Συνέντευξη: The Bellrays

Από τον Κώστα Σακκαλή, 04/04/2011 @ 11:42
Η πολύχρονη απουσία των BellRays από το συναυλιακό χάρτη της Ελλάδας είναι κάτι που έχει στοιχίσει σε όποιους τους έχουν δει έστω και μία φορά επί σκηνής. Με αφορμή λοιπόν την επιστροφή τους σε λίγες ημέρες, είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με την εξαιρετική frontwoman του συγκροτήματος, Lisa Kekaula. Απαντώντας λιτά σε όποιες ερωτήσεις έκρινε, αλλά χειμαρρωδώς όπου έβρισκε ενδιαφέρον, έβγαλε αρκετές ενδιαφέρουσες απόψεις και ιστορίες από το μανίκι της.

Η πρώτη ερώτηση που μου έρχεται είναι πώς και δεν είναι η καταγωγή σας από το Detroit. Η σκηνή αυτής της πόλης πρέπει να ήταν πολύ μεγάλη επιρροή για εσάς.
Μακάρι να πληρωνόμουνα κάθε φορά που κάνουν μία ερώτηση σχετικά με το Detroit! Θα ήμασταν πλούσιοι τώρα. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος το ακούει στη μουσική μας και το λαμβάνω ως φιλοφρόνηση, αλλά, πραγματικά, μπορούμε να είμαστε μία rock μπάντα από οπουδήποτε και τυχαίνει να είμαστε από το Riverside της California. Η μουσική του Detroit είναι επιρροή για κάθε rock μπάντα στον κόσμο, είτε το λέει, είτε όχι. Ειδικά στις αμερικάνικες. Δε διαφέρουμε. Απλώς τη διαμορφώσαμε στα μέτρα μας.

Είχατε κάποιες αλλαγές στη σύνθεση του συγκροτήματος, ειδικά σε μπάσο και κιθάρα, με τον Tony να έρχεται και να φεύγει και τον Bob να εναλλάσσεται ανάμεσα σε μπάσο και κιθάρα ανάλογα. Έχει επηρεάσει αυτό τη μουσική σας; Αν ναι, μπορείς να το εντοπίσεις κάπου;
Οι αλλαγές πάντα επηρεάζουν ένα συγκρότημα. Δεν είναι εύκολο να προσαρμοστείς, αλλά αυτό είναι οι BellRays. Έχουμε αλλαγές από δίσκο σε δίσκο, οπότε δε με αφορά πλέον αυτό. Απλώς ξέρω ότι το "Black Lightning" είναι ο καλύτερος δίσκος μας μέχρι τώρα και είμαι περήφανη με τον τρόπο που το δημιουργήσαμε. Ο Bob έγραψε κάποια φονικά τραγούδια και όλοι είχαμε πολύ καλή απόδοση σε αυτά. Είναι απλώς ο καλύτερος.

Το "Have A Little Faith" του 2006 ήταν ελαφρώς διαφορετικό από τα προηγούμενα άλμπουμ σας, κλίνοντας περισσότερο προς τη soul, με διαφορετικές ενορχηστρώσεις και επιπρόσθετα όργανα. Τον θεωρείς και εσύ αυτόν ως το «διαφορετικό» δίσκο της καριέρας σας, ίσως με τον ίδιο τρόπο που και το ομώνυμο τραγούδι ήταν το «διαφορετικό» τραγούδι στο "Grand Fury";
Είμαστε συγκρότημα εδώ και 20 χρόνια και υπήρχαν δίσκοι στους οποίους είχαμε πιάνο και πνευστά και στο παρελθόν. Απλώς επαναεπισκεφθήκαμε αυτό με το "Have A Liittle Faith". Όλοι οι δίσκοι μας διαφέρουν, απλώς η τεχνολογία μας ήταν χαμηλότερου επιπέδου για ένα διάστημα μετά το "Let It Blast".

Νομίζω ότι και το "Hard Sweet And Sticky" είχε επίσης πιο σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στα αμιγώς punk και αμιγώς soul τραγούδια, από την ανάμιξη των παλαιότερων δίσκων. Είναι αυτή η κατεύθυνση που θα έχει και το νέο άλμπουμ;
Το "Hard Sweet And Sticky" ήταν μία διασκεδαστική αλλαγή για εμάς. Έπρεπε να το κάνουμε, καθώς ο Tony είχε αφήσει το συγκρότημα και είχαμε την υποχρέωση να κάνουμε ένα δίσκο χωρίς πολύ χρόνο στη διάθεσή μας. Δοκιμάσαμε μία νέα προσέγγιση και λατρέψαμε το τελικό αποτέλεσμα. Το "Black Lightning" είναι διαφορετικό «ζώο» και πραγματικά δεν είμαι σίγουρη πώς να το συγκρίνω με αυτό. Τα νέα τραγούδια είναι πιο «in your face» από αυτά του "Hard Sweet And Sticky", αλλά και τα αργά είναι πραγματικά σπαραξικάρδια (σ.σ.: heartbreakers, αμετάφραστο). Αυτός ο δίσκος είναι ένας εξαιρετικός συνδυασμός και σε πείθει. Τον λατρεύω.

Έχετε κάνει και χριστουγεννιάτικα άλμπουμ. Πώς και έτσι; Ακολουθείτε την παράδοση soul εταιριών όπως η Stax και η Motown.
Δε νομίζω ότι ακολουθούμε καμία παράδοση. Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε τέτοια.

Έχετε χαρακτηρισθεί ως οι MC5 με τραγουδίστρια την Tina Turner. Και μετά πραγματικά βρέθηκες να τραγουδάς στους MC5. Ήταν πραγματικά αυτό που έκανε τον Wayne Kramer να σε σκεφτεί;
Θα πρέπει να ρωτήσεις τον Wayne για αυτό. Δεν ξέρω τι ήταν, αλλά χαίρομαι που το έκανε.

Δύο από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ ήταν η προαναφερθείσα των MC5 στην Αθήνα καθώς και αυτή, πάλι στην Αθήνα, με τους Fuzztones και τους Nashville Pussy, σε ένα εκπληκτικό show. Θυμάσαι τίποτα από τα shows αυτά και την περιοδεία σας με τους Nashville Pussy γενικά;
Αγαπάμε τους Nashville Pussy! Είναι το πρώτο συγκρότημα που πήραμε σε περιοδεία μαζί μας στο μακρινό 1999. Είμαστε όμοιοι στον τρόπο σκέψης κι εκείνη η περιοδεία ήταν αξιομνημόνευτη. Όλα τα συγκροτήματα ταξιδεύαμε με πούλμαν από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη. Μετά παραλίγο να χάσουμε την πτήση μας, γιατί το πούλμαν μας χάλασε στην επιστροφή και όλα τα συγκροτήματα μαζί έπρεπε να προσπαθήσουμε να το σπρώξουμε. Δεν καταφέραμε να το κουνήσουμε ούτε εκατοστό. Με κάποιο τρόπο καταφέραμε και φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Αυτή ήταν και η τελευταία μας επίσκεψη στην Ελλάδα.

Παρόλο που έχετε εξαιρετική φήμη για τις συναυλίες σας, δεν υπάρχει ακόμα live άλμπουμ. Υπάρχουν σχέδια για κάτι τέτοιο;
Αν κάποιος θέλει να το κάνει δε θα τον σταματήσω. Για εμένα δεν είναι πραγματικά απαραίτητο.

Τι σημαίνει για εσάς να παραμένετε σε ανεξάρτητη εταιρία; Πώς έχει επηρεάσει την καριέρα σας και πώς βλέπετε τη μουσική βιομηχανία γενικά;
Δε μπορώ να σου πω πολλά για τη μουσική βιομηχανία και δε θα μπορούσα να συμβουλέψω οποιοδήποτε συγκρότημα να ακολουθήσει τα βήματά μας. Σίγουρα κάναμε τα πάντα με το δύσκολο τρόπο, κάποια λόγω επιλογής, άλλα επειδή αυτή ήταν η πραγματικότητά μας. Ζούμε δύσκολους καιρούς για τη μουσική γενικά και είναι φοβερό και μόνο το να μπορούμε να κάνουμε συναυλίες αυτούς τους καιρούς. Μία νέα μπάντα τώρα δε θα τα βρει εύκολα. Είναι δύσκολο να σε προσέξουν, υπάρχουν πολλά και διαφορετικά πράγματα εκεί έξω και ο πήχης είναι πολύ χαμηλός, οπότε ακόμα και το να είσαι πολύ καλός σε αυτό που κάνεις μετράει πολύ λίγο. Δεν ξέρω προς ποια κατεύθυνση κινείται η βιομηχανία, αλλά από την άλλη δεν ήξερα και ποτέ. Πάντα ήμασταν έξω και από το indie κύκλωμα ακόμα.

Υπάρχουν συγκροτήματα με τα οποία νιώθετε κάποια σύνδεση;
Λατρεύουμε τους Fleshtones και τους Nashville Pussy. Ξέρουν καλά τι θα πει να είσαι πολεμιστής του δρόμου.

Σε ένα άρθρο μας για τα 100 καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας ψηφίσαμε το "The Red, White and Black" ως ένα από αυτά. Θα ήταν αυτό το άλμπουμ που θα διάλεγες κι εσύ από τη δισκογραφία σας;
Hey, αφού εσείς το διαλέξατε, είμαι περήφανη για αυτό. Είναι όλα μωρά μου, οπότε χαίρομαι που σας άρεσε. Εκτιμούμε όταν ο κόσμος αναγνωρίζει το τι κάνουμε. Δεν είναι αυτός ο λόγος που το κάνουμε, αλλά το εκτιμούμε. Είναι όλα τα μικρά παιδιά μου.

Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET