Chickn: «Aν το rock πεθαίνει δώστε του ένα όπλο»

Ένας νέος δίσκος κάποιου συγκροτήματος δε γεννά απαραιτήτως και ενδιαφέρον ή θέματα για συζήτηση. Ευτυχώς με τους Chickn δεν ισχύει αυτό αφού πέρα από όσα θα διαβάσετε παρακάτω θα μπορούσαν να είχαν καταγραφεί άλλα τόσα θέματα προς συζήτηση και θα είχαν απαντηθεί, είμαι σίγουρος, με εξίσου καθαρή ματιά από τον Άγγελο Κράλλη (Α.Κ.) και τον Παντελή Καρασεβδά (Π.Κ.). Κι αν το "Wowsers" από μόνο του δεν έδινε αρκετά ερεθίσματα, τότε σίγουρα η τολμηρή συνύπαρξη επί σκηνής με τον Κώστα Τουρνά, που ετοιμάζεται για τις 9/6 στο Gagarin, σίγουρα θα γέμιζε τα κενά. Η πραγματικότητα λέει ότι η (ψηφιακή) ταινία σταμάτησε να καταγράφει απλά γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να ετοιμαστεί και ένα κείμενο να διαβάσετε. Και προτείνω να κάνετε αυτό ακριβώς.

Έχετε αναφέρει το "Wowsers" ως το ντεμπούτο που χρωστούσατε στους εαυτούς σας. Όμως, παρότι σαν ορμή και ένταση έχει κάτι που δεν είχε το πραγματικό ντεμπούτο, είναι πιο εστιασμένο συνθετικά και πιο ώριμο στη διαχείριση του χρόνου και την οικονομία του παιξίματος, δείγματα πιο ώριμου συγκροτήματος. Πιστεύεις ότι θα μπορούσε το "Wowsers" όντως να ήταν το ντεμπούτο σας;

Α.Κ. Όπως το αντιλαμβάνομαι υπάρχει το ζήτημα της εμπειρίας της μπάντας το οποίο χρειάζεται έναν πραγματικό χρόνο. Δηλαδή όσο καλή χημεία και να έχει μία μπάντα, ο χρόνος τη δένει με έναν τρόπο που δεν υποκαθίσταται από κάτι άλλο. Με κάποιον τρόπο το ίδιο συμβαίνει και με το songwriting είτε αυτό το κάνει ένα άτομο είτε πολλοί. Δηλαδή τα ίδια τα κομμάτια που γράφονται είναι πολύ πιο στοχευμένα. Και αυτό σίγουρα φαίνεται στο δίσκο όπως το ανέφερες κι εσύ. Έχει πιο ενισχυμένη τη ραχοκοκαλιά του στο songwriting. Έχει να κάνει με την εκτέλεση και τη διαδικασία αυτή. Αυτός ήταν ένας ελαφρύς δίσκος για εμάς σε αντίθεση με τον πρώτο που ήταν ένας βαρύς δίσκος.

Π.Κ. Ήταν φοβερή βουτιά για μας ότι ο πρώτος δίσκος έγινε όπως έγινε και δεν έγινε αντίστροφα. Έχεις δίκιο σε αυτό που λες και όντως είναι πιο στοχευμένος αλλά είναι έτσι από την προπαρασκευή του ακόμα.

Δηλαδή αυτό που λέτε είναι περισσότερο ψυχολογικό παρά καθαρά μουσικό.

Π.Κ. Εμπειρικό. Γιατί όντως ως ακροατής το ανάποδο αντιλαμβάνεσαι.

Αν κάποιος ήθελε πολύ σύντομα να καταλάβει τη διαφορά των δύο δίσκων, θα λέγατε ότι θα ήταν αρκετό να ακούσει το "Chickn Tribe" στις δύο εκτελέσεις του;

Α.Κ. Όχι. Το "Chickn Tribe" είναι μία ιστορία από μόνο του. Αν φανταστούμε ότι οι δίσκοι είναι επίπεδα, το "Chicken Tribe" είναι ένα καλαμάκι που τα τρυπάει όλα. Υπήρχε από πάντα μέσα στην μπάντα και θα υπάρχει για πάντα και κάθε φορά θα είναι άλλο. Και έχει μία γενεαλογία δική του, ανεξάρτητη από τα υπόλοιπα κομμάτια.

Το ότι λοιπόν αυτό το κομμάτι μπορεί να υπάρχει και στον τρίτο ή τον εικοστό δίσκο δεν είναι ακριβώς αυτό που λέω; Ότι είναι ενδεικτικό της ταυτότητά σας στον κάθε δίσκο;

Π.Κ. Νομίζω ότι είναι παικτικό το συγκεκριμένο πράγμα. Είναι λίγο κρίμα να κρίνουμε τους δίσκους από το πώς παίζουν οι μουσικοί την εκάστοτε στιγμή ένα κομμάτι. Η εξέλιξη της μπάντας είναι πιο πολύ στην προπαρασκευή. Δεν ήταν έτσι εξαρχής, αλλά κάποια στιγμή είπαμε «πάμε να γράψουμε έναν δίσκο» και το δουλέψαμε, προχώρησε και βγήκε το τελικό αποτέλεσμα. Στο πρώτο δεν έγινε ποτέ αυτό. Αυτή είναι η διαφορά που τα ξεχωρίζει.

Α.Κ. Υπάρχει ηχογραφημένο υλικό για να βγει διπλός δίσκος μόνο με διαφορετικές εκτελέσεις του "Chickn Tribe".

Πέρα από τα υπόλοιπα που συζητήσαμε υπάρχει και μία τόλμη να παίξετε με μουσικές και θέματα χωρίς ντροπή για το πόσο pop ή απλά θα ακουστούν (π.χ. "Too Many Parables" και μονοπάτια Beatles, Cockney Rebel, glam κτλ). Νιώθετε ότι μετά τον πρώτο δίσκο και την αποδοχή του δε χρειάζεται να αποδείξετε αν είστε σοβαροί μουσικοί ή όχι;

Π.Κ. Για μένα το εξώφυλλο και ο τίτλος εξηγεί. Ήταν απλά παιχνίδι, αλήθεια. Ακούγεται φοβερά κλισέ αλλά ήταν μία αποδόμηση του όλου πράγματος. Απλά προσπαθήσαμε να είναι πιο songwriting το πράγμα και το blender έβγαλε αυτό.

Α.Κ. Δεν είναι ποτέ η αποδοχή το κριτήριο. Μπορώ να φανταστώ και να βάλω τον εαυτό μου στη θέση αυτή αν υπήρχε κάποιο επίδικο. Αν ας πούμε η αποδοχή αυτή έφερνε και λεφτά θα ήταν κάπως δελεαστικό αυτό που περιγράφεις. Οπότε [όπως έχουν τα πράγματα] την αποδοχή την έχουμε αρκετά γραμμένη. Το ζήτημα είναι η απεύθυνση. Το να ακουστεί η φωνή σου προς τα έξω και όχι το πώς θα ακουστεί γιατί δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα την ακούσει.

Π.Κ. Το ζήτημα της αποδοχής έχει να κάνει με τον ακροατή, δεν έχει να κάνει με τον μουσικό. Είναι του ακροατή τα κριτήρια με τα οποία θεωρεί ότι ο μουσικός πάει για την αποδοχή.

Σωστά, αλλά κι εγώ είπα το ακριβώς αντίθετο. Όχι ότι ψάξατε για την αποδοχή αλλά ότι τη λάβατε χωρίς να την ψάξατε και αυτό επέδρασε απελευθερωτικά. Αν οι αντιδράσεις για τον πρώτο δίσκο ήταν διαφορετικές, θα είχατε την άνεση να παίξετε με αυτό το ύφος;

Α.Κ. Αυτό που λες το καταλαβαίνω, το αναγνωρίζω στο δίσκο εκ των υστέρων, αλλά δεν έχει υπάρξει μισή φορά που να μας απασχόλησε. Ποτέ δεν ειπώθηκε «παιδιά, πάμε να φτιάξουμε απενοχοποιημένη pop». Και δεν ξέρω κι αν μπορείς να το πεις αυτό. Είπαμε πάμε να αποτυπώσουμε αυτό που συμβαίνει στο live. Το οποίο επίσης ήταν ένα σημαντικό feedback που λάβαμε μετά τον πρώτο δίσκο. Το «ωραίος δίσκος αλλά το live είναι πολύ καλύτερο».

Βλέποντας την ευκολία με την οποία διάφορα σχήματα παίζουν με το ύφος τους (εσείς, οι Baby Guru, οι Whereswilder κτλ) υπάρχει η αίσθηση ότι τα ελληνικά συγκροτήματα της «φάσης» έχουν το περιθώριο να κρατήσουν το κοινό και μόνο με το «brand name» που χτίζουν ή όντως η σκηνή έχει χτιστεί πάνω σε μία ανοιχτομυαλιά που επιτρέπει τέτοιες αλλαγές;

Α.Κ. Μιλώντας με εμπορικούς όρους, κι αυτό που κάνουμε εμείς brand είναι. Δηλαδή μπορεί να μην πουλάμε το λογότυπο της μπάντας σε μπλουζάκια, αλλά επενδύουμε ας πούμε στο ότι δε θα δεις ποτέ δύο ίδια live. Εν τέλει είναι ένα ζήτημα εκφραστικής και δημιουργικής επιλογής. Πώς νιώθεις εσύ με αυτό που κάνεις και πώς θα ήθελες να συνεχίσεις να το κάνεις. Εμείς και ατομικά, σαν άνθρωποι, σαν παίκτες και σαν φίλοι, πολύ δύσκολα θα είχαμε την ψυχραιμία να παίζουμε το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο για έξι χρόνια.

Αυτό εξηγεί το γιατί το κάνετε εσείς. Πώς εξηγείτε όμως ότι και το κοινό είναι εκεί και σας ακολουθεί;

Π.Κ. Πιστεύω ότι οι αλλαγές ύφους και το ψάξιμο είναι το τι συμβαίνει γενικά, είναι κοινωνικό. Υπάρχει μία τρέλα. Αν το σκεφτούμε με εμπορικούς όρους, όχι για εμάς, γενικότερα για τα πράγματα που παρακολουθούμε και μας ταΐζουν, νομίζω ότι στην προκειμένη περίπτωση έχει να κάνει με το πόσο βαριέται ο ακροατής και το πόσο φρέσκο είναι αυτό που του προσφέρεις. Ξεκινάει από το ότι εμείς δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι θα παίζουμε για πάντα το ίδιο και άρα δεν μπορούμε να πιστέψουμε και ότι ο κόσμος θα θέλει να μας ακούει να παίζουμε τα ίδια.

Α.Κ. Συμπληρωματικά θα έλεγα ότι το Chickn έχει μέσα του μία αντίληψη που έχουμε σαν άνθρωποι και σαν μουσικοί. Ποτέ δε θα μπορούσαμε να έχουμε κάποιον με τον οποίο δε θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Κάνουμε πολλά πράγματα μαζί και ας μην είναι ανάγκη να είμαστε κολλητοί φίλοι όλοι. Δεν είμαστε από ίδρυμα. Έχουμε μία κοινή αντίληψη για τον κόσμο και αυτό βγαίνει σε αυτό που κάνουμε, είναι μία υπόθεση εργασίας για όλους μας στη βάση της επανεφεύρεσης του εαυτού μας. Δε νομίζω ότι θα σταματήσει ποτέ να υπάρχει κόσμος που αυτό τον αφορά. Δε θα είναι ποτέ πολύς κόσμος αλλά δε θα είναι ποτέ καθόλου κόσμος. Κι αυτό είναι παρήγορο.

Ο κόσμος αυξάνει; Όχι μόνο σε εσάς, γενικότερα, είναι όλο και περισσότερος ο κόσμος που τον αφορά αυτό που συμβαίνει;

 Α.Κ. Όχι. Νομίζω ότι η μουσική που παίζουμε έχει σταματήσει να παράγει επίκαιρα πράγματα. Όχι ότι δεν υπάρχουν και καλά πράγματα προφανώς, αλλά βλέπεις ότι ο κύριος όγκος των κυκλοφοριών είναι βουτηγμένα στη φορμόλη. Είναι σα να στολίζουν ένα πτώμα. Και βλέπεις άλλα μουσικές να ανθίζουν, δεν είναι ότι πεθαίνει η μουσική. Απλά αλλάζει και καλά κάνει. 

Πώς νιώθετε όταν εσείς δανείζεστε από ένα είδος ή τεχνοτροπία που δεν προχωράει. Αλλά παρόλα αυτά εσείς έτσι εκφράζεστε. Τι συναισθήματα και τι αντιφάσεις σας δημιουργεί αυτό;

Α.Κ. Το γράφει νομίζω πολύ ωραία στο παραγραφάκι που έγραψα για το δίσκο. Που λέει ότι αν το rock ‘n’ roll έχει πεθάνει αφήστε το στην ησυχία του να είναι ωραίο και νεκρό, αν πεθαίνει δώστε του ένα όπλο. Δηλαδή μία ευκαιρία να παλέψει. Και αυτό είναι ό,τι πιο ρομαντικό έχουμε. Είναι ζήτημα επιθυμίας. Αυτό μας αφορά και θα έπρεπε να είναι εντάξει. Δε ζητάω ένα προβολάκι πάνω στην μπάντα. Ζητάω το δικαίωμα να μπορούμε να το κάνουμε γιατί δε σκοτώνουμε κανέναν, δεν πειράζουμε κανέναν, μπορείς να μην το ακούσεις. Δεν τον κάνουμε κλύσμα σε κανέναν το δίσκο. Και εύκολα μπορεί να μην υπάρχει αυτό. Δεν έχουμε υπογράψει και πουθενά ότι θα είμαστε πάντα μία rock μπάντα.

Καλή ευκαιρία να σας κάνω και την ακόλουθη ερώτηση. Αν σας δώσω τα δύο βινύλια των Chickn στο χέρι και θα έπρεπε να τα τοποθετήσετε σε ένα ράφι δισκάδικου στο εξωτερικό, σε ποια κατηγορία θα τα βάζατε;

Α.Κ. Τον πρώτο τον βάζω στις εκπτώσεις (σ.σ. γέλια) και τον δεύτερο το βάζω στους δίσκους που δεν πρέπει να ακούσεις πριν κοιμηθείς.

Π.Κ. Νομίζω ότι το δεύτερο θα το έβαζα στο acid glam... Δεν ξέρω (σ.σ. δυσκολεύεται). Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τον όρο ψυχεδελικό rock.

A.K. Είναι αυτός ο σιχαμένος πάκος με δίσκους που πραγματικά δε θα ψάξεις ποτέ. Είναι αυτό το ράφι με τις καινούργιες κυκλοφορίες που είναι πολλές γιατί στην πραγματικότητα δεν τις αγοράζει κανένας

Π.Κ. Και έχει και καλά πράγματα μέσα.

Α.Κ. Ναι, αλλά και πολλή σαβούρα. Πολλή σαβούρα.

Μίλησέ μου λίγο για τους στίχους του δίσκου και κυρίως για το "Cloud Οver Athens" που μου φαίνεται το πιο ενδιαφέρον σε νόημα.

A.K. Θα σου πω την πραγματική ιστορία πίσω από το κομμάτι αυτό. Έχουμε τελειώσει την πρόβα και είμαστε εξουθενωμένοι, εγώ οδηγώ τη μηχανή για να γυρίσω σπίτι μέσα στο παραλήρημα της μηχανικής οδήγησης σε έναν δρόμο που έχεις κάνει χιλιάδες φορές δε σκέφτεσαι καν προς τα πού θα πας. Και μου έρχεται αυτή η μελωδία που είναι το μοτίβο που επαναλαμβάνεται μέσα στο κομμάτι. Απλά εκείνη τη στιγμή είχα την ψυχραιμία να βγάλω το κινητό μου και να το βάλω στην τσέπη του πουκάμισού μου για να καταγράψω τη μελωδία τραγουδώντας πάρα πολύ φάλτσα μέσα στην κίνηση της Πειραιώς. Το έβαλα την επόμενη μέρα στους υπόλοιπους. Οι στίχοι ήρθαν λίγο αργότερα, αρχικά φτιάχτηκε χωρίς στίχους. Και αυτοί ήρθαν ενώ ήμουν έξω με μία φίλη και απλά άφησα ό,τι έκανα για να γράψω αυτό το πράγμα. Δεν είναι πολύ δικό μου, απλά ήρθε. Οπότε δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω υπέρ του ή κατά του. Είναι μία εικόνα που είδα, αυτές οι στιγμές που φεύγουν από τον πραγματικό χρόνο.

Ποιοι είναι οι μουσικοί που προστέθηκαν σε αυτό το δίσκο και τι έφερε ο καθένας τους στο συγκρότημα; Κατά πόσο αυτό το κάτι το αναζητούσατε και το βρήκατε σε αυτούς ή κατά πόσο πρώτα βρήκατε τα άτομα που θέλατε να φέρετε στο σχήμα και αυτοί συνεισέφεραν με τον δικό τους τρόπο;

Π.Κ. Η αλήθεια είναι ότι σε πρώτη φάση υπήρχαν κάποιες ανάγκες.

Α.Κ. Άλλαξε η φιλοσοφία. Γίναμε πιο μπάντα. Υπήρξε κάποια στιγμή μετά τον πρώτο δίσκο που το διαλύσαμε. Συμβαίνει. Και έπρεπε να το ξαναφτιάξουμε. Και το φτιάξαμε αλλιώς. Πολύ αλλιώς. Στο προηγούμενο ήμασταν εγώ, ο Παντελής και ο Βαγγέλης και οι υπόλοιποι κάπως δορυφόροι. Αυτό δεν έγινε καθόλου τώρα. Όσοι δούλεψαν για το “Wowsers” έφεραν τον κόσμο τους, ακόμα και τα κομμάτια που έγραψα εγώ, μετά έγιναν κάτι άλλο. Και με αυτό δουλεύουμε. Με το απρόβλεπτο που μπορεί να φέρει ένας άνθρωπος που έχουμε διαλέξει και όχι με ένα προϊόν που πρέπει να βρούμε κάποιον να το υπηρετήσει. Ο Αντώνης ας πούμε που είναι η τελευταία προσθήκη θα μπορούσε να παίζει τα φρύδια του, οτιδήποτε θα μπορούσε να παίξει.

Η ευρωπαϊκή σας περιοδεία είναι μία απάντηση στην ερώτηση «και πού πάει από εδώ και μετά η ελληνική σκηνή;»;

Π.Κ. Όχι. Ήταν πολύ δική μας προσπάθεια, δεν μπορώ να το βάλω στην ελληνική σκηνή γενικά. Αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε είναι κάτι καλύτερο από αυτό που συνήθως συμβαίνει εδώ οπότε είναι και κρίμα να το βάζουμε στα πλαίσια αυτού. Μακάρι να συμβαίνει πιο συχνά, είναι πάρα πολύ δύσκολο και παίρνει πάρα πολύ χρόνο, αλλά είναι η επιθυμία μας. Είναι το πόσο επαναπαύεσαι, πόσο θες να βγει προς τα έξω [η δουλειά σου] και με ποιον τρόπο. Γιατί έχει να κάνει και με τη μεθοδικότητα. Μαθαίνεις κάποια πράγματα και δεν μπορείς να αφήνεις να συμβαίνουν τα ίδια. Αν δεν το κάνεις εσύ δε θα το κάνει κανένας.

Οπότε αυτή η εμπειρία σας γέμισε ή σας άδειασε;

Π.Κ. Μας γέμισε; Μας έσκασε, πλάκα κάνεις; Το κεφάλι μου είναι πουρές (γέλια), προσαρμόζομαι ακόμα. Δεν τη λέω εύκολα αυτή τη λέξη και να είναι αλήθεια.

Α.Κ. Σκέψου και ότι ήταν πολύς ο δρόμος για τα dates που παίξαμε. Κανονικά ήθελα άλλα πέντε ή έξι dates. Όταν λοιπόν είμαστε χωρίς οδηγό, όταν οδηγούν δυόμισι  άνθρωποι και άλλοι τόσοι κουβαλάνε τρεις φορές την ημέρα ένα ολόκληρο stage, όταν όλοι θα κοιμηθούν μετά σε έναν καναπέ κατά πάσα πιθανότητα ή κάπου που δε θα μπορούν να κάνουν ένα μπάνιο... Και παρόλα αυτά όταν φτάσαμε Πάτρα ήμασταν ράκος και κανένας δεν ήθελε να γυρίσει.

Π.Κ. Αρχικά δεν είχαμε καν καταλάβει πόσο ράκος ήμασταν. Θέλαμε να πάμε στον Μπάμπουρα να παίξουμε. Ήταν σα μία σφαίρα για μένα.

Πόσο διαφορετικός είναι ο έξω κόσμος της μουσικής σε σχέση με τον δικό μας μικρόκοσμο;

A.K. Μπορείς να δεις όλο το φάσμα, δεν υπάρχουν κατηγορίες. Το τι είναι καλύτερο ή χειρότερο έχει να κάνει με το ποιο είναι το ζητούμενο. Πρέπει να ξέρεις τι ψάχνεις. Δεν είναι δύο τσουβάλια από τη μία τα ωραία, cool μέρη να μένεις και από τη άλλη τα χάλια. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για συναυλιακούς χώρους η Αθήνα έχει πάρα πολύ καλούς.

Π.Κ. Οι περισσότεροι μας έλεγαν «τι ωραία είστε στην Αθήνα». Δηλαδή έλεγαν "the Greeks" με έναν διαφορετικό τρόπο, έναν cool τρόπο αν θες. Κάπως «είστε ωραία εκεί κάτω».

Α.Κ. Στα Βαλκάνια ας πούμε είναι πολύ ψηλά το τι συμβαίνει στην Αθήνα σε αυτή τη μουσική. Ξέρουν μπάντες. Μας ρωτούσαν για άλλες μπάντες στην περιοδεία, τι κάνουν οι Noise Figures, τι κάνουν οι Cave Children... Στη Γαλλία δε σε ξέρουν.

Π.Κ. Τους λες ότι ήρθες από την Αθήνα και σου λένε «Τι; Πώς;».

Αν βρισκόμασταν στην περιοδεία του πρώτου δίσκου σας θα έβαζα στοίχημα ότι η συναυλία με τον Τουρνά το Σάββατο 9/6 θα είναι ένα αφιέρωμα στα "Απέραντα Χωράφια". Μετά το "Wowsers" περιμένω να ακούσω τα "Αστρόνειρα". Έχω πέσει μέσα;

Α.Κ. Λοιπόν, αυτό είναι κάτι που το κουβεντιάζουμε καιρό. Όχι συγκεκριμένα για τον Κώστα αλλά γενικά το πόσο ενδιαφέρον έχει ότι όσο περνάν τα χρόνια και αφού ακούσαμε τη μουσική αυτή απέξω, δηλαδή εγώ πρώτα άκουσα Soft Machine και μετά Ακρίτα, πώς εντοπίζεις μία γενεαλογία. Παρότι δεν επικοινωνούμε άμεσα γιατί δεν έχω το ακρόαμα σαν εμπειρία μου. Και πόσο ωραίο θα ήταν να δημιουργηθεί στη σκηνή μία σύμπραξη με τους ανθρώπους που έπαιξαν αυτές τις καινοτόμες για την εποχή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες μουσικές, όσο υπάρχουν ακόμα.

Π.Κ. Και με ερεθίσματα που ήταν φοβερά λιγότερα.

Α.Κ. Αν έκανα δύο βήματα πίσω θα έλεγα να κάνουμε στον πρώτο δίσκο αυτή τη σύμπραξη με τον Λογαρίδη και σε αυτόν με τον Τουρνά. Είπαμε τώρα πια να το κάνουμε γιατί ήθελε και λίγο θάρρος.

Δεν απαντήσατε όμως ακριβώς στην ερώτηση, να μην επιμένω για να κρατήσουμε και ένα μυστήριο;

Α.Κ. Δεν είναι μυστήριο, είναι ότι η σύμπραξη μας θα γίνει στα πλαίσια της μουσικής διερεύνησης που έχουμε ούτως ή άλλως σαν μπάντα. Για να σου απαντήσω ακριβώς, αυτό το εμβληματικό πράγμα που έχουμε στο μυαλό μας από τον Τουρνά είναι τα “Απέραντα Χωράφια”. Όχι για το live μόνο, τον τελευταίο πολύ καιρό που γίνεται η κουβέντα αυτή μεταξύ μας. Όπως όταν αναφερόμαστε στον Λογαρίδη αυτό που έχουμε στο μυαλό μας είναι ο Ακρίτας. Απλά όπως και στο live που παίζουμε, έχουμε μία πολύ ανοιχτή προσέγγιση και ο Κώστας και εμείς, το μαθαίνουμε ακόμα αυτό που θα συμβεί. Δεν κρύβω κάτι για το μυστήριο, το αφήνουμε απλά να συμβεί.

Π.Κ. Είναι στα πλαίσια του we always deliver but never before the last moment. Αυτό μας ακολουθεί και έχει πατήσει πόδι και στις ζωές μας.

Υπάρχει μία απόσταση ανάμεσα σε καλλιτέχνες παλαιότερων γενιών  και σε αυτούς της δικής σας γενιάς σε ό,τι έχει να κάνει με τη συνύπαρξή τους. Το βλέπεις; Πιστεύεις ότι ευθύνονται για αυτό οι νεότεροι μουσικοί, η παλιότεροι ή το κοινό και των δύο;

Π.Κ. Μία μίξη αλλά νομίζω οι μουσικοί περισσότερο. Δηλαδή εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε, μας αρέσει να πειραματιζόμαστε με μουσικούς, ο Άγγελος είχε αυτή την ιδέα γιατί έχει αυτό το άκουσμα και αγκαλιάσαμε αυτή την ιδέα και οι υπόλοιποι και εκείνος (σ.σ. ο Τουρνάς) είναι ένας άνθρωπος που θέλει να εξυπηρετήσει αυτή τη σύμπραξη.

Δηλαδή μπορεί να είναι και το ότι κανείς μέχρι τώρα απλά δεν είχε κάνει την κίνηση;

Α.Κ. Όχι, εγώ δεν το πιστεύω. Νομίζω ότι δεν πρέπει να είμαστε αυστηροί ούτε με το κοινό ούτε με τους καλλιτέχνες γιατί πρέπει να υπολογίσουμε ότι σε αυτά τα χρόνια άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα. Δηλαδή στα τέλη του 60 και τις αρχές του 70 που άνθισε στο Δυτικό κόσμο μία έκφραση ελευθερίας και μία μουσική που είχε έντονο πολιτικό μήνυμα, στην Ελλάδα είχαμε Χούντα. Και επειδή με ρώτησαν κιόλας αν θα ήθελα να ζω την εποχή που ο Τουρνάς έγραφε τα ψυχεδελικά του διαμάντια, δε θα ήθελε κανείς να ζει στη Χούντα. Εκείνη την εποχή η συγκυρία ήταν πολύ διαφορετική από ό,τι ήταν στον υπόλοιπο κόσμο και έχασε πολλά στάδια εξαιτίας του ετεροχρονισμού που δημιουργήθηκε από αυτή την κατάσταση.  Όλα αυτά τα χρόνια η μουσική άλλαζε κι εμείς δεν το καταλαβαίναμε. Ούτε σαν κοινό, ούτε σαν μουσικοί.

Π.Κ. Πάντα υπήρχαν 5-6 χρόνια χρονοκαθυστέρηση.

Α.Κ. Επίσης τίθεται και το ζήτημα ότι στην Αμερική αυτή είναι μία πραγματικά λαϊκή μουσική. Εδώ δεν είναι έτσι.

Εγώ θα έλεγα και κάτι άλλο που δεν ξέρω αν ισχύει για τη γενιά τη δική σας. Κάποια στιγμή πήραμε πολύ τοις μετρητοίς το punk. Το kill your idols, την έννοια του δεινοσαυρισμού κτλ. Το οποίο είναι μία ρηχή ερμηνεία του punk. Αυτό νομίζω δημιούργησε ένα χάσμα από γενιά σε γενιά που επαναλαμβάνεται.

Π.Κ. Νομίζω ότι με το internet κοιτάμε πλέον τι συμβαίνει έξω. Κοιτάμε να σβήσουμε αυτή τη χρονοκαθυστέρηση όσο μπορούμε. Γιατί μπορούμε, έχουμε το μέσο να κλείσουμε την ψαλίδα.

Α.Κ. Το ζητούμενο πάντως από αυτή τη συνεργασία δεν είναι το να κλείσουμε ένα χάσμα γενεών. Δε μας αφορά και δεν είμαστε αυτοί που θα το λύσουμε. Είναι μία ηχητικού τύπου συγγένεια και να μην το μεγαλώνουμε σε κάτι πάνω από αυτό. Δεν είναι ζήτημα μυθοποίησης, είμαστε ελεύθεροι από τη σκέψη του απλά να συνεργαστούμε με το παιδικό μας είδωλο. Έχει προφανώς μία τέτοια ψυχολογική προέκταση, όταν πρωτομίλησα με τον Κώστα μου κόπηκαν τα πόδια, δεν ήμουν πολύ ψύχραιμος. Αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά ένας δημιουργικός άνθρωπος. Δεν είναι ένα απολίθωμα, είναι εκεί έξω και είναι γερός και παίζει μουσική και το κάνει καλά ακόμα.

Έχει έρθει ίσως και η ώρα κατά τα πρότυπα του εξωτερικού να κάνει ένας νεότερος παραγωγή σε έναν καλλιτέχνη τύπου Τουρνά και ίσως να τον οδηγήσει στη νιότη του όπως την αντιλαμβάνεται η νέα γενιά; Όπως οι Dan Auerbach, Jack White, Steven Wilson κτλ.

Α.Κ. Ένα βασικό κριτήριο είναι η πρόθεση του καλλιτέχνη που δημιουργεί. Ο δεινοσαυρισμός και το να τον πουλάς, ότι επαναφέρω δηλαδή τον «θεό» πάνω στο βάθρο του, δεν μπορεί να παράξει με κανέναν τρόπο κάτι δημιουργικό. Είναι μία αναμόχλευση με αισχρούς όρους του παρελθόντος. Αν μου έλεγες αν θα ήθελα να ξαναγράψουμε τον Ακρίτα με τον Λογαρίδη θα σου έλεγα όχι. Αν τον Λογαρίδη ή κάποιον αντίστοιχο το φέρει η ζωή να βρεθούμε και δούμε ότι έχουμε κάτι να φτιάξουμε, δε θα ρωτήσουμε κανέναν. Θα πάμε και θα το κάνουμε. Αλλά η αναπαραγωγή με όρους μουσιακότητας είναι πολύ μελαγχολική διαδικασία, σα να παραδέχομαι την ολοκληρωτική μου ήττα. Και σκέφτομαι και τον εαυτό μου μεγάλο, αν αξιωθώ να συνεχίσω να παίζω μουσική, υπάρχει ένα ενδεχόμενο να σταματήσω και να μη θέλω να παίζω άλλο. Μπορεί να θέλω τον κήπο μου, τα λαχανικά μου και τον σκύλο μου. Δεν είναι κατακριτέο. Το να πιέσω έναν τέτοιο άνθρωπο επειδή εγώ θέλω να παίξω τα “Απέραντα Χωράφια”, θα ήταν αισχρό. Ο Κώστας δεν είναι καθόλου αυτή η περίπτωση.

Π.Κ. Η υπόθεση πάντως της παραγωγής θα ήταν ενδιαφέρουσα αλλά εξαρτάται από τον καλλιτέχνη που δημιουργεί. Αυτός το ορίζει. Αυτός πρέπει να έχει το κίνητρο να κάνει κάτι καινούργιο και να βγάλει φρέσκες ιδέες.

Α.Κ. Στο εξωτερικό υπάρχει επίσης μία ολόκληρη βιομηχανία, μην το ξεχνάμε. Βγήκαν και κάποια λεφτά. Αν δεν έβγαιναν δεν είμαι καθόλου σίγουρος τι θα συνέβαινε.

Τελευταία ερώτηση. Από το ντύσιμο μέχρι το βίντεο κλιπ, πόσο σημαντική θεωρείς ότι είναι η εικόνα στη διαμόρφωση μίας ταυτότητας σε έναν μουσικό και το μήνυμα (;) που προσπαθεί να περάσει;

Α.Κ. Η εικόνα δεν είναι κάτι άλλο από την όψη των πραγμάτων. Στη δική μας περίπτωση. Είναι μία επιφάνεια πάνω στην οποία μπορείς επιδερμικά να δεις την απεικόνιση μίας δημιουργικής στιγμής. Αν η ερώτηση είναι αν είναι σημαντικό εμπορικά, τότε ναι, είναι. Το να επενδύσεις σε αυτό αν θες να μπεις στη βιομηχανία, είναι φοβερά απαραίτητο. Μουσικά σίγουρα όχι. Αν μας αφορά εμάς; Όχι πάρα πολύ, δηλαδή εμείς το γούστο μας κάνουμε. Εγώ ας πούμε αντί να βάφομαι σπίτι μου βάφομαι έξω. Αυτή είναι η διαφορά.

Να το θέσω διαφορετικά. Έχουμε το βίντεο κλιπ που έφτιαξε η Μαρίνα.

Α.Κ. Το 80% των ρούχων είναι τα δικά μας ρούχα.

Π.Κ. Το κλιπ αυτό δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά γιατί είμαστε 100% εμείς. Έγινε τελείως DIY. Σε προηγούμενη συνέντευξη με ρώτησε κάποιος αν θα κάνουμε βίντεο κλιπ θεωρώντας ότι αυτό ήταν ένα πάρτυ στο οποίο παίζαμε. Δε θα έβγαινε αλλιώς. Μόνο έτσι, με φίλους και τα δικά μας ρούχα. Είναι ένας καθρέφτης και της στιγμής και για εμάς.

Αλλά θα μπορούσε αυτό το βίντεο κλιπ να έχει βγει στον πρώτο δίσκο; Και αν όχι γιατί;

Π.Κ. Όχι. Γιατί έχει μία σύνδεση πρώτα με εμάς και μετά άρα και με τη μουσική.

Δεν υπάρχει λοιπόν σύνδεση εικόνας και μουσικής;

Α.Κ. Αν υπάρχει ένας σωλήνας ο οποίος καταλήγει στον πρώτο δίσκο σε ένα δάσος, στο δεύτερο σε ένα πάρτυ κτλ, η εικόνα είναι αυτό που βλέπεις μπροστά στο σωλήνα.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Wowsers" από τον Κώστα Σακκαλή.