Συνέντευξη Alan Parsons

«Σαν παραγωγός, θα ανησυχούσα αν άφηνα έντονο σημάδι στη δουλειά κάποιου άλλου»

Από τον Κώστα Σακκαλή, 14/09/2012 @ 11:20
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αφορμή για να μιλήσει κανείς με τον Alan Parsons, τον άνθρωπο που ως μηχανικός ήχου εργάστηκε με τους Beatles και τους Pink Floyd αλλά και ως μουσικός διέπρεψε με τους Alan Parsons Project. Παρόλα αυτά, η συνεργασία του με τους Electric Litany μάς έδωσε την ευκαιρία να συζητήσουμε με τον πολύπειρο παραγωγό για το τι σημαίνει για αυτόν η παραγωγή ενός δίσκου, πώς αντιμετωπίζει τη μουσική γενικότερα αλλά και ειδικότερα με το δικό του Project. Κάπου ανάμεσα, μάθαμε άγνωστες λεπτομέρειες για τη συναυλία του στην Ελλάδα το 2004 αλλά και για την μη συνεργασία του με τους Pink Floyd στις πρόσφατες επανεκδόσεις τους.

Πώς έγινε η πρώτη προσέγγιση μεταξύ εσού και των Electric Litany και στη συνέχεια αποφασίσετε να δουλέψετε μαζί;
Είστε ένα website οπότε μπορείς να καταλάβεις. Η επαφή έγινε μέσω του διαδικτύου. Οι Electric Litany επισκέφτηκαν τη σελίδα μου, μου άρεσε η προσέγγισή τους, άκουσα και τη μουσική και πίστεψα ότι κάνουν κάτι τελείως διαφορετικό. Επικοινώνησα μαζί τους και μιλήσαμε μέσω  Skype. Στην πραγματικότητα όλα έγιναν πολύ γρήγορα και πραγματικά ανυπομονώ να δουλέψω μαζί τους. Αλλά δεν έχουμε συναντηθεί ακόμα, έχουμε μιλήσει μόνο μέσω Skype.

Πάντως πρέπει να ήταν πολύ ευχάριστο που είχατε απευθείας επαφή χωρίς να εμπλέκονται managers.
Ναι, φυσικά δουλεύουν πολύ κοντά με τη Μαρία, την manager τους. Έχουν την βάση τους στο Λονδίνο όπως ίσως να ξέρεις, είναι δύο Έλληνες και δύο Βρετανοί. Είναι πολύ αφοσιωμένοι και αποφασισμένοι και κάνουν ό,τι μπορούν για να πετύχουν.

Και τι ήταν αυτό που άκουσες στη μουσική τους και σε έκανε να δεχτείς το project; Ποιό στοιχείο παρατήρησες;
Βασικά τα τραγούδια ήταν εξαιρετικά, πανέμορφη μουσική. Δεν έχω ακούσει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν. Οπότε είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος που θα συνεισφέρω σε αυτό που κάνουν. Φυσικά με τιμά και το θεωρώ φιλοφρόνηση το ότι με σκέφτηκαν για παραγωγό τους και μάλιστα ως την πρώτη τους επιλογή.

Alan ParsonsΟι περισσότεροι άνθρωποι όταν σκέφτονται έναν «παραγωγό» αυτό που στην πραγματικότητα έχουν στο μυαλό τους είναι έναν μηχανικό ήχου που παίζει με τους ήχους. Είναι αυτό το μόνο που κάνει ένας παραγωγός; Και συγκεκριμένα εσύ, εμπλέκεσαι στην καθεαυτή δημιουργική διαδικασία;
Νομίζω ότι είμαι ένα πιο παραδοσιακός μηχανικός και παραγωγός σε σχέση με το τι κάνουν άλλοι τώρα. Παραδοσιακός με την έννοια ότι επικεντρώνομαι στα τραγούδια και τη μουσική και το κομμάτι του ηχολήπτη γίνεται με τη δική μου τεχνική και ισορροπία ήχου ενώ άλλοι παραγωγοί χρησιμοποιούν σκληρούς δίσκους και αυτά που ονομάζουμε plugins. Μπορεί και να είμαι της παλιάς σχολής από αυτή την άποψη. Χρησιμοποιώ παλιές μεθόδους για ότι κάνω. Δεν αγγίζω τον υπολογιστή στην πραγματικότητα. Φυσικά πλέον όλες οι ηχογραφήσεις γίνονται με computer αλλά έχω έναν βοηθό που το αναλαμβάνει αυτό. Δουλεύω με τον τρόπο που μεγάλωσα.

Ποιά θα έλεγες ότι θα είναι η συμβολή σου στο τελικό αποτέλεσμα και τα τραγούδια τους;
Απομένει να φανεί αυτό, πρέπει να ανακαλύψουμε πώς θα δουλεύει η χημεία μεταξύ μας στο στούντιο. Ξέρω ότι το πρώτο άλμπουμ τους το έκαναν βιαστικά αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα είναι το ίδιο και τώρα, αν δηλαδή  θα γίνει γρήγορα ή με περισσότερες ηχογραφήσεις. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να προβλέψουμε μέχρι να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε.

Alan ParsonsΑκούγοντας το πρώτο άλμπουμ, τι πιστεύεις ότι θα πρέπει να περιμένουμε από το δεύτερο; Ειδικά συγκρίνοντας τα δύο.
Και πάλι αυτό θα το αναπτύξουμε δουλεύοντας μαζί. Αν τα τραγούδια είναι πραγματικά σαν αυτά του πρώτου, έστω και κατά προσέγγιση τόσο καλά, τότε θα είμαι πολύ ευτυχισμένος.

Θα έχεις ακούσει όμως τα τραγούδια που σκοπεύουν να ηχογραφήσουν. Ή όχι; Δεν έχεις κάποια ιδέα για το πώς θα τα δουλέψεις;
Ξέρεις, μπορεί να έχεις μία ιδέα για το πώς θα δουλέψεις, και όταν έρχεται η ώρα που είσαι στο στούντιο μπορεί να βγει κάτι τελείως διαφορετικό. Για παράδειγμα μπορεί να αποφασίσουμε να ηχογραφήσουμε όλους τους μουσικούς μαζί ή το κάθε όργανο ξεχωριστά. Πραγματικά δεν ξέρω ακόμα.

Περνώντας σε κάτι πιο γενικό. Υπάρχουν παραγωγοί, ο T-Bone Burnett μου έρχεται ως παράδειγμα, που επισκιάζουν τους μουσικούς και αφήνουν το δικό τους σημάδι, τη δικιά τους προσωπικότητα, καθαρότερα και εντονότερα από τους μουσικούς. Πώς νιώθεις για αυτό; Το θεωρείς σωστό τρόπο εργασίας;
Συχνά μου λένε ότι έχω έναν ήχο και μία ταυτότητα που εισάγω στο δίσκο κάποιου άλλου αλλά θα ανησυχούσα αν άφηνα τόσο έντονο σημάδι στη δουλειά κάποιου άλλου. Αυτό δεν είναι και πολύ καλό. Πιστεύω ότι ο παραγωγός πρέπει να κάνει τον καλλιτέχνη να λάμπει με το δικό του τρόπο. Να τους βγάλει τον καλύτερο εαυτό τους.  Αν μπορώ να αφήσω ταυτόχρονα και το σημάδι μου, μία χαρά, αλλά δε θέλω να βάλω τη δικιά μου σφραγίδα στη μουσική χωρίς λόγο, μόνο για να ακούσω τον κόσμο να λέει «α, αυτός ήταν ο Alan Parsons. Δεν είμαι τόσο εγωκεντρικός. Δε νιώθω ιδιαιτέρως την ανάγκη να μου δίνουν τα εύσημα, μου αρκεί να έχουν (οι καλλιτέχνες) επιτυχία.

Πάντως, συνεχίζοντας την προηγούμενη ερώτησή μου, οι Alan Parsons Project είχαν τη λογική να κάνουν τον παραγωγό στη μουσική ό,τι είναι ο σκηνοθέτης στις ταινίες. Αυτό σημαίνει ότι αυτός θα έχει το όραμα και θα κάνει όλη τη δουλειά και οι άλλοι θα υπηρετούν το όραμά του. Αυτό ήταν επιτυχές για τους Alan Parson Project αλλά δεν έγινε ποτέ γενική νοοτροπία στη μουσική.
Πάντα έλεγα ότι ο όρος «παραγωγός» δεν είναι και πολύ καλή περιγραφή. Είναι πιο κοντά σε αυτόν ενός σκηνοθέτη. Όταν ξεκινήσαμε χρησιμοποιούσαμε το ρόλο μου σε αντιστοιχία με τους Stanley Kubrick, Steven Spielberg, Martin Scorsese κτλ. Και αυτό είναι στην πράξη, ο σκηνοθέτης λέει «δράση» και ο παραγωγός «ηχογράφηση».

Alan ParsonsΝαι και πάντα είναι η ταινία του Martin Scorsese π.χ. και όχι του Robert De Niro.
Ακριβώς, ναι. Νομίζω ότι εκείνη την εποχή, παρότι ήξερα ότι θα ήμουν ο παραγωγός και συμμετείχα και στη σύνθεση, δεν ήξερα ότι θα είχα και το όνομά μου να προβάλλεται. Στην πραγματικότητα ο «σταρ» του πρώτου δίσκου υποτίθεται ότι θα ήταν ο  Edgar Allan Poe και όχι ο Alan Parsons. Μόνο εξαιτίας του ενθουσιασμού της εταιρίας στο Los Angeles προήλθε η έκφραση The Alan Parsons Project. Μιλούσαν με αυτή την έκφραση για την εξέλιξη του δίσκου, ξέρεις, «τι γίνεται με το project του Alan Parsons;», δεν είχα ιδέα ότι θα γινόταν η ταυτότητα ενός καλλιτέχνη. Το περίεργο με αυτό το συγκρότημα είναι ότι παρότι είχε το όνομά μου, στην πραγματικότητα ήταν μία σειρά από καλλιτέχνες που συμμετείχαν, με έναν κεντρικό συντονιστή που κρατούσε τη συνοχή.

Μιας και μίλησες για τους συμμετέχοντες, υπήρξε ποτέ κάποιος που να ήθελες να παίξει σε κάποιον δίσκο σου και να σου ξέφευγε μονίμως για κάποιο λόγο;
Το έλυνα με τον τρόπο του Χίτσκοκ! Πάντα εμφανιζόμουνα να κάνω κάτι. Μπορεί να ήταν η κιθάρα, μία φωνητική γραμμή, τα πίσω φωνητικά, αλλά πάντα εμφανιζόμουνα στους δίσκους. Είναι αστείο ότι στα πρόσφατα χρόνια, πιθανότατα μέσω του συνεχούς ζωντανού παιξίματος και της συνήθειας να ηχογραφώ μερικές φορές εντελώς μόνος, συνήθισα και να τραγουδάω περισσότερο. Με έχουν προτρέψει και να τραγουδήσω σε δίσκους άλλων, όπως τώρα με τους Lichtmond που θα κυκλοφορήσουν έναν δίσκο τον Οκτώβρη ή επίσης και το τελευταίο άλμπουμ που έβγαλα υπό το όνομά μου έχει δικές μου ερμηνείες. Νιώθω καλύτερα πλέον, νιώθω ότι γίνομαι κανονικός τραγουδιστής. Μπορεί να κάνω cameo όπως ο Χίτσκοκ.

Μίλησες για περιοδείες. Αναρωτιόμουν γιατί το αρχικό συγκρότημα δεν περιόδευσε ποτέ. Μετά από κάποια χρόνια αποφάσισες ότι θα πρέπει να παίξει συναυλίες. Τι άλλαξε; Υποθέτω ότι από την αρχή θα είχατε προτάσεις, δεν μπορεί να ήταν αυτό.
Ήταν μια απόφαση που πήραμε ότι θα είμαστε μόνο συγκρότημα ηχογραφήσεων και όχι συναυλιών, αλλά εν μέρει και λόγω περιορισμένου budget, δεν μπορούσαμε να έχουμε μία ορχήστρα μαζί μας. Αυτές οι εποχές ήταν κατά μία έννοια πρωτόγονες. Τώρα όλα τα πλήκτρα επικοινωνούν μεταξύ τους και μπορείς να δημιουργήσεις τον ήχο σου, το 1970 δεν μπορούσες να το κάνεις αυτό. Για να μπορέσεις τότε να δημιουργήσεις με synthesizers έναν ορχηστρικό ήχο θα έπρεπε να έχεις ένα δωμάτιο γεμάτο με πλήκτρα. Όταν τελικά αποφασίσαμε να παίξουμε ζωντανά ένιωθα ότι ο ήχος των πλήκτρων ήταν πλέον ανακλητός. Πλέον κάνουμε εκτεταμένες περιοδείες και που με το σωστό budget γίνονται εφικτές. Αλλά στην αρχή είχαμε σκεφτεί «δεν θα κάνουμε συναυλίες, θα κάνουμε τις καλύτερες δυνατές ηχογραφήσεις».

Alan ParsonsΜετανιώνεις ποτέ για αυτό;
Εξαιρετικά! Ξέρω ότι αν είχαμε κάνει συναυλίες θα είχαμε γίνει τόσο μεγάλοι όσο οι Genesis ή οι Yes κτλ. Θα είχαμε κάνει αρκετές περισσότερες πωλήσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα live πουλάνε και δίσκους. Φυσικά στις μέρες μας με τις πωλήσεις να καταρρέουν, οι συναυλίες είναι ο μόνος τρόπος να κάνεις χρήματα. Ή τουλάχιστον ο μόνος τρόπος που πληρώνομαι εγώ!

Ήσουν από τους πρώτους, αν όχι Ο πρώτος, που ηχογράφησε ένα κομμάτι χρησιμοποιώντας μόνο έναν υπολογιστή. Μιλάω για το "Mamagamma".
Στην πραγματικότητα δεν ήταν υπολογιστής ήταν ένα όργανο βασισμένο στον υπολογιστή. Εκείνη την εποχή αποτελούταν από ένα drum machine και το Fairlight.

Πώς νιώθεις λοιπόν για τη σημερινή ηλεκτρονική μουσική;
Ουσιαστικά μιλάμε για τη χορευτική μουσική. Στο τελευταίο μου άλμπουμ, "A Valid Path", προσπάθησα να είμαι αρκετά ηλεκτρονικός και χρησιμοποίησα πολύ λίγα συμβατικά όργανα, με την ισχυρή εξαίρεση του David Gilmour στην κιθάρα. Κατά τα άλλα ήταν βασικά υπολογιστής. Το βλέπω σαν ελαφρώς αποτυχημένο πείραμα. Δεν είχε καλή αποδοχή και νομίζω ότι αν κάνω άλλο άλμπουμ θα γυρίσω σε πιο παραδοσιακούς ήχους.

Θα κάνεις άλλο άλμπουμ;
Δεν ξέρω, δεν το έχω σχεδιάσει. Είμαι πιο ενθουσιασμένος τώρα να κάνω παραγωγές. Έχω και ένα project με τον Steven Wilson των Porcupine Tree, για το προσωπικό του άλμπουμ. Μόλις τελείωσα και την ηχογράφηση ενός παίκτη ukulele (Jake Shimabukuro) που έγινε γνωστός παίζοντας το "While My Guitar Gently Weeps" στο Youtube. Είναι ένας ευφυής μουσικός.

Τώρα η αναπόφευκτη Pink Floyd ερώτηση...
Πάντα υπάρχει μία ερώτηση για τους Pink Floyd!

Έκαναν όλη αυτή τη διαδικασία με τις remastered και immersion εκδόσεις διάφορων δίσκων συμπεριλαμβανομένου και του "Dark Side Of The Moon". Η πρώτη μου ερώτηση είναι πώς βλέπεις το αποτέλεσμα και η δεύτερη πώς νιώθεις που δεν συμμετείχες.
Είμαι πολύ εκνευρισμένος που δε μου ζήτησαν να συμμετάσχω. Μου ζήτησαν να λάβω μέρος στο διαφημιστικό μέρος αλλά προφανώς αρνήθηκα. Αυτό που πραγματικά θα ήθελα είναι ένα δείγμα αναγνώρισης της δουλειάς που έκανα στο άλμπουμ. Τα remixes τα έκανα χωρίς αυτούς, ακόμα και τις πρώτες εκδοχές τις έκανα χωρίς αυτούς. Έγιναν τόσο απίστευτα πλούσιοι από τη δουλειά μου, από κάθε δευτερόλεπτο αυτής, που πιστεύω ότι θα μπορούσαν να… να μου στείλουν μία επιταγή! Ξέρεις αυτοί έγιναν απίστευτα πλούσιοι και εγώ όχι, εγώ πήρα την πληρωμή μου της εβδομάδας.

Alan ParsonsΚι εμένα μου έκανε πολύ εντύπωση που δεν συμμετείχες στις νέες εκδόσεις του "Dark Side Of The Moon".
Θα το ήθελα. Ήταν εξίσου ή και περισσότερο εκνευριστικό όταν έκαναν surround mix περίπου πριν από 10 χρόνια. Τότε δεν έλαβα καν ένα τηλεφώνημα.

Πιστεύω ότι το όνομα Alan Parsons είναι το δεύτερο που έρχεται στο μυαλό του καθένα ακούγοντας το "Dark Side Of The Moon". Το πρώτο είναι οι Pink Floyd φυσικά, αλλά είσαι αμέσως μετά.
Σε ευχαριστώ που το λες αυτό, αλλά αυτοί δεν το πιστεύουν.

Σε κάτι προσωπικό τώρα, πρέπει να πω ότι εκτίοντας τη στρατιωτική μου θητεία το 2004 που είχες παίξει στην Αθήνα, είχα χάσει τη συναυλία σου και νιώθω έκτοτε ότι είναι μία μεγάλη απώλεια.
Βασικά αυτή ήταν μία αξιομνημόνευτη συναυλία και για εμάς γιατί δεν την πληρωθήκαμε ποτέ! Είχαμε μία συνεχιζόμενη μάχη για αυτή. Πήραμε μόνο τα μισά, την αρχική προκαταβολή.

Σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι μία επιτυχημένη περιοδεία.
Σε ευχαριστώ κι εγώ.
  • SHARE
  • TWEET