε δυο μήνες είχαμε μια πληθώρα τραγουδιών, riff ή ιδεών που πραγματικά διαφέραν το ένα από το άλλο αρκετά. Σε εκείνο το σημείο αποφασίσαμε να μετατρέψουμε όλες αυτές τις σκόρπιες ιδέες σε τραγούδια. Κι έτσι, κάποια τραγούδια προέκυψαν πολύ γρήγορα, όπως για παράδειγμα το "How To Shake Hands", ενώ κάποια άλλα άργησαν αρκετά περισσότερο, όπως ας πούμε το "Sonic Counselor". Αλλά, ξέρεις, το κάθε τραγούδι έχει το δικό του ταξίδι, το δικό του τρόπο να αναπτυχθεί, είτε καταλήξει σε κάποιο άλμπουμ είτε όχι. Άλλωστε, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που μπορεί να δουλεύουμε ένα τραγούδι για πραγματικά πολύ καιρό και τελικά να μην καταλήξει καν να φτάσει στο στούντιο ηχογραφήσεων.

Από τη στιγμή που θα επιλέγαμε να προσπαθήσουμε τη δημιουργία ενός στοχευμένου υφολογικά δίσκου, τα πράγματα δεν θα λειτουργούσαν καλά

Αλήθεια, ποιες είναι τελικά οι χειρότερες των κακών επιλογών που έχετε κάνει ως μπάντα; Μπορούν πραγματικά να γεμίσουν ένα βιβλίο;

Πιθανότατα (γέλια). Νομίζω πως όλοι μας θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα βιβλίο σαν κι αυτό. Μάλιστα, ρωτήθηκα μια αρκετά παρόμοια ερώτηση χθες, σχετικά με το ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές οι κακές επιλογές. Μπορώ να θυμηθώ, ας πούμε, πως είχαμε την ευκαιρία να ανοίξουμε για τους Pantera στην περιοδεία για το "The Great Southern Trendkill". Σε εκείνο το σημείο και σε ό,τι αφορούσε τη δημιουργική μας διάθεση, ενδιαφερόμασταν αρκετά στο να επιδιδόμαστε σε αρκετά τζαμαρίσματα κι αυτοσχεδιασμούς, φυσικά και πάνω στη σκηνή. Οπότε θυμάμαι πως ανοίγαμε για τους Pantera και παρουσιάσαμε τραγούδια όπως το "Crackerjack" ή το "Big News I", τέτοιου είδους αργά, funky, αυτοσχεδιαστικά τραγούδια. Και, προφανώς, μοιάζαμε σαν εξωγήινοι στο κοινό με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Οπότε, πιθανότατα θα μπορούσαμε να τα έχουμε καταφέρει καλύτερα σε αυτήν την περίπτωση και να κερδίσουμε κάποιους από τους ακροατές.

Αλλά ήταν φανταστική εμπειρία, δεν νομίζεις;

Φυσικά, ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Ήταν φανταστικό να παίζεις μπροστά σε τόσους πολλούς ανθρώπους. Απλά εύχομαι να είχαμε παρουσιάσει ένα λίγο πιο κατάλληλο setlist για την περίσταση.

Επιστρέφοντας στα του άλμπουμ, όταν άκουσα τα "In Walks Barbarella" και "Vision Quest" αμέσως σκέφτηκα πως θα ήταν φοβερό να δημιουργήσετε έναν ολόκληρο δίσκο σε αυτό το ύφος. Θα θεωρούσες, λοιπόν, μια τέτοια κίνηση ως τολμηρή ή θα το έβλεπες να συμβαίνει κάποια στιγμή υπό προϋποθέσεις;

Θεωρώ πως, από τη στιγμή που θα επιλέγαμε να προσπαθήσουμε τη δημιουργία ενός στοχευμένου υφολογικά δίσκου, πιθανότατα τα πράγματα δεν θα πηγαίναν καλά. Γράφουμε τραγούδια που το καθένα έχει τη δική του προσωπικότητα και ταυτότητα. Οπότε, δεν είναι απαραίτητο να προσπαθήσουμε να γράψουμε έναν τέτοιο δίσκο. Κάθε κομμάτι έχει το δικό του ήχο και νομίζω πως αυτό είναι που κάνει τόσο διασκεδαστικό το να παίζεις σε αυτήν τη μπάντα. Το γεγονός πως είμαστε ικανοί να παίζουμε τόσα διαφορετικά είδη μεταξύ τους.

Μιλώντας για διαφορετικά είδη κι εστιάζοντας λίγο παραπάνω στη μίξη funk και rock μουσικής, ποιους καλλιτέχνες σε αυτό το πεδίο θα πρότεινες να ακούσει κάποιος;

Πιθανότατα μια από τις αγαπημένες μου μπάντες είναι οι The Meters από τη Νέα Ορλεάνη. Ξεκινήσαν να παίζουν στα τέλη των’60s και ήταν μια από τις μπάντες που καταπιαστηκαν με αυτήν την ιδέα, το να παίξουν funk και rock and roll την ίδια στιγμή. Ήταν μια σπουδαία μπάντα. Φυσικά, υπάρχουν αρκετές ακόμη μπάντες από εκείνη την περιοχή που έκαναν αντίστοιχα πράγματα και ίσως γέρναν λίγο παραπάνω προς το rock and roll, όπως οι MC5 που δεδομένα επηρεάστηκαν αρκετά από τη funk μουσική. Ακόμη και οι Bad Brains, μια από τις αγαπημένες μας μπάντες, το έκανε αυτό. Πιστεύω πως ο συνδιασμός διαφορετικών ειδών μεταξύ τους είναι αυτό που κάνει ενδιαφέρουσα τη μουσική.

O Neil (Fallon) λέει στο "How To Shake Hands" πως αν εκλεγόταν πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, θα έβαζε τον Jimi Hendrix στο χαρτονόμισμα των 20 δολλαρίων. Οπότε, ποιον θα έβαζες εσύ στο χαρτονόμισμα των 100 δολλαρίων και για ποιον λόγο;

Ίσως να έβαζα τον Thelonious Monk. Ακούω πολλή από τη μουσική του τον τελευταίο καιρό και πιστεύω πως έχει μια ποιότητα που δεν μπορεί να φθείρει ο χρόνος. Επίσης, θεωρώ πως είναι κάποιος που υπερέβη το ιδίωμα στο οποίο άνηκε. Σίγουρα, υπάρχει πολύς κόσμος που θεωρεί τον Thelonious Monk ως έναν jazz πιανίστα και σίγουρα αυτό είναι αλήθεια. Ωστόσο, θεωρώ πως η μουσική του άλλαξε τον τρόπο που ο κόσμος αντιλαμβανόταν τη μουσική. Το ύφος του επηρέασε την ηλεκτροδοτούμενη μουσική που ακολούθησε της εποχής του, πολλά από τα είδη που προαναφέραμε επηρεάστηκαν από τον τρόπο που συνέθετε κι έπαιζε. Η μουσική του, άλλωστε, συνδυάζει στοιχεία από διαφορετικά είδη, οπότε σίγουρα θα ήταν μια ταιριαστή επιλογή για να εμφανίζεται στο χαρτονόμισμα των 100 δολλαρίων.

Ξεκινήσαμε την μπάντα με μοναδικό σκοπό να παίξουμε μερικά καλά shows και να ηχογραφήσουμε μερικά όμορφα τραγούδια. Αυτό ήταν και το μόνο που θέλαμε

Η ζωή της Emily Dickinson είναι μια από τις πιο στενάχωρες ιστορίες που υπάρχουν. Πραγματικά, θα μπορούσες να φανταστείς να είσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου... ακόμη κι αν είχες μαζί ένα drum set;

Νιώθω πως έχω περάσει αρκετή από τη ζωή μου σε ένα δωμάτιο, κλειδωμένος με ενα drum set για παρέα (γέλια). Αλλά είμαι απόλυτα χαρούμενος με αυτό. Νομίζω όμως ότι το τραγούσι αυτό έχει να κάνει περισσότερο με ένα σπίτι όπου ζούσα κάποτε στη Δυτική Virginia. Στις πρώτες μέρες της μπάντας, μετακομίσαμε σε ένα μέρος όλοι μαζί, μια παλιά φάρμα η οποία ήταν γεμάτη κισσούς και σχετικά ετοιμόρροπη. Δεν είχαμε καθόλου γείτονες και ήταν ένα πραγματικά περίεργο μέρος για να ζει κάποιος. Αλλά ήταν τέλεια, αφού γράψαμε πολλή μουσική σε εκείνο το σπίτι. Οπότε, θεωρώ πως ο ήχος και το ηχόχρωμα αυτού του τραγουδιού είναι κατά κάποιο τρόπο ένας αντικατοπτρισμός εκείνης της περιόδου μας στη φάρμα.

Σε κάθε άλμπουμ σας υπάρχει μια σύνθεση που δένομαι περισσότερο μαζί της. Αυτήν τη φορά είναι το "Lorelei" και μπορώ να το φανταστώ να ντύνει σαν θέμα κάποια neo-western ταινία. Αλήθεια, είναι κάποια ταινία που θα σου ταίριαζε να το ακούσεις κατά τη διάρκεια της;

Μπορώ να πω πως ένα από τα αγαπημένα μου western είναι μια πολύ περίεργη ταινία. Είναι ένα σχεδόν sci-fi western και σίγουρα θα μπορούσα να φανταστώ το "Lorelei" να παίζει σε αυτό. Ονομάζεται "Zachariah" και είναι κάτι σαν ψυχεδελικό western, γυρισμένο στις αρχές των ‘70s. Σίγουρα, δεν είναι η καλύτερη ταινία που υπάρχει, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που φαίνεται και προσωπικά μου είναι ιδιαίτερα διασκεδαστική, σε σημείο που μπορώ να την βλέπω ξανά και ξανά κάποιες φορές.

Στον νέο δίσκο φαίνεται για ακόμη μια φορά η μοναδική χημεία που έχετε μεταξύ σας και προσωπικά πιστεύω πως είναι σπουδαίο πως είστε οι ίδιοι τέσσερις τύποι από την αρχή της πορείας σας μέχρι και τώρα. Πού νομίζεις, όμως, πως οφείλεται αυτό το δέσιμο μεταξύ σας;

Πραγματικά, πιστεύω πως οφείλεται στην ίδια τη μουσική. Ξέρεις, ξεκινήσαμε την μπάντα με μοναδικό σκοπό να παίξουμε μερικά καλά show και να ηχογραφήσουμε μερικά όμορφα τραγούδια. Αυτό ήταν και το μόνο που θέλαμε. Δεν οραματιζόμασταν να κάνουμε κάποια καριέρα από αυτό. Έτσι κι αλλιώς, οι μπάντες που αποτελούσαν φάρο έμπνευσης για εμάς δεν ήταν κάποια μεγάλα ονόματα που γέμιζαν αρένες ή ακούγονταν στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Ήταν μπάντες σαν τους Fugazi, τους Melvins και τους Bad Brains. Αυτές οι μπάντες έπαιζαν σε μικρά clubs και δημιουργούσαν μουσική στο δικό τους ρυθμό, με τον τρόπο που εκείνες ήθελαν. Με αυτές τις αρχές ξεκινήσαμε κι εμείς την μπάντα κι εξαιτίας αυτού γίναμε αυτό που είμαστε. Υπήρξαν σίγουρα δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα η μουσική ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μας. Όταν κάνεις αυτό και κόβεις τις περιφερειακές βλακείες, τα πράγματα λειτουργούν καλά. Πάντοτε υπάρχουν στιγμές μέσα σε μια μπάντα όπου εξωτερικές παραμετροι, προσωπικά ή εργασιακά ζητήματα, κάνουν τα πράγματα να μοιάζουν δύσκολα. Αλλά, όταν εστιάζεις στη μουσική, μπορείς να αποκόψεις πολλές από αυτές τις ανοησίες.

Ξέρεις, έχουν περάσει 25 χρόνια από το ντεμπούτο σας, 20 από την κυκλοφορία του "The Elephant Riders" και σχεδόν 15 από εκείνη του "Blast Tyrant". Σκέφτεστε να γιορτάσετε αυτές τις περιστάσεις με κάποιον τρόπο, ίσως με κάποια special show ή κάτι παρεμφερές;

Βασικά, είναι δύσκολο για εμάς να κάνουμε κάτι τέτοιο, μιας και βρισκόμαστε σε περιοδεία σχεδόν συνέχεια. Οπότε, για εμάς κάθε βραδιά είναι μια αφορμή να γιορτάσουμε.

Από το 2009 έρχεστε στην Ελλάδα σχεδόν κάθε χρόνο, αλλά η τελευταία εμφάνιση σας εδώ ήταν το 2016 και φαίνεται πως αυτήν τη φορά θα πάρει λίγο παραπάνω για να σας δούμε ξανά από τα μέρη μας. Οπότε, υπάρχουν πλάνα να μας επισκεφθείτε σύντομα;

Λοιπόν, δεν έχουμε έρθει εδώ και μερικά χρόνια στην Ελλάδα, αλλά αυτό έγινε καθαρά λόγο προγράμματος. Ήμασταν απασχολημένοι στο να περιοδεύουμε συνεχώς και παντού και, δυστυχώς, όσο κι αν αγαπάμε την Ελλάδα, είναι υπερβολικά μακριά από εμάς. Οπότε, για να έρθουμε, θα πρέπει να το προγραμματίσουμε σωστά. Πάντως, δεδομένα θα έρθουμε στην Ελλάδα την επόμενη χρονιά, να είστε σίγουροι.

Έπειτα από τόσες φορές που έχετε παίξει εδώ και την αγάπη που έχετε εισπράξει από τη μικρή μας χώρα, πως θα περιέγραφες τη σχέση σας με το ελληνικό κοινό;

Θεωρώ πως η Ελλάδα είναι μοναδική. Είναι ένα από τα ελάχιστα μέρη που μπορούσαμε να έρθουμε από την πρώτη φορά και να έχουμε σπουδαία ανταπόκριση. Ξέρεις, αυτό συνήθως δεν συνέβαινε. Συνήθως, παίζουμε σε οποιαδήποτε πόλη πολλές-πολλές φορές μέχρι να χτίσουμε ένα κοινό, αλλά αυτό παίρνει αρκετό καιρό. Μας πήρε πολλά χρόνια να έρθουμε στην Ελλάδα, αλλά για οποιονδήποτε λόγο, από την ώρα που βρεθήκαμε εκεί πολλοί άνθρωποι αγκάλιασαν αυτό που κάνουμε και γνώριζαν τη μουσική μας, κάτι που πραγματικά εκτιμούμε. Πραγματικά, περνάμε υπέροχα κάθε φορά που ερχόμαστε στην Ελλάδα, το κοινό σας είναι από τα πιο ζωντανά και το πάθος για μουσική ξεχειλίζει.

Πιστεύω πως είναι υπέροχο να ακούει κάποιος τη μουσική σου και να θέλει κι εκείνος να παίξει μουσική. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν είμαστε εδώ;

Υπάρχει μια διεθνής «μόδα» - πόσο μάλλον εδώ στην Ελλάδα - σχετικά με το επονομαζόμενο "stoner rock". Για κάποιον λόγο, οι Clutch είναι από τις μπάντες που δεν θεωρούνται απλώς μέρος αυτού του «είδους», αλλά πρωτεργάτες του. Πώς νιώθεις αλήθεια γι' αυτό;

Ξέρεις, νομίζω πως ο κόσμος χρειάζεται τα ιδιώματα και τα διάφορα είδη. Χρειάζεται να αποκαλεί κάπως τη μουσική που ακούει, ώστε να συζητήσει για αυτή με τους οικείους του. Αυτή η ιδέα του να αποκαλείς και να κατατάσσεις τη μουσική κάπου δεν είναι κάτι νέο. Μπορώ να θυμήθω πως αποκαλούμασταν post-hardcore μπάντα σε κάποια φάση, post-grunge σε κάποια άλλη, alternative μπάντα επίσης, υπάρχουν τόσες ταμπέλες εκεί έξω. Αλλά είναι οκ για εμένα. Νομίζω, βέβαια, πως ο όρος stoner rock είναι λίγο τεμπέλικος...

... και, κατά τη γνώμη μου, το μουσικό σας ύφος είναι αρκετά διαφορετικό από απλώς αυτό. Έχετε διάφορα επί μέρους στοιχεία, funk, classic rock, πραγματικά πολλά παραπάνω από απλώς "stoner". Οπότε, για μένα, είναι λίγο περίεργος αυτός ο όρος για τη μουσική σας...

Συμφωνώ. Απλά θεωρώ πως ο κόσμος όταν ακούει heavy κιθάρες και ντραμς που έχουν ένα groove, πάει το μυαλό του στους Black Sabbath. Πάντως, είναι εντάξει για μένα όπως και να’χει. Δεν είναι δα και το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί (γέλια).Οπότε, θα το δεχθώ όπως είναι.

Πάντως, εδώ στην Ελλάδα έχουμε συνεχώς νέες μπάντες που δηλώνουν τους Clutch μέσα στις κύριες επιρροές τους. Έχεις ακούσει κάποια από αυτές; Και γενικότερα, τι σκέφτεσαι για το γεγονός πως πλέον υπάρχουν μπάντες σε παγκόσμιο επίπεδο που σας αναφέρουν ως επιρροή;

Έχουμε κάνει μια-δυο περιοδείες με μια ελληνική μπάντα που ονομάζεται Planet Of Zeus. Είμαστε οπαδοί της μουσικής τους και οι τύποι είναι ηκαλύτερη παρέα για να περιοδεύει κανείς μαζί τους. Νομίζω κιόλας πως έχουν επηρεαστεί από εμάς, αλλά την ίδια στιγμή έχουν δημιουργήσει το δικό τους ήχο και προσωπικό ύφος. Πάντως, πιστεύω πως είναι υπέροχο να ακούει κάποιος τη μουσική σου και να θέλει κι εκείνος να παίξει μουσική. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν είμαστε εδώ; Θέλουμε να επηρεάσουμε τον κόσμο να είναι δημιουργικός και να περνάει συγχρόνως καλά ακούγοντας μας.

Πρόσφατα, είχαμε μια συζήτηση σχετικά με τις μεγάλες rock μπάντες που γεμίζουν ακόμη αρένες και το γεγονός πως ίσως η νέα γενιά συγκροτημάτων δεν θα μπορέσει να κάνει το ίδιο όταν οι παλιότερες μπάντες αποσυρθούν από την ενεργό δράση. Θεωρείς πως η μουσική βιομηχανία περνάει κάποιου είδους κρίσης σε αυτόν τον τομέα ή ίσως δεν είναι και τόσο σημαντικό το να ψάξουμε για μια τέτοια «συνέχεια» στη rock μουσική;

Δεν νομίζω πως είναι τόσο σημαντικό να προσπαθήσουμε να βρούμε αυτού του είδους τους τεράστιων διαστάσεων headliners. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν από μόνα τους. Νομίζω είναι πιο υγιές να επικεντρωθεί κάποιος στη μουσική και στο πως θα κάνει αξιόλογες ζωντανές εμφανίσεις, έχοντας μπάντες που θα αναπτύξουν το δικό τους ήχο. Υπάρχει πολλή μουσική εκεί έξω που μοιάζει υπερβολικά με κάτι άλλο, χωρίς προσωπικότητα. Θα προτιμούσα να έβλεπα να συμβαίνει κάτι περισσότερο δημιουργικό.

Ωστόσο, θεωρείς πως υπάρχουν ή θα υπάρξουν νέες μπάντες που θα φτάσουν σε αυτό το επίπεδο δημοφιλίας;

Πραγματικά το ελπίζω. Η μουσική βιομηχανία είναι ένα δύσκολο μέρος για νέους μουσικούς στις μέρες μας. Υπάρχει πολλή μουσική που παράγεται συνεχώς και πολύς κόσμος που θέλει να συσχετιστεί με τον κόσμο της μουσικής αλλά τελικά καταλήγει απλά να κάνει διασυνδέσεις. Εννοώ, το να πετύχεις σε τόσο μεγάλο βαθμό είναι στα αλήθεια πολύ δύσκολο, οπότε δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν πρόκειται να υπάρξουν νέες μπάντες που θα καταφέρουν να γεμίσουν αρένες σε αντίστοιχο βαθμό. Όμως, πραγματικά το εύχομαι.

Τελευταία ερώτηση από μένα, Jean-Paul. Ξέρεις, έχουν περάσει δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του μοναδικού King Hobo άλμπουμ και, αναρωτιόμουν, υπάρχει περίπτωση να ακούσουμε κάτι καινούριο από αυτό το project στο μέλλον;

Φυσικά, έχουμε μάλιστα έτοιμο το καινούριο μας άλμπουμ. Θα κυκλοφορήσει πιθανότατα στο πρώτο τρίμηνο της επόμενης χρονιάς και είναι ένας δίσκος που στην πραγματικότητα ηχογραφήθηκε μερικά χρόνια νωρίτερα, λόγω του γεγονότος πως όλοι στην μπάντα έχουμε συγχρόνως υποχρεώσεις και με άλλα σχήματα. Ο Thomas (Andersson) είναι επίσης στους Kamchatka και ο Per (Wiberg) παίζει μπάσο για τους Candlemass και παραμένει συνεχώς απασχολημένος. Οπότε, ήταν δύσκολο να ολοκληρώσουμε το άλμπουμ αλλά τα καταφέραμε και πρόκειται να κυκλοφορήσει στις αρχές του επόμενου έτους.

Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου, ελπίζω να τα πούμε σύντομα κι από κοντά στην Ελλάδα.

Εγώ σε ευχαριστώ Σπύρο, τα λέμε.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Book Of Bad Decisions" από τον Σπύρο Κούκα.