Συνέντευξη: Baroness

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 30/10/2009 @ 17:04
Λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ των Baroness, το rocking.gr είχε τη χαρά να επικοινωνήσει με τον Summer Welch, για μια «ατέλειωτη» συνέντευξη. Ο μπασίστας της προοδευτικής sludge metal μπάντας, εύγλωττος, συχνά κρυψίνους, αλλά ιδιαίτερα φιλικός και κεφάτος, άλλοτε «μας τα μάσησε» και άλλοτε υπερανέλυσε το θέμα του, αντιμετωπίζοντας τις εξονυχιστικές ερωτήσεις, που θα έκανε ένας φανατικός οπαδός.

Καλησπέρα, Summer. Πρέπει να σε προειδοποιήσω πως είμαι οπαδός των Baroness, συνεπώς θα πρέπει να είσαι έτοιμος για μερικές αδιάκριτες και πολύ βαρετές ερωτήσεις.
(γελώντας) Εντάξει. Για να δούμε...

Οι δισκοθήκες μας υποδέχονται το δεύτερο άλμπουμ των Baroness, που λέγεται “Blue Record”. Θα ήθελα να μου πεις αν υπάρχουν διαφορές στο ύφος της μουσικής, ανάμεσα σε αυτό και τον πρώτο σας ολοκληρωμένο δίσκο, το “Red Album”.
Θα έλεγα πως είναι σίγουρα διαφορετικό από το “Red Album”, χωρίς όμως να υπάρχουν δραστικές αλλαγές. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για την προέκταση του μοτίβου του προηγουμένου, ίσως εμβαθύνοντας λιγάκι και προσπαθώντας να γίνει λίγο πιο δημιουργικό.



Δοκιμάσατε το νέο σας υλικό σε συναυλίες, πριν αυτό κυκλοφορήσει;
Ναι. Στην τελευταία περιοδεία παίζαμε κάθε βράδυ δύο συγκεκριμένα καινούρια τραγούδια. Πήγανε πολύ καλά.

Άρεσαν στον κόσμο.
Ναι.

Στη σελίδα myspace της μπάντας, ένα από τα τραγούδια του καινούριου άλμπουμ, που μπορούμε να ακούσουμε λέγεται “A Horse Called Golgotha”...
Αυτό δεν το έχουμε παίξει ακόμη ζωντανά.

Μπορείς να μου εξηγήσεις τον τίτλο αυτού του τραγουδιού;
(κομπιάζοντας) Όχι. Εννοώ, θα μπορούσα, αλλά δεν θα το κάνω. Οι στίχοι αναφέρονται σε προσωπικά μας ζητήματα. Δεν θέλω να φανώ αγενής ή σκαλωμένος, αλλά δεν θα θέλαμε να εμβαθύνουμε σχετικά με τους στίχους μας.

Σεβαστό. Παρατήρησα πως ορισμένες φωνητικές μελωδίες του “Red Album” επαναλαμβάνονταν σε διαφορετικά τραγούδια, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη συνοχή στο άλμπουμ. Ήταν αυτός ο σκοπός σας; Υπάρχει κάποιο ανάλογο «τέχνασμα» στο “Blue Record”;
O τρόπος που γράφουμε μουσική είναι σίγουρα χρονοβόρος και η σύνθεση του κάθε τραγουδιού μπορεί να διαρκεί πολύ καιρό, αλλά προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να δημιουργείται μια συνεχής ροή στη μουσική και στα τραγούδια. Αυτό που περιγράφεις ήταν προφανώς εσκεμμένο. Στο “Red Album” πειραματιζόμασταν περισσότερο με τις μελωδίες και την υφή, αλλά δεν ξέρω αν είχαμε κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, εκτός από το γενικότερο συναίσθημα που προσπαθούσαμε να αποδώσουμε – και νομίζω πως το καταφέραμε. Στον καινούριο δίσκο υπάρχει πολύ εντονότερη ρευστότητα και κάποιες μελωδίες συνεχίζουν να διαπερνούν τα όρια του εκάστοτε τραγουδιού.



Έχω την εντύπωση πως ο ήχος του “Blue Record” δεν διαφέρει ιδιαίτερα από εκείνον του “Red Album”, ιδίως αν λάβουμε υπόψη το μουσικό άλμα που πραγματοποιήσατε, περνώντας από τα τρία πρώτα σας EP στο “Red Album”. Τί είναι αυτό που οδήγησε στην μεγάλη αλλαγή της μουσικής και των φωνητικών, στο πέρασμα από τα EP στον πρώτο δίσκο;
Για εμένα προσωπικά, αλλά και για τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, δεν πρόκειται για μια τόσο δραστική αλλαγή. Πρέπει να λάβεις υπόψη σου πως τα EP ηχογραφήθηκαν το 2003 και το 2004, και η χρονιά του “Red Album” είναι το 2007. Υπάρχει μια απόσταση τριών ετών ανάμεσα στις ηχογραφήσεις, κατά τη διάρκεια των οποίων εμείς αλλάζαμε και εξελισσόμασταν, ως μουσικοί και ως προσωπικότητες. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως η αλλαγή είναι κάτι το απαραίτητο, τουλάχιστον όταν κινείσαι προς τα εμπρός και δεν κάνεις βήματα προς τα πίσω. Όταν ηχογραφούσαμε το “Red Album” δεν υπήρχε συγκεκριμένη βούληση για αλλαγή. Είναι αυτό που βγήκε αβίαστα από μέσα μας, εκείνη τη χρονική στιγμή. Για εμάς, ήταν κάτι το φυσικό. Ως ακροατής, βέβαια, ακούς έναν δίσκο και μετά έναν άλλο και συνειδητοποιείς πιο άμεσα τη διαφορά. Καταλαβαίνω τους ανθρώπους που λένε: «Ω! είναι τελείως διαφορετικό», αλλά για εμάς δεν είναι. Παίζουμε εκείνα τα τραγούδια για χρόνια και σε εκατοντάδες συναυλίες. Στο δικό μας μυαλό, πρόκειται για μια φυσική εξέλιξη του τρόπου που παίζουμε.

Μίλησες για εξέλιξη και για «βήματα προς τα εμπρός και όχι προς τα πίσω». Θεωρείς πως εκείνα τα πιο επιθετικά φωνητικά και η πιο βαριά μουσική βρισκόταν κάποια βήματα πίσω;
Δεν θα ήθελα να παρερμηνευθεί αυτό που λέω. Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ πως τα προηγούμενα βήματα ήταν κάτι «κακό». Κυκλοφορήσαμε τρία EP, που ηχούν παρόμοια μεταξύ τους, αλλά κατόπιν θέλαμε κάθε μας κυκλοφορία να φέρει φρέσκο και νέο ήχο, κατά κάποιο τρόπο. Ήδη είχαμε γράψει τραγούδια με κτηνώδεις και έντονες κραυγές και,  όταν γράφαμε το άλμπουμ, βρισκόμασταν όλοι σε ένα σημείο της ζωής μας που δεν χρειαζόμασταν να γράψουμε απίστευτα heavy ή «κάπως punk» τραγούδια, όπως πριν από πέντε-έξι χρόνια. Όταν γράφαμε έτσι, μας έβγαινε πολύ φυσικά. Δεν ήταν προϊόν ιδιαίτερης σύλληψης, αν καταλαβαίνεις τί εννοώ. 



Καταλαβαίνω. Αναρωτιόμουν, όμως, αν στο μέλλον υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψουν στοιχεία από εκείνη την τραχύτητα των EP.
Αυτό εξαρτάται από την κατάστασή μας την εκάστοτε δεδομένη στιγμή. Υπάρχει χώρος για κάθε είδος μουσικής. Δεν θα πω πως αποκλείεται στον επόμενο δίσκο να βρεθούν και πάλι πολύ brutal στοιχεία. Μου αρέσουν πολύ όλα αυτά. Πιστεύω πως εξαρτάται από το αίσθημα της στιγμής. Στο “Blue Record” υπάρχουν κάποια πολύ heavy σημεία, μερικά έντονα φωνητικά, κάποιες κραυγές, αλλά ταυτόχρονα βρίσκουμε την ισορροπία με πολλές μελωδίες. Πάντως, σίγουρα δεν καταδικάζω τον βαρύ ήχο, ως προς το μέλλον μας.  

Συμφωνείς πως όλο και περισσότερο, παρά το ιδιαίτερο ύφος σας, στη μουσική σας βρίσκουμε στοιχεία από τις μελωδίες του New Wave Of British Heavy Metal ή ακόμη αρκετούς κιθαριστικούς ήχους από τα seventies;
Σίγουρα. Ξέρεις, κάθε μουσική που ακούς στην εποχή μας κουβαλά κομμάτια του παρελθόντος και στοιχεία από τα «κλασσικά» του είδους, τα οποία ερμηνεύει με κάποιο νέο τρόπο. Είμαστε όλοι οπαδοί του κλασσικού rock και του παλιού metal. Αντλούμε έμπνευση από ένα ευρύ μουσικό φάσμα, που μας συγκινεί ως οπαδούς, καθώς και από άλλα είδη τέχνης. Πάντως, έχεις απόλυτο δίκιο στην ανάλυσή σου.

Ελπίζω να μην γίνομαι ξανά υπερβολικά αδιάκριτος, αλλά θα ήθελα να μου εξηγήσεις κάποιους από τους συμβολισμούς των εξωφύλλων σας.
(αναστενάζοντας) Και πάλι, δεν μπορώ να σου πω κάτι περισσότερο από αυτό που βλέπεις εσύ ο ίδιος. Αν μιλήσουμε για τον καινούριο δίσκο, βλέπεις δύο μορφές: εκείνο το ψάρι, καθώς και πάρα πολλά άλλα στοιχεία. Επί το πλείστον, οι εικόνες αντιπροσωπεύουν τα τέσσερα μέλη της μπάντας, ως προσωπικότητες, με αναφορές σε προσωπικό επίπεδο. Ο John (σ.σ.: John Dyer Baizley, τραγουδιστής, κιθαρίστας και σχεδιαστής των εξωφύλλων των Baroness, αλλά και πολλών άλλων) ενσωματώνει διάφορες άλλες εικόνες, που έχουν αναφορές σε πολύ προσωπικά μας ζητήματα, αλλά και τη δική του οπτική γωνία ως προς κάποια πράγματα. Σχετικά με το τί αντιπροσωπεύει το καθετί, δεν θα ήθελα να επεκταθώ. Το εξώφυλλο του δίσκου είναι κάτι το οποίο εσύ, ως οπαδός, μπορείς να δεις, να αναλύσεις και να βγάλεις το δικό σου συμπέρασμα. Μπορείς να σκεφτείς κάτι που σου ανήκει.



Αυτό κάνω. Τις προάλλες αναρωτιόμασταν, ένας φίλος κι εγώ, σχετικά με το φαλλικό περιδέραιο από αυγά, που φορά η αριστερή φιγούρα, στο εξώφυλλο του “Blue Record”.
(γελάει πολύ) Καλώς, καλώς!

Συνδέεται το κυρίαρχο χρώμα του κάθε εξωφύλλου, με τη διάθεση της μουσικής του άλμπουμ;
Ναι, συνδέονται αυτά τα δύο. Όπως θα έχεις παρατηρήσει, οι τίτλοι των κυκλοφοριών μας είναι πολύ απλοί. Έχουμε το “First”, το “Second”, το “Red Album”, τον “Blue Record”... Προσπαθούμε να μην δώσουμε έμφαση στο όνομα της κάθε κυκλοφορίας. Το θέμα είναι τί βρίσκεται μέσα και τί θα ακούσεις.  

Πώς προκύπτει το χρώμα; Δηλαδή, όταν προβάρετε ή όταν ηχογραφείτε τα τραγούδια του δίσκου, γνωρίζετε ποιό θα είναι το χρώμα του;
(γελάει) Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά έχω την αίσθηση πως και οι τέσσερεις, όταν γράφουμε και ηχογραφούμε τα τραγούδια, προσπαθούμε να το εκφράσουμε στον ήχο. Ίσως ισχύει αυτό.



Ποιό χρώμα θα ακολουθήσει;
Θα πρέπει να περιμένεις, για να το δεις.

Θα κυκλοφορήσει και το “Blue Record” σε βινύλιο, όπως το “Red Album”;
Σίγουρα. Δεν ξέρω ποιά θα είναι η ημερομηνία κυκλοφορίας του βινυλίου. Το CD κυκλοφορεί στην Αμερική, στις 13 Οκτωβρίου 2009. Το βινύλιο μάλλον θα κυκλοφορήσει περίπου δύο βδομάδες αργότερα, αλλά δεν γνωρίζω την ακριβή ημερομηνία. (σ.σ.: το βινύλιο τελικώς άργησε λίγο και η πιθανότερη ημερομηνία για την κυκλοφορία του είναι η 17η Νοεμβρίου 2009)

Ως προς το βινύλιο, θα πρόκειται και πάλι για διπλή κυκλοφορία, από την Hyperrealist και από τη Relapse, όπως το “Red Album”;
Όχι. Αυτή τη φορά θα κυκλοφορήσει μόνο από τη Relapse. Η Hyperrealist δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει κάτι δικό μας. Τουλάχιστον όχι προς το παρόν και σχετικά με αυτό το άλμπουμ.

Υπήρξε μεγάλη αναστάτωση στο διαδίκτυο, σχετικά με τις υπερβολικές καθυστερήσεις των παραγγελιών της ειδικής έκδοσης του “Red Album” από την Hyperrealist. Θα ήθελες να το σχολιάσεις; Είναι αυτός ο λόγος που δεν συνεχίζεται η συνεργασία σας;
Ξέρεις, πρόκειται για ένα πολύ «ευαίσθητο» θέμα. Ο ιδιοκτήτης της εταιρίας είναι προσωπικός μας φίλος και αυτό δημιούργησε ένα απελπιστικό κλίμα, για ένα μεγάλο διάστημα. Προφανώς, δεν είσαι ο πρώτος που θίγει το θέμα. Πολλοί έρχονταν, ένα χρόνο αργότερα, και μας έλεγαν πως δεν έφτασε ποτέ η παραγγελία τους. Η κατάσταση ήταν απογοητευτική για εμάς, καθώς, όπως σου είπα, επρόκειτο για προσωπικό μας φίλο, που μας έφερνε σε δύσκολη θέση, ενώ παράλληλα συνέβησαν πολλά και διάφορα που περιέπλεκαν τα πράγματα. Παραμένει φίλος μας, αλλά δεν συνεργαζόμαστε επαγγελματικά πλέον.



O τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας, ο John Baizley, είναι ένας εξαιρετικός ζωγράφος και, εκτός από τα εξώφυλλα των Baroness, έχει υπογράψει εξώφυλλα πολλών άλλων συγκροτημάτων. Υπάρχει κανένα που ζήλεψες;
(γελάει) Όχι. Γνωρίζω τον John εδώ και πολύ καιρό, τον είδα να ξεκινάει την καλλιτεχνική του καριέρα. Ξεκίνησε από πολύ χαμηλά και τώρα έχει ένα σημαντικό όνομα στο χώρο. Το γεγονός αυτό το θεωρώ καταπληκτικό, γιατί είναι ένας άνθρωπος με πολύ ταλέντο και πιστεύω πως ένα τέτοιο ταλέντο δεν πρέπει να χαραμίζεται. Λειτουργεί με έναν «ακέραιο» και σωστό τρόπο και έχει φτιάξει εξώφυλλα για μερικές από τις καλύτερες μπάντες της εποχής. Αλλά δεν έχω ζηλέψει κανένα.

Θα μπορούσες να βάλεις μια ταμπέλα στη μουσική των Baroness;
Δεν νομίζω πως θα μπορούσα. Δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες σε κανένα είδος μουσικής. Μερικές μπάντες είναι εύκολο να τις βάλεις σε μια κατηγορία και μάλιστα δεν τις ενοχλεί αυτό. «Αυτό είναι brutal thrash metal», «εκείνο είναι indie rock» κλπ. Η μουσική που παίζουμε είναι rock‘n’roll, είναι δυνατή, είναι ευχάριστη, είναι βαριά... Όχι, δεν θα ήθελα να της βάλω μια ταμπέλα.



Ποιές είναι οι κύριες επιρροές σας; Από που πηγάζει ο ήχος σας;
Αυτή είναι δύσκολη ερώτηση. Ξέρεις, είμαστε τέσσερεις και ο καθένας έχει παρεκκλίνουσες προτιμήσεις στη μουσική. Από κλασσικό rock και rock‘n’roll, μέχρι metal, μέχρι techno, μέχρι... γαμημένο rap. Σχεδόν σε κάθε είδος μουσικής που μπορείς να σκεφτείς, θα υπάρχει μια μπάντα που μας αρέσει και από την οποία προσπαθούμε να αντλούμε έμπνευση. Δεν χρειάζεται να αναφέρω κάποιες συγκεκριμένες μπάντες. Πάντως, παρατηρώντας τη μουσική των Baroness θα βρεις πολλά μικρά κομματάκια από πολλά διαφορετικά πράγματα. Γράφουμε και παίζουμε αυτό που αισθανόμαστε και προφανώς επηρεαζόμαστε από τις μπάντες που ακούμε και εκτιμούμε.

Τί γνώμη έχεις για το γεγονός ότι πάρα πολύς κόσμος σας συγκρίνει με τους Mastodon;
Δεν με ενοχλεί και τόσο πολύ, γιατί πιστεύω πως ο κόσμος το χρειάζεται αυτό. Ο μέσος ακροατής το χρειάζεται. Προφανώς, υπάρχει πολύς κόσμος που δεν μας γνωρίζει. Διευκολύνει, λοιπόν, έναν δισκοκριτικό να μας παρομοιάσει με τους Mastodon. Νομίζω πως ένας σημαντικός παράγων είναι η κοινή μας καταγωγή μας από τη Georgia. Φυσικά, βλέπω κάποιες ομοιότητες, αλλά δεν νομίζω πως ακουγόμαστε σαν τους Mastodon. Η αναφορά των Mastodon είναι όμως χρήσιμη, ώστε να περιγράψεις σε κάποιον έναν ήχο που του είναι άγνωστος, συσχετίζοντάς τον με κάτι που ήδη γνωρίζει. Βέβαια, όταν κάποιος ακούσει τους Baroness και τους εκτιμήσει για αυτό που είναι, τότε μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Νομίζω πως τελικά δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, εκτός από μερικές σπάνιες περιπτώσεις, που η κατάσταση μπορεί να γίνεται ενοχλητική. Σε μια συναυλία στη Γερμανία, γελάσαμε πολύ, γιατί τα διαφημιστικά έγραφαν «Baroness» και από κάτω «Mastodon rip off band». Κάτι χάθηκε στη μετάφραση! (γέλια)

Αυτό είναι συλλεκτικό!
(γελαέι) Ναι. Πάντως, έτσι μας περιέγραφαν και εμείς το πήραμε στην πλάκα. Ξέρεις, έχουμε παίξει με τους Mastodon, μια-δυο φορές. Τους γνωρίζουμε και είναι καλά άτομα. Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό στο μεταξύ μας κλίμα.



Ιδού μια «μεγάλη» ερώτηση. Προς το παρόν μοιάζει με επτασφράγιστο μυστικό, αλλά μήπως σήμερα είναι η μέρα που θα μας αποκαλύψεις την προέλευση του ονόματος της μπάντας;
Όχι, δεν είναι. (γέλια)

Τελικά έλαβα μια μικρή απάντηση. Θα μας το αποκαλύψετε μια μέρα;
Δεν ξέρω. Ίσως όταν η στιγμή μας φανεί κατάλληλη, αλλά δεν έχουμε λόγο να το κάνουμε τώρα.

Θα ήθελα να μου πεις γιατί ο Brian Blickle (σ.σ.: πρώην κιθαρίστας των Baroness και αδελφός του ντράμερ της μπάντας) εγκατέλειψε τη μπάντα.
Για καθαρά προσωπικούς του λόγους. Ήθελε να ασχοληθεί με άλλα πράγματα στη ζωή του. Ήθελε να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο. Περιοδεύουμε πολύ και αυτός δεν είναι ο ιδεατός τρόπος ζωής για εκείνον. Ξέρεις, δεν είναι για όλους. Ειδικά όταν περιοδεύουμε πραγματικά πολύ: επτά, οκτώ και εννιά μήνες το χρόνο. Έγινε μέλος της μπάντας όταν παραιτήθηκε ο πρώτος μας κιθαρίστας, έμεινε μαζί μας για σχεδόν τρία χρόνια και έκανε καλή δουλειά, αλλά κάποια στιγμή άρχισε να μας αναφέρει πως μια μέρα θα ήθελε να αποχωρήσει και να προχωρήσει σε κάτι διαφορετικό και, όταν η μέρα αυτή έφτασε, δεν υπήρχαν αρνητικά συναισθήματα. Του είπαμε: «Εντάξει, κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις».

Πόσο διαφορετική είναι η κιθαριστική προσέγγιση του Peter Adams, που τον αντικατέστησε;
Είναι πολύ διαφορετική. Ο Pete είναι ένας παλιός μας φίλος. Ξέρεις, μεγαλώσαμε μαζί. Τον γνωρίζω από τα επτά μου χρόνια. Βρεθήκαμε μαζί στις ίδιες μπάντες στο σχολείο και συνεπώς έχουμε έναν πολύ φυσικό τρόπο να παίζουμε μαζί. Η μουσική του συνεννόηση με τον John είναι επίσης πολύ καλή. Ο Pete παίζει με τσαγανό, είναι ένας πολύ παθιασμένος κιθαρίστας. Μπορεί να μην είναι πολύ τεχνικός, αλλά είναι πολύ σημαντικό να έχουμε στο συγκρότημα κάποιον που δίνει τόση ενέργεια.



Ποιά είναι η γνώμη σου για την πειρατεία της μουσικής στο διαδίκτυο;

Δεν είμαι πολύ καταρτισμένος στα των υπολογιστών. Δεν «κατεβάζω» μουσική, αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι δεν είχα υπολογιστή για πολλά χρόνια και μόλις απέκτησα έναν, πριν λίγες μέρες. Πάντως, το καταλαβαίνω – ειδικά όταν πρόκειται για μικρά παιδιά. Σίγουρα μπορεί να βλάψει τις μπάντες και δεν συμφωνώ απαραίτητα με αυτό που συμβαίνει. Ταυτόχρονα, κι εγώ έχω ζητήσει σε φίλους να μου «κάψουν» κάποιο CD, οπότε... Είναι προβληματική η κατάσταση, ειδικά όταν βρίσκεσαι σε μια μπάντα που περιοδεύει και που εξαρτάται από τον κόσμο που αγοράζει τους δίσκους της, για να την υποστηρίξει. Το ευχάριστο για τη δική μας μπάντα – και γενικότερα για όλες τις κυκλοφορίες που φέρουν εξώφυλλα του John – είναι πως υπάρχει επιπλέον και μια εικαστική αξία του δίσκου. Ο κόσμος έχει μεγαλύτερη τάση να αγοράζει τους δίσκους, χάρη στο περίτεχνο εξώφυλλο. Η πειρατεία δεν μας έχει βλάψει πάρα πολύ – ας χτυπήσω ξύλο. Βέβαια, αν κάποιος συνεχίζει να στηρίζει τη μπάντα, της οποίας «κατέβασε» τη μουσική, τότε όλα είναι εντάξει. Αν συνεχίζει να πηγαίνει στις συναυλίες ή αν αγοράζει κάποιο μπλουζάκι, δεν είναι τόσο επικίνδυνη η κατάσταση.

Πόσο σημαντικό ήταν για σας το γεγονός ότι το “Red Album” θεωρήθηκε «δίσκος της χρονιάς 2007», από ένα τόσο σημαντικό περιοδικό όσο το Revolver;
Ήταν πολύ κολακευτικό και πραγματικά «cool». Όμως, δεν δίνω τόση σημασία σε τέτοια πράγματα. Στα περιοδικά μπορεί να ειπωθεί κάτι θετικό και να δημιουργηθεί hype και αυτό είναι πολύ ευχάριστο, αλλά δεν θα βασιζόμουν πολύ σε κάτι τέτοιο. Δεν ήταν πολύ σημαντικό, για εμένα προσωπικά.

Τί μουσική ακούς;
Ακούω πολλά πράγματα. Ακούω punk, metal, κλασσική μουσική, λίγο country, πολλή folk μουσική. Προσπαθώ να ακούω οποιαδήποτε μουσική μου φανεί ενδιαφέρουσα. Θα έλεγα ότι οι ρίζες μου βρίσκονται περισσότερο στο punk rock και στο βρετανικό metal, αλλά προσπαθώ να δίνω στα πάντα μια ευκαιρία. Δεν κάνω διακρίσεις σχετικά με το είδος της μουσικής. Μου αρέσουν ακόμη και μερικές μπάντες που παίζουν techno. Δεν θα έλεγα ότι ακούω techno, αλλά όταν κάτι είναι καλό, μου αρέσει. Όλα τα μέλη των Baroness είναι αρκετά ανοιχτά σε κάθε είδος μουσικής, αρκεί αν είναι ενδιαφέρουσα, δηλαδή να μας προσελκύει με κάποιο τρόπο.

Ποιός δίσκος βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο στερεοφωνικό σου;
Αυτή τη στιγμή; Περίμενε να κοιτάξω. (γελάει) Στο πικάπ έχω έναν δίσκο των Hellshock, που είναι μια μπάντα από το Πόρτλαντ. Στο CD player έχω έναν δίσκο των Devo, καθώς και έναν δίσκο των English Dogs, που είναι μια βρετανική thrash crossover μπάντα της δεκαετίας του ‘80.

Ωραίος!
... Α! Και στο βίντεο έχω τους Cheap Trick. (γελάει)



Μάλιστα. Ποιά είναι η μουσική σου νέμεση;
Τί εννοείς;

Υπάρχει κάτι στη μουσική που να το απεχθάνεσαι;
Κατάλαβα. Λοιπόν, η μουσική μου νέμεση είναι το «vocoder». Ξέρεις, το μηχάνημα που χρησιμοποιούν όλοι πλέον για να επεξεργαστούν τη φωνή, σαν pitch shifter;  Το χρησιμοποιούν πολύ στο R&B και στη rap. Ξέρεις ποιό λέω;

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα...
Ξέρεις τον T-Pain;

Ποιόν;
Tον T-Pain. Είναι ένας rapper... Ξέχνα το. Το vocoder είναι ένα μηχάνημα που μετατοπίζει τον τόνο της φωνής σου. Στην ουσία, χάρη σε αυτό, οποιοσδήποτε θέλει να τραγουδήσει σε ένα άλμπουμ, μπορεί να το κάνει και το αποτέλεσμα ακούγεται τονικά σωστό. Δεν ξέρω αν είναι τόσο διαδεδομένο στη Ευρώπη, αλλά στην Αμερική το χρησιμοποιούν όλοι, ειδικά στην pop και όποτε το ακούω με εξοργίζει. Πιστεύω πως είναι μεγάλη απάτη.

Σε καταλαβαίνω. Τελευταία ερώτηση: Υπάρχουν σχέδια για κάποια συναυλία στην Ελλάδα, ώστε να ικανοποιηθεί επιτέλους και ο πόθος των Ελλήνων οπαδών σας;
Βεβαίως! Πάντα ήθελα να έρθω στην Ελλάδα. Είχαμε δοκιμάσει στο παρελθόν, αλλά δεν τα καταφέραμε. Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στην Ευρώπη – δεν ξέρω ακριβώς πότε, αλλά πιθανόν πριν το τέλος της χρονιάς (σ.σ.: εννοεί το 2010) – σίγουρα θα προσπαθήσουμε να επισκεφθούμε και την Ελλάδα, για κάποιες συναυλίες. Έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια για τους Έλληνες οπαδούς και θα ήθελα να γίνω κι εγώ μέρος όσων συμβαίνουν εκεί.

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου και ελπίζω, λοιπόν, να σας δω σύντομα στην Ελλάδα.
Καλό σου απόγευμα και να είσαι καλά.


Μανώλης Γεωργακάκης
  • SHARE
  • TWEET