Συνέντευξη Headspace

Καθώς το σκηνικό ετοιμαζόταν για την εμφάνιση των Black Sabbath στο Download Festival από τα ηχεία ακουγόταν το ντεμπούτο των Headspace, "I Am Anonymous", κάτι που δε συνέβη τυχαία. Πρόκειται για μια πολύ δυνατή κυκλοφορία που συνεχίζει την κληρονομιά της οικογένειας Wakeman στο να δημιουργεί εξαιρετική (progressive rock) μουσική. Ο Adam Wakeman μάς μίλησε αρκετά ανοιχτά για τη δημιουργία της μπάντας, τη μουσική της, τη σχέση του με τον πατέρα του, τον Ozzy, τους Black Sabbath, την progressive rock μουσική και τη μουσική βιομηχανία γενικότερα. Φαίνεται πως είναι εδώ για να μείνει και κρίνοντας από τους Headspace, αυτά είναι πραγματικά καλά νέα...

Αν και οι Headspace δημιουργήθηκαν το 2006, το ντεμπούτο σας κυκλοφόρησε το 2012, γιατί συνέβη κάτι τέτοιο;
Ακολουθήσαμε τα βήματα των μεγάλων progressive rock συγκροτημάτων, οι οποίες παίρνουν 3, 4 ή 5 χρόνια για να φτιάξουν δίσκους (γέλια). Δημιουργηθήκαμε, όπως είπες, το 2006, ηχογραφήσαμε ένα EP τεσσάρων κομματιών το 2007, κάναμε κάποιες λίγες ζωντανές εμφανίσεις με τον Ozzy και στη συνέχεια έφυγα σε περιοδεία σαν μέλος της μπάντας του για το υπόλοιπο του 2007 και το 2008. Όταν ξαναβρεθήκαμε σαν Headspace στα τέλη του 2008, αποφασίσαμε να γράψουμε ένα concept δίσκο και επειδή δεν είχαμε ακόμη κάποια εταιρεία ή κάποιον παραγωγό είχαμε την ευχέρεια να χρησιμοποιήσουμε όσο χρόνο θέλαμε, προκειμένου να βγάλουμε το δίσκο που θέλαμε. Επίσης είχαμε σφιχτό πρόγραμμα, λόγω των υποχρεώσεων μας με τις άλλες μπάντες που συμμετέχουμε, ο Ozzy με κράτησε απασχολημένο σχεδόν για ολόκληρο το 2010 και 2011. Οπότε, ουσιαστικά, ο χρόνος που είχαμε για να βρεθούμε ως μπάντα ήταν περιορισμένος και αυτός ήταν ο λόγος που καταλήξαμε να ηχογραφούμε τα περισσότερα τραγούδια τμηματικά. Ο Pete και εγώ συναντιόμασταν, μετά στέλναμε τις ιδέες στον Damian, αυτός στη συνέχεια βρισκόταν με τον Lee και στο τέλος ερχόταν ο Richard για καμιά εβδομάδα και έπαιζε τα τύμπανα. Δημιουργήθηκε σταδιακά όλα αυτά τα χρόνια και πιστεύω πως τελικά λειτούργησε καλά, γιατί μπορούσαμε πραγματικά να επικεντρωθούμε στο να διασφαλίσουμε πως η ιδέα γύρω από αυτό και το άλμπουμ στο σύνολό του θα έβγαιναν όπως έπρεπε και δεν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μείναμε απόλυτα ευχαριστημένοι.

Οπότε, η διαδικασία που ακολουθήσατε όλα αυτά τα χρόνια ήταν να γράφεις τα τραγούδια και στη συνέχεια να τα στέλνεις στους υπόλοιπους να συμπληρώνουν τις ιδέες τους και τα μέρη τους;
Όχι να γράφω μόνος μου. Εννοώ πως ο Pete (ο κιθαρίστας μας) και εγώ ξεκινούσαμε να γράφουμε τα περισσότερα κομμάτια και μετά τα στέλναμε στον Lee να βάλει τις δικές του ιδέες. Γενικά, στέλναμε συνεχώς τα τραγούδια ο ένας στον άλλον, ώσπου στο τέλος εγώ και ο Pete προσπαθούσαμε να δέσουμε όλες αυτές τις ιδέες για να προκύψει κάποιο αποτέλεσμα. Ο Damian ήταν -κυρίως- ο βασικός υπεύθυνος για τους στίχους και τις φωνητικές μελωδίες και ήταν η κινητήριος δύναμη σε αυτό το μέτωπο. Πήρε πραγματικά πολύ χρόνο, αλλά πιστεύω πως αυτό που κάναμε είναι να μη βιαστούμε πριν ολοκληρώσουμε τις ιδέες σε τραγούδια και πριν να τα στείλουμε στις δισκογραφικές εταιρείες. Κρατήσαμε τον απόλυτο έλεγχο της μπάντας και του δίσκου μέχρι την τελευταία στιγμή, επειδή θέλαμε να είμαστε 100% ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα.

Έχεις αναφέρει πως πρόκειται για μια μπάντα παλιόφιλων. Έχεις συνεργαστεί κατά το παρελθόν μαζί τους; Πώς σχηματίστηκε τελικά το συγκρότημα;
Το συγκρότημα δημιουργήθηκε αρχικά το 2006 και είχα αυτή την ιδέα μόλις τελείωσα μια περιοδεία με τους Black Sabbath, ενώ θα έφευγα με τους Travis πάλι. Ξέρεις, μου αρέσει να περιοδεύω με άλλους μουσικούς  αλλά δεν ένοιωθα πλήρης, όπως θα ήμουνα σε μια δική μου μπάντα και τα παιδιά με τα οποία συνεργάστηκα τελικά, τα ήξερα όλα από άλλα συγκροτήματα.  Είχα μια μπάντα με τον Damian πίσω στο 1996, είχα ξανασυνεργαστεί με τον Lee σε πολλές session μπάντες, ενώ με τον Richard είχαμε παίξει μαζί με την Victoria Beckham, καθώς επίσης έχει παίξει και στα σε κάποιο solo album μου και πάντα πίστευα πως πρόκειται για έναν καταπληκτικό drummer. Αυτά λοιπόν τα παιδιά, με τα οποία συνεργάστηκα, τα ένοιωθα πολύ κοντά μου και σκέφτηκα πίσω στο 2006 πως αν επρόκειτο να περάσω 9 μήνες με κάποιους μουσικούς, τότε δεν θα ήταν άλλοι παρά αυτοί οι τύποι. Είναι αυτό που σου είπα και πιο πριν. Είναι μια “hobby band” και ελπίζω να  είναι αρκετά πετυχημένη, ώστε να μπορέσουμε να περιοδεύσουμε και να συνεχίσουμε να γράφουμε μαζί δίσκους.

Αυτή θα ήταν και η επόμενη ερώτησή μου. Είναι τελικά οι Headspace μια μπάντα πλήρους απασχόλησης λαμβάνοντας υπόψη πως ο Damian είναι ξανά με τους Threshold, ο Lee έχει τους It Bites και φυσικά εσύ παίζεις με τον Ozzy και τους Sabbath;
Αν ήμασταν 20 χρονών μάλλον θα σου έδινα διαφορετική απάντηση γιατί θα μπορούσαμε να μπούμε σε ένα βαν και να περιοδεύσουμε στην Ευρώπη ή να διασχίσουμε την Αμερική για χρόνια, αλλά ξέρεις έχω παιδιά και ο Damian έχει παιδιά και ο Lee ...βασικά όλοι μας έχουμε παιδιά και αυτό δημιουργεί ευθύνες, κάτι που σημαίνει πως δεν μπορούμε να κάνουμε ότι μας περνάει από το κεφάλι. Όλοι μας έχουμε τις μπάντες στις οποίες δουλεύουμε και βγάζουμε τα προς το ζην, αλλά νομίζω πως είναι αναγκαίο να έχουμε μια  συναισθηματική και καλλιτεχνική διέξοδο από και αυτό για εμάς είναι οι Headspace. Είμαστε αυτά τα 5 άτομα και θα είμαστε αυτά τα 5 άτομα  μέχρι κάποιος μας να πεθάνει... ελπίζω (γέλια). Ξέρεις όχι πως εύχομαι να πεθάνει κάποιος από εμάς, απλά ελπίζω αυτή η μπάντα να συνεχίσει για πολλά χρόνια. (γέλια)

Αν τα πράγματα πάνε καλά θα το σκεφτόσουνα να γίνει σε πιο μόνιμη βάση;
Εάν ο δίσκος και η περιοδεία είναι αρκετά επιτυχημένα, εκεί είναι που θα επενδύσουμε το χρόνο μας. Δεν θα ήμουν πολύ πρόθυμος να αφήσω όμως τον Ozzy, καθώς πρόκειται για έναν φοβερό άνθρωπο και πολύ σεβαστή προσωπικότητα στη βιομηχανία. Θα πρέπει να  συμβεί κάτι τεράστιο για να μην δουλεύω μαζί του. Από την άλλη βέβαια δεν είναι πως μου τρώει τόσο πολύ χρόνο, οπότε το ιδανικό σενάριο θα ήταν να πάνε πολύ καλά τα πράγματα με τους Headspace ώστε να δουλεύω πλέον μόνο με τον Ozzy και να σταματήσω όλες τις υπόλοιπες συνεργασίες μου. Θα πρέπει πάντως να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Ξέρεις δεν ξεκινήσαμε το συγκρότημα για να βγάλουμε λεφτά, αλλά για να γράψουμε μουσική και η προτεραιότητα για εμάς είναι να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να βγάζουμε ειλικρινείς δίσκους και αν ο κόσμος θέλει να έρθει να μας δει τότε θα παίξουμε για αυτούς.

Ο δίσκος είναι πολύ καλός και περιπετειώδης. Ήταν δεδομένο για εσένα πως θα παίζατε progressive rock μουσική;
Δεν το νομίζω. Όταν πρωτοξεκινήσαμε δεν είχαμε ιδέα για το πώς θα ακουγόμασταν. Είπα σε όλους να μην έρθουν στις πρόβες με κανενός είδους ιδέες ή riff και πράγματα που νομίζανε πως έπρεπε να παίξουμε. Ήθελα να βρεθούμε μαζί με άδειο μυαλό και να δούμε που θα πήγαινε το πράγμα. Θα μπορούσαμε τελικά να βγούμε σαν τους Keane ή τους Kasabian ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο... το βασικό ήταν πως δεν ήθελα να ξεκινήσουμε σκεφτόμενοι μια συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση αλλά αυτό να προκύψει από μόνο του. Ο καθένας θα κατευθύνει τελικά τον εαυτό του έτσι να φτάσει εκεί που θέλει. Όταν ξεκινήσαμε δεν ήμασταν τόσο progressive, όσο είμαστε τώρα και αυτό είναι μέρος της διαδικασίας και της εξέλιξης της μπάντας.

Θα έλεγα πως είναι πιο κοντά στο metal παρά στο rock, αν και η διαχωριστική γραμμή δεν είναι τόσο προφανής. Εσύ θεωρείς πως είστε πιο κοντά στο metal ή στο rock;
Προσωπικά βρίσκω αυτή τη γραμμή αρκετά θολή. Ξέρεις μίλησα με πολλά metal περιοδικά με τα οποία δεν πίστευα πως θα μιλούσα, καθώς δεν θεωρώ τον δίσκο ως έναν metal δίσκο. Η άποψή μου είναι πως πρόκειται για έναν progressive rock δίσκο όπου υπάρχουν με metal επιρροές και riffs. Δεν γνωρίζω πολλά metal album με τόσο ακουστικά μέρη, αλλά για εμένα δεν είναι ή το ένα ή το άλλο. Για εμένα πρόκειται απλά για μουσική η οποία μας βγήκε πολύ φυσιολογικά. Αυτό βέβαια προκάλεσε προβλήματα αρχικά καθώς δεν είμαστε αρκετά metal για την εταιρεία, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που ξεκινήσαμε. Θέλαμε να γράψουμε μουσική για την οποία θα ήμασταν περήφανοι και θα μας άρεσε να την ακούμε. Εάν το άλμπουμ είναι επιτυχημένο θα είναι κάτι καλό αν όχι, τουλάχιστον θα έχουμε ένα δίσκο να ακούμε.

Μέχρι στιγμής το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το "Fall Of America", ένα υπέροχο τραγούδι με φοβερές μελωδίες και πολύ καλή ερμηνεία από τον Damian. Έχεις κάποια αγαπημένα τραγούδια ή ακόμη και αγαπημένα μέρη στον δίσκο;
Υπάρχου 2 -3 που είναι τα αγαπημένα μου και το "Fall Of America" είναι σίγουρα ένα από αυτά. Για το σημείο όπου μπαίνει η χορωδία στην επανάληψη του refrain καλέσαμε την χορωδία του Stowe Chamber να έρθει και έγραψα τα μέρη και τα ηχογραφήσαμε σε μια αίθουσα του σχολείου τους. Πραγματικά έγινε πολύ πιο συναισθηματικό με το που ακούς την χορωδία να τραγουδάει. Αυτά για τα οποία μιλάει το τραγούδι θα μπορούσε να αναφέρεται σε οποιαδήποτε χώρα., απλά έτυχε να αναφέρεται στην Αμερική η οποία αποτελεί την δυτική υπερδύναμη αυτή τη στιγμή και που σε 300 χρόνια μάλλον θα  είναι κάποια άλλη στη θέση της. Αντιμετώπισα σκεπτικισμό από κάποιους οι οποίοι θεώρησαν πως τα βάζω με την Αμερική, αλλά δεν πρόκειται για αυτή μόνο τη χώρα. Ολόκληρο το album έχει να κάνει με τις παρατηρήσεις μας σε γεγονότα και τις σχέσεις του ατόμου με την ανθρωπότητα. Πέρα από φυλές, πέρα από χώρες πρόκειται ξεκάθαρα για παρατηρήσεις και όχι να διαλέγεις πλευρά. Για αυτό πιστεύω πως ο τίτλος του τραγουδιού είναι τόσο προκλητικός, επειδή μπορεί ο καθένας να τον ερμηνεύει όπως θέλει. Αυτό είναι και το καλό με το δίσκο και πιστεύω πως το καταφέραμε αρκετά καλά. Αυτό που θέλουμε από τους ακροατές να καταλάβουν είναι πως οι παρατηρήσεις είναι πέρα από χώρες, φυλές και θρησκείες. Έχουν να κάνουν με την ανθρωπότητα, με το ότι όλοι είμαστε ίδιοι και αυτό θα συνεχίσει μέχρι το τέλος.

Οπότε, ο δίσκος είναι concept. Ξέρω αλλά και μου είπες πιο πριν πως με τους στίχους έχει ασχοληθεί ο Damian, αλλά μπορείς να μας πεις περισσότερα γύρω από την κεντρική ιδέα; Απλά λέτε μια ιστορία ή υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό από πίσω;
Η γενική ιδέα όπως σου είπα έχει να κάνει με τους πάντες και τις ανθρώπινες σχέσεις και αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε είναι να αποτυπώσουμε αυτές τις σχέσεις πάνω σε πραγματικά γεγονότα. Προφανώς υπάρχουν πολλές αναφορές σε πολέμους, σε θρησκείες και γενικότερα σε πράγματα τα οποία  επηρεάζουν τη ζωή του ατόμου. Προσπαθήσαμε να το κάνουμε χωρίς να είμαστε μιλάμε πολύ συγκεκριμένα για τα διάφορα γεγονότα,  γιατί όλα αυτά τα πράγματα θα συμβούν πάλι καθώς ακολουθούν και αυτά τον κύκλο της ζωής. Τα παιδιά μας και τα παιδιά τους θα πρέπει να δώσουν τις ίδιες μάχες στη ζωή τους τις οποίες δίνουμε και εμείς από την αρχή της ζωής μας μέχρι το τέλος της… προσπαθήσαμε κατά κάποιο τρόπο να ενσωματώσουμε στο δίσκο τα 5 στάδια της θεωρίας της Kubler – Ross. Πρόκειται για μια θεωρεία η οποία βασίζεται στην υπόθεση πως η θλίψη που νοιώθει ένας άνθρωπος για μια απώλεια ή κάποιο θάνατο περνάει από πέντε στάδια. Την άρνηση, τον θυμό, την κατάθλιψη, τη διαπραγμάτευση και την αποδοχή. Προσπαθήσαμε, πολύ χαλαρά, να βασίσουμε την εξέλιξη του δίσκου στα πέντε αυτά στάδια. Για να το θέσω όσο πιο απλά γίνεται, ο δίσκος μιλάει τη σχέση μας με την ανθρωπότητα και την απανθρωπιά του ανθρώπου.

Και ποιά είναι η ιστορία πίσω από το "Daddy Fucking Loves You";
(γελάει) Θα σου πω πως βγήκε ο τίτλος του τραγουδιού, αν και το περιεχόμενο δεν έχει καμιά σχέση. Ο Damian ήταν σε μια pub και μιλούσε με έναν τύπο ο οποίος ήταν στρατιώτης και ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν .Αυτός, λοιπόν, μιλούσε για τη σχέση του με τη γυναίκα του και τα παιδιά του και το πώς ενώ είσαι μακριά από την οικογένειά σου πολεμώντας, αρχίζεις ξαφνικά να αμφισβητείς τους λόγους για τους οποίους βρίσκεσαι εκεί, μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάς, πολεμώντας ανθρώπους που δεν ξέρεις, χωρίς πολλές φορές να ξέρεις το λόγο για τον οποίο πολεμάς. Νομίζω πως η απογοήτευση που ένοιωθε για το ότι ήταν τόσο μπερδεμένος, τον έκανε πολύ συναισθηματικό και τελείωσε την ιστορία λέγοντας πως καθώς κρατούσε το παιδί του, αυτό κλαίγοντας τον ρωτούσε γιατί πρέπει να φύγει και αυτός του απάντησε πως όλα θα πάνε καλά «daddy fucking loves alright, daddy fucking loves you». Είναι περίεργο το συναίσθημα που νοιώθεις ακούγοντας μια τέτοια ιστορία γύρω από τη σύγκρουση που μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό κάποιου.

Αλήθεια, πιστεύεις -όπως εγώ– πως ο Damian είναι ένας υποτιμημένος τραγουδιστής;
Πάντα τον θεωρούσα πολύ καλό τραγουδιστή και ποτέ δεν αμφέβαλα για τα όσα έχει πετύχει φωνητικά. Πιστεύω πως αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζεις είναι η πολύ ιδιαίτερη φωνή που έχει και ο λόγος που δεν έχει κάνει μεγάλη επιτυχία είναι επειδή η φωνή του δεν είναι mainstream. Βασικά θα προτιμούσα να κάνει επιτυχία με τους Headspace ή με κάποιον από τους προσωπικούς του δίσκους, παρά ξαφνικά να γίνει κάποιος pop idol νικητής. Πιστεύω πως είναι ένας  πολύ ταλαντούχος άνθρωπο και πολύ καλός φίλος μου εδώ και πολλά χρόνια και νομίζω πως αν και δουλεύει σε πολλά projects , επιτέλους βρήκε μια μπάντα για την οποία τον άκουσα να λέει πως νοιώθει ισότιμο μέλος με όλους τους υπόλοιπους. Είναι όμορφο να τον βλέπεις να νοιώθει έτσι γιατί συνήθως προσλαμβάνεται να δουλέψει. Του το είχα πει από την αρχή πως είτε θα αποκτήσουμε όλοι οφέλη από όλο αυτό ή κανείς μας. Όλοι είμαστε ίσοι και όλοι έχουμε το ίδιο μερίδιο στην επιτυχία ή την αποτυχία.

Χαίρομαι που το ακούω γιατί, διαβάζοντας το δελτίο τύπου της εταιρείας, αυτό που καταλαβαίνει κάποιος είναι πως πρόκειται για την δική σου μπάντα και πως είσαι ο ιθύνων νους πίσω από τους Headspace.
Ίσως θεωρούν κάτι τέτοιο επειδή εγώ το ξεκίνησα όλο αυτό, βρήκα τα μέλη και έφτιαξα την μπάντα. Σίγουρα όμως η εταιρεία θα θέλει να εκμεταλλευτεί τη συνεργασία μου με τον Ozzy, αφού έτσι θα κάνουν τον κόσμο να ενδιαφερθεί. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος γνωρίζουν πολύ καλά πως δουλεύει η διαφήμιση σε τέτοιο επίπεδο. Όπως και να θέλουν να προωθήσουν τη μπάντα είναι ok. Το σημαντικό για εμάς είναι πως βγάλαμε το album σαν μπάντα. Μπορεί να κατακερματίσαμε τη διαδικασία, αλλά περάσαμε χρόνο δημιουργώντας κάτι για το οποίο είμαστε υπερήφανοι, κάτι το οποίο μπορούμε να ισχυριστούμε πως είναι το ντεμπούτο μιας ΜΠΑΝΤΑΣ.

Τώρα, στο Ηνωμένο Βασίλειο μοιάζει να υπάρχει μια αναβίωση του progressive rock. Νέες μπάντες βγαίνουν, παλιές επαναδραστηριοποιούνται, υπάρχει εξειδικευμένο περιοδικό, ακόμα και φεστιβάλ σχετικά με αυτό. Πώς το εξηγείς;
Νομίζω πως είναι στη χώρα του στην πραγματικότητα! Η Βρετανία έχει την prog σκηνή στο μεγάλο φεστιβάλ μέσα στο Λονδίνο, το High Voltage και είναι φανταστικό, κάτι που δείχνει πως ο κόσμος δεν είναι τόσο στενόμυαλος με την μουσική, όσο ήταν. Νομίζω Πως όλο και περισσότερος κόσμος ανοίγει τα μάτια του στο prog και είναι κάτι σπουδαίο. Η Αμερική από την άλλη, είναι μια χώρα που πάντα μου έδινε άλλη εντύπωση... ξέρεις... η μουσική ποτέ δεν κρατάει πολύ στην Αμερική. Στη Βρετανία αποτελεί ένα σημαντικό είδος μουσικής και δεν θα έπρεπε απλά να απορριφθεί και όπως είπες υπάρχουν φεστιβάλ που δημιουργούνται, το πλήθος του κόσμο που θα δει αυτές τις μπάντες είναι αναζωογονητικό για τη σκηνή και αν όλα πάνε καλά θα είμαστε και εμείς σε αυτά τα φεστιβάλ του χρόνου και θα κάνουμε και μια μικρή ευρωπαϊκή περιοδεία, ξεκινώντας τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.

Το να είσαι ο γιος του πατέρα σου υποθέτω πως άνοιξε κάποιες πόρτες, αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να ήταν και ένα βάρος, ίσως και λόγος να είναι πιο αυστηρός ο κόσμος μαζί σου. Πώς το βλέπεις πλέον;
Λοιπόν. Το πώς το βλέπω τώρα είναι μάλλον διαφορετικό από το πώς το έβλεπα παλιότερα. Ξεκίνησα να δουλεύω με τον πατέρα μου όταν ήμουν 18 χρονών, ηχογραφήσαμε 7 ή 8 άλμπουμ μαζί και ήμασταν 7 ή 8 χρόνια σε περιοδεία. Όλο αυτό το διάστημα ήταν μια φανταστική περίοδος μάθησης για εμένα, καθώς δούλευα με τον πατέρα μου που έχει τεράστιο σεβασμό στη μουσική βιομηχανία, είχε πολλή επιτυχία και μου έδινε σημαντική προβολή. Αυτό που συνέβη μετά από λίγο ήταν πως ένιωθα πολύ στη σκιά του. Για αυτό άρχισα να κοιτάζω περισσότερο την σκηνή του Λονδίνου και να δουλεύω με άλλες μπάντες, με άλλους pop καλλιτέχνες και με άλλα rock συγκροτήματα. Τώρα όσον αφορά στις ανοιχτές πόρτες που ανέφερες... θα έλεγα πως βοηθάει στο να ξεκινήσεις μια συζήτηση, για παράδειγμα, αν είμαι σε ένα χώρο μιλώντας με κάποιον και πει πως υπέγραψαν στην A&M, θα μπορώ να αναφέρω πως ο πατέρας μου υπέγραψε στην Α&Μ το 1973, αλλά στο τέλος της ημέρας αυτό δε σου προσφέρει δουλειά. Είτε μπορείς να κάνεις μια δουλειά, είτε δε μπορείς. Έχω έναν πολύ καλό φίλο που ο πατέρας του είναι οικοδόμος και αυτός επίσης είναι οικοδόμος. Αυτό που ξέρει είναι πως δεν τον προσλαμβάνουν σε μια δουλειά επειδή ο πατέρας του ήταν κι αυτός οικοδόμος. Τον προσλαμβάνουν επειδή είναι καλός στη δουλειά του επίσης και αυτό είναι ότι έχει να κάνει με την κοινή δουλειά πατέρα-γιου. Είμαι πολύ πιο ήρεμος αναφορικά με αυτό πλέον, μιας και όταν ήμουν νεότερος, αναρωτιόμουν πάντα αν όλος αυτός ο κόσμος μου μιλούσε λόγω του πατέρα μου. Για να το συνοψίσουμε, δεν θα σου δώσει από μόνο του τη δυνατότητα να παίζεις συναυλίες αυτό...

Ποιά είναι η αγαπημένη σύνθεση που έγραψε ο πατέρας σου και ποιο το αγαπημένο σου άλμπουμ των Yes;
Η εύκολη επιλογή για άλμπουμ των Yes θα ήταν το "Fragile", μιας και περιλαμβάνει το "Roundabout", όσο για το αγαπημένο μου άλμπουμ του πατέρα μου θα έλεγα μάλλον πως είναι το "No Earthly Connection". Για τραγούδια θα έλεγα μάλλον το "Anne Boleyn" από το "Six Wives Of Henry VIII".

Πώς ήταν να μεγαλώνεις σε μια οικογένεια με έναν τόσο διάσημο πατέρα;
Η μητέρα μου και ο πατέρας μου χώρισαν όταν ήμουν τριών, οπότε ζούσα με την μητέρα και τον πατριό μου για το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ηλικίας. Μας κρατούσαν μακριά από τη μουσική σκηνή γενικότερα. Επισκεπτόμασταν τον πατέρα μας και βλέπαμε τις συναυλίες του, αλλά αυτό γινόταν τα σαββατοκύριακα. Δεν είχαμε πολύ χρόνο μαζί του μικροί, οπότε δεν ήταν πως πηγαίναμε από το ένα rock party στο άλλο. Ήταν αρκετά φυσιολογική ζωή με τη μητέρα μου. Δεν ήταν πολύ παλιά που τον είδα σε μερικές συναυλίες, ήμουν γύρω στα 10 ή 11 όταν αποφάσισα πως αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Δεν ήθελα να γίνω ποτέ π.χ. αστυνομικός, ήθελα απλώς να παίζω μουσική.

Όπως ανέφερες κι εσύ, κάνεις πρόβες με τον Ozzy οπότε θα ήθελα να ρωτήσω μερικές ερωτήσεις. Αρχικά, τι να περιμένουμε από την Ozzy & Friends περιοδεία; Εμφανίζεστε και στην Αθήνα...
Ναι, η Αθήνα είναι ο τελευταίος σταθμός την 1η Ιουλίου. Θα είναι ένα πολύ καλό σόου, καθώς ο Ozzy δε θέλει να απογοητευτεί ο κόσμος, ιδιαίτερα μετά την κατάσταση του Tony με τους Sabbath και την αρρώστια του. Το θέμα με τον Ozzy είναι πως λατρεύει να παίζει ζωντανά. Δεν ξέρω αν είναι πιο χαρούμενος όταν είναι στο στούντιο ή όταν είναι στη σκηνή. Είναι μια καλή ιδέα να έχεις όλους αυτούς τους μουσικούς στη σκηνή. Ο Zakk και ο Slash παίζουν σε πολλά φεστιβάλ μαζί μας έτσι κι αλλιώς, οπότε έχει νόημα. Ο Geezer Butler θα βγει να παίξει μερικά τραγούδια, θα είναι πολύ ωραία και έτσι θα έπρεπε να είναι η μουσική. Πάντα μου άρεσε να βλέπω κόσμο να παίζει με διάφορες μπάντες. Είδα την Joss Stone πριν λίγο καιρό και έπαιζε κιθάρα ο Jeff Beck και ήταν τέλεια. Θέλω να το κάνουν περισσότεροι αυτό...

Φημολογείται ότι ο Slash θα παίζει μόνο στο "Paranoid" στο τέλος του κάθε σόου. Αληθεύει;
Ο Slash θα παίζει σε περισσότερα από ένα τραγούδια στο τέλος της συναυλίας. Θα υπάρχουν διάφορα μέρη που θα εναλλάσσεται ο κόσμος που θα παίζει μαζί μας.

Θα παίξεις και με τους Sabbath;
Οι πρόβες ξεκινούν αύριο το πρωί και είναι για το Download Festival, καθώς και για το Lollapalooza στο Σικάγο τον Αύγουστο.

Θα είμαστε εκεί στο Download, οπότε να παίξεις καλά!
(γελάει) Το αστείο είναι πως δεν ξέρω αν θα παίξω περισσότερο πλήκτρα ή κιθάρα, μιας και στις πρόβες που ξεκινούν αύριο μπορεί να καταλήξω να παίζω περισσότερα μέρη κιθάρας από ότι πλήκτρων. Θα το δούμε πως πάει και ανυπομονώ να δω τι θέλει ο Tony να κάνω.

Αλήθεια, πως πάει ο Tony Iommi;
Έχω ακούσει πως η θεραπεία πάει πολύ καλά. Δεν μπορώ να σου πω, καθώς δεν τον έχει δει και δεν έχω μιλήσει μαζί του από τότε που ξεκίνησε τη θεραπεία. Θα τον δω αύριο και ξέρω πως είναι πολλοί αυτοί που του έστειλαν τις καλύτερες ευχές τους. Όλοι ελπίζουμε σε μια ταχεία ανάρρωση.

Κάποιο νέο αναφορικά με τον drummer υπάρχει;
Δεν μπορώ να δώσω κάποια πληροφορία, γιατί απλώς δεν έχω κάποια πληροφορία. Όταν θα μπω στο προβάδικο αύριο θα δω ποιος θα είναι εκεί (γέλια). Ευτυχώς, παίζω πλήκτρα και κιθάρα μόνο και δεν έχω να πάρω τέτοιου είδους αποφάσεις, κάτι που είναι καλό γιατί δεν χρειάζεται να αναμιχθώ σε αυτό.

Θα παίξεις και στο νέο άλμπουμ που γράφουν οι Black Sabbath;
Δεν το γνωρίζω, καθότι δεν έχουν προχωρήσει τόσο πολύ, αλλά αν χρειαστούν πλήκτρα ξέρουν που θα με βρουν... (γέλια)

Θα ήταν ωραίο να παίζατε κι εσείς στο Download πάντως...
Προσπαθήσαμε, αλλά δεν μπόρεσαν να μας χωρέσουν στο πρόγραμμα.

Πιθανότατα, γιατί θα προλαβαίνατε να παίξετε ένα-δύο τραγούδια, μόλις...
(γέλια) Ναι, μας είπαν πως τα δίωρα slots είχαν ήδη δοθεί και δεν είχαν χρόνο για εμάς.

Ποιούς θα χαρακτήριζες ως τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες σήμερα; Έχεις μια λίστα με μουσικούς που θα ήθελες να συνεργαστείς;
Wow... Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που σίγουρα δεν έχουν να κάνουν με το prog rock, όπως ο Will.I.Am και οι Black Eyed Peas, με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ πάνω σε κάτι που θα ήταν μακριά από αυτό που συνήθως κάνουμε και να δω τι θα βγει. Υπάρχουν σίγουρα πολλοί... μου αρέσει πολύ η συνεργασία με τον Slash στις πρόβες για την περιοδεία των Ozzy & Friends. Είναι, πιθανότατα, ένας από τους αγαπημένους κιθαρίστες της παιδικής μου ηλικίας και είμαι μεγάλος οπαδός του. Επίσης, λατρεύω τη στάση που έχει σχετικά με τη μουσική και νομίζω πως ίσως υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να κάνω μαζί του σε κάποιο σημείο. Θα το ήθελα σίγουρα αυτό. Θα πρέπει να δούμε τι θα γίνει... Να σου πω... μου αρέσει τα πράγματα να συμβαίνουν, όπως συνέβαιναν κάποτε. Ο Ozzy μου είπε μια ιστορία όταν βρισκόταν στα Morgan Studios στο Λονδίνο και οι Sabbath ήταν στο ένα δωμάτιο ηχογραφώντας το "Sabbath Bloody Sabbath" και στο δίπλα δωμάτιο ήταν οι Yes ηχογραφώντας ένα άλμπουμ, που δε θυμάμαι ποιό ήταν και αυτός ήταν ο λόγος που ο Ozzy και ο πατέρας μου βρέθηκαν για πρώτη φορά και ξεκίνησαν την φιλική σχέση ποτού (σ.σ.: drinking buddy relationship) και από εκεί κατέληξε να παίζει στο "Sabbath Bloody Sabbath". Καθόταν απλά στο bar με τον Ozzy και του είπε «έλα να παίξεις στο άλμπουμ μας». Μου αρέσει πολύ το πώς δούλευε τότε η μουσική και δεν έχει σχέση με το πώς δουλεύει τώρα. Αν βρεις κάποιον σε ένα bar και συμφωνήσετε να παίξει σε ένα άλμπουμ στις μέρες μας θα είναι σε φάση «αν ο manager σου μπορούσε να κλείσει ένα ραντεβού με τον λογιστή μου και αυτός ο λογιστής θα μπορούσε να μιλήσει στη δισκογραφική εταιρεία και να δει αν μπορώ να πάρω άδεια, τότε είμαστε ΟΚ». Έχει γίνει «βιομηχανία μουσικής» παρά «μουσική βιομηχανία». Ελπίζω τα πράγματα να γυρίσουν στη «μουσική βιομηχανία».

Και τι μουσική θα έλεγες ότι ακούς γενικά σήμερα;
Υπάρχει χώρος για κάθε είδος μουσικής. Δεν θα τα βάλω με την pop μουσική, καθώς υπάρχει πάντα χώρος για pop μουσική. Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να ακούνε δημοφιλή μουσική στο ραδιόφωνο, ενώ οδηγούν τα αμάξια τους και υπάρχει κόσμος που θέλει να ακούει άλλα πράγματα και είμαι χαρούμενος με αυτό. Θα ήταν ένας αρκετά περίεργος κόσμο αν όλοι ακούγανε prog! Θα με χαροποιούσαν οι πωλήσεις δίσκων (γέλια), αλλά νομίζω πως χρειαζόμαστε τη διαφοροποίηση στη μουσική για να εκτιμήσουμε όλα τα διαφορετικά είδη που υπάρχουν. Δε θα έλεγα πως είμαι μεγάλος οπαδός της jazz, αλλά ακούω Thelonious Monk και μου αρέσουν μερικοί παραδοσιακοί jazz πιανίστες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ακούω 12 ώρες τη μέρα μουσική. Ακούω όλα τα είδη μουσικής. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να ακούσω μόνο AC/DC και άλλες στιγμές που ο David Bowie ή οι Counting Crows αποτελούν αναγκαίο άκουσμα. Έχει να κάνει με τη στιγμή και με το τι θες να ακούσεις, έτσι δεν είναι;

Κάπου διάβασα ότι 1 στα 6 σπίτια στην Αγγλία έχει το "21" της Adele. Τι πιστεύεις για την επιτυχία της;
Θα σου δώσω ένα στοιχείο που συνδέει τον Damian Wilson, εμένα και την Adele. Ο κουμπάρος στο γάμο μου ήταν ο Fraser T. Smith με τον οποίο ξεκίνησα μια μπάντα εν ονόματι Jeronimo Road, μαζί με τον Damian και παρόλο που η μπάντα διαλύθηκε το 2008 είμαστε ακόμα πολύ στενοί φίλοι. Αυτός άνοιξε ένα στούντιο για σύνθεση και παραγωγή στο οποίο έγραψε και έκανε παραγωγή στο "Set Fire To The Rain" που ήταν το 3ο νούμερο ένα single από το άλμπουμ της Adele στην Αμερική και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Adam, σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Τα λέμε. Ελπίζω να σε δω στην Αθήνα.