Συνέντευξη: The Standells

Από τον Κώστα Σακκαλή, 23/06/2010 @ 20:25
Μερικές φορές οι «καλοί» δε φοράνε άσπρα αλλά τη δεκαετία του '60 οι «κακοί» είχαν όλοι μακριά μαλλιά, έπαιζαν κιθάρες, τραγουδούσαν με σεξουαλικά υπονοούμενα και δοκίμαζαν τα παραισθησιογόνα που ήταν τότε της μόδας. Ανάμεσα σε όλα αυτά έβαλαν τις βάσεις που το ροκ για δεκαετίες μετά χρησιμοποιεί ακόμα. Στους σημαντικότερους αυτών συγκαταλέγονται οι Standells, ένα συγκρότημα από το Los Angeles που έμελλε να μείνει ιστορικό τραγουδώντας «Βοστώνη είσαι το σπίτι μου». Για αυτά και άλλα πολλά μας μιλάει ο αυθεντικός τους οργανίστας, Larry Tamblyn.

Αρχικά μπορείτε να μας εξηγήσετε πώς προέκυψε το όνομα;
Όταν οι Standells πρωτοσχηματίστηκαν περάσαμε μεγάλο διάστημα προσπαθώντας να βρούμε δουλειά. Πολλές φορές στεκόμασταν (σ.σ. αγγλιστί standing) σε γραφεία ατζέντηδων. Αν αυτό δεν έπιανε ακόμα και σε ανδρική τουαλέτα καθίσαμε σε κάποια περίπτωση. Τελικά πετύχαμε και μας έκλεισαν για παραστάσεις σε ένα club στην Καλιφόρνια.



Μπορείτε να μας πείτε κάποια πράγματα για τα πρώτα χρόνια των Standells, πριν τη συνεργασία με τον Ed Cobb;
Είχαμε παίξει σε πολλά νυχτερινά κέντρα σε ολόκληρη την Καλιφόρνια. Ήμασταν το πρώτο αμερικάνικο συγκρότημα με μακριά μαλλιά το 1964 (υπάρχουν φωτογραφίες μας στη σελίδα μας στο Facebook). Παίζαμε κυρίως διασκευές και σταδιακά αναγκαστήκαμε να κόψουμε τα μαλλιά μας για να συνεχίσουμε να έχουμε δουλειά καθώς στα club δεν άρεσε αυτό. Ο Edd Cobb δεν άλλαξε την εμφάνισή μας ούτε διαφοροποίησε τη μουσική μας, έτσι για να διαλύσουμε αυτόν τον μύθο που κυκλοφορεί.

Εκείνα τα χρόνια τα συγκροτήματα ελέγχονταν περισσότερο ή λιγότερο από τους μάνατζερ και τις δισκογραφικές εταιρίες. Νιώσατε υποχείρια τους σε κάποιο σημείο;
Ώ ναι! Ήμασταν απόλυτα ελεγχόμενοι από τις εταιρίες, αρχικά από τη Liberty Records. Η πρώτη μας ηχογράφηση λεγόταν "The Snake". Υποτίθεται ότι θα ήταν ένα άγριο ροκ τραγούδι, κάτι σαν το "Shout" των Isley Borthers. Αυτό μέχρι ο παραγωγός της Liberty, Dick Glasser το κατέστρεψε εντελώς με μία ξενέρωτη ενορχήστρωση που τελικά κατάντησε να ακούγεται κάτι ανάμεσα σε polka και doo-wop, αν μπορείς να το πιστέψεις. Όταν ο Sonny Bono μας έκανε την παραγωγή για τη Veejay Records, ήταν προστατευόμενος του Phil Spector. Είχε, λοιπόν, κατά νου έναν ήχο κοντά στην blue-eyed soul, όπως των Righteous Brothers όταν μας έκανε την παραγωγή σε ένα τραγούδι που είχε γράψει ο ίδιος, το "The Boy Next Door". Δεν ήταν καν κοντά στον ήχο των Standells. Μόνο όταν υπογράψαμε με τον Ed Cobb γνωρίσαμε πραγματικά έναν παραγωγό που ήταν πρόθυμος να μας ακούσει και να συνεργαστούμε. Αρχικά ήταν ευχάριστος στη συνεργασία. Όμως καθώς ηχογραφούσαμε όλο και περισσότερο υλικό μαζί του γινόταν όλο και πιο δικτατορικός παρά συνεργάτης. Δυστυχώς κατά τη διαδικασία αυτή οι Standells έχασαν τον σκληρό ήχο τους.

Είναι τελικά αυτό που ακούμε στους δίσκους το πώς ακούγονταν και ζωντανά οι Standells;
Κατά κύριο λόγο ναι.

Ένα από τα πιο επιτυχημένα τραγούδια σας ήταν σχετικά με τη Βοστώνη ("Dirty Water") και έχει συνδεθεί πολύ με τη συγκεκριμένη πόλη. Εσείς όμως ήσασταν ένα συγκρότημα του Los Angeles. Πώς νιώθετε για αυτό;
Βασικά κάπως όπως και ο πρωταγωνιστής της ταινίας "Fever Pitch" (στην οποία παίζετε το τραγούδι) με την Drew Barrymore. Δεν ήταν από τη Βοστώνη ούτε αυτός αλλά έπαιζε έναν φανατικό οπαδό των Red Sox. Είναι περίεργο ότι πολλοί πιστεύουν ότι επειδή ηχογραφήσαμε ένα τραγούδι για την Βοστώνη πρέπει να είμαστε και από εκεί. Εκτιμούμε το ότι ήταν ένα σπουδαίο τραγούδι που έκανε γνωστούς τους Standells αλλά να διευκρινιστεί ότι είμαστε από το L.A., γίναμε επίτιμοι πολίτες της Μασαχουσέτης το 2007 και είμαστε περήφανοι και για τα δύο.



Αυτό που στα 60s παιζόταν ως garage rock επανήλθε στα τέλη των 70s ως punk μουσική. Νιώθετε κάποια συγγένεια με τα συγκροτήματα αυτά; Πιστεύετε ότι οι Standells είναι οι πατεράδες της punk μουσικής;
Είναι τιμή μας να μας αναγνωρίζουν ως τους «νονούς του punk rock». Ούτως ή άλλως ο όρος garage δεν υπήρχε τη δεκαετία του '60. Απλά το θεωρούσαμε τη δική μας εκδοχή του rock 'n' roll. Πολλοί μας αναφέρουν ως «νονούς» και άλλοι πιστεύουν ότι και άλλα συγκροτήματα ήταν πρωτο-punk. Ναι λοιπόν, κατά μία έννοια νιώθουμε συνδεδεμένοι με αυτούς, πώς θα γινόταν το αντίθετο όταν πολλά από αυτά όπως οι Stooges και οι Ramones αναφέρουν ότι τους έχουμε επηρεάσει;

Ποιές οι αναμνήσεις σας από τη συμμετοχή σας στην ταινία "Riot On Sunset Strip" που τώρα θεωρείται cult; Τι σας άφησε αυτή η εμπειρία;
Καταρχήν η ταινία γυρίστηκε σε διάστημα μερικών μηνών με παραγωγή από τον γνωστό παραγωγό exploitation ταινιών, Sam Katzman. Στην πραγματικότητα χρησιμοποίησαν πραγματικά στιγμιότυπα των διαδηλώσεων από τις ειδήσεις - ήταν περισσότερο χίπικη διαμαρτυρία. Μας ζητήθηκε να γράψουμε το βασικό θέμα το οποίο γράφτηκε και από τον John Fleck τον μπασίστα που είναι μαζί μας και σήμερα. Το ηχογραφήσαμε δύο φορές, μία επί σκηνής και μία σε στούντιο και τελικά κρατήσαμε την πρώτη ηχογράφηση. Βασικά τη λάτρεψα την ταινία, ίσως για όλους τους λάθος λόγους. Είναι θαυμάσια κιτς. Έχουμε ενσωματώσει την αρχή της ταινίας στο show μας.

Γιατί σταματήσατε να ηχογραφείτε όταν φαινόταν να βρίσκεστε στην κορυφή της δημιουργικότητάς σας; Έχει να κάνει με το single "Try It" και την απαγόρευση της μετάδοσής του από το ραδιόφωνο;

Η τέλεια ερώτηση! Όταν ηχογραφήσαμε το "Try It" όλοι νιώθαμε ότι αυτή θα ήταν η επόμενή μας επιτυχία. Ακόμα και το περιοδικό Billboard το επέλεξε ως επιτυχία. Όταν όμως ο Gordon McClendon, ένας ισχυρός κήρυκας της δημόσια ηθικής ξεκίνησε μία εκστρατεία να σταματήσει τα υπονοούμενα από τους στίχους είδαμε τις ελπίδες μας να καταρρέουν. Ξεκίνησε μία ολόκληρη εθνική καμπάνια δείχνοντας στα ΜΜΕ το δίσκο μας ως τέλειο παράδειγμα δίσκου που περιέχει τέτοιους στίχους. Δυστυχώς ήταν τόσο ισχυρός που τα ραδιόφωνα τον ακολούθησαν και δεν το έπαιζαν παρόλο που ήταν νούμερο ένα σε όλες τις αγορές. Ταυτόχρονα για κακή μας τύχη ήταν και η στιγμή που ο Ed Cobb αποφάσισε να αλλάξει τον ήχο μας και το ακόλουθο "Can' t Help But Love You" δεν είχε καμία σχέση με Standells και, εντελώς συμπτωματικά, περιελάμβανε πολλούς session μουσικούς του R&B. Ο συνδυασμός αυτών των δύο υπήρξε η κατρακύλα των Standells, χάσαμε την αξιοπιστία μας.



Το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ "Ban THIS" του 2000 είναι ένα είδος καθυστερημένης εκδίκησης;
Ναι, ήταν εμφανώς ένα πείραγμα ενάντια στον McClendon.

Τί κάνει μία μπάντα να επανενωθεί μετά από τόσα χρόνια;
Επίσης καλή ερώτηση! Ανακαλύψαμε άλλη μία ολόκληρη γενιά μουσικόφιλων που τους ενδιαφέρει ο ήχος μας. Εκεί που τα παλιότερα ακροατήριά μας αποτελούνταν από μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους, τώρα αποτελούνται από κυρίως 20άρηδες και 30ηδες. Πολλοί δε από αυτούς ξέρουν τους στίχους και τη μουσική από όλα τα τραγούδια μας. Ακόμα και από τα πιο σπάνια. Πλέον όταν ανεβαίνουμε στη σκηνή είναι σα να ξαναζωντανεύουν τα 60s.

Παρόλο που το κίνημα που τώρα αποκαλούμε garage rock είχε χρόνο ζωής περίπου τέσσερα με πέντε χρόνια (τέλη των 60s) έχει πολλούς οπαδούς και αναβιώσεις, ίσως όσους κανένα άλλο ρεύμα στη μουσική ιστορία. Υπάρχει εξήγηση;
Πολύ καλή. Αυτό που ακούμε εμείς είναι ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί την τεχνο-μουσική. Πολλοί αναφέρουν τους Standells ως κάτι το «αληθινό». Πίσω στη δεκαετία του '60 δε χρησιμοποιούσαμε την τεχνολογία για να φτιάξουμε τον ήχο. Χρησιμοποιούσαμε απλά τα δομικά εργαλεία που είχαμε στη διάθεσή μας. Δεν κάναμε τεχνάσματα για να δημιουργήσουμε τον ήχο, αυτός είτε προέκυπτε, είτε όχι.


Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET