Συνέντευξη Transatlantic (Pete Trewavas)

«Η καλή μουσική δεν παύει να είναι καλή, λόγω του ότι είναι παλιά»

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 11/04/2014 @ 11:56
Λίγες ώρες πριν οι Transatlantic ανέβουν στη σκηνή του Astra Kulturhaus του Βερολίνου το σκηνικό backstage έμοιαζε ωραίο. Ο Roine Stolt χαλάρωνε στο pc του, o Neal Morse έκανε τζόκινγκ, ο Mike γυρνούσε με μια κούπα καφέ και ο Ted δούλευε πάνω σε τραγούδια των Yes που έπρεπε να μάθει για να διασκευάσουν στην περιοδεία. Από την άλλη, ο Pete Trewavas ήταν αρκετά ευγενικός ώστε να περάσει την ώρα του μιλώντας μας για το παρόν και το μέλλον των Transatlantic, για τον ιδιαίτερο δεσμό μεταξύ των τεσσάρων μελών της μπάντας, τη συνέχιση της κληρονομιάς του progressive rock, το πώς είναι να έχουν τον Ted Leonard μαζί τους για αυτή την περιοδεία και γιατί η επιτυχία από ένα σημείο και μετά δεν σε κάνει απαραίτητα περισσότερο χαρούμενο. Μετά τη συνέντευξη είχα την αίσθηση ότι δεν επρόκειτο απλά για μια ωραία συζήτηση με ένα σπουδαίο μουσικό, αλλά μια ευκαιρία να γνωρίσω έναν από τους πιο ευγενικούς, έξυπνους και ταπεινούς μουσικούς που είχα την τύχη να γνωρίσω μέχρι τώρα. Κάτι που κάνει αυτή τη συνέντευξη ακόμα πιο ξεχωριστή...

Είναι μεγάλη μου χαρά να έχω την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σου Pete, καθώς είσαι ένας από τους μουσικούς που πραγματικά θαυμάζω την προσπάθεια που κάνεις να δοκιμάζεις πάντα κάτι νέο και καινοτόμο στη μουσική σου...
Το κάνω αυτό. Ή τουλάχιστον το προσπαθώ. Είναι ένας ενδιαφέρον τρόπος να προσεγγίζει κανείς τη μουσική βιομηχανία κατά την άποψή μου, όντας ένα δημιουργικό άτομο...

Φυσικά αγαπώ τους Marillion, αλλά οι Transatlantic σημαίνουν κάτι περισσότερο για μένα κι αυτός είναι και ο λόγος που ήρθα από την Ελλάδα για να σας δω ζωντανά...
Ταξίδεψες από την Ελλάδα, φίλε; Χαχα, αυτό κι αν είναι ταξίδι... Μεγάλο ταξίδι...

Εάν μπορούσα να δω μόνο ένα show αυτή τη χρονιά, νομίζω πως θα επέλεγα ένα από αυτήν την περιοδεία. Λοιπόν, πώς πάει μέχρι τώρα η περιοδεία;
Πάει φανταστικά. Πιθανότατα, καλύτερα απ’ ότι περίμενα. Νομίζω πως με κάθε σεβασμό, το επίπεδο παιξίματος σε αυτή την περιοδεία είναι πιθανότατα το καλύτερο που είχαμε. Ξέρεις, το ωραίο του να είσαι σε περιοδεία με τους Transatlantic τώρα πια είναι πως έχουμε κάνει αρκετές περιοδείες μέχρι τώρα. Έχουμε κάνει κάμποσα άλμπουμ. Οπότε, υπάρχει ιστορία. Υπάρχει μια μουσική ιστορία, υπάρχει μια ιστορία με τη μπάντα και επίσης πλέον γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, οπότε νιώθουμε άνετα μεταξύ μας, το οποίο είναι καλό. Ξέρεις, είναι ένα ευχάριστο περιβάλλον. Και στη σκηνή είναι φοβερά! Νομίζω πως αυτό το περιβάλλον αντικατοπτρίζεται πολύ καλά και πάνω στη σκηνή. Χθες βράδυ δώσαμε ένα φοβερό show στο Μόναχο. Διάβαζα κάποια πράγματα στο Facebook από το τι έγινε εκεί. Ήταν πολύ καλά...

Ανέφερες το ότι έχετε έρθει πιο κοντά σε προσωπικό επίπεδο. Έχω να πω πως ένα πράγμα που πραγματικά απολαμβάνω βλέποντας τα DVD σας, είτε είναι live DVD ή making of ενός δίσκου, είναι πως μου δίνει την αίσθηση ότι πρώτα απ όλα σας αρέσει να παίζετε μαζί και αυτό φαίνεται...
Βασικά, αγαπάμε το ίδιο είδος μουσικής, αυτό είναι σίγουρο και μας εμπνέει η μουσική που μας αρέσει. Επίσης, μας εμπνέει το πως παίζει ο καθένας μας. Αυτή είναι η ομορφιά των Transatlantic. Είναι σαν να έχεις τους καλύτερους φίλους σου μαζεμένους στο ίδιο μέρος. Το να είμαστε μαζί και να είμαστε δημιουργικοί ως ομάδα είναι κάτι που μας εμπνέει πολύ. Πολλές μπάντες προσπαθούν να φτάσουν σε αυτό το στάδιο και οι περισσότερες φαντάζομαι πως το κάνουν, αλλά υπάρχει κάτι μοναδικό στο γεγονός ότι, ναι μεν είμαστε μια μπάντα, αλλά παράλληλα όλοι παίζουμε και σε διαφορετικές μπάντες και τα πάμε τόσο καλά μεταξύ μας. Αυτό είναι κάπως μοναδικό. Συνήθως, υπάρχουν αρκετές εντάσεις, εγωισμοί και τσακωμοί...Αλλά αυτό δεν συμβαίνει με τους Transatlantic. Το όλο πράγμα δουλεύει και μοιάζε με μια καλά λαδωμένη μηχανή, πρόκειται για μια πολύ οργανική διαδικασία. Είναι φυσική διαδικασία επίσης, καθότι δε γίνεται υπό πίεση.  Ποτέ δεν έγινε κάτι με το ζόρι, τίποτα δεν έγινε με το ζόρι ποτέ σε αυτή τη μπάντα. Και ναι, έχουμε μια κάμερα μαζί μας τον περισσότερο καιρό που είμαστε μαζί, οπότε τα ντοκιμαντέρ που βλέπεις είναι συνήθως το υλικό που βιντεοσκοπήθηκε. Δεν είναι σαν να λέμε «Εντάξει, σήμερα θα κάνουμε το ντοκιμαντέρ για την ηχογράφηση, οπότε ας προσποιηθούμε ότι ηχογραφούμε». Όλα γίνονται την ώρα που πραγματικά λαμβάνουν χώρα. Πρόκειται μια ιδιαίτερα φυσιολογική διαδικασία που ακολουθούμε. Έχει πολύ πλάκα, αλλά είναι επίσης και αρκετά αγχωτικό, υπό την έννοια ότι πρέπει να είσαι στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. Προσωπικά, πρέπει να δουλεύω και να προετοιμάζομαι για να είμαι στους Transatlantic. Αστειεύομαι λίγο γι αυτό, αλλά είναι και αλήθεια κατά κάποιον τρόπο, επειδή πρέπει να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή. Δεν υπάρχει περιθώριο να κρυφτείς στο παρασκήνιο, διότι πρέπει να είσαι (σ.σ: κάνει κίνηση με τον αντίχειρα) σε εγρήγορση όλη την ώρα. Οπότε, μπορεί να είναι κάπως κουραστικό για το μυαλό, επειδή είναι πολύ γρήγορο. Τα πάντα γίνονται πολύ γρήγορα.

Μου δίνει την εντύπωση πως ότι κάνεις σε αυτή τη μπάντα αποτελεί μια πρόκληση...
Ναι, θα το έλεγα αυτό. Αλλά είναι ωραίο! Είναι πιθανότατα στην κορυφή...

Είναι πιο απαιτητικά τα πράγματα σε σχέση με τις υπόλοιπες δραστηριότητές σου;
Είναι διαφορετικά. Είναι πιο δύσκολο σε κάποιους τομείς. Είναι πιο απαιτητικό λόγω του άμεσου τρόπου με τον οποίο κάνουμε τα διάφορα πράγματα. Αυτό είναι η μεγαλύτερη πρόκληση. Ξέρεις, δεν είμαι ο μπασίστας που θα παίξει  riff στην πραγματικότητα, δεν είμαι σαν τον Billy Sheehan ούτε κατά διάνοια. Κάνω αυτό που ξέρω. Προσφέρω μια μελωδική αίσθηση και δομή στο rhythm section. Αυτό είναι το φόρτε μου. Αυτό κάνω. Από κει προκύπτει και η αγάπη μου για το μπάσο, από αυτού του είδους τη βάση. Από τον Sir McCartney, στον Squire και τον Mike Rutherford. Αλλά, ούτε αυτοί ήταν απίστευτα γρήγοροι παίκτες, ήταν απλά πολύ έξυπνοι σε αυτό που έκαναν και πολύ καλοί επίσης, πολύ ακριβείς στο παίξιμό τους. Αλλά κάποια από τα πράγματα που γράφουμε με τους Transatlantic -και έχω κι εγώ λόγο γιατί γράφω κι εγώ υλικό- είναι δύσκολα. Γιατί μπορεί να γράφεις κάτι στον υπολογιστή, αλλά πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να το αποδόσεις κανονικά και μερικές φορές μπορεί να σε μπερδέψει. Οπότε, υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι αρκετά δύσκολα για μένα, συνεπώς πρέπει να εξασκούμαι, να κάνω πολλή εξάσκηση και πολλή προετοιμασία. Ειδικά για να βγούμε σε περιοδεία, υπάρχει πολλή προετοιμασία, δεν είναι κάπου είδους μαγεία. Δεν μπορείς να ανεβείς στη σκηνή και όλα να είναι τέλεια, να βγάλεις ένα show χωρίς να έχεις προετοιμαστεί σωστά και να το έχεις δουλέψει...

Υπάρχει μια ερώτηση που έκανα και στο Neal και στον Roine σε προηγούμενες συνεντεύξεις για τους Transatlantic, την οποία θα ήθελα να κάνω και σε σένα, αφού είναι και η πρώτη φορά που μιλάμε μαζί. Θα μπορούσαν οι Transatlantic να γίνουν η πρώτη σου προτεραιότητα, μια πραγματικά full time μπάντα που είναι συνεχώς εδώ και όχι μόνο σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους;
Λοιπόν, δεν είμαι στη φάση για να συμβεί κάτι τέτοιο. Ξέρεις, έχω επενδύσει πολύ χρόνο και κόπο στους Marillion και οι Marillion πρέπει να είναι η πρώτη μου προτεραιότητα. Και πάντοτε θα είναι. Γιατί είναι η μπάντα μου... Και οι Transatlantic είναι η μπάντα μου επίσης... Κι έχει γίνει μια μπάντα, ξέρεις. Οι Transatlantic ξεκίνησαν σαν side project. Ποτέ δεν ήταν στο πλάνο να κυκλοφορήσουν πάνω από δυο άλμπουμ. Τελικά, καταλήξαμε να κάνουμε και τρίτο και περάσαμε τόσο καλά δουλεύοντας πάνω σε αυτό, που κάναμε και τέταρτο. Τι χαζοί που είμαστε! Νομίζω πως είμαστε όλοι σε μια φάση που θα θέλαμε οι Transatlantic να συνεχίσουν. Γιατί περνάμε καλά και στην τελική είναι και από χρηματικής άποψης εφικτό για εμάς να το διατηρήσουμε. Δεν είναι κάτι που χάνει χρήματα. Εάν ήταν ένα project που θα μας έβαζε μέσα, τότε πιθανότατα θα ξύναμε το κεφάλι μας και θα λέγαμε: «λοιπόν, αυτό που κάνουμε δεν έχει και πολύ νόημα, έτσι δεν είναι; Δεν μπορώ να επενδύσω τόσο χρόνο, να χάνω τόσα χρήματα, γιατί κάτι δεν πάει καλά οικονομικά». Αλλά, όπως φαίνεται, οι Transatlantic να μπορούν να συντηρήσουν την ύπαρξή τους. Οπότε, όσο γίνεται αυτό, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να βρεθούμε μαζί ξανά.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα οικονομικά σας, αλλά βλέπω πως οι χώροι στους οποίους παίζετε γίνονται όλο και μεγαλύτεροι. Επίσης, το prog γενικότερα φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα. Ξέρεις, οι φίλοι αυτής της μουσικής δημιουργούν κοινότητες, μιλάνε μεταξύ τους και το βλέπω και από τη δική μου οπτική, όπου προσπαθώ να κάνω όσο περισσότερες συνεντεύξεις μπορώ με prog μουσικούς, και να μιλάω για τη μουσική που αγαπώ και τους μουσικούς που θαυμάζω ει δυνατόν περισσότερο...
Τέλεια! Σ’ ευχαριστώ που το κάνεις αυτό! Είναι ένα εξαιρετικό είδος μουσικής. Ένα είδος που δίνει πολλή έμπνευση. Σου φτιάχνει και τη διάθεση...

Το καλύτερο κομμάτι αυτής της μουσικής δεν είναι καν η ίδια η μουσική. Κάθε φορά που συναντώ τα άτομα που κρύβονται πίσω από τη μουσική την αγαπώ ακόμη περισσότερο, γιατί πάντα φαίνονται καλά και ενδιαφέροντα άτομα...
Χμμ, όσον αφορά στη δημοτικότητα πιστεύω πως η progressive μουσική γενικότερα γίνεται λίγο πιο mainstream... ίσως είναι η λάθος λέξη, αλλά γίνεται πιο δημοφιλής. Επίσης, θεωρώ πως επειδή ως Transatlantic έχουμε πλέον μια ιστορία, κάθε φορά που κάνουμε περιοδεία μαζεύουμε και περισσότερο κόσμο. Νομίζω πως είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Κάνοντας τα πράγματα με σωστό τρόπο και πηγαίνοντας στη σωστή κατεύθυνση είναι κάτι το σπουδαίο. Είναι δύσκολο να γνωρίζω εάν αυτό πηγάζει από τα πράγματα που κάνουμε εμείς ή λόγω της δισκογραφικής ή επειδή επικρατεί ένα συγκεκριμένο κλίμα στη μουσική. Νομίζω πως υπάρχουν πολλά άτομα που ψάχνονται σε διαφορετικά είδη μουσικής. Έχουν μπουχτίσει. Πιθανότατα, έχουν μπουχτίζει με την τυποποιημένη μουσική. Πιστεύω πως το internet είναι ένα καλό μέρος για να ψάχνει κανείς να βρει νέα είδη μουσικής που ίσως δεν έχει ακούσει παλιότερα.

Συμφωνώ με αυτό. Γίνεται λίγο μεγαλύτερο...
Ναι, όντως.

Υπάρχει κάτι που μου είπε ο Roine μερικούς μήνες πριν σε μια άλλη συνέντευξη, ότι οι Transatlantic θα μπορούσαν να μεγαλώσουν και να γίνουν μοντέρνοι Yes ή Rush.
Wow...

Αυτό είναι κάτι που πραγματικά πιστεύω κι εγώ και έχω ακούσει θετικά σχόλια και από άτομα που διάβασαν τη συνέντευξη και συμφώνησαν με αυτή τη δήλωση. Εσύ το πιστεύεις αυτό; Το βλέπεις εφικτό;
Δεν ξέρω... Θεωρώ πως θα πρέπει να επενδύσουμε πάρα πολύ χρόνο και κόπο για να το καταφέρουμε αυτό. Και πιθανότατα θα πρέπει να... Είναι δίκοπο μαχαίρι το να θέλουμε να γίνουμε τόσο μεγάλοι. Ο μόνος τρόπος να γίνουμε τόσο μεγάλοι θα ήταν να ενταχθούμε σε μια μεγαλύτερη δισκογραφική εταιρία που θα είχε τη διάθεση να βάλει περισσότερα χρήματα. Αν το κάναμε αυτό, τότε θα χάναμε μέρος του ελέγχου που έχουμε σε όλο το πράγμα και δεν ξέρω αν θα ήθελα να μπω σε αυτό το δρόμο. Είναι μια όμορφη ιδέα, αλλά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται από μόνα τους στις μέρες μας. Ξέρεις, η μουσική βιομηχανία οδηγείται κυρίως από το χρήμα και θα έπρεπε πιθανότατα να απολέσουμε μεγάλο μέρος του ελέγχου που έχουμε. Έχω βρεθεί σ’ αυτή τη θέση του να μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία και δεν είναι πάντα ιδανικό. Δεν είναι πάντα μια ιδανική κατάσταση...

Αναφέρεσαι λίγο γύρω από αυτό στο making of DVD του νέου άλμπουμ και είναι κάτι για το οποίο ήθελα να σε ρωτήσω. Αναφέρεις ότι η περίοδος των 80s με τους Marillion ήταν ίσως η χειρότερη περίοδος της καριέρας σου...
Ω, ήταν μια απαίσια περίοδος για τη μπάντα, ναι. Σε ψυχολογικό επίπεδο… Η περίοδος που στα χαρτιά έπρεπε να είναι η καλύτερη μας! Είχαμε νούμερο ένα δίσκους και τεράστιες περιοδείες! Παίξαμε τέσσερις βραδιές στο Wembley Arena σε ένα χρόνο, το οποίο είναι τεράστιο! Κι όμως, πνευματικά ήμασταν σε μια φρικτή φάση, δεν τα πηγαίναμε καλά, όλοι είχαμε αρχίσει να τρελαινόμαστε, ήμασταν σε περιοδεία για πολύ καιρό. Χάνεις επαφή με τον κόσμο όταν είσαι σε αυτή την κατάσταση και δεν είναι πάντα ευχάριστο όλο αυτό. Απολαμβάνω πολύ περισσότερο τις επιτυχίες που έχω τώρα. Ίσως είναι μικρότερες, αλλά τώρα είχα πολύ περισσότερη ανάμειξη και περισσότερο έλεγχο στα πράγματα, οπότε είναι πολύ πιο ικανοποιητικό, από μια προσωπική, ανθρώπινη πλευρά. Σου προσφέρει πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση το να ξέρεις πως πραγματικά οδήγησες κάτι προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και ήταν επιτυχημένο. Παίρνεις πολλά περισσότερα από αυτό σε σχέση με το να ξέρεις πως μια δισκογραφική έβαλε πολλά χρήματα για σένα και πρόκειται να σου ζητήσει πίσω πολλά χρήματα επίσης, καθώς σε βάζουν απλά να πετάς σε όλο τον κόσμο, τοποθετούν αφίσες σου παντού και σε κάνουν να φαίνεσαι λες και είσαι πετυχημένος. Δεν σημαίνει τίποτα στο τέλος της μέρας.

Πάντως, υποθέτω ότι εξαρτάται κι από τον άνθρωπο...
Ναι, ξέρεις... Μπορείς να πιστέψεις σε αυτά που γράφουν, αλλά δεν σημαίνει κάτι. Είναι περίεργο. Θέλω να πω πως θυμάμαι όταν το “Kayleigh” ανέβαινε τα charts στο Ηνωμένο Βασίλειο και εμείς ήμασταν σε περιοδεία στην Ευρώπη. Ήμασταν δεσμευμένοι στην περιοδεία, οπότε κάθε Τετάρτη -μιας και βιντεοσκοπούσαν το Top Of The Pops κάθε Τετάρτη- έπρεπε να πετάμε πίσω στην Αγγλία για να κάνουμε το Top Of The Pops και μετά να ξαναπετάμε πίσω για να συνεχίσουμε την περιοδεία. Στην αρχή είχε πλάκα, αλλά από ένα σημείο και μετά γίνεται πραγματικά αγγαρεία. Και όταν τελείωσε η όλη φάση ο δίσκος δεν τα είχε πάει καλά στα charts και γυρίσαμε στην Αγγλία και αναρωτηθήκαμε «εντάξει, τώρα γιατί έγιναν όλα αυτά;» και εγώ γύρναγα γύρω από το σπίτι μου, στην πόλη μου, ζώντας την φυσιολογική μου ζωή και αναρωτιόμουν αν όλα αυτά ήταν ένα όνειρο κι αν έγιναν στην πραγματικότητα. Οπότε, μπορεί να έμειναν κάποιες ωραίες ιστορίες που έχουμε να λέμε, αλλά δεν ήταν κάτι που μας ικανοποιούσε μακροπρόθεσμα.

Κάτι που προσφέρουν οι Transatlantic και δεν το έχω δει σε άλλες μπάντες είναι αυτή η συνέχιση της progressive μουσικής, καθώς έχετε παίξει με τον Steve Hackett, τον Andrew Belew, αλλά και με τον Jon Anderson μεταξύ άλλων...
Νομίζω πως κατά κάποιο τρόπο προσπαθούμε να δέσουμε όλο μαζί του σύνολο αυτής της μουσικής. Διότι, υπάρχει πολλή καλή μουσική και το θέμα με τη μουσική -το οποίο νομίζω πως στις μέρες μας ξεχνιέται πολύ εύκολα- είναι πως η καλή μουσική δεν σταματάει να είναι καλή, λόγω του ότι είναι παλιά... (γέλια). Συνεχίζει να είναι καλή μουσική, οπότε είναι καλό ο κόσμος να βλέπει από πού προέρχεται και να μαθαίνει τον κόσμο που ενέπνευσε αυτή τη γενιά.

Υπάρχουν μερικές φανταστικές prog μπάντες. Το Progressive Nation (At Sea) μου θύμισε πόση καλή μουσική υπάρχει εκεί έξω αυτή την στιγμή, από τους Bigelf, στους Haken και σε όλους τους υπόλοιπους. Το ξεχνάς αυτό, διότι μπλέκεις με τη δική σου μουσική. Καταλαβαίνεις, κάπου μεταξύ των Edison’s Children, των Transatlantic, των Marillion κι ενός ακόμα project που έχω με έναν καλό φίλο μου, τον Robin Boult, ο οποίος συμπτωματικά συνέγραψε το τελευταίο άλμπουμ του Fish και περιοδεύει με τον Fish αυτή την εποχή...

Πολλές και περίεργες συνεργασίες...
Ναι, πολλές συνεργασίες που κάνω, οπότε κάπου χάνομαι στη δική μου μουσική και είναι ωραίο να βγαίνεις λίγο έξω από τα και να βλέπεις όλες αυτές τις υπόλοιπες σπουδαίες μπάντες και αυτό είναι κάτι που προσπαθώ να κρατάω ζωντανό. Υπάρχουν πολλές αναφορές από αρκετές νέες μπάντες σε κάποιες παλιότερες μουσικές. Στους Gentle Giant για παράδειγμα που είναι μια φανταστική μπάντα... Λατρεύω τους Gentle Giant...

Αυτά τα πολυφωνικά τους μέρη είναι σπουδαία...
Ναι, ακριβώς! Το "Freehand"... Αν έχεις οποιαδήποτε αμφιβολία, απλά άκου το "Freehand". Είναι σπουδαίο άλμπουμ...

Αυτό είναι ένα ακόμα σημείο που λατρεύω στους Transatlantic, το ότι τραγουδάτε όλοι...
Προσπαθούμε! (γέλια) Δεν τραγουδάμε όλοι και πολύ καλά σήμερα στην πραγματικότητα, καθώς φαίνεται πως έχουμε αρπάξει κάποιου είδους κρυολόγημα, δυστυχώς. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε ένα λεωφορείο. Ταξιδεύουμε με λεωφορείο σε αυτή τη φάση και αν κάποιος αρπάξει κρυολόγημα, κολλάνε όλοι. Οπότε προσπαθούμε να μείνουμε έξω από αυτό στην παρούσα φάση, καθώς αύριο γυρνάμε video για την περιοδεία. Αλλά, ναι, αυτό είναι ένα από τα ωραία πράγματα, η μπάντα είναι τόσο ευέλικτη και με το να έχουμε τον Ted μαζί μας. Κανονικά ήταν να έχουμε τον Daniel Gildenlow από τους Pain Of Salvation σε αυτή την περιοδεία, αλλά δυστυχώς ήταν άρρωστος και ακόμα είναι πολύ άσχημα, οπότε όλες οι σκέψεις μας είναι μαζί του...

Πόσο διαφορετικό είναι το να έχετε τον Ted αντί για τον Daniel;
Πόσο διαφορετικό! Ω, είναι πραγματικά διαφορετικό. Ο Ted έχει εξαιρετική φωνή και είναι πολύπλευρος όπως ο Daniel. Είναι και οι δυο φοβερή στη σκηνή, είναι αμφότεροι τεράστιες παρουσίες επί σκηνής. Λατρεύω τον Ted! Είναι φοβερός τύπος. Είναι από τους Spock’s Beard. Τι μπορώ να πω! Όλοι θα έπρεπε να έχουν τουλάχιστον ένα άλμπουμ των Spock’s Beard στη δισκοθήκη τους, αυτή είναι η άποψή μου. Έχουν κυκλοφορήσει μερικά φανταστικά άλμπουμ. Τους λάτρεψα την περίοδο που μπήκα στους Transatlantic στην πραγματικότητα, καθώς δεν τους γνώριζα πιο πριν και θυμάμαι που πήγα να τους δω να παίζουν ζωντανά στο Λονδίνο. Ο Neal ήταν ακόμα στην μπάντα και ήταν εκπληκτικοί! Τους έχω δει και με τον Ted και έχω περιοδεύσει μαζί τους όταν ο Nick ήταν ο τραγουδιστής, οπότε έχω δει όλες τις συνθέσεις των Spock’s Beard και όλες ήταν υπέροχες. Τους έχω σε τεράστια εκτίμηση. Και τυγχάνει να γνωρίζω τον Ted από ακόμα πιο παλιά, καθώς οι Enchant είχαν τον Steve Rothery που τους βοηθούσε στο πρώτο άλμπουμ, οπότε ξέρω τους Enchant εδώ και πολύ-πολύ καιρό, συνεπώς και τον Ted. Είναι σπουδαίο το να είσαι σε περιοδεία με ανθρώπους που γνωρίζεις και με τους οποίους έχετε γίνει καλοί φίλοι κατά τη διάρκεια των ετών.

Είναι πάντως στενάχωρο το ότι ο Daniel βρίσκεται στο νοσοκομείο...
Τρομερά στενάχωρο...

...και παράλληλα κάπως ειρωνικό το ότι δεν μπορεί να είναι παρών για να τραγουδήσει το δικό του μέρος από το "Into The Blue"...
Ξέρω... ξέρω... Ο κακόμοιρος πρέπει να είναι απογοητευμένος και όλοι είμαστε απογοητευμένοι καθώς έχει υπέροχη φωνή. Αλλά, την ίδια στιγμή προέκυψε και κάτι θετικό, καθώς είναι ωραίο να βλέπεις τον Ted επί σκηνής μαζί μας και είναι ωραίο να μπορείς να βλέπεις τον Ted και τον Neal να τραγουδούν μαζί επί σκηνής. Είναι πραγματικά υπέροχο...

Ανέφερες πριν το Progressive Nation και δεν μπορώ να σταματήσω να βλέπω videos στο youtube από την κρουαζιέρα. Θα ήθελα όσο τίποτα να ήμουν εκεί, αλλά είναι δύσκολο και λόγω των λεφτών, αλλά και λόγω της απόστασης, καθώς δεν γίνεται να λείψεις τόσες μέρες από τη δουλειά σου, ειδικά αυτή την εποχή στην Ελλάδα...
Είμαι σίγουρος πως δεν μπορείς... Ξέρω πως η Ελλάδα περνάει δύσκολες στιγμές. Αλλά, θα βελτιωθεί η κατάσταση, νομίζω πως υπάρχει ένας δρόμος προς αποκατάσταση που συμβαίνει σιγά-σιγά, αλλά μάλλον θα πρέπει να πάει σε βάθος, πριν γιατρευτεί πλήρως...

Μάλλον θα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι υποθέτω. Αυτό που εννοώ, είναι πως αν δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου κανείς δε θα το κάνει και παρόλο που ενδεχομένως να έχουμε πληρώσει μεγαλύτερο τίμημα από αυτό που μας αναλογεί το σημαντικό είναι να αλλάξουμε νοοτροπία ως κόσμος και να δουλέψουμε προς όφελός μας.
Ναι, θεωρώ πως η Ελλάδα έγινε αποδιοπομπαίος τράγος, καθώς η Ε.Ε. και ειδικά η Γερμανία ανησυχούσαν πως αν η Γαλλία και η Ιταλία δεν αντέξουν -και ήταν πολύ κοντά σε αυτό- θα επρόκειτο για καταστροφή.

(σ.σ.: εκείνη τη στιγμή ο Neal Morse περνάει μπροστά μας κάνοντας τζόκινγκ)

(γέλια) Γεια σου Neal! Αυτή είναι η τρελή ζωή του να βρίσκεσαι στο δρόμο... Να κι ο Mike που έρχεται κρατώντας μια κούπα καφέ (γέλια)... Ορίστε, τα βλέπεις όλα σήμερα!

Αυτά είναι τα ωραία!
Ξέρεις, είναι ο τρελός κόσμος, αυτή είναι η ζωή μας που βλέπεις. Τις μισές μας ζωές τις έχουμε περάσει κάνοντας αυτό. Και απλά γίνεται φυσιολογικό, το θεωρείς κάτι το φυσιολογικό...

Το συνηθίζεις;
Ναι. Το κάνουμε αυτό για 30 χρόνια, οπότε οφείλεις να το συνηθίσεις, αλλιώς θα σε τρέλαινε. Το χειρότερο πρόβλημα, προφανώς, είναι ο χρόνος. Δεν φαίνεται να κάνουμε πολλά πράγματα κατά τη διάρκεια της μέρας, αλλά είναι πραγματικά κουραστικό. Δεν κοιμάσαι πολύ καλά στο λεωφορείο και αναγκάζομαι να πάρω χάπια για τον ύπνο ή κάτι παρεμφερές μόνο και μόνο για να έχω έναν αξιοπρεπή ύπνο το βράδυ. Κάθε τόσο θα κοιμηθούμε σε ένα ξενοδοχείο, το οποίο τουλάχιστον δεν κουνιέται, οπότε είναι καλά... Αλλά, ναι, το χειρότερο του να είσαι στο δρόμο είναι ότι ξεχνάς πράγματα και χάνεις πράγματα. Είναι πολύ εύκολο να χάσεις πράγματα, διότι αυτά βρίσκονται διαρκώς σε διαφορετικά σημείο και απλά ξεχνάς σε ποιο χώρο άφησες κάτι. Ή επίσης, τα πράγματα που ποτέ δεν βρίσκονται εκεί που τα θέλεις να είναι. Μπορεί να αφήσεις κάτι στο catering ή συγκεκριμένα να χρειάζεσαι το φορτιστή για το τηλέφωνό σου και να είναι στο λεωφορείο, ενώ το λεωφορείο είναι κάπου μακριά, γιατί δεν πάρκαρε κοντά στον χώρο της συναυλίας. Κι εσύ είσαι κουρασμένος έτσι κι αλλιώς, οπότε πρέπει να οργανώνεις τη ζωή σου, καθώς επίσης να ξυπνήσεις και να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για το show, οπότε είναι κάτι που συνηθίζεις μεν, αλλά δεν παύει να είναι κουραστικό μερικές φορές...

Υποθέτω, μετά από τόσα χρόνια, βρίσκεις μια ισορροπία, στο πώς να κάνεις αυτά τα πράγματα...
Ναι, προσπαθείς...

Τώρα, οι οπαδοί σας ήταν συνηθισμένοι σε εμφανίσεις διάρκειας άνω των τριών ωρών και παίζεται λιγότερο σε αυτή την περιοδεία. Γιατί το κάνατε αυτό; Γιατί μειώσατε τη διάρκεια του set σας;
Για μερικά show κόψαμε το setlist, διότι νιώθαμε πως δεν λειτουργούσε καλά. Και βρισκόμασταν σε δίλημμα στην πραγματικότητα, καθώς το τραγούδι που νιώθαμε ότι δεν λειτουργούσε καλά ήταν το "Kaleidoscope" και δεν μπορείς να κόψεις το ομότιτλο τραγούδι από την περιοδεία. Επίσης, χρονικά, αν κόψεις κάτι που είναι τόσο μεγάλο τότε το show γίνεται αυτόματα πολύ μικρό, οπότε καταφέραμε να δουλέψουμε γύρω από αυτό. Χτες το βράδυ παίξαμε περίπου τρεις ώρες.

Θα γίνει το ίδιο και σήμερα;
Ναι, πιθανότατα θα παρουσιάσουμε το ίδιο show και σήμερα. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να μορφοποιήσουμε ένα καλό show, ώστε αύριο που θα βιντεοσκοπήσουμε να μην βρεθούμε όλοι προ μιας δυσάρεστης έκπληξης. Όταν λέω όλοι, εννοώ οι μουσικοί και το crew.

Υπάρχει κάποιο μέρος από τα τραγούδια των Transatlantic που είναι ξεχωριστό για εσένα;
Υπάρχουν μέρη τραγουδιών που έχω γράψει, υπάρχουν όμως και μέρη τραγουδιών από τα οποία εμπνέομαι. Υπάρχουν σημεία που έχουν γράψει ο Roine και ο Neal που σκέφτομαι «είναι εκπληκτικά» και υπάρχουν άλλα μέρη -διάφορα θέματα που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια για τους Transatlantic- που είναι όμορφο να τα ακούω να παίζονται. Είναι πραγματικά ωραίο να ακούω την μπάντα να περνάει καλά με αυτά. Δεν μπορείς να έχεις κάτι καλύτερο από αυτό. Ως κάποιος που μέσα από τα χρόνια ήθελε να γίνει και τελικά έγινε ένας δημιουργικός μουσικός, δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα καλύτερο από το να είσαι στη σκηνή και να ακούς τη μουσική σου να αποδίδεται από σπουδαίους μουσικούς και να βλέπεις το κοινό να την απολαμβάνει. Αυτό είναι το αποκορύφωμα… σα να παίζεις με τον Paul McCartney... Αυτό είναι η κορυφή...

Νομίζω πως είσαι σε καλό δρόμο να το πετύχεις αυτό, με όλους αυτούς που έχεις παίξει ως τώρα...
Είμαστε ευλογημένοι... Ok, ο Neal θα έλεγε πως είμαστε ευλογημένοι (γέλια)... Είμαστε σε μια καταπληκτική φάση. Είμαστε πολύ τυχεροί ως άνθρωποι που βρισκόμαστε σε αυτή τη φάση και έχουμε μια τόσο μεγάλη καριέρα σε αυτή, καθώς όλοι μας είμαστε στη μουσική βιομηχανία εδώ και αρκετό καιρό. Είναι σκληρή βιομηχανία αν την αφήσεις, αλλά προσφέρει κάποιες σπουδαίες επιβραβεύσεις πνευματικά και νομίζω πως όλοι καταλαβαίνουμε ότι είμαστε τυχεροί άνθρωποι. Βρισκόμαστε σε μια μοναδική περίπτωση. Κοιτάζω πίσω στην καριέρα μου και έχω παίξει με σπουδαίους μουσικούς, έχω παίξει με καταπληκτικούς μουσικούς και με πολλούς σπουδαίους drummers όλα αυτά τα χρόνια… ο Mike φυσικά είναι ένας απίστευτος μουσικός, αλήθεια είναι... Και ο Neal κι ο Roine. Είναι όλα καλά! Δεν μπορείς παρά να διασκεδάσεις και αν δεν διασκεδάζεις κάνοντας αυτό -βρισκόμενος σε αυτή τη φάση- τότε στην πραγματικότητα δε θα έπρεπε να είσαι στη μουσική βιομηχανία. Αν σκεφτώ τι κάνουμε και από πού προέρχομαι, δεν γίνεται καλύτερα από αυτό εδώ που είμαι. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσα να είχα ευχηθεί να έχω και τι άλλο θα μπορούσα να έχω πετύχει. Αυτό είναι στην πραγματικότητα. Αυτό και το ότι είμαι στους Marillion κι έχω μια τόσο μεγάλη καριέρα... Πόσο τυχερός μπορεί να είσαι; Δεν μπορείς να είσαι πολύ πιο τυχερός από αυτό. Οπότε, έχω πολλά για τα οποία είμαι ευγνώμων...

Να τι εννοούσα όταν έλεγα προηγουμένως για το τι ωραίους ανθρώπους συναντάς σε αυτή τη μουσική...
Τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτή τη μουσική είναι πρωτίστως πολύ καλοί μουσικοί, καθώς επίσης ευφυείς μουσικοί στον τρόπο που σκέφτονται τόσο στη μουσική, όσο και γενικότερα.

Νομίζω μπορείς να το δεις κι από τους στίχους μερικές φορές. Δεν είναι αρλμούμπες, ούτε σκουπίδια...
Νομίζω πως η μουσική με ένα μήνυμα σημαίνει περισσότερα από τη μουσική χωρίς μήνυμα, αυτό είναι σίγουρο. Αν έχεις τη δυνατότητα να πεις κάτι σε κάποιους και να ασχοληθούν λίγο, γιατί να μην το χρησιμοποιήσεις με την καλή έννοια; Είναι τρελό να μην το κάνεις. Μερικές φορές πραγματικά μου αρέσουν τα απλά τραγούδια. Έχω όλα τα είδη τραγουδιών στο ipod μου, από Daft Punk σε Dan Fogelberg, από Eagles σε Sting κ.ο.κ. Ακούω τα πάντα... Υπάρχει μόνο καλή ή κακή μουσική, από όσο γνωρίζω. Μεγάλωσα ακούγοντας jazz. Έχω μεγάλο εύρος στο μουσικό μου λεξιλόγιο υποθέτω. Γιατί να μην το χρησιμοποιήσω για να εμπνεύσω κόσμο; Αν μπορείς να μιλήσεις στους ανθρώπους και αυτοί μπορούν να καταλάβουν κάτι που αισθάνεσαι, τότε θεωρώ πως η μουσική είναι ένα καλό μέσο να το κάνεις αυτό.

Δημιουργείς μουσική για να ακούσει ο κόσμος κι όχι για να καταναλώσει...
Προσπαθούμε να κάνουμε μουσική, με την οποία ο κόσμος μπορεί να διασκεδάζει πρώτα από όλα. Μου αρέσει το γεγονός ότι κάνουμε μουσική που εμπνέει άλλους ανθρώπους να θέλουν να κάνουν το ίδιο, διότι είναι κι αυτό κάτι το απαιτητικό. Αν μπορείς να επηρεάσεις τους άλλους ανθρώπους, τότε έχεις πετύχει κάτι.

Αν ήσουν στη θέση μου που μιλάω με πολλούς νέους μουσικούς, ειδικά στην prog μουσική θα ήξερες ότι το έχεις πετύχει αυτό. Όταν κάποιος μιλάει για έναν μουσικό σαν κι εσένα θα αναφέρει ότι είσαι «είδωλο», πως «θέλει να σου μοιάσει» κλπ. Είναι κάτι που έχεις κερδίσει.
Ουάου, σ’ ευχαριστώ... Αυτό είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Δεν ξέρω τι να πω για αυτό στην πραγματικότητα. Είναι κάτι συγκινητικό. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και πολύ, διότι υπάρχει κάποιου είδους δύναμη που μπορεί να κυριεύσει τους ανθρώπους  και δε θα ήθελα να βρεθώ σε θέση ώστε να το καταχραστώ αυτό, αυτό το στάτους αν θες να το πεις έτσι... Αλλά, φυσικά, είναι ωραίο να σε προσέχουν και ο κόσμος να αντιλαμβάνεται τι κάνεις, αυτό είναι κάτι το πολύ ωραίο.

Τώρα που αυτός ο κύκλος των Transatlantic σιγά-σιγά κλείνει, τι βλέπεις για το μέλλον;
Βραχυπρόθεσμα, θα κάνουμε κάποια φεστιβάλ, οπότε σίγουρα θα βρεθούμε ξανά για αυτά.

Το Sweden Rock ξέρω ως τώρα μόνο...
Ναι, το Sweden Rock και νομίζω θα κάνουμε άλλο ένα, ίσως κι ένα τρίτο. Όπως και να έχει μπορώ να μας δω να μαζευόμαστε για να κάνουμε άλλο ένα άλμπουμ, αλλά όπως και με αυτό το άλμπουμ, πιθανότατα θα εξαρτηθεί από το πόσο απασχολημένοι είμαστε, καθώς θέλει πολύ οργάνωση για να μας φέρεις όλους μαζί στον ίδιο χώρο, είμαστε τραγικά απασχολημένοι. Μερικές φορές, ξέρεις, τα προγράμματα δεν μπορούν να ευθυγραμμιστούν για ένα μεγάλο διάστημα, οπότε οφείλουμε να είμαστε υπομονετικοί κάποιες φορές πριν οργανώσουμε το πότε μπορούμε να ηχογραφήσουμε και να γράψουμε ένα ακόμα άλμπουμ.

Αν προσπαθήσεις να φανταστείς το επόμενο άλμπουμ, τι καινούργιο θα θέλατε να εξερευνήσετε;
Hip Hop! Αυτό θα ήταν ωραίο... (γέλια)

Ποιός θα αναλάμβανε τα hip hop φωνητικά; (γέλια)
Δεν έχω ιδέα! Φυσικά, αστειεύομαι. Ξέρεις κάτι; Το θέμα με τη μουσική είναι πως δεν μπορείς να το πιέσεις. Η μουσική πρέπει να πραγματοποιείται αβίαστα. Η καλή μουσική γίνεται αβίαστα και η κατασκευασμένη μουσική γίνεται όταν προσπαθείς να γράψεις ένα τραγούδι σαν την Lady Gaga ή δεν ξέρω...την Madonna. Και ενδεχομένως να καταλήξεις στο να γράψεις κάτι που θα έχει πλάκα, αλλά είναι περισσότερο ένα σχέδιο ή μια άσκηση του πως μπορείς να γράψεις το τραγούδι κάποιου άλλου. Είναι πολύ προτιμότερο να αφήσεις την δική σου δημιουργικότητα να τρέξει και να δεις που θα σε βγάλει. Θυμάμαι την Bjork. Κάποιος ρώτησε την Bjork για τη σύνθεση rock τραγουδιών και είχε πει πως το να γράφεις ένα τραγούδι είναι σα να πηγαίνεις για ύπνο. Όταν πέφτεις για ύπνο ποτέ δεν ξέρεις σε τι κατάσταση θα ξυπνήσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική, όταν γράφεις ένα τραγούδι ποτέ δεν ξέρεις πως θα τελειώσει και πως θα είναι όταν θα έχει ολοκληρωθεί.

Σ’ ευχαριστώ για τον χρόνο σου Pete. Είμαι ευγνώμων για αυτή τη συζήτηση...
Εγώ σ’ ευχαριστώ Χρήστο.
  • SHARE
  • TWEET