Συνέντευξη Circus Maximus

Οι Circus Maximus είναι από αυτές τις μπάντες που δεν μπορούν να σε απογοητεύσουν. Αν σου αρέσει το πιο παραδοσιακό, μελωδικό metal που παίζουν, τότε οι δουλειές τους αποτελούν εγγύηση. Σχεδόν πέντε χρόνια δισκογραφικής αποχής ήταν πολλά, αλλά το "Nine" έρχεται να αποκαταστήσει την τάξη και ο Michael Eriksen απαντάει πειστικά σε όλες τις ερωτήσεις που του τέθηκαν, για τη μουσική κατεύθυνση του νέου άλμπουμ, τα σχέδια της μπάντας και τη σχέση του με τους Kamelot και τους Dream Theater.

Γεια σου Michael, είμαι ο Χρήστος από το Rocking.gr. Αρχικά, συγχαρητήρια για την κυκλοφορία ενός ακόμα εντυπωσιακού άλμπουμ. Είναι το τρίτο στη σειρά...
Γεια σου Χρήστο, χαίρομαι που ακούω πως σου αρέσει η μουσική μας. Σημαίνει πολλά...

Γιατί σας πήρε τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του "Isolate"; Εν τέλει, θεωρείς πως το διάστημα αυτό ίσως και να λειτούργησε θετικά ως προς το άλμπουμ;
Σίγουρα μοιάζει σαν αιωνιότητα και στην πραγματικότητα είναι πέντε χρόνια Χρήστο! Νιώθουμε σαν τους Def Leppard, χαχα... Νομίζω πως τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο σκοπό, σωστά; Και όπως λες πιστεύω πως αυτό το «διάλειμμα» λειτούργησε υπέρ μας. Θεωρώ πως θα μπορούσαμε να ξεσκιστούμε στη δουλειά και να κυκλοφορήσουμε ένα άλμπουμ δύο χρόνια νωρίτερα, αλλά στην πραγματικότητα θέλαμε να επιτύχουμε το καλύτερο για αυτό το άλμπουμ και να κάνουμε ότι χρειαστεί για να δουλέψουμε τα τραγούδια στο χρόνο, να τα αποδομήσουμε και να τα συνθέσουμε ξανά. Τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο ομαλά μπορώ να σου πω, αντιμετωπίσαμε αρκετά εμπόδια κατά τη διάρκεια. Ο Truls είχε προβλήματα με τα γόνατά του, ο Mats δεν μπορούσε να παίξει κιθάρα ή να χρησιμοποιήσει τον υπολογιστή του για μήνες, καθώς είχε τραυματίσει τα χέρια του και εγώ αντιμετώπισα προβλήματα με τον λαιμό μου. Έτσι είναι όμως η ζωή Χρήστο...

Ποιές θα έλεγες πως είναι οι κύριες διαφορές μεταξύ του "Nine" και των προηγούμενων δουλειών σας; Εγώ θα έλεγα μάλλον οι ενορχηστρώσεις και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο τα πλήκτρα «οδηγούν» τις μελωδίες, καθώς και η παραγωγή. Συμφωνείς;
Η κύρια διαφορά πρέπει να είναι ο ήχος. Στα προηγούμενα άλμπουμ συνεργαστήκαμε με τον Tommy Hansen, για να κάνει την μίξη και έκανε καταπληκτική δουλειά, αλλά αυτή τη φορά θέλαμε έναν «νέο» ήχο. Ο Christer Cederberg είναι ένας καλός μας φίλος και πάντα λατρεύαμε τη δουλειά του. Είναι μεταλλάς, αλλά αναλαμβάνει τη μίξη για πολλή pop και rock μουσική. Τον αποκαλούμε «Tha Master», χαχα. Θέλαμε να δούμε τι μπορεί να κάνει με τα τραγούδια μας και νομίζω πως μπορείς να πεις ότι τα κατάφερε εξαιρετικά. Αυτό που επίσης κάνει τη διαφορά σε αυτό το άλμπουμ είναι πως αποφασίσαμε ότι ο Mats θα είναι αυτός που θα γράψει την περισσότερη μουσική. Είχε πολύ υλικό που άρεσε σε όλους μας. Ο Mats είναι ένα φοβερός συνθέτης και έχει τρομερή ικανότητα να βλέπει το τραγούδι ως σύνολο. Δεν θα ακούσεις πολλούς κιθαρίστες να λένε «πολλή κιθάρα έχει εκεί, ας αφαιρέσουμε τις κιθάρες και να αφήσουμε τα πλήκτρα να κάνουν αυτό που πρέπει»...

Για τα δεδομένα σας έχει και μερικά αρκετά «εμπορικά» τραγούδια ο δίσκος. Θεωρώ πως οποιοδήποτε τραγούδι από το "Game Of Life" ως το "The One", λιγότερο ή περισσότερο, θα μπορούσε να αποτελεί δείγμα του άλμπουμ ή videoclip. Είχατε κατά νου να κάνετε τα τραγούδια πιο απλά ή πιο «πιασάρικα» ή απλά συνέβη;
Όταν καθόμαστε να γράψουμε ένα τραγούδι θέλουμε πάντα είναι όσο καλύτερο γίνεται. Αν το τραγούδι βγει «μικρό» και πάλι θα πρέπει να έχει τα σωστά συστατικά που θα κάνουν το τραγούδι ενδιαφέρον για τον ακροατή. Πάντα υπάρχει «κάτι» που συμβαίνει το οποίο ο ακροατής ίσως να μην αντιληφθεί με την πρώτη ακρόαση, αλλά θα το ανακαλύψει αργότερα. Όπως επεσήμανες και στην προηγούμενη ερώτηση υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πλήκτρα στο άλμπουμ και μερικές φορές αναρωτιέσαι «είναι αυτό πλήκτρα ή μήπως κιθαριστικό γέμισμα;». Είναι κάτι που αξίζει να το αγαπήσεις...

Διαλέξατε πάντως το "Reach Within" ως single για να προλογίσει το άλμπουμ. Πώς κι αυτό; Είχατε και κάποιο άλλο κατά νου;
Οι άνθρωποι της δισκογραφικής εταιρείας μας, της Frontiers, ήταν αυτοί που είχαν την ιδέα. Τους άρεσε πραγματικά το τραγούδι και εμείς δεν είχαμε θέμα με αυτή τους την απαίτηση. Είναι ένα καλό τραγούδι και φυσικά θα «ανατινάξει» πολλά στερεοφωνικά στα αμάξια αυτό το καλοκαίρι. Κατέβασε το παράθυρο και άσε το τραγούδι να σε πάρει μακριά... Έχε, πάντως, υπ' όψη σου ότι οποιοδήποτε από τα τραγούδια του "Nine" θα είχε την προοπτική να γίνει single, αν με ρώταγες. Διάβασα μια κριτική νωρίτερα, στην οποία ο δημοσιογράφος έλεγε πως «το "Nine" είναι το "Hysteria" (των Def Leppard) αυτού του αιώνα, χωρίς ούτε ένα κακό τραγούδι». Το "Hysteria" είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών, οπότε αυτό που διάβασα μου έφτιαξε τη μέρα...

Έχοντας υπ' όψη ότι το τελευταίο σας άλμπουμ βγήκε πριν κάποια χρόνια, το "Namaste" μου ακούστηκε σαν δήλωση, καθώς στα ελληνικά σημαίνει «εδώ είμαστε», χεχε. Να υποθέσω ότι έχει να κάνει με τον Ινδικό χαιρετισμό;
Χεχε, πόσο cool είναι αυτό; Πάλι καλά που δε σημαίνει «fuck off» στα ελληνικά τότε (γέλια). Το "Namaste" γράφτηκε από τον Truls, ο οποίος εμπνεύστηκε από μια Ιαπωνική απόδοση της λέξης, που και πάλι έχει με τη σειρά της εμπνευστεί από την Ινδική λέξη οπυ ανέφερες. Ωραίοι στίχοι πάντως αυτοί που έγραψε ο Truls.

Τώρα, κάθε φορά που ακούω να τραγουδάς το «like the deserts miss the rain» στο πρώτο κουπλέ του "I Am", μου έρχεται στο μυαλό το "Missing" των Everything But The Girl. Παραδέξου το, έγινε επίτηδες, χαχα...
Έχω και «Everything But The Girl» τατουάζ ...με έπιασες, χαχα...

Πάντως, το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το "Last Goodbye" που κλείνει το άλμπουμ. Τρομερή φωνητική μελωδία στο ρεφρέν και πολύ ωραία τα instrumental μέρη.
Χαίρομαι πραγματικά που σου άρεσε αυτό το τραγούδι Χρήστο, είναι ένα πανέμορφο τραγούδι. Οι στίχοι είναι πολύ προσωπικοί και τους γράψαμε ο Mats κι εγώ. Χαρακτηριστικά ήταν κάποιος μου είπε «αυτό το “Last Goodbye” είναι σοβαρό πράγμα. Έκανα γυμναστική στο διάδρομο και έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει με αυτό το τραγούδι. Στο ΔΙΑΔΡΟΜΟ φίλε!»..

Γενικά, στίχοι δεν υπάρχουν στα digital promos, οπότε πες μας λίγα παραπάνω για αυτούς. Είναι concept κατ' αρχάς το άλμπουμ;
Το “Nine” δεν είναι concept με την έννοια που ήταν το “Isolate”, παρόλο που υπάρχει μια κόκκινη γραμμή που διαπερνά τα άλμπουμ. Συζητούσαμε να ονομάσουμε το άλμπουμ “Architect Of Fortune” όπως είναι και το πρώτο τραγούδι, αλλά τελικά θεωρήσαμε πως το “Nine” ήταν πιο «άμεσο» και φυσικά πιο εύκολο να το προφέρει κάποιος, αλλά αν ψάξεις λίγο βαθύτερα στο νόημα του “Architect Of Fortune” στο Google θα βρεις πως το σύμβολο «9» έρχεται συχνά στο νου… Τώρα, αυτό ελπίζω να είναι αρκετά prog…

Είναι τελικά σημαντικό να συνδέονται με κάτι βαθύτερο σε νόημα οι στίχοι όταν μιλάμε για progressive metal μουσική; Αλήθεια, ποιοί είναι οι αγαπημένοι σου στιχουργοί και από πού εμπνέεσαι;
Οι αγαπημένοι μου συνθέτες είναι ο Kip Winger και ο Richard Marx. Πραγματικά, «νιώθω» τις λέξεις που μου τραγουδούν και δεν χρειάζεται να έχω και ένα λεξικό μαζί μου, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Όσον αφορά την έμπνευση, το έναυσμα μπορεί να έρθει βλέποντας μια ταινία ή διαβάζοντας έναν τίτλο στις ειδήσεις.

Για μια ακόμα φορά έχετε κάποια μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια. Προσωπικά τα βρίσκω απαραίτητα για μπάντες όπως εσείς, ώστε να μπορείτε να αναπτύξετε όλα τα μουσικά σας μέρη. Εσύ τι πιστεύεις για αυτά;
Θέλουμε να δημιουργούμε μουσική που να συγκινεί πραγματικά τον κόσμο και μερικές φορές χρειάζεται να εμβαθύνεις λίγο περισσότερο από συνθετικής άποψης. Μας αρέσει να γράφουμε μεγάλα τραγούδια και το να γράψεις ένα μεγάλο τραγούδι, διατηρώντας το ενδιαφέρον είναι κάτι το «δύσκολο». Πάρε για παράδειγμα το εναρκτήριο "Architect Of Fortune" που είναι πάνω από δέκα λεπτά. Όλοι όσοι το έχουν ακούσει αναρτιόντουσαν «αυτό ήταν δέκα λεπτά; Δεν έμοιαζε να είναι τόσο». Αυτό σημαίνει πως πετύχαμε το στόχο μας...

Κατά την άποψή μου ισορροπείτε συχνά μεταξύ power και prog metal. Αν υπάρχει το λεγόμενο μίγμα του «prog/power» είστε ιδανικό παράδειγμα. Υποθέτω ότι, όπως οι περισσότεροι μουσικοί, δεν τα πάτε καλά με τις ταμπέλες, αλλά πού θα σας τοποθετούσες;
Χωρίς τις ταμπέλες το metal θα ήτα ένα μεγάλο καζάνι, χαχα. Υπάρχουν τόσα διαφορετικά είδη μέσα στο metal που μια μπάντα χρειάζεται να βάλει «ταμπέλα» για να προσεγγίσει το δυνητικό της ακροατήρο. Αν διαβάσω μια κριτική ενός συγκροτήματος και ο δημοσιογράφος λέει πως είναι μια μίξη των Dream Theater με τους TNT, ε τότε ξέρω περίπου τι να περιμένω πριν τσεκάρω την μπάντα. Δεν έχουμε κανένα θέμα να μας κατηγοριοποιούν στο prog, αν και μάλλον θα μας έλεγα μια μελωδική prog metal μπάντα.

Τώρα, από τον πρώτο κιόλας δίσκο όλοι έλεγαν πως η φωνή σου είναι κοντά σε αυτή του Roy Khan. Από τη στιγμή που είναι και Νορβηγός, υποθέτω πως θα ήταν στις επιρροές σου. Στη συνέχεια συμμετείχες στην περιοδεία των Kamelot και ο κόσμος άρχισε να λέει πως πιθανότατα θα είσαι ο επόμενος τραγουδιστής τους. Πώς αντιδράς σε όλη αυτή την σύγκριση μεταξύ Circus Maximus και Kamelot, μεταξύ εσένα και του Khan;
Μεγάλωσα ακούγοντας Conception, οπότε ναι ο Roy ήταν μια τεράστια επιρροή για μένα, όλα τα χρόνια. Ήμουν επίσης, τεράστιος οπαδός του Geoff Tate και του Morten Harket (A-HA), όπως και ο Roy, οπότε το να έχουμε μεταξύ μας αυτόν τον «γνώριμο» ήχο έρχεται πιο φυσιολογικά, ας πούμε. Λατρεύω τους Kamelot και τους θεωρώ ως καλούς φίλους. Είναι γεμάτοι μελωδίες και γράφουν καλά τραγούδια, όπως και οι Circus Maximus.

Το σκέφτηκες ποτέ να γίνεις μέλος των Kamelot; Υπήρξε η επιλογή; Πώς πιστεύεις ότι θα επηρέαζε τους Circus Maximus;
Πρωτίστως, συμμετείχα στην βόρειο-αμερικάνικη περιοδεία τους ως φίλος που βοηθάει μια μπάντα στην ανάγκη. Ο Roy δεν μπορούσε να ακολουθήσει την περιοδεία και διακυβεύονταν πολλές δουλειές και λεφτά. Επίσης, το είδα και ως μια ευκαιρία να χτίσω σχέσεις για τους Circus Maximus «εκεί πέρα». Τη δεδομένη στιγμή κανείς δεν ήξερε ότι ο Roy δεν θα επέστρεφε σίγουρα, αλλά όταν αυτό προέκυψε, έκανα μια καλή κουβέντα με τον Thomas Youngblood. Η καρδιά μου ανήκει στους Circus Maximus και έχουμε πολλά πλάνα για το μέλλον, οπότε για μένα το να «ενταχθώ» στους Kamelot δεν θα ήταν δίκαιο, ούτε απέναντι στους Circus Maximus, ούτε απέναντι στους Kamelot. Χρειάζονται έναν τραγουδιστή που να μπορεί να είναι αφοσιωμένος 100%.

Η δεύτερη σύγκριση την οποία πρέπει να έχετε συνηθίσει να ακούτε είναι μεταξύ εσάς και των Dream Theater. Λογικό, καθώς είναι μια εμφανής επιρροή στη μουσική σας, ειδικά στον ήχο και στο παίξιμο του Mats. Αλλά ως χρόνια οπαδός των Dream Theater μπορώ να δω ξεκάθαρα τη διαχωριστική γραμμή. Από την άλλη οι ομοιότητες στα εξώφυλλα του "The 1st Chapter" και του "A Dramatic Turn Of Events" επανέφεραν τη κουβέντα αυτή. Πώς το χειρίζεστε το θέμα;
Χεχε, ναι, αυτό ήταν κάτι το πραγματικά αστείο και διάβασα μερικές συνεντεύξεις των παιδιών από τους Dream Theater, που ήταν όσο «σοκαρισμένοι», όσο εμείς. Είδα και αυτό το αστείο σχόλιο στο you tube που έλεγε ένας τύπος ότι «κάθε prog μπάντα θα πρέπει να βάζει αυτόν τύπο με το μονόκυκλο στο εξώφυλλο, για να κάνουν το άλμπουμ ένα μεγάλο επικό ταξίδι» (γέλια). Πραγματικά, δεν μας πειράζει να μας συγκρίνουν με τους Dream Theater, γιατί ξέρουμε πως είναι μια από τις καλύτερες μπάντες εκεί έξω. Τον τελευταίο χρόνο ανταλλάσσουμε email με τον James (σ.σ.: LaBrie) και είχαμε και μια πολύ ωραία κουβέντα μαζί, όταν οι Dream Theater ήταν εδώ στο Όσλο πριν τρεις μήνες. Τρομερός τύπος και φοβερός τραγουδιστής.

Υποθέτω πως είστε οπαδοί των Dream Theater, οπότε θα ήθελα να ξέρω πως αισθανθήκατε με όλες αυτές τις αλλαγές που έλαβαν χώρα στις τάξεις τους. Πολλοί οπαδοί ενοχλήθηκαν με το πώς το χειριστήκαν και οι δύο πλευρές, καθώς φάνηκε να γίνεται λίγο σαπουνόπερα. Αλήθεια, είχες φανταστεί ποτέ τους Dream Theater χωρίς τον Mike Portnoy;
Όταν άκουσα πρώτη φορά τα νέα, νόμιζα ότι πρόκειται περί αστείου, αλλά έχοντας τη δυνατότητα να δω πως ήταν τα πράγματα στο στρατόπεδο των Dream Theater από μια πιο παρασκηνιακή προσέγγιση, θεωρώ πως ήταν αναπόφευκτο. Ο κύριος Portnoy είναι ένας από τους καλύτερους drummers και ο κύριος Mangini κάνει καλά τη δουλειά του. Μου αρέσει πραγματικά το παίξιμό του στο "A Dramatic Turn Of Events" και ανυπομονώ να ακούσω τι θα κάνουν στο επόμενο άλμπουμ. Το drum solo του Mike Mangini σε αυτή την περιοδεία ήταν από άλλο κόσμο!

Γενικότερα, τι μουσικές ακούς τελευταία;
Οτιδήποτε έχει καλή μελωδία πρέπει να πω. Δύο τραγούδια μου πήραν το μυαλό πέρσι και αυτά ήταν τα "Somebody That I Used To Know" του Gotye και το "Every Teardrop Is A Waterfall" των Coldpay, πραγματικά σπουδαία τραγούδια. Από metal άκουγα το "Iconoclast" των Symphony X πολύ. Ο Russell (Allen) είναι «Ο αρχηγός» και ο Mike Lepond είναι φοβερός μπασίστας! Περιμένω τα νέα άλμπουμ από Richard Marx και Jorn.

Μετά από αρκετά χρόνια θεωρείς πως είναι καλή περίοδος για το metal και δη το progressive;
Ναι, θεωρώ πως το metal είναι μεγαλύτερο από ποτέ και ναι επίσης πιστεύει πως όλο και περισσότερο κόσμος ανοίγει τα μάτια του και τα αυτιά του για progressive μουσική. Τελικά, η ζωή είναι καλή...

Υπάρχουν εταιρείες που εξειδικεύονται στο progressive rock/metal. Αν και είστε σε μια πολύ καλή και σεβαστή εταιρεία, δεν είμαι σίγουρος ότι το κοινό της σας ταιριάζει απόλυτα. Πιστεύεις πως μπορεί να ήταν καλύτερα αν ήσασταν σε μια πιο μικρή, αλλά πιο εξειδικευμένη εταιρεία;
Οι καιροί είναι δύσκολοι για κάθε εταιρεία. Όλοι ψάχνουν να βρουν πως θα επιβιώσουν στη «νέα βιομηχανία». Εμείς, είμαστε με τη Frontiers πολλά χρόνια τώρα και είμαστε χαρούμενοι με ότι έχουν κάνει για εμάς. Μια προσανατολισμένη στο progressive έτσι θα μπορούσε να κάνει λίγα πράγματα γνωρίζοντας πως η μουσική μας έχει απήχηση σε περισσότερο κόσμο από το μέσο ακροατή του progressive. Ξέρω κόσμο που ακούει τη μουσική μας και δεν του αρέσει το καθόλου το prog metal. Να θυμάσαι ότι τα πάντα για εμάς είναι οι μελωδίες. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλές prog metal μπάντες που σκέφτονται το ίδιο...

Τέλος, ποιά είναι τα μελλοντικά σας πλάνα;
Σκοπεύουμε να περιοδεύσουμε πολύ και ελπίζουμε να πιάσουμε όλες τις γωνίες του κόσμου αυτή τη φορά. Οι περιοδείες ήδη σχεδιάζονται και, ποιος ξέρει, μπορεί και η Ελλάδα να είναι στη λίστα...

Το εύχομαι. Λοιπόν, Michael σε ευχαριστώ για τα χρόνο σου...
Ευχαρίστησή μου Χρήστο! Ας φέρουμε το Τσίρκο στην Ελλάδα...