Συνέντευξη: Airged L'Amh

«Οι γενναίοι ανταμείβονται και οι τολμώντες νικούν»: αυτή η φράση θα ταίριαζε στους Airged L'Αmh, μια δική μας, ελληνική μπάντα, που εξέπληξε ευχάριστα το κοινό εντός και εκτός συνόρων, στα μέσα της φετινής άνοιξης, με την καινούρια της δουλειά, "Ode To Salvation", κι εμείς μετατρέψαμε ένα καφεδάκι σε συνέντευξη ή το αντίθετο, λίγο πριν τη θερινή φεστιβαλιακή περίοδο, ξεκλέβοντας χρόνο από τον Steve Venardo, τραγουδιστή τους, σε μία συζήτηση εφ' όλης της ύλης με αφοπλιστική (πάνω απ' όλα) ειλικρίνεια...

Απωθημένο το έχω να γίνει ένα interview κάποια στιγμή και να μην ρωτάω εγώ, ξέρεις, να με ρωτάει ο άλλος, να γίνει λίγο το ανάποδο…
…

Πλάκα κάνω…
Α, νόμιζα ότι αποφάσισες εγώ να ξεκινήσω… (γέλια) Και πάμε: λοιπόν, πώς σου φάνηκε ο δίσκος, ποια είναι τα αγαπημένα σου τραγούδια;

Ο δίσκος τα σπάει. Όλα, και το βίντεο κλιπ μου άρεσε πολύ.
Αλήθεια; Αυτό που παρατήρησα είναι ότι σε ενάμιση μήνα είχε 3400 τόσα views. Που τα άλλα μέσα σε δυο - δυόμισι χρόνια είχαν 800 και 900 και αυτό έχει 3500 - είναι πάρα πολύ δυνατό νούμερο για δυο μήνες μόνο. Από κει φαίνεται αυτό που σου είπα, δεν παίζει ρόλο τι περιοδικό σε προωθεί. Ο κόσμος μιλάει, έχει μάτια και αυτιά, ακούει, βλέπει, καταλαβαίνει, αντιλαμβάνεται πότε προσπαθείς.



Σε αυτό βοήθησε η εταιρεία καθόλου ή το τρέξατε εσείς;
Σε αυτό βοήθησε πολύ ο Γιάννης, ο μπασίστας μας, λόγω της δουλειάς του δηλαδή, κάνει μπούμαν σε ένα σίριαλ και ήξερε αρκετά παιδιά από την ομάδα εκείνη και με μηδαμινά λεφτά, σε σχέση με αυτά που θα δίναμε, έγινε το συγκεκριμένο βίντεο κλιπ. Είχε μεταφορές, είχε γεννήτριες, πήγαμε πάνω στην Πεντέλη στα καμμένα. Φαντάσου τώρα γερανοί, φώτα, καπνοί, ιστορίες, κουβαλήματα, προσωπικό, κάμερες και μας κόστισε πολύ λιγότερο, αλλιώς βίντεο κλιπ δεν θα υπήρχε. Και γενικότερα, είναι φιλοσοφία της μπάντας ότι παίζει ρόλο ο κόσμος να έχει και οπτική άποψη, δηλαδή να βλέπει τι είναι αυτό που παίζουμε. Αν μπορέσουμε και στο μέλλον να κάνουμε κάτι πιο εξεζητημένο, θα το κάνουμε. Ήδη υπάρχει μια σκέψη να κάνουμε την μπαλάντα, γιατί θα είναι κάτι πιο ειδικό, δε θα φαίνεται τόσο πολύ όλη η μπάντα, θα είναι πιο πολύ σε μένα το τραγούδι που είναι και αρκετά διαφορετικό. Αλλά ακόμη είναι στα χαρτιά γιατί αν δεν βγούμε έξω για περιοδεία και να κάνουμε κάποια πράγματα, δεν μπορούμε, ξέρεις, να το κάνουμε. Θέλουμε πρώτα δηλαδή να προωθήσουμε τον δίσκο, και αφού ο κόσμος έχει μια άποψη της μπάντας live, του όλου συνόλου, κι έχει ακούσει και τον δίσκο περισσότερο, γιατί σίγουρα βοηθάει να σε βλέπει ζωντανά ο άλλος, λογικά μάλλον, αν όλα πάνε καλά, θα το κάνουμε και αυτό.

Ναι, σίγουρα είναι νωρίς, δεν έχει γίνει και τόσο πολύ προώθηση από την άλλη…
Όχι, δεν έχει γίνει σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο. Απλά, υπάρχουν πολύ περισσότερα μέσα που έχουν αγκαλιάσει τον δίσκο αυτό, δηλαδή παρόλο που δεν έχει γίνει προώθηση από μουσικά έντυπα, όπως είχε γίνει παλιότερα, και συνεντεύξεις και όλα αυτά, νιώθω ότι υπάρχει ένα είδος, ξέρεις, εξέλιξης, δηλαδή πχ, εγώ έδωσα συνεντεύξεις σε περιοδικά του εξωτερικού ή έστειλα πολύ υλικό σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, έστειλα πολλά press kits και επικοινώνησα και με πολλές εταιρείες που διοργανώνουν συναυλίες και μεγάλα φεστιβάλ, πχ Nightwish, με τέτοιες εταιρείες… Είναι και αυτός ένας τρόπος. Κάνεις την μπάντα ευρύτερα γνωστή στον κόσμο.

Ήσουν από το ξεκίνημα στους Lamh;
Όχι, εγώ μπήκα το 2001. Και η πρώτη μου ηχογράφηση, μπορώ να πω, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για την μπάντα. Ενώ, ας πούμε, είχα κάνει κάποιες πρόχειρες ηχογραφήσεις παλιότερα με κάποια σχήματα που έπαιζα, σε πιο demo μορφή, ηχογράφηση σε αυτή την φάση δεν είχα κάνει. Όταν μπήκα να γράψω ήμουν αρκετά αγχωμένος και το αποτέλεσμα φαίνεται. Δηλαδή στην επανακυκλοφορία του demo σε βινύλιο που είχε βγει που είχε δυο κομμάτια, αν ακούσεις αυτά τα δυο κομμάτια που έχω πρωτοτραγουδήσει και τα ακούσεις και στο “The Silver Arm” είναι λες και τα λέει κάποιος άλλος. Είναι τεράστια η διαφορά. Και από θέμα εμπειρίας, και θέμα μελέτης και θέμα άγχους, η διαφορά φαίνεται και όχι μόνο σε μένα, αλλά και όλη η μπάντα παίζει πιο άτεχνα, πιο σκόρπια θα έλεγα.

Πάντως σαν κιθαρίστες τα παιδιά είναι καταπληκτικοί…
Σίγουρα, σίγουρα. Ειδικά ο Σοφικίτης ο οποίος είναι… Απλά, ξέρεις τι γίνεται; Ο ένας είναι πιο πολύ τεχνίτης και ο άλλος έχει τρομερές ιδέες. Δηλαδή πράγματα τα οποία ενώ είναι απλά, δεν μπορείς εσύ να τα σκεφτείς, ακριβώς επειδή έχεις πολύ την τεχνική στο μυαλό σου, μπορεί να σκεφτείς κάτι πολύπλοκο, τραβηγμένο και ο άλλος να σου τραγουδήσει κάτι τόσο απλό και να πεις ρε γαμώτο, εγώ γιατί δεν μπορώ να το σκεφτώ αυτό;! Έχει μια πολύ απλή και τόσο κατασταλαγμένη προσέγγιση σε αυτό που κάνει που, ας πούμε, το “Glide Of The Wings”, το βίντεο κλιπ, κατά 70% το τραγούδι είναι του Αλέκου: οι μελωδίες, ο ρυθμός. Εγώ μόνο το άλλαξα λίγο, ρυθμικές αξίες, το bridge είναι δικό μου, δηλαδή ενώ κάποια πράγματα όντως αλλάξανε, την κατευθυντήρια γραμμή σε κάποια από τα κομμάτια την έχει ο Αλέκος. Παίζει σημαντικό ρόλο η συμβολή του. Δεν είναι κανένας υπερκιθαρίστας, είναι ουσιαστικά ο ιθύνων νους, αν θέλεις, της μπάντας. Και ξέρεις τι γίνεται; Ακόμη και κάτι να μην είναι τεχνικά πολύ καλό, μετά το παίρνει η μπάντα, βγάζει το resume και το φέρνει εκεί που θέλει για να ακουστεί έτσι όπως θα έπρεπε να ακουστεί το 2008, σήμερα.

Επιρροές;
Ενώ μας έχουν προσάψει αρκετά γκρουπ, πχ Manilla Road, Omen, Brocas Helm, Slough Feg, η μπάντα δεν ακούει πολύ. Εγώ θα έλεγα πέντε αντιπροσωπευτικά γκρουπ για να δώσω στον άλλο ένα στίγμα, δηλαδή να καταλάβει ποιοι είναι αυτοί που υποστηρίζουμε περισσότερο: σίγουρα Iron Maiden, Metallica λίγο, Manowar οπωσδήποτε, Skyclad και Slayer λίγο, και ας φαίνεται περίεργο. Γιατί έχουμε κάποια γρήγορα σημεία τα οποία καθαρά θα μπορούσαν να θεωρηθούν Slayer, Testament… Οπότε ουσιαστικά αυτοί, μαζί με την Lorena Mckenit, είναι οι βάσεις, αν θέλεις αποτελούν τα κοινά ακούσματα όλων μας. Συν το “Painkiller” που, εντάξει, όλοι στην μπάντα τον θεωρούν έναν από τους πιο κορυφαίους δίσκους του heavy metal. Αν ρωτήσεις, θα σου πουν κάτι από Maiden, από Metallica, αλλά το “Painkiller” είναι στο top 5 όλων των μελών του συγκροτήματος.

Οι μπάντες που μου είπες, οι περισσότερες είναι heavy / κλασικό metal, δεν είναι epic, στο στυλ που παίζετε εσείς.
Ναι, για αυτό σου λέω πως τα folk / epic στοιχεία τα έχουμε πάρει είτε από Skyclad, είτε από την Mckenit, είτε από τους Manowar, η μόνη epic μπάντα ουσιαστικά. Πέρα από Manowar δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον από μας ο οποίος να ακούει, ας πούμε, φανατικά Warlord, παρόλο που μου αρέσουν πολύ οι Manilla Road ή Omen… Δεν θυμάμαι κανέναν να μου λέει «έλα να ακούσεις το καινούριο άλμπουμ των Cirith Ungol» ή κάτι τέτοιο, κατάλαβες; Μου έκαναν μια ερώτηση, «σας κατατάσσουμε ανάμεσα σε Cirith Ungol, στους Brocas Helm, στους Omen και στους Virgin Steele, τι να προσθέσω, τι να αφαιρέσω;». Λέω τα τρία πρώτα στειλ’ τα. Με Virgin Steele θα μπορούσε να πει κάποιος πως υπάρχουν κάποια πιο κοινά στοιχεία, λίγο η χροιά της φωνής, λίγο ο λυρισμός είναι κοινά στοιχεία αλλά κατά τα άλλα οι υπόλοιπες, με τίποτα.

Τώρα που είπες Manowar, στο Up the Hammers, όταν παίξατε την διασκευή, από κάτω έγινε ο χαμός!
(γέλια)… Η αλήθεια είναι ότι ενώ από πιτσιρικάς άκουγα Manowar, δεν το πίστευα ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο να πιάσω το feeling. Κι από ό,τι βλέπω δηλαδή από κάτω, από την ανταπόκριση, δεν τους αφήνει αδιάφορους, όχι επειδή είναι Manowar, αλλά επειδή είναι δοσμένο σωστά. Πίστεψε με, έχω φτύσει πολύ ιδρώτα και αίμα για να καταφέρω να τραγουδήσω τέτοια τραγούδια. Και όταν κάναμε διασκευή “Hell Patrol” από Priest, ήταν το ίδιο δύσκολο, φωνητικά πάντα. Απλά η μπάντα αγαπάει πάρα πολύ το κλασικό heavy. Και γι’ αυτό τα riff που βγάζουμε είναι έτσι, heavy / power / thrash, σε αυτό το στυλ. Αν και προβλέπω ο καινούριος δίσκος να έχει τεράστιες διαφορές πάλι από τον προηγούμενο.

Δηλαδή;
Ε, είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμα. Υπάρχουν μόνο σκόρπιες ιδέες, ούτε ένα κομμάτι δεν υπάρχει ουσιαστικά. Απλά, νομίζω ότι όπως για παράδειγμα το “The Silver Arm” με το demo έχει διαφορές, και το “The Silver Arm” με τον καινούριο δίσκο έχει διαφορές, έτσι και ο πιο καινούριος δίσκος θα έχει διαφορά με τον προηγούμενο. Τολμώ να πω ότι ίσως να έχει και πολύ λιγότερα πλήκτρα, να είναι πιο επιθετικός δηλαδή. Τώρα αν θα αρέσει ή όχι, αυτό δεν το ξέρω, αλλά σίγουρα δεν θέλουμε με τα παιδιά να κάνουμε έναν ίδιο δίσκο. Εννοείται πως δεν θα πάμε να παίξουμε ηλεκτρονική μουσική, καταλαβαίνεις τι εννοώ. Δεν είναι αυτό που λέμε, που ακούς ας πούμε ένα δίσκο Running Wild, που αν ακούσεις τρεις δίσκους μετά, είναι σχεδόν ο ίδιος, χωρίς παρεξήγηση. Γενικώς, οι πρώτοι δίσκοι τους είχαν πολλά να πουν μεταξύ τους, μετά έγινε το αναμάσημα. Προσπαθούμε να μην επαναλαμβανόμαστε και αυτό που βγαίνει, να μην έχει ομοιότητες γενικά. Θα κοιτάξουμε κάτι πιο διαφορετικό στον καινούριο δίσκο σίγουρα.

Ποιος γράφει;
Μουσική, συνεισφέρουμε όλοι. Σίγουρα οι κιθαρίστες έχουν περισσότερη δουλειά που γράφουν τα θέματα, αλλά κι εμένα μου έχουν σκάσει ήδη πάνω από 20 ιδέες στη δουλειά και μουσική κιόλας, όχι φωνές, και το ηχογραφώ στο κινητό για να μην χάσω τη μελωδία. Αλλά γράφουμε συνήθως όλοι στην μπάντα εκτός από τους στίχους που κατά κύριο λόγο είναι δική μου δουλειά. Δηλαδή το θέμα των στίχων γενικά στον καινούριο δίσκο, αν εξαιρέσεις δυο - τρία τραγούδια τα οποία θεματικά είναι ιδέες του Αλέκου, η απόδοση είναι δική μου. Μου λέει για ποιο θέμα θέλει να γράψω, κάθομαι μετά, διαβάζω κάτι σχετικό και γράφω. Αλλά πέρα από αυτά τα κομμάτια, όλος ο υπόλοιπος δίσκος είναι από θέματα δικά μου και όλοι οι στίχοι από τον καινούριο δίσκο είναι δική μου δουλειά γενικότερα. Συνθετικά δεν έχουμε πρόβλημα - γενικά, ιδέες έχουμε πάρα πολλές, από παντού.

Γυναικεία φωνητικά θα βάζατε καθόλου;
Είχαμε σκοπό στην μπαλάντα αυτή να βάλουμε γυναικεία φωνητικά, απλά επειδή το θέμα ήταν πολύ προσωπικό δικό μου και οι στίχοι ήταν δικοί μου, αποφασίσαμε τελικά να μην το επιχειρήσουμε. Στον επόμενο δίσκο πολύ πιθανό να υπάρχουν γυναικεία φωνητικά αλλά κι αυτά σε μικρή πάντα έκταση.

Σαν guest δηλαδή…
Μπράβο, ακριβώς.

Κι εγώ πιστεύω ότι θα ταίριαζε στο ύφος σας.
Γενικώς, εγώ σκεφτόμουν, επειδή έχω μια τέτοια φωνή, μία τραγουδίστρια, η οποία είναι εξαιρετική και φίλη μου και σίγουρα θα το κάνει γιατί μου το είπε, και για το “Ode To Salvation” μου είχε πει, απλά δεν το προτιμήσαμε τελικά. Θα κάνουμε ένα τραγούδι το οποίο μουσικά να είναι πολύ άγριο, ακριβώς για να κάνει αυτή την αντίθεση με την φωνή της. Όχι το κλασικό Theatre Of Tragedy, ας πούμε, καμία σχέση. Θα θέλαμε να έχει μια επιθετικότητα η μουσική, ακριβώς για να τονίσει την φωνή της.

Τώρα ακούγοντας αυτό, συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό το ντουέτο Lemmy / Doro Pesch στο “Born To Raise Hell”.
Ναι; Μπράβο, κάτι τέτοιο (γέλια). Μακάρι, θα δούμε. Το πρώτο και κυριότερο πράγμα που κοιτάμε τώρα είναι οι συναυλίες και να πάει η μπάντα παραέξω, γιατί ουσιαστικά οι συναυλίες είναι το Α και το Ω. Δίνουν ώθηση στον κόσμο να ασχοληθεί μαζί σου. Είναι ο μόνος λόγος που μπάντες μεσαίου βεληνεκούς, και όχι μεγαθήρια, ας πούμε όπως είναι οι Megadeth πχ, πουλάνε ακόμα δίσκους. Λόγω downloading και όλα αυτά, ο μόνος ασφαλής τρόπος πλέον να πουλήσεις δίσκο και αν, είναι στα live. Δηλαδή αυτό που έγινε στο Up the Hammers ήταν κάτι αναπάντεχο. Εντάξει, δεν είναι κανά τρελό νούμερο, αν σκεφτείς ότι η συναυλία είχε 22 ευρώ είσοδο χωρίς ποτό, αλλά δώσαμε 24 cd και 19 μπλούζες…

Και που εμφανιστήκατε και νωρίς…
Και που εμφανιστήκαμε και νωρίς, βέβαια! Δεύτερη μπάντα βγήκαμε, γύρω στις 7.30, όπου αρκετός κόσμος ήταν ακόμη έξω. Δηλαδή κι εγώ προσωπικά αν ήμουν, θα έμπαινα αργότερα. Μάλιστα, την επόμενη ημέρα, δεν ήξερα καν τι ώρα ξεκινά το φεστιβάλ και ήμουν εκεί κατά τις 8, και μόλις πήγα ήταν λίγο πριν ξεκινήσουν οι Battleroar φαντάσου. Παίζει ρόλο και η ώρα, όλα μετράνε. Και πάλι, αν με τέτοιο εισιτήριο καταφέρνεις και πουλάς ας πούμε αυτόν τον αριθμό, σκέψου αν σε ένα μεγάλο φεστιβάλ παίξεις καλά, τι μπορείς να κάνεις. Ο κόσμος σίγουρα επηρεάζεται όταν βλέπει μια μπάντα και δεν κάνει αγγαρεία, αλλά δίνει το 100% των δυνατοτήτων της. Εμείς είχαμε να παίξουμε δυο χρόνια και ήμασταν…

Στην Ιρλανδία το 2006, τι έγινε;
Όλοι, από το μαγαζί, εκτός από την φιλοξενία και όλα αυτά, όλο το venue και όλο το θέμα ήταν… μας έκαναν και νιώσαμε σαν στο σπίτι μας, και όχι μόνο αυτό, όταν βγήκαμε και παίξαμε, ήταν λες και όλος ο κόσμος που είχε έρθει να μας δει, μας γνώριζε προσωπικά. Δηλαδή τραγουδούσαν συνέχεια, και από ένα κομμάτι που αποσπάσαμε και κατάφερα να το βάλω στο myspace, καταλαβαίνεις τι έγινε. Περιττό να πω πως όταν παίξαμε ένα medley, το “Battle Hymns” και στη μέση που υποτίθεται μπαίνει το αργό θέμα, ξεκινήσαμε με το “Emerald” (Thin Lizzy)… Ήταν πανέμορφα! Δεν ήθελα να φύγω την επόμενη μέρα… Μόνο αυτό σου λέω. Πολύ ωραία συναισθήματα. Και ένα άλλο στοιχείο, αν θέλεις, που μπορεί πολλοί να αγνοούν, είναι στο θέμα του front man, του τραγουδιστή: είναι απίστευτο να τραγουδάς στα αγγλικά και όταν τελειώνει το κομμάτι, να μιλάς στα αγγλικά, είναι τελείως διαφορετικό… Σίγουρα θέλεις και την υποστήριξη του ελληνικού κοινού στην προσπάθειά σου, αλλά είναι διαφορετικό να μιλάς στην γλώσσα που τραγουδάς και με ανθρώπους μάλιστα με τους οποίους είσαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και γνωρίζουν τα τραγούδια σου. Είναι συναίσθημα το οποίο δεν αντικαθίσταται με τίποτα.

Θα ξαναπάτε τώρα εκεί, ε;
Θα ξαναπάμε, ναι. Τον Οκτώβριο σίγουρα, είναι must για μας.

Άλλο γκρουπ ελληνικό που να παίζει στο στυλ σας, που να έχεις ακούσει και να γουστάρεις;
Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση που τους είδα και στην συναυλία με Innerwish, καλά, πέρα από Innerwish οι οποίοι είναι από τις αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες, ήταν οι Valor. Πολλά υποσχόμενη μπάντα, μπορούν να βελτιώσουν κάποια πράγματα σίγουρα, απλά επειδή έχουν ξεκινήσει πάρα πολύ καλά και ο καινούριος δίσκος από όσο έχω ακούσει είναι αρκετά καλός, σίγουρα σταδιακά θα ανέβουν πιστεύω. Είναι από τις μπάντες που αν δεν τους προκύψουν προβλήματα και σταματήσουν να το κυνηγάνε, σίγουρα θα μας δώσουν πολλά πράγματα στο μέλλον. Και οι Battleroar και ο καινούριος δίσκος είναι από τα δυνατά χαρτιά της ελληνικής σκηνής, πιστεύω ίσως και το καινούριο των Wolfcry να είναι καλό, επειδή γνωρίζω τα παιδιά προσωπικά και έχω ακούσει υλικό από το καινούριο που ηχογραφούνε, θα είναι και αυτό από τα άλμπουμ που θα ασχοληθεί η ελληνική αγορά, θα ασχοληθεί γενικότερα το κοινό με αυτό το είδος.

Έχεις ακούσει που ανακοινώθηκαν κάποια πρώτα ονόματα για το Up the Hammers του ’09;
Άκουσα κάτι, κάποια από αυτές που θα παίξει είναι παλιά στο κουρμπέτι, έχει διαλύσει πολλά χρόνια πριν, δεν ξέρω ποτέ έγινε η επανασύνδεση τους, είναι οι Titan Force. Δεν είναι και πολύ δυνατό χαρτί για να πάει ο κόσμος πιστεύω. Βέβαια, αυτές οι μπάντες που έρχονται από εξωτερικό, φέρνουν και κόσμο μαζί τους στα live, οπότε είναι εγγυημένο ότι θα είναι καλύτερα τα πράγματα, αλλά δεν ξέρω αν έχουν αυτή την αίγλη των Omen ή των Manilla Road. Μέχρι να ανακοινωθεί και η δεύτερη μέρα, γιατί συνήθως θα είναι δυο οι μέρες. Πιστεύω το δεύτερο μεγάλο όνομα που θα βγει θα είναι ακόμα πιο δυνατό, είναι νωρίς ακόμα…

Εσείς θα θέλατε να παίξετε πάλι του χρόνου;
Δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα αλλά αυτό θα είναι λίγο ουτοπικό πιστεύω, από την άποψη ότι είναι καλό κάθε χρόνο το φεστιβάλ να ανανεώνεται. Δε γνωρίζω συγκρότημα που να έπαιξε σε δυο Up the Hammers συνεχόμενα. Και από την άλλη, νομίζω πως και του κόσμου του αρέσει αυτό, η ποικιλία. Αν θέλει να δει εμάς, σίγουρα θα κάνουμε κάποια live ενδιάμεσα, δηλαδή δεν θα περιμένουμε μέχρι το Up the Hammers για να κάνουμε κάποια live. Σίγουρα θα κάνουμε κάτι, είτε μόνοι μας, είτε με γκρουπ που έχουμε κοινό παίξιμο ή κοινά ακούσματα.



Σε κάποιο φεστιβάλ που να θέλατε να παίξετε εδώ Ελλάδα, τύπου Rockwave; Ακόμη και αν θα έπρεπε να παίξετε και στις 4 ή 5 το απόγευμα…
Δε νομίζω να υπάρχει μπάντα που να θέλει να προωθήσει τη δουλειά της, να δει τη δουλειά της να πηγαίνει σε ευρύτερο κόσμο και να μην θέλει να ακουστεί σε περισσότερους, δηλαδή ακριβώς αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο σου είπα προηγουμένως ότι ήρθαμε σε επαφή με εταιρείες που κάνουν τέτοια φεστιβάλ. Αν καταφέρουμε να ρίξουμε κάποια στεγανά προκειμένου να παίξουμε και ναι, γιατί όχι, και 5 το απόγευμα. Φυσικά και θα το κάνουμε, ούτως ή άλλως τα ονόματα τα οποία θα παίζουν μετά από εμάς είναι δεδομένο ότι έχουν καθολικά μεγαλύτερη αποδοχή, αναγνωσιμότητα, δισκογραφία, προϊστορία και όλα αυτά. Αλλά πέραν τούτου, νομίζω ότι κάποια σοβαρή μπάντα, ακόμη και για το βιογραφικό, και για views στο myspace, για οποιοδήποτε λόγο μπορείς να φανταστείς, αν σέβεται τον εαυτό της και τον κόσμο που την ακούει, θα πρέπει να έχει κατά νου να παίξει σε μεγάλα φεστιβάλ. Είναι πολύ καλή εμπειρία.

Υποθετικά μιλώντας, αν σας άκουγε κάποιος από εξωτερικό και σας έλεγε να τα παρατήσετε όλα για να πάτε εκεί και να κάνετε κάποια πράγματα, θα το σκεφτόσασταν να το κάνετε;
Βέβαια, είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά αν προέκυπτε, εξαρτάται αρχικά από τους όρους και από το τι θα προσέφερε η εταιρεία στη μπάντα προκειμένου να κάνουμε κάτι τέτοιο. Μιλώντας προσωπικά πάντα, εγώ θα το έκανα. Οι υπόλοιποι αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν. Τώρα δεν ξέρω αν οι όροι που θα προσέφεραν θα ήταν ευνοϊκοί και αν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν προς το καλό της μπάντας… δε νομίζω ότι κάποιος θα είχε πρόβλημα από μας να το κάνει.

Είναι ρίσκο βέβαια…
Τεράστιο. Και δεν το κάνουν πολλοί. Δύσκολα θα αφήσει κάποιος τη δουλειά του, το σπίτι του, την οικογένειά του, την κοπέλα του, τον καφέ του, την μπάλα του, ό,τι μπορείς να φανταστείς για να πάει έξω. Εγώ είμαι από τους ανθρώπους που θα το κάνω, όποιο κι αν είναι το τίμημα γιατί το ένα πράγμα είναι η δουλειά μου και το άλλο είναι η ζωή μου. Δεν θα το έχανα με τίποτα στον κόσμο.

Σπίτι τι ακούς;
Σπίτι ακούω… (γέλια) Μπορώ να ακούσω οτιδήποτε. Αν εξαιρέσεις τα σκυλάδικα και τα λαϊκά, έτσι; Γενικά, ό,τι έχει καλή μελωδία. Και όχι απαραίτητα, μπορώ να ακούσω από πολύ μελωδικά πράγματα τα οποία έχουν hooks, δηλαδή ακούς ένα ρεφρέν και κολλάς, ακόμη και γυναικεία pop τραγούδια, δεν έχω πρόβλημα, δεν τρώω κολλήματα. Η μουσική είναι τεράστια γκάμα. Μέχρι το τελευταίο πχ των Lamp of God. Γενικά, οτιδήποτε μπορεί να μου βγάλει συναίσθημα: έχω νεύρα, θα ακούσω Pantera να εκτονωθώ, έχω μελαγχολία, θα βάλω Opeth, είμαι λίγο εύθυμος, θα πετάξω κάτι από Helloween, είμαι στην τσίτα, θα ακούσω Metallica. Οτιδήποτε ουσιαστικά εκφράζει τον ψυχικό μου κόσμο.

Προτιμάς να ακούσεις κάτι που είχες πάρει πριν 5 - 10 χρόνια ή το ψάχνεις να ακούσεις κάτι καινούριο να δεις τι είναι;
Θα σου πω. Δεν έχω κολλήματα. Αυτό που έχω προσέξει σε μένα σίγουρα πλέον σαν ακροατής, είναι πως δεν μπορώ με τίποτα να ακούσω δίσκους οι οποίοι μου ακούγονται πολύ παλιομοδίτικοι. Δεν μπορώ να τους ακούσω, όχι ότι αν βρεθώ σε ένα μαγαζί δε θα ακούσω. Ενώ στάνταρ αν βρεθώ κάπου και βάλει το “Warning Of Danger” από Omen θα γουστάρω πάρα πολύ, δεν θα κάτσω σπίτι μου να το ακούσω. Θέλω να ακούσω κάτι το οποίο να ηχεί καινούριο στα αυτιά μου. Κι ας μην είναι. Δηλαδή, ας είναι μια μπάντα η οποία υπάρχει από το ’90, ας είναι το τελευταίο των Blind Guardian που δεν μου αρέσει και πολύ. Και μόνο ο ήχος του, ακούγεται πιο ελκυστικός στα αυτιά μου κι ας μην μου αρέσει πολύ. Ας μην είναι καν metal. Πχ ακούω Thirty Seconds To Mars και έχουν ένα εντελώς ιδιαίτερο δικό τους στοιχείο. Έχουν ωραία τραγούδια, βγάζουν κάποιες μελωδίες κι εμένα αυτό το πράγμα μου αρέσει. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο σίγουρα, αλλά είμαι πιο ανοιχτός σε πιο σύγχρονα ακούσματα, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα μοντέρνων ηχοχρωμάτων. Δηλαδή ας είναι κάτι παλιομοδίτικο αλλά καλά παιγμένο, ας είναι το τελευταίο των Manowar: μπορώ πιο εύκολα να το ακούσω.

Τους Sentinel Beast τους παρακολούθησες καθόλου στο φεστιβάλ;
Είδα λίγο. Πολύ καλοί παικτικά. Τρομερά δεμένη μπάντα, στο παίξιμο τους, πολύ ορεξάτοι και δυνατοί, λίγο η σκηνική παρουσία της τραγουδίστριας μου έκανε κάτι, αλλά σαν σύνολο, σαν ήχος, σαν απόδοση, ήταν τρομεροί. Παρόλο που ήμουν κουρασμένος κι έπρεπε να φύγω λόγω δουλειάς, με κράτησαν για αρκετή ώρα. Και τους ήξερα σαν όνομα μόνο, δεν είχα ακούσει δουλειά τους. Θα έφευγα κατευθείαν, για να κάτσω να ακούσω σημαίνει ότι ήταν πραγματικά καλοί σε αυτό που κάνανε. Από τα highlights του φεστιβάλ σίγουρα. Όπως και οι Cage. Να, ένα παράδειγμα: τους Cage τους έχουν κατηγορήσει πως παίζουν σαν Priest / “Painkiller”. Στα @ρχίδι@ μου! Κατάλαβες πως το εννοώ… Είναι καλοπαιγμένο; Ναι. Ακούγεται μοντέρνο; Ας είναι παραδοσιακό σε κατασκευή…

Σε ύφος, ναι…
Σε ύφος, μπράβο. Δε με ενδιαφέρει. Μ’ αρέσει αυτό που παίζουν. Τέτοιες μπάντες μου αρέσουν να ακούω σήμερα.

Πώς και δεν παίζεις κάποιο όργανο στο γκρουπ;
Κοίτα, έπαιζα κιθάρα για ένα διάστημα. Η αλήθεια είναι πως έχουν περάσει όλα τα όργανα από τα χέρια μου, έκτος από πλήκτρα. Κιθάρα, μπάσο και ντραμς. Πώς και δεν; Πιστεύω ότι αν θέλεις να είσαι πραγματικά καλός σε κάτι θα πρέπει να επικεντρωθείς 100%. Το πιο απλό παράδειγμα θα σου πω, ο τραγουδιστής των Blind Guardian, όταν άφησε το μπάσο, πάντα τραγουδούσε καλύτερα. Μόλις είχε το μπάσο, εκτός του ότι έπαιζε κουλά… όπως και ο Araya, αν προσέξεις στην φωνή δίνει έμφαση πάντα - το μπάσο βολοδέρνει. Πιο πολύ προτίμησα να επικεντρωθώ στη φωνή. Άσε που το είδωλό μου είναι ο Hetfield και θα παραήταν κάρφωμα (γέλια)… Είναι κι αυτός ένας λόγος, αλλά όχι ο βασικός. Κυρίως ήθελα να δώσω το 100% στη φωνή. Για μένα το τραγούδι είναι τέχνη και δεν θέλω να μπλέκω τις τέχνες, κατάλαβες; Άσε την κιθάρα να είναι η ζωγραφική και την φωνή να είναι κάτι άλλο.

Πώς βλέπεις τον James τώρα;
Πολύ πεσμένο. Πολύ πεσμένο, αλλά κατά πρώτον είναι μεγάλος άνθρωπος και κατά δεύτερον, αυτά που έχει δώσει, οι ερμηνείες του ήταν τέτοιες, ειδικά από το “Ride the Lightning” και μετά, “Master of Puppets”, “Justice” και “Black Album”, που αυτοί οι δίσκοι απλά, δεν ξαναβγαίνουν. Αν αναλογιστεί κανείς και παραγωγικά ότι το “Black Album” είναι ένας δίσκος γραμμένος αναλογικά και ακούγεται καλύτερα και από οποιονδήποτε υπολογιστή, ακόμα και σήμερα, είναι μεγάλο επίτευγμα. Δηλαδή, ο Hetfield ό,τι είχε να δώσει, το έδωσε πιστεύω. Σίγουρα ο καινούριος δίσκος θα είναι καλός, σίγουρα θα μου αρέσει περισσότερο από τον προηγούμενο, αλλά δεν περιμένω και διαφορετικές φωνητικές ερμηνείες.

Να ξανάρθουμε στα δικά μας: το “Ode To Salvation” θα το χαρούμε και σε βινύλιο κάποια στιγμή;
Υπάρχει ένα ενδεχόμενο να βγει σε βινύλιο κοντά στην καινούρια χρονιά. Απλά είναι δύσκολο όσον αφορά το οικονομικό μέρος. Είναι καθαρά θέμα της εταιρείας, δεν είναι τόσο δικό μας.

Θα γουστάρατε όμως να το δείτε και σε Lp, έτσι δεν είναι;
Εγώ, ειδικά το συγκεκριμένο, θα ήθελα πολύ να το δω σε βινύλιο. Δηλαδή και λόγω εξώφυλλου και λόγω συνολικής δουλειάς.

Το εξώφυλλο πώς προέκυψε;
Το εξώφυλλο είναι δουλειά του Αλέκου. Γενικότερα τα εξώφυλλα τα επιμελείται και τα ζωγραφίζει ο Αλέκος και πρόκειται για μια ιδιαιτερότητα της μπάντας, το γεγονός ότι τα εξώφυλλα δεν προέρχονται από υπολογιστή, σίγουρα επεξεργάζονται σε υπολογιστή για να είναι καθαρά, αλλά η βάση τους γίνεται σε καμβά, ζωγραφίζονται κανονικά σε καμβά και παίρνουν μήνες. Το ομώνυμο κομμάτι, το “Ode To Salvation”, αναφέρεται σε μια μάχη 300 Ουαλών εναντίον Άγγλων και ουσιαστικά, ο Αλέκος αυτή ζωγράφισε. Σε αυτήν τη μάχη πεθαίνουν όλοι οι Ουαλοί και μένει ένας μόνο, ο οποίος ήταν ο Βάρδος (ο μόνος που μένει όρθιος ουσιαστικά), που τον βλέπεις κανονικά με την άρπα του, και ο τότε βασιλιάς της Αγγλίας του λέει ότι θα σου χαρίσω τη ζωή, αλλά θα έχει ένα τίμημα αυτή η χάρη: σε όποια πόλη (γιατί ήταν περιπλανώμενος αυτός) πηγαίνεις, στα τραγούδια που θα λες, θα λες και για αυτήν την μάχη, για το τι έγινε εδώ και ποιος επικράτησε. Αν μάθω πως πήγες κάπου και δεν το πες, θα σε βρω να σε σκοτώσω. Κι έτσι βγήκε και ο τίτλος: Ωδή για την Λύτρωση, δηλαδή η λύτρωση της ζωής του σαν άτομο ήταν να κάνει τον πόνο και τον θάνατο που είδε γύρω του τραγούδι, τους συντρόφους του, των δικών του ανθρώπων, σε εκείνη την μάχη, εκείνη τη μέρα…

Το είχατε συζητήσει από πριν ότι θα είναι κάπως έτσι ή προέκυψε;
Όχι, προέκυψε. Απλά, του είπαμε κάνε ένα εξώφυλλο επικό, όπως θέλεις εσύ. Κι έκανε ένα εξώφυλλο το οποίο θύμιζε αρκετά "Braveheart" αλλά δεν ήταν εσκεμμένο. Ήταν τελείως τυχαίο και εγώ εκείνη την περίοδο ένα από τα τραγούδια που έγραψα ήταν κι αυτό, το οποίο ήταν δική του έμπνευση σαν τραγούδι, και ουσιαστικά εξέφραζε και την μπάντα, γιατί ήταν και η δική μας ωδή για λύτρωση, το δικό μας μουσικό μέρος προς τον κόσμο και η λύτρωσή μας από μια περίοδο που δεν είχαμε εταιρεία, δεν είχαμε κάποιον από πίσω να μας στηρίξει γενικότερα και ήμασταν αβέβαιοι για το επόμενό μας βήμα κι αν αυτό θα βρει τελικά ανταπόκριση ή αν θα κυκλοφορήσει καν. Οπότε ουσιαστικά ο τίτλος εκφράζει τόσο την μπάντα ατομικά και ομαδικά, όσο και το εξώφυλλο και το συνολικό ύφος του δίσκου.

Εμείς να σας ευχηθούμε ολόψυχα καλή συνέχεια και επιτυχίες στην περιοδεία που ετοιμάζετε και το “Ode To Salvation” να φτάσει όπου εσείς θέλετε…
Ευχαριστούμε πολύ το Rocking team για την υποστήριξη και με την προακρόαση του δίσκου που είχαμε κάνει και τώρα, και να σας ευχηθώ και εγώ να συνεχίσετε να κάνετε το ίδιο καλά αυτό που κάνετε και με την ίδια αγάπη.

Ευχαριστούμε!