Συνέντευξη: Jeff Martin

Το να γνωρίζεις ένα μουσικό σου ίνδαλμα είναι πάνω από όλα μία στιγμή συγκίνησης αλλά και συνάμα αμηχανίας. Παρ' όλα αυτά, ο Jeff Martin (ex-The Tea Party) αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από άνετος συνομιλητής, κάτι που έκανε την αμηχανία να δώσει τόπο στην περιέργεια. Ιδιαίτερα άνετος, απάντησε στα ερωτήματα που αφορούν στη διάλυση των The Tea Party, στο τωρινό του status αλλά και στα σχέδια που αφορούν τη solo καριέρα του. Καλή ανάγνωση!

Πρώτα από όλα, συγχαρητήρια για τη σπουδαία δουλειά που έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν είχα βλέπεις ποτέ την ευκαιρία να σου το πω από κοντά.
Ευχαριστώ πολύ.

Το “Exile And The Kingdom” ήταν η πρώτη επίσημη κυκλοφορία σου ως Jeff Martin. Μετά ακολούθησε ένα live album. Ποια ήταν η ανταπόκριση που δέχτηκες για αυτές τις κυκλοφορίες; Το “Exile And The Kingdom” άρεσε στους οπαδούς σου; Ακούγεται περισσότερο σαν το παλιό υλικό των The Tea Party παρά σαν τους τελευταίους δίσκους…
Καταρχάς όταν διέλυσα τους The Tea Party οι οπαδοί δεν έμειναν ιδιαίτερα χαρούμενοι. Είχα πολλούς λόγους όμως για να το κάνω. Θεωρώ πως οι The Tea Party ήταν μία «αρτιστική» οντότητα και κατορθώσαμε ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε μαζί. Αυτό που συνέβαινε ήταν ότι πιεζόμασταν να γίνουμε όλο και πιο εμπορικοί και υποτίθεται ότι η μπάντα δε θα ήταν ποτέ κάτι τέτοιο. Μετά η πίεση ήρθε στους δικούς μου ώμους, επειδή είμαι αυτός που γράφει τα τραγούδια.

Όταν λες ότι δεχόσασταν πιέσεις, εννοείς από την δισκογραφική;
Ναι, τη δισκογραφική, το management, κ.τ.λ.

Δηλαδή η κατεύθυνση που είχατε στο “Seven Circles” δεν ήταν ποτέ επιλογή της μπάντας;
Όχι, την επιλογή την κάναμε οι τρεις μας. Εγώ πήρα την απόφασή μου πολύ διστακτικά, αλλά οι άλλοι δύο, ο Jeff και ο Stuart, ήθελαν απεγνωσμένα να κάνουν επιτυχία στην Αμερική.

Πάντως οι δίσκοι σας είχαν νομίζω πρόβλημα με την διανομή στην Ευρώπη, και πολλοί οπαδοί σας είναι Ευρωπαίοι. Είναι αυτός ο λόγος που μετακόμισες στην Ιρλανδία;
Ναι, αυτός είναι ο λόγος μιας και ξέρω ότι εδώ έχουμε μία μεγάλη βάση οπαδών. Είχαμε περιοδεύσει βέβαια στη Γερμανία και στην Ολλανδία, αλλά ποτέ δε το κάναμε σωστά. Ένιωσα ότι ήταν πλέον καιρός για μένα να επιστρέψω στην αρχική ιδέα για το τι μουσική θέλω να γράφω, να γυρίσω πίσω στις ρίζες μου σε ένα βαθμό και να το προχωρήσω λίγο πιο μπροστά. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να το κάνω αυτό ήταν να συνεχίσω μόνος μου, οπότε… να που έφτασα εδώ και μιλάμε.

Συμπεριλαμβάνεις και το “The Interzone Mantras” σε όσα ανέφερες; Ρωτάω μιας και αυτό έχει έναν κάπως «μοντέρνο» ήχο.
Είμαι πολύ περήφανος για αυτόν τον δίσκο. Είναι ένα σκοτεινό rock & roll album. Τότε όμως άρχισα να χάνω τη συγκέντρωσή μου με όλη την πίεση που, όπως ανέφερα, δεχόμουν. Στο τέλος, τα πράγματα που έκανα για ευχαρίστηση κατέληξαν να είναι ένας τρόπος διαφυγής από την πίεση. Αυτό άρχισε να επηρεάζει τις ικανότητές μου ως καλλιτέχνη και η κρίση μου ήταν κάπως θολή. Από όταν μετακόμισα στην Ιρλανδία βρήκα πάλι τον εαυτό μου και την ψυχή μου. Τώρα όλα είναι όμορφα…

Γιατί συγκεκριμένα στην Ιρλανδία;
Έχω ορισμένους καλούς φίλους εκεί, όπως τον Roy Harper, και είναι πολύ ήσυχα. Ήθελα να πάρω την οικογένειά μου μακριά από τη ζωή του rock & roll.

Μιας και πλέον ζεις στη Ιρλανδία, πρέπει να κάνεις κάτι με το θέμα της διανομής.
Όλα αυτά πρόκειται να αλλάξουν. Θα με βοηθήσουν να κάνουμε κάτι για την Ελλάδα, την Τουρκία και την Ιταλία, δηλαδή αυτό το μέρος του κόσμου.

Υπάρχουν σχέδια για το μέλλον, όπως κάποιο νέο studio album; Αλήθεια, υπάρχει πιθανότητα για reunion;
Όχι, δεν έχω μιλήσει (σ.σ.: μαζί τους) εδώ και δύο χρόνια. Το θέμα δεν κατέληξε καλά.

Δηλαδή πλέον δεν είστε φίλοι;
Όχι, αυτή η φιλία είναι νεκρή.

Έχεις κάποια σχέδια για νέο δίσκο; Το “Exile…” θύμιζε τα δύο πρώτα άλμπουμ των The Tea Party.
Οι δίσκοι που σκοπεύω να κάνω τώρα πρόκειται να είναι βασισμένοι σε ακουστικά όργανα με πολλά κρουστά από διάφορα μέρη του κόσμου, όπως στο “The Edges Of Twilight”. Οι δίσκοι που έκανα με τους The Tea Party είχαν όγκο (σ.σ.: στα αγγλικά το αναφέρει ως “big sound”), αλλά μπορούν να μετατραπούν ακόμα κι αν χρησιμοποιώ μία κιθάρα και τη φωνή μου. Μερικές φορές λόγω του συναισθήματος μπορεί και να ακούγονται καλύτερα. Θέλω να κάνω κάτι πιο άμεσο.

Ξέρεις, δε περίμενα να έρθεις ποτέ στην Ελλάδα επειδή ζούσες στον Καναδά… και είναι δύσκολο να έρθει κανείς μιας και τα αεροπορικά εισιτήρια είναι πανάκριβα.
Τώρα που ζω στην Ιρλανδία μου κόστισε περίπου 100 ευρώ για να έρθω. Θα με βλέπετε πλέον αρκετά πιο συχνά.

Πολλοί κατά καιρούς χαρακτήρισαν τους The Tea Party ως τους διάδοχους των Led Zeppelin λόγω κοινών στοιχείων στη μουσική. Τι πιστεύεις για αυτό, και τι μπάντες σου αρέσουν από εκείνη τη σκηνή αλλά και από τη σημερινή;
Πρώτα από όλα είναι ένα φοβερό κομπλιμέντο και είναι υπέροχο που και ο ίδιος ο Jimmy Page το έχει πει. Είχε πει ότι «οι The Tea Party είναι οι σύγχρονοι Led Zeppelin». Δεν μπορεί να πει κανείς κάτι καλύτερο. Έχουμε κάποιες ομοιότητες με τον Page, είναι φίλος μου και έχουμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα, με έχει διδάξει πολλά και συνεχίζει να με διδάσκει. Όσον αφορά στις άλλες μπάντες, δεν εντυπωσιάζομαι πολύ από όσα ακούω από τη σύγχρονη rock μουσική σκηνή. Ακούω αρκετή μουσική από τη Μέση Ανατολή, από εκεί παίρνω έμπνευση. Απλά ακούω την καρδιά μου, δε με ενδιαφέρουν οι «μόδες», δεν έχω χρόνο για όλα αυτά.

Με τι κριτήρια θα επιλέγεις από εδώ και μπρος τα κομμάτια των The Tea Party αλλά και του solo υλικού που θα αποδίδεις live; Δηλαδή, αν παίζεις σε ακουστική βάση, ίσως δεν μπορείς να παίξεις κάποια κομμάτια όπως το “Cathartik”.
Δεν μπορώ; Κοίτα, κάθε κομμάτι που έχω γράψει για τους The Tea Party το έχω γράψει με μία ακουστική κιθάρα και μετά σαν παραγωγός το μετέτρεψα σε ένα rock κομμάτι με όγκο. Καθένα από αυτά τα κομμάτια μπορεί να προσαρμοστεί χρησιμοποιώντας μία ακουστική κιθάρα και φωνητικά. Οπότε… με προκαλείς;

Όχι (σ.σ.: γέλια). Σε πιστεύω. Η επόμενη ερώτηση αφορά στο πρώτο The Tea Party album. Κάποια κομμάτια του βρέθηκαν μετά στο “Splendor Solis”, αλλά τα υπόλοιπα μπορείς να τα βρεις μόνο μέσω του internet. Θυμάμαι είχα δει ένα αντίτυπο στο Ebay και είχε περίπου 150 ευρώ ή κάτι τέτοιο. Σκοπεύεις, αν και οι άλλοι συμφωνήσουν, να βάλεις τα υπόλοιπα κομμάτια σε μία μελλοντική κυκλοφορία;
Βασικά για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε, κάτι που τώρα δε γίνεται. Θα ήθελα να το κάνω για τους οπαδούς, θα ήθελα επίσης να κάνω ξανά τη μίξη των πρώτων δίσκων, αλλά αυτή τη στιγμή είναι αδιανόητο. Ο Jeff Barrows (σ.σ. ο drummer) ήταν ο καλύτερός μου φίλος στο κόσμο, και με αυτό που συνέβη μεταξύ μας χρειάζεται πολύ προσπάθεια για επούλωση…

Και με ό,τι συνέβη όλα αυτά δεν έχουν και τόσο σημασία στη τελική…
Μου λείπει η φιλία με αυτούς τους ανθρώπους, περισσότερο από την μπάντα την ίδια.

Το φαντάζομαι. Εξάλλου ήσασταν τα ίδια τρία μέλη από όταν ξεκινήσατε. Προσπαθήσατε ποτέ να προσθέσετε τέταρτο μέλος στο γκρουπ;
Τον Ritesh Das, που ήταν ο tabla player και πλέον παίζει μαζί μου, πάντα τον θεωρούσαμε ως το τέταρτό μας μέλος. Οι The Tea Party όμως ήταν ξεχωριστοί, και δε μπορούσαμε να βάλουμε άλλον μέσα επειδή θα μας επηρέαζε μουσικά. Φαντάσου δηλαδή έναν επιπλέον μουσικό στους Led Zeppelin…

Τι σημαίνουν για σένα οι δίσκοι σου με τη μπάντα;
Το να ακούω κάθε δίσκο στα διαφορετικά στάδια που περνάω ως άνθρωπος, με κάνει να τους νιώθω σαν ένα δίσκο. Ήμουν πάντα πολύ ειλικρινής με τους στίχους και τη μουσική μου, και πιστεύω πως παρουσιάζουν την εξέλιξη μία ανθρώπινης ψυχής που βρίσκεται σε αυτό το πλανήτη. Αυτό σημαίνει για μένα.

Είχα ακούσει κάτι σχετικό με το ότι ανέβηκες στη σκηνή με μία ελληνική μπάντα, σε ένα τοπικό show (σ.σ. στην Αθήνα).
Θα σου πω τι έγινε. Είχα βγει σε αυτό το μέρος, που είναι τα rock club της Αθήνας. Μπήκαμε σε ένα rock ‘n’ roll bar, όπου ο ιδιοκτήτης, που ήταν τόσο τεράστιος όσο το μαγαζί, με καλωσόρισε λέγοντας «Jeff, σε περίμενα τόσα χρόνια να έρθεις» και όταν κάθισα μου έδωσε ένα μπουκάλι με (home made) ρακί. Τέλος πάντων, ήπια λίγο από αυτό και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι πως βρισκόμουν σε αυτό το club με τις μπάντες να παίζουν (σ.σ.: γέλια). Ένας από εμάς πήγε στα παιδιά και τους είπε «ο Jeff Martin από τους The Tea Party είναι εδώ, θα θέλατε να ανέβει στη σκηνή μαζί σας;» και πραγματικά δεν πίστευαν ότι ήμουν εκεί. Μόλις συνειδητοποίησαν ότι ήμουν εκεί, ανέβηκα μαζί τους για το “Whole Lotta Love” των Led Zeppelin. Λογικά θα ήταν πολύ καλά, δε πολυθυμάμαι…

Κάτι τελευταίο για τους φίλους σου στην Ελλάδα;
Για τους φίλους μου εδώ, σας ευχαριστώ που περιμένατε τόσα χρόνια. Σκοπεύω να έρχομαι κατά καιρούς και όλοι μαζί να χτίσουμε κάτι ξεχωριστό.