Συνέντευξη: Clutch

Δεν είναι σύνηθες, αλλά όταν συμβαίνει είναι πάντα ευχάριστο. Μερικές φορές πλάθεις μία εικόνα για κάποιους μουσικούς μέσα από το έργο τους και όταν έχεις την ευκαιρία να συνομιλήσεις μαζί τους αυτή η εικόνα επιβεβαιώνεται. Κάπως έτσι έγινε και με τον κιθαρίστα των Clutch, Tim Sult, ο οποίος αποδείχθηκε ευφυής, φιλικός και ικανός να συντάξει με σαφήνεια μία ολοκληρωμένη πρόταση (γεγονός σπανιότερο από όσο νομίζετε). Εν μέσω όλων αυτών, δε, μου προέκυψε και μία επαγγελματική ευκαιρία. Καθόλου άσχημα θα έλεγα...




Είναι περίπου ένας χρόνος που το "Strange Cousins From The West" κυκλοφόρησε υπό ενθουσιώδεις κριτικές. Είστε ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα και το πώς το υποδέχτηκε το κοινό;
Είμαστε πολύ περήφανοι για τον τρόπο που προέκυψε το "Strange Cousins From The West". Είναι ένας πολύ ωμός και αληθινός δίσκος που, πιστεύω, συλλαμβάνει τον ήχο του συγκροτήματος ζωντανά πιθανότατα καλύτερα από οποιοδήποτε στούντιο άλμπουμ έχουμε κάνει στο παρελθόν.

Το τελευταίο σας άλμπουμ έχει και πολύ έντονες blues επιρροές. Σχεδόν είναι ένα παραμορφωμένο Chicago blues άλμπουμ. Είχατε πάντα κάποια αγάπη προς το blues;
Οι blues επιρροές πρωτοξεπετάχτηκαν στο τραγούδι "Tight Like That" από το δεύτερο δίσκο μας και έκτοτε τα τραγούδια μας είχαν περισσότερο bluesy / classic rock ύφος σε αντίθεση με τις θορυβώδεις power chord επιθέσεις. Υποθέτω ότι στην πορεία των χρόνων προσπαθήσαμε να προσθέσουμε λίγο περισσότερο τα blues στοιχεία με τραγούδια όπως τα "Gravel Rd", "Who's Been Talkin" και "Electric Worry" που είναι όλα blues διασκευές στις οποίες θελήσαμε να προσθέσουμε το δικό μας στυλ. Νομίζω ότι τα "Motherless Child" και "Abe Lincoln" από το "Strange Cousins From The West" είναι και τα δύο επιτυχημένα πειράματα στο να συνδυάζεις τα blues με την καθαρή βαρύτητα (σ.σ πρωτότυπα: heaviness).



Προερχόμενοι από ένα hardcore παρελθόν και μέσα από ένα stoner φίλτρο φαίνεται ότι θεωρείστε μία από τις ελπίδες του heavy metal παίζοντας blues! Μου φαίνεται ή όλο αυτό είναι λίγο παράξενο;
Από εδώ και στο εξής, αν κανείς μου ζητήσει να του περιγράψω την εξέλιξη του ήχου των Clutch θα του λέω ότι «προερχόμαστε από ένα hardcore παρελθόν και μέσα από ένα stoner φίλτρο φαίνεται ότι θεωρούμαστε μία από τις ελπίδες του heavy metal παίζοντας blues». Φίλε μου, θα έπρεπε να γράφεις τα δελτία τύπου μας!

Για ένα συγκρότημα που είναι ενεργό για περίπου 20 χρόνια, είναι δίκαιο να πούμε ότι σας πήρε πολύ χρόνο να αναγνωριστείτε στο mainstream κοινό; Ήταν το "From Beale Street to Oblivion" αυτό που το κατάφερε;
Δεν πιστεύω ότι έχουμε αναγνωριστεί στο mainstream καθόλου.



Το side project των Bakerton Group είναι εξίσου ελκυστικό όσο η βασική μπάντα, αλλά ίσως τεχνικά πιο φιλόδοξο. Ποιο μέρος της προσωπικότητάς σας αντικατοπτρίζει;
Προφανώς το γεγονός ότι αφορά instrumental μουσική του δίνει αυτόνομη προσωπικότητα. Υπάρχουν πολύ περισσότερα αυτοσχεδιαστικά solo μέρη με τους Bakerton που μας επιτρέπουν να ηρεμήσουμε και να διασκεδάσουμε. Το συνθετικό κομμάτι είναι ελαφρώς πιο jazz στην προσέγγισή του με την έννοια ότι τα τραγούδια είναι περισσότερο προσανατολισμένα στα solo αντί στη φωνή.

Μέσα από το μεγάλο εύρος των επιρροών που μπορεί να διακρίνει κανείς στη μουσική σας, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι είστε και ακροατές εξίσου με μουσικοί; Συλλέγετε επίσης δίσκους;
Ναι. Όλοι ακούμε μία μεγάλη ποικιλία μουσικής. Σχετικά με τη συλλογή δίσκων, κανείς στο συγκρότημα δεν είναι φανατικός συλλέκτης βινυλίων. Λατρεύω να κοιτάζω το βινύλιο, αλλά ποτέ δεν μπορώ να το κρατήσω σε καλή κατάσταση. Με το που το ανοίγω, καταλήγει να είναι καλυμμένο με σκόνη και γεμάτο γρατσουνιές. Πάντως το βινύλιο όντως ακούγεται καλύτερα.



Ένα από τα πράγματα που αντιπαθώ στο hard rock/heavy metal είναι ότι συνήθως παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Στην περίπτωσή σας μπορώ πάντα να εντοπίσω μία χιουμοριστική πλευρά. Πόσο συνειδητό είναι αυτό;
Η αίσθηση του χιούμορ του Neil βγαίνει μέσα από τους στίχους του. Είναι απλά αυτός που είναι. Δεν μπορώ να σου πω πόσο συνειδητό είναι αλλά είναι όντως κάτι που πάντα διαχώριζε τους Clutch από άλλα συγκροτήματα που παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά.

Θα παίξετε σε ένα club στην Αθήνα τον Ιούλιο και δύο μέρες μετά θα παίζετε στο High Voltage Festival. Που αισθάνεστε πιο οικεία και ποιο σας ενθουσιάζει περισσότερο;
Δεν έχουμε ξαναπαίξει στην Αθήνα, οπότε αυτό σίγουρα μας ενθουσιάζει. Έχουμε παίξει στο Λονδίνο άπειρες φορές οπότε σίγουρα αυτό είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει. (σ.σ. η ερώτηση αφορούσε τη διαφορά μικρού club και φεστιβάλ αλλά μάλλον δεν έγινε κατανοητή)

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.
Κι εγώ ευχαριστώ.