Συνέντευξη: Cyanna

Είναι τρανταχτό το «Α, ναι!» που ακούω, όταν σιγοτραγουδήσω σε κάποιον «I need one chance to make life shine, make you mine», αλλά πόσοι γνωρίζουν τους δημιουργούς του "Shine", τους Αθηναίους Cyanna; Ο ήχος τους ξεκινά από ηλεκτρονικά στοιχεία και στηρίζεται στο εναλλακτικό rock, το οποίο καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στη μουσική τους. To Rocking.gr μίλησε με τον χειμαρρώδη και λαλίστατο Σπυρέα, τον μπροστάρη της μπάντας, και με τον (πιο) ήσυχο Αντώνη, ο οποίος ανέλαβε την κιθάρα της μπάντας, τα τελευταία δύο χρόνια και μάλιστα στο εκπληκτικό πρόσφατο άλμπουμ τους, το "End Is Near". Τα είπαν όλα - αποκλείεται να μείνετε με απορίες.

Βλέπω μια έντονη αλλαγή στην πορεία σας...
Αντώνης: Μάλλον την ακούς. (γέλια)

Ναι, αλλά την βλέπω κιόλας, γιατί σας είχα δει και ζωντανά με τους MGMT. Έχετε πάρει έναν σαφώς πιο rock δρόμο.
Σπυρέας: Ναι, και τώρα είμαστε ακόμα πιο rock. (γέλια)

Ας πάρουμε τη μουσική σας πορεία από την αρχή. Ξεκινήσατε με ελληνικό στίχο;
Σπυρέας: Όχι ακριβώς. Το πρώτο μας demo, το 2002, είχε τέσσερα τραγούδια στα αγγλικά και δύο στα ελληνικά. Το 2004 βγήκε το πρώτο μας άλμπουμ (σ.σ.: "Άγγιξέ.Το") και είχε οκτώ στα ελληνικά και ένα στα αγγλικά. Στο ενδιάμεσο διάστημα κάναμε demo και παίζαμε live με κυρίως αγγλόφωνο υλικό, αλλά παίζαμε και αυτά το οκτώ κομμάτια. Όταν μας βρήκε η Olon, -μια ανεξάρτητη εταιρία η οποία δεν υπάρχει πια- παρότι ήταν indie και underground και γενικά δούλευε κυρίως με αγγλόφωνο στίχο, ενδιαφερόταν μόνο για το ελληνόφωνο υλικό μας, για να βγάλει τον πρώτο μας δίσκο. Ήταν μια εταιρία φάντασμα, ας πούμε, γιατί έβγαλε δυο-τρία άλμπουμ και μετά εξαφανίστηκε από τη μία μέρα στην άλλη. Βάρεσε ένα κανόνι, έτσι - ωραία ιστορία! Ακόμα και αυτοί, λοιπόν, μάς έλεγαν ότι «το αγγλόφωνο δεν πουλάει», «δεν παίζει», «ο ήχος σας είναι τόσο φρέσκος και έχει αυτό το ηλεκτρονικού τύπου στοιχείο που με τα ελληνικά θα κάνει επιτυχία» και μπίρι-μπίρι-μπίρι. Τους δώσαμε, τέλος πάντων, δεκαοκτώ κομμάτια στο χέρι και εκείνοι διαλέξανε τα οκτώ ελληνικά. Με το ζόρι βάλανε και το ένα στα αγγλικά, το οποίο τελικά μοιραία είχε και τη μεγαλύτερη επιτυχία (σ.σ.: "Το Μήλο"). Ήταν αυτό που διαλέχτηκε και μπήκε σε ένα περιοδικό, ήταν αυτό που οι κριτικοί πάντα μνημόνευαν και έλεγαν: «μακάρι να ήταν όλα τους τα κομμάτια σαν και αυτό».

Προτιμούσατε να ρίξετε το βάρος στο αγγλόφωνο υλικό σας;
Σπυρέας: Όχι. Θέλαμε και τα δύο. Ήταν μια παράξενη περίοδος. Ήμασταν μικροί και πιστέψαμε αυτό που μας έλεγαν. Όχι ότι δεν τα αγαπούσαμε αυτά τα κομμάτια στα ελληνικά. Εμείς θέλαμε να βγει ένας ολοκληρωμένος δίσκος που να έχει και τα ελληνικά και τα αγγλικά. Δεν είχαμε θέμα με ταμπέλες. Θέλαμε να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε και δεν είχαμε αίσθηση τι θα πει παραγωγή ή να έχεις άποψη. Το βλέπαμε λίγο ρομαντικά το πράγμα. Θέλαμε να παίζουμε ό,τι μας αρέσει, και rock και ηλεκτρονικό και dance και να είναι όλα μαζί ένα πράγμα. Εκείνη η εποχή, στης αρχές της δεκαετίας των '00, ήταν μια φάση αναθεώρησης όλης της μουσικής. Είχαν στερέψει όλα. Είχαν πέσει όλα τα κάστρα της μουσικής και όλοι ψάχνανε. Δεν υπήρχε κάτι να ακολουθήσεις, οπότε εμείς κάναμε αυτό που νοιώθαμε εκείνη την περίοδο: την ηλεκτρονική παραγωγή, γιατί είχαμε μπει στο τριπάκι της μουσικής με computer, αλλά πάντα με την αγάπη του rock. Οι στίχοι έβγαιναν αυθόρμητα. Αρχικά γράφαμε στα αγγλικά, αλλά μετά «φάγαμε το κόλλημα» με τα Μωρά Στη Φωτιά, με τα Ξύλινα Σπαθιά, με το post-punk το ελληνικό των '80s - όχι τόσο με το έντεχνο. Τα «Μωρά» και τα «Ξύλινα» δεν τα αναφέρω τυχαία. Είχαν και αυτά αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, είχαν το groove και το beat και τα λόγια στα ελληνικά. Είπαμε, λοιπόν, το ελληνικό μας θα είναι κάπως έτσι, το αγγλόφωνο αλλιώς και τα μπερδεύουμε στη μέση. Αλλά η εταιρία διάλεξε μόνο τα ελληνικά.

Τι σας έκανε να υποχωρήσετε;
Σπυρέας: Κοίταξε, εμείς τότε ήμασταν σε φάση που θα διαλυόμασταν, γιατί είχαμε χάσει πολλά χρόνια ψάχνοντας και «τρώγοντας πόρτα» παντού. «Το electro-rock δεν υπάρχει», «το rock δεν πάει με το electro», «το αγγλόφωνο δεν πουλάει καθόλου», «το ελληνόφωνο για να πουλήσει πρέπει να είναι rock». Παντού μας λέγανε τέτοιες δικαιολογίες. Είχαμε ακούσει μέχρι και μαλακίες, ότι ας πούμε τα τύμπανα δεν πάνε με την ηλεκτρονική μουσική και τέτοια κουλά, τα οποία βέβαια, μετά από δύο-τρία χρόνια, αποδείχτηκαν λάθος και μάλιστα στην παγκόσμια σκηνή. Και λέγαμε: «μα πόσο στενοκέφαλοι μπορεί να είναι»! Η ειρωνεία ήταν ότι όταν τελικά μπήκαμε να ηχογραφήσουμε το πρώτο άλμπουμ ήμασταν ουσιαστικά διαλυμένοι, είχαν μείνει τρία άτομα από τα έξι και μάλιστα ο ένας ήτανε φαντάρος. Μέναμε στην ουσία ο αδελφός μου και εγώ να κρατάμε το φρούριο, για τρία χρόνια, και για αυτό το λόγο οι μετέπειτα δουλειές μας, μέχρι το "Just A Crash" (σ.σ.: το δεύτερο άλμπουμ) ήταν πιο ηλεκτρονικές. Ήμασταν ένα project ουσιαστικά, δεν υπήρχε μπάντα. Κάναμε παραγωγές σε άλλους, κάναμε κάποιες συμμετοχές στο Synch κτλ. Μετά, όμως, κουραστήκαμε με αυτό το πράγμα και θέλαμε να ξαναστήσουμε τη μπάντα για να βγει αυτό που είχαμε στο μυαλό μας από την αρχή. Ύστερα από την τραυματική εμπειρία του πρώτου άλμπουμ και βλέποντας πώς αντιμετωπίστηκε η ελληνική γλώσσα, το γυρίσαμε στα αγγλικά τελείως.

Ανεπιστρεπτί;
Σπυρέας: Δεν είμαι σίγουρος. Εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την ελληνική γλώσσα, παρά όσα έχουν γραφτεί. Ούτε την έχουμε «αφορίσει», ούτε την έχουμε «αποκηρύξει», ούτε δεν ξέρω εγώ τι. Στην τελευταία μας μάλιστα συναυλία στο KooKoo, ακούστηκαν ελληνικοί στίχοι ύστερα από αρκετά χρόνια. Αιφνιδιάσαμε τον κόσμο παίζοντας μια διασκευή στον "Διαβάτη Της Ζωής" του Αττίκ. Είναι μια εκτέλεση που ηχογραφήσαμε κιόλας για ένα ιδιαίτερο project που θα ανακοινωθεί σύντομα. Η ελληνική γλώσσα είναι η πιο όμορφη στον πλανήτη, είναι γεγονός. Το πιστεύουμε ακράδαντα. Είναι η πιο λογοτεχνική και καλλιτεχνική γλώσσα που μπορείς να μιλήσεις σε αυτή τη γη. Δεν ξέρω για τα κινέζικα και τα ινδικά, δεν τα έχω ψάξει, αλλά σίγουρα για τον δυτικό κόσμο πιο ενδιαφέρουσα γλώσσα δεν υπάρχει. Αλλά δεν υπάρχει όμως και λαός που να φέρεται τόσο άσχημα στη γλώσσα του. Η επιστροφή στα ελληνικά δεν είναι κάτι που το αποκλείουμε. Ελπίζω να ξανάρθει η κατάλληλη στιγμή και η κατάλληλη συγκυρία, αλλά δε θα το πιέσουμε κιόλας. Όσο αντιμετωπίζουν αυτή τη γλώσσα τόσο χυδαία και την εξευτελίζουν, τραγουδώντας στα ελληνικά νοιώθεις μια μιζέρια - κακά τα ψέματα. Σε πιάνει κάτι, «πω, πω, αυτό ακούγεται σαν Χατζηγιάννης», «εκείνο ακούγεται σαν Onirama», «το άλλο ακούγεται σα σκυλάδικο». Την έχουνε γαμήσει τη γλώσσα. Αν πας να κάνεις κάτι άλλο, θα γίνει υπερβολικά ποιητικό, υπερβολικά «ψαγμένο». Θα γίνεις Παπακωνσταντίνου, θα γίνεις Μάλαμας. «Respect» μεν, αλλά «not my cup of tea». Μου αρέσει να τους ακούω, αλλά δε θέλω να γράψω κάτι τέτοιο, δε θέλω να γράψω ποίηση Καρυωτάκη, ας πούμε. Θέλω να μιλάω rock 'n' roll, να μιλάω για τη ζωή την καθημερινή. Με αυτό μεγάλωσα και αυτό πιστεύω ότι έχει μεγαλύτερη σημασία αυτή τη στιγμή στην κατάσταση του κόσμου. Θέλω να περνάω ένα μήνυμα. Το μήνυμα δε μπορεί να περνάει με αγριοκέρασα και τις σιωπές που πεθαίνουνε. Δε λέω! Γαμάτο! Σεβαστό, αλλά είναι άλλο πράγμα. Αυτό που κάνουμε εμείς, έτσι όπως έχει η κατάσταση, στα ελληνικά ακούγεται γελοίο. Το έχουν κάνει να ακούγεται γελοίο. Τα έχουν καταφέρει. Εμείς θα είμαστε εκεί, στη γωνία, και θα περιμένουμε πότε θα ανοίξει το «κανάλι».

Όταν γράφεις, η πρώτη έκφραση δε σου έρχεται στα ελληνικά;
Σπυρέας: Όχι. Τώρα πια, όταν καθίσω να γράψω στίχους στα ελληνικά, θα μου έρθουν πράγματα που αλλιώς μου έρχονται στα αγγλικά. Το "I Know You Well", το κομμάτι από το "The End Is Near", έχει έναν στίχο που λέει: «there is a law about the human relationships: they all get fucked in the end». Αυτό είναι μια ατάκα που την έλεγε ο μάνατζέρ μας πολύ συχνά, από κάποια προσωπικά του βιώματα. Μας πήρε η μπάλα και μετά συνειδητοποιήσαμε πόσο αληθινή είναι. Έλεγε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις γαμιούνται. Αυτό ήταν μια εξαίρεση μετάφρασης. Όλα τα άλλα γράφτηκαν κατευθείαν στα αγγλικά. «End is near», ποτέ δε σκέφτηκα «το τέλος είναι κοντά», ή «free falling», ποτέ δε σκέφτηκα «ελεύθερη πτώση». Όταν σκεφτώ ελληνικά, βγαίνει λίγο πιο άγριο, πιο σκληρό. Θα μιλήσω για κάτι ελληνικό. Θα βάλω και τον Παρθενώνα μέσα, για να σου το πω αλλιώς. Θα βάλω το Λυκαβηττό μέσα, θα βάλω την Κηφισίας. Το ελληνικό είναι ελληνικό και το αγγλικό είναι αγγλικό. Δε θα μιλήσουμε για το Λονδίνο, ούτε για κάποια φανταστική πολιτεία στην οποία νομίζουμε ότι ζούμε. Στην Ελλάδα ζούμε, για την Ελλάδα μιλάμε προφανώς. Απλά μιλάμε με αγγλικούς όρους και με αγγλικά idiom και phrasal, που δεν υπάρχουν στα ελληνικά. Τα αγγλικά είναι ένας κώδικας και αυτά.
Αντώνης: Νομίζω ότι δεν συμβαίνει αυτό όταν γράφεις πεζό.
Σπυρέας: Για πες.
Αντώνης: Σκέψεις και τέτοια, θα τα γράψεις στα ελληνικά.
Σπυρέας: Ναι, ναι, ναι. Δεν έχω σταματήσει να γράφω στα ελληνικά. Γράφω και στίχους και ποιήματα, όπως πάντα. Απλά, δεν είναι για αυτό το show ακόμα, δεν είναι για αυτή την περίοδο. Μπορεί να ξανάρθει.

Αναφέρθηκες στα Ξύλινα Σπαθιά, προηγουμένως. Πιστεύω ότι ο δικός τους ελληνικός στίχος ήταν ανατρεπτικός. Και στη δομή του, δηλαδή, όχι μόνο στο περιεχόμενο.
Αντώνης: Είναι ο τρόπος που το λέει.
Σπυρέας: Μα, για αυτό και είναι τεράστιος ο Παυλίδης. Είναι αγαπημένος μας. Όπως και ο Αγγελάκας, αλλά ο Αγγελάκας είναι ιστορικό respect και όλα αυτά. Αν πω εγώ το προσωπικό μου κόλλημα, θα επιλέξω τον Παυλίδη, επειδή νοιώθω πιο πολύ το ταξίδι, το δρόμο, τα λιμάνια και τις απλές ποιητικές μεταφορές - στις οποίες ο Παυλίδης είναι «μανούλα». Είναι ο κορυφαίος στιχουργός του αιώνα - δεν έχω πρόβλημα να το πω αυτό. Για εμένα τουλάχιστον, που γεννήθηκα το '80, αυτός είναι. Και ο Κ. Βήτα είναι ένας στιχουργός που θαυμάζω, για το πόσο αληθινά μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις και την πραγματικότητα της Ελλάδας. Μιλάω κυρίως για την εποχή των Στέρεο Νόβα. Το κάνει ακόμα, αλλά έχω μείνει λίγο στο τότε. Πιστεύω ότι είναι κορυφή. Δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από ξένους. Ποτέ δεν τους ξεχώριζα. Ποτέ δεν έλεγα «αυτοί είναι οι Έλληνες που μου αρέσουν». Λογικό είναι να μας έχουν επηρεάσει κιόλας.  

Είστε ένα από τα αρκετά διακεκριμένα ελληνικά συγκροτήματα αυτής της γενιάς...
Σπυρέας: Το «διακεκριμένα», με ή χωρίς εισαγωγικά;

Χωρίς... Για να το θέσω αλλιώς, σας ξέρουν όλοι. Αν είναι χάρη στο "Shine", είναι χάρη στο "Shine", αλλά σας έχουν ακούσει κυριολεκτικά όλοι.
Σπυρέας: Δεν ξέρει εμάς ο κόσμος, ξέρει το "Shine". Δεν ξέρει καν ότι είναι ελληνικό - έχω βαρεθεί να ακούω: «Α, δεν ήξερα ότι το λένε Έλληνες».

Μπορεί και να είναι καλό αυτό το τελευταίο. (γέλια) Θέλω να μου πείτε πώς βλέπετε αυτή τη γενιά ελληνικών συγκροτημάτων. Ζήσατε και την άνθηση του ελληνόφωνου rock, στη δεκαετία του '90, όταν γινόταν χαμός, όταν γέμιζαν το Ρόδον οι Τρύπες, όταν βγαίνανε καινούριες μπάντες στα σχετικά ραδιόφωνα. Ξαφνικά, ζήσαμε μια αλλαγή, από το 2000 και μετά, και το ελληνόφωνο rock έφυγε. Πώς βλέπετε τη σημερινή ελληνική rock σκηνή;
Αντώνης: Αν ο κόσμος σκέφτεται όπως εγώ κάποτε, σαν ακροατής, δεν είναι πολύ καλά τα πράγματα. Είχα πάψει να ακούω ελληνικές μπάντες. Δεν έβρισκα κάτι το αξιόλογο πέρα από τις Τρύπες, που σταμάτησαν κάποια στιγμή. Όταν έβγαλαν το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι", ήταν θυμάμαι όμορφες εποχές. Όταν σταμάτησε αυτό, όταν σταμάτησαν τα «Σπαθιά», υπήρχανε μπάντες -Ενδελέχεια, Magic De Spell- αλλά δεν είχαν κάτι να με τραβήξει. Αργότερα, έβλεπα ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Νομίζω ότι τώρα, την τελευταία τριετία -ίσως πενταετία- βγαίνουν πάλι ωραία πραγματάκια σε αγγλόφωνο. Ακόμα, κάτι σε ελληνόφωνο δεν έχω ακούσει. Υπάρχουν καλές μπάντες και είναι φίλοι μας: οι Transistor, οι Rosebleed, οι No Profile... Νομίζω ότι αυτή η γενιά, που άκουγε εκείνα τα πράγματα και γράφει τώρα, έχει ξεφύγει από την ελληνική πραγματικότητα που υπήρχε. Ελπίζω πως πάμε προς το καλύτερο.

Εσείς ποιούς θα ξεχωρίζατε για τη βιωσιμότητα της σκηνής; Ποιούς πιστεύετε ότι θα ακούμε ακόμα σε πέντε χρόνια;
Σπυρέας: Δεν εξαρτάται από το αν είναι καλοί ή όχι.
Αντώνης: Δυστυχώς...
Σπυρέας: Όντως, αυτή την περίοδο υπάρχουν πολλά μαζεμένα καλά πράγματα. Μπορείς να ακούσεις πολλά και -είναι αυτή η μαλακία που λέμε- δε μπορείς να τα ξεχωρίσεις από κάτι ξένο. Έχουν όμως υπάρξει «κορυφές» σε άλλες εποχές και χαθήκανε, γιατί δεν εξαρτάται από το πόσο καλοί είναι. Σε αυτή τη χώρα δε μπορείς να ξέρεις τι θα γίνει σε ένα-δυο χρόνια. Το σύστημα τρώει στην κυριολεξία τα παιδιά του. Μια μπάντα που βγάζει δυο-τρία γαμάτα άλμπουμ, από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να πάψει να υπάρχει για κάποιο άσχετο λόγο. Αν είσαι στην Αμερική, στην Αγγλία, ακόμα και σε μια καταρρέουσα οικονομία, λες ότι αν είσαι καλός θα πας μπροστά. Στην Ελλάδα δεν ισχύει αυτό. Όσοι λένε το αντίθετο λένε παπαριές εν γνώση τους και κοροϊδεύουν τα νέα παιδιά. Στην Ελλάδα μάχεσαι όταν θες να κάνεις κάτι καλό. Όταν έχεις ένα όνειρο και θέλεις να το πραγματοποιήσεις και θέλεις να είσαι καλός σε αυτό, χωρίς να κάνεις σκόντο στις αρχές και στις αξίες σου, είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρεις και να παραμείνεις μπροστά. Είναι ήρωες αυτοί που το καταφέρνουν και είναι καθαρά θέμα προσωπικής υπερπροσπάθειας. Το σύστημα είναι διαρκώς εναντίον σου. Ποτέ δε θα σε πάρει κανείς από το χέρι επειδή είσαι καλός.

Δε συνέβαινε ανέκαθεν αυτό όμως; Είναι κάτι καινούριο;
Σπυρέας: Πιστεύω πως είναι κάτι καινούριο. Διαβάζουμε τώρα κάτι βιβλία, όπως η αυτοβιογραφία ενός ηχολήπτη της Columbia, του Παπαϊωάννου, που μιλάει για τις εποχές εκείνες, του Χατζιδάκι, του Καζαντζίδη (σ.σ.: Γιάννης Παπαϊωάννου, "Πίσω Από το Τζάμι"). Ήταν αλλιώς οι άνθρωποι. Είχαν μια άλλη δύναμη. Οι άνθρωποι του πνεύματος είχανε ένα βάρος της γνώμης τους. Υπάρχουν και τώρα άνθρωποι του πνεύματος που έχουν μια κάποια κοινωνική συνείδηση και την πονάνε αυτή τη χώρα και προσπαθούν να βοηθήσουν. Η τέχνη είναι η μόνη ασπίδα που έχει ο λαός. Βλέπεις όμως ότι δεν περνάει πια. Δε μπορούνε να κάνουνε τίποτα. Είναι τόσο σάπιο αυτό που συμβαίνει πλέον και είναι τόσο καλά ριζωμένο ένα σύστημα που θρέφεται από αυτή τη μετριότητα και από αυτή τη φτήνια, που είναι σα να παίρνεις φόρα να χτυπήσεις στον τοίχο και να περιμένεις ότι θα πέσει ο τοίχος. 
Αντώνης: Δυστυχώς, μπορεί να είσαι καλός, αλλά τελικά καταλαβαίνεις ότι πρέπει να τα κάνεις όλα. Δε γίνεται όμως να τα κάνεις όλα, γιατί είσαι μουσικός, γιατί κάποτε πρέπει να ασχολείσαι και με τη μουσική.
Σπυρέας: Αν τα κάνεις όλα, ποιός θα γράφει τραγούδια; Στο εξωτερικό, στα 17-18 έχουνε «potential», στα 19 έχουνε ταλέντο, στα 20 παρουσιάζουν τα πρώτα δείγματα και στα 21-22 έχουν πια την εμπειρία, την υποδομή. Έχουν ένα ολόκληρο πράγμα που τους καλύπτει και τους αγκαλιάζει, ώστε να δημιουργήσουν και μέχρι τα 25 έχουν ένα έργο το οποίο μπορεί να μείνει διαχρονικό. Έτσι, από τα 26-27 και μετά, χτίζουν πάνω στο θεμέλιο το σίγουρο και είναι στο χέρι τους μέχρι πού θα το πάνε. Αν δεν το ρίξουν στα ναρκωτικά, στη μαλακία, στο καλάμι, μπορεί να φτάσουν και 40 και 60 και 70 χρονών και να είναι ακόμα σοβαροί καλλιτέχνες. Ο Έλληνας καλλιτέχνης δεν έχει θεμέλια και υποδομή, ώστε να πει «εντάξει, έτρεξα, ίδρωσα, τώρα είναι ώρα να χαλαρώσω και να κάνω τη μουσική μου, να βγάλω από μέσα μου το grand opus μου», ας πούμε. Είτε δε φτάνει ποτέ εκεί και μένει στο «ημίμετρο» και στα 35 του κυνηγάει ακόμα να κλείσει ένα live, κι ας έχει τρεις δισκάρες, είτε φτάνει αργά, που έχει κουραστεί, που έχει ξεζουμιστεί πια. Μας ρωτάνε συχνά, γιατί οι Έλληνες δεν κάνουν διεθνή καριέρα. Αυτός είναι ο λόγος. Ο Έλληνας στα 30 του βρίσκεται εκεί που ο Βέλγος και ο Γερμανός έχει φτάσει στα 23 μάξιμουμ, και δε σου λέω για τον Άγγλο και τον Αμερικανό, γιατί ούτως ή άλλως είναι δικό τους το σύστημα. Εγώ πρέπει να φτάσω στα 30 για να στήσω τη φάση μου. Έστω να στήσω το γαμοστούντιό μου, για να μην είμαι εξαρτημένος από ένα προβάδικο, για να βγάλω το δίσκο μου. Μου παίρνει δύο και τρία χρόνια για να ηχογραφήσω ένα γαμοδίσκο. Τα έχω τα κομμάτια στο συρτάρι και με προσπερνάει ο Αμερικάνος και ο Άγγλος και βγάζει την ιδέα που είχα εγώ δυο-τρία χρόνια πριν επειδή δεν πρόλαβα, δεν είχα τη δυνατότητα. Εκείνος έχει την ιδέα τη Δευτέρα και την Παρασκευή έχει ηχογραφηθεί. Εγώ την έχω την πρώτη Δευτέρα του Ιανουαρίου και τη βγάζω τον Ιανουάριο του άλλου χρόνου. Πού να συναγωνιστώ εγώ αυτό το πράγμα!

Παρά ταύτα, έχετε κάνει τουλάχιστον τρία -όπως το βλέπω εγώ- σημαντικά βήματα, σε σχέση με άλλες μπάντες της γενιάς σας. Πρώτο σημαντικό βήμα είναι το "Shine". Είναι ένα τραγούδι που «το ξέρουν και οι πέτρες». Πώς βλέπετε τον όγκο που έχει πάρει αυτό το τραγούδι;
Σπυρέας: Θέλεις να το συζητήσεις αυτό με την εταιρία μας; (γέλια)

Για πες...
Σπυρέας: Το ξέρουν και οι πέτρες αυτό το κομμάτι, πράγματι. Αλλά οι πέτρες δεν ξέρουν εμάς, που το λέμε αυτό το κομμάτι. Κάποια στιγμή είχαμε βαρεθεί να το παίζουμε και στα live, βέβαια. Γράφτηκε το 2002, τότε ήταν το πρώτο του demo. Η ειρωνεία είναι πως μια πρώιμη μορφή του κομματιού ήταν ανάμεσα στα τραγούδια που απέρριψε η ανεξάρτητη εταιρία που σου έλεγα πριν, αυτή που κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ, το ελληνόφωνο. Θα μπορούσε να το είχε βγάλει από το 2004. Τέλος πάντων, το παίζουμε live από το 2006, στη μορφή που βγήκε στο δεύτερο άλμπουμ. Το παίζουμε, δηλαδή, ήδη τέσσερα χρόνια. Βέβαια, τώρα το παίζουμε με διαφορετικό τρόπο. Το «ξαναανακαλύψαμε» και το αγαπάμε πάλι. Το ξεγυμνώσαμε από τις μαλακίες του και το παίζουμε όπως θα έπρεπε να παίζεται, με περισσότερη ψυχή. Τώρα, σχετικά με αυτό που ρωτάς «πώς βλέπουμε τον όγκο που πήρε το "Shine"», τι να σου πω; Απορούμε...
Αντώνης: ...πού ζούμε! (γέλια)
Σπυρέας: Τι να σου πω... Είναι παράξενο το "Shine". Το "Shine" είναι το "Shine". Είναι η πιο pop στιγμή μας ever! Είναι λογικό που αυτό έγινε επιτυχία, ειδικά στην Ελλάδα. Ποιό θα γινόταν; Το "Be The Devil"; Είναι μια σχέση αγάπης-μίσους.

Τι γνώμη έχετε για το γεγονός ότι το "Shine" έγινε προσιτό σε πολύ κόσμο μέσω της χρήσης του σε διαφήμιση;
Σπυρέας: (παύση και σύντομο γέλιο) Κοίτα...
Αντώνης: Ε, δεν υπήρχε κι άλλος τρόπος να γίνει γνωστό! Είναι καθαρά επαγγελματικό. Κάποιος ήθελε να ντύσει μια εικόνα του.
Σπυρέας: Ναι. Ήρθαν και μας το ζήτησαν και έγινε. Στην αρχή μπήκε σε άλλη καμπάνια, σε άλλο προϊόν, αν θυμάσαι. Αυτό συνέβη την προηγούμενη χρονιά, αλλά δεν έπαιξε τόσο πολύ. Αυτός που το διάλεξε για τη Vodafone το άκουσε στο ραδιόφωνο, γιατί έπαιζε σα single. Όταν ξεκίνησε δηλαδή η καμπάνια τους, το τραγούδι είχε ήδη κυκλοφορήσει ενάμισι χρόνο πριν. Μια σοβαρή καμπάνια, καλαίσθητη, με μια ωραία και ακριβή παραγωγή, σίγουρα σου δίνει το ευρύ κοινό - παρότι τελικά δεν μας το έδωσε, γιατί το τραγούδι τελικά δε συνδυάστηκε με εμάς. Οι δημοσιογράφοι, τα περιοδικά, οι οπαδοί το ξέρανε ήδη το τραγούδι. Ο πολύς ο κόσμος δεν έμαθε ποτέ ποιοί το λένε αυτό το τραγούδι. Αυτό, ούτως ή άλλως, ήταν μια δουλειά που δε θα την κάναμε εμείς. Άλλοι έχουν την ευθύνη για αυτά. Μπορείς να πας να ρωτήσεις τους ίδιους πώς τους ξέφυγε τέτοια ευκαιρία. Τέλος πάντων, είναι ένα εργαλείο η διαφήμιση. Για να μη λέμε και ψέματα, δε μπορούσαμε να το φανταστούμε εμείς όταν το δώσαμε ότι θα το χρησιμοποιήσουν τόσο πολύ, για τόσο πολύ καιρό, ότι θα πάρει τέτοιες διαστάσεις και θα κάνει τέτοιο «μπαμ». 
Αντώνης: Ειδικά αν ακούσεις και πώς ήταν αρχικά, στο πρώτο demo. (γέλια)
Σπυρέας: Εμείς, πάντως, χάρη σε αυτό, καθαρά από οικονομικής άποψης, καταφέραμε να χρηματοδοτήσουμε το επόμενο άλμπουμ. Το πήραμε τελείως πρακτικά. Αν δεις το συγκρότημα σα μια εταιρία φίλων, έκανε αυτή την κίνηση και εξασφάλισε την ανεξάρτητη επιβίωσή του. Το τρίτο άλμπουμ το κάναμε εντελώς μόνοι μας, χωρίς να μπει κανείς στο στούντιο και να μας πει τι να γράψουμε και τι να μην γράψουμε. Μας έδωσε μια ανεξαρτησία και μια δυναμική απέναντι σε οποιαδήποτε εταιρία που μπορεί να μας έλεγε τις παπαριές της: «να κάνετε αυτό», «να κάνετε και το άλλο». Τελικά, ό,τι γουστάρουμε θα κάνουμε, γιατί δε σας έχουμε και ανάγκη κιόλας! Εμείς θα πληρώσουμε το στούντιο, οπότε άμα γουστάρετε το παίρνετε, αν δε γουστάρετε το πάμε αλλού. Αυτό δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Η εικόνα που μου δίνεις είναι παράξενη για τον ακροατή που δεν είναι «μέσα στα πράγματα». Εκείνος βλέπει πάνω στους δίσκους το όνομα μιας μεγάλης εταιρίας και πιστεύει λογικά ότι αυτοί εδώ «καλοπιάστηκαν». Αυτό άλλωστε ετοιμαζόμουν να σε ρωτήσω, θεωρώντας ότι η συνεργασία σας με μια τέτοια εταιρία αποτελεί το δεύτερο σημαντικό βήμα για τη μπάντα. Να σε ρωτήσω, λοιπόν, πώς είναι δυνατόν να είσαι ανεξάρτητος μέσα σε μια τέτοια εταιρία;
Σπυρέας: Η συμφωνία που έχουμε με τη Sony είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Αυτό ισχύει ήδη από το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφορήσαμε με αυτή, το "Just A Crash". Δε συμμετέχουν στην παραγωγή. Η παραγωγή είναι δικιά μας, εμείς πληρώνουμε το στούντιο και τους παραδίδουμε έτοιμο το άλμπουμ. Δεν έχουν λόγο σε αυτό που κάνουμε. Φυσικά, θα τους δώσουμε ένα draft, δυο-τρεις μήνες πριν τελειώσει, θα ακούσουμε τα σχόλιά τους, αλλά μπορεί να μην ακούσουμε και καθόλου. Δε θα συμβεί όμως αυτό που φαντάζεται συχνά ο κόσμος: να το στείλει πίσω και να πει θα χαμηλώσετε αυτό, θα αλλάξετε εκείνο κλπ. Αυτή ήταν η συμφωνία που είχαμε από την αρχή, και για τα δύο άλμπουμ. Εμείς όταν πήγαμε στη Sony δεν ήμασταν τσουτσέκια. Δεν είχαμε βγει μόνο ένα-δυο χρόνια. Είχαμε ήδη φάει στη μάπα αρκετά και είχαμε ήδη μια εμπειρία. Για παράδειγμα, τα video clip μας όλα τα έχουμε αναλάβει μόνοι μας, εκτός από ένα. Στο οικονομικό σκέλος, άλλα τα αναλάβαμε εμείς, άλλα η Sony. Πάντως, είχαμε έρθει με μια έτοιμη φάση. Είχαμε επιλέξει του φωτογράφους, τους καλλιτέχνες που θα κάνανε τα εξώφυλλα, όλα περνάγανε από το χέρι μας. Έτσι ήταν από την αρχή. Η Sony είχε την υποχρέωση να πληρώσει το mastering, την κοπή και τη διανομή και να πραγματοποιήσει τις προωθητικές ενέργειες για να το γνωστοποιήσει στον κόσμο. Όλα τα υπόλοιπα τα κάναμε εμείς. Ήταν ένα 50-50, μια συνεργασία. Έχουμε λοιπόν την ανεξαρτησία μας στις πιο σημαντικές αποφάσεις, αλλά από την άλλη έχουμε το βάρος του κόστους.

Πάντως, στα άλμπουμ δε φαίνεται το βάρος του κόστους. Εννοώ ότι δε θα πει κανείς ότι τσιγκουνευτήκατε.
Σπυρέας: Ναι, γιατί εμείς ό,τι έσοδα έχουμε από αυτή τη μπάντα τα επενδύουμε στην ίδια. Δεν το κάνουμε για να βγάλουμε λεφτά. Αν το κάναμε για να βγάλουμε λεφτά, θα είχαμε βγάλει ένα δίσκο με δώδεκα "Shine" μέσα. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει ένα δίσκο πολύ πιο φθηνής παραγωγής και να μας μένανε στο χέρι.
Αντώνης: Και να παίζαμε live σε μπουζούκια.
Σπυρέας: Καλά, χέσ' το αυτό. Πες ότι θέλαμε να πουλήσουμε το παραμύθι του αγγλόφωνου rock, ας πούμε. Να το παίζουμε rock 'n' roll, ταυτόχρονα. Δεν το κάνουμε για τα λεφτά και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ό,τι βγάζουμε ξαναμπαίνει εκεί, προκειμένου να βγει καλύτερο το επόμενο. Δεν αρκούμαστε σε ένα άλμπουμ με μια επιτυχία που την έμαθε ο κόσμος, για να παίζουμε στις συναυλίες μας μπροστά σε 200-300 άτομα, μια φορά το εξάμηνο, και για να πηγαίνουμε και κανένα ταξίδι. Δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι να στήσουμε αυτό που λέγεται Cyanna, που το έχουμε στο μυαλό μας από τότε που ήμασταν πιτσιρικάδες. Δεν είπαμε ποτέ το συγκρότημα συγκροτηματάκι, δεν είπαμε ποτέ ότι έχουμε γκρουπάκι, δεν είπαμε ποτέ ότι γράφουμε τραγουδάκια. Όχι ότι το παίρναμε πολύ στα σοβαρά. Εννοείται ότι θα κάνουμε χαβαλέ, όσο δεν πάει, και πολλές φορές γελάμε μεταξύ μας με το show του πράγματος. Η παράσταση είναι μέρος του παραμυθιού. Αλλά το αγαπάμε αυτό, είναι η ζωή μας, δεν είναι το χόμπι. Έναν-έναν, αν μας πιάσεις, ακόμα και αυτούς που έχουν πρωινές δουλειές κανονικές, θα σου πούμε όλοι ότι τη δουλειά την κάνεις για να έχεις το συγκρότημα, όχι το ανάποδο. Δηλαδή, το συγκρότημα δεν το έχεις για να ξελαμπικάρεις από τη δουλειά. Τη δουλειά την έχεις για να μπορείς να κάνεις αυτό. Αυτό είναι το μεράκι σου, αυτό είναι η ζωή σου. Οπότε, άμα βγάλεις πέντε-δέκα χιλιάρικα σε μια δόση, δε θα τα πας διακοπές.

Ας συνεχίσω με το τρίτο σημαντικό βήμα, που πιστεύω πως έχει κάνει το συγκρότημά σας. Έχετε μοιραστεί την αφίσα με πολύ ενδιαφέροντα ονόματα, στις συναυλίες. Από το rock 'n' roll όνειρο που φαντάζομαι ότι είχατε μικροί, βρίσκεστε ξαφνικά μέσα σε αυτό. Πώς είναι αυτός ο κόσμος; Πώς είναι οι συναντήσεις με καταξιωμένους καλλιτέχνες;
Σπυρέας: Καλά, δεν έχει τύχει ακόμα να παίζουμε μαζί με κανέναν παιδικό μας ήρωα. Άλλες μπάντες το έχουν καταφέρει αυτό. Εμείς απλώς έχουμε παίξει με μεγάλα ονόματα. Είναι, δηλαδή, και για εμάς μεγάλα ονόματα, δεν τους μειώνουμε. Οι MGMT, ο IAMX, οι Gorillaz Soundsystem, οι Stranglers, οι Fisherspooner, όλα αυτά τα ονόματα με τα οποία έχουμε παίξει, εντάξει, «respect» και «ουάου», δεν το συζητάω. Αλλά...
Αντώνης: Δε μεγαλώσαμε με αυτά.
Σπυρέας: Δεν έχουμε παίξει ακόμα με τους Danzig ή τους Cult ή τους Alice In Chains ή τους AC/DC ή έστω με τους Prodigy. (γέλια)

Τι θα γίνει αν μια μέρα καταφέρετε να παίξετε με τον Iggy Pop;
Αντώνης: Θα πιούμε πολύ, βασικά. (γέλια)

Θα τον προλάβετε και θα παίξετε πρώτοι το "I Wanna Be Your Dog"; (γέλια)
Αντώνης: Εκεί θα τσακωθούμε, μάλλον. Μπορεί να το παίξουμε εμείς και να τραγουδήσει ο Iggy μαζί με τον Σπυρέα.
Σπυρέας: Θα του κάνω δεύτερα, μάλλον. (γέλια)

Πώς είναι δυνατόν, θα κάνεις δεύτερη φωνή στο "I Wanna Be Your Dog";
Σπυρέας: Βγάζοντας αίμα από το λαρύγγι. Αναγκαστικά, για να τον προλάβω. Για να μη με φάει. Γιατί, okay, σεβαστός και όλα αυτά, αλλά δε θα τον αφήσω να με φάει κιόλας. (γέλια) Τον αγαπάω τον Iggy, αν και δεν ήταν ούτε αυτός τον νούμερο ένα μου. Δεν έχω ακούσει τόσο πολύ Iggy στη ζωή μου. Οι Stooges, όμως, είναι από τα ονόματα που, όπως και να έχει, υπάρχουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Mαζί με το "Paranoid" και το "Break On Through" και όλα αυτά, έχει και αυτούς. Είναι πλέον σε ένα επίπεδο θεϊκό. Για να καταλάβεις, στο στούντιο που κάνουμε τις πρόβες, υπάρχει μια αφίσα που την έχουμε κολλήσει στο ταβάνι και αποτελείται από πορτραίτα διάφορων, από τον Eddie Vedder μέχρι Iggy Pop και από τον Ozzy μέχρι τον Dave Grohl. Το κάναμε επίτηδες, γιατί όποτε κολλάγαμε, κοιτάγαμε επάνω και βλέπαμε αυτούς. Δεν είναι τυχαίο. (γέλια) Έχουμε είδωλα. Δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν στο motto των '90s, «kill your idols», να τους καταρρίψουμε όλους και να τους πατήσουμε όλους κάτω. Το κάναμε και το κάνουμε κάθε μέρα, αλλά στο τέλος, όταν πας για ύπνο, αυτούς έχεις να σου κρατάνε συντροφιά και να σου δίνουνε δύναμη. Έτσι, για να λες «συνεχίζω, έχει νόημα», παρότι η κατάσταση είναι πολύ σκληρή. Η ζωή του μουσικού είναι πολύ δύσκολη, στην καθημερινότητά της, αλλά ειδικά η στιγμή του live είναι κάτι που αξίζει να το ζεις.

Δε νομίζω ότι είναι πολύ κρυφό και φαίνεται ίσως και από αυτά που ήδη μου είπατε. Το άκουγα μάλιστα και σε ορισμένα σημεία του δίσκου. Υπάρχει ένας μεταλλάς εκεί μέσα.
Σπυρέας: Μάλλον πολλοί μεταλλάδες.
Αντώνης: Ε, υπάρχουνε δυο-τρεις. (γέλια)

Γιατί δε στραφήκατε προς το metal; Ειδικά στην Ελλάδα, το rock έχει μια κάποια ζωή, αλλά το metal είναι ένας χώρος πολύ δημοφιλής και με σπουδαία σκηνή.
Σπυρέας: Παίζαμε metal όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, στο λύκειο. Ε, μας κούρασε το σκέτο metal. Και να σου πω την αλήθεια, ποτέ δεν ακούγαμε μόνο metal. Ήμασταν πάντα fan του αντιδραστικού και του crossover. Δηλαδή, ακούγαμε AC/DC, Iron Maiden, Metallica, τα πιο βατά, και παράλληλα ακούγαμε Faith No More και Suicidal Tendencies, εξίσου φανατικά όμως! Εξάλλου, η μπάντα είναι συνθετικά βασισμένη στα πλήκτρα - μέχρι τώρα τουλάχιστον. Το metal δε βγαίνει εύκολα έτσι. Υπάρχουν επιρροές μέσα, από ένα συγκεκριμένο φάσμα του metal, αλλά δε θα βρεις στοιχεία από power metal ή thrash metal. Ίσως να βρεις την πιο rock 'n' roll πλευρά των AC/DC ή το groove Metallica, τους Paradise Lost στην «darkίλα», το λυρισμό των Anathema. Δε σου λέω τυχαία ονόματα. Δεν είναι τυχαίο ότι έχω παρακολουθήσει τρεις συναυλίες των Anathema σε δύο χρόνια. Ήταν από τις αγαπημένες μου μπάντες. Αλλά και αυτοί είχανε πλήκτρα, είχανε μια Pink Floyd καταβολή. Θα πάμε προς τους Motorhead, που λέμε metal, αλλά στην ουσία rock 'n' roll παίζουνε! Στα '50s θα μπορούσαν να υπάρχουν οι Motorhead ακριβώς όπως είναι, απλά δε θα είχαν τα distortion που έχουνε. Αυτή η πλευρά του metal σίγουρα υπάρχει και θέλουμε να την κρατάμε ζωντανή. Ίσως υπάρχει και λίγο το στοιχείο των Tool μέσα, αυτό το λίγο πολύπλοκο - ο drummer μάς έχει δώσει αυτή τη νότα. Όλα αυτά, όμως, βρίσκονται από κάτω, σε πολύ κρυμμένο επίπεδο. Πρέπει να έχεις ακούσει metal για να το καταλάβεις. Αυτοί που δεν έχουν ακούσει metal δεν το καταλαβαίνουνε. Εσύ, προφανώς, έχεις ακούσει metal, για αυτό το πρόσεξες.

Κάτι έχω ακούσει κι εγώ. (γέλια) Στην πραγματικότητα που εσείς βλέπετε, σχετικά με τη μουσική βιομηχανία και τον τρόπο που καταναλώνουμε μουσική, πώς βλέπετε την πειρατεία της μουσικής στο διαδίκτυο;
Αντώνης: (μετά από παύση και αναστεναγμό) Και καλό και κακό είναι, βασικά.
Σπυρέας: Τι να σου πω; Μιλάς για την Ελλάδα τώρα;

Μιλάω για εσάς.
Σπυρέας: Και τα δύο τελευταία άλμπουμ, όταν βγήκανε, μέσα σε μερικές μέρες ή βδομάδες, βλέπαμε τις εκατοντάδες των torrents να ξεφυτρώνουν. Δεν κάναμε τίποτα. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει, ειδικά στην περίπτωση του RapidShare. H Sony μπορεί να το κάνει αυτό. Όταν έχεις μια τέτοια εταιρία επίσημα από πίσω σου, έχεις τη δύναμη να το κάνεις αυτό. Μπορείς να τα κατεβάσεις όλα αμέσως. Όταν ξανανέβουν, τα ξανακατεβάζεις. Μπαίνεις σε μια κάποια διαδικασία, αλλά είναι εφικτό να περιοριστεί αυτό το πράγμα. Δηλαδή, να μη μπορεί να μπαίνει ο άλλος στο Google, να πατάει το όνομα και να του βγαίνουνε εκατό. Αυτό μπορείς να το χτυπήσεις. Δεν το κάναμε και δεν είναι τυχαίο που δεν το κάναμε. Δεν είναι ότι βαριόμασταν, δηλαδή. Απλά δε βρίσκαμε νόημα. Στην Ελλάδα, η αγορά των CD, η φυσική αγορά, οι τιμές, οι πωλήσεις και η σχέση του Έλληνα με όλα αυτά είναι παράξενη. Δε μπορείς να πεις ότι ο άλλος σου κλέβει τη δουλειά. Δε σου κλέβει τη δουλειά ακριβώς και, στο κάτω-κάτω, θέλεις να βγει και η δουλειά σου έξω. Άλλωστε, μέχρι χθες, ήσουνα και εσύ αυτός που ήθελε να αγοράσει εκατό άλμπουμ και είχε λεφτά για πέντε. Αυτό που μπορώ να πω πως κανένας μας δε γουστάρει είναι η ασυδοσία, η οποία βέβαια δε χαρακτηρίζει όλον τον κόσμο. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού πάει και κατεβάζει αυτό που γουστάρει και θα το λιώσει, θα το ακούσει πραγματικά. Και τότε, εντάξει, χάρισμά του. Άμα το γουστάρει, θα 'ρθει στο live. Θα τον βρω αλλού. Θα συναντηθούμε αλλού. Θα κάνω ένα σπέσιαλ «δεν-ξέρω-τι» και θα το αγοράσει κάποια στιγμή. Εξάλλου, αν αύριο καταργηθούν τα CD, αυτή η συζήτηση που έχουμε δεν ισχύει. Όταν φτιαχτεί και το ηλεκτρονικό εμπόριο στην Ελλάδα, ο κόσμος θα ακολουθήσει, πιστεύω. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα ηλεκτρονικό εμπόριο, δεν υπάρχει κίνηση και για αυτό φταίνε οι εταιρίες, που κάθονται και τα ξύνουνε δέκα χρόνια τώρα, που αυτό το πράγμα έρχεται και δεν το βλέπουνε - πρόβλημά τους στο κάτω-κάτω. Όταν στηθεί αυτό, ο κόσμος θα ακολουθήσει. Δεν είναι ο άλλος πειρατής και κακός. Μη λέμε μαλακίες για τον κόσμο.
Αντώνης: Βασικά, ο ακροατής χαλάει την προσωπική του κουλτούρα, αν μπορώ να το πω έτσι. Ανοίγει το PC του και αμέσως download δέκα άλμπουμ. Γιατί να το κάνεις αυτό; Δεν είναι καλύτερο να τα έχεις μπροστά σου, να τα πιάσεις στο χέρι σου, να ανοίξεις το booklet; Έτσι θα το ακούσεις αλλιώς.
Σπυρέας: Μπορεί να μην έχει τα λεφτά. Απλά, εγώ θέτω ερωτηματικά για την περίπτωση αυτών που κατεβάζουν εκατό άλμπουμ το μήνα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι άρρωστοι. Γιατί το κάνουν αυτό, αφού δεν τα ακούν; Ο Έλληνας είναι κακομαθημένος, βρε παιδί μου. Αυτός που θα κατεβάσει πέντε άλμπουμ, αν του αρέσουν θα πάει να αγοράσει μερικά από αυτά. Τα υπόλοιπα, προφανώς, δεν του άρεσαν ή είχαν δύο καλά κομμάτια το καθένα, οπότε δικαίως ας μην πάει να τα αγοράσει. Ας βγάλουνε οι καλλιτέχνες και οι εταιρίες καλύτερο υλικό στην αγορά, ώστε ο άλλος να έχει κίνητρο να πάει να το αγοράσει. Ούτως ή άλλως, αυτοί φταίνε, που γεμίσανε με σκουπίδι την αγορά τις δεκαετίες του '80 και του '90. Όλα αυτά τα «one hit wonder» και τα «boys band», που είχανε τρία χρόνια ζωής και ο κόσμος ποτέ δεν συνδεόταν μαζί τους σε βιωματικό επίπεδο, ώστε να μπει στη διαδικασία να πάει να αγοράσει κιόλας. Αυτοί φταίνε και ας μαζεύουν τα σπασμένα τώρα.
Αντώνης: Είναι μεγάλο πρόβλημα και η τιμή των CD. Μην κοιτάς που εμείς τα βγάζουμε με 10-12 ευρώ.
Σπυρέας: Και για αυτό φτύσαμε αίμα. Δε λέω ότι είναι φτηνό, αλλά σε σχέση με άλλα... Είναι μια κατάσταση ρευστή, που κανείς δε μπορεί να αποφανθεί υπέρ ή κατά. Δεν υπάρχει υπέρ ή κατά. Υπάρχει τι είναι αναγκαίο και τι δεν είναι. Τι είναι δίκαιο και τι δεν είναι. Σίγουρα, αν υπάρχουν κάποιοι που είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση, αν πρέπει κάποιοι να ιδρώσουνε και να κατηγορηθούνε για αυτό το πράγμα -που όντως δεν είναι ωραίο- είναι οι άνθρωποι των εταιριών. Δυστυχώς, όμως, πρέπει πρώτα να καταρρεύσουν και μετά να βάλουν μυαλό όλοι αυτοί.

Ποιά βήματα έγιναν ανάμεσα στο "Just A Crash" και το "End Is Near";
Σπυρέας: Το "Just A Crash" είναι ένα άλμπουμ που έφερε ακόμα τις «αρρώστιες» του παρελθόντος. Είναι ένα άλμπουμ που φαίνεται ότι έχει φτιαχτεί σαν project. Βέβαια, αυτή είναι και η ομορφιά του, αυτή η ποικιλία του στον ήχο του. Έχει beat, house στιγμές, μέχρι rock 'n' roll, electro-rock και dance. Φαίνεται ότι έχει λιγότερο την αίσθηση της μπάντας. Δηλαδή, δε μπορείς να το φανταστείς εύκολα πώς θα παίζεται live. Αντιθέτως, το "End Is Near" είναι η δουλειά μιας μπάντας. Είναι ένας ομοιογενής δίσκος, μια συγκεκριμένη πρόταση. Βέβαια, εμένα μου αρέσουν και τα δύο είδη, αλλά όταν τελείωσε η φάση του "Just A Crash" αποφασίσαμε ότι θέλουμε να βγάλουμε έναν δίσκο στρωτό και άμεσο, με τα δέκα τραγούδια του... Δώδεκα μπήκαν τελικά, για να συμπληρωθεί η διάρκεια...

Ποιά ήταν τα extra;
Αυτά που μπήκαν από την πίσω πόρτα ήταν η διασκευή στο "I Wanna Be Your Dog" και το "Have A Good Time". Εμείς ήμασταν ικανοποιημένοι με τα δέκα, θα ήταν πιο συμπαγές. Την επόμενη φορά ούτε και σε αυτό δε θα υποχωρήσουμε. Όσα κομμάτια θέλουμε, τόσα θα μπουν, δεν πα να 'ναι είκοσι λεπτά το άλμπουμ!

Η σύνθεση της μπάντας είναι πλέον παγιωμένη; Έχουμε τον νέο μπασίστα, που ήρθε μετά το άλμπουμ. Προβλέπεται κάποια άλλη αλλαγή;
Σπυρέας: Όχι, δεν προβλέπεται. Να χτυπήσουμε ξύλο, με αυτά που έχουμε ζήσει, αλλά μόνο αν συμβεί κάτι που να μας αναγκάζει θα προβούμε σε άλλες αλλαγές.

Ποια είναι τα σχέδια για το μέλλον;
Σπυρέας: Κατ' αρχήν θα ολοκληρώσουμε τον κύκλο του "End Is Near", με κάποιο video και ένα τρίτο single. Μας αρέσει αυτή η παλιομοδίτικη τακτική, πρώτα το άλμπουμ και μετά τα single. Έτσι μάθαμε να ακούμε και να παρακολουθούμε τα συγκροτήματα που γουστάραμε, έτσι κάνουμε και εμείς. Επίσης μας αρέσει να δίνουμε και δωρεάν πράγματα στους φίλους μας. Για αυτό, εδώ και λίγες μέρες, είναι διαθέσιμα στο site μας για «free download» δύο τραγούδια του "End Is Near", διασκευασμένα από έναν νέο παραγωγό, τον Som Tawyer (sic). Μόλις τελειώσαμε την περιοδεία για το "End Is Near", αλλά πολύ σύντομα θα ξαναβγούμε στο δρόμο και παράλληλα θα μπούμε στη διαδικασία να γράψουμε νέο υλικό.

Υπάρχουν ήδη έτοιμα κομμάτια;
Σπυρέας: Ναι και ήδη τα παίζουμε. Τα δύο κομμάτια που σίγουρα θα μπούνε στο επόμενο είχαν γραφτεί μόλις τελειώσανε οι ηχογραφήσεις του "End Is Near".

Και οι τίτλοι τους;
Είναι το "To Love Forever" και το "I Am Cannibal". Τα έχουμε παίξει και σε συναυλίες, σε ακουστικές εκτελέσεις, και ήδη έχουμε ξεκινήσει να τα ηχογραφούμε για να δούμε και πού θα μας πάει ο ήχος στο επόμενο άλμπουμ.

Σας ευχαριστώ και τους δύο.
Αντώνης: Να 'σαι καλά.
Σπυρέας: Εμείς σε ευχαριστούμε.

Μανώλης Γεωργακάκης