Συνέντευξη Von Hertzen Brothers (Mikko Von Hertzen)

«Θα υπάρχει πάντα μέσα μας ο prog οπαδός που αγαπάει τους Pink Floyd, αλλά λατρεύουμε και τους Prodigy»

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 13/03/2015 @ 10:43
Οι Von Hertzen Brothers επιστρέφουν με τον έκτο δίσκο της καριέρας τους και το "New Day Rising" αποδεικνύεται ένα καταπληκτικό άλμπουμ, σίγουρα μέσα στα καλύτερα -αν όχι το καλύτερο- που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα. Ήθελα πολύ να μιλήσω με τον Mikko Von Hertzen περί αυτού και τελικά η συζήτησή μας κατέληξε σε κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή κουβέντα, όπως θα δείτε παρακάτω. Όσα θα θέλατε να ξέρατε για κάθε τραγούδι του άλμπουμ, για την ομάδα παραγωγής πίσω από αυτό και για το πνεύμα που διακατέχει τα αδέρφια Von Hertzen θα το βρείτε στην παρακάτω συνέντευξη.

Πώς είναι τα πράγματα στην Φινλανδία, στην καρδιά του χειμώνα;
Κάνει πολύ κρύο εδώ, έχει πολύ χιόνι, αλλά εγώ είμαι στο Ελσίνκι, το οποίο βρίσκεται στην νότια ακτή κι ο καιρός εδώ είναι περισσότερο υγρός. Είναι γύρω στους μηδέν βαθμούς και υπάρχει λίγο χιόνι, αλλά με το που γίνεται πολύ συμπαγές λιώνει κατευθείαν. Αν πας 20 ή 50 χλμ. βορειότερα το χιόνι παραμένει στη θέση του, διότι δεν έχουν τον ωκεανό εκεί. Ο κόσμος κάνει σκι και άκουσα ότι παίζει πάνω από ένα μέτρο χιόνι στα βόρεια...

Κρυώνω και μόνο στην ιδέα...
Δεν είναι ούτε εμένα η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου... (γέλια)

Θα έλεγα ότι με βρήκε κάπως απροετοίμαστο η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του νέου σας άλμπουμ πριν μερικές εβδομάδες. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και θα ήθελα να μάθω λίγα περισσότερα πράγματα για την δημιουργία του.
Βρισκόμαστε στο υπ' αριθμόν άλμπουμ 6, σωστά; Μετά την περιοδεία για το "Nine Lives" αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως θα θέλαμε να κάνουμε το έκτο άλμπουμ μας. Κατά βάση, ηχογραφήσαμε το "Nine Lives" εδώ στο Ελσίνκι, όπου βρίσκεται η βάση μας, στο στούντιο που κάθομαι αυτή τη στιγμή, οπότε θα έλεγα πως ήταν πιο «σπιτικό» κατά μια έννοια. Συζητούσαμε, λοιπόν, με τους αδερφούς μου -και φυσικά με την manager που ήταν εκεί- και σκεφτόμασταν πως θα έπρεπε να κινηθούμε. Μια ιδέα ήταν να βγούμε όλοι εκτός Φινλανδίας, διότι θέλαμε να απομακρυνθούμε από το μέρος που ζούμε τις ζωές μας και να μεταφερθούμε κάπου όπου θα μπορούμε να επικεντρωθούμε πλήρως στη μουσική.

Επίσης, ένα πράγμα που συζητήσαμε ήταν πως θα θέλαμε να έχουμε τελείως διαφορετικά αυτιά να μας ακούσουν. Να φέρουμε κάποιον που είναι τελείως καινούργιος για τη μπάντα, που δεν ξέρει για εμάς, που ακούει τη μουσική για αυτό που είναι και μπορεί να φέρει κάτι νέο σε αυτή. Έτσι, ζητήσαμε από την manager μας που είναι πολύ καλά δικτυωμένη στον κόσμο, αν θα μπορούσε να ρωτήσει μερικούς παραγωγούς τους οποίους ξέραμε και θεωρήσαμε ότι θα μπορούσαν να δουλέψουν μαζί μας.

Μιλήσαμε με τέσσερεις διαφορετικούς παραγωγούς και -μετά από μερικούς μήνες σκέψεις και προγραμματισμού του budget κι όλων των υπολοίπων- καταλήξαμε σε έναν Καναδό, τον Garth Richardson, που είναι κυρίως γνωστός για τις δουλειές του με τους Rage Against The Machine, τους Red Hot Chili Peppers και τους Biffy Clyro πιο πρόσφατα. Έμοιαζε να είναι ένας cool τύπος και ο Καναδάς έχει πολλές ομοιότητες με τη Φινλαδία κατά κάποιο τρόπο. Ξέρεις, ο καιρός και οι άνθρωποι είναι κάπως παρεμφερείς, οπότε έμοιαζε με μια σωστή απόφαση. Αφού το αποφασίσαμε αυτό, ο Garth μπήκε στην διαδικασία, άκουσε τη μουσική, ξεκίνησε να κάνει σχόλια πάνω στα τραγούδια και ταξίδεψε μέχρι το Ελσίνκι για ένα κομμάτι της προ-παραγωγής. Κάθισε δύο εβδομάδες εδώ στο στούντιο και μετά την 1η Δεκεμβρίου, ξεκινήσαμε τις ηχογραφήσεις στο Βανκούβερ.

Von Hertzen Brothers

Είχατε κάποια συγκεκριμένη δουλειά του στο μυαλό σας όταν αποφασίσατε να δουλέψετε μαζί του;
Έχουμε παίξει μερικές συναυλίες με τους Biffy Clyro και ξέραμε πως μας αρέσει πολύ αυτή η μπάντα, οπότε σίγουρα αυτό έπαιξε το ρόλο του. Καθίσαμε και είδαμε τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν την τελευταία πενταετία και μας άρεσαν πραγματικά, αυτά στα οποία ο γενικότερος ήχος ή η παραγωγή μας ακουγόντουσαν ωραία. Οπότε βάσει αυτών βρήκαμε κάποιους παραγωγούς...  Μιλάγαμε με τον Andrew Scheps που αυτή τη στιγμή δουλεύει με τους Red Hot Chili Peppers και μετά με έναν άλλο τύπο, τον Nick Raskulinecz που βασικά δουλεύει τώρα με τους Apocalyptica. Επίσης, υπήρχε ένας τύπος από το Ηνωμένο Βασίλειο που τον λένε Danton Supple και ο οποίος δούλευε με τους Coldplay, καταλαβαίνεις ένας λίγο πιο pop παραγωγός. Οπότε, αυτοί ήταν οι παραγωγοί που αξιολογήσαμε ότι πρέπει να μιλήσουμε μαζί τους και σε όλους άρεσε η μουσική μας, εκτός από τον Nick Raskulinecz που είπε ότι ήταν πολύ απασχολημένος και δεν θα μπορούσε να το αναλάβει, διότι την ίδια στιγμή δούλευε με μια άλλη φιλανδική μπάντα.

Όλοι οι υπόλοιποι ήθελαν να το αναλάβουν, αλλά επιλέξαμε τον Garth τόσο λόγω της δουλειάς του με τους Biffy Clyro, όσο και λόγω του πως αντιμετώπισε αυτή την πρόκληση. Έδειξε πραγματικά ενθουσιασμό στο να δουλέψει μαζί μας, του άρεσε πραγματικά η μουσική μας, είδε κάτι σε εμάς και μας είπε ότι αυτή η μουσική δεν φτάνει πλέον στα χέρια του. Υπάρχει πολύς κόσμος που του στέλνει demos και τα συναφή και συνήθως είναι μπάντες που θέλουν να μπουν στο στούντιο και να συνεργαστούν μαζί του, αλλά είτε δεν έχουν λεφτά για να το κάνουν, είτε είναι χάλια μπάντες. Τουλάχιστον, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδίου, αυτή τη φορά είχε μουσική που του άρεσε πραγματικά και μια μπάντα που βρίσκεται σε θέση και έχει το στάτους να πληρώσει για τη δουλειά της εκεί. Ήταν μια πολύ καλή συνεργασία και όλα πήγαν καλά. Στο τέλος της ημέρας, το μόνο που έχει σημασία είναι τελικό αποτέλεσμα, σωστά; Αν το άλμπουμ είναι καλό ή όχι. Τουλάχιστον, είμαστε ευχαριστημένοι με το άλμπουμ, οπότε...

Πέραν από τον Garth Richardson, ο Randy Staub που επιμελήθηκε την μίξη έχει δουλέψει με ονόματα όπως οι Metallica, οι Bon Jovi, ο Bryan Adams και οι Nickelback μεταξύ άλλων. Μεγαλεία, ε;
Ναι! Ήταν αστείο, διότι η σειρά με την οποία συνέβησαν τα πράγματα ήταν πως πρώτα πήραμε τον Garth στην ομάδα μας και μετά τον ρωτήσαμε αν μπορούσε να επιλέξει το ένα άτομο που θα ήταν το καλύτερο για να αναλάβει την μίξη αυτού του είδους μουσικής, αυτού του άλμπουμ... Ποιό θα μπορούσε να είναι αυτό το άτομο; Το σκέφτηκε και μας είπε πως την πραγματικότητα υπάρχουν δυο άνθρωποι που μπορούσε να φέρει στο μυαλό του. Ο ένας εξ αυτών ήταν ο Randy Staub κι ο άλλος ένας Αμερικανός. Δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά ήταν κι αυτός πολύ σπουδαία περίπτωση.

Σκεφτήκαμε πως ο Randy βρίσκεται στην ίδια πόλη, καθώς έχει στούντιο στο Βανκούβερ, βασικά δουλεύει σε ένα στούντιο ιδιοκτησίας του Bryan Adams. Εκεί κάνει όλες τις μίξεις για τους Nickelback, τους Alice In Chains, τους Metallica κι όλα αυτά. Γνωρίσαμε τον Randy ενώ ηχογραφούσαμε. Του ζητήσαμε να έρθει στο στούντιο να ακούσει τα τραγούδια και να γνωριστούμε λίγο. Ήθελε πραγματικά να το αναλάβει, οπότε τελικά λόγω του Garth προσλάβαμε τον Randy για την μίξη. Όπως είπες κι εσύ, είναι φοβερό, έχει δουλέψει με όλες αυτές τις σούπερ μεγάλες μπάντες, ενώ επίσης πηγαίνοντας στον Καναδά πήρα το νέο άλμπουμ των Alice In Chains και το άκουγα και πραγματικά μου άρεσε αυτό που προσέφερε στον ήχο του συγκροτήματος. Έχει τον τρόπο του, ξέρει τη δουλειά του, είναι επαγγελματίας... Έτσι, ξέραμε πως αν τον φέρναμε στην ομάδα, ο ήχος θα ήταν υπέροχος...

Στο τέλος, η σπουδαία ομάδα της παραγωγής συμπληρώνεται με το mastering που ανέλαβε ο ιδανικός άνθρωπος γι' αυτήν τη δουλειά, ο Ted Jensen. Ποιά η συμβολή του στον ήχο του άλμπουμ, ειδικά έχοντας του δύο προαναφερθέντες να δουλεύουν πριν από αυτόν;
Νομίζω πως αυτό που έκανε ο Ted ήταν λίγη «ευθυγράμμιση». Καθώς ο Ted έκανε το mastering του δίσκου, πήρε τηλέφωνο τον Randy και είπε ότι πρωτίστως ήταν χαρούμενος με το ότι δεν θέλαμε ο δίσκος ν’ ακούγεται παραφορτωμένος, πολύ δυνατός σε ένταση. Πολλές μπάντες τη σήμερον ημέρα κάνουν το λάθος να θέλουν τα πάντα πολύ δυνατά και με αυτή τη διαδικασία οι δυναμικές χάνονται. Είπαμε στον Ted να το κάνει απλώς μουσικά, να αφήσει λίγο χώρο και λίγο αέρα για να αναπτυχθεί η μουσική. Αν υπάρχει μια κλιμάκωση στο πέμπτο λεπτό ενός τραγουδιού, δεν χρειάζεται να τσιτώσουμε από την αρχή του. Άσε το να αναπνεύσει.

Ήταν πολύ χαρούμενος, γιατί είπε ότι σήμερα είναι πολύ σπάνιο να πετυχαίνεις μπάντες που πραγματικά σκέφτονται έτσι, με μουσικό κριτήριο. Όλοι θεωρούν ότι θα έπρεπε να είναι με κάποιον τρόπο εντυπωσιακοί και μιλούν για τον «πόλεμο έντασης» που λαμβάνει χώρα. Πως τα πάντα πρέπει να είναι πιο δυνατά από τον τελευταίο πιο δίσκο που βγήκε και που όλοι ψάχνουν να βρουν τρόπους να κάνουν τα πάντα πιο δυνατά. Δε νομίζω ότι είναι αυτός ο δρόμος.

Έτσι, λοιπόν, ο Ted επικοινώνησε με τον Rand και του είπε πως είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που διασκέδαζε τόσο πολύ με το να κάνει mastering σε ένα άλμπουμ, γιατί και η μπάντα είναι πολύ καλή και επίσης λάτρευε το γεγονός πως μπορούσε να κάνει τη δουλειά ρου χωρίς κανείς να αναπνέει πίσω από το λαιμό του, υποδεικνύοντας αν κάτι πρέπει να είναι έτσι ή πρέπει να είναι αλλιώς. Έκανε καταπληκτική δουλειά, το άλμπουμ ακούγεται πραγματικά καλό. Το είχα βάλει σε κάποιους τύπους που κάνουν mastering εδώ στη Φινλανδία, κάποιους από τους καλύτερους που έχουμε εδώ, και όλοι συμφωνούσαν πως αυτό που έκανε ήταν κάτι το ξεχωριστό, ενώ όλοι είχαν περιέργεια να ακούσουν την δουλειά του Ted Jensen στο άλμπουμ μας. Όλοι όσοι έχουν ακούσει το άλμπουμ συμφωνούν στο εξής: πως ακούγεται καταπληκτικό. Και νομίζω πως τελικά είναι όλη η διαδικασία του να έχουμε τον Garth με την ομάδα του, με όλους τους μηχανικούς του, μετά τον Randy και στο τέλος τον Ted Jensen. Όλα αυτά συνεισέφεραν στο άλμπουμ, με τέτοιο τρόπο ώστε η ποιότητα του ήχου να είναι πραγματικά καλή.

Von Hertzen Brothers

Δώσαμε τα εύσημα σε όλους αυτούς, αλλά νομίζω ήρθε η ώρα να αναγνωρίσουμε και την προσφορά αυτών που έγραψαν και ηχογράφησαν τον δίσκο. Πιστεύω ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικό δίσκο και μπορώ να πω πως ήδη μου αρέσει περισσότερο από το "Nine Lives", αν αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι σε κάποιον. Πώς αισθάνεσαι επ' αυτού και ποιές οι βασικές διαφορές ανάμεσα στους δύο δίσκους κατά την άποψή σου;
Μουσικά, όταν ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε αυτόν τον δίσκο και επίσης στην φάση της προ-παραγωγής, σκεφτόμαστε «ας κόψουμε τις βλακείες, να βρούμε τον πυρήνα των τραγουδιών και να τον κάνουμε να λάμψει. Ας μην το κάνουμε πολύ δύσκολο για τον κόσμο να το «πιάσει», να καταστήσουμε ξεκάθαρο τι παίζει με τα τραγούδια και ας το κάνουμε με έναν τρόπο που να είναι ελκυστικός.». Αυτό είναι κάτι που συζητήσαμε αρκετά  με τον Garth, και έχει να κάνει πολλά μικρά πραγματάκια που δεν τα ακούς καν, αλλά για μας ήταν κάτι καινούριο. Ήταν κάτι διαφορετικό όταν τραγουδάω οι άλλοι να κάνουν λιγάκι πίσω, να μην παίζουν πολλά κύμβαλα ή να μην κάνουν πάρα πολλά γεμίσματα, ή να παίζουν πολύ δύσκολες κιθαριστικές μελωδίες. Γιατί δεν είναι απαραίτητο και ας έχουμε καλύτερα μία βάση πάνω στην οποία να κάτσει το τραγούδι. Κι έπειτα, όταν δεν τραγουδάω, μπορούμε να τα επαναφέρουμε όλα αυτά ή την μουσικότητα της μπάντας. Οπότε, υπάρχει μια ισορροπία στον δίσκο που δεν είχαμε τη δυνατότητα να δούμε σε προηγούμενες δουλειές και αυτή ήταν η συνεισφορά του Garth.

Φυσικά, από άποψη συνθέσεων, είναι ένας καλός δίσκος. Όλα τα τραγούδια είναι καλά τραγούδια και δεν υπάρχει ούτε ένα για το οποίο να είπαμε «οk, χρειαζόμαστε άλλο ένα τραγούδι, οπότε ας βάλουμε αυτό». Στην πραγματικότητα, ηχογραφήσαμε δεκαέξι τραγούδια και επιλέξαμε τα δέκα για να συνθέσουν αυτό το ταξίδι που τώρα λέγεται "New Day Rising". Γιατί για ταξίδι πρόκειται. Ξέρεις, αρχίζει από ένα μέρος, πάει σ’ ένα άλλο και καταλήγει κάπου που δεν είχες φανταστεί ποτέ. Δεν θα σκεφτόσουν ποτέ όταν άρχιζες να ακούς τον δίσκο ότι θα υπήρχε στο τέλος του ένα τραγούδι σαν το "Hibernating Heart". Νιώθω ότι σαν συνθέτες καταφέραμε να γυαλίσουμε λίγο παραπάνω το διαμάντι με αυτόν το δίσκο. Όλα τα άλμπουμ έχουν καλά τραγούδια και είμαι περήφανος για όλα, αλλά πιστεύω πως με αυτό πήγαμε ένα βήμα προς μια πιο γυαλισμένη, κατά κάποιο τρόπο, κατεύθυνση. Είναι εμφανές το τι σκεφτόμασταν. Τα τραγούδια είναι ξεκάθαρα, το παίξιμο είναι καθαρό, πολύ καλά κουρδισμένο, καθώς όταν γράφαμε τις κιθάρες δώσαμε πολλή προσοχή στο να είναι τέλεια κουρδισμένες και ούτω καθεξής... Μικρά πράγματα σαν κι αυτό συντελούν στο δυναμικό αποτέλεσμα του δίσκου.

Θεωρώ το "New Day Rising" ένα πιο ομοιογενές άλμπουμ, καθώς ρέει αβίαστα από την αρχή ως το τέλος. Απ' την άλλη, το "Nine Lives" πάντα θα ξεχωρίζει στην δισκογραφία σας ως ο δίσκος που περιλαμβάνει τη μεγαλύτερή σας επιτυχία και ένα εξαιρετικό τραγούδι όπως το "Flowers And Rust". Το πρώτο single του νέου δίσκου -παρά το ότι είναι πολύ ωραίο τραγούδι- δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία. Προσπαθήσατε να αποφύγετε να γραφτεί ακόμα ένα παρόμοιο τραγούδι;
Λοιπόν, πάντα έχουμε αυτή την άποψη όταν γράφουμε νέα μουσική, πως αν υπάρχει κάτι που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό κάτι  άλλο που έχουμε κάνει πρόσφατα, λέμε «ας μην το κάνουμε τώρα, ας το φυλάξουμε για αργότερα». Ακόμα και σε αυτό το άλμπουμ υπάρχει τραγούδι που το κρατάγαμε για πολλά χρόνια. Στο "Stars Aligned" είχαμε ένα τραγούδι που λεγόταν "Angel's Eyes" και το τρίτο τραγούδι αυτού του δίσκου (σ.σ.: το "Trouble") μας το θύμιζε υπερβολικά. Όταν ετοιμάσαμε τον τελευταίο δίσκο "Nine Lives" το τραγούδι υπήρχε ήδη, αλλά ήταν αρκετά παρεμφερές. Έτσι, σκεφτήκαμε πως δεν είναι ο σωστός χρόνος για να παρουσιάσουμε το "Trouble" στο "Nine Lives", καλύτερα να αφήσουμε ένα χρονικό διάστημα». Από την άλλη, ποτέ δεν κάνουμε συνειδητά πράγματα του στυλ «χρειαζόμαστε ένα τραγούδι ακριβώς σαν το "Flowers And Rust"», γιατί το "Flowers And Rust" ήταν στην πραγματικότητα ένα τραγούδι που δεν μας έκανε για το προηγούμενο άλμπουμ, το "Stars Aligned". Κι έπειτα κατέληξε στο "Nine Lives"! Είναι παράξενο πως γίνεται τελικά. Είναι σαν να υπάρχει η κατάλληλη στιγμή για ένα τραγούδι να ανθίσει, ίσως χρειαζόμαστε να χωνεύουμε κάποια πράγματα ώστε να παρουσιαστεί το τραγούδι όσο δυνατόν καλύτερο γίνεται από πλευράς μας.

Υπάρχουν κάποια τραγούδια στον δίσκο που θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτερες επιτυχίες από το "Flowers And Rust", γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Οι άνθρωποι είναι τόσο παράξενοι, που μπορεί να τους αρέσει κάτι άλλο. Αλλά, γενικά, συμφωνώ. Τα τραγούδια στην καριέρα μας που έκαναν τη διαφορά είναι ένα από τον δεύτερο δίσκο μας, το "Let Thy Will Be Done", και μετά το "Flowers And Rust". Αυτά είναι τα δύο μεγαλύτερα τραγούδια που είχαμε ως τώρα.

Θα ήθελες να αναλύσομε ένα προς ένα τα τραγούδια του νέου άλμπουμ;
Ναι, αμέ, θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό.

Το "New Day Rising" είναι το εναρκτήριο τραγούδι και το πρώτο single. Θα το χαρακτήριζες ως προφανή επιλογή για single και video;
Ήταν μια προφανής επιλογή για να αποτελέσει το εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ. Είχαμε κι ένα τραγούδι που το έλεγαν "The Arsonist" το οποίο έμεινε τελικά εκτός κι αυτό ήταν επίσης μια επιλογή για εναρκτήριο τραγούδι. Αυτό που κάναμε ήταν ότι παίξαμε τα τραγούδια στους συνεργάτες μας σε όλο τον κόσμο, καθώς σκεφτόμασταν ποιο θα έπρεπε να είναι το πρώτο single από αυτό άλμπουμ. Όλοι σκέφτηκαν πως όπως και να είχε θα έπρεπε να ξεκινήσουμε από τα rock ραδιόφωνα. Από εκεί ξεκινάμε γιατί εκεί ανήκουμε. Στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουμε σχετικά καλό airplay σε μερικούς rock σταθμούς, οπότε χρειαζόμασταν ένα rock single, κάτι που αφενός θα έδειχνε την ποιότητα του ήχου μας και αφετέρου θα ήταν ένα απλά καλό rock τραγούδι. Όλοι θεώρησαν πως θα ήταν καλό single και το κάναμε edit κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ακόμα και η edited εκδοχή του να παραμένει ωραία.

Επίσης, είναι το ομώνυμο τραγούδι, το εναρκτήριο τραγούδι και ως τίτλος το "A New Day Rising" είναι κάτι το πολύ δυναμικό, με το εξώφυλλο κι όλα τα υπόλοιπα. Νιώθαμε πως αυτό το τραγούδι θα έπρεπε να επιλέξουμε, καθώς λέμε πως «ανατέλλει μια καινούργια ημέρα», οπότε δεν μπορούμε πριν από αυτό να βάλουμε κάτι άλλο και μετά να πούμε «α, ναι, ανατέλλει μια καινούργια μέρα». Απλά «ανατέλλει μια καινούργια μέρα». Τέλος. Αυτό είναι.

Πρόκειται για τραγούδι του Kie, καθώς ο αδερφός μου έγραψε το αρχικό demo του και παίζοντας λίγο με το chorus μαζί με τον Garth προέκυψε το τελικό αποτέλεσμα.

Von Hertzen Brothers

Και το "You Don't Know My Name" που ακολουθεί είναι ιδιαίτερα δυναμικό και up tempo. Με τι καταπιάνεται;
Η ιστορία είναι γραμμένη από την οπτική γωνία ενός stalker. Κάποιου που σε ακολουθεί και εσύ γνωρίζεις πως αυτός ή αυτή γνωρίζει τα πάνα για εσένα, αλλά εσύ δεν γνωρίζεις καν ποιο είναι το όνομά αυτού του προσώπου. Βρίσκεται στα όρια της ψύχωσης, κάπως περίεργο, καθώς αυτό το άτομο φαντασιώνεται πως εσύ είσαι ο ένας για αυτό, παρόλο που εσύ δεν ξέρεις ποιος είναι καν.

Αυτό φυσικά προέρχεται από την εμπειρία μου... (γέλια). Υπάρχει αρκετός κόσμος που νομίζουν ότι με ξέρουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν με ξέρουν. Μερικοί έχουν φτάσει σε σημείο να λένε πως ήμουν ο σύντροφός τους για πολλά χρόνια κι εγώ δεν τους γνωρίζω καν... (γελάει). Υπάρχουν τέτοιοι περίεργοι τύποι, λόγω της δουλειάς. Αλλά, όπως και να έχει, γραμμένο υπό αυτή την οπτική γωνία, εκφράζει αυτό το όριο, το τρόπο τινά ονειρικό σενάριο με το οποίο παίζεις...

Το αγαπημένο μου τραγούδι του άλμπουμ είναι το "Trouble" και ήδη ανέφερες ότι θυμίζει το "Angel's Eyes". Φίλε, δίνεις μια από τις πιο συναισθηματικές ερμηνείες της καριέρας σου, κατ' εμέ. Το θεωρείς κι εσύ ξεχωριστό αυτό το τραγούδι;
Πρόκειται για ξεχωριστό τραγούδι! Είναι κι ένα από τα δικά μου αγαπημένα μέσα από το άλμπουμ, είναι ένα δικό μου τραγούδι που το κουβαλάω μαζί μου εδώ και τέσσερα ή πέντε χρόνια. Πρέπει να έγραψα τη βασική ιδέα στην Ινδία, καθώς έχει αυτές τις αποχρώσεις και τις κλίμακες της ινδικής μουσικής και υπάρχουν πολλές εκδοχές του, αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος με την μίξη αυτού του τραγουδιού. Παίζουμε πολύ χαμηλά τις κιθάρες και είναι χαμηλοκουρδισμένες, αλλά τα φωνητικά είναι πολύ ψηλά, οπότε υπάρχει πολύς χώρος μεταξύ των φωνητικών και των κιθάρων, κάτι που δίνει μια αίσθηση ολοκλήρωσης σε αυτό. Επίσης, καθιστά τα πάντα πολύ ξεκάθαρα, διότι επεκτείνεις την εκφραστικότητα στα όριά της. Διαθέτει πολύ συναίσθημα μέσα του και θεωρώ πως είναι εκ των δυνατότερων τραγουδιών του άλμπουμ, ενώ όσοι το έχουν ακούσει έχουν μείνει εντυπωσιασμένοι (σ.σ.: η συνέντευξη έλαβε χώρα πριν δοθεί σε lyric video). Νομίζω πως θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι που θα το επιλέξουν ως το αγαπημένο τους μέσα από το άλμπουμ.

Το "Black Rain" μου αφήνει μια '90s αίσθηση με τη βασική μελωδία του. Από πού προέκυψε η έμπνευση για αυτό το τραγούδι; Το οποίο είναι αρκετά στενάχωρο, δίχως αμφιβολία...
Όλο το άλμπουμ έχει μια κάποια '90s αίσθηση, για να είμαι ειλικρινής. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, οι αγαπημένες μου μπάντες ήταν οι Soundgarden, οι The Cranberries κλπ... και όλα τα τραγούδια που ήταν χιτάκια εκείνη την εποχή ήταν φανταστικά τραγούδια... αυτά που γραφτήκαν στις αρχές των ‘90s. Κάποιοι άνθρωποι που έχουν ακούσει το άλμπουμ -όπως λες κι εσύ- έχουν πάει πίσω σε εκείνη την εποχή της μουσική. Ίσως έχει κάτι το grungy, καθώς υπάρχουν ακόμα και κάποιες επιρροές από την μουσική της σκηνής του Seattle εκείνης της εποχής.

Το συγκεκριμένο τραγούδι, το "Black Rain", το βρήκα κατά λάθος όταν έγραφα μουσική μόνος μου στο καλοκαιρινό μας κατάλυμα. Το βρήκα στο laptop μου, συγκεκριμένα αυτή την μελωδία στην κιθάρα και ξεκίνησα να το παίζω. Αμέσως ένιωσα πως αυτό είναι κάτι που δεν έχουμε κάνει προηγουμένως με τα αδέρφια μου. Έχει, επίσης, μια αίσθηση alternative country. Το chorus θα μπορούσε να είναι μια περίεργη εκδοχή των The Pauses ή των Calexico. Όντως είναι ένα στενάχωρο τραγούδι, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει μια ιστορία που τελειώνει κάπως αισιόδοξα...

Περίεργο τραγούδι το "Hold Me Up", ιδιαίτερα μελωδικό και με ωραία ενορχήστρωση με τη χρήση έγχορδων. Μάλλον είναι κάτι νέο για εσάς, ε;
Ναι, αυτό είναι ένα από τα τραγούδια που παίζουν στο όριο μεταξύ pop και rock. Όταν δουλεύαμε πάνω σε αυτό το τραγούδι προβληματιζόμασταν μήπως παραείναι pop. Αλλά όπως ρέει ο δίσκος, μετά από το "Trouble" και το "Black Rain", το χρειαζόμασταν, διότι το ύφος γίνεται κάπως στενάχωρο και πρέπει να έρθει κάτι να ελαφρύνει λίγο τα πράγματα. Το "Hold Me Up" έχει ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα και επί της ουσίας πραγματεύεται το να υπάρχει ένας άνθρωπος που είναι πολύτιμος για σένα στη ζωή σου και που πάντα προσπαθεί να σε βοηθήσει να βλέπεις τα θετικά πράγματα, να σε στηρίζει, να σε επαναφέρει στα πόδια σου και τα σχετικά. Θεωρήσαμε ότι ταιριάζει ωραία σε εκείνο το σημείο ως τραγούδι, καθώς είναι σχετικά πιο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο και έχει μια ωραία, μεγάλη ορχήστρα όπως επεσήμανες. Σίγουρα αποτελεί την πιο χαλαρή πλευρά αυτού του άλμπουμ, αλλά όπως και να έχει θεωρήσαμε ότι ταιριάζει στο δεδομένο σημείο.

Von Hertzen Brothers

Το "Love Burns" είναι ένα ακόμα αγαπημένο μου από το άλμπουμ. Ειδικά, η κλιμάκωση των φωνητικών προς το τέλος είναι τρομερή. Αυτό εννοούσες νωρίτερα όταν μίλησες για την κλιμάκωση που θέλετε να έχετε μέσα στα τραγούδια;
Ναι, σε αυτό ακριβώς αναφερόμουν. Το συζητάγαμε με τον Randy, το πόσο δυνατά πρέπει να είναι οι εντάσεις. Εγώ πρότεινα πως θα πρέπει να ξεκινάει από κάτι μικρό και να εξελίσσεται σε ένα από τα μεγαλύτερα πράγματα που έχουν γίνει ποτέ. Δεν έφτασε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα πράγματα που έχουν γίνει ποτέ, αλλά έφτασε εκεί που έπρεπε. Όταν το τελευταίο transposed chorus έρχεται στο τέλος, δεν θυμάσαι καν από πού ξεκίνησες.

Το αντιμετωπίζω σαν ένα μυθιστόρημα. Ξεκινάς να γράψεις ένα μυθιστόρημα και είναι μόλις δυο σελίδες, αλλά ξεκινάς από ένα σημείο και στο τέλος καταλαβαίνεις τι παίζει! «Ώστε αυτό συνέβη!». Είναι μια από αυτές τις ιστορίες που αποκαλύπτονται στο τέλος τους.

Ως τραγούδι, θα έλεγα πως είναι πολύ Von Hertzen Brothers. Θα έλεγα πως σε αυτό το άλμπουμ είναι το πιο Von Hertzen Brothers τραγούδι που θα βρεις, συγκρινόμενο με τις προηγούμενες δουλειές μας. Διότι, είναι σχετικά proggy, ξεκινάει από κάτι και μετά μεγαλώνει και μετά υπάρχει μια μεγάλη κλιμάκωση και χτυπάει κάποιες νότες που σου δίνουν την αίσθηση πως φέρνουν μια ολοκλήρωση, κατά κάποιο τρόπο. Κι εμένα μου αρέσει πολύ ως τραγούδι και ως συνθέτης μπορώ να δω ότι ο κόσμος θα το εκτιμήσει, διότι είναι ευφυώς δοσμένο... Παρόλο που το λέω εγώ για τον εαυτό μου και είναι το τραγούδι μου... (πολλά γέλια)... καταλαβαίνεις τι θέλω να πω...

Το "Dreams" είναι το πιο διαφορετικό τραγούδι του άλμπουμ, πιο χαλαρό, με τον Kie στα φωνητικά και μια βασική μελωδία που θα μπορούσε να παίζει σε διαφημιστικό σποτ, αλλά όπως και να έχει είναι διασκεδαστικό. Πώς κι αποφασίσατε να έχετε ένα τέτοιο τραγούδι στη ροή του άλμπουμ;
Λοιπόν, αν κοιτάξεις τι συμβαίνει στο άλμπουμ πριν από αυτό το τραγούδι, το "Love Burns" είναι ένα μεγάλο τραγούδι, με πολύ έντονα συναισθήματα από πίσω του. Έχουμε μάθει από τα «τρόπον τινά» λάθη μας, από όσα έχουμε κάνει στο παρελθόν κι ένα λάθος που κάναμε είναι πως προσπαθούσαμε να χωρέσουμε πολλά μεγάλα τραγούδια σε ένα και μόνο άλμπουμ. Το γεγονός αυτό κατέληγε στο να απαλείφει τον αντίκτυπο  των μεγάλων τραγουδιών, όποτε είχαμε πολλά μεγάλα τραγούδια μέσα σε ένα άλμπουμ.

Πάντα χρησιμοποιώ το παράδειγμα των Queen και ενός από τα καλύτερα άλμπουμ τους, του "Night At The Opera". Υπάρχει ένα τραγούδι που λέγεται "Seaside Rendezvous". Γιατί αυτό το τραγούδι ταιριάζει τόσο καλά εκεί; Και πάλι είναι ένα περιπαικτικό τραγούδι, αλλά στο όλο πλαίσιο παρέχει μια ανάσα, του στυλ «ωραίο αυτό, έχει πλάκα». Με αυτό τον τρόπο καθαρίζεις το μυαλό σου για τα δυο επόμενα τραγούδια που είναι και πάλι μεγάλα, το "Sunday Child" και το "The Destitute". Οφείλεις να έχει κάτι πιο χαλαρό ανάμεσα, ώστε να ξεφύγεις από το ύφος που μένει μετά το "Love Burns". Συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε το πόσο καλά ρέει το άλμπουμ.

Πρόκειται για ένα πραγματικά ωραίο τραγούδι, που το καταλαβαίνεις όταν τραγουδάς τη μελωδία του. Μετά το πρώτο chorus, όταν έρχεται το δεύτερο chorus, ο κόσμος ξέρει ήδη πώς να το τραγουδήσει. Έχει πολύ πιασάρικη γραμμή και έναν αστείο χαρακτήρα για τον οποίο ο Kie διαθέτει την κατάλληλη φωνή να το τραγουδήσει. Τα πάντα ταιριάζουν καλά και σε όλους μας άρεσε αυτό το τραγούδι, γιατί θεωρούμε πως φέρνει το κάτι διαφορετικό που δεν θα το είχαμε χωρίς αυτό. Βγάζει μια πλευρά μας προς τους οπαδούς που ξέρουμε ότι τους αρέσει, την πιο χαλαρή πλευρά των Von Hertzen Brothers. Είναι ένα τραγούδι που πολλές μπάντες δεν θα τόλμαγαν να βάλουν στο άλμπουμ τους, αλλά εμείς αισθανθήκαμε ότι έπρεπε να είναι εκεί.

Το "Sunday Child" είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι του άλμπουμ, επίσης με επιπρόσθετη ενορχήστρωση, αν δεν κάνω λάθος. Ήταν το πιο απαιτητικό τραγούδι που γράψατε;
Το "Sunday Child" θα έλεγα πως είναι πιο μοντέρνο ως τραγούδι. Είναι γραμμένο κατά διαφορετικό τρόπο, διότι το έγραψε ο μικρός μου αδερφός (σ.σ.: ο Jonne) και μάλλον έχει λίγο διαφορετικό γούστο σε σχέση με τον Kie κι εμένα. Είναι καινούργιο έδαφος πάνω στο οποίο πατάμε ως συγκρότημα και το μέγεθός του (σ.σ.: μιλάει μεταφορικά) είναι μεγάλο. Είναι ένα από αυτά τα τραγούδια που σου βγάζουν συναίσθημα σταδίου. Προσωπικά, είμαι πολύ δεμένος μαζί του, διότι έχει μια πολύ όμορφη ιστορία. Κατά κάποιον τρόπο, ο πρωταγωνιστής αντανακλά την πνευματική μου φιλοδοξία. Προσπαθεί να βρει απαντήσεις μέσα από τη ζωή, βάζει τον εαυτό του σε καταστάσεις που απλά προσπαθεί να αναζητήσει και να αγγίξει την αλήθεια. Πραγματικά, αισθάνομαι πως βγαίνει από την καρδιά μου όποτε το τραγουδάω και αυτό είναι πολύ σημαντικό για ένα τραγούδι.

Όταν ερχόταν κόσμος στο στούντιο, ο Garth πάντα ήθελε να τους βάλουμε αυτό το τραγούδι. Όλοι όσοι το άκουγαν έμεναν τελείως εντυπωσιασμένοι. Θεωρώ πως φέρνει τους Von Hertzen Brothers στο σήμερα. Στο τι συμβαίνει στη σημερινή μουσική. Δεν πρέπει να είναι και το αγαπημένο σου από ότι βλέπω...

Μπα, ίσα-ίσα, είναι στα αγαπημένα μου, λόγω του ότι είμαι λίγο prog τύπος...
(γελάει) Ok, συμφωνώ κι εγώ... Η μίξη είναι και πάλι απίστευτα καλή σε αυτό το τραγούδι... όπως και στο επόμενο, όπως και σε κάθε τραγούδι. Αλλά, ειδικά, σε αυτό το τραγούδι και στο “The Destitute” είναι πολύ-πολύ καλό το τι κατάφερε να κάνει ο Randy...

Το "The Destitute" θα το χαρακτήριζα ως περίεργο, δύσκολο τραγούδι. Ομολογώ πως δεν το έχω κατανοήσει απόλυτα ακόμα, δεν είναι κάπως ιδιαίτερο;
Ναι, είναι. Για παράδειγμα στα verses, δεν υπάρχει μελωδία... υπάρχουν μόνο τρεις τύπο που τραγουδούν σε αρμονίες. Κι αυτό το έγραψε ο μικρός μου αδερφός, ο οποίος είναι οπαδός των Crosby, Stills & Nash και τέτοιου είδους folk πραγμάτων που πάντα έχουν στρώσεις φωνητικών, οπότε για αυτό έχουμε τις στρώσεις εδώ. Όλη η ουσία αυτού του τραγουδιού βρίσκεται στα drums και στο μπάσο, καθώς τα πάντα είναι ο ρυθμός για αυτό το τραγούδι και τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτόν τον ρυθμό. Όλα τα υπόλοιπα τραγούδια τα σκεφτήκαμε και τα σχεδιάσαμε με μεγάλη λεπτομέρεια, αλλά σε αυτό το τραγούδι αφήσαμε τα πράγματα λίγο ελεύθερα, όπως για παράδειγμα με τα drums. Απλά είπαμε στον Mikko (σ.σ.: Kaakkuriniemi, drums) «προχώρα, κάνε ό,τι θες». Υπάρχει λίγη περισσότερη ελευθερία έκφρασης σε σχέση με το υπόλοιπο άλμπουμ. Αυτή είναι η ιστορία με το εν λόγω τραγούδι. Θα είναι πολύ διασκεδαστικό όταν το αποδίδουμε ζωντανά, καθώς μπορώ ήδη να δω τον τρόπο με τον οποίο θα το προσεγγίζει η μπάντα.

Το κλείσιμο έρχεται με το "Hibernating Heart" που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η μοναδική μπαλάντα του άλμπουμ, κάπως απαισιόδοξο άκουσμα. Είχατε στον νου σας να κλείσετε με έναν τέτοιο τραγούδι;
Ναι, το είχαμε. Ξέραμε πως το "Hibernating Heart" είναι ένα όμορφο τραγούδι, με πολύ καημό. Είναι λίγο στενάχωρο, αλλά έχει πολλή ομορφιά μέσα του. Είναι ένα πολύ φιλανδικό τραγούδι, είναι μελαγχολικό και κρύο. Ως προς τη θερμοκρασία και το χρώμα είναι μπλε και κρύο, αλλά ανάμεσα σε όλη αυτή την παγωνιά υπάρχει μια καρδιά που προσπαθεί να μείνει ζωντανή και να μη χάσει την πίστη της. Και κάπως έτσι βασικά είναι οι Φιλανδοί (γέλια)... περίεργοι άνθρωποι, κρύοι, μπλε, αλλά προσπαθούν να βρίσκουν κάτι θετικό στη ζωή. Αντιθέτως, στην Νότια Ευρώπη είστε μέσα στη ζωή και δύσκολα βρίσκετε κάτι αρνητικό σε αυτή...

Γεμάτοι ζωή, αλλά έχουμε παγωμένη οικονομία...
Δεν είναι δικό σου λάθος αυτό... ή μπορεί και να είναι... δεν ξέρω...

Von Hertzen Brothers

Όταν πρωτοήρθα σε επαφή με τη μουσική σας, η κατηγοριοποίησή της ήταν progressive rock και με τραγούδια σαν το "Willing Victim" υπήρχε δόση αλήθειας σε αυτό τον χαρακτηρισμό. Πλέον, αυτά τα στοιχεία φαίνεται να έχουν εξαλειφθεί και παίζετε κατά βάση ευθυτενές rock. Ήταν μια συνειδητή απόφαση ή περισσότερο φυσική εξέλιξη;
Νομίζω πως έχει να κάνει με την έμφαση που δίνουμε σε κάποιες πλευρές μας. Θα υπάρχει πάντα μέσα μας ο prog οπαδός που αγαπάει τους Yes, τους King Crimson, τους Pink Floyd και τις παλιές prog μπάντες, διότι η αλήθεια είναι πως με αυτές τις μπάντες μεγαλώσαμε. Όταν ξεκινήσαμε τη φάση της μπάντας με τα αδέρφια μου, απλά το μεταφέραμε αυτό στη μουσική μας. Δεν πολυσκεφτήκαμε το τι είμαστε. Αν είχαμε ένα τραγούδι που μας άρεσε, το βγάζαμε...

Ανέφερες το "Willing Victim" και ενδεχομένως το "Kiss A Wish" που είναι μεγάλα, proggy τραγούδια... Προσωπικά, αισθάνομαι πως ακριβώς επειδή τα έχουμε γράψει ήδη αυτά τα τραγούδια και επειδή το κάναμε καλά κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν βλέπω τον λόγο να προσπαθήσουμε να το ξανακάνουμε.

Λατρεύουμε, επίσης, την μουσική των '90s. Λατρεύουμε τους The Prodigy, κι εμένα μου αρέσουν κι ακόμα πιο pop πράγματα της δεκαετίας του '90, οπότε όλες αυτές οι επιρροές υπάρχουν μέσα μας. Λόγω των όσων έχουμε κάνει προηγουμένως - προδίδοντας όλες μας τις επιρροές και χρησιμοποιώντας τες στη μουσική μας - ίσως σκεφτόμαστε πως «δεν θέλουμε να κάνουμε το ίδιο πράγμα ξανά, ας κάνουμε κάτι διαφορετικό». Δεν είναι ότι κάνουμε κάτι συνειδητά του τύπου «ας ξεφύγουμε από το prog». Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να δημιουργούμε κάτι το διαφορετικό, να ανανεώνουμε τον τρόπο με τον οποίο γράφουμε μουσική σε κάθε άλμπουμ. Αν ακούσεις ξανά τα έξι άλμπουμ που έχουμε βγάλει μπορείς να δεις πως υπάρχει αρκετή φιλοδοξία σε αυτά, για την οποία είμαι πολύ υπερήφανος. Διότι, όταν βρήκαμε το prog ακροατήριο δεν επαναπαυτήκαμε στο να το ικανοποιούμε.

Θέλουμε να γράφουμε καλά τραγούδια, τα οποία θα εκτιμούν όσοι έχουν ανοιχτά μυαλά. Εντούτοις, αν ακούσεις το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος θα μπορέσεις να διακρίνεις πολλά progressive στοιχεία κατά τη διάρκειά του. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, έχει να κάνει περισσότερο με την ποικιλία των τραγουδιών, παρά με ένα πολύ μεγάλο τραγούδι που πάει σε διάφορα επίπεδα. Αυτό το κάνει το άλμπουμ, σε πάει σε μέρη που δεν θα μπορούσες να σκεφτείς, αλλά δεν τα συμπιέζει σε ένα τραγούδι πλέον. Για αυτό το λόγο, θεωρώ πως κάποιοι οπαδοί μας θα δυσκολευτούν να το δουν ως καλό άλμπουμ, περιμένοντας ένα ακόμα “Willing Victim” ή ένα “Kiss A Wish”, με μεγάλα κιθαριστικά solos ή κάτι σχετικό. Ήταν κάτι το φυσικό για εμάς να εξελιχθούμε κατά αυτό τον τρόπο και νιώσαμε πως θέλαμε να γυαλίσουμε τα τραγούδια διαφορετικά αυτή τη φορά.

Κυρίως στη χώρα σας, αλλά επίσης στο Ηνωμένο Βασίλειο, θεωρείστε γνωστό όνομα και υποθέτω πως είναι εύκολο να βρείτε κοινό για να παίξετε. Ισχύει το ίδιο και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες; Βλέπεις κάποιες ανερχόμενες αγορές για εσάς;
Κοίτα, αυτό το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει σε όλη την Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ενώ δεχόμαστε μηνύματα από όλο τον κόσμο. Δεν είμαι σίγουρος αν ερχόμασταν στην Πάτρα πόσο κόσμο θα μαζεύαμε (γέλια - σ.σ.: τα έπιασες τα λεφτά σου). Ίσως λίγους, δεν ξέρω. Αλλά, έχουμε κάνει περιοδείες με τους Opeth και τους Pain Of Salvation στο ανατολικό μέρος της Ευρώπης. Παίξαμε μερικά show στην Γερμανία, και νομίζω ότι παίξαμε μια ή δυο φορές στην Ελλάδα, τουλάχιστον σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Εκεί ήμουν (σ.σ. : στην Αθήνα)...
Είναι δύσκολο να πω αν θα μπορέσουμε να περιοδεύσουμε ξανά σε αυτές τις χώρες και πόσος κόσμος θα μαζευόταν. Ξέρω πως υπάρχει κόσμος, γιατί κάθε τόσο λαμβάνω αλληλογραφία, αλλά τι θα γινόταν αν ανακοινώναμε μια περιοδεία; Έχω την αίσθηση πως έχουμε φίλους σε όλο τον κόσμο, αλλά το θέμα είναι πόσους φίλους έχουμε... Ειλικρινά, δεν ξέρω...

Ποιά θεωρείς τη μεγαλύτερη επιτυχία σας ως σήμερα και γιατί;
Θα έλεγα πως η μεγαλύτερη επιτυχία μας είναι το ότι είμαστε ακόμα μαζί... (γέλια). Γιατί είμαστε αδέρφια... Έχεις αδερφό μήπως;

Μπα, μια αδερφή...
Θα μπορούσες να φανταστείς πως είναι να είσαι όλη μέρα κάθε μέρα, για έξι συνεχόμενα χρόνια με τα αδέρφια σου; (γέλια) Το γεγονός είναι πως είμαστε πολύ φιλόδοξοι και κατά την άποψή μας είμαστε μια καλή μπάντα... (γέλια) Έχουμε κάτι το ξεχωριστό επειδή ακριβώς είμαστε αδέρφια και όντως νιώθουμε πως έχουμε κάποιου είδους χάρισμα και είναι και κάτι που έχουμε ανάγκη να κάνουμε. Το κάνουμε εδώ και πολλά χρόνια και θεωρώ πως το γεγονός ότι βρίσκουμε ακόμα αξία στο να συνεχίζουμε το μεγαλύτερό μας επίτευγμα. Ακόμα νιώθουμε πως υπάρχει κάτι μέσα μας το οποίο πρέπει να πραγματοποιηθεί, που πρέπει να ακουστεί. Και παρόλο που, όπως είπες, είμαστε πολύ γνωστοί εδώ στη Φινλανδία και αρκετά γνωστοί στο Ηνωμένο Βασίλειο, δεν είναι δα ότι τα πράγματα έχουν εκτοξευθεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να φτάσουμε αυτό το επίπεδο, έχουμε βγάλει έξι άλμπουμ και δουλεύουμε βασικά κάθε μέρα για επτά ή οκτώ συναπτά χρόνια για αυτή την μπάντα. Νιώθουμε ακόμα ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι με αυτό που κάνουμε και αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά μας.

Μπορώ μόνο να ευχηθώ να πραγματοποιηθεί αυτή η εκτόξευση, γιατί το αξίζετε και επίσης θα ήταν ωραίο να ερχόσασταν στην Ελλάδα για καμία εμφάνιση...
Το ελπίζω. Αν δεν είναι για να παίξουμε, εγώ σίγουρα θα έρθω στην Ελλάδα το ερχόμενο καλοκαίρι. Το έχω ήδη υποσχεθεί στην κοπέλα μου! (γέλια)

Να βρούμε τότε έναν τρόπο να στήσουμε ένα gig, μιας και θα είσαι εδώ...
Μπορώ να μείνω στην Σαντορίνη, να βάλω ένα παρεό και να παίζω τα τραγούδια μου... Αν είναι έλα...
  • SHARE
  • TWEET