Συνέντευξη Mechanimal

Οι Mechanimal ένα σχήμα γεννημένο μέσα από το φορτισμένο κλίμα των ταραχών που συγκλόνισαν το κέντρο της Αθήνας κάνουν αυτό που πρέπει και μας παραδίδουν έναν ιδιαίτερο και πολύ δυνατό δίσκο για τα ελληνικά δεδομένα. Κάναμε κομμάτια το μηχανικό τέρας και μιλήσαμε μαζί τους για τον ήχο τους, τις επιρροές τους, την ελληνική σκηνή στις μέρες μας αλλά και την κατάσταση στην χώρα μας.

Καταρχήν πριν αρχίσουμε θα πρέπει να σας συγχαρώ για τον πολύ καλό και ιδιαίτερο για τα ελληνικά δεδομένα δίσκο σας.
Mechanimal: Ευχαριστούμε!

Επειδή δεν θα ήταν σωστό για το σύνολο του συγκροτήματος να επικεντρωθούμε στο μουσικό παρελθόν του Γιάννη Παπαϊωάννου, θα μιλήσουμε κυρίως για τους Mechanimal. Είστε άτομα δημιουργικά και δραστήρια που ασχολούνται με διάφορα πράγματα, την μπάντα την βλέπετε ως ένα πειραματικό project ή να περιμένουμε περισσότερα από το μηχανικό τέρας στο μέλλον;
Τάσσος Νικογιάννης: Οι Mechanimal είναι ένα πείραμα διαρκείας...
Γιάννης Παπαϊωάννου: ...Από το οποίο ιδανικά θέλουμε το κοινό να περιμένει πολλά περισσότερα στο μέλλον.

Πώς γνωριστήκατε μεταξύ σας; Ήσασταν φίλοι από πριν, πώς προχωρήσατε στην ιδέα της δημιουργίας των Mechanimal και του ονόματός του;
ΤΝ: Γνωρίζομαι με τον Γιάννη από το 1996. Είχα και έχω απεριόριστη εκτίμηση στη δουλειά του και όταν με κάλεσε να συμμετάσχω στο σχήμα το θεώρησα τιμή μου.
Freddie F.: Τον Γιάννη τον είχα γνωρίσει πριν περίπου 15 χρόνια˙ ένας φίλος είχε ένα συνθεσάιζερ το οποίο πουλούσε και ο αγοραστής θα ήταν ο Παπαϊωάννου. Ως fan πήγα με τον φίλο μου στην συνάντηση για να τον γνωρίσω αλλά ήταν ψυχρός, πήρε το synth και έφυγε. Τον ξανασυνάντησα επιστρέφοντας στην Ελλάδα ως φωτογράφος και συνεργαστήκαμε σε άσχετες δουλειές για τα περιοδικά. Μια μέρα μου πρότεινε να συνεργαστούμε και σε κάτι μουσικό. To "Low Land". Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Τον Τάσο τον γνώρισα όταν ο Γιάννης δημιούργησε τους Mechanimal.
ΓΠ: Το όνομα είναι ένα λογοπαίγνιο, μια λέξη που παίζει με τις μηχανές ή οτιδήποτε μηχανικό αλλά και με το ένστικτο και το συναίσθημα. Δεν έχει τόσο σχέση με τους Transformers όσο έχει με τις εικονογραφήσεις του Murray Tinkelman, αλλά γενικά είναι μια λέξη που κρύβει μέσα της ερμηνείες τις οποίες ο καθένας θα μπορούσε να εξηγήσει διαφορετικά.

Δηλώνετε πως παίζετε drone 'n' roll. Πώς ερμηνεύετε στον ακροατή αυτή την ταμπέλα που δεν έχει ακούσει πάλι;
ΤΝ: Το drone 'n' roll ήταν ένα εσωτερικό αστείο, που αγάπησαν οι δημοσιογράφοι. Μετά το αγαπήσαμε κι εμείς. Αυτό που πρέπει να ξέρει όποιος δε μας έχει ακούσει είναι ότι παίζουμε ηλεκτρική ηλεκτρονική μουσική.

Πώς προέκυψε αυτός ο ήχος; Υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες μουσικές επιρροές ή ερεθίσματα έξω από τον χώρο;
FF: Προσωπικά θα έλεγα ότι με έχει επηρρεάσει η φωτογραφία, ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, η Τέχνη και οι μεγάλοι δάσκαλοι και καλλιτέχνες της αναγέννησης, οι outsiders, η μαγεία, το απόκρυφο, οι αιρέσεις, τα σύμβολα, τα ζώα, τα άλογα, ο αγώνας της εργατικής τάξης, οι αυτοκινητόδρομοι, το χάος, τα μαθηματικά, η εφηβια, η αγάπη....
ΓΠ: Το έχω σκεφτεί πολύ και έχω καταλήξει ότι τελικά ο Johnny Rotten και ο Sid Vicious άλλαξαν για πάντα τη ζωή μου όταν ήμουν δώδεκα και μια μέρα έδωσα όλο το χαρτζιλίκι μου για ν’ αγοράσω το Never Mind The Bollocks.
ΤΝ: Έχω επηρρεαστεί από τους πάντες και τα πάντα. Η μεγαλύτερη επιρροή μου είναι οι άλλοι δύο Mechanimals.

Όπως και να το κάνουμε υπάρχει περίπτωση όσοι δεν είναι μυημένοι σε κάποια είδη ο ήχος σας να τους φανεί δύσκολος. Πέρα του απίστευτου Funny που κατά την γνώμη μου αξίζει μεγάλη αναγνώριση, με ποιό άλλο κομμάτι σας θα συμβουλεύατε κάποιον να ξεκινήσει έτσι ώστε να μπορέσει με ομαλό τρόπο να μεταβεί στον κόσμο σας;
FF: Είναι αρκετά ψυχρό αυτό που κάνουμε, δεν θα ήθελα να «μεταβεί» κάποιος «ομαλά» σε αυτό, δεν γίνεται να μπεις στον κόσμο μας ήσυχα ή να θεωρείς ότι θα ησυχάσεις. Ιδανικά, πρέπει να  θέλεις να μπεις σε έναν τέτοιο  κόσμο, γιατί εκεί τα πράγματα είναι αρκετά ωμά, και αυτή είναι η ομορφιά τους.
ΓΠ: Δεν κάνουμε μουσική για σούπερ μάρκετ, ούτε για chill-out μπαλκόνια με θέα το πέλαγος. Αντίθετα παίζουμε, χωρίς φραγμούς και μερικές φορές ακραία, με όλα όσα μας προδιαθέτουν να δημιουργήσουμε ένα ηχητικό σύμπαν, το οποίο καμιά φορά ίσως να είναι λίγο περισσότερο απαιτητικό από τον μέσο ακροατή. Απαιτητικό, όπως λέμε για γερούς λύτες.
ΤΝ: Εγώ απλά συμβουλεύω τον κόσμο να μη δέχεται συμβουλές από κανέναν.

Ας μπούμε τώρα στο ζουμί της υπόθεσης. Το άλμπουμ διακατέχεται από μια καταθλιπτική αστικότητα αλλά και από μια παρανοϊκή έκρηξη λόγω των καταστάσεων της εποχής. Πείτε μας όμως εσείς καλύτερα, τι πραγματικά θέλει να πει, τι σκηνικό θέλει να δημιουργήσει και τι πραγματεύεται;
ΤΝ: Το άλμπουμ είναι η καταγραφή της δυσκολότερης χρονιάς στις ζωές και των τριών μας.
ΓΠ: Το άλμπουμ μιλάει για απλά πράγματα που λίγο πολύ η καθημερινότητα μάς κάνει να τα ξεχνάμε. Όπως όταν ξεχνάμε τις ιδέες που γεννάμε, τις αγάπες που έχουμε ζήσει, τη στιγμή που βρεθήκαμε μπροστά στον πρώτο μας έρωτα. Μιλάει για εκείνες τις ώρες που με τα μάτια ορθάνοιχτα ρίχνουμε τρομαγμένες ματιές στο άπειρο γιατί νομίζουμε ότι ακούμε ή βλέπουμε ένα φάντασμα, το οποίο μας κοροϊδεύει ειρωνικά. Αυτό το φάντασμα είναι σαν μια θλιβερή παρουσία, σαν μια ακαθόριστη εικόνα που παίζει στις οθόνες των υπολογιστών μας, σαν ένα αδυσώπητο όνειρο. Χωρίς καμία δικαιολογημένη αιτία, αυτή η εικόνα σε κάνει να αισθάνεσαι σαν περαστικός, σαν επισκέπτης που αδιάκοπα περιφέρεται και δεν έχει σπίτι να γυρίσει και να ησυχάσει. Κάπως έτσι βλέπω εγώ τη σύγχρονη πραγματικότητα, σαν ένα απατηλό είδωλο ενός ζοφερού αντικατοπτρισμού, που με την μουσική προσπαθώ να τον ξορκίσω.

Αν δεν μιλήσει τώρα η τέχνη, πότε; Υπάρχει δραστηριοποίηση στον ελληνικό μουσικό χώρο από άλλες μπάντες είτε μιλώντας ευθέως, είτε μέσω της αισθητικής της μουσικής τους όσον αφορά τα γεγονότα που συμβαίνουν στην χώρα μας;
ΓΠ: Όπως είπα, εμείς βλέπουμε αυτό που μας περιτριγυρίζει: ειδικά τα τελευταία χρόνια η κατάσταση στον τόπο θυμίζει ένα τοπίο εγκατάλειψης και συνεχούς εξασθένησης, γεμάτο τσακισμένα όνειρα. Αν υπάρχει κάτι σε αυτό το τοπίο που μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς πραγματικά, τότε αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από το συναίσθημα και την επιθυμία της δημιουργίας.
ΤΝ: Όποιος δημιουργεί στην Ελλάδα σήμερα και δεν επηρεάζεται από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι κλινικά νεκρός.
FF: Ναι, βέβαια, δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι καλλιτέχνες, ειδικά όταν η μοντέρνα Ελληνική Τέχνη, το μόνο που συνήθως κάνει είναι να μιμείται, πράγμα που την κάνει αυτόματα αρκετά αποστασιοποιημένη από οποιαδήποτε πραγματικότητα.

Μιλάτε σε έναν διαδικτυακό μουσικό χώρο ενημέρωσης, κατά πόσο πιστεύετε έχει βοηθήσει το internet του Έλληνες καλλιτέχνες και κυρίως τις ανεξάρτητες κυκλοφορίες;
ΤΝ: Το internet έχει βοηθήσει κάποιους Έλληνες καλλιτέχνες να μη λειτουργούν πλέον σαν Έλληνες καλλιτέχνες.

Φτάνουμε στο τέλος της χρονιάς και ο μουσικός Τύπος ασχολείται πρωτίστως με ανασκοπήσεις Εσείς τι ακούσατε περισσότερο το 2012 και τι ξεχωρίσατε;
ΤΝ: Εγώ άκουσα πολύ τα άλμπουμ "Worship" των A Place To Bury Strangers, τους Metz και το "Between The Times And The Tides" του Lee Ranaldo.
ΓΠ: Εγώ άκουσα πολύ Vladislav Delay, Swans, Amon Tobin και μπόλικο black metal.
FF: Εμένα οι άλλοι δύο μου απαγόρευαν να ακούω άλλες μουσικές γιατί ήθελαν έτσι να αποφύγουν τις επιρροές. Βέβαια, εγώ δεν τους άκουσα. Άκουγα μόνο Burial.

Πριν κλείσουμε, ας ξεφύγουμε για λίγο από τα μουσικά θέματα. Πέρα από τα μάτια του μηχανικού τέρατος, πώς βλέπετε την κατάσταση στην Ελλάδα και ποιό πιστεύετε πως θα είναι το μέλλον της;
ΓΠ: Φαύλος κύκλος: ο Έλληνας κλέβει το κράτος και το κράτος αυτόν. Ένα αξίωμα το οποίο ισχύει πλήρως για το κράτος και για αρκετούς Έλληνες. Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι ρομαντικοί που θεωρούν ότι θα έρθει η νέα γενιά, για την οποία πιστεύουν ότι μόνο αυτή μπορεί να αλλάξει το σύστημα, αλλά στην ουσία πιστεύω ότι κανένας δεν θα κάνει τίποτα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση αποσύνθεσης, διαφθοράς και αδιαφορίας.
ΤΝ: Είμαστε ακόμα στο «εγώ». Όταν μάθουμε το «εμείς» θα συζητήσουμε και για μέλλον.

Αυτό ήταν. Σας ευχαριστούμε και ευχόμαστε τα καλύτερα για τον δίσκο σας διότι τόσο καλές δουλειές σπανίζουν στην ελληνική μουσική σκηνή γενικότερα.
FF: Thanks!