Συνέντευξη The Devil Wears Prada (Mike Hranica)

«Μακάρι να υπήρχαν καλές «χριστιανικές» μπάντες τις οποίες θα άκουγα, αλλά δεν υπάρχουν»

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 11/11/2013 @ 12:40
Λίγο πριν τη συναυλία των The Devil Wears Prada στη Γλασκώβη, είχα την ευκαιρία να κλέψω λιγό χρόνο από τον χρόνο του frontman της μπάντας, Mike Hranica, και μία θέση στο λεωφορειάκι τους για να μιλήσουμε για τη νέα τους δουλειά, την κατάντια του metalcore και τους Interpol! Απολαύστε...

The Devil Wears PradaΓεια σου Mike, σ' ευχαριστώ που μας αφιερώνεις λίγο χρόνο.
Μην το συζητάς!

Υποθέτω είναι η πρώτη φορά που μιλάς με κάποιο ελληνικό μέσο...
Μμμ, πολύ πιθανό. Δεν μου έρχεται κάτι στον νου...

Τέλεια. Μιας και είναι η πρώτη σου φορά λοιπόν, πώς θα περιέγραφες την μπάντα σου στο ελληνικό κοινό;
Πιστεύω, απευθυνόμενος σε έναν πιο παραδοσιακό οπαδό της metal, πως είμαστε ένα μοντέρνο, αμερικάνικο, metal συγκρότημα. Στην Αμερική μάλλον θα λέγαμε «metalcore», το οποίο είναι ένας πολύ γενικός όρος και ίσως όχι ο καλύτερος για τη φήμη μίας μπάντας... Κουβαλάει σίγουρα μία ρετσινιά. Αλλά πιστεύω πως μοντέρνο, αμερικάνικο metal είναι η καταλληλότερη περιγραφή.

The Devil Wears Prada - 8:18Αυτός είναι ο πέμπτος σας δίσκος. Με τον τρίτο κάπως θεμελιώσατε την ταυτότητά σας σαν μπάντα. Τι σημαίνει για σένα ο πέμπτος δίσκος;
Πιστεύως πως ήδη με τον τρίτο δίσκο μας, "With Roots Beneath And Branches Below", είχαμε αρχίσει να αποκλίνουμε από τον original ήχο μας. Θυμάμαι πως τότε μας είχαν πολύ λανθασμένα συνδυάσει με το screamo, όταν προσπαθούσαμε να ήμασταν αμιγώς metal. Ήδη άπο τότε προγραμματίζαμε τη στροφή στον ήχο μας και με τα "Dead Throne" και το EP "Zombie", σίγουρα τα καταφέραμε. Με αυτόν τον δίσκο, απλά καταλήξαμε να πειράζουμε και να κάνουμε διάφορα μικρά tweaks στον ήχο μας, μέχρι να τον κάνουμε να ακούγεται έτσι ακριβώς όπως θέλουμε. Νομίζω πως αυτό που κατάφερε το "8:18", o πέμπτος μας δίσκος, είναι να επικεντρώνεται κυρίως στην πιο ελεύθερη, «jammy», λιγότερο heavy πλευρά της μπάντας μας. Προφανώς όμως κρατήσαμε κάποια πράγματα σταθερά, όπως είναι η προσέγγιση του «moshy» χαρακτήρα του συγκροτήματος, δηλαδή αυτά που παρουσιάζουμε στο "Dead Throne" και στο "Zombie".

Οπότε δεν θα έλεγες πως το πέμπτο αυτό άλμπουμ σας έχει περιορίσει σε ένα συγκεκριμένο είδος;
Όχι, καθόλου.

The Devil Wears PradaΑς μιλήσουμε λιγάκι για το "8:18". Είναι εμφανές πως πρόκειται για κάποια Βιβλική αναφορά. Τι καινούργιο έχει να μας προσφέρει που δεν θα έχουμε ξανακούσει σε κυκλοφορία των Devil Wears Prada;
Πιστεύω πως αυτό που κάνει το "8:18" είναι να εστιάζει αρκετά στα πιο «φυσικά» (organic) στοιχεία της μπάντας. Είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που καταφέραμε με το δίσκο και ένα από τα πράγματα για τα οποία είμαι πολύ περήφανος. Γράψαμε τραγούδια με κύριο γνώμονα αυτά που θέλαμε να ακούσουμε  εμείς και όχι για να εντυπωσιάσουμε κάποιον. Στο "Dead Throne" ανακάλυψα πως έχω πλέον μεγαλύτερη αδυναμία σε κόμματια όπως το "Kansas Or Chicago" και σ' αυτόν τον δίσκο κομμάτια όπως τα "War", "8:18" και "Care More", κομμάτια που γουστάρω να ακούω. Ξέρω πως και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας νιώθουν το ίδιο, οπότε εστιάσαμε πιο πολύ σε αυτού του είδους την ατμόσφαιρα, παράλληλα όμως μένοντας πιστοί στις ρίζες μας και στο mosh, με κομμάτια όπως το "Martyrs" και το "Gloom".

Στον δίσκο πιάνω μια γενικότερη θεματολογία μιζέριας και πόνου. Από πού πηγάζει αυτή;
Πιστεύω πως ξεκίνησε με το "Dead Throne", αλλά πάντα είχα μια ιδιαίτερη έλξη στο οτιδήποτε μίζερο. Νιώθω ότι είναι κάτι τελείως προσωπικό και προσιτό και νομίζω ότι έχει μια μακροχρόνια διάρκεια. Όπως για παράδειγμα όταν βλέπεις μια χαρούμενη ταινία και μια θλιβερά ταινία, για μένα, η θλιβερή ταινία είναι αυτή που θα έχει το μεγαλύτερο αντίκτυπο πάνω μου. Ξέρω πως όσο μεγαλώνω, όσο περνάνε τα χρόνια πως τα πιο θλιμμένα κομμάτια είναι αυτά που σημαίνουν τα πιο πολλά για μένα και είναι αυτά που «κουβαλάω» μαζί μου τον περισσότερο καιρό. Έτσι, προσπάθησα να επικεντρωθώ σε αυτά που με βασανίζουν προσωπικά και το εκμεταλλεύομαι αυτό βάζοντάς το στα τραγούδια μας. Προφανώς καταλαβαίνω ότι είναι μελοδραματικό, αλλά είναι ένα σημαντικό στοιχείο των Devil Wears Prada.

The Devil Wears PradaΣε γενικές γραμμές είστε αρκετά άνετοι με την ταμπέλα του «Christian Metal Band». Πώς έχει επηρεάσει η πίστη σας την μπάντα; Θα ήστασταν τελείως διαφορετική μπάντα αν δεν είχατε αυτά τα πιστεύω;
Πολύ πιθανό. Είναι δύσκολο να το προσεγγίσει κανείς γιατί πάντα θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς. Για να πω την αλήθεια, μας κριτικάρουν πολύ. «Πίνεις μπυρίτσα;», «Α, γιατί βρίζεις;»... όλα αυτά έχουν να κάνουν με προσωπικές ατέλειες, πιστεύω πως άσχετα με το αν η πίστη παίζει σημαντικό ρόλο στην ταυτότητα της μπάντας, εγώ θα είμαι όσο ειλικρινής και αληθινός ήμουν. Δεν παίρνω αποφάσεις με βάση το τι προσδοκίες έχουν οι άλλοι όταν λέω ότι πιστεύω στο Χριστό. Αληθινά πιστεύω. Μεγάλωσα με πίστη και πάντα ήταν ένα σημαντό στήριγμα για μένα. Αυτό είναι όλο. Ξέρεις, μπήκα στην μπάντα όταν ήμουν 16 και ο Chris ήταν 16, τώρα οι ηλικίες μας είναι γύρω στα 24 με 27, οπότε είναι ξεκάθαρα μέσα στην ταυτότητα μας. Το κύριο θεμέλιο του Θεού, πάντα ήταν αυτό που μας ένωνε σαν μπάντα και πιστεύω πως αυτός είναι ο κύριος λόγος που δεν είχαμε πολλές αλλαγές στα μέλη, ναι, διώξαμε τον James (πλήκτρα), αλλά αν εξαιρέσεις αυτό είμαστε ίδιοι. Πιστεύω ότι αυτό έχει αρκετά να κάνει με την πίστη μας. Όσο διαφορετικοί είμαστε σαν άνθρωποι, μπορούμε να ενωθούμε και να μεταδώσουμε το μήνυμα της πίστης μας, που τόσο πολύ λατρεύουμε.

The Devil Wears PradaΠιστεύεις πως χαρακτηρίζοντας έτσι την μπάντα σου σας κράτησε πίσω με κάποιο τρόπο; Μιλάω από άποψη κοινού. Σας έχει αποξενώσει από κάποιου είδους κοινό;
Ναι, σίγουρα, αλλά ότι και να κάνεις θα το κάνει αυτό. Δηλαδή, ακόμα και το όνομα μας μας κρατάει πίσω για κάποιους. Δεν τους κατηγορώ, γιατί είναι ένα ηλίθιο όνομα (γέλια). Αλλά είναι τόσο δύσκολο και ανούσιο να αναλώνεσαι και να χαραμίζεις τον χρόνο σου για κάτι τόσο ασήμαντο όσο μια ταμπέλα. Ξέρεις, μιλάμε για metalcore, και είναι «μμμμμμμ», δεν θες να σε ταυτίζουν μ΄ αυτό το είδος, γιατί οι περισσότερες μπάντες είναι χάλια. Το ίδιο πάει και για τις «χριστιανικές» μπάντες. Μακάρι να υπήρχαν καλές χριστιανικές μπάντες τις οποιές θα άκουγα, αλλά δεν υπάρχουν. Ειλικρινά πιστεύω ότι δεν φτιάχνουν καλή μουσική. Προφανώς δεν τους κατηγορώ γι' αυτό. Το να βάζεις ταμπέλες προφανώς έχει και την ξινή του πλευρά. Το να είσαι metalcore μπάντα, θα σε κρατήσει μακριά από κάποιους. Το να είσαι χριστιανική μπάντα θα σε κρατήσει μακριά από κάποιους άλλους. Εμείς απλά θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τη δουλειά μας και ειλικρινά πιστεύω ότι αυτό θα έπρεπε να είναι το βασικό κριτήριο για όλους.

Συνειδητά δεν σε ρώτησα για το όνομα της μπάντα, είμαι σίγουρος πως είναι κάτι το οποίο σε πρήζουν συνέχεια (γέλια). Πρόσφατα ήσασταν σε περιοδεία με τους As I Lay Dying οι οποίοι βρίσκονται στην επικαιρότητα για όλους τους λάθος λόγους. Πώς αντέδρασες στα νέα για τον Tim; Υποθέτω τον ξέρεις καλα...
Πράγματι, συμμετείχε κιόλας στο "Dead Throne". Περιοδεύσαμε μαζί τους για πρώτη φορά το 2008. Ήταν από τις πρώτες metal μπάντες με τις οποίες ασχολήθηκα και τους λατρεύω. Τώρα για αυτά που γίνονται με τον Tim, αλήθεια δεν θέλω να κάνω υποθέσεις και να μαντεύω. Προφανώς είναι μία αρκετά μπερδεμένη κατάσταση και δεν είναι καθόλου η θέση μου να χωθώ ή να σχολιάσω. Αυτό όμως που θα πω είναι πως τα παιδιά στη μπάντα είναι άψογα και γράφουν τέλεια μουσική. Ακούστε τους δίσκους τους, είναι φανταστικοί.

The Devil Wears PradaΑυτή τη φορά, ο Adam Dutkiewicz (Killswitch Engage) αναφέρεται ως executive producer σ' αυτόν τον δίσκο. Πώς είναι να δουλεύεις μαζί του; Ποιός ήταν ακριβώς ο ρόλος του;
Ήταν κάπως ιδιαίτερη η προσαρμογή γιατί στο "Dead Throne" o Adam τα είχε αναλάβει όλα όσων αφορά το την παραγωγή, το mixing, την ηχοληψία... Αυτή τη φορά ήταν executive producer. Πριν μπούμε στο στούντιο συνήθως δουλεύουμε εκτενώς πάνε σε demo άρα είμαστε πολύ καλά προετοιμασμένοι ώστε πολλές φορές να χρειάζονται ελάχιστες αλλαγές στα κομμάτια μας. Όλα αυτά τα demo λοιπόν πέρναγαν από τον Adam, του στέλναμε συνεχώς κομμάτια. Σημειώνει τα σχόλιά του και τα διαβάζουμε τύπου «Γιατί υπάρχει αυτό το σημείο στο τάδε κομμάτι;» ή κάτι παρόμοιο. Αυτό ήταν και το σύστημα που είχαμε στο "Dead Throne". Αφού λοιπόν δουλέψαμε τα ντέμο, κατεβήκαμε στην Atlanta να δουλέψουμε με τον Matt Goodman ο οποίος είναι ο κύριος παραγωγός του δίσκου, o οποίος είχε μια πολύ καλή ιδέα με το τι ήθελε να κάνει με το δίσκο. Ύστερα, κατέβηκε και ο Adam πρωτού βγει για περιοδεία με τους Killswitch Engage, και ενώ ο Matt δούλευε με τις κιθάρες και το μπάσο, αυτός ήταν με  εμένα και τον Jeremy στο μικρο στούντιο και δουλεύαμε τα φωνητικά. Δεν μπορώ να πω αρκετά καλά λόγια για τον Adam γιατί πιστεύω πως είναι πραγματικά φοβερός. Εκείνος και εγώ σκεφτόμαστε αρκετά παρόμοια, αντιλαμβανόμαστε τη δουλεία με τον ίδιο τρόπο. Με καταλαβαίνει, και δεν ειναι πολλοί αυτοί που με καταλαβαίνουν, τον λατρεύω. Γενικά πάντως είχε έναν αρκετά σύνθετο ρόλο, γιατί ο δίσκος είναι ξεκάθαρα του Matt και δεν ήθελε να χωθεί εκεί που δεν ήταν η θέση του, πράγμα που σίγουρα τήρησε. Και οι δύο μαζί πάντως έκαναν τα πάντα ώστε το "8:18" να είναι όσο το δυνατόν καλύτερο μπορούσε να είναι.

The Devil Wears PradaΑνέφερες πως έχετε demo ηχογραφήσεις για πολλά κομμάτια πριν μπείτε στο στούντιο. Αλήθεια, ποιά είναι η διαδικασία για τη δημιουργία ενός δίσκου των Devil Wears Prada;
Πραγματικά έχει εξελιχθεί πάρα πολύ από τότε που ξεκινήσαμε, πιστεύω πως βρισκόμαστε στο ζενίθ μας και λατρεύω το πόσο οργανωμένοι και αποδοτικοί είμαστε με αυτό. Ο Chris, ο κιθαρίστας μας, κάντε demo πολλών τραγουδιών στο λάπτοπ του και προγραμματίζει τα ντραμς. Μετά παίρνει αυτά τα τραγούδια -μερικές φορές χωρίς να τα αλλάξει καθόλου- όλοι ηχογραφούν ό,τι έκανε κι εγώ γράφω τα φωνητικά μου, ο John γράφει τα πλήκτρα και αυτό είναι, έχεις το τραγούδι. Σε άλλα τραγούδια, στο "8:18" για παράδειγμα, το "War", το "Transgress" και το ομότιτλο ήταν τραγούδια όπου απλά κάτσαμε σε ένα δωμάτιο και προέκυψαν από το τίποτα. Κάποιος παίζει κάτι και απο εκεί απλά «Ας γράψουμε ένα κομμάτι». Πιστεύω πως από αυτή τη διαδικασία πηγάζουν κάποια από τα πιο αργά, λιγότερο δυναμικά κομμάτια μας, αυτά τα οποία αντιλαμβάνομαι εγώ ως συναισθηματικά. Όπως και να’χει, ο Chris τα ηχογραφεί όλα σε μορφή demo. Αν για παράδειγμα έχουμε σκοπό να μπούμε να ηχογραφήσουμε δεκατρία κομμάτια, θέλουμε τουάχιστον τα εννέα ή τα δέκα να έχουν προηχογραφηθεί από εμάς, να έχουν και φωνητικά. Με αυτόν τον τρόπο απλά να μπούμε στο στούντιο και να τα δώσουμε στον Adam - ή σε αυτή την περίπτωση τον Matt - και να του πούμε, «Ορίστε». Εκείνοι μπορούν να τα εξετάσουν έτσι πολύ πιο εύκολα από το να μας λένε, «Καλούτσικο ήταν αυτό, ξαναπαίχτε το». Γλιτώνουμε έτσι πολύ χρόνο και είμαστε πολύ πιο αποδοτικοί έτσι. Είμαι πολύ ευχαριστημένος με τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε την παραγωγή των δίσκων μας τώρα.

Mike Hranica (The Devil Wears Prada)Για το artwork σας;
Με το "Roots Above" είχαμε διάφορες επιλογές για εξώφυλλο και κάπως κατέληξε να το διαλέγω εγώ. Είχα δηλαδή μία γενικότερη κατεύθυνση στο μυαλό μου και απλά ανέλαβα πρωτοβουλία. Ο Chris (κιθάρα) είναι πολύ καλός μ’αυτά και είναι πολύ ταλαντούχος, εγώ από την άλλη ούτε να ζωγραφίσω μπορώ, ούτε να πιάσω πινέλο, οπότε το πιάσαμε μαζί το θέμα. Γενικά εγώ είχα όλες τις ιδέες για την αισθητική και τις φωτογραφίες του "Zombie" και μετά αποφάσισα να ξαναδουλέψουμε με τον ίδιο καλλιτέχνη για το "Dead Throne", οπότε περίπου είχα εγώ την επιμέλεια χωρίς όμως στην ουσία να κάνω εγώ το έργο. Με το "8:18" όμως ήθελα ό,τι είχε σχέση με τον δίσκο να γίνει σε τοπικό επίπεδο. Ήθελα να υπάρχει μία δυνατή επικοινωνιακή σχέση ανάμεσα σε μένα και σε όσους ασχολούνταν με το τελικό αποτέλεσμα. Οπότε, ήθελα κάποιον από την γενικότερη περιοχή του Σικάγο, όπου μένω, και βρήκα τον Dan Hojnacki ο οποίος δημιούργησε μία σειρά από πίνακες. Έναν από αυτούς τον διαλέξαμε για εξώφυλλο ενώ οι υπόλοιποι συμπεριλαμβάνονται κάπως στην deluxe έκδοση του δίσκου. Μου αρέσει πάρα πολύ το τελικό αποτέλεσμα, ο Dan έκανε καταπληκτική δουλειά. Το "8:18" είναι ένας αρκετά αόριστος τίτλος, οπότε δεν θα έδενε καθόλου να υπήρχε μία πολύ συγκεκριμένη θεματολογία στο εξώφυλλο, ήθελα κάτι εξίσου αόριστο. Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση με τη δουλειά του Dan είναι ο τρόπος που δίνει έμφαση στα διάφορα επίπεδα του έργου του. Παρόλο που είναι μία απλή απεικόνιση σε μία οθόνη, μπορείς να χαθείς μέσα στο βάθος του.

The Devil Wears PradaΈνα από τα πράγματα που αντιλήφθηκα αμέσως με το "8:18" είναι ο κάπως διαφορετικός τρόπος με τον οποίο έχεις προσεγγίσει τα φωνητικά...
Ισχύει. Γενικά, δε μου αρέσει η όλη διαδικασία της ηχογράφησης. Με αγχώνει και με εκνευρίζει. Μετά από τόσες ώρες ουρλιαχτού, η φωνή μου αρχίζει να σπάει και έχεις κάτι απαράδεκτα deadlines με τα οποία πρέπει να συμμορφωθείς. Ποτέ δε μου άρεσε και ποτέ δεν ήμουν άνετος με τη διαδικασία, αλλά αυτό που ήξέρα είναι το πως ερμηνεύω τα κομμάτια μας ζωντανά. Την αλλαγή αυτή που λες την οφείλει ο δίσκος στον Matt (παραγωγή) ο οποίος δουλεύει πολύ καλά με τις «ατέλειες». Πολλές φορές είμαι ελάχιστα εκτός χρόνου, η φωνή μου ακούγεται απεγνωσμένη, σπάει και γενικά είναι λίγο χύμα... Με τίποτα «τέλεια» ή «γυαλισμένη». Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί αυτή ακριβώς είναι και η εικόνα που βγάζω εδώ και οχτώ χρόνια στη σκηνή. Ήταν καιρός να το παρουσιάσουμε και στο studio αυτό γιατί είναι το πιο ειλικρινές πράγμα που μπορούμε να κάνουμε...

Πράγματι, και η αλήθεια είναι πως δένει ωραία με την ατμόσφαιρα που προσπαθήσατε να δώσετε στο δίσκο. Δεν θέλω να πω «σαπίλα» γιατί φοβάμαι μήπως σε προσβάλλω...
(Γέλια) Όχι, όχι, δεν το βρίσκω καθόλου προσβλητικό αυτό. Ποτέ δεν υπήρχε σκοπός να ακούγεται τέλειο. Η φωνή μου δεν ειναι τέλεια. Δε με θεωρώ μουσικό ή τραγουδιστή ή οτιδήποτε. Σε ευχαριστώ όμως, χαίρομαι που σ' άρεσε, γιατί ο μόνος σκοπός της αλλαγής ήταν να καθρεφτίσει τα ωμά συναισθήματα που παρουσίαζουν τα τραγούδια.

The Devil Wears PradaΜας αρέσει να τελειώνουμε τέτοιου είδους συνεντεύξεις με τα πέντε τελευταία άλμπουμ που άκουσες περισσότερο αυτόν τον μήνα...
Για να δούμε... σίγουρα το "Silence Yourself" των Savages, το οποίο πιστεύω πως είναι νούμερο δύο στις επιλογές μου για άλμπουμ της χρονιάς. Έχουμε επίσης το "Honeys" των Pissed Jeans το οποίο είναι hardcore που φέρνει λιγο σε Black Flag. Πολύς καλός δίσκος αυτός, επίσης φετινός, και πάει για τη θέση τρία ή τέσσερα... Από πιο heavy πράγματα, μμ, έχουμε τους Weekend Nachos οι οποίοι βγάζουν νέο δίσκο αλλά εγώ λιώνω το παλιό τους ονόματι "Worthless". Eίναι γαμάτοι και από το Σικάγο... Τι άλλο είχα στο iPod πρόσφατα; Καλά, σίγουρα Interpol, ακούω συνέχεια Interopol γιατί είναι μία από τις αγαπημένες μου μπάντες... Άκουσα λίγο Our Love To Admire όταν είχα πάει για τρέξιμο χθες... Πόσα σου 'χω πει;

Ε καλά, δεν μας λες και τον αγαπημένο σου δίσκο για φέτος ή μήπως είναι το δικό σας άλμπουμ (κοιτάζοντάς τον με μισό μάτι);
(Γέλια) Όχι βέβαια, δεν είναι το δίκο μας. Ο καινούργιος δίσκος του Nick Cave είναι, αλλά έχω να τον πιάσω κανένα δίμηνο γιατί έπρεπε να επιβάλλω στον εαυτό μου να σταματήσει να τον ακούει γιατί τον είχα λιώσει από τη στιγμή που βγήκε! Μία από τις αγαπημένες μου μπάντες με την οποία δεν ασχολείται κανείς ιδιαίτερα και δεν ξέρω γιατί, είναι οι Young Widows. Είναι ένα τρίο από το Kentucky και είναι απλά οι καλύτεροι. Άκου είτε το "Jesus Lizard" είτε το "Birthday Party". Aυτή θα ήταν η επιλογή μου.

Τέλεια λοιπόν, νομίζω τελειώσαμε. Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να σε δούμε σύντομα στην Ελλάδα.
Θα το ήθελα πολύ! Σ’ευχαριστώ κύριε!
  • SHARE
  • TWEET