Συνέντευξη Tim Bowness
«Ακόμα αισθάνομαι αρχάριος σαν μουσικός, έτσι είναι πάντοτε συναρπαστικό να ολοκληρώνω ένα τραγούδι»
Από τον Δημοσθένη Ιωάννου, 17/07/2015 @ 10:21
Έχοντας ακούσει τον νέο δίσκο του Tim Bowness, "Stupid Thing That Mean The World", ο άνθρωπος αυτός ήταν πραγματικά αντάξιος του ύφους της μουσικής του. Συνειδητοποιημένος, μετρημένος, to the point και ώριμος. Γνωρίζει πολλούς από την αγγλική prog σκηνή και έχει κερδίσει το σεβασμό τους. Λατρεύει τους παλιούς Genesis και τον Peter Gabriel και είναι παλιόφιλος με τον Steven Wilson. Επίσης θυμάται ζωντανά και περιγράφει την πρώτη του ηχογράφηση, τη συνεργασία του με τον Peter Hammill και με τον Robert Fripp. Επίπεδα μετριοφροσύνης και ωριμότητας που σπανίζουν από έναν άνθρωπο που είναι ενεργός εδώ και 20 χρόνια, ακόμα και αν τα φώτα της δημοσιότητας τον έχουν αδικήσει.
Συγχαρητήρια για τον καινούργιο σου δίσκο. Αρχικά θα ήθελα να σε ρωτήσω για το εξώφυλλο. Μου θυμίζει παλιούς Genesis. Ποιά είναι η βασική του ιδέα; Υπάρχουν συμβολισμοί;
Ευχαριστώ για τα λόγια σου σχετικά με τον δίσκο. Έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, όταν συζητούσα το artwork με το Jarrod το σχεδιαστή, τα εξώφυλλα των παλιών Genesis ήταν κάτι που αναφέραμε. Ένα από τα πράγματα που πραγματικά μου άρεσε στα εξώφυλλα του "Nursery Cryme" και του "Foxtrot", ήταν πως ενώ πρόκειται για τελείως διαφορετικά εξώφυλλα, φαίνονταν και τα αισθανόσουν σαν ζευγάρι. Έτσι, λοιπόν, η ιδέα για το "Stupid Things That Mean The World" ήταν πως θα έπρεπε να είναι ταυτόχρονα πολύ ξεχωριστό από το "Abandoned Dancehall Dreams", όμως να φαίνεται και σαν μία αναγνωρίσιμη συντροφική κυκλοφορία.
Όσον αφορά τους συμβολισμούς, οι εικόνες και στα δύο άλμπουμ προέρχονται από ιδέες εμπνευσμένες από τους στίχους. Προέρχομαι από μία εποχή όπου το artwork, η μουσική και οι στίχοι δούλευαν αρμονικά μεταξύ τους και ήταν ωραίο να δώσω έμφαση στις λεπτομέρειες, κάτι που συχνά παραμελείται στην ψηφιακή εποχή.
Ο δίσκος ακούγεται πολύ εντυπωσιακός. Επίσης ο αριθμός των μουσικών που έκαναν guest είναι εντυπωσιακός. Ήταν εύκολο για σένα να προσκαλέσεις τόσους τρομερούς μουσικούς στο στούντιο; Έχεις κάποιες ξεχωριστές αναμνήσεις από τις ηχογραφήσεις;
Ξεκίνησα τον δίσκο μόνος μου στο home στούντιό μου. Μετά ολοκληρώθηκε μέσω ενός συνδυασμού των ηχογραφήσεων που έγιναν στο στούντιό μου και μερικών ηχογραφήσεων που μου εστάλησαν μέσω του διαδικτύου. Η πιο ξεχωριστές στιγμές από τις ηχογραφήσεις που έγιναν στο στούντιο ήταν μία μεταμεσονύχτια όπου αυτοσχεδιάζαμε πάνω στο θέματα του "The Great Electric Dream" κάνοντας πολύ θόρυβο και μία τετ-α-τετ ηχογράφηση στο home στούντιο του Peter Hammill. Ο Peter ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικός στο στούντιο, καθώς υπήρξε βασική μου επιρροή στην εφηβεία μου, και ήταν πολύ ευχάριστο να ηχογραφούμε παρέα στο ίδιο δωμάτιο.
Ήταν συνειδητή επιλογή να μην προσκαλέσεις τον Steven Wilson για κάποια συνεργασία, ώστε να μην συσχετιστεί η προσωπική σου δουλειά με τους No-man;
Όχι. Ο Steven ήταν πολύ απασχολημένος με το solo δίσκο του εκείνη την περίοδο. Βασικά ο Steven μου πρότεινε τον Bruce Soord για το μιξάρισμα του δίσκου.
Ποιά η σχέση σου με τον Steven αυτές τις μέρες;
Είναι καλή. Είμαστε ακόμα σε συχνή επικοινωνία και πολύ συχνά συζητάμε για μουσική (ανάμεσα σε άλλα πράγματα). Θα παρουσιάσουμε μια ραδιοφωνική εκπομπή παρέα στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Αύγουστο.
Ο τίτλος του νέου σου δίσκου είναι πολύ έξυπνος. Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από αυτόν;
Ο τίτλος του νέου δίσκου αφορά τα μικρά και φαινομενικώς ασήμαντα πράγματα που μας κάνουν αυτούς που είμαστε ή μας βοηθούν στις ζωές μας. Θα μπορούσε να είναι ένα παλιό παιχνίδι, η τέχνη / μουσική, τα λόγια εμπιστοσύνης που μοιραζόμαστε, ένα σύνολο πεποιθήσεων, οι διακοπές, η εικόνα ή η ανάμνηση κάποιου προσώπου που αγαπούσες όταν ήσουν νέος και τόσα άλλα. Σκεφτόμουν επίσης κάτι σαν τη σημασία του φαινομενικά ασήμαντου Rosebud στην ταινία "Citizen Kane". Βέβαια, το περιεχόμενο των στίχων σε κάθε τραγούδι είναι ξεχωριστό. Το "At The End Of The Holiday" γράφτηκε στο νησί των Παξών και ενώ δένει απόλυτα με την ιδέα του τίτλου του δίσκου, πρόκειται για μία ιστορία ενός ανθρώπου διαφορετικού από εμένα. Όσο για το "Press Reset" πρόκειται για μία σύντομη ιστορία βαλμένη σε ένα τραγούδι.
Η μουσική σου μου θυμίζει τον David Bowie, τον Peter Gabriel και τον David Sylvian. Μερικοί αγαπημένοι μουσικοί ή δίσκοι;
Είναι τόσοι πολλοί για να τους αναφέρω όλους! Ακόμα αγοράζω, ακούω και ευχαριστιέμαι τη μουσική, έτσι έχω ακούσει πολύ μουσική μέσα στα χρόνια. Οι αρχικοί μου ήρωες ήταν οι: John Barry, Bernard Herrmann, 10cc, Beach Boys και Beatles / Wings. Από την εφηβεία μου και έπειτα μου άρεσαν οι: Genesis / Peter Gabriel, David Bowie, King Crimson, Nick Drake, Roxy Music, Pink Floyd, Kate Bush, Peter Hammill / Van Der Graaf Generator, Brian Eno (και οι πολλές του συνεργασίες), Patti Smith, Talking Heads, Joni Mitchell, Steve Reich, Arvo Part, John Martyn, Miles Davis, John Coltrane, Velvet Underground, Neil Young, The Who, Talk Talk, The Blue Nile, Eberhard Weber, Rain Tree Crow, XTC, Led Zeppelin, Roy Harper και πολλοί πολλοί ακόμα.
Στις τελευταίες δύο δεκαετίες μου αρέση η μουσική των: Mark Eitzel, Flaming Lips, Elbow, Keaton Henson, Bjork, Midlake, Troyka (μία σχετικά νέα experimental UK jazz μπάντα) και πολλοί που δεν μπορώ να θυμηθώ.
Σαν all-time favourites θα έλεγα τα εξής: Joni Mitchell's Hissing Of Summer Lawns, Nick Drake's Pink Moon, David Bowie's Low, Talk Talk's Laughing Stock και βέβαια των Pink Floyd το "Dark Side Of The Moon" θα ήταν όλα συμπεριλαμβανόμενα.
Μου άρεσε πραγματικά το τραγούδι "Sing To Me". Κάποιες προσωπικές αγαπημένες στιγμές στο "Stupid Things That Mean The World";
Μου αρέσει και μένα αυτό το τραγούδι. Κυρίως επειδή είναι ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι αυτού που κάνω τώρα, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί τις αρετές της πρώιμης μουσικής των No-man που ακόμα λατρεύω. Εφόσον τα τραγούδια κατέληξαν να μην έχουν σχέση με αυτό που περίμενα να γράψω, θα έλεγα πως τα "Press Reset" και "Know That You Were Loved" είναι τα αγαπημένα μου. Ακόμα αισθάνομαι αρχάριος όσον αφορά το πως νιώθω σαν μουσικός (αντίθετα με το πώς νιώθω σαν τραγουδιστής), έτσι είναι πάντοτε συναρπαστικό να ολοκληρώνω ένα τραγούδι. Στην περίπτωση του "Know That You Were Loved", ήταν συνθετικά αρκετά λεπτομερές, έτσι ήμουν ευχαριστημένος με τον τρόπο που το έγραψα (καθώς ήταν κάτι ξεχωριστό για μένα). Το "Press Reset" προέκυψε από ένα πείραμα στον υπολογιστή του στούντιο και το ακολούθησα μέχρι την ολοκλήρωσή του και στη συνέχεια έδωσα έμφαση σε όσα το πείραμα πρότεινε. Στο τέλος της διαδικασίας αισθανόμουν πως κατέληξα με ένα τραγούδι σχετικά διαφορετικό με όσα είχα κάνει και με στίχους και θεματολογία στίχων που δεν περίμενα.
Ποιά ιστορία κρύβεται πίσω από το "Everything But You"; Ήταν όμορφο να ακούσουμε κάτι λίγο τρομαχτικό από σένα. Γιατί αποφάσισες να το κρατήσεις σαν ένα μικρό τραγούδι;
Ήταν κάτι που προέκυψε αυθόρμητα μία μέρα προτού επισκεφθώ το στούντιο του Hamill. Είναι μια περίεργη μινιατούρα σύνθεση - tribute στη μουσική του που είναι βασισμένη σε riff και το έφτιαξα για πλάκα. Βγήκε όμορφο (νομίζω) και η ενορχήστρωση έγινε πιο συμπαγής και ενδιαφέρουσα καθώς προχωρούσε. Η (μικρή) διάρκεια παρέμεινε.
Θυμάσαι την πρώτη σου εμπειρία να ηχογραφείς; Πώς αισθανόσουν; Υπάρχει περίπτωση να αισθάνεσαι έτσι τώρα;
Το θυμάμαι ακόμα αρκετά ζωντανά! Ήταν το 1983 σε ένα στούντιο στη Βορειοδυτική Αγγλία που άνηκε σε μία πετυχημένη Country And Western μπάντα της περιοχής (τους Poacher). Ήταν διασκεδαστικό να ακούμε τα κομμάτια μας να χτίζονται. Έχω ζήσει και χειρότερα! Η αλήθεια είναι πως ακόμα το βρίσκω διασκεδαστικό να μπαίνω στο στούντιο και να γράφω καινούργια μουσική.
Πώς ήταν να ηχογραφείς με τον Robert Fripp; To θυμάσαι;
Το θυμάμαι. Είμαι σε επαφή με τον Robert μέσω mail ως αποτέλεσμα επαγγελματικών δικτυώσεων. Ήταν φανταστική εμπειρία. Ήμουν καιρό fan του και ήταν απίστευτο να τον έχω ζωντανό μπροστά μου να δημιουργεί τον μοναδικό «Fripp sound» στο στούντιο των No-Man. Είχε χιούμορ και ήταν πολύ δημιουργικός. Του δώσαμε μια σειρά βασικών οδηγιών, μια σειρά από αλλόκοτες οδηγίες και μετά τον αφήσαμε να παίξει τη μουσική όπως την άκουγε στο κεφάλι του. Στο τέλος χρησιμοποιήσαμε ένα συνδυασμό όλων αυτών των μεθόδων. Η μουσική κυλούσε μέσα του και ήταν εμπειρία να το παρακολουθείς. Είμαι ακόμα fan του τρόπου που παίζει και της συμβολής του, όπως και των άλλων (Peter Gabriel, Brian Eno, Bill Nelson, David Bowie, Peter Hammill) της art rock γενιάς του. Δεν αρκείται μόνο στη μουσική που έγραψε στο παρελθόν και στη φήμη του. Το θαυμάζω αυτό.
Ωραία! Φαντάσου πως μπορείς να δώσεις τον δίσκο σου σε πέντε πρόσωπα σημαντικά για σένα, ζωντανούς ή νεκρούς, διάσημους ή όχι. Ποιούς θα διάλεγες και γιατί; Θα σε ενδιέφερε η γνώμη τους;
Είναι δύσκολο να ξέρω κατά πόσον θα με ενδιέφερε η γνώμη τους. Σε μερικές περιπτώσεις, η μουσική δεν θα επικοινωνούσε λόγω των τεράστιων διαφορών στα γούστα και τις εποχές. Κατά πάσα πιθανότητα θα την μισούσαν! Η μητέρα μου δολοφονήθηκε όταν ήμουν δεκαπέντε ετών και προφανώς θα ήθελα να ξέρει πως δεν ξόδεψα τη νεότητά μου εντελώς άσκοπα. Είμαι σίγουρος πως θα ενθουσιαζόταν αν γνώριζε πως κατάφερα να ζω από το πάθος μου για τη μουσική. Θα ήταν τέλειο, επίσης, να γνώριζα πως μουσικοί και σκηνοθέτες που θαυμάζω (οποιοσδήποτε από τον Peter Gabriel, την Kate Bush, τoν David Bowie, τον Miles Davis, τον David Lynch, τον PT Anderson, τoν Terry Gilliam, τoν Kurt Vonnegut, τoν Clive James και τoν Philip K Dick) θα μπορούσαν να πάρουν κάτι από τη μουσική μου.
Πώς είναι η συνεργασία σου με την Inside Out Music, μιας και θεωρούνται οι ηγέτες της σύγχρονης prog rock σκηνής;
Είναι πολύ καλή μέχρι στιγμής και θεωρώ πως πιθανότατα βοηθάει μιας και δεν είμαι τόσο γνωστός όσο πολλά από όσα κυκλοφορεί.
Είσαι ενεργός για πάνω από 20 χρόνια. Ποιός είναι ο αγαπημένος σου δίσκος στον οποίο έχεις συμμετάσχει και ποιός είναι ο σημαντικότερος;
Είναι μερικοί. Τα άλμπουμ των No-man "Flowermouth", "Returning Jesus", "Together We're Stranger" και "Schoolyard Ghosts" είναι όλα σημαντικά για μένα για διάφορους λόγους, με το "Together We're Stranger" να είναι μάλλον το αγαπημένο μου και είναι αυτό με τα πιο οικεία χαρακτηριστικά απ’ όλες τις κυκλοφορίες. Οι συνεργασίες μου με τους Chilvers, California, Norfolk είναι επίσης αγαπημένες (για τη συναισθηματική και στιχουργική συνοχή). Επίσης είμαι πολύ ικανοποιημένος με το πώς βγήκαν οι τελευταίοι δύο δίσκοι μου. Νομίζω πως είναι ειλικρινή δείγματα έκφρασης της ποικιλίας στα γούστα μου (συμπεριλαμβάνοντας singer-songwriter, art rock και άλλα) και ήταν συναρπαστικό να αναπτύξω διαφορετικές πτυχές σε αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή στην καριέρα μου.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Ετοιμάζεις κάποια περιοδεία;
Θα υπάρξουν κάποιες συναυλίες ώστε να προωθήσω το καινούργιο μου άλμπουμ στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και στο εξωτερικό. Ελπίζω να υπάρξουν και περισσότερες μέσα στο 2016. Όσον αφορά τη μουσική, φαντάζομαι πως το επόμενο άλμπουμ θα είναι η αρκετά καθυστερημένη συνέχεια στο “California”, Norfolk. Δεκατρία χρόνια στα σκαριά, μέχρι στιγμής!
Συγχαρητήρια για τον καινούργιο σου δίσκο. Αρχικά θα ήθελα να σε ρωτήσω για το εξώφυλλο. Μου θυμίζει παλιούς Genesis. Ποιά είναι η βασική του ιδέα; Υπάρχουν συμβολισμοί;
Ευχαριστώ για τα λόγια σου σχετικά με τον δίσκο. Έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, όταν συζητούσα το artwork με το Jarrod το σχεδιαστή, τα εξώφυλλα των παλιών Genesis ήταν κάτι που αναφέραμε. Ένα από τα πράγματα που πραγματικά μου άρεσε στα εξώφυλλα του "Nursery Cryme" και του "Foxtrot", ήταν πως ενώ πρόκειται για τελείως διαφορετικά εξώφυλλα, φαίνονταν και τα αισθανόσουν σαν ζευγάρι. Έτσι, λοιπόν, η ιδέα για το "Stupid Things That Mean The World" ήταν πως θα έπρεπε να είναι ταυτόχρονα πολύ ξεχωριστό από το "Abandoned Dancehall Dreams", όμως να φαίνεται και σαν μία αναγνωρίσιμη συντροφική κυκλοφορία.
Όσον αφορά τους συμβολισμούς, οι εικόνες και στα δύο άλμπουμ προέρχονται από ιδέες εμπνευσμένες από τους στίχους. Προέρχομαι από μία εποχή όπου το artwork, η μουσική και οι στίχοι δούλευαν αρμονικά μεταξύ τους και ήταν ωραίο να δώσω έμφαση στις λεπτομέρειες, κάτι που συχνά παραμελείται στην ψηφιακή εποχή.
Ο δίσκος ακούγεται πολύ εντυπωσιακός. Επίσης ο αριθμός των μουσικών που έκαναν guest είναι εντυπωσιακός. Ήταν εύκολο για σένα να προσκαλέσεις τόσους τρομερούς μουσικούς στο στούντιο; Έχεις κάποιες ξεχωριστές αναμνήσεις από τις ηχογραφήσεις;
Ξεκίνησα τον δίσκο μόνος μου στο home στούντιό μου. Μετά ολοκληρώθηκε μέσω ενός συνδυασμού των ηχογραφήσεων που έγιναν στο στούντιό μου και μερικών ηχογραφήσεων που μου εστάλησαν μέσω του διαδικτύου. Η πιο ξεχωριστές στιγμές από τις ηχογραφήσεις που έγιναν στο στούντιο ήταν μία μεταμεσονύχτια όπου αυτοσχεδιάζαμε πάνω στο θέματα του "The Great Electric Dream" κάνοντας πολύ θόρυβο και μία τετ-α-τετ ηχογράφηση στο home στούντιο του Peter Hammill. Ο Peter ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικός στο στούντιο, καθώς υπήρξε βασική μου επιρροή στην εφηβεία μου, και ήταν πολύ ευχάριστο να ηχογραφούμε παρέα στο ίδιο δωμάτιο.
Ήταν συνειδητή επιλογή να μην προσκαλέσεις τον Steven Wilson για κάποια συνεργασία, ώστε να μην συσχετιστεί η προσωπική σου δουλειά με τους No-man;
Όχι. Ο Steven ήταν πολύ απασχολημένος με το solo δίσκο του εκείνη την περίοδο. Βασικά ο Steven μου πρότεινε τον Bruce Soord για το μιξάρισμα του δίσκου.
Ποιά η σχέση σου με τον Steven αυτές τις μέρες;
Είναι καλή. Είμαστε ακόμα σε συχνή επικοινωνία και πολύ συχνά συζητάμε για μουσική (ανάμεσα σε άλλα πράγματα). Θα παρουσιάσουμε μια ραδιοφωνική εκπομπή παρέα στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Αύγουστο.
Ο τίτλος του νέου σου δίσκου είναι πολύ έξυπνος. Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από αυτόν;
Ο τίτλος του νέου δίσκου αφορά τα μικρά και φαινομενικώς ασήμαντα πράγματα που μας κάνουν αυτούς που είμαστε ή μας βοηθούν στις ζωές μας. Θα μπορούσε να είναι ένα παλιό παιχνίδι, η τέχνη / μουσική, τα λόγια εμπιστοσύνης που μοιραζόμαστε, ένα σύνολο πεποιθήσεων, οι διακοπές, η εικόνα ή η ανάμνηση κάποιου προσώπου που αγαπούσες όταν ήσουν νέος και τόσα άλλα. Σκεφτόμουν επίσης κάτι σαν τη σημασία του φαινομενικά ασήμαντου Rosebud στην ταινία "Citizen Kane". Βέβαια, το περιεχόμενο των στίχων σε κάθε τραγούδι είναι ξεχωριστό. Το "At The End Of The Holiday" γράφτηκε στο νησί των Παξών και ενώ δένει απόλυτα με την ιδέα του τίτλου του δίσκου, πρόκειται για μία ιστορία ενός ανθρώπου διαφορετικού από εμένα. Όσο για το "Press Reset" πρόκειται για μία σύντομη ιστορία βαλμένη σε ένα τραγούδι.
Η μουσική σου μου θυμίζει τον David Bowie, τον Peter Gabriel και τον David Sylvian. Μερικοί αγαπημένοι μουσικοί ή δίσκοι;
Είναι τόσοι πολλοί για να τους αναφέρω όλους! Ακόμα αγοράζω, ακούω και ευχαριστιέμαι τη μουσική, έτσι έχω ακούσει πολύ μουσική μέσα στα χρόνια. Οι αρχικοί μου ήρωες ήταν οι: John Barry, Bernard Herrmann, 10cc, Beach Boys και Beatles / Wings. Από την εφηβεία μου και έπειτα μου άρεσαν οι: Genesis / Peter Gabriel, David Bowie, King Crimson, Nick Drake, Roxy Music, Pink Floyd, Kate Bush, Peter Hammill / Van Der Graaf Generator, Brian Eno (και οι πολλές του συνεργασίες), Patti Smith, Talking Heads, Joni Mitchell, Steve Reich, Arvo Part, John Martyn, Miles Davis, John Coltrane, Velvet Underground, Neil Young, The Who, Talk Talk, The Blue Nile, Eberhard Weber, Rain Tree Crow, XTC, Led Zeppelin, Roy Harper και πολλοί πολλοί ακόμα.
Στις τελευταίες δύο δεκαετίες μου αρέση η μουσική των: Mark Eitzel, Flaming Lips, Elbow, Keaton Henson, Bjork, Midlake, Troyka (μία σχετικά νέα experimental UK jazz μπάντα) και πολλοί που δεν μπορώ να θυμηθώ.
Σαν all-time favourites θα έλεγα τα εξής: Joni Mitchell's Hissing Of Summer Lawns, Nick Drake's Pink Moon, David Bowie's Low, Talk Talk's Laughing Stock και βέβαια των Pink Floyd το "Dark Side Of The Moon" θα ήταν όλα συμπεριλαμβανόμενα.
Μου άρεσε πραγματικά το τραγούδι "Sing To Me". Κάποιες προσωπικές αγαπημένες στιγμές στο "Stupid Things That Mean The World";
Μου αρέσει και μένα αυτό το τραγούδι. Κυρίως επειδή είναι ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι αυτού που κάνω τώρα, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί τις αρετές της πρώιμης μουσικής των No-man που ακόμα λατρεύω. Εφόσον τα τραγούδια κατέληξαν να μην έχουν σχέση με αυτό που περίμενα να γράψω, θα έλεγα πως τα "Press Reset" και "Know That You Were Loved" είναι τα αγαπημένα μου. Ακόμα αισθάνομαι αρχάριος όσον αφορά το πως νιώθω σαν μουσικός (αντίθετα με το πώς νιώθω σαν τραγουδιστής), έτσι είναι πάντοτε συναρπαστικό να ολοκληρώνω ένα τραγούδι. Στην περίπτωση του "Know That You Were Loved", ήταν συνθετικά αρκετά λεπτομερές, έτσι ήμουν ευχαριστημένος με τον τρόπο που το έγραψα (καθώς ήταν κάτι ξεχωριστό για μένα). Το "Press Reset" προέκυψε από ένα πείραμα στον υπολογιστή του στούντιο και το ακολούθησα μέχρι την ολοκλήρωσή του και στη συνέχεια έδωσα έμφαση σε όσα το πείραμα πρότεινε. Στο τέλος της διαδικασίας αισθανόμουν πως κατέληξα με ένα τραγούδι σχετικά διαφορετικό με όσα είχα κάνει και με στίχους και θεματολογία στίχων που δεν περίμενα.
Ποιά ιστορία κρύβεται πίσω από το "Everything But You"; Ήταν όμορφο να ακούσουμε κάτι λίγο τρομαχτικό από σένα. Γιατί αποφάσισες να το κρατήσεις σαν ένα μικρό τραγούδι;
Ήταν κάτι που προέκυψε αυθόρμητα μία μέρα προτού επισκεφθώ το στούντιο του Hamill. Είναι μια περίεργη μινιατούρα σύνθεση - tribute στη μουσική του που είναι βασισμένη σε riff και το έφτιαξα για πλάκα. Βγήκε όμορφο (νομίζω) και η ενορχήστρωση έγινε πιο συμπαγής και ενδιαφέρουσα καθώς προχωρούσε. Η (μικρή) διάρκεια παρέμεινε.
Θυμάσαι την πρώτη σου εμπειρία να ηχογραφείς; Πώς αισθανόσουν; Υπάρχει περίπτωση να αισθάνεσαι έτσι τώρα;
Το θυμάμαι ακόμα αρκετά ζωντανά! Ήταν το 1983 σε ένα στούντιο στη Βορειοδυτική Αγγλία που άνηκε σε μία πετυχημένη Country And Western μπάντα της περιοχής (τους Poacher). Ήταν διασκεδαστικό να ακούμε τα κομμάτια μας να χτίζονται. Έχω ζήσει και χειρότερα! Η αλήθεια είναι πως ακόμα το βρίσκω διασκεδαστικό να μπαίνω στο στούντιο και να γράφω καινούργια μουσική.
Πώς ήταν να ηχογραφείς με τον Robert Fripp; To θυμάσαι;
Το θυμάμαι. Είμαι σε επαφή με τον Robert μέσω mail ως αποτέλεσμα επαγγελματικών δικτυώσεων. Ήταν φανταστική εμπειρία. Ήμουν καιρό fan του και ήταν απίστευτο να τον έχω ζωντανό μπροστά μου να δημιουργεί τον μοναδικό «Fripp sound» στο στούντιο των No-Man. Είχε χιούμορ και ήταν πολύ δημιουργικός. Του δώσαμε μια σειρά βασικών οδηγιών, μια σειρά από αλλόκοτες οδηγίες και μετά τον αφήσαμε να παίξει τη μουσική όπως την άκουγε στο κεφάλι του. Στο τέλος χρησιμοποιήσαμε ένα συνδυασμό όλων αυτών των μεθόδων. Η μουσική κυλούσε μέσα του και ήταν εμπειρία να το παρακολουθείς. Είμαι ακόμα fan του τρόπου που παίζει και της συμβολής του, όπως και των άλλων (Peter Gabriel, Brian Eno, Bill Nelson, David Bowie, Peter Hammill) της art rock γενιάς του. Δεν αρκείται μόνο στη μουσική που έγραψε στο παρελθόν και στη φήμη του. Το θαυμάζω αυτό.
Ωραία! Φαντάσου πως μπορείς να δώσεις τον δίσκο σου σε πέντε πρόσωπα σημαντικά για σένα, ζωντανούς ή νεκρούς, διάσημους ή όχι. Ποιούς θα διάλεγες και γιατί; Θα σε ενδιέφερε η γνώμη τους;
Είναι δύσκολο να ξέρω κατά πόσον θα με ενδιέφερε η γνώμη τους. Σε μερικές περιπτώσεις, η μουσική δεν θα επικοινωνούσε λόγω των τεράστιων διαφορών στα γούστα και τις εποχές. Κατά πάσα πιθανότητα θα την μισούσαν! Η μητέρα μου δολοφονήθηκε όταν ήμουν δεκαπέντε ετών και προφανώς θα ήθελα να ξέρει πως δεν ξόδεψα τη νεότητά μου εντελώς άσκοπα. Είμαι σίγουρος πως θα ενθουσιαζόταν αν γνώριζε πως κατάφερα να ζω από το πάθος μου για τη μουσική. Θα ήταν τέλειο, επίσης, να γνώριζα πως μουσικοί και σκηνοθέτες που θαυμάζω (οποιοσδήποτε από τον Peter Gabriel, την Kate Bush, τoν David Bowie, τον Miles Davis, τον David Lynch, τον PT Anderson, τoν Terry Gilliam, τoν Kurt Vonnegut, τoν Clive James και τoν Philip K Dick) θα μπορούσαν να πάρουν κάτι από τη μουσική μου.
Πώς είναι η συνεργασία σου με την Inside Out Music, μιας και θεωρούνται οι ηγέτες της σύγχρονης prog rock σκηνής;
Είναι πολύ καλή μέχρι στιγμής και θεωρώ πως πιθανότατα βοηθάει μιας και δεν είμαι τόσο γνωστός όσο πολλά από όσα κυκλοφορεί.
Είσαι ενεργός για πάνω από 20 χρόνια. Ποιός είναι ο αγαπημένος σου δίσκος στον οποίο έχεις συμμετάσχει και ποιός είναι ο σημαντικότερος;
Είναι μερικοί. Τα άλμπουμ των No-man "Flowermouth", "Returning Jesus", "Together We're Stranger" και "Schoolyard Ghosts" είναι όλα σημαντικά για μένα για διάφορους λόγους, με το "Together We're Stranger" να είναι μάλλον το αγαπημένο μου και είναι αυτό με τα πιο οικεία χαρακτηριστικά απ’ όλες τις κυκλοφορίες. Οι συνεργασίες μου με τους Chilvers, California, Norfolk είναι επίσης αγαπημένες (για τη συναισθηματική και στιχουργική συνοχή). Επίσης είμαι πολύ ικανοποιημένος με το πώς βγήκαν οι τελευταίοι δύο δίσκοι μου. Νομίζω πως είναι ειλικρινή δείγματα έκφρασης της ποικιλίας στα γούστα μου (συμπεριλαμβάνοντας singer-songwriter, art rock και άλλα) και ήταν συναρπαστικό να αναπτύξω διαφορετικές πτυχές σε αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή στην καριέρα μου.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Ετοιμάζεις κάποια περιοδεία;
Θα υπάρξουν κάποιες συναυλίες ώστε να προωθήσω το καινούργιο μου άλμπουμ στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και στο εξωτερικό. Ελπίζω να υπάρξουν και περισσότερες μέσα στο 2016. Όσον αφορά τη μουσική, φαντάζομαι πως το επόμενο άλμπουμ θα είναι η αρκετά καθυστερημένη συνέχεια στο “California”, Norfolk. Δεκατρία χρόνια στα σκαριά, μέχρι στιγμής!
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
