Συνέντευξη: Sivert Hoyem

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 21/10/2010 @ 13:45
Δυόμισι χρόνια μετά την τελευταία συνομιλία μας με τον Sivert Hoyem, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Μετά τον θάνατο του κιθαρίστα Robert Buras, οι τόσο αγαπητοί στο ελληνικό κοινό Madrugada πραγματοποίησαν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους και ο Νορβηγός τραγουδιστής αφιερώθηκε στην προσωπική του καριέρα. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, λίγες μέρες πριν την άφιξή του στην Ελλάδα για τρεις συναυλίες, μας θύμισε την αγάπη του για το ελληνικό κοινό, μας εξήγησε την οπτική του γωνία ως προς τους Madrugada, μας έδωσε πολλές πληροφορίες που μπορεί να απασχολούν τους οπαδούς του και μας αποκάλυψε ότι ακούει black metal.



Γεια σου Sivert, πώς ήταν η μέρα σου;

Θαυμάσια! Είχαμε ρεπό σήμερα, οπότε δεν έκανα και πολλά πράγματα (γελάει).

Πολύ ωραία! Έχουν περάσει περίπου δυόμισι χρόνια από την τελευταία φορά που μιλήσαμε και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει έκτοτε.
Ναι, αυτό είναι αλήθεια...

Εκείνη η χρονική στιγμή ήταν πραγματικά πολύ θλιβερή. Πώς αισθάνεσαι τώρα;
Πολύ καλά. Βρίσκομαι σε περιοδεία στην Ευρώπη, αυτή τη στιγμή. Μόλις επιστρέψαμε από την Αγγλία, όπου περάσαμε μια καταπληκτική βδομάδα. Δώσαμε μια φανταστική συναυλία στο Λονδίνο και είμαι πολύ ικανοποιημένος. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν είμαι τόσο χαρούμενος όσο όταν περιοδεύω. Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω από συναυλία σε συναυλία.

Προτιμάς δηλαδή τις συναυλίες από τις περιόδους που γράφεις και ηχογραφείς;
Μου αρέσουν και τα δύο. Είναι πολύ όμορφο πράγμα, ως μουσικός, να απολαμβάνεις όλο αυτό το φάσμα δραστηριοτήτων. Αναζωογονείσαι γράφοντας μουσική, είναι κατά κάποιο τρόπο μια προσωπική στιγμή. Να δουλεύεις μόνος και να αισθάνεσαι ότι φτάνεις κάπου, με το τραγούδι που επεξεργάζεσαι. Επίσης, οι ηχογραφήσεις, οι πρόβες, το ίδιο το γεγονός ότι παίζεις με μια μπάντα χωρίς να ακούει κανένας άλλος, είναι όλα αυτά μέρη μιας πολύ όμορφης διαδικασίας. Τελειώνεις την πρόβα και πας για μπύρες. Είναι πραγματικά ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα. Και ύστερα ταξιδεύουμε και συναντάμε κόσμο και παίζουμε ζωντανά. Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό και αυτή η ποικιλία δραστηριοτήτων λειτουργεί σε διάφορα επίπεδα. Πιστεύω πως είμαι πολύ τυχερός που έχω αυτό το επάγγελμα (γελάει).

Αυτή η περιοδεία θα σε φέρει και στην Ελλάδα, σε μερικές μέρες, και είμαστε πολύ χαρούμενοι που θα σε ξαναδούμε.
Και εγώ είμαι πραγματικά χαρούμενος που επιστρέφω.

Αν δεν κάνω λάθος πρόκειται για τη δεύτερη συναυλία σου στην Ελλάδα, μετά την τελευταία συναυλία των Madrugada, έτσι δεν είναι;
Πράγματι, έχω παίξει τρεις φορές στην Ελλάδα χωρίς τους Madrugada και αυτή θα είναι η δεύτερη συναυλία μου μετά την τελευταία συναυλία μου μαζί τους.

Έχεις παρατηρήσει κάποια διαφορά σχετικά με τον τρόπο που το κοινό σε υποδέχεται ως «solo» καλλιτέχνη;
Δε θα το έλεγα. Ελπίζω ο κόσμος να μην περιμένει ότι θα μοιάζει πολύ η συναυλία μου με τις συναυλίες των Madrugada. Η μπάντα ήταν «η μπάντα» και εγώ δεν προσπαθώ να αναπαράγω αυτό το πράγμα στην προσωπική μου καριέρα. Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι χρειάζομαι να κάνω αυτό που κάνω τώρα, ακόμη κι αν εκείνη η μπάντα σήμαινε πολλά για πολλούς ανθρώπους. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό ανήκει στο παρελθόν και εγώ πρέπει να συγκεντρωθώ σε αυτό που κάνω τώρα. Πάντως, δεν παρατηρώ κάποια διαφορά στον τρόπο που ο κόσμος με υποδέχεται.

Το κεφάλαιο Madrugada έχει κλείσει για πάντα;
Έτσι νομίζω. Αυτή τη στιγμή δεν αισθάνομαι ότι το να συνεχίσω με τους Madrugada θα ήταν η σωστή επιλογή. Πιστεύω ότι υπάρχουν προοπτικές και μουσικά τοπία που θέλω να επισκεφτώ ως «solo» καλλιτέχνης και συνθέτης. Ξέρεις, όταν έχεις βρεθεί σε μια μπάντα με κάποιον σαν τον Robert (σ.σ.: Buras) και εκείνος βγει από την εικόνα, συνειδητοποιείς ότι υπήρξε ένα ιδιαίτερα ζωτικό κομμάτι της. Ήταν ένας από τους πιο ξεχωριστούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει και σίγουρα ένας από τους πιο συναρπαστικούς μουσικούς με τους οποίους είχα την τύχη να συνεργαστώ. Οι Madrugada χωρίς τον Robert δεν είναι η ίδια μπάντα!

Σίγουρα. Όμως, ήμουν εκεί και η συναυλία σας χωρίς τον Robert Buras ήταν επίσης μια εξαιρετική συναυλία.
Ναι... Εν πάση περιπτώσει, σου ομολογώ ότι πλέον δε θα ένοιωθα άνετα συνεχίζοντας να το κάνω αυτό.

Πιστεύεις ότι το προσωπικό σου υλικό απέχει πολύ από τους Madrugada; Κατά τη γνώμη μου, φυσικά υπάρχει μια αισθητή διαφορά βαρύτητας, αλλά δεν νομίζω ότι απέχει πολύ.
Ξέρεις, είχα γράψει πολλά τραγούδια των Madrugada και το έκανα όλο και περισσότερο προς το τέλος. Έγραψα σχεδόν ολόκληρο το τελευταίο album (σ.σ.: "Madrugada", 2008) και πολλά τραγούδια από το "Deep End" (σ.σ.: 2005) επίσης. Είναι λοιπόν ουσιαστικά το ίδιο στιλ γραφής. Αλλά, όταν παίζεις με διαφορετικούς ανθρώπους, ο ήχος είναι διαφορετικός, η αίσθηση είναι διαφορετική. Το "Moon Landing" (σ.σ.: το δεύτερο προσωπικό του album του 2009, αν εξαιρέσουμε το "Exiles" του 2006 που κυκλοφόρησε υπό την επιγραφή "Sivert Hoyem & The Volunteers") έχει, κατά κάποιο τρόπο, ένα ελαφρύτερο κοσμικό συναίσθημα, δεν είναι τόσο σκοτεινό και βαρύ όσο το υλικό των Madrugada. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι σχεδιάζω να παραμείνω σε αυτό το ύφος. Εξελίσσομαι κι εγώ. Θα παίξω κάποια καινούρια κομμάτια στη συναυλία στην Ελλάδα και νομίζω πως αυτό το υλικό θα ικανοποιήσει το γούστο του ελληνικού κοινού. Είναι πολύ σκοτεινό, ατμοσφαιρικό και «κακόκεφο». Θα τους αρέσει, πιστεύω (γελάει).



Πώς εξηγείς το γεγονός ότι εσύ, ένας άνθρωπος του Βορρά, καταφέρνεις να αγγίξεις τους μουσικόφιλους του Νότου;
Δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω πώς συνέβη αυτό. Πρέπει να ξεκινήσαμε καλά από την αρχή. Δεν ξέρω, όμως, πώς καταφέραμε να έχουμε τόσο μεγάλο ακροατήριο στην Ελλάδα. Θα έλεγα ότι οι Έλληνες που προτιμούν το rock και που ασχολούνται με μουσική από το εξωτερικό διαλέγουν σκοτεινούς και θλιμμένους καλλιτέχνες όπως ο Nick Cave, οι Grinderman, η PJ Harvey, οι Depeche Mode κλπ. Μάλλον μας είδαν ως ένα μέρος αυτής της τάσης. Αυτή είναι η μόνη εξήγηση που μπορώ να σκεφτώ. Οι Έλληνες που γνωρίζω είναι πολύ παθιασμένοι με τη μουσική και την αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά, τη συνδέουν άμεσα με τα συναισθήματά τους και πιστεύω πως για αυτό το λόγο επιλέγουν τη μουσική μας.

Η μουσική σου δεν είναι χαρούμενη, είναι σκοτεινή. Όμως αυτή η σκοτείνια περιέχει περισσότερο το στοιχείο της θλίψης ή της νοσταλγίας;
Σίγουρα δεν είναι χαρούμενη. Θα έλεγα μάλλον το στοιχείο της θλίψης. Ήμουν περισσότερο νοσταλγικός στο παρελθόν, αλλά δεν είμαι έτσι πια. Σκέφτομαι περισσότερο το μέλλον (γελάει). Προτιμώ να κάνω σχέδια και να αφιερώνομαι σε αυτό που κάνω τώρα. Η μουσική μου είναι θλιμμένη, γιατί γράφω με αφορμή πράγματα που είναι αληθινά για εμένα. Ξέρεις... Είχα πολλά δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή μου και γράφω για αυτά.

Ας περάσουμε σε κάτι πιο ευχάριστο. Το rocking.gr, στο αφιέρωμά του στα 100 album της δεκαετίας, συμπεριέλαβε και ένα album των Madrugada. Μπορείς να μαντέψεις ποιο;
Α! Πολύ ωραία. Θα έλεγα ένα από τα πρώτα. Ίσως το πρώτο ή το δεύτερο. Μάλλον το "The Nightly Disease";

Ναι! Αυτό είναι.
Μάλιστα!

Διάβασα στο διαδίκτυο τη δική σου λίστα με τα καλύτερα της δεκαετίας και εξεπλάγην που δεν βρήκα το "The Weirdness" των Stooges μέσα σε αυτή. Πώς έγινε αυτό;
Εννοείς το τελευταίο album των Stooges, έτσι; Δεν το άκουσα και πολύ (γέλια). Λες να έπρεπε να το βάλω;

Δεν είναι και ό,τι καλύτερο, αλλά θυμάμαι ότι, την τελευταία φορά που μιλήσαμε, αναφέρθηκες με πάθος στην επιρροή σου από τους Stooges και τον Iggy Pop.
Ναι, βέβαια, λατρεύω τους Stooges, αλλά δεν ασχολήθηκα πολύ με το τελευταίο. Δε νομίζω ότι όσα κάνει ο Iggy τώρα πια αποτελούν απαραίτητα τόσο ευφυείς συλλήψεις. Έχει όμως παρουσιάσει απίστευτα πράγματα στο παρελθόν και οι συναυλίες μας με τους Stooges ήταν φα-ντα-στι-κές! Ειλικρινά! Δεν ενδιαφέρομαι όμως τόσο πολύ να ακούσω καινούρια τραγούδια του.

Έχεις διασκευάσει στο παρελθόν πολλά τραγούδια, μεταξύ των οποίων το "Not Dark Yet" του Bob Dylan. Πού μπορεί να το βρει κανείς;
Δεν έχω ιδέα. Σίγουρα κάπου θα βρίσκεται (γελάει). Ήταν τα εξηκοστά γενέθλια του Dylan, δηλαδή πριν από εννιά χρόνια. Το παίξαμε σε μια συναυλία στο Όσλο. Υπάρχουν αρκετοί τρελοί στο διαδίκτυο και σίγουρα θα βρίσκεται κάπου. Εγώ δεν το έχω ακούσει ποτέ.

Έχεις σκεφτεί να παρουσιάσεις ένα album με διασκευές; Αν ναι, τι θα ήθελες να διασκευάσεις;
Ναι, το έχω σκεφτεί και μάλλον κάποια στιγμή θα το κάνω. Το είχαμε συζητήσει και με τους Madrugada, γιατί μας άρεσε πολύ να παίζουμε διασκευές. Θα επέλεγα κάποια τραγούδια του Dylan, των Reigning Sound, των Fairport Convention, των Buzzcocks, του Johnny Thunders, του Johnny Cash, του Gram Parsons, του Gene Vincent... Τέτοια πράγματα.  

Νομίζω πώς είναι έτοιμο το album!
Έχεις δίκιο (γελάει)!

"Ladies And Gentlemen Of The Opposition" και "Moon Landing". Θα ήθελα να μου εξηγήσεις γιατί επέλεξες τους τίτλους αυτούς για τα δύο προσωπικά σου album.
Ξέρεις, μάλλον δημιουργώ στο μυαλό μου μια εντελώς προσωπική οπτική γωνία για τα πράγματα και οι ιδέες μου δε βγάζουν απαραίτητα νόημα για τους άλλους. Είναι σαν αλλόκοτοι πειραματισμοί της σκέψης. Πριν από το "Ladies And Gentlemen Of The Opposition" έβλεπα πολλές ταινίες με γκάνγκστερ και... Ξέρεις κάτι; Δεν έχω ιδέα τι ακριβώς εννοούσα με αυτό τον τίτλο, πια (γέλια).  Έβλεπα διάφορες ταινίες, σαν το "Bonnie And Clyde", και αυτό το album έχει κάτι το πολύ ρομαντικό, αφορά το ζευγάρι. Δύο άνθρωποι εναντίον όλων των υπολοίπων. Έτσι μάλλον το συνέδεσα με την έκφραση «ladies and gentlemen of the opposition». Είναι επίσης μια έκφραση που ακούγεται στη βρετανική βουλή, όταν ο ομιλητής απευθύνεται στην αντιπολίτευση, ώστε να ακούσουν αυτό που έχει να πει. Ίσως την παρατράβηξα την ιστορία. Ο τίτλος του "Moon Landing" αφορά τη δύσκολη περίοδο που διένυα, εκείνη τη στιγμή, και το γεγονός ότι η δημιουργία ενός νέου album ήταν ένα μεγάλο βήμα για εμένα. Μπορεί και να ακούγεται λίγο ανόητο.

Το πιο πρόσφατο τραγούδι σου λέγεται "Prisoner Of The Road". Θα ήθελα να μου πεις τι σου το ενέπνευσε. Νομίζω πως χρησιμοποιήθηκε στα πλαίσια μιας φιλανθρωπικής καμπάνιας, έτσι δεν είναι;
Πράγματι. Με προσέγγισε ένας Νορβηγός σκηνοθέτης που λέγεται Erik Poppe. Ίσως δεν τον έχεις ακουστά, αλλά η καριέρα του πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο. Έχει πάει στην Αμερική και ετοιμάζει μια μεγάλη διεθνή παραγωγή του Hollywood. Είναι από το Όσλο και επικοινώνησε μαζί μου γιατί ήθελε ένα τραγούδι για την καμπάνια ενός νορβηγικού φιλανθρωπικού οργανισμού, του NRC, δηλαδή του Norwegian Refugee Council. Ξέρεις, στη Νορβηγία έχουμε κάθε χρόνο έναν τηλεμαραθώνιο, έναν ολοήμερο τηλεοπτικό έρανο που συγκεντρώνει εκατοντάδες εκατομμύρια κορόνες για κάποιο κοινωφελή σκοπό. Φέτος, λοιπόν, το NRC ήταν η κύρια οργάνωση του τηλεμαραθωνίου και ο Erik θα γύριζε την ταινία της σχετικής καμπάνιας. Ήθελε να συμμετέχω με ένα τραγούδι του Johnny Cash. Επρόκειτο για ένα τραγούδι από τα τελευταία του album, που είναι βέβαια καταπληκτικά, αλλά πιστεύω ότι αυτό οφείλεται περισσότερο στη φανταστική του ερμηνεία και την εξαιρετική παραγωγή και λιγότερο στα ίδια τα τραγούδια. Δεν κατάφερνα να αποδώσω αυτό το τραγούδι όπως θα ήθελα και τότε μου ήρθε η ιδέα να γράψω ένα δικό μου τραγούδι. Η έμπνευση προήλθε από τις συζητήσεις μου με τον Erik σχετικά με τα ταξίδια του σε χώρες όπως το Κονγκό και η Σομαλία, όπου πραγματοποίησε γυρίσματα για την ταινία του. Ο σκοπός ήταν πραγματικά σημαντικός και πρέπει ο κόσμος να μάθει ότι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια εξαιρετικά απελπιστική κατάσταση. Και μόνη σκέψη της ζωής αυτών των ανθρώπων αρκεί για να εμπνεύσει. Ήθελα να γράψω ένα πραγματικά καλό κομμάτι για αυτό το σκοπό, όχι ένα "We Are The World" ή κάτι σαν τα διάφορα παρόμοια σκατά. Ήθελα να είναι αληθινή μουσική που ο κόσμος να μπορεί πραγματικά να κάτσει και να ακούσει. Άσχετα από το γεγονός ότι πρόκειται για φιλανθρωπικό σκοπό, πρέπει το τραγούδι να είναι καλό και δεν αναφέρεται απαραίτητα μόνο στους πρόσφυγες, απλά έχει αυτό το ιδιαίτερο συναίσθημα. Οι στίχοι αφορούν γενικότερα στο συναίσθημα της μοναξιάς και της ανημποριάς. Ήμουν πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα και είμαι πολύ περήφανος που συμμετείχα. Το τραγούδι αυτό το παίζουμε και στην περιοδεία και μας αρέσει πολύ.

Σίγουρα, είναι μια πολύ ευγενική κίνηση το να χρησιμοποιεί ένας καλλιτέχνης το ταλέντο και τη φήμη του προς όφελος ενός φιλανθρωπικού σκοπού. Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιο όριο σχετικά με αυτό;
Ναι. Με απασχολεί ιδιαίτερα ο τρόπος που γίνεται κάτι τέτοιο. Υπάρχουν μέθοδοι που δεν είναι και πολύ κομψές. Δεν ήθελα να πάω σε εκείνα τα μέρη και να περιφέρομαι σε καταλύματα προσφύγων για να «το παίζω» ο φιλεύσπλαχνος δυτικός που καταδέχτηκε να γίνει πρεσβευτής καλής θέλησης. Απεχθάνομαι την έννοια του «celebrity». Πολλοί διάσημοι καταφεύγουν στην αγαθοεργία για να πλασάρουν τον εαυτό τους και να διαφημίσουν την κοινωνική τους ευαισθησία και τη δήθεν μεγάλη τους καρδιά. Αυτό είναι αηδιαστικό, κατά τη γνώμη μου. Δεν το έκανα σε αυτό το πνεύμα. Έκανα αυτό που μπορούσα. Έγραψα απλώς ένα τραγούδι και ελπίζω ότι το έργο του Erik και το τραγούδι μου θα καταφέρουν να αγγίξουν τον κόσμο και να ευαισθητοποιήσουν σχετικά με αυτό το θέμα. Αυτό μπορώ να κάνω εγώ.

Ας μιλήσουμε για ένα άλλο τραγούδι σου που λέγεται "Belorado". To Belorado είναι ένα χωριό στην Ισπανία, αν δεν κάνω λάθος.
Ναι, βέβαια.

Οπότε έχουμε από τη μια το "Belorado", από την άλλη την ισπανική λέξη «madrugada»... Τι τρέχει με την Ισπανία;
(Γελώντας) Δεν ξέρω. Μάλλον τίποτα. Το Belorado είναι ένα από τα μέρη από τα οποία πέρασα σε ένα μεγάλο οδοιπορικό. Ήθελα να δω όλο το βόριο μέρος της Ισπανίας και όταν έφτασα σε αυτό το πολύ όμορφο χωριό είχα ήδη περιπατήσει για δεκατέσσερις ολόκληρες μέρες! Νομίζω ότι είχε αρχίσει να μου «τη βαράει», λιγάκι (γελάει). Ήταν πανέμορφο και θυμάμαι εκείνη τη μέρα γιατί βρέθηκα στην ορεινή εκείνη περιοχή της Ισπανίας, τη Meseta όπως λέγεται, που είναι πολύ παράξενη, θυμίζει πολύ τις ταινίες western. Απλά θυμάμαι πολύ έντονα εκείνο το μέρος. Αλλά το τραγούδι δεν αφορά εκείνο το μέρος, ξέρεις. Αφορά διάφορα άλλα πράγματα.

Νομίζω πως στη μουσική του ακούω μια σαφή επιρροή από The Who...
Ναι, ειδικά σε αυτό το τραγούδι! Από το "Baba O'Riley", ναι!

Ακριβώς! Αυτό με εκπλήσσει, πάντως. Δε νομίζω ότι αυτή η μεγάλη μπάντα έχει κάποια εμφανή επιρροή στη μουσική σου γενικότερα.
Όχι, δεν ήταν μεγάλη η επιρροή τους σε εμένα. Μέσα από τη μουσική των δεκαετιών του '60 και του '70 προτιμώ άλλα πράγματα. Είναι πραγματικά φοβεροί, βέβαια, αλλά δεν τους ακούω πολύ.

Η Malabar Recording Company ήταν η εταιρία που δημιουργήσατε για να κυκλοφορήσετε το αποχαιρετιστήριο album των Madrugada. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, η εταιρία αυτή έκανε τα πρώτα της βήματα. Τι έχει συμβεί έκτοτε;
Δεν την «τρέχω» εγώ πια αυτή την εταιρία και νομίζω πως η δισκογραφική των Madrugada δεν έχει καμία δραστηριότητα πλέον. Τώρα, έχω τη δική μου εταιρία, που λέγεται Hektor Grammofon, για να κυκλοφορώ τους προσωπικούς μου δίσκους. Όταν την έφτιαξα, για τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο, το έκανα περισσότερο σαν αστείο. Για να έχω το όνομα της δικής μου δισκογραφικής πάνω στο δικό μου δίσκο. Όμως τώρα έχει αρχίσει να σοβαρεύει το πράγμα και από εδώ και πέρα οι δίσκοι μου θα παίρνουν το δρόμο της εναλλακτικής κυκλοφορίας, μέσα από τη δική μου δισκογραφική. Αυτή είναι η πραγματικότητα για πολλούς καλλιτέχνες στις μέρες μας. Οι μεγάλες δισκογραφικές αρχίζουν να εκλείπουν και, ούτως ή άλλως, δεν τις χρειάζεσαι πια, γιατί η περισσότερη δραστηριότητα σήμερα αφορά το διαδίκτυο και τις περιοδείες. Το album που θέλει ο κόσμος μπορεί τελικά να το κλέψει ή να το ακούσει δωρεάν και νόμιμα, μέσα από συγκεκριμένες υπηρεσίες. Η πώληση των cd τείνει σχεδόν να εξαφανιστεί. Μερικοί θα συνεχίζουν να θέλουν τον υλικό φορέα, αλλά η μεγάλη πλειονότητα θα πάψει να αγοράζει δίσκους. Οπότε, ειλικρινά, τι τις θες τις δισκογραφικές;



Μα για να κυκλοφορούν βινύλια!
Ναι, αυτό θα συνεχιστεί και εγώ κυκλοφορώ τα πάντα και σε βινύλιο.

Ποια είναι η γνώμη σου σχετικά με την πειρατεία της μουσικής στο διαδίκτυο;
Ξέρεις, ο κόσμος πρέπει να αντιληφθεί ότι οι άνθρωποι που δημιουργούν αυτή τη μουσική πρέπει να έχουν κάποια έσοδα που να απορρέουν από αυτή, αν θέλει να συνεχίσει να δημιουργείται μουσική σε αυτό το επίπεδο, με τέτοια ποιότητα. Είναι ακριβό το να φτιάξεις ένα album. Από αυτή την άποψη, είναι πραγματικά μαλακία να μη μπορείς να βγάζεις χρήματα, όταν ολοκληρώσεις αυτή την πολυδάπανη διαδικασία. Ό,τι και να πεις, όμως, ο κόσμος ούτως ή άλλως θα συνεχίσει να «κατεβάζει» και να ακούει δίσκους σε streaming. Επίσης, είναι ένας καλός τρόπος για να διαδώσεις τη μουσική σου και, όταν είσαι ένας «μικρός» καλλιτέχνης σαν κι εμένα, δε μπορείς να πεις ότι αντιτίθεσαι σε αυτό. Αλλά πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι το downloading κατά κάποιο τρόπο σκοτώνει τη μουσική ή εν πάση περιπτώσει την αλλοτριώνει.

Έχεις στα σχέδιά σου να κυκλοφορήσεις το επόμενο album σου σύντομα;
Ναι, θα κυκλοφορήσω κάτι, κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη χρονιά. Θα παίξω μερικά από τα καινούρια τραγούδια στην Ελλάδα. Παίζουμε το "Prisoner Of The Road" και άλλο ένα επίσης.

Το υλικό είναι έτοιμο;
Όχι ακόμη, αλλά σκέφτομαι να κάνω κάτι ψυχεδελικό και πολύ σκοτεινό (γελάει).

Τι άλλο να περιμένουμε από τις εμφανίσεις σου στην Ελλάδα;
Δεν ξέρω, γιατί κάθε συναυλία είναι διαφορετική. Ανυπομονώ να έρθω στην Ελλάδα, γιατί ξέρω ότι θα περάσω πολύ όμορφα. Να ξέρετε ότι η Ελλάδα είναι πάντα το ζενίθ της περιοδείας. Είναι οι πιο ξεχωριστές συναυλίες, για εμάς, γιατί αγαπάω πολύ το κοινό της Ελλάδας και ξέρω ότι ο κόσμος με εκτιμά εκεί. Να ξέρουν ότι κάθε φορά περιμένω με λαχτάρα να έρθω. Να κάτσουν και να το σκεφτούν αυτό (γελάει).

Και φαντάζομαι ότι θα έχουμε τη χαρά να ακούσουμε και κάποια τραγούδια των Madrugada.
Ναι, αλλά δε θα σου πω ποιά. Θα είναι μια έκπληξη για το κοινό. Δε θα είναι πολλά. Τρία ή τέσσερα τραγούδια μάλλον.

Σε ενοχλεί το γεγονός ότι πολύς κόσμος σου ζητάει τραγούδια των Madrugada; Πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα πάψεις να παίζεις αυτό το υλικό;
Δε νομίζω ότι θα σταματήσω ποτέ εντελώς να παίζω αυτό το υλικό. Μου αρέσει να παίζω αυτά τα παλιά τραγούδια και κάποια από αυτά είναι πραγματικά πολύ καλά. Είναι επίσης απολαυστικό να τα παίζω με τους μουσικούς που είναι μαζί μου αυτή την εποχή. Τα αποδίδουν πολύ καλά. Αν δεν έπαιζα εγώ αυτά τα τραγούδια, κανείς δε θα τα έπαιζε, οπότε νομίζω πως είναι μια ευγενική χειρονομία προς το κοινό μου και ξέρω ότι η μπάντα αυτή ήταν πολύ σημαντική για μερικούς.

[Σε αυτό το σημείο έγινε ερώτηση στον Sivert Hoyem σχετικά με τα πέντε album που ακούει περισσότερο αυτή την εποχή, ώστε οι επιλογές του να συμπεριληφθούν στο επόμενο «High Fidelity Syndrome: The Rocking Monthly Playlists» και θα μπορέσετε να τις διαβάσετε στο σχετικό άρθρο, σε λίγες μέρες. Όμως μία συγκεκριμένη επιλογή του μας κέντρισε το ενδιαφέρον και ζητήσαμε περεταίρω σχόλια...]

Αλήθεια; Ακούς Burzum; (σ.σ.: τόσο απίστευτο μου φάνηκε, που τον ανάγκασα να μου το συλλαβίσει!)
Ναι.

Ακούς black metal;
Ναι.

Πώς και δεν έχεις γράψει καθόλου metal μουσική στο παρελθόν;
Νομίζω πως είχα πάντα μια metal επιρροή, αλλά ποτέ δεν υπήρξα metal μουσικός. Πάντα άκουγα πολύ metal και progressive rock. Όταν ήμουν παιδί, η πρώτη μπάντα που με ξετρέλανε ήταν οι Iron Maiden, κυρίως το παλιότερο υλικό τους. Ακόμη και σήμερα ακούω συχνά τα δύο πρώτα, είναι κυριολεκτικά δύο «classic rock» album. Το black metal είναι κάτι που άρχισε να με ενδιαφέρει εδώ και δύο χρόνια. Είναι μια από τις λίγες μουσικές που παραμένουν ανατρεπτικές και έχουν μια ειλικρινή επαναστατική αύρα, κατά κάποιον τρόπο. Πολλά από τα άλλα είδη μουσικής έχουν παραδοθεί στην εμπορικότητα, έχουν ευνουχιστεί και έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους. Όμως, ειδικά το black metal της αρχής της δεκαετίας του '90 ακούγεται φανταστικό! Δεν το αντιμετωπίζω σα metal μουσική, να σου πω την αλήθεια. Μερικά album των Burzum δεν είναι πραγματικά metal, μπορείς να τα ακούσεις με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Το αντιμετωπίζω περισσότερο σα μια μορφή art rock και έχει μερικές πάρα πολύ καλές ιδέες στην παραγωγή. Το βρίσκω πραγματικά εμπνευσμένο.

Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.
Γεια σου. Ευχαριστώ.

Μανώλης Γεωργακάκης
  • SHARE
  • TWEET