Συνέντευξη: TesseracT

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 11/05/2011 @ 12:45
Λίγο μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, "One", μιλήσαμε με τον James Monteith, κιθαρίστα των TesseracT, για το νέο μουσικό κίνημα που αναμένεται να κάνει αισθητή την παρουσία του στο νεότερο prog metal χώρο, το νέο τους δίσκο και την επίδραση της τεχνολογίας στη μοντέρνα μουσική. Απολαύστε.

Πρώτα απ' όλα, να σας συγχαρώ για το ντεμπούτο σας. Είναι μία πανέμορφη δουλειά, της οποίας ο ήχος ακούγεται αρκετά μοναδικός και τόσο φρέσκος. Είμαι σίγουρος πως σε πολλές συνεντεύξεις σας αρκετές ερωτήσεις εστιάζονται γύρω από τον ήχο αυτό, αλλά είναι ένα σημείο στο οποίο θαρρώ πρέπει να σταθούμε. Η μπάντα, λοιπόν, είναι μία από τους βασικούς εκπροσώπους ενός είδους μουσικής, ονόματι «djent», που σιγά-σιγά αναγνωρίζεται κάπως περισσότερο. Θα ήθελες να εξηγήσεις λιγάκι με τα βασικά, έχοντας στο νου κάποιον αναγνώστη που πρώτη φορά ακούει τον όρο;
Η λέξη «djent» χρησιμοποιήθηκε στην προσπάθεια να δοθεί ένα όνομα στον ήχο που δημιουργούσε η κιθάρα όταν «μπούκωνες» (palm mute) μία ευρείας κλίμακας συγχορδία. Η συγχορδία αυτή σχηματίζεται συνήθως με μία κλασσική power chord, συνδυασμένη με την ίδια συγχορδία μία οκτάβα ψηλότερα. Δηλαδή, πέρα από το κλασσικό metal «jun jun jun» που παίρνεις από μία μπουκωμένη συγχορδία, η ψηλότερη οκτάβα δίνει και ένα «nt» στο τέλος. Η ορολογία, τέλος πάντων, χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στο επίσημο forum των Meshuggah νομίζω, όταν κάποιος ρωτούσε να μάθει πώς θα βγάλει αυτό το «djent ήχο». Η μουσική αυτή προφανώς όμως έχει πολλά παραπάνω από μία παραλλαγμένη συγχορδία, όπως πειραματισμούς σε διάφορους ρυθμούς, ιδιαίτερα φωνητικά και το βλέμμα είναι πάντα στραμμένο στο groove, αλλά έτσι έχει γίνει γνωστό αυτό το νέο ρεύμα progressive metal.

Άρα ναι, ο ήχος υπάρχει καιρό τώρα, αφού οι Meshuggah δισκογραφούν πάνω από δεκαετία. Γιατί όμως αυτό το ξαφνικό «μπαμ»; Τι άλλαξε;
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Έτσι όπως το βλεπώ εγώ, οι μπάντες που έχουν επηρεαστεί από αυτό το στυλ έχουν καταφέρει να το αναμείξουν με άλλα μουσικά μονοπάτια, κάνοντας την κάθε μια από αυτές ξεχωριστή. Εμείς, ας πούμε, εστιάζουμε περισσότερο στη μελωδία και την ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα κομμάτια μας, και κυρίως στα «djent» ριφφάκια μας. Πολλές μπάντες που βρίσκονται τώρα στο προσκήνιο υπάρχουν εδώ και αρκετά χρόνια -ο Acle (σ.σ.: Kahney, κιθάρα) δημιούργησε τους ΤesseracT στο δωμάτιό του το 2003- oπότε πιστεύω πως απλά έπρεπε να περάσει λίγος καιρός μέχρι τα ονόματα και το στυλ αυτό να γίνει αποδεκτό από την ευρύτερη metal κοινότητα. Μην ξεχνάμε όμως πως οι περισσότεροι δεν περιόδευαν πριν τα τελευταία 2-3 χρόνια, έτσι μονάχα internet geeks θα είχαν «χαμπαριάσει» το κίνημα.

Γενικότερα, έχω παρατηρήσει πως μπάντες σαν τους TesseracT φαίνεται να έχουν απήχηση και σε κοινό που κατά κοινή ομολογία δεν αντέχει ούτε τη συνθετική πολυπλοκότητα, αλλά ούτε και τη «φιγούρα», αν θες, της πιο old-school prog σκηνής. Γιατί έτσι;
Ενδιαφέρον, πράγματι. Εμείς προσπαθούμε να μην το παρακάνουμε, απλά να δείξουμε ότι «ξέρεις, κοιτά τι καλά που παίζω», αλλά προσπαθoύμε να συνθέσουμε μία περίπλοκη αλληλουχία οργάνων που συνδυάζονται σαν ένα, και όχι σα μεμονωμένοι ήχοι. Το να έχουμε επίσης ένα όμορφο groove είναι εξίσου σημαντικό. Δεν ξέρω, αλήθεια. Ίσως τελικά απλά να μην είμαστε καθόλου τεχνικοί.

Είστε από τους λίγους πρεσβευτές της σκηνής αυτής που είστε όντως μπάντα, μιας και αρκετά one-man-bands εκπροσωπούν/ούσαν τον ήχο (Cloudkicker, Cyclamen), χρησιμοποιώντας υπολογιστές για να συνθέσουν τη μουσική τους. Πιστεύεις πως είναι «a sign of things to come»; Ή, πηγαίνοντας στην υπερβολή, η αρχή του τέλους για την έννοια του «συγκροτήματος»;
Δε θα το έλεγα. Έχει σίγουρα δώσει νέα πνοή στο πώς μπάντες ή και μεμονωμένοι καλλιτέχνες συνθέτουν και ηχογραφούν τη μουσική τους, αλλά τίποτα από αυτά δε μπορεί να αναπληρώσει το «jamming out as a band». H ανθρώπινη επαφή μπορεί να εμπνεύσει άπειρες αλλαγές στη δομή ενός κομματιού, και άσε που με το PC σου δε μπορείς να παίζεις ζωντανά. Δηλαδή ναι, οι TesseracT ξεκίνησαν ως one-man-band από τον Acle, αλλά από τότε που γίναμε πραγματική μπάντα θα ήθελα να πιστεύω πως προστέθηκαν καινούργια στοιχεία στο group. Ο Acle είναι ακόμα ο βασικός συνθέτης, με σχεδόν όλα τα βασικά μέρη των κομματιών να γράφονται ακριβώς όπως ξεκίνησε, μόνος του, αλλά όταν οι ιδέες του αναπαράγονται στις πρόβες μας, τις πλάθουμε με τον παραδοσιακό τρόπο.

Ο Misha Mansoor των Periphery είχε δηλώσει: «H μουσική αυτή, όπως και να το δεις, χρειάζεται αποκλειστικά υπολογιστή για να συνθεθεί. Δεν είναι παλαιότερα είδη μουσικής που μπορείς απλά να μπεις σε ένα δωμάτιο με τα παιδιά και να jamάρεις ένα riff. Σε πολλά από τα riffs μας μου είναι αδύνατον να jamάρω πάνω τους». Ως TesseracT μπορείτε να ταυτιστείτε με την άποψη αυτή; Συμφωνείτε;
Όσον αφορά τη δημιουργία riff, ναι, έχει απόλυτο δίκιο. Το θέμα όμως με μας είναι πως jamάροντας τις ωμές ιδέες μας, μπορούμε να δημιουργήσουμε παράπλευρα μέρη ενός κομματιού, που ύστερα θα επεξεργαστούν και άλλο. Είναι αλήθεια όμως πως κάποια από τα κομμάτια μας συνθέθηκαν εξ' ολοκλήρου σε υπολογιστή, αλλά έχει να κάνει με το τι ζητά το εκάστοτε κομμάτι. Η μουσική των Periphery είναι πολύ πιο «τεχνική» από τη δική μας, οπότε καταλαβαίνω πόσο δύσκολο τους είναι να αναπτύσσουν τις ιδέες τους και άλλα μέρη σε κομμάτια ως σύνολο και όχι ως ένα άτομο μπροστά από τον υπολογιστή.

Αρκετά με τις ταμπέλες, τις συγχορδίες και λοιπά. Κυκλοφόρησε το ντεμπούτο σας, ονόματι "One", μίλησε μας λιγάκι για την κυκλοφορία αυτή.
Το "One" είναι μία συλλογή έντεκα κομματιών, τα έξι από τα οποία συνθέτουν τη βασική ιδέα του δίσκου, ονόματι "Concealing Fate", το οποίο είναι ενα 27λεπτό κομμάτι, χωρισμένο σε έξι επιμέρους ενότητες. Η πέμπτη ενότητα είναι από τα πρώτα κομμάτια των TesseracT που γράφτηκαν ποτέ και αποτέλεσε τη βάση για τα υπόλοιπα, με το τρίτο και το έκτο να είναι τα πιο πρόσφατα που συνθέθηκαν. Ο δίσκος ανοίγει με το "Lament", που κάπως προϊδεάζει τον ακροατή για το τι ακριβώς παίζεται με το cd, ενώ το single μας, "Nascent", δείχνει μάλλον το σκοτεινότερο χαρακτήρα της μπάντας. Με το τέλος των "Concealing Fate" έχουμε το "Sunrise", το οποίο είναι ένα κομμάτι που έχει κυκλοφορήσει ο Acle εδώ και χρόνια, πριν σχηματιστεί η μπάντα, το οποίο είναι μεν αρκετά βαρύ, αλλά δίνει μία «ανάσα» στο δίσκο μετά την πολυπλοκότητα των "Concealing Fate". Tέλος, έχουμε το "April", ενα groovάτο ατμοσφαιρικό κομμάτι, το οποίο προλογίζει το "Eden", το εννιάλεπτο έπος που κλείνει το δίσκο. Οι στίχοι των κομματιών πηγάζουν από τις προσωπικές εμπειρίες του Dan (Tompkins, φωνητικά) και, πίστεψε με, ο τύπος έχει δει «some fucked up shit», αλλά το αφήνω να στα εξηγήσει αυτός κάποια άλλη στιγμή.

Τέλος, βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι, παρόλο που δεν είχε κυκλοφορήσει το "One" ακόμα, και με μονάχα ένα EP ως δείγμα, η κυκλοφορία σας βρισκόταν στις κορυφές πολλών «most anticipated» λιστών, και όχι μόνο αυτό, αλλά και μετά την κυκλοφορία τα περισσότερα σχόλια είναι εγκωμιαστικά. Πώς χειρίζεστε όλη αυτή την καλή κριτική; Το νιώθετε σα «βάρος» στους ώμους σας τόσο νωρίς στην καριέρα σας;
Κάθε άλλο, δε μπορείς να καταλάβεις πόσο το εκτιμούμε που αρέσει σε τόσο κόσμο. Αν και να πω την αλήθεια, τρώμε λιγάκι κράξιμο, επειδή στην Αμερική κυκλοφορήσαμε ένα EP με ολόκληρο το "Concealing Fate" μέσα, κοντά έξι μήνες πριν την κυκλοφορία του "One", πράγμα που δεν άρεσε σε πολλούς. Ήταν όμως από ανάγκη, γιατί χρειαζόμασταν κάτι να πουλάμε στις εκεί συναυλιές μας για να τρώμε (!). Όμως, όπως λες, φαίνεται να αρέσει στον κόσμο και οι εντυπώσεις είναι επί το πλείστον θετικές. Έχει προφανώς όμως ανεβάσει τις απαιτήσεις για την επόμενη κυκλοφορία μας. Έχουμε ήδη αρκετό καινούργιο υλικό και ο ήχος μας συνεχώς εξελίσσεται σε σχέση με το "One", άρα ό,τι και να πιστεύουν οι κριτικοί νομίζω δε θα μας κατηγορήσουν ποτέ ότι βγάλαμε ένα δίσκο καρμπόν. Εγώ πιστεύω πως απλά πρέπει να ασπαστούμε την επιτυχία μας και να συνεχίσουμε έτσι. Με σκληρή δουλειά, πολλές συναυλίες και απλά βλέπουμε τι θα γίνει. Το να υπεραναλύεις τα πράγματα ποτέ δε βγαίνει σε καλό. Bring on 2011!

Ιάσονας Τσιμπλάκος
  • SHARE
  • TWEET