Συνέντευξη The Callas

Οι Callas δεν είναι ένα συγκρότημα με την παραδοσιακή έννοια του όρου. H μουσική δεν είναι ο μοναδικός πομπός που χρησιμοποιεί το ελληνικό συγκρότημα για να προσεγγίσει τον δέκτη καθώς καταπιάνεται και με άλλες, καλλιτεχνικής φύσεως, δραστηριότητες όπως π.χ. η πρόσφατη ταινία του "Lustlands" ή διάφορες άλλες εικαστικές του ανησυχίες. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ, "Am I Vertical?", πριν από μερικές μέρες από την Inner Ear Records, το Rocking.gr είχε την ευκαιρία για μια σύντομη κουβέντα με τους Callas.

Tι μαθήματα σας έδωσε το "Objekt" και πώς τα αξιοποίησατε στη δημιουργία του "Am I Vertical?";
Κάθε άλμπουμ που κάνουμε το αισθανόμαστε σαν ένα βήμα. Σε κάθε βήμα προσπαθούμε να προχωράμε τις ιδέες μας μπροστά. Το "Am I Vertical?" το αισθανόμαστε σαν την εξέλιξη των ιδεών που υπήρχαν από το "Objekt".

Τι σας οδήγησε στο να συνεργαστείτε με την Inner Ear; Να υποθέσω «ελευθερία κινήσεων» αλλά και το μεράκι που έχει δείξει στις κυκλοφορίες της;
Από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε με τα παιδιά της Inner Ear αισθανθήκαμε οικεία. Η δουλειά που κάνουν είναι πολύ επαγγελματική, συνεργαζόμαστε άψογα σε κάθε επίπεδο οπότε είναι ένα πολύ καλό και δημιουργικό περιβάλλον.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Jim Sclavunos; Τι προσδοκίες σας δημιούργησε η παρουσία του στο studio;
Μας είδε σε μια συναυλία μας στο Λονδίνο. Αμέσως μετά τη συναυλία μας πρότεινε να παίξουμε με τους Grinderman στην Μαλακάσα. Από εκεί και μετά είχαμε επαφή, άκουσε τα demo μας και προχώρησε το πράγμα. Σίγουρα όταν βρίσκεσαι στο στούντιο με έναν άνθρωπο σαν τον Jim προσπαθείς να δίνεις τα πάντα και κάθε στιγμή. Σε εμπνέει, σε βοηθάει, σου βάζει τις φωνές, σε κάνει να δίνεις το 110%.

Κατορθώσατε με το πρώτο σας άλμπουμ, "Objekt", να ακουστεί το όνομά σας κι εκτός των ελληνικών συνόρων δίνοντας και συναυλίες σε διάφορες πόλεις τις Ευρώπης. Υπάρχει κάποιος πήχης που θέλετε να ξεπεράσετε με το "Am I Vertical?"; Π.χ. μια φιλοδοξία για μια θέση σε κάποιο festival;
Έχουμε παίξει σε πολλά φεστιβάλ στην Αγγλία (The Great Escape, Indietracks), τη Γερμανία (Reeperbahn), την Ισπανία (Anti-Sonar) και σε γνωστά venues, μουσεία και galleries. Όπως είπαμε και παραπάνω το όλο πράγμα το αισθανόμαστε σαν μια διαδικασία. Πας βήμα βήμα και με πολλή πολλή δουλειά και προσπαθείς πάντα για το καλύτερο δυνατό. Θαύματα από μόνα τους δεν γίνονται. Πρέπει να τα κυνηγάς.

Είστε μια μπάντα που δίνει ισάξια σημασία τόσο στο ηχητικό αποτέλεσμα όσο και στο εικαστικό ίσως λόγω της καλλιτεχνικής φύσης που έχετε τα μέλη της. Είναι η μουσική η κύρια έκφρασή σας ή απλώς ένα μέρος του εαυτού σας που αλληλοεξαρτάται με τις άλλες δραστηριότητές σας;
Οι τρεις από τους τέσσερις της μπάντας έχουμε παράλληλα με τη μουσική και άλλες καλλιτεχνικές εκφράσεις. Εικαστικά, χορό, παραστάσεις, κινηματογράφο... τα αισθανόμαστε όλα σαν κομμάτια ενός παζλ. Όλα μαζί αποτελούν τον χαρακτήρα, την αισθητική, την κατεύθυνση της μπάντας.

Κινείστε ως συγκρότημα - καλλιτέχνες με έναν τρόπο που μοιάζει αρκετά «ξένος» με τα ελληνικά δεδομένα. Θεωρείτε πως ο ελληνικός χώρος είναι αρκετά πεπερασμένος και περιορισμένος για μπάντες σαν τους Callas κι ότι εις τους αιώνες των αιώνων θα μας εκφράζει το μπουζούκι σαν λαό - με την καλή και την κακή του έννοια - ή κι ο «νταλκάς» των Scorpions;
Το κοινό στην Ελλάδα για τέτοιου είδους πράγματα είναι περιορισμένο. Από την άλλη αυτό το περιορισμένο κοινό δένεται με τις μπάντες και τις στηρίζει όσο μπορεί. Το να μπορέσεις να κάνεις κάτι έξω από τα σύνορα της Ελλάδας θέλει πολλή δουλειά, πίστη, υπομονή και επιμονή. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πως και στο σινεμά και στα εικαστικά, στη μουσική και στο θέατρο παιδιά από την Ελλάδα κάνουν σημαντικά πράγματα έξω.

Στον ήχο σας παρατηρείται μια έντονη γεύση νεοϋορκέζικου «θορύβου». Θα προτιμούσατε να είχατε τη βάση σας ως καλλιτέχνες στο Brooklyn αντί για την Αθήνα; Θα σας έδινε περισσότερες ευκαιρίες ή μήπως τα πράγματα θα ήταν πιο ανταγωνιστικά άρα και πιο δύσκολα εκεί;
Παντού είναι δύσκολα. Κάθε πόλη έχει τα θετικά της και τα αρνητικά της. Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Για τη Νέα Υόρκη που αναφέρεις, σίγουρα μας έχει επηρεάσει σαν γενικότερη αισθητική. Πατάμε σε κινηματογραφικά, εικαστικά, μουσικά πράγματα που έχουν εκφραστεί κατά διάφορες χρονικές περιόδους στην συγκεκριμένη πόλη. Το αν θα θέλαμε να ζούμε εκεί είναι μεγάλη κουβέντα και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Μια ισορροπία πάντως μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού φαντάζει ιδανική.

Είστε κατά βάση μια μπάντα με rock υπόβαθρο, έστω όχι με την αυστηρή έννοια της λέξης, απ' ό,τι έχετε δείξει προς το παρόν. Ως καλλιτέχνες σκέφτεστε το ενδεχόμενο σε μελλοντική σας κυκλοφορία να εκφραστείτε π.χ. με περισσότερα synthesizer;
Μόλις πριν λίγο καιρό στην μπάντα ήρθε η Χρυσάνθη με δεύτερη κιθάρα. Οπότε το άμεσο μέλλον μάλλον θα είναι πολύ πιο κιθαριστικό. Βέβαια επειδή γουστάρουμε να αλλάζουμε, να πειραματιζόμαστε, να εξελισσόμαστε, δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να αποκλείουμε τίποτα.

Στο κομμάτι "I Hate You But I Like You" από το νέο άλμπουμ κατά κάποιον τρόπο ειρωνεύεστε τον τρέχοντα τρόπο ζωής και κάποια trends (hipsters, facebook κ.α.) αλλά με το να λέτε «but I like you» εν τέλει τον αποδέχεστε ως κάτι φυσιολογικό στα πλαίσια της εποχής;
Κάθε trend / hype έχει πολλές πλευρές. Ποτέ μας δεν αντιμετωπίζαμε τα πράγματα δογματικά. Σιχαινόμαστε διαχωρισμούς όπως underground-mainstream, κυριλέ-rock, απλό-ψαγμένο, ελαφρύ-βαρύ. Οι απόλυτες θέσεις και η «σιγουριά» μας τρομάζουν. Συνήθως μας τραβάει η θετική και η σκοτεινή πλευρά... η μίξη, το ανακάτεμα, το ζευγάρωμα των πραγμάτων... και προσπαθούμε να αποφεύγουμε την αρνητική.

Περιγράψτε με λίγες λέξεις το εγχείρημά σας με την ταινία "Lustlands".
Είναι η πρώτη μας μεγάλου μήκους ταινία και την «τρέχουμε» με τη HAOS film. Συνεργαστήκαμε ως συνήθως με φίλους. Δουλέψαμε όλοι μας πολύ πολύ σκληρά. Οι μέρες των γυρισμάτων ήταν από τις πιο έντονες της ζωής μας. Αναμένουμε κάποιες απαντήσεις από φεστιβάλ του εξωτερικού. Ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για τη δεύτερη ταινία μας.

Θεωρείτε πως με τη δυναμική που έχει πλέον το διαδίκτυο και κατ’επέκταση η ψηφιακή μορφή της μουσικής πως το CD οδηγείται σε «αργό θάνατο»; Για μια μπάντα που δίνει αρκετή σημασία και στην αίσθηση της όρασης δε είναι λυπηρό να συρρικνώνονται οι φυσικές μορφές διάθεσης της μουσικής;
Τα πράγματα κάνουν κύκλους. Κάθε χρονική περίοδος έχει τα δικά της εκφραστικά μέσα και προσπαθείς να βρίσκεις τρόπους και διεξόδους ώστε να βγάζεις προς τα έξω την πιο πλήρη εικόνα σου σαν καλλιτέχνης. Πάντα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις... αλλά οκ... όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.

Σας ενοχλεί το ότι το «ρεύμα» της εποχής ευνοεί περισσότερο ένα καλό single παρά ένα καλό άλμπουμ; Το airplay είναι κάτι που σας απασχολεί;
Μας ενοχλεί όταν η διασκέδαση, η τέχνη, η μουσική χάνει την ουσία της και γίνεται γρήγορη κατανάλωση.