Συνέντευξη με τον Peter Lindgren (Opeth)

Το να μιλάς με έναν μουσικό που θαυμάζεις είναι σίγουρα μεγάλη υπόθεση. Όταν όμως τα «δέκα λεπτά» του tour manager γίνονται τριάντα πέντε και η «συνέντευξη» μεταλλάσσεται σε χαλαρή συζήτηση επί παντός επιστητού, τότε ένα είναι σίγουρο: οι συνομιλητές περνάνε καλά. Διαβάστε λοιπόν τι έχει να μας πει ο μόνιμα χαμογελαστός και υπεράνετος κιθαρίστας των Opeth Peter Lindgren για το νέο album, τα "Chronology Concerts" και τα "BBC Sessions", καθώς και τη θέση του metal στη Σουηδία, τα trends στο χώρο του metal, το ποδόσφαιρο και το «κατεστημένο» των In Flames. Έχετε υπομονή να μάθετε όλα τα παραπάνω; Καλή ανάγνωση!

Γεια σου Peter. Με το "Ghost Reveries" καταφέρατε για άλλη μια φορά να μας εκπλήξετε ευχάριστα. Τώρα που το album έχει κυκλοφορήσει, είσαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα; Τι έχεις να μας πεις για το "Ghost Reveries";
Πιστεύω πως είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα μας album και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα. Ξέρεις, παλαιότερα οι ηχογραφήσεις γίνονταν πιο βιαστικά, αλλά στο "Ghost Reveries" είχαμε αρκετό χρόνο και οι συνθέσεις «ωρίμασαν» μέσα μας πριν ηχογραφηθούν. Είμαστε πολύ χαρούμενοι για τον δίσκο.

Στο "Ghost Reveries" βάλατε για πρώτη φορά στον ήχο σας πολλά πλήκτρα και προσελάβατε και τον Per Wiberg ως μόνιμο μουσικό στη θέση των πλήκτρων. Γιατί έγινε αυτή η αλλαγή; Θα είναι μόνιμη;
Ο Per ήρθε αρχικά στο συγκρότημα ως session μουσικός και έπαιξε μαζί μας για την προώθηση του "Damnation". Εξαιτίας αυτής της προσθήκης είχαμε τότε αναγκαστεί να ξαναμιξάρουμε κάποια από τα παλαιότερα κομμάτια μας για να τους προσθέσουμε τα μέρη των πλήκτρων. Παίζοντας λοιπόν μαζί, μας άρεσε πολύ η συνεργασία με τον Per και έτσι αποφασίσαμε να βάλουμε πλήκτρα στον ήχο μας για να έχουμε περισσότερες επιλογές ως μουσικοί. Στο "Damnation" είχαμε χρησιμοποιήσει πολύ το melotron και αυτή η '70s επιρροή στον ήχο μας μας άρεσε τόσο πολύ που όταν τελικά ο Per μπήκε κανονικά στο συγκρότημα, νιώσαμε όλοι μας σαν «παιδιά σε μαγαζί με παιχνίδια». Μας προσέφερε πολλές νέες επιλογές και το γεγονός αυτό μας χαροποίησε πολύ. Πιστεύω πως η αλλαγή αυτή θα είναι από εδώ και στο εξής μόνιμη.

Στο "Ghost Reveries" και λόγω των πλήκτρων αλλά και γενικότερα, άκουσα πολλές Porcupine Tree επιρροές. Συνέβη εσκεμμένα;
Κοίτα, λατρεύουμε τους Porcupine Tree, τους θεωρούμε μια πολύ μεγάλη μπάντα (αν όχι τη μεγαλύτερη) και σίγουρα η παρέα μας με αυτούς μας έχει επηρεάσει και σα μουσικούς. Έτσι τα πλήκτρα είναι κάτι σα λογικό επακόλουθο. Απλά πλέον θεωρώ πως έχουμε ωριμάσει πολύ ως συνθέτες και οι επιρροές μας διαχέονται καλύτερα στη μουσική μας: δεν είναι κάτι προγραμματισμένο, απλά συμβαίνει. Θεωρώ πως οι Porcupine Tree είναι ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα στο χώρο και έτσι η επιρροή μας από αυτούς είναι δικαιολογημένη.

Στο "Ghost Reveries" όμως δεν έχετε τον Steven Wilson στην καρέκλα του παραγωγού. Γιατί συνέβη αυτό;
Όταν άρχιζαν οι ηχογραφήσεις του ζητήσαμε να ξανακάνει την παραγωγή, αλλά δυστυχώς είχε πολύ φορτωμένο πρόγραμμα με τους Porcupine Tree και έτσι όσο και αν προσπαθήσαμε να ρυθμίσουμε τα προγράμματα μας, δυστυχώς δεν καταφέραμε να βρούμε μια περίοδο που να βολεύει και τους δύο. Έτσι κάναμε την παραγωγή μόνοι μας και, αν και πιστεύω πως ήταν καλή, θα ήθελα πολύ να ξανασυνεργαστούμε με τον Steven στο μέλλον γιατί είναι πολύ καλό παιδί, καλός φίλος και ιδιοφυής μουσικός.

Τώρα θα ήθελα να μου πεις δύο λόγια για την αλλαγή δισκογραφικής εταιρίας: από τη Music For Nations πήγατε στη Roadrunner. Είστε ευχαριστημένοι με τη νέα σας εταιρεία;
Βασικά αφήσαμε τη MFN γιατί έκλεισε και έτσι έπρεπε να βρούμε μια καινούργια εταιρεία. Αν και είχαμε πολλές προσφορές, υπογράψαμε με τη Roadrunner γιατί πιστέψαμε ότι θα μπορούσαν να κάνουν το καλύτερο για εμάς. Δυστυχώς στην προηγούμενη εταιρεία είχαμε μεν την υποστήριξη τους όσο ηχογραφούσαμε, αλλά αφού έβγαινε ο δίσκος δεν έκαναν τίποτα για εμάς. Τα παλαιότερα album είχαν γίνει κάπως δυσεύρετα, αλλά τώρα που πήγαμε στη Roadrunner ελπίζουμε τα πράγματα να βελτιωθούν.

Κάποια χρόνια πριν είχατε ηχογραφήσει το καταπληκτικό αλλά και πολύ ήπιο και μελωδικό "Damnation". Υπάρχει περίπτωση να κάνετε κάτι παρόμοιο στο μέλλον;
Δε νομίζω. Το "Damnation" ήταν ένα πείραμα, μια προσπάθεια να αποτείνουμε φόρο τιμής σε κάποιες από τις πιο μελωδικές μας επιρροές, οι οποίες δεν πολυφαίνονται στα κανονικά κομμάτια των Opeth. Ήταν ένας πολύ επιτυχημένος δίσκος, αλλά δε νομίζω ότι θα κάνουμε κάτι ανάλογο στο μέλλον.

Γιατί χρησιμοποιήσατε τον Gene Hoglan στο video του "Grand Conjuration"; O Martin Lopez (drummer) έχει ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρούσε;
Ναι, ο Martin είναι καλά τώρα (σημ: αν και δεν έπαιξε στη συναυλία. Νομίζω πως προσπαθεί να αποφύγει το θέμα καθώς φήμες θέλουν τον Lopez να πάσχει από κατάθλιψη). Βασικά την περίοδο που θέλαμε να γυρίσουμε το video, ο Martin δεν ήταν καλά και δεν έπαιζε, και ο Gene ήταν σε περιοδεία με τους Strappin Young Lad. Ήταν καθαρά θέμα σύμπτωσης. Ο Gene αντικαθιστούσε τον Martin στις συναυλίες μας και καθώς ήξερε το κομμάτι συμφώνησε να παίξει και στο video. Αν δεν είχε συμφωνήσει, θα έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι άπραγοι και φυσικά δεν το θέλαμε.

Προτιμάς να παίζεις σε μικρότερους χώρους, στους οποίους είσαι κοντά με τους οπαδούς ή σε μεγάλα και πολυπληθή festival;
Βασικά σε μικρότερους χώρους. Και τα festival ωραία είναι γιατί όταν παίζεις υπάρχει από κάτω πολύς κόσμος και μπορείς να γνωρίσεις και περισσότερους μουσικούς, αλλά γενικά προτιμώ τους μικρούς χώρους γιατί μου αρέσει να είμαι κοντά με το κοινό.

Οι Opeth έγιναν γνωστοί για το πολύ τεχνικό τους παίξιμο και το βάρος που δίνουν στις μελωδίες. Πολλοί σας αποκαλούν "Dream Theater του death metal". Παρ' όλα αυτά στο "Ghost Reveries" παρατήρησα μια στροφή προς τη μελωδία και τον πιο απλό ήχο και όχι τόσο τα super-τεχνικά μέρη του παρελθόντος. Τι είναι πιο σημαντικό για σένα: να γράφεις καλές μελωδίες ή να παίζεις πολύ τεχνικά;
Σίγουρα το σημαντικότερο είναι να γράφεις καλά τραγούδια και καλές μελωδίες. Στην πραγματικότητα δε νομίζω ότι είμαστε και τόσο τεχνίτες ως μουσικοί (σημ: ναι σιγά, το είδαμε), αλλά πιστεύω ότι επειδή κάθε κομμάτι μας έχει πολλά διαφορετικά μέρη, οι οπαδοί τα εκλαμβάνουν ως τα super-τεχνικά. Οι Dream Theater νομίζω ότι ως μουσικοί είναι άλλη κλάση. Αν τα δικά μας κομμάτια τα κόψεις σε μικρά μέρη και τα μελετήσεις, θα καταλάβεις ότι δεν είμαστε και τόσο τεχνικοί. Η μουσική πάντως είναι σίγουρα η σημαντικότερη.

Θα ήθελα τώρα κάποιες πληροφορίες για τα "Chronology Concerts" (σημ: συναυλίες όπου οι Opeth έπαιξαν κομμάτια από όλη την καριέρα τους με χρονολογική σειρά) που πραγματοποιήθηκαν στις ΗΠΑ. Γιατί έγιναν και γιατί επιλέξατε τις ΗΠΑ για να τα κάνετε;
Στις ΗΠΑ κάνουμε περισσότερες συναυλίες καθώς οι Αμερικανοί οπαδοί έχουν τη συνήθεια να ακολουθούν ένα συγκρότημα σε όλη του την περιοδεία εκεί. Εγώ όταν βλέπω ένα συγκρότημα μια φορά μου φτάνει, αλλά εκείνοι πολλές φορές παρακολουθούν πολλές συναυλίες της ίδιας περιοδείας. Μέχρι πρότινος θεωρούσαμε την Αμερική ως μια «δευτερεύουσα» αγορά, αλλά αφού είδαμε την αφοσίωση τους στους Opeth αποφασίσαμε να κάνουμε μια σειρά από «ειδικές» συναυλίες στο Σικάγο, για να τους ευχαριστήσουμε. Έτσι κάναμε τα "Chronology Concerts" στα οποία παίζαμε κομμάτια από όλη μας την καριέρα χρονολογικά, για να κάνουμε αυτές τις συναυλίες πιο special. Τελικά οι συναυλίες αυτές σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, αλλά ήταν πολύ κουραστικές: κάθε μια διαρκούσε σχεδόν τρεις ώρες και δεν κάναμε καν διάλειμμα! Ήταν σα να παίζαμε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, μαζί με την παράταση και τα πέναλτυ. Αυτές οι τρεις συναυλίες ήταν πραγματικά πολύ κουραστική εμπειρία, αλλά σίγουρα το διασκεδάσαμε. Να φανταστείς δίναμε στον κόσμο από κάτω να τρώει μπανάνες για να μην πεινάσει από τη μεγάλη διάρκεια του set (γέλια και από τους δύο)!


Ας πάμε τώρα στην ηχογράφηση των "BBC Sessions". Τι σου έμεινε από αυτή την εμπειρία;
Μας καλέσανε να ηχογραφήσουμε και εμείς "BBC Sessions" και το θεωρήσαμε μεγάλη τιμή, καθώς παίξαμε στο studio που παλαιότερα είχαν ηχογραφήσει μεγαθήρια όπως ο Hedrix, οι Beatles, οι Stones και οι Metallica. Σχεδόν όλοι οι μεγάλοι. Ήταν μεγάλη τιμή για εμάς. Ηχογραφήσαμε τρία τραγούδια: το "Grand Conjuration" με την πρώτη, το "When" ως δεύτερο κομμάτι και ήμασταν και «υποχρεωμένοι» να ηχογραφήσουμε και ένα τρίτο κομμάτι ως διασκευή. Τελικά ηχογραφήσαμε το "Soldier Of Fortune" (σημ: όποιος δεν ξέρει ποιών είναι, να στείλει email στον Κωστή), το οποίο αν και είναι πολύ εύκολο σαν κομμάτι, χρειάστηκε να το παίξουμε περίπου δέκα φορές γιατί συνέχεια κάναμε λάθη! Ήταν πάντως πολύ ωραία εμπειρία.

Γιατί διαλέξατε το "Soldier Of Fortune";
Βασικά επειδή είναι πολύ εύκολο και επειδή ήταν το μοναδικό κομμάτι που ξέραμε. Όταν κάναμε τα "BBC Sessions" ήμασταν στη μέση της περιοδείας και δεν είχαμε χρόνο για πρόβες κτλ. Έτσι παίξαμε το μοναδικό κομμάτι που ξέραμε και δε θα χρειαζόταν extra χρόνο να προετοιμασθεί.

Κανένα νέο από τους Bloodbath (σημ: project με μέλη από Opeth, Katatonia, Hypocrisy κα); Ο Mikael (Akerfeldt, κιθάρα και φωνή) έφυγε τελικά, έτσι δεν είναι; Σκέφτεστε να περιοδεύσετε μαζί τους κάποια στιγμή;
Ναι έφυγε αφού έπαιξε για πρώτη και τελευταία φορά μαζί τους στο περσυνό Wacken. Ξέρεις τους είναι πολύ δύσκολο να περιοδεύσουν γιατί όλα τα παιδιά από τους Bloodbath παίζουν και σε άλλα συγκροτήματα. Πραγματικά δεν ξέρω τι θα κάνουν στο μέλλον.

Υπάρχει περίπτωση να παίξετε ποτέ στην Ελλάδα μαζί με τους Porcupine Tree; Σας λατρεύουμε και τους δύο!
Το ελπίζω. Είναι κάπως δύσκολο να παίξουμε μαζί γιατί και εμείς και οι Porcupine Tree περιοδεύουμε πολύ και είναι κάπως δύσκολο να ταιριάξουν τα προγράμματα μας. Πριν δύο χρόνια που είχαμε κάνει μαζί μια περιοδεία ήταν φανταστικά. Ελπίζω κάποια στιγμή να ξαναγίνει.

Peter, μετά το "Blackwater Park" οι Οpeth θεωρούνται ηγέτες στο χώρο και σίγουρα μια μεγάλη μπάντα. Συμφωνείς; Θεωρείς πως πλέον το όνομα των Opeth είναι κατοχυρωμένο στον κόσμο ως «μεγάλο»;
Δεν ξέρω αν είμαστε τόσο μεγάλοι και τόσο σημαντικοί όσο λες (σημ: και άλλος Βόρειος που μιλάω και είναι τόσο μετριόφρων), αλλά σίγουρα αυτό που προσπαθούμε είναι να γράφουμε καλή μουσική και να κάνουμε πάντα ένα βήμα παραπέρα, να κάνουμε κάτι το ξεχωριστό. Υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που παίζουν σαν εμάς και θεωρώ πως πλέον το θέμα είναι να παίζεις διαφορετικά και όχι ίδια με κάποιον άλλον. Όταν θέλουμε να κάνουμε κάτι νέο, βλέπουμε πρώτα αν το έχει κάνει κάποιος άλλος και αν ναι προσπαθούμε να βρούμε κάτι άλλο, κάτι πιο ξεχωριστό. Υπό αυτό το πρίσμα, ναι είμαστε διαφορετικοί. Δε νομίζω ότι είμαστε όμως το τεράστιο όνομα. Αλλά αν το λες εσύ, ίσως και να είμαστε. Ναι είμαστε ένα super συγκρότημα (γέλια και από τους δύο)!

Σε μια συνέντευξη που είχα κάνει, ο Perttu των Apocalyptica μου είχε πει πως στις σκανδιναβικές χώρες υπάρχει μεγάλη μουσική ανάπτυξη επειδή είναι σχετικά νέες χώρες και με τη metal μουσική προσπαθείτε να φτιάξετε ένα μουσικό υπόβαθρο. Συμφωνείς; Τι πιστεύεις;
Κοίτα, εξαρτάται σε ποια χώρα αναφέρεσαι. Η Φιλανδία είναι η τέλεια χώρα για το metal, η Νορβηγία είναι καλή ενώ στη Σουηδία τα πράγματα είναι πιο περίεργα. Οι άνθρωποι είναι ψηλομύτες και ενώ ακούνε βλακείες θεωρούν πως η metal μουσική είναι μια χαζή μουσική. Θεωρούν πως παίζοντας pop είσαι «καλύτερος» από τον μουσικό που παίζει metal, είσαι πιο «σοβαρός». Όλοι αυτοί θεωρούν πως είναι κάτι το ξεχωριστό και πως η metal μουσική είναι χάλια. Τη μισώ αυτή την κατάσταση. Οι Σουηδοί έχουν μια άποψη για όλα, αλλά δεν ξέρουν πραγματικά πως έχει η κατάσταση στη metal σκηνή. Ιδιαίτερα στη Στοκχόλμη τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα (σημ: που να μην είχαν και τόσα συγκροτήματα! Εκεί να έβλεπε πως θα ήταν τα πράγματα). Στη Φιλανδία όταν βγαίνει ένα συγκρότημα και πάει καλά, ο κόσμος αγοράζει τα cd του, μπαίνει στα chart και όλοι ασχολούνται μαζί του. Στη Σουηδία απλά αδιαφορούν.

Με εκπλήσσει αυτό που μου λες, γιατί διάβασα στο internet ότι η Σουηδική Κυβέρνηση βράβευσε τους In Flames επειδή διαφημίζουν τη χώρα στο εξωτερικό...
Κοίτα είναι κάπως περίεργο καθώς το βραβείο αυτό τους το έδωσε ο Υπουργός Εξαγωγών, επειδή κατάφεραν να «εξάγουν» τη μουσική τους στο εξωτερικό. Να φανταστείς συνήθως αυτό το βραβείο δίνεται σε εταιρίες που εξάγουν προϊόντα! Από τη μια είναι πολύ καλό αυτό που έγινε, αλλά από την άλλη ήταν προφανές ότι θα πάρουν το βραβείο αυτοί, καθώς είναι η πιο γνωστή σουηδική μπάντα εντός της Σουηδίας. Το κακό είναι πως ανεξάρτητα από το πόσο δουλεύει ένα συγκρότημα, η αναγνώριση θα πάει πάντα στους In Flames, καθώς είναι super-star στη Σουηδία (σημ: στο σημείο αυτό δε φαίνεται να ζηλεύει καθόλου. Απλά περιγράφει. Πολύ cool άτομο, πραγματικά). Έτσι όλοι οι υπόλοιποι είναι σα να μην υπάρχουν! Τους παρασέρνει το κύμα των In Flames. Το βραβείο αυτό είναι από τη μια καλό ως κίνηση, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι ένα επικοινωνιακό τρικ της Σουηδικής κυβέρνησης για να περάσει την εικόνα της «άνετης και cool» κυβέρνησης που αγαπάει το metal, ενώ στην πραγματικότητα αδιαφορεί.


Τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια παρατηρείται μια «βόρεια εισβολή» στη metal σκηνή, καθώς συγκροτήματα από τις σκανδιναβικές χώρες, όπως εσείς, οι Ιn Flames και οι Nightwish, έχουν γίνει πολύ γνωστά και επιτυχημένα. Κάτι τέτοιο είχε να συμβεί από τις αρχές του '90, όπου και άνθισε η παλαιότερη σκανδιναβική death metal σκηνή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Άλλη μια μόδα που θα περάσει ή η ένδειξη ότι κάτι πολύ δημιουργικό συμβαίνει εκεί πάνω;
Δεν ξέρω σίγουρα. Στις αρχές τους '90 υπήρξε σίγουρα ένα μεγάλο κύμα death metal με τους Entombed και αυτού του είδους τις μπάντες, μετά υπήρξε το κύμα του black metal, μετά άνθισε η σκηνή του Γκέτεμποργκ με τους In Flames και τώρα γνωρίζει μεγάλη άνθηση το metal με τα γυναικεία φωνητικά του στυλ των Nightwish. Νομίζω πως είναι κάπως περίεργο που έχουν βγει τόσα πολλά συγκροτήματα από τη Σκανδιναβία τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά όσο να 'ναι αυτό το κύμα δημιουργίας έχει κρατήσει αρκετό καιρό. Δε νομίζω ότι έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια, απλά πιστεύω πως πλέον παίρνουμε μεγαλύτερη αναγνώριση απ' ότι παλαιότερα. Το ίδιο πιστεύω πως συμβαίνει και στην pop μουσική, πχ με τους Cardigans. Στο metal τα πράγματα πάνε εξίσου καλά, έχουμε γίνει πιο «επαγγελματίες». Και πιστεύω πως όλα άρχισαν από τους Entombed και έκτοτε είμαστε σε ανοδική πορεία. Αν είναι «κύμα» είναι σίγουρα ένα πολύ μεγάλο και πολύ δημιουργικό κύμα.

Μιλώντας με τον Peter από τους In Flames μου είχε πει ότι στη Σουηδία γίνεσαι «είτε μουσικός, είτε αθλητής». Συμφωνείς; Πως το σχολιάζεις;
Είναι κάπως αλήθεια. Ξέρω ότι ο drummer τους παίζει ποδόσφαιρο, όπως παίζω και εγώ και ο Mendez (σημ: μπάσο στους Opeth), άρα μπορείς να πεις ότι έχει μια γερή δόση αλήθειας (γέλια). Στη Σουηδία, σε κάθε συγκρότημα υπάρχουν σίγουρα κάποιοι μουσικοί που ασχολούνται και με τον αθλητισμό. Εγώ και ο Mendez ενδιαφερόμαστε πολύ για το ποδόσφαιρο και γι' αυτό τώρα που περνάμε από την Αθήνα θέλαμε να δούμε πως τα πάνε οι ελληνικές ομάδες: ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός (σημ: με αυτή τη σειρά τους είπε). Ο Ολυμπιακός αθηναϊκή ομάδα δεν είναι;

Πειραϊκή, αλλά κατά βάση αθηναϊκή.
Α, ok, καλά θυμόμουν. Όπως είπα λοιπόν μας ενδιαφέρει πολύ το ποδόσφαιρο και φροντίζουμε να ενημερωνόμαστε. Ποδόσφαιρο και μουσική λοιπόν (γέλια).

Μιας και το έφερε η κουβέντα λοιπόν (σημ: Ηλία προσέχεις ελπίζω), πως βλέπεις να τα πηγαίνει η Σουηδία στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Γερμανία;
Κοίτα, οι Σουηδοί πιστεύουν πως μπορούμε να προχωρήσουμε καθώς έχουμε στην ομάδα μας τον Ιμπραϊμοβιτς, ο οποίος και θεωρείται θεός στη Σουηδία. Παρ' όλα αυτά νομίζω πως έχουμε μια ευαίσθητη ομάδα και πως ο σημαντικότερος μας παίκτης είναι ο τερματοφύλακας μας, ο Ίσακσον, που παίζει στη γαλλική Ρεν. Αν αυτός τραυματιστεί πιστεύω πως την έχουμε πολύ άσχημα. Πάντως η εθνική μας είναι καλή ομάδα και αυτή τη φορά έχουμε την ευκαιρία να τα πάμε κάπως καλύτερα, αν και φοβάμαι ότι θα μείνουμε έξω ήδη από τη φάση των ομίλων. Οι Σουηδοί πάντως πιστεύουν πως έχουμε την καλύτερη εθνική ομάδα όλων των εποχών, πράγμα που δε με βρίσκει σύμφωνο (σημ: ακολουθούν φιλοφρονήσεις για την εθνική μας και πόσο ωραίο ήταν που πήρε το ευρωπαϊκό).

Τώρα θέλω ένα σχόλιο σου για τους παρακάτω μουσικούς: Dark Tranquility.
Τους ξέρουμε πολύ καιρό και είναι πολύ καλά παιδιά. Μόλις τελείωσε μια κοινή μας περιοδεία στις ΗΠΑ. Είναι πολύ ok και πίνουν πολύ (γέλια). Αν ήμουν η μάνα τους σίγουρα θα ανησυχούσα (πολλά γέλια)!

In Flames.
Το ίδιο και με τους In Flames: είμαστε φίλοι και γνωριζόμαστε περισσότερο καιρό απ' ότι με τα παιδιά από τους Dark Tranquility. Ξέρεις ανάμεσα στους Opeth και τους In Flames υπάρχει ενός είδους ευγενής άμιλλα. Είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από εμάς! Κάθε φορά που καταφέρνουμε κάτι, εκείνοι το έχουν κάνει ήδη. Και έτσι λέμε «γαμώτο, πάλι μας πρόλαβαν οι In Flames» (πολλά γέλια)! Είναι πάντως φοβερά παιδιά και πολύ καλοί φίλοι.

Katatonia.
Οι καλύτεροι μας φίλοι. Νομίζω ότι οι Katatonia είναι το καλύτερο σουηδικό συγκρότημα (σημ: !!!). Επειδή δεν κάνουν πολλές συναυλίες, πιστεύω πως είναι πολύ υποτιμημένοι. Πιστεύω πως είναι η πιο πρωτότυπη και η καλύτερη μπάντα της Σουηδίας και πως δυστυχώς δεν απολαμβάνουν της εκτίμησης που τους αναλογεί. Πραγματικά φοβερά παιδιά.

Nightwish.
Δε μου αρέσουν. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός της απόλυσης της τραγουδίστριας τους και μέχρι να βρουν καινούργια τραγουδίστρια, πραγματικά απορώ τι θα κάνουν. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα χάλια συγκρότημα και το μόνο που τους ξεχώριζε ήταν τα φωνητικά της τραγουδίστριας. Έτσι έμεινα έκπληκτος όταν έμαθα ότι την απολύσανε. Είναι σα να απολύουν οι Guns N' Roses τον Axl!


Μιας και το συζητάμε: πιστεύεις ότι το metal που στηρίζεται στα γυναικεία φωνητικά είναι άλλη μια μόδα στο χώρο του metal ή ότι είναι μια μουσική που ήρθε για να μείνει;
Ελπίζω να είναι μια μόδα που θα περάσει. Κοίτα, δε με πειράζει τόσο να τραγουδάνε οι γυναίκες, αλλά ο τρόπος που γίνεται. Ξέρεις: το βαρετό riff από κάτω και από πάνω μια γυναικεία φωνή να τραγουδάει για να καλύψει τη μουσική. Αυτό δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Αν έχεις μια καλή τραγουδίστρια, όπως αυτή η νορβηγική μπάντα οι Madame Mortem (σημ: ή κάπως έτσι) που είναι φοβεροί, να το καταλάβω. Πάντως το μοτίβο της βαρετής μουσικής που αξίζει μόνο και μόνο επειδή υπάρχει μια γυναίκα και τραγουδά και συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα και το ενδιαφέρον λόγω της φωνής αλλά και της εξωτερικής της εμφάνισης, με έχει κουράσει. Δε μου αρέσει καθόλου και πιστεύω ότι είναι απλά μια μόδα (σημ: όχι μόνο καρφί για τους Nightwish, ταβανόπροκα).

Παίζοντας λίγη κιθάρα και εγώ ο ίδιος, έχω να πω πως η τεχνική σας (εσένα και του Mikael) στην κιθάρα είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Συνεχίζετε να μελετάτε κιθάρα, να εξελίσσεσθε ως μουσικοί;
Και οι δύο είμαστε αυτοδίδακτοι και έτσι δεν ξέρουμε καθόλου θεωρία, νότες κτλ. Απλά συνεχίζουμε να εξασκούμαστε και μαθαίνουμε ακούγοντας άλλους μουσικούς να παίζουν. Μουσικούς ακόμα και από άλλα μουσικά είδη. Τουλάχιστον εγώ όταν ακούω κάτι στο ραδιόφωνο ή σε cd που μου αρέσει, προσπαθώ να το βγάλω στην κιθάρα παίζοντας με το αυτί «από πάνω». Προσπαθώ να καταλάβω αυτόν που παίζει, την τεχνική και τα κόλπα που χρησιμοποιεί και μετά ότι μου αρέσει το αφομοιώνω στο δικό μου παίξιμο. Βασικά βελτιώνομαι μαθαίνοντας από άλλους κιθαρίστες. Κάποιες φορές είναι πιο εύκολο να καταλάβεις τι παίζει κάποιος και κάποιες άλλες αρκετά ζόρικο. Πάντως δε μελετάω κιθάρα «παραδοσιακά». Δεν ξέρω καθόλου θεωρία.

Αφού λοιπόν δεν ξέρεις θεωρία, πως γράφεις μουσική; Απλά πιάνεις την κιθάρα, παίζεις και όταν παίξεις κάτι καλό το απομνημονεύεις;
Ναι κάπως έτσι. Όταν παίξω κάτι καλό, συνδέω την κιθάρα με ένα ψηφιακό μαγνητόφωνο και το καταγράφω κατευθείαν. Δε γράφω με πεντάγραμμο, νότες και τέτοια. Απλά καταγράφω όποιο riff μου φαίνεται ενδιαφέρον και μετά βάζω στο φόντο ένα drum-beat και πειραματίζομαι πάνω στην ιδέα που έχω. Έτσι δουλεύουμε πάντα.

Πιστεύω πως μια βασική διαφορά του σημερινού σουηδικού death από εκείνο των αρχών του '90 είναι πως τότε ήταν πιο βαρύ, ενώ τώρα είναι πιο μελαγχολικό. Συμφωνείς; Γιατί πιστεύεις ότι γίνεται αυτό;
Πραγματικά δεν ξέρω. Είναι κάπως δύσκολη αυτή η ερώτηση...

Πιστεύεις πως είσαι σαν άνθρωπος μελαγχολικός ή χαρούμενος (σημ: αν βλέπατε και εσείς το μόνιμo χαμόγελo του δε θα είχατε καμία απορία για την απάντηση);
Είμαι σίγουρα ένας χαρούμενος άνθρωπος, αλλά στους Opeth αγαπάμε περισσότερο τη μελαγχολική μουσική. Για μένα η μελαγχολική μουσική είναι το παν. Αλλά εγώ είμαι ένα χαρούμενο άτομο. Έτσι όταν αισθάνομαι καλά, πάω και τα πίνω με τα φιλαράκια μου στο μπαρ ενώ όταν αισθάνομαι άσχημα πιάνω την κιθάρα και γράφω μουσική. Αν δεις τη δισκοθήκη μου εκτός από το metal...

...τι άλλη μουσική ακούς;
Ακούω σχεδόν τα πάντα: Nick Drake, Miles Davis, John Coltrane, πολλά, πραγματικά πολλά. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τα "Blue Notes", η πιο μελαγχολική πλευρά της jazz. Δε μου αρέσει ιδιαίτερα το metal του Γκέτεμποργκ (σημ: εννοεί τον πολύ μελωδικό ήχο που έχουν πχ οι In Flames), είναι πολύ χαρούμενο για εμένα. Αν θα έπρεπε να κάνω μια γενίκευση, προτιμώ περισσότερο την αγριάδα των Morbid Angel και τη μελαγχολία των Katatonia, από κάποια πιο χαρούμενα ακούσματα.

Έχετε κάνει σκέψεις για κάποιο μελλοντικό dvd; Στο πρώτο σας ("Lamentations") με στεναχώρησε το γεγονός του ότι περιείχε τραγούδια αποκλειστικά από το "Blackwater Park" και μετά. Γιατί συνέβη αυτό;
Σε καταλαβαίνω και η εξήγηση είναι απλή: όταν φτιάχναμε το dvd δεν κατείχαμε τα δικαιώματα για τα παλαιότερα κομμάτια (σημ: !!!). Σύμφωνα με το παλιό μας συμβόλαιο, όλα τα δικαιώματα για τα παλαιότερα κομμάτια τα είχε η πρώτη μας εταιρία, η Candlelight (σημ: θυγατρική της MFN), και έτσι για να τα συμπεριλάβουμε στο dvd έπρεπε να τους πληρώσουμε ένα σωρό λεφτά. Και έτσι σκεφτήκαμε «Γαμ% τους, δεν τους πληρώνουμε». Έτσι στο dvd βάλαμε μόνο κομμάτια των οποίων έχουμε τα δικαιώματα. Αν το σκεφτείς είναι γελοίο, αλλά είναι ένα από τα συνηθισμένα κόλπα που κάνει μια εταιρία για να «τη στήσει» σε ένα συγκρότημα. Στην παρούσα φάση έχουμε βάλει τους δικηγόρους μας να βρουν ένα τρόπο για να πάρουμε τα τραγούδια μας πίσω. Τουλάχιστον μπορούμε να τα παίζουμε στις συναυλίες (γέλια)!

Με τη MFN να έχει κλείσει, ποιος έχει πλέον τα δικαιώματα σας;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Επειδή η MFN εξαγοράστηκε από τη BMG, νομίζω πως αυτοί έχουν τώρα τα δικαιώματα. Όταν έγινε η εξαγορά, η BMG έδιωξε όλα τα συγκροτήματα και είναι φανερό πως δε θέλει ούτε τα δικαιώματα. Έτσι ελπίζω πως θα είναι κάπως ευκολότερο να τα αγοράσουμε από αυτούς.


Ποια είναι η γνώμη σου για το internet και το downloading;
Νομίζω πως πλέον το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Από τη μια το internet είναι μια απαραίτητη επανάσταση καθώς θεωρώ πως η τιμή των 20 ευρώ για ένα μόνο cd είναι υπερβολική και γελοία. Ειδικά αν είσαι άνεργος ή πολύ νέος, είναι πολύ δύσκολο να βρεις τόσα πολλά χρήματα για να αγοράζεις μουσική. Και αν τα έπαιρναν οι καλλιτέχνες θα ήταν κάπως λογικό. Αλλά οι καλλιτέχνες παίρνουν μόνο το 1 ευρώ και τα υπόλοιπα 19 τα παίρνουν οι εταιρίες και οι μεσάζοντες. Και έτσι το internet κάνει καλό γιατί διώχνει από τη μουσική όλους τους άσχετους που βγάζουν λεφτά από τους μουσικούς. Πιστεύω πως η αγορά θα πρέπει να αλλάξει, να μετατραπεί σε κάτι άλλο, καθώς πρέπει και ο μουσικός να βγάζει κάποια χρήματα από τη μουσική του. Κανείς δε μπορεί να παίζει τζάμπα.

Ωραία. Αν κάποιος απόψε παίρνει φωτογραφίες ή ηχογραφεί τη συναυλία σας για τη δική του χρήση, θα σε πείραζε;
Αν ήταν για προσωπική χρήση θα ήταν ok, αλλά συνήθως δυστυχώς αυτοί που τα γράφουν τα εμπορεύονται κιόλας και αυτό είναι κακό. Αν είναι κάποιος να μας «γράφει» για προσωπική χρήση δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αλλά να βγάζει κάποιος λεφτά από τη δική μας μουσική και εμείς να μην παίρνουμε τίποτα είναι κάτι που με ενοχλεί.

Peter σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Έκανα όλες μου τις ερωτήσεις! Ένα τελευταίο μήνυμα για το ελληνικό κοινό;
Χθες στη Θεσσαλονίκη περάσαμε πολύ καλά και ελπίζω πως και σήμερα θα είναι το ίδιο τέλεια. Ευχαριστούμε για την υποστήριξη και την αγάπη σας. Σε ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα.

Και εγώ ευχαριστώ.