Theodore: «Θέλω ο κόσμος να παίρνει απ' την μουσική μου αυτό που θέλει»

Με αφορμή τη σημερινή εμφάνισή του στο 6 D.O.G.S. μιλήσαμε με τον Θοδωρή Πολυχρονόπουλο για τις δισκογραφικές δουλειές του, τα Abbey Road Studios και πολλά άλλα

Από την Τόνια Πετροπούλου, 19/02/2016 @ 12:36

Με αφορμή τη σημερινή εμφάνισή του στο 6 D.O.G.S., μιλήσαμε με τον Θοδωρή Πολυχρονόπουλο για τις δισκογραφικές δουλειές του, την επίγευση της εμπειρίας της ηχογράφησης στα θρυλικά Abbey Road Studios, την αποτύπωση της καθημερινότητας στην τέχνη και τις διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Λονδίνου.

Έχοντας στο μυαλό το set σου στην σκηνή του Μεγάρου και του Fuzz, πόσο δύσκολη είναι η μετάβαση σ' αυτή του six dogs; Σκέφτεσαι να θυσιάσεις άτομα ή ορισμένα όργανα να είναι προηχογραφημένα;

Δεν παίζουμε ποτέ με προηχογραφημένα όργανα. Απ' το καλοκαίρι και μετά, που ασχολιόμουν με την καμπάνια του δίσκου και προετοίμαζα τις εμφανίσεις αποφάσισα να παίζω μόνο με τον πυρήνα της μπάντας μου, δηλαδή, να μην έχει έγχορδα και πνευστά ή τους έξτρα μουσικούς που έπαιζα μέχρι και τον Απρίλη. Είναι κάτι που σκοπεύω να συνεχίσω και βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον, καθώς είχαμε το άγχος να μην «μικρύνει» ο ήχος, αλλά καταφέραμε να μην.

Θεωρείς ότι θα αλλοιωθεί το αποτέλεσμα που έχεις συνηθίσει να δημιουργείς ή είσαι περίεργος για την εξέλιξή του και το βλέπεις ως μία πρόκληση;

Έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε τον ίδιο ή μεγαλύτερο ήχο, με λιγότερα όργανα. Πλέον έχουν μεγαλύτερο ρόλο οι κιθάρες και γίνεται πιο προσωπικό το αποτέλεσμα, πιο απτό. Δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στην μπάντα και τον κόσμο. Όλη η διαδικασία είναι ενδιαφέρουσα ως πρόκληση, ειδικά εκείνη των προβών, όπου από 'κει που ετοίμαζα τις παρτιτούρες μόνος μου, σ' ένα γραφείο, και τις έδινα στους μουσικούς, γίνεται μία συζήτηση, μία συλλογική προσπάθεια και αλλάζουν πράγματα επί τόπου. Τέλος, προσαρμόζουμε τα κομμάτια του πρώτου δίσκου στα μέτρα του δεύτερου και τα δικά μας τωρινά.

Αναθεώρησες για την εκτέλεση του πρώτου; Σκέφτηκες ότι ίσως έπρεπε να τον είχες κάνει έτσι εξαρχής;

Το ντεμπούτο έγινε μία συγκεκριμένη εποχή, στην οποία , μπορούσα να κάνω εκείνο το πράγμα. Με βάση τις γνώσεις, τις τεχνικές, τα μέσα και τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου να με βοηθήσουν εκείνη την περίοδο, κατάφερα να δημιουργήσω κάτι που ήταν κοντά στη δική μου ιδιοσυγκρασία. Δεν το μετανιώνω, διότι αποτύπωσε εμένα τότε. Εγώ έχω αλλάξει στον δεύτερο. Για την ακρίβεια κι απ' τον δεύτερο μέχρι και τώρα που μιλάμε νιώθω άλλος άνθρωπος. Το βλέπω ως ένα ζωντανό πράγμα που συνεχώς μπορείς να το φτιάξεις όπως εσύ θές.

Το πλάθεις σαν πλαστελίνη.

Μπράβο. Ανάλογα το σχήμα που έχει η ζωή σου εκείνη τη στιγμή.

Ακολουθεί ένα διάστημα που θα μείνει όλη μου η μπάντα στην Αθήνα και σκεφτόμαστε να ηχογραφήσουμε ξανά τον πρώτο δίσκο στο πλαίσιο που τον παίζουμε τώρα και να τον κάνουμε ένα release στο ίντερνετ.

Μου φαίνεται ότι στο "It is But It's Not" ακούγεσαι πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος ως προς την κατεύθυνση του ήχου σου σε σχέση με το ντεμπούτο σου. Εκτός από την ηλικιακή και μουσική ωρίμανσή σου, μήπως βοήθησε το γεγονός ότι άφησες να έχει λόγο στην μουσική και κάποιος άλλος εκτός του εαυτού σου; Πόσο δύσκολη και ευεργετική ήταν αυτή η διαδικασία;

Στην πραγματικότητα δεν άφησα να έχει κάποιος μεγάλο λόγο στην μουσική μου, ίσα-ίσα που αυτή τη φορά συνέβη το αντίθετο, γι' αυτό και την παραγωγή την υπογράφω εγώ. Ο Ken Thomas ήρθε στην μίξη, στο τελευταίο στάδιο, όπου τα περισσότερα είχαν ολοκληρωθεί. Αυτό που διαφοροποιήθηκε ήταν κάτι που δεν μπορούσα να εκφράσω με λόγια και εκείνος κατάφερε να το βάλει στο τελικό αποτέλεσμα.

Επειδή δεν το είχες σκεφτεί ο ίδιος ή δεν ήξερες τι ήταν;

Ήταν κάτι που ήξερα ακριβώς τι ήταν, αλλά δεν μπορούσα να το εκφράσω, εξηγήσω. Ήμουν σίγουρος ότι ήξερε εκείνος τι θα ήταν, αφού γνώριζα τη δουλειά του και συνεννοηθήκαμε γρήγορα, χωρίς να μιλήσουμε και πολύ, για το πού πρέπει να κατευθυνθούμε ηχητικά.

Τι είναι αυτό που συγκράτησες απ' τη συνεργασία σας;

Έμαθα ωραίες ιστορίες για τους Sigur Ros, που μ' αρέσουν πολύ. (γέλια)

Χρειαζόμουν τον άνθρωπο που θα καταλάβαινε τι ήθελα χωρίς να μπορώ να το διατυπώσω. Αυτό, συνέβη και στον πρώτο δίσκο με τον Βασιλικό και τον Clive Martin, αλλά εκείνοι με πήραν απ' το χέρι, βοηθώντας με να καταλάβω μόνος μου το πού θέλω να πάει ό,τι είχα ήδη φτιάξει. Με τον Ken Thomas ήξερα τι ήθελα από πριν και εκείνος κατάλαβε τι εκείνο χρειαζόταν προκειμένου να το φτιάξουμε μαζί.

Theodore

Το ξέρεις τώρα ότι θα αναζητείς να κουμπώνεις με αυτόν τον τρόπο με τους μελλοντικούς συνεργάτες, έτσι;

Δεν είμαι σίγουρος. Νομίζω υπάρχει μια διαδικασία απ' τον πρώτο δίσκο μέχρι και τώρα, όπου όλο και πιο πολύ πατάω στα πόδια μου. Έχω καλύτερη συναίσθηση του τι θέλω και αρχίζω να καταλαβαίνω πράγματα που δεν μπορούσα στο παρελθόν. Οπότε δεν θα το αναζητώ, συνειδητά τουλάχιστον. Σίγουρα είναι κάτι πολύ σπουδαίο και δεν σου λέω ότι δεν συμβαίνει ή δεν θα ξανά συμβεί.

Απ' τη δική σου οπτική, με ποιόν τρόπο διαφοροποιούνται τα δύο άλμπουμ και πώς γεφυρώνονται;

Το "It is But It's Not" θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του "7", άσχετα αν από πλευράς παραγωγής ή ύφους δεν θα μπορούσες να μπερδέψεις τα κομμάτια μεταξύ τους. Πέρα απ' το τελευταίο κομμάτι δηλαδή, το οποίο πολύ προσεκτικά λέγεται "Αρχή" , στο οποίο αισθανόμουν  έτοιμος να κάνω τον δεύτερο δίσκο και θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το εναρκτήριό του. Εκεί, ενώνονται.

Η διαφορά τους είναι απλή. Ο δημιουργός του δεύτερου είναι ένας ωριμότερος άνθρωπος. Νομίζω ακούγεται και στον ήχο ότι παρά το γεγονός των πολλών οργάνων, ο ήχος έχει απλουστευθεί και δεν είναι πια τόσο περίπλοκος. Πατάει καλύτερα στο έδαφος και δημιουργεί το δικό του σύμπαν. Υπάρχει η διάθεση να γίνει πιο ατμοσφαιρικός ο ήχος, σε σημεία ίσως και πιο rock. Ή το νιώθω αυτό τώρα επειδή τον δουλεύω για το live.

Νομίζεις ότι η πείρα των ζωντανών εμφανίσεων που απέκτησες στο μεταξύ τους διάστημα και η συμμετοχή σου στην μουσική επένδυση θεατρικών και κινηματογραφικών έργων συνέβαλαν στην ατμόσφαιρα του δεύτερου άλμπουμ;

Καταρχάς οι περισσότερες δουλειές έγιναν μετά την ολοκλήρωση του δίσκου. Βέβαια, η διαδικασία του κράτησε ενάμιση χρόνο περίπου, οπότε κάτι μπορεί να έπεσε μέσα χρονικά.

Όμως, αντιμετωπίζω εντελώς διαφορετικά το ένα project με το άλλο, είναι ξεχωριστές διαδικασίες.

Γιατί; Επειδή το ένα είναι δικό σου και στο άλλο ικανοποιείς το σκεπτικό άλλου δημιουργού;

Ακριβώς. Προσπαθώ να εξυπηρετήσω τον εκάστοτε άνθρωπο που έχει οραματιστεί το σύνολο του έργου.

Οπότε, δεν πιστεύω ότι εισχώρησε κάτι στο δικό μου υλικό. Έκανα άλλη μουσική και στην ουσία αυτό είναι που μου αρέσει. Η μουσική της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας που έκανα στο 90% της ήταν παραδοσιακή και έχει ενδιαφέρον στην μουσική μου εξέλιξη. Μικρά μικρά πράγματα που μαθαίνω θα διαμορφώσουν το μουσικό μου εγώ και κατ' επέκταση τον επόμενο δίσκο μου.

Η θεματολογική συσχέτιση με την θεωρία του Ηράκλειτου έγινε συνειδητά ή αβίαστα; Προηγήθηκε της δημιουργικής διαδικασίας ή συμβάδισε μαζί της;

Η σκέψη μου για τα αντίθετα και την ενότητα αυτών με παιδεύει από μικρή ηλικία και έχει αποτελέσει πολλάκις θέμα συζητήσεων με φίλους που μοιράζονται την ίδια τρέλα με εμένα. Το θέμα, λοιπόν, προηγήθηκε της μουσικής αλλά σε δεύτερο πλαίσιο παρατηρώ ότι έβγαιναν οι προσωπικές μου ανησυχίες, υπαρξιακές και μη, της περιόδου εκείνης στην μουσική, οι οποίες συνδέονται αναπόφευκτα με το συγκεκριμένο θέμα. Είναι ωραίο να έχεις επίπεδα σκέψεων και εκπροσωπείσαι μέσα απ' αυτές, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει κανείς εκτός από μένα πόσο προσωπικό είναι ή από που πηγάζει κάποιο σημείο κομματιού. Την ίδια στιγμή που γινόταν απολύτως συνειδητά, μπορώ να σου πω ότι στην ουσία έβγαινε μόνο του αβίαστα και όχι εσκεμμένα. Είναι τρομερό το ότι μπορεί να κάνεις κάτι συγκεντρωμένος και συγκροτημένος και να προκύπτουν άλλα τρία πράγματα απ' αυτό που δεν ήξερες.

Και το ότι εσύ μπορεί να μιλάς για κάτι πολύ προσωπικό και ο κόσμος από κάτω να μην έχει ιδέα.

Δεν χρειάζεται κιόλας. Δεν μ' αρέσει η μασημένη τροφή, ούτε η επιβολή συναισθημάτων. Το ντεμπούτο μου εκφράζει το πώς αντιλαμβανόμουν τον έρωτα εκείνη την στιγμή, χωρίς όμως να λέω ξεκάθαρα στον άλλον «τώρα νιώσε θλίψη, αγάπη ή ό,τι». Θέλω ο κόσμος να παίρνει απ' την μουσική μου αυτό που θέλει να νιώσει εκείνη τη στιγμή. Η τέχνη είναι ρευστή και ελεύθερη.

Theodore

Έχεις σκεφτεί αν θα συνεχίσεις στο πλαίσιο του concept άλμπουμ και αν θα πειραματιστείς σε καινούρια μονοπάτια;

Είμαι στην φάση που έχω όρεξη για δημιουργία αλλά δεν έχω αρχίσει να σχηματοποιώ τον στόχο της. Γράφω με λίγο ανορθόδοξο τρόπο αυτή τη στιγμή, προκειμένου να βρω το πώς θα εξωτερικεύσω αυτό που νιώθω τώρα. Προσπαθώ να δημιουργώ εικόνες μέσα απ' την μουσική μου έτσι κι αλλιώς.

Δεν ήξερα ότι έφτιαξα concept δίσκο μέχρι που έκανα και μου το είπαν. Ακόμα δεν ξέρω αν είναι. Ξέρω ότι δεν μ' αρέσει να φτιάχνω τραγούδια, αλλά άλμπουμ. Τα βλέπω σαν μικρά κεφάλαια ενός μεγαλύτερου θέματος.

Θα έμπαινες στη διαδικασία αποτύπωσης του αθηναϊκού αστικού τοπίου και της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης; Θεωρείς ότι η επικρατούσα καθημερινότητα στιγματίζει την μουσική ή το αντίστροφο;

Θέλοντας ή μη, ο οποιοσδήποτε φτιάχνει κάτι επηρεάζεται απ' ό,τι ζει. Όλα όσα κάνουμε βασίζονται στο dna και τα βιώματά μας. Αυτά καθορίζουν την κάθε μας κίνηση, ακόμα και το πώς θα χαμογελάσεις τώρα. Δράση-αντίδραση. Δεν γίνεται να αποστασιοποιηθείς απ' αυτά ή να ξεφύγεις, ακόμα κι αν δεν θέλει να μιλήσει γι' αυτό. Χωρίς όμως να το κάνεις μασημένα, αλεσμένα, λαϊκίστικα για να πιάσεις τον παλμό του νέου Έλληνα και αυτά που περνάει «τώρα σου μιλάω για την κρίση». Ο στόχος είναι να αφήσεις τον άλλον γεμάτο. Έτσι καταλαβαίνεις ότι έκανες κάτι καλό. Η τέχνη δεν θα αλλάξει τα μέτρα της κυβέρνησης, αλλά θα καταφέρει να σε βοηθήσει, έστω και στιγμιαία, να βρεις από κάπου να πιαστείς. Αυτό που έχεις ανάγκη. Να απασχολήσεις το μυαλό σου με αυτό που θέλει εκείνο να σκεφτεί. Να νιώσεις πιο άνθρωπος.

Περίγραψέ μου το συναίσθημα, το δέος, που νιώθεις όταν βαδίζεις πρώτη φορά στα θρυλικά Abbey Road Studios. Νιώθεις ένα καθηλωτικό βάρος να αιωρείται στον χώρο ή είναι μόνο στο μυαλό μου; Ποιά ήταν η εμπειρία σου;

Το Abbey Road πρέπει να το κάναμε μία μέρα αφότου παίξαμε στον ναό του Ολυμπίου Διός και μπορώ να σου πω ότι ένιωσα πιο έντονο συναίσθημα εδώ. Όχι επειδή δεν ήταν μεγάλο του Abbey Road αλλά επειδή ήταν μεγαλύτερο του Ολυμπίου Διός. Το να κάνεις μουσική και να δημιουργείς κάτι ζωντανά, μπροστά σε κόσμο, δίπλα στον Δία και τον Παρθενώνα, μία καλοκαιρινή νύχτα με καθαρό ουρανό είναι τόσο εξωπραγματικό και από άλλον κόσμο, που δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Όμως, δεν το συζητώ ότι ήταν μια εμπειρία τα Abbey Road Studios. Ήμασταν μία εβδομάδα στο Λονδίνο, δουλεύοντας γι' αυτό και ενώ όλοι όσοι μπαίνουν στο στούντιο με αυτό το budget συμπεριφέρονται πολύ επαγγελματικά, εμείς μπήκαμε σαν να είμαστε πιτσιρίκια σε παιδικό σταθμό. Κοιτούσαμε αποχαυνωμένοι και σκεφτόμασταν πόσοι και ποιοι θα μπορούσαν να έχουν παίξει με κάποιο αντικείμενο, με το πιάνο ή τραγουδήσει με εκείνο το μικρόφωνο. Είναι μία εμπειρία που μένει μέσα σου αλλά είναι αστείο το πόση προσπάθεια, ενέργεια και κούραση απαιτείται για να καταφέρεις να κλείσεις μία μέρα, να παίξεις σ' έναν σπουδαίο και με ιστορία χώρο και το καλύτερο συναίσθημα να είναι όταν βγαίνεις από εκείνον και ελαφραίνεις, ανακουφίζεσαι απ' το βάρος.

Πόσο διαφορετικές είναι οι αντιλήψεις Λονδίνου - Αθήνας όσον αφορά την μουσική και τους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες;

Ο πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης στο Λονδίνο έχει πολλά παραπάνω χρόνια δουλειάς, ταλέντου, μέσων, δεν ξέρω και εγώ τι. Είναι πολύ μικρότερη η «αγορά» της Ελλάδας και είναι λογικό το να είναι τόσο δύσκολο να σταθείς στην «αγορά» του Λονδίνου.

Θεωρείς ότι είναι καλό που εδώ επικροτούμε κάθε πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη;

Κοίτα, στο Λονδίνο μπορεί να παίζεις πολλά χρόνια και να θεωρείσαι πρωτοεμφανιζόμενος και αυτό είναι και καλό και κακό για την μουσική. Υπάρχουν σπουδαίες μπάντες στην Αγγλία που μπορεί να μην τις μάθουμε και ποτέ.

Εγώ ας πούμε έπαιξα πιο μεγάλα πράγματα στην Ελλάδα τον πρώτο μου χρόνο και σε καλύτερες συνθήκες και από χώρο και από κοινό. Εδώ, έχει κάποιον να σε στηρίξει, να σε promo-τάρει. Εκεί δεν υπάρχουν βύσματα. Χτίζεις το όνομά σου από πολλά μικρά live-άκια, στα οποία αν δεν αρέσεις στο κοινό που ήρθε να τσεκάρει την μπάντα, θα φύγει. Το ωραίο είναι όταν παίζεις σε μικρό κοινό και αναγνωρίζεις φάτσες από προηγούμενη φορά, που ξαναήρθαν με τους φίλους τους. Τότε, συνειδητοποιείς ότι κάτι γίνεται σωστά.

Το πιο ευχάριστο και ελπιδοφόρο της Ελλάδας είναι ότι πλέον υπάρχει κοινό που χαίρεται, στηρίζει, έρχεται και ξανά έρχεται. Το επόμενο όμορφο ότι γίνεται καλή μουσική και συμβαίνουν πολλά διαφορετικά πράγματα.

  • SHARE
  • TWEET