Whereswilder: «Η ψυχεδελική μουσική λανσάρεται πλέον και ως brand»

Μιλήσαμε με το νέο-ψυχεδελικό συγκρότημα για τον Waldo, την κατσίκα, το stoner και την αγριότητα της παρεξηγημένης ελληνικής σκηνής

Από την Τόνια Πετροπούλου, 22/10/2015 @ 12:36
Με αφορμή το επερχόμενο live της τετραμελούς ελπιδοφόρας μπάντας και λίγο πριν την αλλαγή κιθαρίστα τους, συναντήσαμε τα τρία αρχικά μέλη των Whereswilder προκειμένου να μας λύσουν τις απορίες περί του δισκογραφικού υλικού τους, την μάχη της ψυχεδέλειας εναντίον του stoner και την ηχητική αναβίωση περασμένων δεκαετιών, καθώς και το πώς ορίζεται η εγχώρια σκηνή. Διαβάστε παρακάτω τις ενδιαφέρουσες απαντήσεις τους.

Ψάχνετε «που είναι πιο άγρια» ή τον Waldo; Φαντάζομαι έχετε δει να μεταφράζουν το όνομά σας και με τις δύο ερμηνείες, αλλά, ποιά απ' τις δύο είναι σωστή και πόσο αμερικανάκια είστε για να ξέρετε τον Waldo;
(γέλια) Γιαννίκιος: Δεν είμαστε αμερικανάκια, το έπαιζε και η ελληνική τηλεόραση σε πληροφορώ. Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι να υπάρχει στην Ετ2 και να περιμένω, γυρνώντας απ' το σχολείο, το σποτάκι ανάμεσα στις εκπομπές παιδικών που θα ρωτούσε η βαριά φωνή «Πού είναι ο Waldo;». Τότε, «έπεφτε» μία εικόνα, όπου όλοι καθόμασταν για τρία λεπτά έτσι (σ.σ.: πιέζοντας τα μάτια) κοιτάζοντάς την, μέχρι να ακουστεί και πάλι η φωνή «Εκεί είναι ο Waldo» και να κυκλωθεί μέσα στο χάος.
Αναγνωστόπουλος: Εγώ πάλι, είχα το βιβλίο απ' τα αμερικανάκια τα ξαδέρφια μου.
Γιαννίκιος: Όσοι γράφουν «που είναι πιο άγρια» είναι, μάλλον, επειδή έτσι διαβάζεται το όνομα της μπάντας.
Αναγνωστόπουλος: Η απάντηση, λοιπόν, του ερωτήματος είναι ότι το όνομά μας βρίσκεται πιο κοντά στην αναφορά στον Waldo, παρά στο άγριο. Το πού είναι ποιό άγρια, βλέπεις, δεν το ψάχνουμε ιδιαίτερα. (γέλια)

Πάμε στο δεύτερο μυστήριο της μπάντας. Η κατσίκα - σήμα κατατεθέν πώς προέκυψε;
Γιαννίκιος: Είχαμε συμφωνήσει από πολύ παλιά ότι η μπάντα μας πρέπει να έχει ένα ζώο για logo.
Αναγνωστόπουλος: Το είχαμε άχτι ρε παιδί μου να 'χουμε ζώο.
Γιαννίκιος: Ναι, λόγω του ότι υπήρχαν διάφορες μπάντες  που είχαν, εκείνη την περίοδο, γύπες, βουβάλια και άλλα στο merch τους. Πάντα τσακωνόμασταν για το ποιο ζώο πρέπει να διαλέξουμε και πώς να είναι σχεδιασμένο.

Και η κατσίκα πώς νίκησε;
Γιαννίκιος: Πριν δύο χρόνια περίπου, το καλοκαίρι που ξεκινήσαμε τις πρόβες και το γράψιμο του υλικού, βρισκόμασταν όλοι σε νησιά, όπου έτυχε να παρατηρήσουμε πόσο επικό ζώο είναι η κατσίκα και να συνειδητοποιήσουμε πόσο ταιριάζει στην ψυχολογία της μουσικής που παίζουμε. Είναι ένα troll cool ζώο, σχετικό φουλ με τον ήλιο και τη θάλασσα και τη φάση. Που χαίρεσαι πάντα όταν το βλέπεις, αλλά είναι ένα τελείως ηλίθιο ζώο.
Αναγνωστόπουλος: Που προκαλεί αμηχανία με ένα του κοίταγμα.
Γιαννίκιος: Μην μας κυνηγήσει και καμία φιλοζωική με αυτά που λέμε... (γέλια)

Whereswilder

Ο ήχος σας διαμορφώθηκε, αβίαστα, βάσει των επιρροών σας ή αποτελεί μέρος της αναβίωσης του είδους, στο πλαίσιο του retro κινήματος;
Αναγνωστόπουλος: Ξεκάθαρα το πρώτο. Όλοι μας είχαμε διαφορετικά ακούσματα, αλλά με μία κοινή γραμμή. Οι προτιμήσεις μας κάπως «δένανε» και μεταξύ τους και με το retro κίνημα, χωρίς να γίνει εσκεμμένα αυτό.
Γιαννίκιος: Υπάρχει η κλασική απάντηση που δίνουν οι μπάντες και που δίναμε και εμείς στο παρελθόν, ότι ο καθένας ακούει τα δικά του και βάζουμε όλοι λίγο απ' αυτό στο μείγμα, δημιουργώντας τον ήχο της μπάντας. Σε κάποιους μπορεί να πετυχαίνει ως ένα σημείο, σε μας πετύχαινε μόνο στα σημεία όπου συμπλέαμε ως άνθρωποι και ακροατές. Εννοείται πως όλο αυτό το κίνημα πέρασε απ' το i-pod και τη δισκοθήκη μας με δίσκους όπως το "Innerspeaker" και το "Lonerism" ή αντίστοιχους άλλους μπαντών που αναβίωναν ήχους περασμένων δεκαετιών, όμως, όλοι ακούγαμε Hendrix, Stones, Beatles. Μπορεί να μην ακούγαμε όλοι Metallica ή Limp Bizkit, αλλά όλοι ακούγαμε τα προηγούμενα και πάνω σ' αυτά χτίστηκε η βάση και η αισθητική μας.

Αλήθεια, πώς αιτιολογείτε αυτή την ηχητική ροπή; Συμβαίνει επειδή τότε φτιαχνόταν καλύτερη μουσική ή μήπως επειδή στερεύουν οι φρέσκιες ιδέες;
Γιαννίκιος: Αυτό τώρα, είναι τροφή για σκέψη και συζήτηση. Αν το καλοσκεφτείς, τα '60s αναβιώνουν συνεχώς. Πάντα θα βγαίνουν δίσκοι που θα θυμίζουν κάτι παλαιότερο.
Αναγνωστόπουλος: Είναι κυρίως παραγωγικό το ζήτημα. Δηλαδή, βρίσκεις συχνά δίσκους που συνθετικά και οργανικά δεν είναι πολύ μακριά απ' αυτούς που υποτιθέμενα αναβιώνουν, αλλά, στην συγκεκριμένη περίοδο «έπεσαν» πολλές μαζεμένες που «πλακώθηκαν» να θυμίσουν μία άλλη περίοδο. Δεν υπάρχει, όμως, θέμα σύγκρισης, επειδή, απλώς, συνέβη αυτό το κίνημα.
Γιαννίκιος: Ναι, αν είναι καλή μουσική. Δηλαδή, ο τελευταίος δίσκος των Daft Punk θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει στα late '70s και να ακούγεται στα αντίστοιχα μεγάλα ακροατήρια της εποχής του "Thriller" ή να έχει τον ίδιο αντίκτυπο μ' έναν δίσκο του Stevie Wonder. Το θέμα είναι ότι γράφεται ακόμα καλή μουσική, αλλά οι μουσικοί προσπαθούν να επιβάλλουν στους δίσκους τους να ανήκουν σε συγκεκριμένη περίοδο, συνομοταξία και ήχο.

Έχεις παραδοχές από ήδη πέντε περασμένες δεκαετίες. Έχεις το rock 'n' roll των '50s, την ψυχεδέλεια, νεο-ψυχεδέλεια, garage των  '60s που βλέπεις τον Mark Ronson ή τους Dap-Kings να είναι βουτηγμένοι εκεί, υπάρχουν τα '70s που μπαίνεις σε disco μονοπάτια ή σε πιο soft rock που ανεβαίνει τώρα σιγά-σιγά και υπάρχει και η '80s μουσική που άμα πας σ' ένα H&M και ακούσεις οποιοδήποτε pop hit από μια λίστα του Spotify φωνάζουν τις επιρροές των άλμπουμ που έχει ο πατέρας σου στη συλλογή του. Αντίστοιχα στα '90s και '00s αν ψάξεις δίσκους μπαντών, που πρόσφατα ακούγαμε εμείς το "Thirteen Tales From Urban Bohemia" και σκεφτόμασταν ότι θα μπορούσε να έχει γραφτεί και τώρα και πολλά περισσότερα χρόνια πριν απ' όταν γράφτηκε. Οπότε, δεν υπάρχει απάντηση σ' αυτό που ρωτάς. (γέλια) Μόλις κάναμε ένα ατελείωτο name dropping για να καταλήξουμε εκεί.

Τι λέτε το νεο-ψυχεδελικό κίνημα, που βρίσκεται τώρα σε έξαρση, είναι ικανό να αντικαταστήσει αυτό του stoner στην Ελλάδα;
(σ.σ..: ομόφωνα) Όχι. (γέλια)
Αναγνωστόπουλος: Καταρχάς το stoner λειτουργεί αθροιστικά.
Γιαννίκιος: Τι εννοείς;
Αναγνωστόπουλος: Ότι ρε παιδί μου οι stoner μπάντες υπάρχουν απ' τις αρχές του '90.
Γιαννίκιος: Ναι, υπάρχει ιστορία στην φάση.

Ότι έχει το stoner μεγαλύτερη ιστορία απ' την ψυχεδέλεια.
Γιαννίκιος: Όχι, όχι στην παγκόσμια κοινότητα.
Αναγνωστόπουλος: Είναι πιο ταγμένο το κοινό. Αυτός που ακούει stoner θα ακούσει Kyuss αλλά και τον τελευταίο δίσκο οποιασδήποτε μικρής stoner μπάντας.
Γιαννίκιος: Ειδοποιός διαφορά είναι ότι η ψυχεδέλεια έχει σχέση με την pop, ενώ στο stoner γίνεται αυτό που γίνεται και στο heavy metal. Το κοινό στηρίζει κάθε μουσική προσπάθεια και καλά κάνει, δεν το συζητώ. Επίσης, υπάρχει ιστορία απ' την πλευρά του ότι είναι μία μουσική που δεν αναβιώθηκε, αλλά δημιουργήθηκε και παράγει σταθερά δίσκους, ακόμα και στην Ελλάδα με παράδειγμα τους Stalker που τρέχουν ακόμα. Είναι το είδος που κάνει περήφανη την Ελλάδα αυτή τη στιγμή, με τις περιοδείες των Mods και των Planet να γεμίζουν μαγαζιά. Για την ψυχεδέλεια στην Ελλάδα, ακόμα το δείγμα δεν αρκεί για να ξέρουμε τι θα ακολουθήσει. Μόνο ο χρόνος θα το απαντήσει.
Αναγνωστόπουλος: Ξεπετάγονται πολλές μπάντες το τελευταίο διάστημα, αλλά δεν πιστεύω ότι θα συντηρηθεί αυτή η σκηνή για πάρα πολύ καιρό, ούτε ότι θα φτάσει καν να συναγωνίζεται την του stoner. Ξεπεταχτήκαμε, άλλοι ευκαιριακά και άλλοι όχι, από ένα είδος που έχει τέλμα και, ίσως, κουράζει περισσότερο.
Γιαννίκιος: Η ψυχεδελική μουσική λανσάρεται πλέον και ως ένα brand. Βαφτίζεται κάτι ψυχεδελικό επειδή είναι λίγο trippy για να πιάσει το hype και μπορεί να μην έχει καμία σχέση το ψυχεδελικό που ακούμε εμείς με εκείνο που ακούει κάποιος άλλος.

Θεωρείτε ότι έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο να διαθέτουμε σαν χώρα μια σκηνή με συγκεκριμένη υπογραφή ή αυτή η μουσική ακμή δεν είναι αρκετά ομοιογενής για κάτι τέτοιο;
Γιαννίκιος: Υπάρχουν μπάντες του εξωτερικού που ψάχνουν τρόπους να έρθουν Ελλάδα επειδή γνωρίζουν τι θα επέλθει απ' το εξωστρεφές κοινό μας. Πιστεύω ότι υπάρχει ταυτότητα, πόσο μάλλον αν κοιτάξουμε  μόνο τα ονόματα που ήρθαν φέτος να παίξουν. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει ζήτηση και απ' τις εταιρίες και απ' τις ίδιες τις μπάντες. Τώρα όσον αφορά το αν υπάρχει σκηνή, υπάρχει αλλά την συντηρούν τα πιο σκληρά είδη. Και το καταλαβαίνεις όταν παίζουν μπάντες στο Rockwave με ντάλα ήλιο και υπάρχει κόσμος από κάτω να τις παρακολουθεί.

Whereswilder

Πώς βλέπετε, εκ των έσω, την ανταπόκριση και τη στήριξη του κοινού στα πρώτα βήματα μιας εγχώριας μπάντας;
Γιαννίκιος: Εμείς παράπονο δεν έχουμε.
Αναγνωστόπουλος: Μπλοκάρουμε λίγο σε τέτοιες ερωτήσεις, αλλά, η αλήθεια είναι ότι νιώσαμε από πολύ νωρίς ότι υπάρχει ανταπόκριση και αποδοχή απ' το κοινό.
Γιαννίκιος: Από όποια μεριά κι αν το πάρεις, από μπάντες που είναι είτε κοντά είτε μακριά στον ήχο σου ή από άλλους μουσικούς, βλέπεις ότι υπάρχει κίνηση εν γένει. Έρχεται κόσμος στα live, στηρίζει το merch και να, μάνι-μάνι, εσύ η ίδια φοράς μπλουζάκι Cave Children αυτή τη στιγμή. Αυτό, δε συμβαίνει μόνο με εμάς αλλά υπάρχει στήριξη αμοιβαία.

Τόσο αμοιβαία που δημιουργείται ένα αυτοτροφοδοτούμενο σύστημα και οι ίδιοι οι μουσικοί είναι εκείνοι που στηρίζουν τα live των φίλων τους...
Γιαννίκιος: Έτσι ορίζεται μια σκηνή για να λέμε την αλήθεια. Όταν λες ότι έχω μια σκηνή πάει να πει ότι θα πας στο live των Cave Children και θα δεις απ' τα 200 άτομα που είχε μαζέψει 60 μουσικούς, οι οποίοι θα πάρουν και το μπλουζάκι τους φεύγοντας. Έτσι, ξεκινάει.
Αναγνωστόπουλος: Και είναι πολύ θετικό το ότι συμβαίνει αυτό και δεν είναι η κάθε μπάντα για τον εαυτό της, τη στιγμή που είμαστε όλοι στην ίδια διαδικασία.
Γιαννίκιος: Επίσης, το καταλαβαίνεις από τον πλουραλισμό της φάσης. Είναι φοβερό το να βλέπεις ανθρώπους να πηγαίνουν στο release μιας μπάντας που κινείται σε ένα εντελώς διαφορετικό ήχο, απ' αυτόν που ακούνε. Γενικώς, χαιρόμαστε μεταξύ μας. Κάτι, που δεν ξέρω αν έχει συμβεί στο παρελθόν, εγώ πρώτη φορά το ζω. Να έχω κάθε βδομάδα να πάω σε live φίλων και μη...
Αναγνωστόπουλος: ...Που δεν θα άκουγες απαραίτητα, αλλά θες να τους τσεκάρεις γιατί τους εκτιμάς σαν μουσικούς και αυτό που κάνουν.

Πώς βιώσατε την συμμετοχή σας στο Fuzztastic της Δράμας;
Αναγνωστόπουλος: Το περιμέναμε πως και πως.
Γιαννίκιος: Το Fuzztastic είναι ένα έπος γενικώς. Εμείς, θέλαμε και πέρυσι να συμμετάσχουμε και ήμασταν έτοιμοι κλπ, άλλα λόγω υποχρεώσεων δεν «έκατσε».
Αναγνωστόπουλος: Είναι ένα φεστιβάλ στο οποίο πιστεύουμε.
Γιαννίκιος: Είναι και αυτό που αποδεικνύει το αν έχουμε σκηνή στα μάτια των έξω. "Σκάει" κόσμος απ' τα Βαλκάνια για μπάντες που τους ενδιαφέρει και δεν είναι τύπου James, που είναι σίγουρη επένδυση στο ελληνικό κοινό, αλλά μπάντες που σ' οποιοδήποτε μέρος στην Ελλάδα κι αν έπαιζαν θα έκαναν 150 εισιτήρια. Και τα βάζεις όλα αυτά μαζί με τους μερακλήδες που έχουν την θέληση να ταξιδέψουν ακόμα και με μέσα για να έρθουν Δράμα για δύο μέρες, και σχηματίζεται η εικόνα. Συν του ότι είναι απ' τα καλύτερα φεστιβάλ από όποια πλευρά κι αν το δεις. Το μέρος, το promo τους με αφίσες, εικόνα.
Αναγνωστόπουλος: Γενικά, είναι πολύ καλή η διοργάνωση και τα παιδιά που το τρέχουν είναι φανταστικά και φτιάχνουν μια προσεγμένη και σοβαρή δουλειά.

Ας μιλήσουμε και λίγο για το ντεμπούτο σας. Αρχικά, ok η κυκλοφορία σε βινύλιο είναι πλέον της μοδός. Η ηχογράφηση σε μπομπίνα όμως, δεν έχει επιστρέψει ακόμα.
Γιαννίκιος: Κάτσε, γι' αυτό δεν είμαι τόσο σίγουρος. Μπορεί, απλώς, να μην φανερώνεται και να είναι πολλοί δίσκοι που ακούς σε μπομπίνα και να μην το ξέρεις, επειδή ας πούμε δεν είναι στο δελτίο τύπου τους διότι κάπου στο εξωτερικό αυτό θεωρείται φυσιολογικό. Στα στούντιο υπάρχει το εργαλείο, αν θες το χρησιμοποιείς, αν δεν θες όχι. Ή το χρησιμοποιείς μόνο για όργανα ή μόνο για την φωνή.
Αναγνωστόπουλος: Στην Ελλάδα ήταν απλώς ξεχασμένο.
Γιαννίκιος: Ναι που είναι αστείο αν σκεφτείς ότι κάποτε στην Ελλάδα όλα τα στούντιο χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά μπομπίνα και ξαφνικά στην εποχή της ψηφιακής παραγωγής όλοι ξέχασαν ότι υπάρχει. Αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίον εμείς το αναφέρουμε είναι για να υπενθυμίσουμε ότι υπάρχει ακόμα αν το επιλέξεις.

Σκοπεύετε να το κάνετε χαρακτηριστικό σας και να ηχογραφηθεί έτσι και ο δεύτερος δίσκος;
(σ.σ.: ομόφωνα) Ναι!

Αλήθεια, τι σχέδια έχετε για το δεύτερο άλμπουμ; Έχετε ξεκινήσει;
Γιαννίκιος: Έχουμε ένα καλό ποσοστό. Παραπάνω από καλό. Είναι όλα τα κομμάτια έτοιμα συνθετικά και είμαστε στην φάση που δουλεύουμε τα demo μας.

Άρα τον περιμένουμε και σύντομα;
Γιαννίκιος: Ναι, διότι έχουμε συνωμοτήσει να σπάσουμε αυτή την κατάρα που πολλές ελληνικές μπάντες βγάζουν ανά τρία-τέσσερα χρόνια. Η οποία, δεν είναι κατάρα ακριβώς, αλλά μία δύσκολη κατάσταση, αφού για να βγάλεις έναν δίσκο τα χρήματα προέρχονται απ' την τσέπη σου.

Θα πειραματιστείτε με τον ήχο σας; Θα τον αλλάξετε εντελώς ή θα μείνει ανέπαφος;
Ράλλης: Θα αλλάξει εντελώς.
Αναγνωστόπουλος: Θα είναι πιο rock.
Γιαννίκιος: Γενικώς, έχουμε τελευταία ένα φλερτ με το classic rock.
Ράλλης: Τα κομμάτια θα είναι λίγο πιο απλά. Κάποια τουλάχιστον.
Γιαννίκιος: Πάλι, όμως, δεν υπήρχε σκέψη. «Ρίξαμε» τα κομμάτια και τις ιδέες και όσες «κάτσανε», «κάτσανε».
Αναγνωστόπουλος: Ναι, στην αρχή λέγαμε να γίνει τελείως πιο ψυχεδελικό.
Ράλλης: Ναι, με πλήκτρα κι έτσι. Τελικώς, δεν έχει καμία σχέση.

Whereswilder

Πώς ήταν η συνεργασία σας με την ανερχόμενη δισκογραφική του six dogs;
Γιαννίκιος: Η νεοσύστατη δισκογραφική ήταν το απολύτως φυσιολογικό βήμα για ένα κέντρο πολιτισμού απ' το οποίο περνάνε όλες οι μπάντες.
Ράλλης: Και παίζουμε όλοι από παιδιά εκεί.
Γιαννίκιος: Γνωριζόμαστε με τους ανθρώπους που το έχουν και οι ίδιοι γνωρίζουν καλά την σκηνή. Οπότε και επικροτήσαμε την κίνησή τους αυτή. Μας βοηθήσανε πολύ στο ξεκίνημά μας.
Αναγνωστόπουλος: Είχαμε μία ομαλή συνεργασία.
Γιαννίκιος: Και μακάρι να συνεχιστεί έτσι.

Θα λέγατε ότι είστε μπάντα του στούντιο ή της σκηνής; Ή του tour;
Ράλλης: Σίγουρα του live.
Αναγνωστόπουλος: Μας αρέσει η διαδικασία του live. Απ' την πρόβα μέχρι και την εμφάνιση στη σκηνή.
Ράλλης: Και το tour, ίσως, να είναι η καλύτερη στιγμή μας μέχρι τώρα.
Γιαννίκιος: Και το tour σου δίνει ενέργεια και τροφή για να επιστρέψεις στο στούντιο.
Ράλλης: Πρακτικά, φτιάχνουμε κομμάτια για να παίζονται live. Είμαστε και όλοι «ψυχάκια» με την παραγωγική διαδικασία και το ψάχνουμε πολύ, τώρα συγκεκριμένα με τον Μπόλμπαση.

Η παραγωγή περιορίζει χρονικά, ενώ, στο live δίνεται η δυνατότητα να αυξηθεί η διάρκεια των κομματιών με τζαμάρισμα. Εσείς ακολουθείτε πιστά το άλμπουμ ή το πειράζετε λίγο;
(σ.σ.: ομόφωνα) Το πειράζουμε πάρα πολύ.
Ράλλης: Στην αρχή, όλα τα κομμάτια μας ήταν πολύ μεγαλύτερα και αναγκαστήκαμε κάπως να τα μαζέψουμε για το βινύλιο, που πρέπει να είναι μέχρι 43 λεπτά. Οπότε, στο live μας δίνεται η ευκαιρία να παιχτούν με την αρχική τους μορφή, όπως θα παιζόντουσαν.

Τι να περιμένουμε, λοιπόν, απ' το επερχόμενο live σας;
Γιαννίκιος: Στο live στο Δίπυλον θα παίξουμε πρώτη φορά με το νέο μας μέλος στην κιθάρα, τον Αλέκο Βουλγαράκη. Θα δοκιμάσουμε μία γενναία δόση φρέσκου υλικού και θα δούμε και εμείς, για άλλη μια φορά, τον φοβερό Moa Bones. Παρεμπιπτόντως, επειδή μας ρωτάνε πολλοί, το Δίπυλον είναι στου Ψυρρή και όχι κάπου δύσβατα.

Πέντε λεπτά απ' τον σταθμό Θησείο θα λέτε.
(γέλια)
Γιαννίκιος: Θα τα πούμε εκεί, λοιπόν. Ευχαριστούμε το Rocking.gr για την φιλοξενία.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
  • SHARE
  • TWEET